Bewijs van christen zijn

[Gaitema]

Ik denk toch dat iedereen z'n eigen criteria hanteert als het gaat om bewijs van christen zijn. Is een esoterisch christen bijvoorbeeld een christen? Iemand voor wie het niet belangrijk is of Jezus ook ooit echt bestaan heeft. Maar die het evangelie als een symbolisch-representerende beschrijving van het wedergeboorte-proces beschouwt. En voor wie de wedergeboorte een overgang is naar een andere staat van Zijn, en dat geestelijk beschouwd.

Daarom denk ik dat degene die de vraag stelt het beste geholpen is bij het duidelijk krijgen van zijn of haar eigen definitie en of dat met het leven overeenstemt.

Mijn zoektocht gaat vanuit de gedachte dat Jezus echt bestaat en ons op de weg leidt en vanuit die gedachte probeer ik met christenen daarover in gesprek te gaan.

[peda]

Ik denk toch dat iedereen z'n eigen criteria hanteert als het gaat om bewijs van christen zijn. Is een esoterisch christen bijvoorbeeld een christen? Iemand voor wie het niet belangrijk is of Jezus ook ooit echt bestaan heeft. Maar die het evangelie als een symbolisch-representerende beschrijving van het wedergeboorte-proces beschouwt. En voor wie de wedergeboorte een overgang is naar een andere staat van Zijn, en dat geestelijk beschouwd.

Daarom denk ik dat degene die de vraag stelt het beste geholpen is bij het duidelijk krijgen van zijn of haar eigen definitie en of dat met het leven overeenstemt.

Mijn zoektocht gaat vanuit de gedachte dat Jezus echt bestaat en ons op de weg leidt en vanuit die gedachte probeer ik met christenen daarover in gesprek te gaan.

Daar gaat het in "' bijbelgesprek "' inderdaad over beste Gaitema. Hoe beleef jij of een ander het christen zijn, wat betekent het voor iemand persoonlijk, waar loop je tegen aan enz. Omdat jij jezelf het beste kent, kun jij bepalen in welke richting het gesprek moet gaan. Dat geen enkel mens volkomen is, is duidelijk. In mijn ogen speelt in pastoraal opzicht de RK Kerk met het sacrament van de "' biecht "" wel mooi in op die onvolkomenheid. Na oprecht berouw over verkeerde daden en gedachten ( de zonde ) krijg je middels de gewijde priester ( het professioneel kanaal van God ) de Goddelijke vergeving. Dat er vervolgens opnieuw gezondigd wordt, is geen belemmering voor een hernieuwde vergiffenis middels de biecht. Voor diegenen die moeite hebben met het zelf ervaren van God of met het bidden, vind ik persoonlijk de "' gewijde priester "' een schitterende oplossing voor het contact met en naar God. Daar speelt natuurlijk wel een rol dat ik God Zelve niet ervaar en wanneer je dan toch tot de gelovigen gerekend wilt worden, is het "" biechten "' in mijn ogen wel een mooie mogelijkheid voor de zielenrust. Maar dat is mijn insteek, nu jij met jouw persoonlijk hoofdstuk "" bewijs van christen zijn "'.

[Piebe Paulusma]

Erg interessant hoe jij de biecht interpreteert Peda, als een soort hulpmiddel om mensen te vervolmaken en ik kan dat alleen maar beamen. In de Godfather 3 gaat Michael Corleone te biecht en wordt vergeven en dus vervolmaakt. Zeer bizar en in mijn optiek is het bewijs geleverd dat de biecht evenals Maria, het helende werk van Christus vervangt. De biecht maakt Christus werkeloos als de duivel en is dientengevolge absoluut geen bewijs voor mij van christen zijn, maar een tegenbewijs.

In mijn optiek is het ultieme bewijs van christen zijn het volgende:

Lof krijgen van God, maar niet van de mensen.

En als we kijken naar de levensloop van Paulus, zou ik haast zeggen: juist niet!

[Storm]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

[coby]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Oh wat goed!
Er staat ook: belijd elkander uw zonden en bid voor elkander, opdat gij genezing ontvangt. Op zich snap ik dat ze dan naar zo'n priester of zo gaan en niet naar buurvrouw klepmaardoor.

[peda]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Mooie ontwikkeling Storm. Waar ik naar verwees, is dat ik uit ervaring weet dat de nodige gelovigen "' tobben "' met het vinden van direct contact met God, het ervaren van de levende relatie. Heb ik het of denk ik het te hebben, terwijl daarbij het begrip "' zondigen "' ook opspeelt. Het weten dat de zonde reeds op aarde door God is vergeven, levert grote gemoedsrust op. Om buiten de biecht om zeker te weten dat jij als gelovige weer in een goede relatie met God verkeert, vraagt om stevig in de geloofsschoenen te staan. Het gemoedelijke "' rijke "" Roomse leven vergelijk ik ( in het Zuiden des lands ) regelmatig met de calvinistische tegenhanger van door directe omgang met God zelve vergeving voor de eindeloos voortdurende tekortschietingen te verkrijgen. De inschakeling van de beroepsgelovige die het bij God voor jou oplost, is in mijn optiek een zeer zinvolle gedachte. Dat de calvinist weet te vertellen dat die gemoedsrust ten diepste maar schijn is, daarvan zal de doorsnee Roomse gelovige aan de basis geen seconde wakker liggen. Waarom werd zolang de mis opgedragen in het voor de basis niet te verstane Latijn, simpel omdat de gelovige aan de basis het niet allemaal behoefde te begrijpen. De gewijde professional begreep het en dat was voldoende voor persoonlijke heilsverkrijging. Volg de professional en het komt allemaal goed, ook na het overlijden.

[Gaitema]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Mooie ontwikkeling Storm. Waar ik naar verwees, is dat ik uit ervaring weet dat de nodige gelovigen "' tobben "' met het vinden van direct contact met God, het ervaren van de levende relatie. Heb ik het of denk ik het te hebben, terwijl daarbij het begrip "' zondigen "' ook opspeelt. Het weten dat de zonde reeds op aarde door God is vergeven, levert grote gemoedsrust op. Om buiten de biecht om zeker te weten dat jij als gelovige weer in een goede relatie met God verkeert, vraagt om stevig in de geloofsschoenen te staan. Het gemoedelijke "' rijke "" Roomse leven vergelijk ik ( in het Zuiden des lands ) regelmatig met de calvinistische tegenhanger van door directe omgang met God zelve vergeving voor de eindeloos voortdurende tekortschietingen te verkrijgen. De inschakeling van de beroepsgelovige die het bij God voor jou oplost, is in mijn optiek een zeer zinvolle gedachte. Dat de calvinist weet te vertellen dat die gemoedsrust ten diepste maar schijn is, daarvan zal de doorsnee Roomse gelovige aan de basis geen seconde wakker liggen. Waarom werd zolang de mis opgedragen in het voor de basis niet te verstane Latijn, simpel omdat de gelovige aan de basis het niet allemaal behoefde te begrijpen. De gewijde professional begreep het en dat was voldoende voor persoonlijke heilsverkrijging. Volg de professional en het komt allemaal goed, ook na het overlijden.

Een blind vertrouwen. In snap wat je zegt, maar het gaat bij mij verder dan vergeven worden. De biegt wordt trouwens in evangelische en PKN kringen tegenwoordig ook wel gedaan en ook ik heb daar wel eens gebruik van gemaakt. Dat doet me goed. Ook is wel een paar keer een christen bij me gekomen om vergeving te vragen en andersom zag ik mij zelf ook genoodzaakt dat te doen. Dan kan je elkaar vergeven. Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

[Gaitema]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Mooi om te horen dat je weer de weg naar de kerk en geloof weet terug te vinden

[peda]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Mooie ontwikkeling Storm. Waar ik naar verwees, is dat ik uit ervaring weet dat de nodige gelovigen "' tobben "' met het vinden van direct contact met God, het ervaren van de levende relatie. Heb ik het of denk ik het te hebben, terwijl daarbij het begrip "' zondigen "' ook opspeelt. Het weten dat de zonde reeds op aarde door God is vergeven, levert grote gemoedsrust op. Om buiten de biecht om zeker te weten dat jij als gelovige weer in een goede relatie met God verkeert, vraagt om stevig in de geloofsschoenen te staan. Het gemoedelijke "' rijke "" Roomse leven vergelijk ik ( in het Zuiden des lands ) regelmatig met de calvinistische tegenhanger van door directe omgang met God zelve vergeving voor de eindeloos voortdurende tekortschietingen te verkrijgen. De inschakeling van de beroepsgelovige die het bij God voor jou oplost, is in mijn optiek een zeer zinvolle gedachte. Dat de calvinist weet te vertellen dat die gemoedsrust ten diepste maar schijn is, daarvan zal de doorsnee Roomse gelovige aan de basis geen seconde wakker liggen. Waarom werd zolang de mis opgedragen in het voor de basis niet te verstane Latijn, simpel omdat de gelovige aan de basis het niet allemaal behoefde te begrijpen. De gewijde professional begreep het en dat was voldoende voor persoonlijke heilsverkrijging. Volg de professional en het komt allemaal goed, ook na het overlijden.

Een blind vertrouwen. In snap wat je zegt, maar het gaat bij mij verder dan vergeven worden. De biegt wordt trouwens in evangelische en PKN kringen tegenwoordig ook wel gedaan en ook ik heb daar wel eens gebruik van gemaakt. Dat doet me goed. Ook is wel een paar keer een christen bij me gekomen om vergeving te vragen en andersom zag ik mij zelf ook genoodzaakt dat te doen. Dan kan je elkaar vergeven. Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het leven in het gezin en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Hallo Gaitema,

Jouw laatste drie zinnen geven reeds aan dat het een individueel beleven is, waarbij jezelf de hoofd-accenten zet. In hoeverre gesprekken met anderen daarbij behulpzaam zijn, bepaal jijzelf. Vergeet ook niet dat je daarbij op de rand loopt van de psychologie. Niets op tegen in mijn optiek, maar blijf wel voor het eigen-belang waakzaam. Jij bent in mijn ogen in eerste aanleg een gevoels-gelovige, dus kwetsbaarder als de verstandsgelovige.

[coby]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Mooie ontwikkeling Storm. Waar ik naar verwees, is dat ik uit ervaring weet dat de nodige gelovigen "' tobben "' met het vinden van direct contact met God, het ervaren van de levende relatie. Heb ik het of denk ik het te hebben, terwijl daarbij het begrip "' zondigen "' ook opspeelt. Het weten dat de zonde reeds op aarde door God is vergeven, levert grote gemoedsrust op. Om buiten de biecht om zeker te weten dat jij als gelovige weer in een goede relatie met God verkeert, vraagt om stevig in de geloofsschoenen te staan. Het gemoedelijke "' rijke "" Roomse leven vergelijk ik ( in het Zuiden des lands ) regelmatig met de calvinistische tegenhanger van door directe omgang met God zelve vergeving voor de eindeloos voortdurende tekortschietingen te verkrijgen. De inschakeling van de beroepsgelovige die het bij God voor jou oplost, is in mijn optiek een zeer zinvolle gedachte. Dat de calvinist weet te vertellen dat die gemoedsrust ten diepste maar schijn is, daarvan zal de doorsnee Roomse gelovige aan de basis geen seconde wakker liggen. Waarom werd zolang de mis opgedragen in het voor de basis niet te verstane Latijn, simpel omdat de gelovige aan de basis het niet allemaal behoefde te begrijpen. De gewijde professional begreep het en dat was voldoende voor persoonlijke heilsverkrijging. Volg de professional en het komt allemaal goed, ook na het overlijden.

Een blind vertrouwen. In snap wat je zegt, maar het gaat bij mij verder dan vergeven worden. De biegt wordt trouwens in evangelische en PKN kringen tegenwoordig ook wel gedaan en ook ik heb daar wel eens gebruik van gemaakt. Dat doet me goed. Ook is wel een paar keer een christen bij me gekomen om vergeving te vragen en andersom zag ik mij zelf ook genoodzaakt dat te doen. Dan kan je elkaar vergeven. Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Als iets niet lukt, moet ik altijd aan Petrus denken die aan het zinken was en alleen maar help hoefde te roepen.

[Piebe Paulusma]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Zo kan je het ook bekijken, maar waarom dan niet je hart luchten bij Christus zelf? Dat de protestantse kerken positiever zijn over de biecht wist ik niet. Zou misschien de wens leven om terug te keren naar de moederkerk? Wellicht voer voor een ander topic.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Goed om te lezen, Storm! Gelukkig hangt het niet van andermans visie af of wij christenen zijn, want dan bleven er maar weinig over vermoed ik.

[Storm]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Zo kan je het ook bekijken, maar waarom dan niet je hart luchten bij Christus zelf? Dat de protestantse kerken positiever zijn over de biecht wist ik niet. Zou misschien de wens leven om terug te keren naar de moederkerk? Wellicht voer voor een ander topic.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Goed om te lezen, Storm! Gelukkig hangt het niet van andermans visie af of wij christenen zijn, want dan bleven er maar weinig over vermoed ik.

@Piebe,
Inderdaad het hangt niet van de visie van anderen af. En mijn geloof is niet anders dan gisteren of vorige week, wel anders dan 5 jaar geleden. Toen dacht ik bij atheïsme uit te komen.
Persoonlijk heb ik niet de behoefte om te biechten en rechtstreeks in gebed gaan is zeker een goede weg. Maar soms hebben mensen anderen nodig; mensen die ze vertrouwen. De functie heeft voor mij een tijdje een besloten forum gehad, -Bevraag alles- mensen met herkenbare twijfels. Nu bijna op z'n gat omdat velen die functie niet meer nodig hebben.

[coby]

Zo kan je het ook bekijken, maar waarom dan niet je hart luchten bij Christus zelf?

Ja dat doe ik dan. Iemand moet wel echt te vertrouwen zijn, wil je ze wat toe vertrouwen. Bij Jezus ben je 100 procent zeker dat Hij het niet tegen je gaat gebruiken en Hij weet alles toch al.

[coby]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Zo kan je het ook bekijken, maar waarom dan niet je hart luchten bij Christus zelf? Dat de protestantse kerken positiever zijn over de biecht wist ik niet. Zou misschien de wens leven om terug te keren naar de moederkerk? Wellicht voer voor een ander topic.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Goed om te lezen, Storm! Gelukkig hangt het niet van andermans visie af of wij christenen zijn, want dan bleven er maar weinig over vermoed ik.

@Piebe,
Inderdaad het hangt niet van de visie van anderen af. En mijn geloof is niet anders dan gisteren of vorige week, wel anders dan 5 jaar geleden. Toen dacht ik bij atheïsme uit te komen.
Persoonlijk heb ik niet de behoefte om te biechten en rechtstreeks in gebed gaan is zeker een goede weg. Maar soms hebben mensen anderen nodig; mensen die ze vertrouwen. De functie heeft voor mij een tijdje een besloten forum gehad, -Bevraag alles- mensen met herkenbare twijfels. Nu bijna op z'n gat omdat velen die functie niet meer nodig hebben.

Ja dat heb ik ook gezien en gedaan. Anoniem op een forum in Verweggistan. Een jongen daar heb ik nog kunnen helpen om er geen eind aan te maken en z'n kerk, moeder en vrienden wisten van niks.

[Storm]

Waar ik naar verwees, is dat ik uit ervaring weet dat de nodige gelovigen "' tobben "' met het vinden van direct contact met God, het ervaren van de levende relatie. Heb ik het of denk ik het te hebben, terwijl daarbij het begrip "' zondigen "' ook opspeelt. Het weten dat de zonde reeds op aarde door God is vergeven, levert grote gemoedsrust op. Om buiten de biecht om zeker te weten dat jij als gelovige weer in een goede relatie met God verkeert, vraagt om stevig in de geloofsschoenen te staan. Het gemoedelijke "' rijke "" Roomse leven vergelijk ik ( in het Zuiden des lands ) regelmatig met de calvinistische tegenhanger van door directe omgang met God zelve vergeving voor de eindeloos voortdurende tekortschietingen te verkrijgen. De inschakeling van de beroepsgelovige die het bij God voor jou oplost, is in mijn optiek een zeer zinvolle gedachte. Dat de calvinist weet te vertellen dat die gemoedsrust ten diepste maar schijn is, daarvan zal de doorsnee Roomse gelovige aan de basis geen seconde wakker liggen. Waarom werd zolang de mis opgedragen in het voor de basis niet te verstane Latijn, simpel omdat de gelovige aan de basis het niet allemaal behoefde te begrijpen. De gewijde professional begreep het en dat was voldoende voor persoonlijke heilsverkrijging. Volg de professional en het komt allemaal goed, ook na het overlijden.

Ik ben er als protestantse niet mee opgegroeid en in het verleden dacht ik ook wel eens: "lekker makkelijk''. Maar ik begrijp het nu zoveel beter; de beroepsgelovige die het voor jou oplost kan heel rustgevend zijn. Al is het niet mijn manier.

[dingo]

Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Het feit dat jullie er hard aan werken om het te verbeteren is al een teken dat jullie steeds meer naar God's wil willen gaan leven. Dat is inderdaad soms moeilijk maar troost je, hier en nu zal het altijd met vallen en opstaan gaan en God weet dat en rekent daarmee.

[Gaitema]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Mooie ontwikkeling Storm. Waar ik naar verwees, is dat ik uit ervaring weet dat de nodige gelovigen "' tobben "' met het vinden van direct contact met God, het ervaren van de levende relatie. Heb ik het of denk ik het te hebben, terwijl daarbij het begrip "' zondigen "' ook opspeelt. Het weten dat de zonde reeds op aarde door God is vergeven, levert grote gemoedsrust op. Om buiten de biecht om zeker te weten dat jij als gelovige weer in een goede relatie met God verkeert, vraagt om stevig in de geloofsschoenen te staan. Het gemoedelijke "' rijke "" Roomse leven vergelijk ik ( in het Zuiden des lands ) regelmatig met de calvinistische tegenhanger van door directe omgang met God zelve vergeving voor de eindeloos voortdurende tekortschietingen te verkrijgen. De inschakeling van de beroepsgelovige die het bij God voor jou oplost, is in mijn optiek een zeer zinvolle gedachte. Dat de calvinist weet te vertellen dat die gemoedsrust ten diepste maar schijn is, daarvan zal de doorsnee Roomse gelovige aan de basis geen seconde wakker liggen. Waarom werd zolang de mis opgedragen in het voor de basis niet te verstane Latijn, simpel omdat de gelovige aan de basis het niet allemaal behoefde te begrijpen. De gewijde professional begreep het en dat was voldoende voor persoonlijke heilsverkrijging. Volg de professional en het komt allemaal goed, ook na het overlijden.

Een blind vertrouwen. In snap wat je zegt, maar het gaat bij mij verder dan vergeven worden. De biegt wordt trouwens in evangelische en PKN kringen tegenwoordig ook wel gedaan en ook ik heb daar wel eens gebruik van gemaakt. Dat doet me goed. Ook is wel een paar keer een christen bij me gekomen om vergeving te vragen en andersom zag ik mij zelf ook genoodzaakt dat te doen. Dan kan je elkaar vergeven. Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het leven in het gezin en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Hallo Gaitema,

Jouw laatste drie zinnen geven reeds aan dat het een individueel beleven is, waarbij jezelf de hoofd-accenten zet. In hoeverre gesprekken met anderen daarbij behulpzaam zijn, bepaal jijzelf. Vergeet ook niet dat je daarbij op de rand loopt van de psychologie. Niets op tegen in mijn optiek, maar blijf wel voor het eigen-belang waakzaam. Jij bent in mijn ogen in eerste aanleg een gevoels-gelovige, dus kwetsbaarder als de verstandsgelovige.

Ik houd eigenlijk niet zo van het onderscheid tussen gevoelsgelovigen en verstandsgelovigen. Ik zie me zelf juist vooral als beide.

[Gaitema]

Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Het feit dat jullie er hard aan werken om het te verbeteren is al een teken dat jullie steeds meer naar God's wil willen gaan leven. Dat is inderdaad soms moeilijk maar troost je, hier en nu zal het altijd met vallen en opstaan gaan en God weet dat en rekent daarmee.

En het is een strijd soms. Gisteren raakte ik nog overtriggerd van alle adviezen. Het benauwde me, dat het me haast verlamde.

[Piebe Paulusma]

De biecht kan m.i ook de functie hebben van 'je hart luchten' er zijn veel mensen die geen vertrouwenspersonen hebben, geen vrienden die ze kunnen vertrouwen. Dus niet alleen als sacrament maar als;- mijn hart uitstorten met alles wat mij kwelt-. Zonden vergeven staat dan niet echt centraal maar zelf in de protestantse kerken wordt er steeds positiever tegen de biecht opgekeken.

Zo kan je het ook bekijken, maar waarom dan niet je hart luchten bij Christus zelf? Dat de protestantse kerken positiever zijn over de biecht wist ik niet. Zou misschien de wens leven om terug te keren naar de moederkerk? Wellicht voer voor een ander topic.

Ik durf weer voorzichtig te zeggen dat ik christen ben al zullen velen het tegendeel beweren. Sinds vorige week zijn we weer lid van de PKN en ik ben er blij mee en het ontroerd me.

Goed om te lezen, Storm! Gelukkig hangt het niet van andermans visie af of wij christenen zijn, want dan bleven er maar weinig over vermoed ik.

@Piebe,
Inderdaad het hangt niet van de visie van anderen af. En mijn geloof is niet anders dan gisteren of vorige week, wel anders dan 5 jaar geleden. Toen dacht ik bij atheïsme uit te komen.
Persoonlijk heb ik niet de behoefte om te biechten en rechtstreeks in gebed gaan is zeker een goede weg. Maar soms hebben mensen anderen nodig; mensen die ze vertrouwen. De functie heeft voor mij een tijdje een besloten forum gehad, -Bevraag alles- mensen met herkenbare twijfels. Nu bijna op z'n gat omdat velen die functie niet meer nodig hebben.

Misschien is die innerlijke strijd ook wel een bewijs van christen zijn.

[Piebe Paulusma]

Zo kan je het ook bekijken, maar waarom dan niet je hart luchten bij Christus zelf?

Ja dat doe ik dan. Iemand moet wel echt te vertrouwen zijn, wil je ze wat toe vertrouwen. Bij Jezus ben je 100 procent zeker dat Hij het niet tegen je gaat gebruiken en Hij weet alles toch al.

Ja Jezus weet tevoren al dat wij niet willen dat onze familie en vrienden ziek worden. Toch is de wereld zo ontworpen dat alles wat hier is vergaat. Er wordt naar ons geluisterd, mits het gebed past binnen de geplaveide wegen.

[coby]

Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Het feit dat jullie er hard aan werken om het te verbeteren is al een teken dat jullie steeds meer naar God's wil willen gaan leven. Dat is inderdaad soms moeilijk maar troost je, hier en nu zal het altijd met vallen en opstaan gaan en God weet dat en rekent daarmee.

En het is een strijd soms. Gisteren raakte ik nog overtriggerd van alle adviezen. Het benauwde me, dat het me haast verlamde.

Ach al die adviezen. Ze zoeken het maar uit. Als m'n kinderen zeuren blaf ik: koppen dicht, net als m'n pa. Maar partners pikken dat nooit zo.

[Piebe Paulusma]

Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Het feit dat jullie er hard aan werken om het te verbeteren is al een teken dat jullie steeds meer naar God's wil willen gaan leven. Dat is inderdaad soms moeilijk maar troost je, hier en nu zal het altijd met vallen en opstaan gaan en God weet dat en rekent daarmee.

En het is een strijd soms. Gisteren raakte ik nog overtriggerd van alle adviezen. Het benauwde me, dat het me haast verlamde.

Ach al die adviezen. Ze zoeken het maar uit. Als m'n kinderen zeuren blaf ik: koppen dicht, net als m'n pa. Maar partners pikken dat nooit zo.

Nee en een hond blaft terug als je honds doet.

[coby]

Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Het feit dat jullie er hard aan werken om het te verbeteren is al een teken dat jullie steeds meer naar God's wil willen gaan leven. Dat is inderdaad soms moeilijk maar troost je, hier en nu zal het altijd met vallen en opstaan gaan en God weet dat en rekent daarmee.

En het is een strijd soms. Gisteren raakte ik nog overtriggerd van alle adviezen. Het benauwde me, dat het me haast verlamde.

Ach al die adviezen. Ze zoeken het maar uit. Als m'n kinderen zeuren blaf ik: koppen dicht, net als m'n pa. Maar partners pikken dat nooit zo.

Nee en een hond blaft terug als je honds doet.

Dan houdt die van de buren misschien op van schrik.

[Gaitema]

Echter is een volgende stap "ook" van belang (Wat ik met verder bedoel), namelijk hoe je steeds meer naar Gods wil gaat leven.
Ik ervaar veel strijd in het gezin momenteel en we werken er hard aan dat te verbeteren. Dat is heel moeilijk soms.. Maar dat bedoel ik ook met de christelijke weg vinden.

Het feit dat jullie er hard aan werken om het te verbeteren is al een teken dat jullie steeds meer naar God's wil willen gaan leven. Dat is inderdaad soms moeilijk maar troost je, hier en nu zal het altijd met vallen en opstaan gaan en God weet dat en rekent daarmee.

En het is een strijd soms. Gisteren raakte ik nog overtriggerd van alle adviezen. Het benauwde me, dat het me haast verlamde.

Ach al die adviezen. Ze zoeken het maar uit. Als m'n kinderen zeuren blaf ik: koppen dicht, net als m'n pa. Maar partners pikken dat nooit zo.

Daar sla je de spijker op.zijn kop. Ik blafte, kind maakt het niet uit. Moeder wel, regels er over. Ik kan blijven zwijgen

[coby]

Ik zet liever niks neer in het openbaar en ik bemoei me er ook maar beter niet mee.