Inderdaad verstandig om er niet teveel op in te gaan, want het is inmiddels louter bluf, ontkenning en ridiculiseren.
Daarom heb ik inmiddels ook maar melding gemaakt van één van jouw posts.
Want jij bent het die in feite niet meer mee doet met de inhoudelijke discussie.
Jerommel schreef:Inderdaad verstandig om er niet teveel op in te gaan, want het is inmiddels louter bluf, ontkenning en ridiculiseren.
Daarom heb ik inmiddels ook maar melding gemaakt van één van jouw posts.
Want jij bent het die in feite niet meer mee doet met de inhoudelijke discussie.
Jerommel schreef:Inderdaad verstandig om er niet teveel op in te gaan, want het is inmiddels louter bluf, ontkenning en ridiculiseren.
Daarom heb ik inmiddels ook maar melding gemaakt van één van jouw posts.
Want jij bent het die in feite niet meer mee doet met de inhoudelijke discussie.
En dan noem je mij een troll...
Nee, meer iemand die ook niet weet waar ie het over heeft.
Jerommel schreef:Hmm... Okee, maar dan staan liefde en haat daar boven als morele wet, waar iedereen het eigenlijk mee eens is, dat liefde goed is en haat fout, dat liefde nooit fout is en haat nooit goed.
Desalniettemin, verdraaid lastig te verwoorden dit...
Er zijn wel degelijk voorbeelden te bedenken waarin liefde fout is en haat goed.
Nee.
Voordeel en nadeel is relatief.
Liefde overstijgt emoties, jij hebt het over passie, niet Liefde.
Ik denk dat er naast (of boven) die passie niet zoiets bestaat als een niet-relatieve liefde. Al onze gevoelden van liefde worden voortgebracht door onze hersenen, en zijn feitelijk een instinctieve drijfveer van de homo sapiens. Het bestaan van een universele liefde is volgens mij een illusie.
Jerommel schreef:
Liefde overstijgt emoties, jij hebt het over passie, niet Liefde.
Ik denk dat er naast (of boven) die passie niet zoiets bestaat als een niet-relatieve liefde. Al onze gevoelden van liefde worden voortgebracht door onze hersenen, en zijn feitelijk een instinctieve drijfveer van de homo sapiens. Het bestaan van een universele liefde is volgens mij een illusie.
Kun je de mogelijkheid uitsluiten dat er wel zoiets als universele transcendente liefde bestaat, eventueel ervaren kan worden, maar dat jij je daarvan gewoon (nog) niet bewust bent?
The attempt to make heaven on earth invariably produces hell. (Karl Popper)
Tin schreef:
Ik ben doorgaans niet zo "van de citaten", maar in dit geval wil ik graag een uitzondering maken:
Krishnamurti schreef:
The good is not the opposite of the evil.
The good is not the opposite of the evil. It has never been touched by that which is evil, though it is surrounded by it. Evil cannot hurt the good but the good may appear to do harm and so evil gets more cunning, more mischievous. It can be cultivated, sharpened, expansively violent; it is born within the movement of time, nurtured and skilfully used. But goodness is not of time; it can in no way be cultivated or nurtured by thought; its action is not visible; it has no cause and so no effect. Evil cannot become good for that which is good is not the product of thought; it lies beyond thought, like beauty. The thing that thought produces, thought can undo but it is not the good; as it is not of time, the good has no abiding place. Where the good is, there is order, not the order of authority, punishment and reward; this order is essential, for otherwise society destroys itself and man becomes evil, murderous, corrupt and degenerate. For man is society; they are inseparable. The law of the good is everlasting, unchanging and timeless. Stability is its nature and so it is utterly secure. There is no other security.
Hier ben ik het wel mee eens. Overigens met de kanttekening dat K hier, vanuit christelijke optiek gezien, 'gewoon' de goedheid van God beschrijft.
Maar enfin, ik weet dat K het daarmee nooit eens zou zijn geweest omdat die in zijn filosofie nu eenmaal een andere invulling geeft aan het begrip 'god'.
Toch vergelijkt hij in een andere uitspraak over hetzelfde onderwerp het woord God en good als hebbende dezelfde betekenis (of dat etymologisch klopt weet ik niet, maar hij doet de uitspraak in ieder geval wel).
Jerommel schreef:
Liefde overstijgt emoties, jij hebt het over passie, niet Liefde.
Ik denk dat er naast (of boven) die passie niet zoiets bestaat als een niet-relatieve liefde. Al onze gevoelden van liefde worden voortgebracht door onze hersenen, en zijn feitelijk een instinctieve drijfveer van de homo sapiens. Het bestaan van een universele liefde is volgens mij een illusie.
Kun je de mogelijkheid uitsluiten dat er wel zoiets als universele transcendente liefde bestaat, eventueel ervaren kan worden, maar dat jij je daarvan gewoon (nog) niet bewust bent?
Iets uitsluiten is sowieso onmogelijk. Bovendien ben ik niet helderziend, dus er kunnen best dingen zijn die ik niet kan waarnemen of ervaren. Maar als dat er is, dan heeft het waarschijnlijk niet de aard van dat wat wij "liefde" noemen, omdat onze liefde immers juist inhoudt de uitsluiting van mensen buiten het netwerk van degenen voor wie we liefde ervaren. Onze liefde is onderscheid maken, of afbakenen, en daarom juist niet universeel. Maar ik kan me wel voorstellen dat er iets bestaat dat je zou kunnen omschrijven als een kracht, werkzaamheid of tendens om alle levende wezens met elkaar te verenigen tot één groot geheel. Dus misschien toch. Onze liefde voor partner, kind enzovoort is juist uitsluitende liefde, en ook voor een groot deel liefde voor onszelf, waarbij partner, kind enzovoort min of meer ons bezit zijn, als iets dat ons persoonlijk vreugde verschaft. In dat geval is er sprake van tot-object-making van de ander, en dus een soort valse liefde.
Jerommel schreef:Inderdaad verstandig om er niet teveel op in te gaan, want het is inmiddels louter bluf, ontkenning en ridiculiseren.
Daarom heb ik inmiddels ook maar melding gemaakt van één van jouw posts.
Want jij bent het die in feite niet meer mee doet met de inhoudelijke discussie.
En dan noem je mij een troll...
Nee, meer iemand die ook niet weet waar ie het over heeft.
Ik heb van jou anders ook niets zinnig of nieuw (of gewoon iets) weten te zeggen.
Ik heb jou een hele tekst (scrol een beetje terug) met feiten gegeven die jij straal negeert en hoe durf jij te zeggen dat ik degene ben die niet weet waarover hij praat? Ik ken 100% van de bijbel en zelfs van de Koran, ben christelijk opgegroeid en geef je altijd voer om iets op te zeggen voor een eventuele gezonde discussie ...maar jij zegt dubbel maal niks terug en komt steeds weer met dat zinnetje 'je weet niet waar je het over hebt'. Het is om uit je vel te springen. Ben jij de definitie van de christenen? Ontkennen, negeren en onzin verkopen?
Zou ik ook doen met zero aanleiding of bewijs van bestaan.
Laatst gewijzigd door Pompoen op 24 sep 2015, 20:02, 1 keer totaal gewijzigd.
Tin schreef:
Ik ben doorgaans niet zo "van de citaten", maar in dit geval wil ik graag een uitzondering maken:
Krishnamurti schreef:
The good is not the opposite of the evil.
The good is not the opposite of the evil. It has never been touched by that which is evil, though it is surrounded by it. Evil cannot hurt the good but the good may appear to do harm and so evil gets more cunning, more mischievous. It can be cultivated, sharpened, expansively violent; it is born within the movement of time, nurtured and skilfully used. But goodness is not of time; it can in no way be cultivated or nurtured by thought; its action is not visible; it has no cause and so no effect. Evil cannot become good for that which is good is not the product of thought; it lies beyond thought, like beauty. The thing that thought produces, thought can undo but it is not the good; as it is not of time, the good has no abiding place. Where the good is, there is order, not the order of authority, punishment and reward; this order is essential, for otherwise society destroys itself and man becomes evil, murderous, corrupt and degenerate. For man is society; they are inseparable. The law of the good is everlasting, unchanging and timeless. Stability is its nature and so it is utterly secure. There is no other security.
Hier ben ik het wel mee eens. Overigens met de kanttekening dat K hier, vanuit christelijke optiek gezien, 'gewoon' de goedheid van God beschrijft.
Maar enfin, ik weet dat K het daarmee nooit eens zou zijn geweest omdat die in zijn filosofie nu eenmaal een andere invulling geeft aan het begrip 'god'.
Zeg maar: geen invulling. Het gaat er volgens mij juist om aan het begrip 'god' geen invulling te geven. Als je dat wel doet immers, dan schep je een gedachtebeeld en zit het gedachtebeeld je waarneming van de werkelijkheid in de weg.
Jerommel schreef:
Liefde overstijgt emoties, jij hebt het over passie, niet Liefde.
Ik denk dat er naast (of boven) die passie niet zoiets bestaat als een niet-relatieve liefde. Al onze gevoelden van liefde worden voortgebracht door onze hersenen, en zijn feitelijk een instinctieve drijfveer van de homo sapiens. Het bestaan van een universele liefde is volgens mij een illusie.
Kun je de mogelijkheid uitsluiten dat er wel zoiets als universele transcendente liefde bestaat, eventueel ervaren kan worden, maar dat jij je daarvan gewoon (nog) niet bewust bent?
Iets uitsluiten is sowieso onmogelijk. Bovendien ben ik niet helderziend, dus er kunnen best dingen zijn die ik niet kan waarnemen of ervaren. Maar als dat er is, dan heeft het waarschijnlijk niet de aard van dat wat wij "liefde" noemen, omdat onze liefde immers juist inhoudt de uitsluiting van mensen buiten het netwerk van degenen voor wie we liefde ervaren. Onze liefde is onderscheid maken, of afbakenen, en daarom juist niet universeel. Maar ik kan me wel voorstellen dat er iets bestaat dat je zou kunnen omschrijven als een kracht, werkzaamheid of tendens om alle levende wezens met elkaar te verenigen tot één groot geheel. Dus misschien toch. Onze liefde voor partner, kind enzovoort is juist uitsluitende liefde, en ook voor een groot deel liefde voor onszelf, waarbij partner, kind enzovoort min of meer ons bezit zijn, als iets dat ons persoonlijk vreugde verschaft. In dat geval is er sprake van tot-object-making van de ander, en dus een soort valse liefde.
Hiermee zet je een beperkte vorm van liefde tegenover iets anders, dat je dan bij wijze van contrast niet als liefde beschouwt.
Ik zou eerder zeggen dat onze beperkte ervaring van liefde, jegens bijv. ons gezin etc. een opstap naar iets veelomvattenders kan vormen. Tot er uiteindelijk niets meer buitengesloten wordt en je liefde alle mensen omvat. Een groeiproces dus waarbij de uitsluitingen alleen tijdelijk nodig waren bij wijze van zelfbescherming, tot je zover bent dat je de ene na de andere beperking achter je laat.
The attempt to make heaven on earth invariably produces hell. (Karl Popper)
Zolderworm schreef:Zeg maar: geen invulling. Het gaat er volgens mij juist om aan het begrip 'god' geen invulling te geven. Als je dat wel doet immers, dan schep je een gedachtebeeld en zit het gedachtebeeld je waarneming van de werkelijkheid in de weg.
Ja, K sprak dan ook liever van het Onbekende in dat verband. Persoonlijk denk ik dat K's onbekende ook weer een gedachtebeeld is, maar dat dat helemaal niet erg is omdat de menselijke geest alleen middels inhouden functioneert. Het begrip 'werkelijkheid' is dan de container 'inhoud'. Volgens mij valt het wel mee met dat in de weg zitten. Afgezien natuurlijk van de mogelijkheid dat een gedachtebeeld dat voor jou geen relevantie meer heeft, beter losgelaten kan worden. Niet: bestrijden, als iets negatiefs gaan zien, want dan kom je er juist weer niet los van.
The attempt to make heaven on earth invariably produces hell. (Karl Popper)
Zolderworm schreef:
Ik denk dat er naast (of boven) die passie niet zoiets bestaat als een niet-relatieve liefde. Al onze gevoelden van liefde worden voortgebracht door onze hersenen, en zijn feitelijk een instinctieve drijfveer van de homo sapiens. Het bestaan van een universele liefde is volgens mij een illusie.
Kun je de mogelijkheid uitsluiten dat er wel zoiets als universele transcendente liefde bestaat, eventueel ervaren kan worden, maar dat jij je daarvan gewoon (nog) niet bewust bent?
Iets uitsluiten is sowieso onmogelijk. Bovendien ben ik niet helderziend, dus er kunnen best dingen zijn die ik niet kan waarnemen of ervaren. Maar als dat er is, dan heeft het waarschijnlijk niet de aard van dat wat wij "liefde" noemen, omdat onze liefde immers juist inhoudt de uitsluiting van mensen buiten het netwerk van degenen voor wie we liefde ervaren. Onze liefde is onderscheid maken, of afbakenen, en daarom juist niet universeel. Maar ik kan me wel voorstellen dat er iets bestaat dat je zou kunnen omschrijven als een kracht, werkzaamheid of tendens om alle levende wezens met elkaar te verenigen tot één groot geheel. Dus misschien toch. Onze liefde voor partner, kind enzovoort is juist uitsluitende liefde, en ook voor een groot deel liefde voor onszelf, waarbij partner, kind enzovoort min of meer ons bezit zijn, als iets dat ons persoonlijk vreugde verschaft. In dat geval is er sprake van tot-object-making van de ander, en dus een soort valse liefde.
Hiermee zet je een beperkte vorm van liefde tegenover iets anders, dat je dan bij wijze van contrast niet als liefde beschouwt.
Ik zou eerder zeggen dat onze beperkte ervaring van liefde, jegens bijv. ons gezin etc. een opstap naar iets veelomvattenders kan vormen. Tot er uiteindelijk niets meer buitengesloten wordt en je liefde alle mensen omvat. Een groeiproces dus waarbij de uitsluitingen alleen tijdelijk nodig waren bij wijze van zelfbescherming, tot je zover bent dat je de ene na de andere beperking achter je laat.
Dat is op zich geen gekke gedachte, ware het niet dat onze liefde (vermoedelijk) zijn grond vindt in hersenmechanismen, die verbonden zijn met onze instinctiviteit. Maar het is natuurlijk toch niet uitgesloten, dat die op zijn beurt verbonden is met een universele liefde. Ik moet zeggen dat ik heel soms bij mijn uittredingen iets ervaren heb, wat je zou kunnen omschrijven als universele liefde. Maar ik weet natuurlijk echt niet waar dat dan vandaan komt. Het was een soort van: iedereen wordt alles ogenblikkelijk vergeven, omdat wij allen feitelijk schuldloos zijn, omdat wij handelen vanuit dat wat onze hersenen ons ingeven. Of onze persoonlijke geest. Indien we ons liefdeloos gedragen, dan kunnen we eenvoudigweg niet anders. Zoiets dus.
Ik ken het gevoel ook, uit mijn spirituele tijd, door meditatie, denk ik..
Het was een korte periode... .. die naar mijn donkerste periode heeft geleid...
enfin..
inmiddels alweer lang geleden..
Jerommel schreef:Ik ken het gevoel ook, uit mijn spirituele tijd, door meditatie, denk ik..
Het was een korte periode... .. die naar mijn donkerste periode heeft geleid...
enfin..
inmiddels alweer lang geleden..
Ja, je kunt blijkbaar niet alleen het positieve ervaren zonder ook het negatieve op te roepen.
pyro schreef:
Hiermee zet je een beperkte vorm van liefde tegenover iets anders, dat je dan bij wijze van contrast niet als liefde beschouwt.
Ik zou eerder zeggen dat onze beperkte ervaring van liefde, jegens bijv. ons gezin etc. een opstap naar iets veelomvattenders kan vormen. Tot er uiteindelijk niets meer buitengesloten wordt en je liefde alle mensen omvat. Een groeiproces dus waarbij de uitsluitingen alleen tijdelijk nodig waren bij wijze van zelfbescherming, tot je zover bent dat je de ene na de andere beperking achter je laat.
Dat is op zich geen gekke gedachte, ware het niet dat onze liefde (vermoedelijk) zijn grond vindt in hersenmechanismen, die verbonden zijn met onze instinctiviteit. Maar het is natuurlijk toch niet uitgesloten, dat die op zijn beurt verbonden is met een universele liefde. Ik moet zeggen dat ik heel soms bij mijn uittredingen iets ervaren heb, wat je zou kunnen omschrijven als universele liefde. Maar ik weet natuurlijk echt niet waar dat dan vandaan komt. Het was een soort van: iedereen wordt alles ogenblikkelijk vergeven, omdat wij allen feitelijk schuldloos zijn, omdat wij handelen vanuit dat wat onze hersenen ons ingeven. Of onze persoonlijke geest. Indien we ons liefdeloos gedragen, dan kunnen we eenvoudigweg niet anders. Zoiets dus.
De vraag is of we in onze beperkte materiele staat, met hersenmechanismen en instinctiviteit die zo vaak strijdig zijn met onze idealen van ware menselijkheid, toch een universele liefde kunnen realiseren. Je komt dan uit bij het grote mysterie van dood en wedergeboorte, niet letterlijk in de zin van reincarnatie - meer van hetzelfde zeg maar, maar metaforisch. Dat er een 'vlees' is, een binding aan een lage instinctieve natuur zeg maar, die echter sterft. En dat je dan uit de Geest opnieuw geboren wordt zodat je voortaan uit universele liefde kunt leven.
The attempt to make heaven on earth invariably produces hell. (Karl Popper)
pyro schreef:
Hiermee zet je een beperkte vorm van liefde tegenover iets anders, dat je dan bij wijze van contrast niet als liefde beschouwt.
Ik zou eerder zeggen dat onze beperkte ervaring van liefde, jegens bijv. ons gezin etc. een opstap naar iets veelomvattenders kan vormen. Tot er uiteindelijk niets meer buitengesloten wordt en je liefde alle mensen omvat. Een groeiproces dus waarbij de uitsluitingen alleen tijdelijk nodig waren bij wijze van zelfbescherming, tot je zover bent dat je de ene na de andere beperking achter je laat.
Dat is op zich geen gekke gedachte, ware het niet dat onze liefde (vermoedelijk) zijn grond vindt in hersenmechanismen, die verbonden zijn met onze instinctiviteit. Maar het is natuurlijk toch niet uitgesloten, dat die op zijn beurt verbonden is met een universele liefde. Ik moet zeggen dat ik heel soms bij mijn uittredingen iets ervaren heb, wat je zou kunnen omschrijven als universele liefde. Maar ik weet natuurlijk echt niet waar dat dan vandaan komt. Het was een soort van: iedereen wordt alles ogenblikkelijk vergeven, omdat wij allen feitelijk schuldloos zijn, omdat wij handelen vanuit dat wat onze hersenen ons ingeven. Of onze persoonlijke geest. Indien we ons liefdeloos gedragen, dan kunnen we eenvoudigweg niet anders. Zoiets dus.
De vraag is of we in onze beperkte materiele staat, met hersenmechanismen en instinctiviteit die zo vaak strijdig zijn met onze idealen van ware menselijkheid, toch een universele liefde kunnen realiseren. Je komt dan uit bij het grote mysterie van dood en wedergeboorte, niet letterlijk in de zin van reincarnatie - meer van hetzelfde zeg maar, maar metaforisch. Dat er een 'vlees' is, een binding aan een lage instinctieve natuur zeg maar, die echter sterft. En dat je dan uit de Geest opnieuw geboren wordt zodat je voortaan uit universele liefde kunt leven.
Je zou je eens in Sri Aurobindo moeten verdiepen. Die zegt niet alleen dat dat inderdaad gaat gebeuren, maar hij legt ook precies uit hoe dat in z'n werk gaat. Het is volgens mij zo dat we vandaag de dag homo sapiensen zijn, gebonden aan de instinctiviteit van de homo sapiens. Maar op een bepaald moment zullen we beslist aan het homo-sapiens-zijn gaan ontstijgen. Hoe en wanneer, daar heeft Sri Aurobindo gedachten over. Daar heeft hij zo'n zesduizend boekpagina's over volgeschreven. We zullen dan een nieuw wezen worden, en op een geheel andere manier in het leven staan. Ik ben ervan overtuigd dat we eens die transformatie gaan verwerkelijken. We kunnen niet altijd maar een soort afgeleide zijn van een of andere oer-aap. Geestelijke evolutie vraagt om een volgende stap.
Zolderworm schreef:
Je zou je eens in Sri Aurobindo moeten verdiepen. Die zegt niet alleen dat dat inderdaad gaat gebeuren, maar hij legt ook precies uit hoe dat in z'n werk gaat. Het is volgens mij zo dat we vandaag de dag homo sapiensen zijn, gebonden aan de instinctiviteit van de homo sapiens. Maar op een bepaald moment zullen we beslist aan het homo-sapiens-zijn gaan ontstijgen. Hoe en wanneer, daar heeft Sri Aurobindo gedachten over. Daar heeft hij zo'n zesduizend boekpagina's over volgeschreven. We zullen dan een nieuw wezen worden, en op een geheel andere manier in het leven staan. Ik ben ervan overtuigd dat we eens die transformatie gaan verwerkelijken. We kunnen niet altijd maar een soort afgeleide zijn van een of andere oer-aap. Geestelijke evolutie vraagt om een volgende stap.
Tja. Ik denk dat je onderscheid moet maken tussen het collectief: de mensheid als zodanig cq onze menselijke cultuur, en anderzijds het individu. Onze cultuur is nog niet erg ver; onze beschaving is sociaal instabiel, de economische pijler waarop het rust is dan ook asociaal of zelfs antisociaal. Met grote onrechtvaardigheid tussen groepen en machtsverhoudingen die m.i. oorlog in de hand werken. Dat roept allemaal niet echt het beste in de mens boven, maar toch, op individueel niveau (de andere zijde van het onderscheid dat ik maak) is er nu al een andere manier van bestaan mogelijk die niet wordt gevoed vanuit het mainstream collectief met zijn weinig verheffende mentaliteit. Dat berust dan op de geestelijke pijler in plaats van de economische. Dat kan minder prettige consequenties hebben overigens, want wie een serieuze bedreiging vormt voor het systeem, daarmee wordt afgerekend. Je wordt bijv. gekruisigd of op een andere manier onschadelijk gemaakt
Maar toch, de wijsheid zegt in zo'n geval dat je dood in deze wereld niet het laatste woord heeft.
The attempt to make heaven on earth invariably produces hell. (Karl Popper)
pyro schreef:
Hiermee zet je een beperkte vorm van liefde tegenover iets anders, dat je dan bij wijze van contrast niet als liefde beschouwt.
Ik zou eerder zeggen dat onze beperkte ervaring van liefde, jegens bijv. ons gezin etc. een opstap naar iets veelomvattenders kan vormen. Tot er uiteindelijk niets meer buitengesloten wordt en je liefde alle mensen omvat. Een groeiproces dus waarbij de uitsluitingen alleen tijdelijk nodig waren bij wijze van zelfbescherming, tot je zover bent dat je de ene na de andere beperking achter je laat.
Dat is op zich geen gekke gedachte, ware het niet dat onze liefde (vermoedelijk) zijn grond vindt in hersenmechanismen, die verbonden zijn met onze instinctiviteit. Maar het is natuurlijk toch niet uitgesloten, dat die op zijn beurt verbonden is met een universele liefde. Ik moet zeggen dat ik heel soms bij mijn uittredingen iets ervaren heb, wat je zou kunnen omschrijven als universele liefde. Maar ik weet natuurlijk echt niet waar dat dan vandaan komt. Het was een soort van: iedereen wordt alles ogenblikkelijk vergeven, omdat wij allen feitelijk schuldloos zijn, omdat wij handelen vanuit dat wat onze hersenen ons ingeven. Of onze persoonlijke geest. Indien we ons liefdeloos gedragen, dan kunnen we eenvoudigweg niet anders. Zoiets dus.
De vraag is of we in onze beperkte materiele staat, met hersenmechanismen en instinctiviteit die zo vaak strijdig zijn met onze idealen van ware menselijkheid, toch een universele liefde kunnen realiseren. Je komt dan uit bij het grote mysterie van dood en wedergeboorte, niet letterlijk in de zin van reincarnatie - meer van hetzelfde zeg maar, maar metaforisch. Dat er een 'vlees' is, een binding aan een lage instinctieve natuur zeg maar, die echter sterft. En dat je dan uit de Geest opnieuw geboren wordt zodat je voortaan uit universele liefde kunt leven.
Je zou je eens in Sri Aurobindo moeten verdiepen. Die zegt niet alleen dat dat inderdaad gaat gebeuren, maar hij legt ook precies uit hoe dat in z'n werk gaat. Het is volgens mij zo dat we vandaag de dag homo sapiensen zijn, gebonden aan de instinctiviteit van de homo sapiens. Maar op een bepaald moment zullen we beslist aan het homo-sapiens-zijn gaan ontstijgen. Hoe en wanneer, daar heeft Sri Aurobindo gedachten over. Daar heeft hij zo'n zesduizend boekpagina's over volgeschreven. We zullen dan een nieuw wezen worden, en op een geheel andere manier in het leven staan. Ik ben ervan overtuigd dat we eens die transformatie gaan verwerkelijken. We kunnen niet altijd maar een soort afgeleide zijn van een of andere oer-aap. Geestelijke evolutie vraagt om een volgende stap.
