Godsbewustzijn, ja of nee?

[Tufkah]

Zelfs Jezus had geen Godsbewustzijn.

Jezus had wel degelijk een Godsbewustzijn. Bij zijn doop in de Jordaan kwam de Heilige Geest over hem. De 3-eenheid van de Vader, de Zoon en Heilige Geest kwam daardoor binnen in hem tot stand en stelde Hem in staat de 3 jaar nadien tot 3 uur voor zijn dood dat te doen wat hij deed en het Geloof, de Hoop en de Liefde voor iedereen tot op de dag van vandaag levend te houden.

Wie niet zoekt zal ook niks vinden, maar dat wil niet zeggen dat het zoeken an sich tot vinden resulteert. En dan hebben we natuurlijk nog de klassieker: " De zoeker is het gezochte." Een uitspraak waar ik het in het licht van Jezus mee oneens ben. Jezus laat er geen enkel misverstand over bestaan: de zoeker gaat per definitie verloren. Voor jou en mij als zoeker zijnde is er geen enkele hoop voor een hemelse toekomst. Wie het leven wil behouden zal het verliezen, alleen wat uit de Geest wordt geboren kan bestendigen. Voor mij is er geen hiernamaals. Zie het "gij in Mij, en Ik in u" waar Jezus in Joh 14:20 over rept. Wat tevens de Waarheid is. Waarheid waar de mens zelf de Weg naar moet zien te vinden (toch weer een zoeker). Maar zonder hoop voor de zoeker zelf.

Je kunt echt niet niet om Jezus Zijn Opstanding en Verschijningen na zijn dood heen.

Theologisch verschillen wij nu eenmaal omtrent 'Jezus'. Ik volg de Bijbel waarin staat dat Jezus het vleesgeworden Woord is. In dat 'beginne' is er nog geen sprake van een Heilige Geest, maar zijn de Vader en de Zoon één. Zij zijn in elkander. Dat 'zijn' is tevens de waarheid.

De Heilige Geest staat los van welke doop dan ook. De Heilige Geest is de 'Parakleitos', de Helper, de Trooster. Ik maakte uit jouw bericht in een andere thread op dat het intuïtief vermogen bij je ontwikkeld is. Daar kan de Heilige Geest zich in nestelen. De Heilige Geest echter is ook geen Godsbewustzijn. De Heilige Geest presenteert zich tijdens de Weg.

Je kunt echt niet niet om Jezus Zijn Opstanding en Verschijningen na zijn dood heen.

De Waarheid bevindt zich niet in dat wat verschijnt.

[Tufkah]

Zelf ben ik ook een groot volger van de negatieve theologie.
Het verschil tussen Tufkah en mij ter zake is dat Tufkah vervolgens ( binnen de negatieve theologie ) krachtige "" zeker weten ""uitspraken doet en ik mij verre houdt van "" zeker weten "' uitspraken. Negatieve theologie is voor mij metafysisch persoonlijk niet-zeker-kunnen-weten.

"Zeker weten " uitspraken betreffende overtuigingen, daar hou ik mij ook verre van. Daarom zoek ik ook met niemand consensus. Alleen overtuigingen zoeken consensus.

https://www.theologie.nl/stille-taal-be ... nnoembare/

Mystici en filosofen zeggen hetzelfde als ze God onder woorden proberen te brengen. De mysticus zal in eerste instantie zwijgen. Daarna zoekt hij of zij naar woorden, maar alleen beeldtaal benadert God. Filosofen komen tot dezelfde conclusie: voor het wezenlijke schieten woorden tekort. Ze komen uiteindelijk uit bij een stille taal. Apofatische of negatieve theologie gaat ook hier vanuit: de oneindige God is niet in eindige taal te vatten.

Ik geloof niet in de God die te vangen is in eindige taal. Zou ik dat wel doen, dan zit ik in de bedachte God. Toch kan er een spreken over God plaats vinden. (Anders zou de Bijbel ook nutteloos zijn)

Als tweede groep zijn er de woorden waarvan je zou kunnen zeggen dat ze wél met God overeenkomen. Ze verwijzen naar de essentie. Ze verwijzen zo naar zichzelf dat ze te vergelijken zijn met de bijbelse Godsnaam ‘Ik ben die Ik ben’. Ruusbroec gebruikt bijvoorbeeld: wezen, overwezen, isheid.

De essentie van God (Exodus 3:14 ) is gewoon na te lezen in de Bijbel. Dat is de 'isheid' van God, welke wezenongelijk is aan het 'zijn' van mens. Het Zijn (Ik ben die Ik ben) is essentie. Essentie is dan weer wel kenbaar, maar dat is (nadrukkelijk) geen Godsbewustzijn. Essentie is waar Jezus zegt: Wie Mij kent, kent ook de Vader.

Op deze wijze is de essentie van God wel kenbaar, maar God zelf blijft onkenbaar. Het 'Mij kennen' verloopt niet middels bewustzijn.

Mystici als Jan van Ruusbroec zullen wel met stomheid geslagen zijn, nadat zij een eenheidservaring met God hebben beleefd. Maar waar het hart vol van is, stroomt de mond van over. Ze zijn gaan spreken, schrijven.

Wat niet in woorden te vatten is, willen mensen dan toch weer in woorden vatten. Dat lijkt met zichzelf in tegenspraak, maar ik vind het een cadeau, dit schrijven van mystici.

De theoloog, filosoof en kerkvader Augustinus (354-430) bijvoorbeeld. God overstijgt ons begrip, hij is absoluut transcendent en bezit geen menselijke eigenschappen, zo stelt hij. Daarom zou hij het liefste zwijgen over God: ‘Wat doen we? Zullen we zwijgen? Was dit maar toegestaan! Misschien zouden we door te zwijgen iets denken dat een onuitsprekelijke werkelijkheid waardig is. Want al wat uitgesproken kan worden, is niet onuitsprekelijk. Maar God is onuitsprekelijk.’ Het begin van de Godskennis is: begrijpen wat God niet is, zegt hij. ‘Onwetendheid getuigt van meer Godsverering dan ingebeelde kennis.’

Ik ben inmiddels al behoorlijk 'fan' van Augustinus. Wég met al die ingebeelde kennis over God. Leve de man of vrouw die zegt dat hij 'niet weet'. Ingebeelde kennis lijdt alleen maar tot smart (Prediker) , het hoogste weten is het niet-weten wat over het weten zelf gaat.

Dionysius de Areopagiet, een filosoof en theoloog uit de 5e eeuw, ziet de mystieke theologie als ‘een weg, die uitmondt in het zwijgend ingaan in het goddelijk geheim’.

De Nederlandse theoloog en filosoof Bert Blans schrijft over hem: ‘De methode van de negatieve theologie die Dionysius hanteert, maakt dat de weg die begaan wordt steeds minder woorden ter beschikking heeft, steeds sprakelozer wordt naarmate het duister zwijgen van God zelf dichterbij komt.’ Kennis van God krijgen ontstaat door toewending, schrijft Dionysius. Het Ene kennen gebeurt door ‘zuivere aandacht’. ‘Het gaat om een weg in het onbepaalbare en onbenoembare en misschien zelfs daaraan voorbij.’

Kon ik de sprakeloosheid maar opbrengen die Dionysius de Areopagiet propageert. Ik schiet nog te kort in mijn sprakeloosheid, vandaar mijn spreken alhier. Ik ben nog te vol van God.

God heeft geen naam. Alle namen die de ziel Hem geeft, ontleent zij aan haar eigen kenvermogen.

Had ik dat maar bedacht...

Het is intrigerend dat mystici, vanuit de praktijk van hun godsontmoeting, hetzelfde lijken te zeggen als de geciteerde theologen en filosofen, die voor je gevoel toch eerder theoretiserend te werk gaan. Wie een eenheidservaring met God heeft gesmaakt, zal in eerste instantie met stomheid geslagen zijn geweest. Maar daarna zoekt hij of zij naar woorden – getuige de enorme berg aan mystieke literatuur.

Alleen: het ware woord wil niet tevoorschijn komen. Het blijft een zoeken in stijlfiguren, in metaforen, in woorden die alles en niets tegelijk zeggen. Tegelijk zien we hoe theoretici tot dezelfde conclusie komen: voor het wezenlijke schieten woorden tekort. Hoe opvallend is het dat juist zij – van huis uit schrijvers en praters – uiteindelijk uitkomen bij een stille taal: die van de liturgie, van het zingen, van gebed, van lofprijzing. Mystici én filosofen komen uit bij apofatische theologie

Spreken over het wezenlijke of De Wezenlijke is niet slechts een taalspel of een analyse van woordgebruik. Er sluipt ontzag in, heiligheid. Het spreken omhult een diep zwijgen.

In het God smaken, smaakt de mens God en God de mens. Alleen het smaken biedt uitkomst, anders blijft God als een kleur voor je mond zoals Eckhart dat zo mooi omschrijft.

[Messenger]

Ik geloof niet in de God die te vangen is in eindige taal. Zou ik dat wel doen, dan zit ik in de bedachte God. Toch kan er een spreken over God plaats vinden. (Anders zou de Bijbel ook nutteloos zijn)

Ook de God van de bijbel is een bedachte God.

[Tufkah]

Ik geloof niet in de God die te vangen is in eindige taal. Zou ik dat wel doen, dan zit ik in de bedachte God. Toch kan er een spreken over God plaats vinden. (Anders zou de Bijbel ook nutteloos zijn)

Ook de God van de bijbel is een bedachte God.

Dat is afhankelijk van hoe men de Bijbel leest. In het OT kan een beeld opdoemen van een handelende God. Bijvoorbeeld God die de wereld onder water zet of God die Adam en Eva het paradijs uit stuurt. Doch in de Bijbel verbiedt God zelf om een beeld van God te maken in Exodus 20:4 Gij zult u geen gesneden beeld maken noch enige gestalte van wat boven in de hemel, noch van wat beneden op de aarde, noch van wat in de wateren onder de aarde is.

Iedere gelovige die desondanks toch een beeld maakt van God die overtreedt Exodus. Verder staat God omschreven Exodus 3 als IK ZAL ZIJN, Die IK ZIJN ZAL! (Die caps zijn niet van mij)

Als God zelf in de Bijbel verbiedt om een beeld te maken en God Zichzelf omschrijft als het Zijn, hoe kun je dan van een bedachte God spreken? Dat de meeste christenen positieve theologie aanhangen, dat is mij bekend. Het 'zijn' van mijzelf als schepsel kan gedacht worden. Maar geen zinnig mens gelooft toch dat God ook een schepsel is? Dat God Zichzelf gemaakt heeft? Het Zijn van God kan alleen in negatie benaderd worden.

God is ook Liefde staat ergens in de Bijbel. Jij schrijft graag over (onvoorwaardelijke) liefde. Maar zeg eens eerlijk: kun je 'liefde' denken? De liefde zelf kan niet gedacht of bedacht worden. We kunnen er alleen aan denken als iets wat we ervaren. Ook de liefde kunnen we alleen benaderen in wat juist geen liefde is (negatie). Iemand bestelen, verkrachten of vermoorden is geen liefde, dat snappen we allemaal. (Als voorbeeld van negatie)

Jij hebt het over onvoorwaardelijke liefde, in negatie draai ik het om: wat zijn de voorwaarden om liefde te verwezenlijken? Antwoorden daarop vind ik (ook tot mijn eigen verbazing, want vroeger dacht ik er anders over) dan weer in de Bijbel. Jezus leert vanuit de Bijbel hoe liefde te verwezenlijken. Alleen heet het dan geen onvoorwaardelijke liefde, maar de liefde des Vaders.

Kortom, een mens kan dezelfde Bijbel op positieve wijze lezen (katafatisch), maar kan de Bijbel ook in negatie gelezen worden (apofatisch). Die keuze ligt bij de lezer. Positieve lezers zijn meer gericht op de uiterlijke wereld (fysica), lezers die negatief (ontkennend) lezen gaan voor het onbenoembare, het geestelijk leven (metafysica).

Zou ik mijzelf Godsbewustzijn toekennen, dan zou ik God positief benaderen. Het woord 'bewustzijn' betekent immers 'weet hebben van' (van God in dit geval). Maar mijn Weg is een geheel andere, des te meer ik God bij me weg hield, des te meer naderde God mij. God heeft geen plaats, ik als mens heb een plaats. God heeft geen bepaling(en), ik als mens heb bepalingen. Alles wat ik als mens ben is God juist niet en vice versa. God bestaat niet, ik als mens besta. Ik heb God lief zoals Hij is, in Zijn onkenbaarheid. Zou ik God liefhebben als een bedachte God, dan zou ik mijn eigen gedachten lief hebben.

Jezus predikt om God lief te hebben boven alles en je naaste als jezelf. (Het hoogste gebod) Mijn naasten kan ik wel bedenken, maar God niet. Dus zelfs als Godsbewustzijn zou bestaan, dan zou ik er niks van willen weten. Juist in Zijn onkenbaarheid is God mij het meest nabij. Zou ik Godsbewustzijn hebben, dan ben ik hier en is God dáár. In analogie: als ik bewustzijn heb van de wereld (dat hebben we allemaal) dan ben ik hier en is de wereld dáár.

God is immanent (innerlijk) en transcendent (buiten mij) , de bedachte God is louter transcendent (buiten mij).

[Pyro_123]

Mattheus 5 t/m 7 vertelt over een toespraak voor een grote menigte op een berg. Een hele serie prikkelende uitspraken, die ik zou willen interpreteren met de zaligsprekingen als sleutel. Die uitspraken prikkelen dus tot nadenken, zijn daar ongetwijfeld ook voor bedoeld. Zelf denk ik niet zo snel dat wat daar staat, maar ten dele waar is. Ik zou dan eerder vermoeden dat ik het niet ten volle begrijp, of dat ik e.e.a. niet lees in de geest waarin het bedoeld is.

Matteüs 7:7 zegt expliciet: Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Het ten dele waar zijn is dat ik van mening ben dat het zo simpel niet ligt.

Het gaat daar in de context over geven en nemen in gods koninkrijk, een mooi onderwerp, m.i. waard om er nog even op terug te komen.
Matth. 7 vs 6-11 gaat over geven en nemen:
6 Geeft het heilige den honden niet, noch werpt uw paarlen voor de zwijnen; opdat zij niet te eniger tijd dezelve met hun voeten vertreden, en zich omkerende, u verscheuren.
7 Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden.
8 Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden.
9 Of wat mens is er onder u, zo zijn zoon hem zou bidden om brood, die hem een steen zal geven?
10 En zo hij hem om een vis zou bidden, die hem een slang zal geven?
11 Indien dan gij, die boos zijt, weet uw kinderen goede gaven te geven, hoeveel te meer zal uw Vader, Die in de hemelen is, goede gaven geven dengenen, die ze van Hem bidden!

Vers 6, de spreekwoordelijke parels voor de zwijnen, gaat erover wanneer er juist *niet* gegeven wordt, namelijk als de ontvanger er niet mee om kan gaan. Je kan de hond en het zwijn ook innerlijk interpreteren, als je eigen onreinheid en hebzucht. Stel je vraagt iets om onreine begeerte of hebzucht mee te voeden. (Of jaloezie ofzo, noem het allemaal maar op, die onzuivere motieven) Als je dan zou ontvangen, ga je de gave verkeerd gebruiken, zelfs al zou de hemelse gift van zichzelf nog zo goed zijn. Dan keren je innerlijke honden en zwijnen zich tegen je en lijd je juist schade, je kan innerlijk verscheurd raken daardoor.

Verzen 7-11 benoemen dat geven en ontvangen op basis van liefde, en zuivere motieven, geheel vanzelfsprekend is. Die motieven staan als grondthema benoemd in de zaligsprekingen. Dus dat je dingen vraagt uit honger en dorst naar gerechtigheid, niet uit een soort wraak ofzo, maar in een geest van barmhartigheid, zachtmoedigheid, rein, vreedzaam... Het is de mentaliteit die daar wordt benoemd, het fundament waarop je dat hele koninkrijk mag interpreteren.

Dus als je zegt het is simpel, inderdaad, in zekere zin is het heel vanzelfsprekend. Maar als je zegt, het is een halve waarheid, dat denk ik niet. Dat wordt het wellicht als je een tekst losknipt uit de context, maar daar ben ik geen voorstander van.

[Messenger]

Ook de God van de bijbel is een bedachte God.

Dat is afhankelijk van hoe men de Bijbel leest. In het OT kan een beeld opdoemen van een handelende God. Bijvoorbeeld God die de wereld onder water zet of God die Adam en Eva het paradijs uit stuurt. Doch in de Bijbel verbiedt God zelf om een beeld van God te maken in Exodus 20:4 Gij zult u geen gesneden beeld maken noch enige gestalte van wat boven in de hemel, noch van wat beneden op de aarde, noch van wat in de wateren onder de aarde is.

Hoe je de bijbel ook leest, de teksten zijn door mensen geschreven en in de loop der tijd herschreven en vertaald.

In de beeldvorming van de bijbel wordt enerzijds beweerd dat God liefde is, anderzijds wordt God gezien als heerser die de wereld onder water zet en mensen het paradijs uitgooit.

In de beeldvorming wordt enerzijds gesproken over de vrije wil van de mensen, maar dat komt aan de andere kant neer op het doen van de wil van God.

God is niet in 1 beeld te vangen, aangezien God alles-is-dat-is en alles-is-dat-niet-is. En zelfs dan nog is God meer dan dat.
In de bijbel wordt ook het beeld gevormd van een alomtegenwoordige, alles omvattende God.

Iedere gelovige die desondanks toch een beeld maakt van God die overtreedt Exodus. Verder staat God omschreven Exodus 3 als IK ZAL ZIJN, Die IK ZIJN ZAL! (Die caps zijn niet van mij)

Een alomtegenwoordige God is niet in 1 beeld te vangen. Men kan het proberen, maar dat zal nooit volledig lukken.

Als God zelf in de Bijbel verbiedt om een beeld te maken en God Zichzelf omschrijft als het Zijn, hoe kun je dan van een bedachte God spreken?

Een God die in de bijbel de mens verbiedt tot het een en ander, schendt daarmee zelf de vrije wil van de mens.
Omdat men God ziet als verbieder (van wat dan ook), is er feitelijk geen vrije wil voor de mens. Deze beeldvorming toont aan dat die God bedacht is.

Dat de meeste christenen positieve theologie aanhangen, dat is mij bekend. Het 'zijn' van mijzelf als schepsel kan gedacht worden. Maar geen zinnig mens gelooft toch dat God ook een schepsel is? Dat God Zichzelf gemaakt heeft? Het Zijn van God kan alleen in negatie benaderd worden.

Naar mijn idee is God en is God niet geschapen. De individuaties waarin God zich heeft opgedeeld (de zielen waar God uit bestaat) creëren zichzelf in de 'schepping' op unieke wijze met een eigen levensloop, zich niet bewust van de levensloop van anderen.

God is ook Liefde staat ergens in de Bijbel. Jij schrijft graag over (onvoorwaardelijke) liefde. Maar zeg eens eerlijk: kun je 'liefde' denken? De liefde zelf kan niet gedacht of bedacht worden. We kunnen er alleen aan denken als iets wat we ervaren.

Liefde laat zich moeilijk omschrijven, maar een goede poging is het zeker waard. Ook kan die omschrijving juist zijn, al is die nooit volledig, net als God (die de liefde is).

Liefde is voelbaar maar wordt ook verkeerd begrepen. Zo spreekt menigeen over onvoorwaardelijke liefde van ouders voor hun kinderen, en is daar juist bij ouders geen sprake van. De pure liefde van God is onvoorwaardelijk, omdat God daarvan de bron is en als almachtige, alwetende en volmaakte entiteit geen grenzen hoeft te stellen.
De tegenpool van liefde is ook voelbaar, angst is bijna net zo krachtig maar is geschapen in tegenstelling tot de liefde die is.

Het is grappig dat het verzuipen van de wereld en het verstoten van mensen uit het paradijs als liefde wordt gezien. De liefde van vaders is nooit onvoorwaardelijk.
Echte pure en zuivere liefde, de Goddelijke liefde, is zonder enige voorwaarde, innig en om niet. Die liefde is er, alomtegenwoordig net als God, en hoeft niet verwezenlijkt te worden (in tegenstelling tot angst).

God heeft mij ook benaderd, zou het niet anders kunnen omschrijven, terwijl ik er geen geloof aan hechtte.

God heeft geen bepaling(en), ik als mens heb bepalingen.

Jij noemt het bepalingen, ik noem het voorwaarden. Jouw God kent geen bepalingen en 'mijn' God geen voorwaarden. We zijn er denk ik dan uit. Dus ook geen Tien Geboden he?

Jezus predikt om God lief te hebben boven alles en je naaste als jezelf. (Het hoogste gebod) Mijn naasten kan ik wel bedenken, maar God niet. Dus zelfs als Godsbewustzijn zou bestaan, dan zou ik er niks van willen weten. Juist in Zijn onkenbaarheid is God mij het meest nabij. Zou ik Godsbewustzijn hebben, dan ben ik hier en is God dáár. In analogie: als ik bewustzijn heb van de wereld (dat hebben we allemaal) dan ben ik hier en is de wereld dáár.

God is immanent (innerlijk) en transcendent (buiten mij) , de bedachte God is louter transcendent (buiten mij).

Ik zie het niet als een gebod maar als een advies. Want die naaste die je al dan niet liefhebt, ben jij zelf.

[Tufkah]

Matteüs 7:7 zegt expliciet: Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Het ten dele waar zijn is dat ik van mening ben dat het zo simpel niet ligt.

Het gaat daar in de context over geven en nemen in gods koninkrijk, een mooi onderwerp, m.i. waard om er nog even op terug te komen.
Matth. 7 vs 6-11 gaat over geven en nemen:
6 Geeft het heilige den honden niet, noch werpt uw paarlen voor de zwijnen; opdat zij niet te eniger tijd dezelve met hun voeten vertreden, en zich omkerende, u verscheuren.
7 Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden.
8 Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden.
9 Of wat mens is er onder u, zo zijn zoon hem zou bidden om brood, die hem een steen zal geven?
10 En zo hij hem om een vis zou bidden, die hem een slang zal geven?
11 Indien dan gij, die boos zijt, weet uw kinderen goede gaven te geven, hoeveel te meer zal uw Vader, Die in de hemelen is, goede gaven geven dengenen, die ze van Hem bidden!

Vers 6, de spreekwoordelijke parels voor de zwijnen, gaat erover wanneer er juist *niet* gegeven wordt, namelijk als de ontvanger er niet mee om kan gaan. Je kan de hond en het zwijn ook innerlijk interpreteren, als je eigen onreinheid en hebzucht. Stel je vraagt iets om onreine begeerte of hebzucht mee te voeden. (Of jaloezie ofzo, noem het allemaal maar op, die onzuivere motieven) Als je dan zou ontvangen, ga je de gave verkeerd gebruiken, zelfs al zou de hemelse gift van zichzelf nog zo goed zijn. Dan keren je innerlijke honden en zwijnen zich tegen je en lijd je juist schade, je kan innerlijk verscheurd raken daardoor.

Verzen 7-11 benoemen dat geven en ontvangen op basis van liefde, en zuivere motieven, geheel vanzelfsprekend is. Die motieven staan als grondthema benoemd in de zaligsprekingen. Dus dat je dingen vraagt uit honger en dorst naar gerechtigheid, niet uit een soort wraak ofzo, maar in een geest van barmhartigheid, zachtmoedigheid, rein, vreedzaam... Het is de mentaliteit die daar wordt benoemd, het fundament waarop je dat hele koninkrijk mag interpreteren.

Dus als je zegt het is simpel, inderdaad, in zekere zin is het heel vanzelfsprekend. Maar als je zegt, het is een halve waarheid, dat denk ik niet. Dat wordt het wellicht als je een tekst losknipt uit de context, maar daar ben ik geen voorstander van.

In deze uitleg kan ik me helemaal vinden, dank. Zo heb ik de spreekwoordelijke parels voor de zwijnen nog niet bekeken. Dan kunnen de hebzuchtigen kloppen op de deur totdat ze een ons wegen, de deur blijft dicht.

[Tufkah]

Dat is afhankelijk van hoe men de Bijbel leest. In het OT kan een beeld opdoemen van een handelende God. Bijvoorbeeld God die de wereld onder water zet of God die Adam en Eva het paradijs uit stuurt. Doch in de Bijbel verbiedt God zelf om een beeld van God te maken in Exodus 20:4 Gij zult u geen gesneden beeld maken noch enige gestalte van wat boven in de hemel, noch van wat beneden op de aarde, noch van wat in de wateren onder de aarde is.

Hoe je de bijbel ook leest, de teksten zijn door mensen geschreven en in de loop der tijd herschreven en vertaald.

In de beeldvorming van de bijbel wordt enerzijds beweerd dat God liefde is, anderzijds wordt God gezien als heerser die de wereld onder water zet en mensen het paradijs uitgooit.

In de beeldvorming wordt enerzijds gesproken over de vrije wil van de mensen, maar dat komt aan de andere kant neer op het doen van de wil van God.

God is niet in 1 beeld te vangen, aangezien God alles-is-dat-is en alles-is-dat-niet-is. En zelfs dan nog is God meer dan dat.
In de bijbel wordt ook het beeld gevormd van een alomtegenwoordige, alles omvattende God.

Iedere gelovige die desondanks toch een beeld maakt van God die overtreedt Exodus. Verder staat God omschreven Exodus 3 als IK ZAL ZIJN, Die IK ZIJN ZAL! (Die caps zijn niet van mij)

Een alomtegenwoordige God is niet in 1 beeld te vangen. Men kan het proberen, maar dat zal nooit volledig lukken.

Als God zelf in de Bijbel verbiedt om een beeld te maken en God Zichzelf omschrijft als het Zijn, hoe kun je dan van een bedachte God spreken?

Een God die in de bijbel de mens verbiedt tot het een en ander, schendt daarmee zelf de vrije wil van de mens.
Omdat men God ziet als verbieder (van wat dan ook), is er feitelijk geen vrije wil voor de mens. Deze beeldvorming toont aan dat die God bedacht is.

Dat de meeste christenen positieve theologie aanhangen, dat is mij bekend. Het 'zijn' van mijzelf als schepsel kan gedacht worden. Maar geen zinnig mens gelooft toch dat God ook een schepsel is? Dat God Zichzelf gemaakt heeft? Het Zijn van God kan alleen in negatie benaderd worden.

Naar mijn idee is God en is God niet geschapen. De individuaties waarin God zich heeft opgedeeld (de zielen waar God uit bestaat) creëren zichzelf in de 'schepping' op unieke wijze met een eigen levensloop, zich niet bewust van de levensloop van anderen.

God is ook Liefde staat ergens in de Bijbel. Jij schrijft graag over (onvoorwaardelijke) liefde. Maar zeg eens eerlijk: kun je 'liefde' denken? De liefde zelf kan niet gedacht of bedacht worden. We kunnen er alleen aan denken als iets wat we ervaren.

Liefde laat zich moeilijk omschrijven, maar een goede poging is het zeker waard. Ook kan die omschrijving juist zijn, al is die nooit volledig, net als God (die de liefde is).

Liefde is voelbaar maar wordt ook verkeerd begrepen. Zo spreekt menigeen over onvoorwaardelijke liefde van ouders voor hun kinderen, en is daar juist bij ouders geen sprake van. De pure liefde van God is onvoorwaardelijk, omdat God daarvan de bron is en als almachtige, alwetende en volmaakte entiteit geen grenzen hoeft te stellen.
De tegenpool van liefde is ook voelbaar, angst is bijna net zo krachtig maar is geschapen in tegenstelling tot de liefde die is.

Het is grappig dat het verzuipen van de wereld en het verstoten van mensen uit het paradijs als liefde wordt gezien. De liefde van vaders is nooit onvoorwaardelijk.
Echte pure en zuivere liefde, de Goddelijke liefde, is zonder enige voorwaarde, innig en om niet. Die liefde is er, alomtegenwoordig net als God, en hoeft niet verwezenlijkt te worden (in tegenstelling tot angst).

God heeft mij ook benaderd, zou het niet anders kunnen omschrijven, terwijl ik er geen geloof aan hechtte.

God heeft geen bepaling(en), ik als mens heb bepalingen.

Jij noemt het bepalingen, ik noem het voorwaarden. Jouw God kent geen bepalingen en 'mijn' God geen voorwaarden. We zijn er denk ik dan uit. Dus ook geen Tien Geboden he?

Jezus predikt om God lief te hebben boven alles en je naaste als jezelf. (Het hoogste gebod) Mijn naasten kan ik wel bedenken, maar God niet. Dus zelfs als Godsbewustzijn zou bestaan, dan zou ik er niks van willen weten. Juist in Zijn onkenbaarheid is God mij het meest nabij. Zou ik Godsbewustzijn hebben, dan ben ik hier en is God dáár. In analogie: als ik bewustzijn heb van de wereld (dat hebben we allemaal) dan ben ik hier en is de wereld dáár.

God is immanent (innerlijk) en transcendent (buiten mij) , de bedachte God is louter transcendent (buiten mij).

Ik zie het niet als een gebod maar als een advies. Want die naaste die je al dan niet liefhebt, ben jij zelf.

- Ik tracht de Bijbel te lezen zonder de beeldvorming. Maar we lijken het er over eens te zijn dat God niet in een beeld te vangen is, dat is mooi. Dan is God die de mens het paradijs uitgooit niet langer meer een dwingeland (dat is beeldvorming) , maar dan is God Degene die de mens middels het verwijderen uit het paradijs op eigen benen laat staan. (Kennis van goed en kwaad) Je leest het verhaal dan niet meer horizontaal, maar met een paardensprong (met dank aan Peda)

- De gebiedende en verbiedende God is Bijbelse taal. Oppervlakkig klinkt het alsof de Bijbelse God de mens een vrije wil heeft gegeven om vervolgens te gebieden dat die vrije wil niet uitgeoefend mag worden. Toch hou ik staande dat niet-liefde (Alles wat geen liefde is) tegen Gods wil in gaat.

God is Een, de mens is een veelheid. Die ongelijkvormigheid hou ik altijd voor ogen. Hoe zou God -die Een is- iemand moeten schaden? Dat kan niet, want dan zou er iets buiten God moeten zijn. Ik als mens daarentegen kan de gehele dag anderen schaden, al gooi ik maar wat vuilnis op straat, dan schaadt ik een ander al. Daarom maak ik ook ernstig bezwaar tegen het idee dat iedereen God is. Uit de aard der geschapenheid verschillen we radicaal van God. God is het Ene in het vele, als mens ben ik exemplarisch voor het vele. Als mens ben ik me dan ook bewust van het vele, bewustzijn van wat Een is, dat gaat niet omdat Een plaats noch ruimte in kan nemen zoals ik zelf.


- We zijn het er over eens dat God 'is' en ongeschapen is. Dat verteld de Bijbel ook in Exodus. Dat is de eerder genoemde 'isheid' van God. (Zijn an sich) Waar we het over oneens zijn is dat God zich opgedeeld heeft over de individuaties. Het Zijn is ondeelbaar. En daarmee staat God (Ik ben die Ik ben) buiten tijd en ruimte. Waar wij als schepselen ons daar juist wel bevinden. Daarom heeft God ook het Woord gesproken , welke in de mens Jezus Christus tot ons is gekomen. In Christus kunnen we 'iets' van die ondeelbaarheid ervaren. Omdat de mens 'in Christus' dat alleen op dezelfde wijze in Christus kan zijn. We worden als mens één in Christus (innerlijk) , maar wel met verschillende ledematen (Lees: het uiterlijk).

- We zijn het er over eens dat angst de afwezigheid is van liefde. Daarom hou ik het hiernamaals ook in negatie (ik ontken het hiernamaals) , er is geen enkele angst in mij om 'niet meer te zijn'. Alles omtrent mijzelf ligt geheel in handen van de Vader. (In uw handen beveel ik mijn geest) Daarnaast ben ik ook van mening dat er voor mij als schepsel geen plaats is in een hiernamaals. Het vergankelijke zal het onvergankelijke niet erven, zoals Paulus dat zegt. Er is dus voor alle 8 miljard mensen geen toekomst na de dood. Zo versta ik dat. (ook geen levensschouw dus, er valt niks te schouwen als ik zelf niet meer 'ben')

[Messenger]

- Ik tracht de Bijbel te lezen zonder de beeldvorming. Maar we lijken het er over eens te zijn dat God niet in een beeld te vangen is, dat is mooi. Dan is God die de mens het paradijs uitgooit niet langer meer een dwingeland (dat is beeldvorming) , maar dan is God Degene die de mens middels het verwijderen uit het paradijs op eigen benen laat staan. (Kennis van goed en kwaad) Je leest het verhaal dan niet meer horizontaal, maar met een paardensprong (met dank aan Peda)

Of de erfzonde voortaan bezien als de erfzegen, het moment dat de mens zelfstandig en eigenwijs keuzes ging maken.

- De gebiedende en verbiedende God is Bijbelse taal. Oppervlakkig klinkt het alsof de Bijbelse God de mens een vrije wil heeft gegeven om vervolgens te gebieden dat die vrije wil niet uitgeoefend mag worden. Toch hou ik staande dat niet-liefde (Alles wat geen liefde is) tegen Gods wil in gaat.

Er is niets dat tegen de almachtige wil in kan gaan. God weet dat alle leed, verdriet en pijn uiteindelijk genezen en geheeld zal zijn door de liefde.

God is Een, de mens is een veelheid. Die ongelijkvormigheid hou ik altijd voor ogen. Hoe zou God -die Een is- iemand moeten schaden? Dat kan niet, want dan zou er iets buiten God moeten zijn. Ik als mens daarentegen kan de gehele dag anderen schaden, al gooi ik maar wat vuilnis op straat, dan schaadt ik een ander al. Daarom maak ik ook ernstig bezwaar tegen het idee dat iedereen God is. Uit de aard der geschapenheid verschillen we radicaal van God. God is het Ene in het vele, als mens ben ik exemplarisch voor het vele. Als mens ben ik me dan ook bewust van het vele, bewustzijn van wat Een is, dat gaat niet omdat Een plaats noch ruimte in kan nemen zoals ik zelf.
We zijn het er over eens dat God 'is' en ongeschapen is. Dat verteld de Bijbel ook in Exodus. Dat is de eerder genoemde 'isheid' van God. (Zijn an sich) Waar we het over oneens zijn is dat God zich opgedeeld heeft over de individuaties. Het Zijn is ondeelbaar.

God deelt zichzelf op in een soort meervoudige persoonlijkheden.

[peda]

Mystici en filosofen zeggen hetzelfde als ze God onder woorden proberen te brengen. De mysticus zal in eerste instantie zwijgen. Daarna zoekt hij of zij naar woorden, maar alleen beeldtaal benadert God. Filosofen komen tot dezelfde conclusie: voor het wezenlijke schieten woorden tekort. Ze komen uiteindelijk uit bij een stille taal. Apofatische of negatieve theologie gaat ook hier vanuit: de oneindige God is niet in eindige taal te vatten.

Ik geloof niet in de God die te vangen is in eindige taal. Zou ik dat wel doen, dan zit ik in de bedachte God. Toch kan er een spreken over God plaats vinden. (Anders zou de Bijbel ook nutteloos zijn)

Als tweede groep zijn er de woorden waarvan je zou kunnen zeggen dat ze wél met God overeenkomen. Ze verwijzen naar de essentie. Ze verwijzen zo naar zichzelf dat ze te vergelijken zijn met de bijbelse Godsnaam ‘Ik ben die Ik ben’. Ruusbroec gebruikt bijvoorbeeld: wezen, overwezen, isheid.

Op deze wijze is de essentie van God wel kenbaar, maar God zelf blijft onkenbaar. Het 'Mij kennen' verloopt niet middels bewustzijn.

Mystici als Jan van Ruusbroec zullen wel met stomheid geslagen zijn, nadat zij een eenheidservaring met God hebben beleefd. Maar waar het hart vol van is, stroomt de mond van over. Ze zijn gaan spreken, schrijven.

Wat niet in woorden te vatten is, willen mensen dan toch weer in woorden vatten. Dat lijkt met zichzelf in tegenspraak, maar ik vind het een cadeau, dit schrijven van mystici.

De theoloog, filosoof en kerkvader Augustinus (354-430) bijvoorbeeld. God overstijgt ons begrip, hij is absoluut transcendent en bezit geen menselijke eigenschappen, zo stelt hij. Daarom zou hij het liefste zwijgen over God: ‘Wat doen we?

Dionysius de Areopagiet, een filosoof en theoloog uit de 5e eeuw, ziet de mystieke theologie als ‘een weg, die uitmondt in het zwijgend ingaan in het goddelijk geheim’.
Kennis van God krijgen ontstaat door toewending, schrijft Dionysius.
Het is intrigerend dat mystici, vanuit de praktijk van hun godsontmoeting, hetzelfde lijken te zeggen als de geciteerde theologen en filosofen, die voor je gevoel toch eerder theoretiserend te werk gaan. Wie een eenheidservaring met God heeft gesmaakt, zal in eerste instantie met stomheid geslagen zijn geweest. Maar daarna zoekt hij of zij naar woorden – getuige de enorme berg aan mystieke literatuur.

Mystici én filosofen komen uit bij apofatische theologie

M.i. duidelijke voorbeelden van "' woorden "" over datgene dat niet verwoord -kan-worden. Jij hebt het over de negatieve theologie waar jij vervolgens dan zo van onder de indruk bent, dat jij woorden gaat gebruiken om de negatieve theologie te gaan verwoorden.
In mijn optiek is zulks onmogelijk. Elk woord over de negatieve theologie is een woord teveel.

[Tufkah]

M.i. duidelijke voorbeelden van "' woorden "" over datgene dat niet verwoord -kan-worden. Jij hebt het over de negatieve theologie waar jij vervolgens dan zo van onder de indruk bent, dat jij woorden gaat gebruiken om de negatieve theologie te gaan verwoorden.
In mijn optiek is zulks onmogelijk. Elk woord over de negatieve theologie is een woord teveel.

Dat is terechte kritiek. Het Mysterie is zo groot dat ik het er toch weer over wil hebben.

[peda]

M.i. duidelijke voorbeelden van "' woorden "" over datgene dat niet verwoord -kan-worden. Jij hebt het over de negatieve theologie waar jij vervolgens dan zo van onder de indruk bent, dat jij woorden gaat gebruiken om de negatieve theologie te gaan verwoorden.
In mijn optiek is zulks onmogelijk. Elk woord over de negatieve theologie is een woord teveel.

Dat is terechte kritiek. Het Mysterie is zo groot dat ik het er toch weer over wil hebben.

Zeer begrijpelijk, maar dan in mijn optiek het-er-weer-over-hebben niet brengen als een zeker-weten.
Zeker-weten uitspraken over het Mysterie, wekken bij mij althans de lachlust op.

[Yours]

M.i. duidelijke voorbeelden van "' woorden "" over datgene dat niet verwoord -kan-worden. Jij hebt het over de negatieve theologie waar jij vervolgens dan zo van onder de indruk bent, dat jij woorden gaat gebruiken om de negatieve theologie te gaan verwoorden.
In mijn optiek is zulks onmogelijk. Elk woord over de negatieve theologie is een woord teveel.

Dat is terechte kritiek. Het Mysterie is zo groot dat ik het er toch weer over wil hebben.

En dat voor iemand die eerder aangaf ooit atheïst te zijn geweest, Tufkah.
Het kan dus verkeren. Of zijn Gods wegen dan toch wonderbaarlijk?

[Tufkah]

Dat is terechte kritiek. Het Mysterie is zo groot dat ik het er toch weer over wil hebben.

Zeer begrijpelijk, maar dan in mijn optiek het-er-weer-over-hebben niet brengen als een zeker-weten.
Zeker-weten uitspraken over het Mysterie, wekken bij mij althans de lachlust op.

De lol van een ander kan ik alleen maar toejuichen, er is al genoeg verdriet op de planeet.

[Tufkah]

Dat is terechte kritiek. Het Mysterie is zo groot dat ik het er toch weer over wil hebben.

En dat voor iemand die eerder aangaf ooit atheïst te zijn geweest, Tufkah.
Het kan dus verkeren. Of zijn Gods wegen dan toch wonderbaarlijk?

Het kan verkeren, daar zijn we het over eens. Geen mens kan weten wat niet geweten kan worden, wat dat betreft is iedereen 'atheïst'.

Een van de mooiste uitspraken omtrent 'Waarheid' komt van Eckhart: Als ge met uw hart zoudt kennen, zoudt ge wel begrijpen wat ik zeg. Want het is waar en de waarheid zegt het zelf… Met dit deel is de ziel aan God gelijk en verder niet. Wat ik u gezegd heb is waar. Daarvoor neem ik de waarheid tot getuige en mijn ziel tot onderpand’.

De waarheid zegt het zelf, dat is alle 'kennis' van God die ik niet-heb. (Ik blijf in negatie, de Waarheid kan geen bezit zijn)

[HJW]

Vers 6, de spreekwoordelijke parels voor de zwijnen, gaat erover wanneer er juist *niet* gegeven wordt, namelijk als de ontvanger er niet mee om kan gaan. Je kan de hond en het zwijn ook innerlijk interpreteren, als je eigen onreinheid en hebzucht. Stel je vraagt iets om onreine begeerte of hebzucht mee te voeden. (Of jaloezie ofzo, noem het allemaal maar op, die onzuivere motieven) Als je dan zou ontvangen, ga je de gave verkeerd gebruiken, zelfs al zou de hemelse gift van zichzelf nog zo goed zijn. Dan keren je innerlijke honden en zwijnen zich tegen je en lijd je juist schade, je kan innerlijk verscheurd raken daardoor.

Hallo Pyro,'
mooie woorden en een mooie interpretatie.
Wees bewust waar je om vraagt.....ben je er klaar voor.
Een mooi streven.

Een andere mooie is Mattheus 13 vers 26-29:
26 Toen het nu tot kruid opgeschoten was, en vrucht voortbracht, toen openbaarde zich ook het onkruid.

27 En de dienstknechten van den heer des huizes gingen en zeiden tot hem: Heere! hebt gij niet goed zaad in uw akker gezaaid? Van waar heeft hij dan dit onkruid?

28 En hij zeide tot hen: Een vijandig mens heeft dat gedaan. En de dienstknechten zeiden tot hem: Wilt gij dan, dat wij heengaan en datzelve vergaderen?

29 Maar hij zeide: Neen, opdat gij, het onkruid vergaderende, ook mogelijk met hetzelve de tarwe niet uittrekt.

30 Laat ze beiden te zamen opwassen tot den oogst, en in den tijd des oogstes zal ik tot de maaiers zeggen: Vergadert eerst dat onkruid, en bindt het in busselen, om hetzelve te verbranden; maar brengt de tarwe samen in mijn schuur.

Mensen hebben de neiging hun medemens als onkruid te betitelen, maar ook dit lees ik innerlijk.
Je hebt goede en minder goede gedachten. Laat jezelf niet verleiden door je te richten op het verwijderen van al je negatieve gedachten. Richt je op de goede gedachten.
Straks (wanneer dan ook) kon je Thuis en zullen de negatieve gedachten van je weggenomen worden en "verbrandt", zodat je zuiver verder kunt.