Angst als religie

[Robert Frans]

Mijn stelling is: religie is gebaseerd op angst. Angst voor het heden, angst voor de toekomst.

Op zich kent religie dezelfde bestaansgrond als de wetenschap. Ergo: beiden hebben een lange gedeelde geschiedenis, want pas in de achttiende eeuw werden religie/filosofie/levensbeschouwing en wetenschap steeds meer als twee aparte disciplines gezien.
Beiden zijn dus ontstaan vanuit de behoefte om steeds terugkerende (natuur)verschijnselen te kunnen verklaren, om verder te kunnen redeneren dan de dag van morgen. Ze waren en zijn dus juist bedoeld om angst weg te nemen, om begrip op te doen over het onbekende en ook om menselijke gemeenschappen één te maken. De eerste, nog primitieve, religies waren dan ook direct gebaseerd op natuurlijke en sociale processen en niet op (vermeende) metafysische wonderen.

Toen de menselijke gemeenschappen steeds groter en uitgestrekter werden, kwam het steeds vaker voor dat stamgenoten elkaar niet meer als vanzelfsprekend kenden. Daardoor ontstonden er algemeen aanvaarde regels en verhalen die de stam tot één geheel maakten en ervoor zorgde dat ieder binnen die stam dezelfde regels en verhalen gemeen had en dezelfde rituelen en werkwijzen hanteerde. Zo kon men wildvreemde stamgenoten toch vertrouwen en ermee samenwerken.
Ook in latere perioden in de menselijke geschiedenis zorgden godsdiensten en levensbeschouwingen voor algemene wetten en verhalen waar álle mensen en onderworpen stammen aan gehouden waren, van krijgsheer tot boer. Ze maakten grotendeels een einde aan de voortdurende machtsstrijden tussen de verschillende krijgsheren en spraken hen daadwerkelijk aan op hun gedrag, hun moraal, hoewel ook binnen en tussen die levensbeschouwingen nogal eens machtsstrijden bleven plaatsvinden.

Er zijn dus vele factoren die het ontstaan van religie/wetenschap verklaren, los van de levensbeschouwelijke verklaringen. Soms kan een ontdekte (veronderstelde) waarheid daarbij angst aanjagen, zoals in de wetenschap we ook nog weleens angstaanjagende en gevaarlijke dingen ontdekken, maar soms kan een waarheid juist opluchting, vreugde en of troost brengen.
Maar angst of vreugde zijn op zichzelf nooit het doel geweest van waarheidsvinding, op religieus of wetenschappelijk vlak. Het doel is altijd geweest het herkennen en (al dan niet formeel) ordenen van wat wij ervaren en waarnemen, zowel met de zintuigen als met instrumenten als met de rede. En dat kan op zowel innerlijk niveau middels verhalen en riten als op uitwendig niveau middels metingen en onderzoeken.

Het boek Openbaring had wat mij betreft weggelaten mogen worden uit de Bijbel omdat het een voedingsbodem is voor angst. Misschien was Johannes wel aan het trippen of had hij een psychose toen hij het e.e.a. opschreef. Wie vindt hier iets van?

Openbaringen (of de Apokalyps) is geschreven in het apocalyptische genre, een literatuurstijl die wij niet meer zo gemakkelijk begrijpen. In die tijd was zulke literatuur echter vrij gewoon, in zowel het jodendom als het christendom. In het Oude Testament wordt het boek Daniël ook wel onder de apocalyptische literatuur gerekend.
In dit genre worden bijbelse en mythische beelden op vaak ingenieuze en voor ons soms onnavolgbare wijze gebruikt om te verhalen over dingen die verborgen zijn of in de toekomst besloten liggen. Hier kun je daar meer over lezen.

Openbaringen is daarbij juist niet bedoeld om angst aan te jagen, maar om troost en bemoediging te brengen. Zij werd aanvankelijk aan zeven christelijke gemeenten in Klein-Azië geschreven, die te lijden hadden onder de verdrukking der Romeinen. De inleidende brieven aan deze gemeenten zijn dan ook inbesloten in het boek en vormen de eerste drie hoofdstukken.
Niet dat ze allen zwaar vervolgd werden, maar hun leefwijze werd wel steeds meer beperkt en geminacht, als voorbode van wat nog komen ging.
In Openbaringen wordt nu op apocalyptische wijze omschreven hoe de Romeinen, in het bijzonder keizer Nero, en uiteindelijk alle vijanden Gods zullen worden verslagen en de Kerk uiteindelijk eeuwig zal zegevieren.
Voor hen die daaronder te lijden hadden en hebben, is het dus een boek van hoop, van uitzicht, van gerechtigheid. De Openbaringen leren ons om de tekenen des tijds te verstaan (doch niet op letterlijke, anachronistische wijze zoals millennialisten plegen te doen) en om op Gods voorzienigheid te vertrouwen, die uiteindelijk het goede zal laten overwinnen en het kwaad zal bestraffen.

[hopper]

Zo simpel is het doen van een "' keuze uit angst niet "'.
Je begint reeds met de veronderstelling dat niet geloven, wordt gestraft.
Vervolgens is de grote vraag "' wat is dan het juiste geloof om niet gestraft te worden "'.
Kies je vervolgens bijvoorbeeld voor het christelijke geloof, hoe waarschijnlijk is het dan dat het christelijk geloof
het juiste geloof is. ( zie jouw link )
Mocht het christelijk geloof het juiste geloof zijn, val je dan niet vervolgens onmiddellijk door de mand met de angstkeuze ( Matteus 7 verzen 21-23 ). ( zie jouw link )
Kortom de gok lijkt simpel maar bij nadere overdenking blijft van simpelheid niet veel over.

Geloof geeft mensen houvast. Daarin komt denk ik de kwestie van het 'juiste' geloof niet aan de orde. Men is katholiek omdat de ouders dat waren, men is moslim omdat de ouders dat waren. Behoudens wat uitzonderingen.

Angst en beloning zijn dan twee kanten van dezelfde medaille.

Het valt mij hier op dit forum op, maar ook in mijn sociale omgeving, dat ook atheïsten wat ik noem 'rudimentair christen' zijn.
Er is een ongefundeerd geloof dat er ergens 'rechtvaardigheid' moet zijn. Bij atheïsten is dan het geloof in een opperwezen afwezig, maar het geloof in 'rechtvaardigheid' is er dan nog wel. De idee dat er nergens een scheidsrechter is, is bijna onaanvaardbaar voor mensen in algemene zin. Geloven zoals christenen en anderen doen is in feite een uitgebreide versie van dat geloof.

[Maria K]

Zelfs een denker als Pascal vond het onmogelijk om te kiezen tussen wel of niet het aanvaarden van een god en dus te geloven in God.
Gok van Pascal
Mi. is het meer een soort handjeklap.
a) Nee zeggen tegen geloof betekent niets als God niet bestaat, maar de hel als hij wel bestaat.
b) Ja zeggen betekent niets als hij niet bestaat, maar de hemel als hij wel bestaat.

Zo simpel is het doen van een "' keuze uit angst niet "'.
Je begint reeds met de veronderstelling dat niet geloven, wordt gestraft.
Vervolgens is de grote vraag "' wat is dan het juiste geloof om niet gestraft te worden "'.
Kies je vervolgens bijvoorbeeld voor het christelijke geloof, hoe waarschijnlijk is het dan dat het christelijk geloof
het juiste geloof is. ( zie jouw link )
Mocht het christelijk geloof het juiste geloof zijn, val je dan niet vervolgens onmiddellijk door de mand met de angstkeuze ( Matteus 7 verzen 21-23 ). ( zie jouw link )
Kortom de gok lijkt simpel maar bij nadere overdenking blijft van simpelheid niet veel over.

Op zich is de vraagstelling in de gok van Pascal, en ook het antwoord, vrij simpel.
Hij heeft, als goed filosoof, dit dan ook tot de kern van de zaak gereduceerd.
Ga ik bij besluit geloven in God of ga ik dat niet?
Met een kort logisch antwoord

Het is een basis waarop je verder kunt gaan redeneren.
Daarom vind ik dit wel een voorbeeld van hoe mensen kunnen denken en redeneren, ook zo actueel, omdat veel mensen theïsme afwijzen, terwijl velen amper weten, wat dat eigenlijk inhoudt.

Ik ga dan uitsluitend uit van de eerste vraag, die Pascal zich stelt: Bestaat God wel of bestaat God niet?
Igv. van Pascal gaat het dan om de christelijke God en de leer die daaruit volgt, die in zijn tijd alom bekend was in zijn omgeving.
Zoals ook in de context staat beschreven met citaten uit Pensées.

Maar er zitten een aantal "maartjes" aan, zoals ik al omschreef.
Verdere vragen over de inhoudelijkheid en de consequenties is dan ook wat er later uit volgt en onder kritiek.
Daar kunnen we dan jouw en mijn vragen en bezwaren bijvoegen.

Je kunt daarover van gedachten wisselen of ook gaan discussiëren, maar ik acht het onmogelijk verstandelijk te gaan geloven, als daar al geen wezenlijk geloof achter staat. Ook al is het nog zo vaag.
Ook niet als je al met het gegeven zit dat je al gelooft, dat je daardoor in een eeuwige zaligheid of een eeuwige verlorenheid zult gaan bestaan na dit leven.
Een andere vraag zou ik dan daarvoor in de plaats willen zetten.
"Wil ik geloven in een god of wil ik dat niet?
En wat geloof ik dan wel of wat niet daarvan, en waarom?"
Dit zijn andere mogelijke vraagstellingen, maar van een totaal andere soort en dus met een totaal ander antwoord.

[Jerommel]

Er is natuurlijk ook nog de mogelijkheid dat geestverruimende middelen ook echt geestverruimende middelen zijn. Dat waar je mee bezig bent krijgt dan net even wat meer diepgang.

Maar welke richting gaat deze schijnbare geestverruiming dan op?
Even los van de verslaving dan, wat natuurlik een vernauwing is op zich.
In mijn redelijk uitgebreide ervaring op dit vlak wordt met name het ego verruimd, ook al lijkt dat aanvankelijk misschien niet zo.
Maar je begeeft je in een persoonlijke veranderde toestand, waarbij de persoonlijke ervaring centraal staat.
Het kán eventueel wel helpen met artisticiteit, zoals muziek maken.
Het kán ook weleens nuttig zijn om "out of the box" te denken en nieuw inzicht te verkrijgen.
Maar het opent soms ook de deur voor spirituele invloeden van twijfelachtige herkomst.
Op zich kan je dat dan wel een verruiming noemen, maar het is riskant.

[Messenger]

Mijn stelling is: religie is gebaseerd op angst. Angst voor het heden, angst voor de toekomst. Het boek Openbaring had wat mij betreft weggelaten mogen worden uit de Bijbel omdat het een voedingsbodem is voor angst. Misschien was Johannes wel aan het trippen of had hij een psychose toen hij het e.e.a. opschreef. Wie vindt hier iets van?

Hartelijk welkom Bas!

Waarom moet een mens angst hebben voor een God van echte, zuivere en daardoor onvoorwaardelijke liefde?
Onvoorwaardelijk, zonder geboden/verboden en dus zonder zonde/zondaren, mede ook vanwege de vrije wil. Ook is die liefde om niet en wordt dus niets terugverwacht. Zonder oordeel, zonder straf en zonder hel.

Bovendien denk ik dat God almachtig is en tegen de mens zegt: "Jouw/Jullie wil is Mijn wil."

Ook denk ik dat God volmaakt is en de schepping (via evolutie) dus ook. Maar mensen zijn het bijna nooit eens, maken we er met onze vrije wil iets anders van het leven dan wat we werkelijk prefereren diep van binnen. God beantwoordt de vrije wil, maar die keuzes van ons zijn niet eenduidig.

In de Bijbel hebben meerdere mensen een psychose gehad denk ik, al dan niet opgewekt door o.a. paddo's.
Tegenwoordig lopen er soms 3 profeten tegelijk op de gesloten afdeling rond.

[Messenger]

Jehovah's getuigen geloven in een aardse toekomst. Andere groeperingen in een hemelse. Waar denk/geloof/hoop jij terecht te mogen komen en maakt het eigenlijk wat uit?

We gaan allemaal naar de hemel, maar dat is beslist geen saaie gezapige plek.

[Jerommel]

Hoi Bas ik kijk nog af en toe op Credible en volgens mij ben je daar terecht geband, maar daarom niet minder welkom hier op geloofsgesprek.

Hier ga ik even op in...[ ik volg het ook] .zeker niet om verder op door te gaan...maar om uitsluitend mijn mening te geven.
Ik ben het er dus totaal niet mee eens...

Oh, dan zal het wel terecht zijn.

[Jerommel]

Jehovah's getuigen geloven in een aardse toekomst. Andere groeperingen in een hemelse. Waar denk/geloof/hoop jij terecht te mogen komen en maakt het eigenlijk wat uit?

De Bijbel leert toch overwegend een (uiteindelijke) bestemming op aarde.
Wel een vernieuwde / opgewaardeerde / herstelde aarde.

Het maakt mij persoonlijk niet zo veel uit.
Ik kan me van de Hemel noch van Aarde 2.0 en het eeuwige leven toch geen voorstelling maken.

[dingo]

Ik kreeg deze toevallig via Whatsapp binnen en vind hem wel toepasselijk bij dit onderwerp.

https://www.reddit.com/r/technicallythe ... s_to_make/

Als angst je drijfveer is dan is dit wel een goede optie.

[Jerommel]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust.

Maar dat opent de deur naar het jezelf voor de gek houden, waar je niks aan hebt behalve dat je dan dingen weg stopt totdat ze onverhoopt weer de kop op steken.
Wat nu als de existentiële wanhoop, die beangstigend is, voort komt uit het niet meer weten wat je nog moet of kunt geloven m.b.t. de zin en het nut van het leven in het algemeen en dat van jezelf in het byzonder?
Zijn er dan nog vluchtgedachten voor handen die die onzekerheid weg nemen?
Of ben je dan pas op het punt beland dat je echt serieus gaat zoeken naar antwoorden?

Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Als het leven voorspoedig genoeg gaat dan rijzen zulke levensvragen dikwijls niet.

[Maria K]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust.

Maar dat opent de deur naar het jezelf voor de gek houden, waar je niks aan hebt behalve dat je dan dingen weg stopt totdat ze onverhoopt weer de kop op steken.
Wat nu als de existentiële wanhoop, die beangstigend is, voort komt uit het niet meer weten wat je nog moet of kunt geloven m.b.t. de zin en het nut van het leven in het algemeen en dat van jezelf in het byzonder?
Zijn er dan nog vluchtgedachten voor handen die die onzekerheid weg nemen?
Of ben je dan pas op het punt beland dat je echt serieus gaat zoeken naar antwoorden?

Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Als het leven voorspoedig genoeg gaat dan rijzen zulke levensvragen dikwijls niet.

Precies.
Bij persisterende twijfel?
Je vastklampen aan een persisterend geloof, zelfs door oogkleppen en oordopjes voor alles wat je af kan gaan houden van het geloof, waar je ooit zoveel troost en moed uit kon putten.

Sta geen twijfel toe door andere meningen dan die van jezelf toe te staan, zodat je veilig in je eigen hokje kunt blijven zitten.

[Jerommel]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust.

Maar dat opent de deur naar het jezelf voor de gek houden, waar je niks aan hebt behalve dat je dan dingen weg stopt totdat ze onverhoopt weer de kop op steken.
Wat nu als de existentiële wanhoop, die beangstigend is, voort komt uit het niet meer weten wat je nog moet of kunt geloven m.b.t. de zin en het nut van het leven in het algemeen en dat van jezelf in het byzonder?
Zijn er dan nog vluchtgedachten voor handen die die onzekerheid weg nemen?
Of ben je dan pas op het punt beland dat je echt serieus gaat zoeken naar antwoorden?

Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Als het leven voorspoedig genoeg gaat dan rijzen zulke levensvragen dikwijls niet.

Precies.
Bij persisterende twijfel?
Je vastklampen aan een persisterend geloof, zelfs door oogkleppen en oordopjes voor alles wat je af kan gaan houden van het geloof, waar je ooit zoveel troost en moed uit kon putten.

Sta geen twijfel toe door andere meningen dan die van jezelf toe te staan, zodat je veilig in je eigen hokje kunt blijven zitten.

Is dat jouw devies?

[Bastiaan73]

...

Verband door Sjako? Pas op, ik ben nog veel strenger

Ik hoop en ga er van uit dat jij wél begrijpend kunt lezen, consequent bent, de techniek van het forum beheerst en over de nodige objectiviteit beschikt

[Bastiaan73]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Imho: nee.

[Bastiaan73]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust
Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Ik zou zelf niet het woord 'geteisterd' gebruiken. Iemand die zich nooit afvraagt wat wij hier eigenlijk doen op dit derde planeetje vanaf de zon zal waarschijnlijk ook nooit het woord existentie gebruiken. Wellicht zal hij of zij het woord niet eens kennen.

Feit is dat wij het heelal in elk geval niet zelf hebben gemaakt. Ik heb het voor mezelf nodig om te geloven dat er een entiteit bestaat die het allemaal in gang heeft gezet. En jij?

[Bastiaan73]

Mijn stelling is: religie is gebaseerd op angst. Angst voor het heden, angst voor de toekomst. Het boek Openbaring had wat mij betreft weggelaten mogen worden uit de Bijbel omdat het een voedingsbodem is voor angst. Misschien was Johannes wel aan het trippen of had hij een psychose toen hij het e.e.a. opschreef. Wie vindt hier iets van?

Hartelijk welkom Bas!

Waarom moet een mens angst hebben voor een God van echte, zuivere en daardoor onvoorwaardelijke liefde?
Onvoorwaardelijk, zonder geboden/verboden en dus zonder zonde/zondaren, mede ook vanwege de vrije wil. Ook is die liefde om niet en wordt dus niets terugverwacht. Zonder oordeel, zonder straf en zonder hel.

Bovendien denk ik dat God almachtig is en tegen de mens zegt: "Jouw/Jullie wil is Mijn wil."

Ook denk ik dat God volmaakt is en de schepping (via evolutie) dus ook. Maar mensen zijn het bijna nooit eens, maken we er met onze vrije wil iets anders van het leven dan wat we werkelijk prefereren diep van binnen. God beantwoordt de vrije wil, maar die keuzes van ons zijn niet eenduidig.

In de Bijbel hebben meerdere mensen een psychose gehad denk ik, al dan niet opgewekt door o.a. paddo's.
Tegenwoordig lopen er soms 3 profeten tegelijk op de gesloten afdeling rond.

Bedankt boodschapper! Hoe lees jij een vers zoals dit vers uit hoofdstuk 2 van de Filippenzenbrief?

13 Want God is het, die om zijn welbehagen zowel het willen als het werken in u werkt.

[Messenger]

Bedankt boodschapper! Hoe lees jij een vers zoals dit vers uit hoofdstuk 2 van de Filippenzenbrief?

13 Want God is het, die om zijn welbehagen zowel het willen als het werken in u werkt.

God verlangt er naar Haarzelf empirisch te ervaren via alles dat leeft. Zo ook via de mens.
De mens als Godsdeel is een geïndividualiseerde uitdrukking van God, die vrijwillig vergeten is God te zijn.

Dat zou mijn interpretatie zijn, al is dat lastig lezen met een schrijfstijl van 2000 jaar geleden.
In de Bijbel staat veel tekst, maar van echte Goddelijke inspiratie is weinig over denk ik. Persoonlijk kan ik er niets mee.

Ik lees liever de hedendaagse (en nog levende) Neale Donald Walsch, die gesprekken met God zou hebben. Ik herken daarin zeer veel van mijn eigen opgedane inzichten.

[Jerommel]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Imho: nee.

I.m.h.o. ook niet.

[Maria K]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust.

Maar dat opent de deur naar het jezelf voor de gek houden, waar je niks aan hebt behalve dat je dan dingen weg stopt totdat ze onverhoopt weer de kop op steken.
Wat nu als de existentiële wanhoop, die beangstigend is, voort komt uit het niet meer weten wat je nog moet of kunt geloven m.b.t. de zin en het nut van het leven in het algemeen en dat van jezelf in het byzonder?
Zijn er dan nog vluchtgedachten voor handen die die onzekerheid weg nemen?
Of ben je dan pas op het punt beland dat je echt serieus gaat zoeken naar antwoorden?

Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Als het leven voorspoedig genoeg gaat dan rijzen zulke levensvragen dikwijls niet.

Precies.
Bij persisterende twijfel?
Je vastklampen aan een persisterend geloof, zelfs door oogkleppen en oordopjes voor alles wat je af kan gaan houden van het geloof, waar je ooit zoveel troost en moed uit kon putten.

Sta geen twijfel toe door andere meningen dan die van jezelf toe te staan, zodat je veilig in je eigen hokje kunt blijven zitten.

Is dat jouw devies?

Dat was een tijd mijn manier van doen, vooral in de tijd naar volwassen worden en steeds meer om me heen gaan zien.
En dat is wat ik soms om me heen zie gebeuren.
Of het mijn idee is? En of ik achter dat idee zou staan?
Ik weet niet of je het zo kunt stellen.
Het is waar ik in voorgeleefd werd in mijn jeugd onder gelovigen en wat ik zie in Bijbelteksten.
Iets over rotte appels en zo.

Ik stond ooit geen twijfel toe bij mezelf. Dat vond ik zwakte, zeker als het mijn geloof betrof.
Maar die twijfel was er wel degelijk steeds weer opnieuw en ook andere twijfels aangaande de zin van mijn leven.
En ik zag dat veel om me heen, misschien omdat ik daar juist op was gefocust.
Dat was geen gemakkelijke tijd.
Maar daarin denk ik nu heel anders.
Alleen door twijfels en onzekerheid toe te staan, kun je openstaan voor anderen en andersdenkenden en kun je ook leren.
En je hebt de wereld en je leven toch niet in de hand, dus onzekerheden horen er gewoon bij.

Maar ook zo'n proces kun je niet afdwingen en/of bewust laten gebeuren.
Je kunt het wel signaleren.
Bij zowel jezelf als ook wel bij de ander.
Je kunt ervan leren voor jezelf en er de ander beter door leren kennen.
Maar veranderen hoeft lang niet altijd, als je je er wel bij voelt.
Mensen mogen verschillend zijn en jij kunt en mag daar heel anders over denken.

[Maria K]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust
Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Ik zou zelf niet het woord 'geteisterd' gebruiken. Iemand die zich nooit afvraagt wat wij hier eigenlijk doen op dit derde planeetje vanaf de zon zal waarschijnlijk ook nooit het woord existentie gebruiken. Wellicht zal hij of zij het woord niet eens kennen.

Feit is dat wij het heelal in elk geval niet zelf hebben gemaakt. Ik heb het voor mezelf nodig om te geloven dat er een entiteit bestaat die het allemaal in gang heeft gezet. En jij?

Mijn antwoord op Jerommel geldt grotendeels ook voor jou, zie ik nu.
En idd. zijn lang niet alle mensen zo bewust bezig.
Dat ligt heel veel aan je geaardheid en hoe je in je eigen omgeving staat.
Die zie je dan ook niet op dit soort forums.
Wat je wel ziet hier op GG is een enorme verscheidenheid.
Prachtig als het respect voor elkaar en de sfeer goed blijft.
Soms tenenkrommend als het een keer anders uitpakt.

[Bastiaan73]

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust.

Maar dat opent de deur naar het jezelf voor de gek houden, waar je niks aan hebt behalve dat je dan dingen weg stopt totdat ze onverhoopt weer de kop op steken.
Wat nu als de existentiële wanhoop, die beangstigend is, voort komt uit het niet meer weten wat je nog moet of kunt geloven m.b.t. de zin en het nut van het leven in het algemeen en dat van jezelf in het byzonder?
Zijn er dan nog vluchtgedachten voor handen die die onzekerheid weg nemen?
Of ben je dan pas op het punt beland dat je echt serieus gaat zoeken naar antwoorden?

Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Als het leven voorspoedig genoeg gaat dan rijzen zulke levensvragen dikwijls niet.

Precies.
Bij persisterende twijfel?
Je vastklampen aan een persisterend geloof, zelfs door oogkleppen en oordopjes voor alles wat je af kan gaan houden van het geloof, waar je ooit zoveel troost en moed uit kon putten.

Sta geen twijfel toe door andere meningen dan die van jezelf toe te staan, zodat je veilig in je eigen hokje kunt blijven zitten.

Is dat jouw devies?

Dat was een tijd mijn manier van doen, vooral in de tijd naar volwassen worden en steeds meer om me heen gaan zien.
En dat is wat ik soms om me heen zie gebeuren.
Of het mijn idee is? En of ik achter dat idee zou staan?
Ik weet niet of je het zo kunt stellen.
Het is waar ik in voorgeleefd werd in mijn jeugd onder gelovigen en wat ik zie in Bijbelteksten.
Iets over rotte appels en zo.

Ik stond ooit geen twijfel toe bij mezelf. Dat vond ik zwakte, zeker als het mijn geloof betrof.
Maar die twijfel was er wel degelijk steeds weer opnieuw en ook andere twijfels aangaande de zin van mijn leven.
En ik zag dat veel om me heen, misschien omdat ik daar juist op was gefocust.
Dat was geen gemakkelijke tijd.
Maar daarin denk ik nu heel anders.
Alleen door twijfels en onzekerheid toe te staan, kun je openstaan voor anderen en andersdenkenden en kun je ook leren.
En je hebt de wereld en je leven toch niet in de hand, dus onzekerheden horen er gewoon bij.

Maar ook zo'n proces kun je niet afdwingen en/of bewust laten gebeuren.
Je kunt het wel signaleren.
Bij zowel jezelf als ook wel bij de ander.
Je kunt ervan leren voor jezelf en er de ander beter door leren kennen.
Maar veranderen hoeft lang niet altijd, als je je er wel bij voelt.
Mensen mogen verschillend zijn en jij kunt en mag daar heel anders over denken.

Ik moet er even aan wennen dat ik hier geen 'like' kan geven dus ik dus het effe zo:

[Jerommel]

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust.

Maar dat opent de deur naar het jezelf voor de gek houden, waar je niks aan hebt behalve dat je dan dingen weg stopt totdat ze onverhoopt weer de kop op steken.
Wat nu als de existentiële wanhoop, die beangstigend is, voort komt uit het niet meer weten wat je nog moet of kunt geloven m.b.t. de zin en het nut van het leven in het algemeen en dat van jezelf in het byzonder?
Zijn er dan nog vluchtgedachten voor handen die die onzekerheid weg nemen?
Of ben je dan pas op het punt beland dat je echt serieus gaat zoeken naar antwoorden?

Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Als het leven voorspoedig genoeg gaat dan rijzen zulke levensvragen dikwijls niet.

Precies.
Bij persisterende twijfel?
Je vastklampen aan een persisterend geloof, zelfs door oogkleppen en oordopjes voor alles wat je af kan gaan houden van het geloof, waar je ooit zoveel troost en moed uit kon putten.

Sta geen twijfel toe door andere meningen dan die van jezelf toe te staan, zodat je veilig in je eigen hokje kunt blijven zitten.

Is dat jouw devies?

Dat was een tijd mijn manier van doen, vooral in de tijd naar volwassen worden en steeds meer om me heen gaan zien.
En dat is wat ik soms om me heen zie gebeuren.
Of het mijn idee is? En of ik achter dat idee zou staan?
Ik weet niet of je het zo kunt stellen.
Het is waar ik in voorgeleefd werd in mijn jeugd onder gelovigen en wat ik zie in Bijbelteksten.
Iets over rotte appels en zo.

Ik stond ooit geen twijfel toe bij mezelf. Dat vond ik zwakte, zeker als het mijn geloof betrof.
Maar die twijfel was er wel degelijk steeds weer opnieuw en ook andere twijfels aangaande de zin van mijn leven.
En ik zag dat veel om me heen, misschien omdat ik daar juist op was gefocust.
Dat was geen gemakkelijke tijd.
Maar daarin denk ik nu heel anders.
Alleen door twijfels en onzekerheid toe te staan, kun je openstaan voor anderen en andersdenkenden en kun je ook leren.
En je hebt de wereld en je leven toch niet in de hand, dus onzekerheden horen er gewoon bij.

Maar ook zo'n proces kun je niet afdwingen en/of bewust laten gebeuren.
Je kunt het wel signaleren.
Bij zowel jezelf als ook wel bij de ander.
Je kunt ervan leren voor jezelf en er de ander beter door leren kennen.
Maar veranderen hoeft lang niet altijd, als je je er wel bij voelt.
Mensen mogen verschillend zijn en jij kunt en mag daar heel anders over denken.

Oh, okay.
Ik begrijp nu je reaktie wel in ieder geval.
Van wat ik zo hier en daar hoor begrijp ik dat je beter maar niet gelovig kunt worden grootgebracht...
Ik vind het sowieso niks voor kinderen.
De ouders en predikanten gaan kennelijk dikwijls nogal armoedig met vragen om.
Een treurige zaak i.m.o.

[Jerommel]

Het is dikwijls wel existentiële angst of wanhoop die mensen existentiële vragen doen stellen en antwoorden doen zoeken of doen bidden, ja.
Maakt dat het minder belangrijk of minder zinnig?

Het is absoluut zinnig voor mensen, die wezenlijk geteisterd worden door existentiële vragen en waarvoor een antwoord afgedwongen wordt ten dienste van geestelijke rust
Absoluut niet voor hen, die daar geen last van hebben en er zich niet mee bezig houden.

Ik zou zelf niet het woord 'geteisterd' gebruiken. Iemand die zich nooit afvraagt wat wij hier eigenlijk doen op dit derde planeetje vanaf de zon zal waarschijnlijk ook nooit het woord existentie gebruiken. Wellicht zal hij of zij het woord niet eens kennen.

Feit is dat wij het heelal in elk geval niet zelf hebben gemaakt. Ik heb het voor mezelf nodig om te geloven dat er een entiteit bestaat die het allemaal in gang heeft gezet. En jij?

Mijn antwoord op Jerommel geldt grotendeels ook voor jou, zie ik nu.
En idd. zijn lang niet alle mensen zo bewust bezig.
Dat ligt heel veel aan je geaardheid en hoe je in je eigen omgeving staat.
Die zie je dan ook niet op dit soort forums.
Wat je wel ziet hier op GG is een enorme verscheidenheid.
Prachtig als het respect voor elkaar en de sfeer goed blijft.
Soms tenenkrommend als het een keer anders uitpakt.

Als ik hier te lang rond hang barsten de neuzen van mijn schoenen open..

[Bastiaan73]

Tenenschreiend en ten hemel krommend?

[Jerommel]

Voor mijn eigen gezondheid blijf ik hier ook regelmatig een tijdje weg.
Tot grote opluchting van sommigen...