Hoeveel mensen gaan er naar de hemel?

[hopper]

Dus als jouw kind aan de heroine gaat, heb je daar geen oordeel over?

Inderdaad, ik heb daar geen oordeel over. Wel heb ik de mening dat dat geen verstandige zet is.
Een mens zal innerlijk moeten uitzoeken wat het verschil is tussen een mening en een oordeel.
Een mening is een subjectieve opvatting. Een oordeel bevat een reflectie op een medemens waardoor er gedeeldheid ontstaat.
Een reflectie is geen opvatting, het is non-conceptueel. Maar een reflectie heeft weer wel invloed op je eigen denken.
Als het regelmatig een chaos is in je hoofd, dan zou reflectie wel eens de oorzaak kunnen zijn.
Zonder reflectie treedt de stilte in en is er geen vlucht meer voor de werkelijkheid.

[Atheist2]

Ik hou mij niet bezig met geklets, maar met de leer uit de Bijbel.

Mensen die zelf willen beslissen wat goed of kwaad is, kunnen niet in Gods koninkrijk komen.
Wèl degene die met de schepper willen samenwerken om van deze aarde weer een paradijs te maken.
In het paradijs is geen plaats voor mensen die de Bijbelse normen en waarden negeren.
Maar je hebt een vrije keuze. (Luk. 13:34, 35).

Als je wilt weten hoe dat aardse paradijs eruit ziet als je met God samenwerkt, dan moet je kijken naar IS en het rijk dat ze daar hadden gesticht. Werden mensen gestenigd als ze niet deden wat men daar wilde. Homo's van daken gegooid, dieven hun handen gingen eraf. Ogen uitgerukt. Mensen die daaraan samenwerken hebben ook een vrije keuze.

Onze normen en waarden (dus wat wij goed of fout vinden) zijn geevolueerd tot ongeëvenaarde hoogten. Soms wat doorgeslagen maar met onze vrijheid mogen we in de handjes knijpen. Heel wat beter dan de vrijheden in religieuze landen. En dan onze landen toen de Kerk nog heersend was.

[Jerommel]

Dus als jouw kind aan de heroine gaat, heb je daar geen oordeel over?

Inderdaad, ik heb daar geen oordeel over. Wel heb ik de mening dat dat geen verstandige zet is.

Dat is een oordeel.

[Messenger]

@Hopper:
Je kunt jezelf niet uitsluiten van God's Koninkrijk, omdat dat alles is dat er is.

Elk mens is liefde en liefde sluit inderdaad niemand uit. Omdat de mens de verbinding met God/de liefde niet altijd herinnert, kiest men soms voor een verstoorde vorm van liefde.

Zoals Walsch het uitlegt in deze video:
https://www.youtube.com/watch?v=oeK-cnVMIUI

[hopper]

@Hopper:
Je kunt jezelf niet uitsluiten van God's Koninkrijk, omdat dat alles is dat er is.

Elk mens is liefde en liefde sluit inderdaad niemand uit. Omdat de mens de verbinding met God/de liefde niet altijd herinnert, kiest men soms voor een verstoorde vorm van liefde.

Zoals Walsch het uitlegt in deze video:
https://www.youtube.com/watch?v=oeK-cnVMIUI

De werkelijkheid is toch wat anders i.m.o. Messenger. De stelling "elke mens is liefde" klopt op zich wel. Maar de stelling "elke mens is een ego" klopt ook. Deze twee stellingen zijn met elkaar in tegenspraak.

Liefde is de verbinding zélf. Ego is een wereld van afgescheidenheid. Ego is geen verstoorde vorm van liefde, ego is helemaal geen liefde! Dat wat we ego noemen sluit zichzelf uit van God's Koninkrijk. In dat koninkrijk zijn namelijk de grenzen verdwenen, dus een ieder kan bij zichzelf na gaan of hij zich in dat Koninkrijk bevindt of niet.

Zeggen dat alles liefde is, dat alles God's Koninkrijk is, zou impliceren dat het geen bal uit maakt of we oordelen, iemand verkrachten, vermoorden of beroven. Dan is oordelen, verkrachten, moorden of beroven ook liefde? Daar ga ik niet in mee. Een mens die een ander mens verkracht schept tweeheid in zichzelf: ik de dader en de ander het slachtoffer.

Liefde is geen tweeheid.

[Messenger]

@Hopper:
Je kunt jezelf niet uitsluiten van God's Koninkrijk, omdat dat alles is dat er is.

Elk mens is liefde en liefde sluit inderdaad niemand uit. Omdat de mens de verbinding met God/de liefde niet altijd herinnert, kiest men soms voor een verstoorde vorm van liefde.

Zoals Walsch het uitlegt in deze video:
https://www.youtube.com/watch?v=oeK-cnVMIUI

De werkelijkheid is toch wat anders i.m.o. Messenger. De stelling "elke mens is liefde" klopt op zich wel. Maar de stelling "elke mens is een ego" klopt ook. Deze twee stellingen zijn met elkaar in tegenspraak.

Had je het filmpje ook bekeken Hopper?

De twee stellingen zijn een dichotomie. Elke mens is een spiritueel wezen, bestaande uit lichaam/geest(ego)/ziel.

Liefde is de verbinding zélf. Ego is een wereld van afgescheidenheid. Ego is geen verstoorde vorm van liefde, ego is helemaal geen liefde! Dat wat we ego noemen sluit zichzelf uit van God's Koninkrijk. In dat koninkrijk zijn namelijk de grenzen verdwenen, dus een ieder kan bij zichzelf na gaan of hij zich in dat Koninkrijk bevindt of niet.

Het ego hoeft het koninkrijk inderdaad niet te zien, dat blijkt wel uit jouw zienswijze en die van mij.
Elk ego is dan ook uniek, en een ego is nodig om je te handhaven in een illusie van afgescheidenheid zoals deze fysieke wereld is.
De ziel weet echter dat er geen afgescheidenheid is, dat alles één is. En dat er alleen God's Koninkrijk is.

Zeggen dat alles liefde is, dat alles God's Koninkrijk is, zou impliceren dat het geen bal uit maakt of we oordelen, iemand verkrachten, vermoorden of beroven. Dan is oordelen, verkrachten, moorden of beroven ook liefde? Daar ga ik niet in mee. Een mens die een ander mens verkracht schept tweeheid in zichzelf: ik de dader en de ander het slachtoffer.

Liefde is geen tweeheid.

Liefde is een energie die alomvattend is. Hoe liefde wordt aangewend is aan de geest, die een verstoorde vorm kan kiezen. Dat is niet zo moeilijk en bovendien duidelijk waarneembaar in onze wereld, zeker als de geest in de empirische ervaring de verbinding met God/zuivere liefde niet herinnert.
Voor de ziel is alles zuivere liefde en zal de ziel niet oordelen. Omdat de ziel weet dat er geen daders en slachtoffers zijn, omdat alles één is.

[hopper]

Messenger,

De ziel is tweeledig. Wat betekent ziel eigenlijk? Laten we eens naar het woord 'bezield' kijken. Dat is geestdriftig, toegewijd zijn aan iets.
En daar kom ik wederom bij de tweesprong uit: de mens kan bezield raken door zijn eigen begeertes (ego) en de mens kan bezield zijn door liefde.
Wie op zijn eigen begeertes gefocust raakt, die raakt ook afgescheiden van 'de rest'.

Het is een kwestie van gerichtheid. Gericht zijn op zichzelf of gericht op 'het al'. Misschien zou je 'ego' liefde voor jezelf kunnen noemen, maar dat gaat mij te ver. De ziel weet dus in mijn optiek twee richtingen, niet alleen maar liefde. En daar zit ook een logica in. Om tot liefde te komen is er een vrije wil nodig. Liefde is 100% onvoorwaardelijk. Het is de mens zelf die de voorwaarden stelt (ego) en één van die voorwaarden kan een plaatsje in het hiernamaals zijn. (Komen we weer on topic.)

Ja, daadwerkelijk onvoorwaardelijke liefde ligt al besloten in de mens. Niet omdat we een ziel hebben die dat zegt, maar omdat het 'Al' zich een eenheid (liefde) vormt. Maar de mens gaat zo graag voor het eigen belang.

[Messenger]

De ziel is tweeledig. Wat betekent ziel eigenlijk? Laten we eens naar het woord 'bezield' kijken. Dat is geestdriftig, toegewijd zijn aan iets.

De ziel, die een deel van God is, is ook zeker toegewijd en geestdriftig. Omdat de ziel alomtegenwoordig is en daardoor alles omvat, kun je ook zeggen dat alles bezield is.

En daar kom ik wederom bij de tweesprong uit: de mens kan bezield raken door zijn eigen begeertes (ego) en de mens kan bezield zijn door liefde.
Wie op zijn eigen begeertes gefocust raakt, die raakt ook afgescheiden van 'de rest'.

Nee degene die op zijn eigen begeertes gefocust raakt heeft simpelweg liefde voor de eigen begeertes (zoals Walsch in dat filmpje dat ik linkte duidelijk uitlegt -> https://www.youtube.com/watch?v=oeK-cnVMIUI).

Het is een kwestie van gerichtheid. Gericht zijn op zichzelf of gericht op 'het al'.

Het kan allebei, het is mogelijk op jezelf gericht te zijn én op 'het al'.

Misschien zou je 'ego' liefde voor jezelf kunnen noemen, maar dat gaat mij te ver. De ziel weet dus in mijn optiek twee richtingen, niet alleen maar liefde. En daar zit ook een logica in. Om tot liefde te komen is er een vrije wil nodig.

Nee want liefde is wat je wezen is.

Liefde is 100% onvoorwaardelijk. Het is de mens zelf die de voorwaarden stelt (ego) en één van die voorwaarden kan een plaatsje in het hiernamaals zijn. (Komen we weer on topic.)

Het plaatsje in het hiernamaals wordt automatisch verkregen, omdat het de ultieme uitkomst is. Een voorwaarde stellen of keuze maken is niet aan de orde. Je kunt het gewoon niet missen, omdat je ziel zowel hier als daar reeds is. Je bent reeds Thuis bij God.

Ja, daadwerkelijk onvoorwaardelijke liefde ligt al besloten in de mens. Niet omdat we een ziel hebben die dat zegt, maar omdat het 'Al' zich een eenheid (liefde) vormt. Maar de mens gaat zo graag voor het eigen belang.

Er is niets verkeerd aan het eigen belang in bijvoorbeeld een liefdesrelatie. Naar mijn idee werkt een liefdesrelatie het best als de partners gelijkwaardig zijn aan elkaar, en zichzelf in de relatie voorop stellen. Want als ieder in de relatie zichzelf voorop stelt groeit de relatie in haar potentieel en helpt dat beide partners.

[hopper]

Messenger, bedankt voor je reactie, ik denk niet dat we het eens gaan worden over de kwestie die we bespreken.
In jouw wereld is iedereen liefde, God. De mijne is ingewikkelder, daar zit ook een wils-component van de desbetreffende mens in. Waarin er voor de mens ontwikkelingsvrijheid is. Waar een wils-component is, daar zijn per definitie twee of meer richtingen mogelijk. Dat maakt ook de God/Zoon constructie mogelijk waardoor er een 'verhaal' zich af kan spelen samen met het in de mens aanwezige wils-component. Met 'verhaal' bedoel ik de interactie van mensen (en de rest) op elkaar.

Ja, liefde is mijn wezen, maar daarmee zeg ik niets. Liefde is 'dat' wat we 'zijn'. Maar liefde is tevens niet in staat om iets af te dwingen bij mij als mens. Dat is ook weer logisch, omdat ik zodoende vrijheid van handelen in de wordende wereld heb. Zou God/Liefde dwingend zijn dan zou de mens een fabrieksmatig product zijn. Dan zou de mens niet vrij zijn uit angst voor God. En angst verwijst altijd onmiddelijk weer naar ego-belangen.

Zelfs universele belangen zijn ego-belangen, hoe goed bedoeld dan ook. Bijvoorbeeld: de vervuiling van de planeet zal mij (of mijn kinderen) ook uiteindelijk treffen.

Liefde heeft een relatie met dat wat we intuïtie noemen. Handelingen genomen vanuit intuïtie zijn vrije handelingen waar het wils-component van het ego afwezig zijn. Vanuit die intuïtie verblijf ik in een (liefdes)relatie. Dan is het onmogelijk geworden om 'zichzelf' voorop te stellen. Intuïtie wil eigenlijk niks anders zeggen dan een intelligentie welke uit de leegte (het lege ik) voortkomt. En is juist om die leegte vrij is van ik-belang. De normale -menselijke- intelligentie is op 'de wereld' gericht en is daarmee gericht op de "ik en de wereld" constructie. Daadwerkelijke liefde-ik (de Zoon) is niet op zichzelf gericht.

Dit gezegd hebbende rest mij op te merken dat ik in het dagdagelijkse leven niet om 'de wereld' heen kan. Enige gerichtheid op "ik en de wereld" is onontkoombaar. Dat wat we 'liefde' noemen kan wel eens op enig moment bereikt worden, waardoor er een innerlijk weten is wát liefde is, maar in de praktijk blijf ik vooral mens en word ik ondanks de liefde geen onfeilbaar, perfect mens. Gelukkig maar, we dienen onze imperfectie ook te koesteren.

[peda]

Het voordeel bij Messenger is wel dat hij precies weet in te vullen hoe de basis relatie is tussen God en Godsvonk. Heb je de basis relatie vast, dan kun je daar een logisch vervolg op los laten, wat Walsch m.i. ook doet, met de empirisch experimenterende Godsvonken.
Bij jou ligt dat anders. Jij vult God of Ultieme Essentie of hoe ook te noemen niet in , omdat zulks in jouw beschouwingswijze niet mogelijk is. Daarom valt bij jou de ( eventuele ) relatie "" God "' en de mens ook vager uit en is jouw betoog veel eerder vanuit de uiterlijke ( ego-ik) en innerlijke mens ( Nirwana-ik) beschreven. Hoe het Nirwana-ik in relatie staat tot de Ultieme Essentie vul jij niet in, maar Messenger duidelijk wel.

[hopper]

Dat klopt, ik hou er een ingewikkelde opvatting van God op na. God als liefde is akkoord, maar het omgekeerde niet. Liefde is de zijnsgrond waaruit alle mensen existeren. Dus als Messenger schrijft dat je wezen liefde is, dan ben ik het daar mee eens. Het punt is: ego-ik begrijpt dat niet. ( En het Licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft hetzelve niet begrepen. Joh 1:5 SV )

Dan komen we bij het Licht uit. Als God Liefde is, wie of wat is dan dat Licht? Het Licht is in mijn opvatting het Licht waarmee iedereen 'ziet'.
Maar wederom: de duisternis (ego-ik) begrijpt het niet. Zowel Licht als Liefde is een uitstraling (emanatie) van de Bron: het oerprincipe.
Je kunt ook God niet aanwijzen als in: God is hier of daar. Zou ik mijzelf als God (Liefde) gelijkstellen dan ben ik wel 'hier'.

Nirwana-ik is weer de uitgedoofde staat welke in de mens mogelijk is. Dat is een vredige staat, maar nog niet de ultieme staat.
Het is een 'algemeen bewustzijn'. Een bewustzijn wat op zichzelf gericht is en juist daarom vredig. Het is leegte welke op leegte gericht is en daarom uitgedoofd.

De meest Ultieme Essentie is de ervaring van Liefde welke nergens op gericht is. (Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?)
In zelf-en-Godsverlatenheid wordt God zelf ervaren. Er is daar geen ik-God of ik-jij relatie. Er is daar helemaal geen relatie.
Ik vul hem wel in, maar ik vul hem niet conceptueel in. Daarom raad ik ook geloof in God af. Met ieder geloof in God of met iedere relatie met God plaats je God buiten je zelf. Dat is i.m.o. ook de Christus-boodschap. Maar dat zal vervolgens nooit aanlanden bij gelovigen want dan zijn ze hun geloof kwijt.

[Jerommel]

Agape - Liede met een hoofdletter

Liefde is per definitie gericht op een ander.
En zo wordt Liefde ook ontvangen van een ander.

[hopper]

In mijn beschouwingen zal ik dus altijd 'gerichtheid' mee nemen of juist ongerichtheid. Dat zijn geen tegengestelden, maar andere toestanden van hetzelfde. Bewustzijn wat op zichzelf gericht is, is al knap lastig. Omdat we gewend zijn om de wereld om ons heen waar te nemen. Op zichzelf gericht bewustzijn is dus de waarnemer die zichzelf waarneemt: dat is het boeddhistische sunyata: leegte. Mijn bewustzijn richten op een medemens is geen kunst aan, dat doen we allemaal. Bewustzijn richten op helemaal niks is moeilijk. Daarom beschouwen de Boeddhisten het Nirwana ook als de ultieme realisatie.

Het christendom gaat een stapje verder dan het boeddhisme in mijn uitleg. Jezus gaat in zijn realisatie middels het lijden de realisatie aan van liefde wat op zichzelf (dus nergens op) gericht is. Het boeddhisme en het christendom zijn beiden gericht op het lijden en het opheffen daarvan, maar ze kennen een verschillende realisatie. Daarom is vergelijken van religies en filosofieën interessant voor wie geïnteresseerd is in spiritualiteit.