Vannacht plaatste Balthasar een nieuw hoofdstuk commentaar op het boek.
Als eerste valt het mij op dat de grens tussen boekbespreking enerzijds en afkeer van Carrier anderzijds steeds vager wordt.
Dat blijkt uit de uitleg van zijn bespreking:
Hoe deze elementen te bespreken? Het moet ook een beetje leuk en overzichtelijk blijven. Zoals gezegd concentreer ik me op Carriers interpretatie van de bronnen. En daarbij selecteer ik eerst die gedeelten uit het boek die mijns inziens een grote rol spelen bij afwegingen over de historiciteit van Jezus.
Dat lijkt me erg vreemd voor een boekbespreking: alleen die stukken terkst er uit halen die je as recensent van belang acht voor het onderwerp. Volgens mij is de bedoeling van een boek bespreken juist om het hele boek te bespreken en niet alleen de stukken die je als bespreker van toepassing vindt.
Om goed te beoordelen wat Balthasar verder schrijft, letten we even op het begin van zijn post:
In paragraaf 5 van hoofdstuk 4 begint het stuk met ‘elementen’ die Carrier als achtergrondkennis opvoert. Het moeten feiten buiten redelijke twijfel zijn. Dat is een hoge lat, want in historische kwesties is er maar weinig dat buiten redelijke twijfel staat. Maar voor Carrier is dat geen probleem, want die springt met logica en redeneren pardoes over alle problemen waar de gewone, middelmatige wetenschappers mee worstelen, heen.
Dit is wat ik bedoel met het verschil tussen boekbespreking en de afkeer van Carrier. Enerzijds lijkt Balthasar een goed punt te hebben: de feiten moeten buiten redelijke twijfel zijn. Anderzijds is het opmerkelijk dat hij dit direct laat volgen door een sneer naar Carrier, nog voordat er één punt uit het boek is besproken. Daarnaast is het zo dat Carrier geen zaken hoeft te bewijzen waarvan al door anderen is aangetoond hoe het zit. Als iemand het over Julius Caesar gaat hebben, hoeft die persoon niet eerst te gaan bewijzen wie dat was. Het lijkt er op dat Balthasar dat hier toch verlangt, en dat lijkt me een onredelijke vraag.
De bespreking begint in feit pas met de volgende passage:
Volgens Element 4 was er een ‘evidente roep’ van allerlei mensen in de vroege eerste eeuw dat ze ‘de messias’ hadden gevonden, en er waren talloze messiaanse cultussen. Wat is het bewijs dat Carrier hiervoor aandraagt? Hoeveel geroep en hoeveel cultussen kan hij aanwijzen in de bronnen?
In gespannen verwachting las ik de volgende bladzijden door waarop element 4 wordt onderbouwd. Aan het eind heeft hij exact nul messiassen in de bronnen geïdentificeerd, en exact nul cultussen!
En daarmee slaat Balthasar toch wel door in zijn anti-Carrier driften, want het is toch een feit van algemene bekendheid dat er in die tijd nogal wat messiaanse cultussen waren. Daar bewijs van vragen is vreemd, zoals ik al eerder uitlegde. Uit de bespreking van Balthasar blijkt niet hoeveel elementen Carrier in totaal noemt, maar wel dat Balthasar de bespreking van de meeste ervan achterwege laat; Balthasar beperkt zich immers tot 'element 4'. Om tot de conclusie te komen dat Carrier nul messiassen identificeert. Toch vreemd, want van Carrier is bekend dat hij in dit verband altijd Romulus, Osiris en Zalmoxis noemt. Zoals bv hier in zijn bespreking van zijn boek
https://www.youtube.com/watch?v=XORm2QtR-os&t=454s op 12.25.
Hierna verzandt Balthasar helaas zodanig in het hakken op Carrier, dat er van de boekbespreking wat mij betreft weinig duidelijks meer overblijft, helaas schiet Balthasar daarmee zijn doel dus voorbij.
