Wim Nusselder schreef:Hoi Peter,
Peter79 schreef:Ik denk dat dergelijke materiële dingen evocatieve kracht bezitten; ze roepen gevoelens op.
Ja, dingen kunnen gevoelens oproepen en die gevoelens, of het je bewust worden daarvan, kunnen je helpen.
Daarvoor moeten die gevoelens er misschien in wezen al zijn en je moet het associatievermogen hebben om ze door zo'n ding te laten oproepen.
De 'kracht' kun je dus ook zien als bij jezelf liggend en het ding als hulpmiddel, in plaats van als iets waarin die kracht besloten ligt.
De een heeft zo'n hulpmiddel wel nodig, de ander niet.
De een heeft zo'n hulpmiddel nodig in de ene situatie, de ander in een andere situatie.
Ik heb geen medailles nodig, maar wel stilte, liefst gedeelde stilte; ik weet niet of dat in wezen erg verschilt.
Met v&Vriendengroet,
Wim
Zo had ik er nog niet over gedacht, ik zie het als een verwijzing in de vorm van een herinnering aan een verhaal. Een verhaal van iemand, die ons is voorgegaan. Vroeger had ik zelf ook die vooroordelen over iconen en afbeeldingen, totdat ik een keer werd geraakt door de uitstraling van een icoon. Toen ging ik erover lezen en kreeg steeds meer waardering en interesse voor de intens rijke Christelijke Traditie. De boeken van Lex Boot (handboek christelijke meditatie, of de kleine gids voor christelijke meditatie bijvoorbeeld, en de boeken van Anselm Grün bijvoorbeeld). Ook als Antoine Bodar een rondleiding geeft op tv, door een kerk, een klooster, e.d. en vertelt over de kunst die daar hangt, dan geniet ik daar erg van.
Het benadrukt en toont voor mij de rijke inhoud van het geloof , het is de geestelijke rijkdom van het Christendom, verbeeld door en in de kunst.
Maar wat jij en Peter vertellen over invocatie, gaat nog wat dieper en dit maaakt iets heel helder duidelijk over het geloof van een Belgische vriendin van ons, een oudere maar nog heel fitte dame van 80. Zij bracht voor ons ooit dat Mariabeeldje uit Lourdes mee waar ik over vertelde. Door jullie uitleg begrijp ik nu nog beter hoe háár weg met Christus is gegaan. Of beter gezegd, hoe Christus Jezus Zijn Weg over háár pad is gegaan. Niet alle mensen, zeker niet van die generatie, kunnen goed lezen bijvoorbeeld. Zij is heel intelligent maar zij is bovendien van nature ook geen lezerstype maar vrij extreem een doener. Zij kan ook letterlijk niet zo goed lezen en schrijven. Wel voldoende om zelfstandig te functioneren, maar een boek lezen doet ze eigenlijk nooit. Dat kost teveel inspanning, is snel te moeilijk. Maar zij heeft veel gereisd, zij moest (drang) altijd op pad en onderweg zijn, en in de natuur, en zij bezocht dan onderweg kapelletjes. En zij gaat nog heel vaak naar een kapel net over de grens in Belgie, waar zij tot een jaar of twee geleden tientallen jaren permanent een caravan had staan. Het spirituele Hart van Christus leeft enorm in haar. Soms begrepen wij haar pad niet, maar wij hebben haar altijd gewaardeerd en ook de dingen die zij uit liefde voor ons meebracht. Inclusief het Mariabeeldje, en vroeger ook de medaillonnetjes voor aan een ketting, van Maria met Kind.
Dus Wim en Peter, bedankt voor de uitleg.
In dit subforum kunnen forummers meedoen en posten die daarvoor toestemming hebben.
.
.
