Roodverschuiving

[dingo]

Sommige discussies zijn niet alleen interessant om hun feitelijke inhoud maar meer nog vanwege de stijl van schrijven die iemand meent te moeten hanteren. Die boekdelen spreken maar natuurlijk evenzovele vragen oproepen.
Waarbij ik het dan iedere keer weer fijn vind dat ik geen moderator meer ben en een en ander dus vrijblijvend kan bestuderen.
Gewoon verwonderen zonder te hoeven oordelen.

Ik ben ook blij dat ik geen moderator meer ben. Was ik dat wel dan was er nu een deelnemer minder wegens het totaal ontbreken van respect voor de andere deelnemer(s).

[callista]

Moderator zijn is een vak.
Is ook niet iedereen gegeven...
Gelukkig zitten we nu weer niet zonder...

[Zolderworm]

Sommige discussies zijn niet alleen interessant om hun feitelijke inhoud maar meer nog vanwege de stijl van schrijven die iemand meent te moeten hanteren. Die boekdelen spreken maar natuurlijk evenzovele vragen oproepen.
Waarbij ik het dan iedere keer weer fijn vind dat ik geen moderator meer ben en een en ander dus vrijblijvend kan bestuderen.
Gewoon verwonderen zonder te hoeven oordelen.

Ik ben ook blij dat ik geen moderator meer ben. Was ik dat wel dan was er nu een deelnemer minder wegens het totaal ontbreken van respect voor de andere deelnemer(s).

Als je dat nog wel was, dan had je geen zeggenschap over het wegsturen van mensen. Want we hebben één opperbaas die daarover gaat. Je had dan op z'n best een voorstel daartoe kunnen indienen.
Maar deze opperbaas stuurt niet zo snel mensen weg.

[callista]

Ja.....en daarom is hij forumbaas en jij niet.
Jij zou ook totaal ongeschikt zijn.
Zelfs als moderator...
Dat leed is ons bespaard gebleven...

[Snelheid]

Het ging en gaat over Roodverschuiving en wat zien wij de Plu............. gaat weer uit breken.
Ach jaren lang moderator geweest van 2 forums stuurde ook niemand weg zo ga je niet met elkaar om,een keer gebeurd om dat het echt niets anders kon en een ban geven bij uiterste noodzaak.Als moderator en forumbaas moet men wijs met mensen de leden dus om gaan wat hier het geval is.................................oja ROODVERSCHUIVING


..............................daar ging het over.

[Maria K]

Sommige discussies zijn niet alleen interessant om hun feitelijke inhoud maar meer nog vanwege de stijl van schrijven die iemand meent te moeten hanteren. Die boekdelen spreken maar natuurlijk evenzovele vragen oproepen.
Waarbij ik het dan iedere keer weer fijn vind dat ik geen moderator meer ben en een en ander dus vrijblijvend kan bestuderen.
Gewoon verwonderen zonder te hoeven oordelen.

Ik ben ook blij dat ik geen moderator meer ben. Was ik dat wel dan was er nu een deelnemer minder wegens het totaal ontbreken van respect voor de andere deelnemer(s).

Het probleem voor moderatie is, dat Bonjour als meestal de actieve moderator, (nog) de enige deelnemer is en hier niet kan modereren.
Ik bewonder zijn eindeloze geduld, maar dat begint medeforummers nu op te breken.

Zie Feedback topic
viewtopic.php?p=410720#p410720

[Bonjour]

Zijn er nog meelezers die verder willen meelezen?

[callista]

Nee...ik niet...

[dingo]

Zijn er nog meelezers die verder willen meelezen?

Ik vind je uitleg heel duidelijk dus als je los van de reactie van small brother nog meer wil uitleggen graag maar anders mag het topic ook dicht wmb.

[Mullog]

Zijn er nog meelezers die verder willen meelezen?

Ik vermaak me kostelijk

[Snelheid]

Zijn er nog meelezers die verder willen meelezen?

Ten principale wel maar dan moet het wel serieus daar het een mooi onderwerp is.En jou bijdrage lees ik alzo @Bonjour ze doen er toe.

[Willempie]

Zijn er nog meelezers die verder willen meelezen?

Ja. Ik heb er al veel van opgestoken. Het moet alleen niet ontaarden in een botsing van ego's. Dat geldt voor beide partijen, dus ook voor jou.

[small brother]

Ik wil het Michelson en Morley (M&M) experiment wat inhoudelijker bespreken.
Het is een prachtig experiment wat iets heel anders aantoonde dan de verwachting was.

Het is inderdaad een prachtig experiment, waar opnieuw heel iets anders wordt betoond dan de verwachting was.
De inhoud daarvan is alle aandacht waard!

Doordat de ene straal dus iets andere vertraging heeft dan de andere, terwijl dat bij de hoek van 45 graden gelijk was, verwacht je een verschuiving van de donkere lijnen van het inferentiepatroon. En die was er dus niet. Dus gaat licht in elke richting met dezelfde snelheid. En dat moest dus verklaard worden en dat leidde tot de val van het begrip ether. Want zonder medium moet licht in elk referentiekader dezelfde snelheid hebben.

Doordat de ene straal (niet vertraagt maar) iets achterblijft op de andere, verwacht je een verschuiving.
Maar een verschuiving werd niet gezien; en nog steeds niet. Maar die verschuiving (niet verschuiving, maar aanpassing) is er (theoretisch) wel.
Want: een verschuiving treedt al op bij de eerste overbrugging bij het eerste mediumdeeltje. Dat wil zeggen, dat de beweging van de zaklamp (de aarde) moet worden bepaald binnen de periodetijd van het deeltje.

Stel, een enkel mediumdeeltje overbrugt 500 nanometer. Binnen de extreem korte tijd van overbrugging van die 500 nanometer, doet zich de gebeurtenis voor dat het deeltje zich confronteert met de snelheid van de zaklamp of de aarde. Dat leidt tot een aanpassing van de snelheid op het eerste traject tijdens de eerste periode, nog voordat er ook maar één eerste trilling is voleindigd.

Elke botsing of trilling daarna is er een nieuw traject waar de aangepaste snelheid wordt uitgewisseld met een standaard snelheid. Dat wil zeggen dat er nog een aantal keer afstandoverbrugging plaats vindt van pak hem beet 500 TeraHertz. Dat is 500 x 10^12 keer per seconde. Als je hier de aangepaste snelheid neemt op de schaal van één periode, dan is de verplaatsing ook in de orde van aangepaste snelheid keer de periode dat is (c-v).T, oftewel in de orde van nanometers. Merk op dat dit per foton maar éénmalig één afstand tussen twee deeltjes is! Dus per tijdstip is de afgelegde afstand nooit méér dan één keer de aangepaste afstand per periode. Dat is griezelig kort.

Daaruit volgen een paar gevolgtrekkingen:
1. Een enkele foton kan in dit geval niet worden gemeten, aangezien zijn verschijning slechts éénmaal een aangepaste periode is, plus 499.999.999.999.999 keren een niet aangepaste periode. Praten over een afzonderlijke foton is derhalve volstrekt arbitrair.
2. Een aangepaste periode, betekent bij een definitie van periode * frequentie=1 dat de frequentie aangepast wordt.
3. Aannemende dat geen sprake is van een enkele foton, maar van een straal gelijke fotonen, zal de aangepaste snelheid zich doen gelden bij elke periode opnieuw, zodat de frequentie structureel en dus ook meetbaar aangepast wordt.

Daaruit volgt dat heel het concept van snelheid in kilometers per uur vergelijken in termen van V+W (c+v) faalt als wettige voorstelling van een etherdeeltje dat door het glaasje van Michelson tegen het scherm botst waar het interferentiepatroon op te zien is. Het blijkt dat deze snelheden vergeleken moeten worden op het niveau van één afstandoverbrugging tussen twee deeltjes. En dat is ook helemaal geen verrassing want Doppler toonde al aan in 1842 in Praag, dat het zo werkt. Alleen is men nog niet bekend met het feit dat dit niets slechts een raar natuureffect is, maar gewoon een mediumversie van de wet van behoud van impuls.

Nu wordt in het experiment uitsluitend stilgestaan bij faseverschillen. Dat is ongerijmd. Dat komt doordat de trilling wordt aangenomen "verticaal" te zijn (sic), terwijl de voortbeweging "horizontaal" is. Dan is een aanpassing van de overbrugde afstand uitsluitend een zaak van een faseverschil. Want immers: de golf (dezelfde golf in periode en lengte) wordt aangenomen iets achtergebleven te zijn per gelijk gebleven periode (tijd). Maar ook die aanname steunt niet op een wetenschappelijke grond. Zelfs niet oppervlakkig. Want een dergelijk aangenomen faseverschil treedt ook op binnen één periode en zal derhalve effect sorteren per periode, zodat ook in dat geval geldt dat er een aanpassing per seconde plaatsvindt die 500 TeraHertz keer plaatsvindt. Ook dat geeft een aanpassing van de frequentie. Of anders geformuleerd: de aangenomen overbrugde extra afstand, is nooit overbrugd. De afstand is exact gelijk. Dat er mogelijk wel meer deeltjes voorbij die gelijke afstand zijn gekomen, is geen afstandoverbrugging, maar een groter aantal voorbijgekomen deeltjes per gelijke afstand. Om je een hiervan een voorstelling te geven, kun je hier een trein in gedachten nemen waarin je met een touw gaat staan slingeren. Als de trein gaat rijden, kun je aannemen dat de fase verandert. Maar los van wat je daarvan denkt, die aanname is altijd incorrect. Want zolang je blijft meten in het aantal touwzwaaiingen en zolang je blijft meten in aantal keren voorkomen per seconde, ontsnap je niet aan meetresultaten in frequenties. Er ontbreekt eenvoudig een extra overbrugde afstand. Die is er niet. Er zijn alleen maar meer of minder voorbijgekomen deeltjes per gelijke afstand.

Radio kwam pas na het experiment. Waarom presentatoren nog vrolijk uitriepen dat ze weer in de ether waren, heb ik nooit begrepen.

Ik voorspel dat je begrip op dat punt zal toenemen.

[small brother]

Je geeft geen antwoord op de vraag van het vliegtuig.

Een vliegtuig verschijnt niet in fasen en ook niet in frequenties.
Dus ook al meet je een vliegtuig in fasen of frequenties,
wat je meet is geen vliegtuig. Waar het vliegtuig is, weet je niet.

Dit soort vraagjes moet je zo kunnen beantwoorden als je wilt denken op hoog wetenschappelijk niveau.

Kom terug met beide benen op de grond. Het bestempelen als simpel, is al een vorm van geconditioneerd denken.
Stel een verondersteld theoretisch medium, met een deeltjesafstand van 100 meter.
Op 600 kilometer hebben we dan 6.000 deeltjes. Stel een deeltjessnelheid van 600 km/uur.
Nu is de tijd van overbrugging van één traject x/v=0,1 km / 600 km/uur = 0,01 sec
Het aantal botsingen is nu 100 per seconde. Dat is de frequentie.
Denk je nu ook even theoretisch in dat die snelheid twee keer zo hoog wordt.
Dan is de overbrugging van één traject x/v=0,1 km / 1200 km = 0,005 sec.
Het aantal botsingen is nu 200 per seconde. Dat is de frequentie.

Een frequentieverschijning is derhalve te beschouwen als aanwijzing dat er gelijke afstanden aan je waarneming ten grondslag liggen. Hieruit volgt een redelijke verwachting dat (bij een hogere snelheid) de frequentie zal toenemen vanwege effecten van omgekeerde evenredigheid van de snelheid met de tijd

En de vraag is dan of er überhaupt wel een verwachte toegenomen afstand in het experiment kan zijn. De meetpunten zijn op vaste afstand. De deeltjes zijn op vaste afstand. De beweging door het medium verandert daaraan niets. En op geen enkele wijze wordt ergens een afstand gemeten van een eventueel verschil dat optreedt vanwege meer of minder gepasseerde deeltjes. Want er worden alleen maar meer of minder deeltjes gemeten, wat een zaak is van aantallen vaste afstand per tijd, en dat is daardoor alleen zichtbaar per seconde in de frequentie. Want de frequentie telt hoe vaak het wordt herhaald. En dan zijn we er eigenlijk al uit.

Door frequentie verschillen, beter gezegd snelheidsverschillen, dachten ze een faseverschuiving te kunnen zien.

Vliegtuig en wind hebben een snelheid van meters per seconde.
Maar het experiment van Michelson en Morley betrof snelheden in meters per periode, oftewel in trillingen per seconde.

De fase is een heel andere zaak. De fase is een zaak van gelijke tijdvoortschrijding en verschillende meetmomenten.
Dat zijn meetmomenten in de tijd. Ongelijke momenten van een klokvast patroon, geven ijkpunten van exacte afstand.
Maar waarom zou je ongelijke momenten veronderstellen, als je bij gelijk gebleven tijd en gelijk gebleven afstand
meer snelheid en meer botsingen aan je voorbij laat gaan? Dat is niet logisch.

Eerst een windstille dag.
Lekker simpel, enkele reis kost d/v aan tijd. terugweg hetzelfde dus opgeteld wordt dat 2d/v

Wie meent simpel te kunnen denken, die denkt inderdaad te simpel.

Je hebt echt geen idee hoe je de vraag van het vliegtuig aan moet pakken.

De benodigde tijd van Amsterdam naar Parijs is niet die van de snelheid van het vliegtuig,
maar van de snelheid van de golf van de frequentie die in Amsterdam en Parijs gemeten wordt.
De golfsnelheid is een maat van afstand per seconde, en de frequentie is ook een maat van afstand (of trillingen of botsingen) per seconde. Een verandering van het omgevingsveld, geeft daarom een maat van aanpassing per gemeenschappelijke tijd. Die gemeenschappelijke tijd is niet per seconde, maar die is per periode, of iets secuurder gezegd: per deeltjesafstand. Per deeltjesafstand ontmoeten de snelheden elkaar, en hun resultante wordt per seconde waarneembaar in een aangepaste frequentie. De frequentie is dus v/w. Je krijgt daarom voor een windstille dag f* =v/v en op een windrijke dag f* = v/w. Dit is een erg ruw model, zonder inachtneming van golflengtes en drukverschijnselen. Maar het principe staat: de afstand van Amsterdam naar Parijs is irrelevant. Alle waarnemingen zijn reeds gebeurtenismaten per tijd. En of dan gedurende die gebeurtenis een golflengte of een deeltjesafstand wordt overbrugd in een periode, maakt niet meer uit. Want de relatieve waarde geeft een maat van een zeker verschil. En daar was het om te doen.

[Bonjour]

Ik lees niets wat waard is om op te reageren.

[small brother]

Ik lees niets wat waard is om op te reageren.

Niet getreurd. Je verhaal over het Michelson en Morley experiment is mooi, en je vliegtuigvoorbeeld is illustratief.
Dat ik het voorbeeld minder geslaagd vind voor een frequentieverschijnsel, is niet jouw probleem of aandachtsveld.

Maar wat jij weet van dit onderwerp is ondertussen wel van een zodanig hoog wetenschappelijk gehalte en niveau, dat het voor jou net zoveel gezag heeft als de meest heilige onderwerpen hebben voor gelovigen. Zo iets als het hogere haast heilige niveau van "de twee naturen van het licht": het is er en dat is absoluut ontwijfelbaar zeker, maar in onze normale wereld kunnen we ons niettemin van het duale karakter geen goede voorstelling maken. Het blijft altijd een beetje ongrijpbaar en te hoog gegrepen voor een alledaagse begrip. Met ook een heel herkenbare blinde vlek: voor jou zijn de onderdelen van de doctrine zodanig triviaal, dat je niet merkt dat je met een grote boog om mediumaspecten heen vliegt, bij een lichtverschijnsel dat zich uitsluitend doet gelden en bemeten in frequenties. Je bent volkomen overtuigd dat een experiment over fotonen als frequentieverschijnsel geen mediumaspecten kan hebben, en dat het onderwerp slechts kan gaan over deeltjes (fotonen) hoewel je ondertussen wel erkent dat een foton in jouw definitie, zich kan gedragen als een golf. Wat toch echt meer vragen geeft, dan antwoorden.

Daarom zal ik je verhaal en je vliegtuigvoorbeeld aanvullen met mijn eigen voorbeeld. Ik haal het experiment uit de sferen van heilig en ongenaakbaar, en breng het tussen ons in, bij ons op tafel. Neem een fluitje dat wordt gemonteerd op de plaats van de laser van de interferometer van Michelson en Morley. In de spiegel slijpen we brede spleten om kaatsing en doorlating beide mogelijk te maken.
Plaats de interferometer op een karretje en rijd dit karretje door een ruimte met stilstaande lucht. Nu volgen we de experimentstappen, maar met als bijzonderheid dat we geen licht meten, maar geluid. Dat is natuurlijk praktisch niet zo simpel, maar het is theoretisch geen enkel probleem om de weerkaatsingen van het geluid te realiseren of anders op te vangen en weer uit te zenden door ze in een passend algoritme op te nemen die voldoet aan het experimentmodel (waarbij fasen frequenties, snelheid en golflengten nauwkeurig worden meegewogen en meegenomen). Het interfereren van het geluidsignaal is theoretisch prima denkbaar, en er zijn stroken van verminderd en vermeerderd geluid die we kunnen variëren en optimaliseren. En wat lastig of onoverkomelijk lijkt, lossen we op door dat opgelost te denken. Want dit een gedachtenexperiment,

De bron van het geluid is nu het fluitje.
De frequentie van het geluid van het fluitje is gegeven en is onze maat van meten.
De afstanden van de overbruggingen zijn bekend en exact vastgelegd.
We gaan het experiment uitvoeren, en wat blijkt: de snelheid van het geluid geeft steeds een nul-resultaat.
De beweging door de lucht wordt niet gemeten, omdat de druk van de lucht overal gelijk is, en derhalve de luchtdeeltjes overal even snel zijn.
Maar dan rekenen we buiten de waard, die er als waarnemer bij staat en nog wel iets heeft om op te reageren:
Het geluid kan worden gemeten met ons oor: doe dat en je hoort een aangepaste frequentie !!!
En dat blijkt natuurlijk ook te kloppen. Iedereen kent het sirenevoorbeeld met het Doppler-effect.

Maar waarom dan, oh waarom toch, geeft ons prachtig interferentiemeetapparatus een nul-resultaat?
Omdat de frequentie omhoog gaat van fluit naar de lucht, en vervolgens weer omlaag van de lucht naar de geluidsmeter.
Het blijkt dat de snelheid en frequentie samen de relativiteit vormgeven. De meetpunten zijn t.o.v elkaar in rust.
En als wordt geconcludeerd naar analogie met Michelsons experiment, dan geldt dit meetresultaat als bewijs,
dat er geen lucht is in de ruimte, of althans dat het geluid geen medium nodig heeft.
C'est simple comme bonjour!

Waarbij wetenschappelijk met het gelijkblijven van de geluidsnelheid "bewezen" kan worden dat het geluid geen medium (nodig) heeft.

Als je een vergelijkbare opstelling voor geluid in een winderige omgeving maakt, kan je dit niet bewijzen.

Ik heb nu mijn geloof in een geluidsinterferentiemeter beleden en verantwoord, en een onderbouwing gegeven.
Dan is het aan jou om dat te bestrijden, of om je woorden in te trekken "dat ik dit niet kan bewijzen".

[Bonjour]

Ik wil nog even de stap van het M&M experiment naar de relativiteit bespreken. Iedereen weet er wel wat van af, maar hoe je van het één op het ander komt is veel minder bekend.

Het M&M experiment werd in een kelder gedaan. De uitkomst was anders dan verwacht, maar dat betekende niet dat iedereen direct een streep haalde door het begrip ether. Michelson wou er ook niet gelijk aan. Hij wou bv nog uitsluiten dat de ether wellicht een soort van gevangen zat in die kelder zoals wind achter een muurtje. Dus hij naar een bergtop in Arizona met al zijn spullen en daar overnieuw gemeten. Resultaat hetzelfde. Licht is dus niet afhankelijk van een medium. Altijd dezelfde snelheid. En dat geeft een bijzonder paradox.

We zetten een gedachten experiment op. In dit experiment maken we het foton zo groot als een knikker, zodat we het zien bewegen en die lichtsnelheid die maken we veel kleiner. zeg een 500 km/h.
We zetten in een treinwagon 2 spiegels evenwijdig in de richting van de rails en dat knikker-foton gaat nu op en neer tussen die 2 spiegels. Voor het gemak raakt ie elke seconde een spiegel. En we gebruiken een open wagen zodat ook iemand naast de trein de spiegels en de knikker kan zien. De knikker werkt nu als de slinger van een klok. En als de trein beweegt met 100 km/h en we staan op de wagen ernaar te kijken zien we dat ding dus netjes elke seconde een spiegel raken.
Maar naast de trein bij de overweg, staat de overwegwachter naar de voorbij rijdende trein te kijken. Ook hij ziet de knikker-foton op en neer gaan. Maar die knikker maakt een zigzag beweging tussen de spiegels, want de trein is steeds net een beetje verder. Maar hij weet ook dat de knikker met een vaste snelheid reist. De afstand die de knikker reist tussen de spiegels is langer, dus voor de overwegwachter verstrijkt er dus niet 1 seconde tussen de botsingen, maar meer. Alles op de trein gaat langzamer. Als iemand zich beweegt lijkt het voor de overwegwachter dat ie als in een vertraagde film beweegt.

Je kan de berekening maken van de vertraging op basis van de afstand die de knikker aflegt. Ga ik even niet doen. De uitkomst is.

T = t/Wortel(1-v2/c2)

t= een periode voor de beweger
T= dezelfde periode voor de overwegwachter.

( Een forum is niet de ideale plek voor wiskundige formules, laat staan voor een afleiding)

Dit betekent dat als de conducteur naar voren gaat lopen met 5 km/h, hij dat wel in slow motion doet. Volgens de rekenmachine is de correctiefactor 0,9999999444. Te klein om op te merken, maar bij hogere snelheden wordt de v2/c2 steeds groter en steeds meer van belang. De optelsom wordt 104,99999972 km/h. Dus geen 105 km/h.

Er zijn allemaal regels hoe je van het ene systeem naar het andere komt. Zo wordt ook de lengte van de trein steeds korter. Daaruit volgt een grap: Hoe krijg je een 600 meter lange trein in een 300 meter lange tunnel.
Antwoord: Door hem heel snel te laten rijden.

Ook de massa heeft een correctie nodig. Massa wordt steeds zwaarder. Dus wanneer we een raket maken met een vaste stuwkracht en een vaste massa, dan kost het steeds meer tijd om die raket nog verder te versnellen. De astronauten voelen een vaste stuwkracht, maar de achterblijvers zien steeds minder vooruitgang van de snelheid. Tegen de tijd dat de raket in de buurt komt van de lichtsnelheid wordt ie oneindig zwaar. Dus iets met massa komt nooit op de lichtsnelheid. Iets zonder massa, komt er nooit vanaf.

[peda]

Wanneer het in praktijk mogelijk zou zijn om met bijna lichtsnelheid te reizen, verouderd de snel bewegende reiziger nagenoeg niet, omdat alle biologische lichaamsprocessen bij zeer hoge snelheid op een heel laag pitje gaan draaien, zo ziet het de waarnemer buiten het voertuig die in het voertuig kijkt. De reiziger zelf merkt in het voertuig niets van die verlangzaming. Betekent het nu dat reizen met nagenoeg lichtsnelheid ook tegelijkertijd reizen naar de toekomst betekent. In mijn optiek niet. Weliswaar kan de snel bewegende reiziger met zijn biologische lichaam misschien wel het jaar 5000 levend bereiken en bij landing waarnemen hoe het er in het jaar 5000 uitziet, maar dat waarnemen is wel een feitelijk waarnemen omdat op aarde inmiddels het jaar 5000 wordt gevierd en dat is wat anders als vanaf nu in een nog niet plaats gevondene toekomst kunnen kijken. Dat laatste versta ik onder reizen in de toekomst en niet door heel lang te kunnen leven in het jaar 5000 in staat zijn om waar te nemen hoe de situatie dan is. Het lijkt ingewikkeld, maar het is niet ingewikkeld. Ingewikkeld is het voertuig fabriceren dat een reiziger met nagenoeg lichtsnelheid kan transporteren, zeker weten. Waar roodverschuiving al niet toe kan leiden aan gedachten sprongen.

[Bonjour]

Het horloge van de reiziger loopt niet synchroom met die van de thuisblijver. Een gebeurtenis heeft dus een andere waarde op de tijd-as van de reiziger als op de tijd-as van de aarde. Tijd-as als in aanvulling op de x-as, y-as en z-as.

Dit effect wordt ook waargenomen in de navigatie satelieten. De sateliet kan aan de hand van zijn 'horloge' de plaats berekenen boven de aarde. Maar die klok loopt te langzaam, dus de berekening wijkt af. Dat scheelt meters per dag.

[peda]

Zoals gezegd valt bij mij reizen met lichtsnelheid niet onder reizen in/ naar de toekomst. De mogelijkheid om door lang te kunnen leven, het jaar 5000 te kunnen meemaken, heeft m.i. niets te maken met reizen in de toekomst. Helderziendheid van de toekomst ( mocht het bestaan ) zie ik wel als een reis in de toekomst. Je ziet dan anno 2022 bijvoorbeeld de toekomstige situatie in 5000. Hoe is zulke helderziendheid metafysisch te verklaren? Het door Hopper reeds genoemde Akasha veld wordt dan bijvoorbeeld in de arena gehaald. Maar dit veld heeft dan weer niets te maken met het topic roodverschuiving, al wordt dit verhaal een aantal deelnemers wel rood voor de ogen. Gauw maar stoppen.

[Mullog]

Zoals gezegd valt bij mij reizen met lichtsnelheid niet onder reizen in/ naar de toekomst. De mogelijkheid om door lang te kunnen leven, het jaar 5000 te kunnen meemaken, heeft m.i. niets te maken met reizen in de toekomst. Helderziendheid van de toekomst ( mocht het bestaan ) zie ik wel als een reis in de toekomst. Je ziet dan anno 2022 bijvoorbeeld de toekomstige situatie in 5000. Hoe is zulke helderziendheid metafysisch te verklaren? Het door Hopper reeds genoemde Akasha veld wordt dan bijvoorbeeld in de arena gehaald. Maar dit veld heeft dan weer niets te maken met het topic roodverschuiving, al wordt dit verhaal een aantal deelnemers wel rood voor de ogen. Gauw maar stoppen.

De vraag die jij stelt is volgens mij. Hypothetisch, ik stap in een raket, maak een rondje van 2 uur en 37 minuten, stap uit en ben op 17 augustus 7022. Praktisch, ik stap in Rotterdam in de Thalys en stap 2 uur en 37 minuten later uit in Parijs. Wat voor reis heb ik in beide gevallen gemaakt?

Hoewel het misschien een schimmig gebied is heb ik toch wel het gevoel dat ik in het hypothetische geval een tijdreis heb gemaakt en in het praktische geval een afstand reis.

[peda]

Zoals gezegd valt bij mij reizen met lichtsnelheid niet onder reizen in/ naar de toekomst. De mogelijkheid om door lang te kunnen leven, het jaar 5000 te kunnen meemaken, heeft m.i. niets te maken met reizen in de toekomst. Helderziendheid van de toekomst ( mocht het bestaan ) zie ik wel als een reis in de toekomst. Je ziet dan anno 2022 bijvoorbeeld de toekomstige situatie in 5000. Hoe is zulke helderziendheid metafysisch te verklaren? Het door Hopper reeds genoemde Akasha veld wordt dan bijvoorbeeld in de arena gehaald. Maar dit veld heeft dan weer niets te maken met het topic roodverschuiving, al wordt dit verhaal een aantal deelnemers wel rood voor de ogen. Gauw maar stoppen.

De vraag die jij stelt is volgens mij. Hypothetisch, ik stap in een raket, maak een rondje van 2 uur en 37 minuten, stap uit en ben op 17 augustus 7022. Praktisch, ik stap in Rotterdam in de Thalys en stap 2 uur en 37 minuten later uit in Parijs. Wat voor reis heb ik in beide gevallen gemaakt?

Hoewel het misschien een schimmig gebied is heb ik toch wel het gevoel dat ik in het hypothetische geval een tijdreis heb gemaakt en in het praktische geval een afstand reis.

Hoe je het ook noemt, het blijven interessante denkconstructies. Wie met bijna lichtsnelheid weet te reizen, leeft naar aardse verhoudingen beduidend langer als diegene die zich voortbeweegt met aards tempo. Langer leven, betekent later doodgaan als de normale aardeling, daarom heb je als langer levende ook langer deel aan wat nu nog als in de toekomst liggend wordt gezien. Met het metafysische Akasha veld zijn de kaarten heel anders geschud, maar met Akasha houd jij je niet bezig.

[Snelheid]

Ik wil nog even de stap van het M&M experiment naar de relativiteit bespreken. Iedereen weet er wel wat van af, maar hoe je van het één op het ander komt is veel minder bekend.

Het M&M experiment werd in een kelder gedaan. De uitkomst was anders dan verwacht, maar dat betekende niet dat iedereen direct een streep haalde door het begrip ether. Michelson wou er ook niet gelijk aan. Hij wou bv nog uitsluiten dat de ether wellicht een soort van gevangen zat in die kelder zoals wind achter een muurtje. Dus hij naar een bergtop in Arizona met al zijn spullen en daar overnieuw gemeten. Resultaat hetzelfde. Licht is dus niet afhankelijk van een medium. Altijd dezelfde snelheid. En dat geeft een bijzonder paradox.

We zetten een gedachten experiment op. In dit experiment maken we het foton zo groot als een knikker, zodat we het zien bewegen en die lichtsnelheid die maken we veel kleiner. zeg een 500 km/h.
We zetten in een treinwagon 2 spiegels evenwijdig in de richting van de rails en dat knikker-foton gaat nu op en neer tussen die 2 spiegels. Voor het gemak raakt ie elke seconde een spiegel. En we gebruiken een open wagen zodat ook iemand naast de trein de spiegels en de knikker kan zien. De knikker werkt nu als de slinger van een klok. En als de trein beweegt met 100 km/h en we staan op de wagen ernaar te kijken zien we dat ding dus netjes elke seconde een spiegel raken.
Maar naast de trein bij de overweg, staat de overwegwachter naar de voorbij rijdende trein te kijken. Ook hij ziet de knikker-foton op en neer gaan. Maar die knikker maakt een zigzag beweging tussen de spiegels, want de trein is steeds net een beetje verder. Maar hij weet ook dat de knikker met een vaste snelheid reist. De afstand die de knikker reist tussen de spiegels is langer, dus voor de overwegwachter verstrijkt er dus niet 1 seconde tussen de botsingen, maar meer. Alles op de trein gaat langzamer. Als iemand zich beweegt lijkt het voor de overwegwachter dat ie als in een vertraagde film beweegt.

Je kan de berekening maken van de vertraging op basis van de afstand die de knikker aflegt. Ga ik even niet doen. De uitkomst is.

T = t/Wortel(1-v2/c2)

t= een periode voor de beweger
T= dezelfde periode voor de overwegwachter.

( Een forum is niet de ideale plek voor wiskundige formules, laat staan voor een afleiding)

Dit betekent dat als de conducteur naar voren gaat lopen met 5 km/h, hij dat wel in slow motion doet. Volgens de rekenmachine is de correctiefactor 0,9999999444. Te klein om op te merken, maar bij hogere snelheden wordt de v2/c2 steeds groter en steeds meer van belang. De optelsom wordt 104,99999972 km/h. Dus geen 105 km/h.

Er zijn allemaal regels hoe je van het ene systeem naar het andere komt. Zo wordt ook de lengte van de trein steeds korter. Daaruit volgt een grap: Hoe krijg je een 600 meter lange trein in een 300 meter lange tunnel.
Antwoord: Door hem heel snel te laten rijden.

Ook de massa heeft een correctie nodig. Massa wordt steeds zwaarder. Dus wanneer we een raket maken met een vaste stuwkracht en een vaste massa, dan kost het steeds meer tijd om die raket nog verder te versnellen. De astronauten voelen een vaste stuwkracht, maar de achterblijvers zien steeds minder vooruitgang van de snelheid. Tegen de tijd dat de raket in de buurt komt van de lichtsnelheid wordt ie oneindig zwaar. Dus iets met massa komt nooit op de lichtsnelheid. Iets zonder massa, komt er nooit vanaf.

Dank @Bonjour mooie bijdragen zo leer ik nog is wat; wat ik al zei lees mee en mijn kennis over natuurkunde is een algemene.
Kijk en met jou uit leg komen we verder.

[peda]

Een persoon die met 98% van de lichtsnelheid zich voortbeweegt, leeft 5* zolang als de aardbewoner die met aardse snelheden genoegen moet nemen.
Best wel lang maar Methusalem wordt nog niet ingehaald. De grootste winst richting onsterfelijkheid wordt gehaald in het gebied van snelheden tussen 98 % en de lichtsnelheid zelve, maar juist in dat gebied liggen de grootste en met het weten per heden zelfs onmogelijk te overwinnen obstakels.
Het beleven van het jaar 5000 door per heden levenden, zie ik derhalve als niet realiseerbaar, zelfs niet met een goede wetenschappelijk onderbouwde theorie. Maar misschien zien anderen fouten in de argumentatie.

[Mullog]

Een persoon die met 98% van de lichtsnelheid zich voortbeweegt, leeft 5* zolang als de aardbewoner die met aardse snelheden genoegen moet nemen.
Best wel lang maar Methusalem wordt nog niet ingehaald. De grootste winst richting onsterfelijkheid wordt gehaald in het gebied van snelheden tussen 98 % en de lichtsnelheid zelve, maar juist in dat gebied liggen de grootste en met het weten per heden zelfs onmogelijk te overwinnen obstakels.
Het beleven van het jaar 5000 door per heden levenden, zie ik derhalve als niet realiseerbaar, zelfs niet met een goede wetenschappelijk onderbouwde theorie. Maar misschien zien anderen fouten in de argumentatie.

Volgens mij leeft die persoon niet 5 keer zolang als de aardbewoner die op aarde vertoeft (even ervan uitgaande dat het allebei aardbewoners zijn en dat ze gemiddeld 80 jaar worden). Het leven van de reiziger duurt voor de reiziger zelf net zolang als dat van de aardbewoner. Maar met één generatie per 25 jaar zullen er 16 generaties voorbij zijn gegaan gedurende de levensduur van de reiziger.