Leon schreef: Gisteren, 09:43
Tufkah schreef: 05 sep 2025, 23:32
https://www.filosofie.nl/filosofen/simone-weil/
Niemand hoeft het wiel opnieuw uit te vinden.
Zo een mooie uitspraak:
aandacht brengt licht in je ziel. Aandacht is het brandpunt/focus van het bewustzijn. De naaste als uitnemender beschouwen dan je zelf breekt die aandacht en daarmee de ziel en de wereld in het licht open. De mens die weet wat aandacht is, die weet ook je aandacht voor de aandacht zelf kunt hebben. En dat leidt weer de aandacht van het 'zelf' af, de aandacht is namelijk van niemand. Zo breekt daadwerkelijke naastenliefde ook de zelf-illusie af. Alles wat Jezus ons heeft verteld is waar.......
Ik vraag me toch af of zo’n recensie nu recht doet aan haar eigen filosofie. Waarom kan die niet spreken/aangehaald worden?
Ik meen dat Weil heel wat politieker was, maar kan me vergissen. Dat weet ik nu niet.
Of verder aandacht belangrijk is…juist de niet-aandacht (voor de wereld), daarin gebeurt iets van een herschikking. Weil geeft juist aandacht aan de wereld (strijden voor een rechtvaardige samenleving). Met “de ijkstok minder gebruiken” wordt wat anders bedoeld.
Zoals ik het zie: Simone Weil was aanvankelijk een vrouw die streed voor een betere wereld. Idealisme. Ergens in dat proces moet er wat geknapt zijn in haar. En juist op die plaats raakt de mens verwondt. Dat is wat ik in mijn eerdere reactie tracht te verwoorden, er moet iets kapot gaan, verwonden, breken.
Dus enerzijds: ja, ze was erg politiek. Maar anderzijds ook gebroken door de politiek. In het gaan van de smalle weg lopen er allerlei processen door elkaar in de mens. Politiek geëngageerd zijn kan een vorm van naastenliefde zijn. (Met de nadruk op 'kan') Daadwerkelijke naastenliefde veranderd de geest, maakt de mens reeds ontvankelijker voor God.
In dat proces kan zij getransformeerd zijn van "aandacht voor de wereld" naar "aandacht voor de aandacht". De wereld overwinnen gaat gepaard met pijn. Dat komt door de machteloosheid omdat je er achter komt dat je de wereld niet kunt veranderen. De (spirituele) beweging van "aandacht voor de wereld" naar "aandacht voor de aandacht" is een pijnlijke beweging en juist waar de mens verwondt raakt schijnt het licht.
Pas als je de wereld volledig accepteert zoals die zich in "het moment" aan je openbaart heb je de wereld overwonnen, want dan is het "eigen willen" opgelost. Dan ben je zelf geheel zonder maat. Deze geestelijke toestand gaat niet samen met idealisme, idealisten zijn wereldverbeteraars.
De paradox van het denken is de poging om iets te ontdekken dat gedachten niet kunnen denken.