Geloofsgesprek.nl

Helaas is m'n eerste post verdwenen, en die ga ik nu ook niet nog een keer proberen te schrijven. Maar hier hoop ik dus mijn blog voort te zetten die ik ooit op forum.gkv.nl begonnen ben

Ja, het is spijtig.
Bedankt, en we kijken uit naar nieuwe weblogs van je.

Hij was al door Google "gecached":

Aangezien dit forum ook bedoeld is als een soort van voortzetting van het gkv-forum, ga ik hier mijn blog (voor zover ik nog blog) voortzetten. Vandaar 'deel 3'.

Toen ik vanochtend het archief van het gkv-forum zag en het tabblad afgesloten had, voelde ik toch een stukje verdriet. Weemoed om wat geweest was en nu echt afgesloten is. Het tabblad sluiten was voor mij ook een symbolische handeling in dat afsluiten.
Maar net zoals 'Maastricht' voor mij een afgesloten hoofdstuk is, waar ik nooit meer terug zal vinden van 'mijn' tijd daar, is nu forum.gkv.nl een afgesloten hoofdstuk. Je kunt er aan terugdenken, je kunt oude plaatsen bezoeken. Maar de mensen zijn daar niet meer. Niet de mensen die voor MIJ belangrijk waren. Dat is ook goed. Het leven gaat tenslotte verder.
De voor mij belangrijke contacten die ik via het gkv-forum opgedaan heb, verlies ik niet. Al ruimschoots voor de sluiting van het forum had ik via andere wegen contact met hen. Die wegen verdwijnen niet zomaar, gelukkig. Alleen als de contacten daar zelf zouden weggaan, wat ik heel jammer zou vinden.

De sluiting van het forum was voor mij aanleiding om m'n blog weer eens te lezen. Na deel 1 ben ik gestopt en heb ik nog niet de moed gehad aan deel 2 te beginnen. Wat had ik in die tijd een moeite met het gebalanceerd invullen van mijn tijd! Achteraf weet ik wat het grootste probleem geweest is: lege tijd is kliertijd, lege tijd kan ik niets mee en kon ik toen ook al niet. Alleen wist ik dat toen nog niet.
Nee, ik had het niet zo gemakkelijk in die tijd. Alleen mensen die mij echt kennen en weten wat er precies speelde in die tijd, zullen dat misschien tussen de regels door kunnen lezen. Ik deed van alles, maar over hoe ik me voelde, echt voelde, schreef ik niet. Een enkele korte (voor mij veelzeggende) opmerking duidde het wel aan. En die emoties kwamen tijdens het lezen weer op me af. Maar ook: wat heb ik een vooruitgang geboekt! Wat een veranderingen heb ik in die tijd doorgemaakt. En toen had ik nog niet eens m'n definitieve diagnose!

Dit Fotogravinnetje fotografeert niet heel veel meer. Ja, soms op feesten zoals de promotie van m'n oudste zus. En dan vooral portretfoto's. Portretten van mensen die vinden dat ze nooit mooi op de foto komen en zich dan opeens zo geportretteerd zien dat ze de foto dolgraag willen hebben, bijvoorbeeld.
Nee, ondertussen ben ik meer een gadgetfreak geworden. De desktop staat wekenlang stof te happen, omdat ik (bijna) alles wat ik wil ook wel op m'n android tablet van 7 inch kan doen, met toetsenbordje erbij. En de dingen die hier niet op kunnen, ach, daar gebruik ik dan voor die paar minuten Wybo's computer wel voor: meeste van die dingen zijn binnen linux ook lastig!
Het geocachen dat ik heel fanatiek gedaan heb, blijf ik wel doen, maar op een veel lager pitje. Veel functioneler eigenlijk: als doel voor een fietstocht, dagje uit, goede reden om even rust te pakken tijdens een verjaardagsfeestje etc. Veel minder geocachen om het geocachen.
Mijn fieps op dit moment zijn vooral Android (lekker spelen met diverse roms op m'n Nexus 7) en, toch weer, autisme. Nu wel meer uit een houding van: hoe kan ik anderen helpen, en hoe kan ik helpen om in de maatschappij een reëler beeld van autisme te krijgen, en dan vooral autisme bij vrouwen. Veel autistische vrouwen zijn namelijk erg goed in kameleon spelen, maar wie ze ZELF precies zijn? En op een gegeven moment lopen de meesten daar dan ook keihard in vast, met onbegrip in de omgeving tot gevolg: eerder was er toch ook niets aan de hand? Bovendien zijn de criteria (en de vooroordelen) vaak gericht op hoe het zich bij mannen uit. Die verhouding 1 vrouw op 4 mannen binnen het autisme spectrum zou daardoor weleens sterk vertekend kunnen zijn. Ik vermoed dat die verhouding best weleens richting de 1:1 zou kunnen gaan...

Hendrik-NG schreef:Hij was al door Google "gecached":

redder in techneutennood

Aha, fijn Hendrik!
Welkom hier en bedankt voor het terugplaatsen van de post van Fotogravinnetje!

Wow! Je bent een redder in de nood, Hendrik-NG! Was wel van plan geweest te kijken of ie gecached was, maar was er gewoon nog niet toe gekomen en vergat het vervolgens weer. Dankjewel!

Dit voelt allemaal als vanouds!

Dit forum werkt geloof ik

Gaitema schreef:Dit voelt allemaal als vanouds!

Dit forum werkt geloof ik

Hai Gaitema, met jou erbij voelt het forum zeker weer als van ouds! Leuk!

Parijsverslag

Voor mij begon het avontuur in feite met de aankondiging van het aftreden van de paus. Die aankondiging betekende dat m'n zusje en m'n moeder hun plan om naar Rome te gaan, zo in de tweede week van maart, wijzigden naar een paar dagen Parijs. Met de auto ipv het vliegtuig, papa als chauffeur, en dan in een bed&breakfast ofzo.
Op de verjaardag van ons oudste neefje maakte zusje een opmerking in de richting van 'met drie of vier personen maakt niet zoveel uit, auto rijdt toch en meestal zijn het toch 2-persoons kamers'. En ze vroeg of ik zin had om ook mee te gaan.
Natuurlijk moest ik dat wel thuis overleggen, maar als het financieel niet te gek werd, moest ik natuurlijk deze kans grijpen. Na even wat overleg over en weer konden we de knoop doorhakken: ik ging mee!

Op maandag 11 maart stonden mijn spullen ingepakt en wel klaar voor de reis. Op het laatste ogenblik werd besloten dat ik Boomer zelf bij m'n schoonouders zou afleveren. Vanwege de logistiek betekende dat wel dat Boomer dan maar een minimale hoeveelheid van z'n spulletjes bij zich had, maar de rest kon de volgende dag met de auto opgehaald worden. Gelukkig hadden m'n schoonouders op de vrijdag ofzo ervoor al een nieuwe zak voer voor ons gehaald met de auto, en meegenomen naar hun eigen huis. Boomer hoefde dus alleen z'n riem, tuigje en twee speeltjes mee.
Ik ben net aan het einde van de straat (picture it: ik met een rugzak, een koffertje op wieltjes in de ene hand, de riem van Boomer in de andere hand) als m'n zusje belt: bijlesklantje heeft afgebeld, dus ze kan ook al 's middags reizen ipv 's avonds pas. Als we samen zouden reizen, hoefde papa ook maar 1 keer naar het station heen en weer. Ik had dus wat langer tijd om bij m'n schoonouders te blijven hangen.
Ruim op tijd vertrok ik weer om via het winkelcentrum naar het station te gaan. Op het station nam ik de trein waarmee ik nog een kwartier speling zou hebben om in Utrecht m'n zusje te ontmoeten. Zij kwam ook mooi op de afgesproken tijd, dus dat verliep allemaal soepel.
In de trein hadden we al lekker veel tijd om bij te kletsen, en dat zijn we ook in de dagen erna nog blijven doen
Ruim op tijd naar papa gebeld hoe laat we op het station aankwamen, dus die stond ons al op te wachten. Met een laagje wit op de auto... 's Avonds las ik dat er code oranje gold voor het deel van het land waar we waren en ook dat in Belgie en noord-Frankrijk veel sneeuw verwacht werd....

Dinsdagochtend besloten we het er toch op te wagen, ondanks alle berichten. Enige wat we wel deden, was besluiten om niet op de heenweg via Reims te gaan om daar de Notre Dame te bekijken en dus niet door de Ardennen te gaan. Netjes volgens planning vertrokken we, om er al snel achter te komen dat de weg Hoensbroek - Nuth helemaal vast stond met auto's die ook naar de snelweg wilden: snelweg richting het zuiden stond helemaal vast. Wij hadden juist besloten om richting het noorden te vertrekken en dan de A76 richting Antwerpen te nemen, en dus niet de kant op die al vast stond. Dus sloegen we maar meteen rechtsaf om tussendoor naar Schinnen te rijden en te kijken of we daar dan wel de snelweg op konden komen. Gelukkig was dat geen probleem. We moesten alleen onze snelheid aanpassen aan de winterse omstandigheden.
Terwijl we op de A76/E35 rijden, horen we op de vlaamse verkeersinformatie dat er flinke files staan op o.a. de E35 in beide richtingen. Maar aangezien we nog geen file aan onze kant tegenkwamen, konden we doorrijden met een snelheid van zo'n 80 a 90 km/u, beetje afhankelijk van hoe schoon de rijbanen waren. De files bleken steeds voor ons uit op te lossen, dus al snel waren we ook Belgie weer uit.
Om m'n vader wat te ontzien, met deze extra inspanning vragende weersomstandigheden, heb ik ook nog een uur het stuur overgenomen. Met die sneeuw op cruise control rijden terwijl ik daar niet heel erg aan gewend ben, leek me niet heel handig, maar met de begrenzer op 100 km/u (waar ik door de omstandigheden toch liever niet boven wilde rijden) reed het toch best lekker door. Soms even wat rustiger rijden omdat van baan wisselen door de sneeuw soms wat link was, dan weer lekker door kunnen rijden omdat de weg helemaal schoongereden was. En na ongeveer een uur nam papa het stuur weer over.
We reden intussen op de A2, hoorden wel van problemen op de A1, maar goed, de A2 werd niet genoemd bij de verkeersinformatie. En het reed inderdaad goed door. Hele stukken waren zo schoon dat we gewoon boven de 100 konden rijden. Tot we in een file terechtkwamen. Binnen de kortste keren stonden we stil. Echt heel plotselinge overgang. En we stonden stil. En nog wat langer. Op een gegeven moment horen we sirenes. Inderdaad: een politiewagen die ruimte wil maken tussen de beide rijstroken, met daarachter een ambulance. Dat betekende dat we even een meter naar voren moesten, om de auto achter ons de ruimte te geven ook opzij te gaan. Wij stonden al goed opzij.
En toen stonden we weer een tijdje stil. En nog wat langer. We begonnen te begrijpen dat dit wel heel lang kon duren, dus besloten we niet al te veel te drinken, en de thermosfles heet water nog maar even met rust te laten.
Toen kwam de volgende afleiding: een bergingsvoertuig moest er langs. Net iets breder nog dan die ambulance van eerder... Iedereen werd zo vermogelijk naar voren en opzij gestuurd. Dus weer een meter of 2 a 3 verplaatst.
En toen stonden we weer een tijdje stil. En nog wat langer. Ik besloot van m'n mobiele bundel op reis gebruik te maken: voor 2 euro per dag 20 minuten bellen en gebeld worden, 20 sms'jes sturen en ontvangen, 35 MB data. We wilden toch wel graag weten wat de prognoses waren, en van de verkeersinfo op de radio (voornamelijk in het frans, af en toe in het engels met een zwaar frans accent) werden we ook niets wijzer. Iedere keer begonnen ze weer met: 'C'est tres, tres difficile...' en op een gegeven moment steeds vaker tres. 'C'est tres, tres, tres, tres, tres difficile...', met informatie over de A1, A29 en dat het allemaal zo vreselijk vast stond, en rijbanen afgesloten enzo. Maar niets over de A2, niets over het kruispunt met de A26 waar we op ruim 2 km vandaan stil stonden.
Maar ja, googlen blijkt toch best wat data te kosten. Dus besloot ik het anders aan te pakken: in #gkv (chat-kanaal via irc) heb ik verteld waar we stonden, dat we er al een paar uur stonden en graag wilden weten of de anderen voor mij uit konden zoeken wat er precies aan de hand was en of men enig idee had hoe lang wij daar stil zouden blijven staan. Maar ook zij kwamen niet verder dan: probeer van de A2 af te komen en geen idee hoe lang het nog gaat duren. Tsja, daar heb je niet veel aan als je geen meter vooruit komt.
Op een gegeven moment kwamen er auto's langs over dat vrijgemaakte middendeel. Maar die leken ook niet heel erg ver meer door te kunnen. Papa had verderop een geschaarde vrachtwagen half in de berm, half op de snelweg zien staan (kleine kilometer verderop vanaf onze auto gezien), maar meer konden we niet ontdekken.
Tot na een uur of 4 stilstaan er opeens beweging voor ons kwam! We reden wel 320 meter in 2 minuten ofzo. En toen stonden we weer een tijdje stil. En nog wat langer. Dit keer maar een minuut of 20 en toen konden we zelfs een kleine kilometer verder naar voren! En opeens was de afslag naar de A26 in zicht. Leeg. Nog even wat passen en meten, en toen zaten we op de afslag. Onze beste kans, volgens de #gkv'ers. Eerste stuk zouden we goed kunnen doorrijden, daarna konden we het beste naar de A29 gaan. Eerst zaten we nog achter een wagen die niet harder durfde dan zo'n 40 km/u en we konden er niet veilig langs vanwege de sneeuw op de andere (de rechter) baan, maar toen die een afslag had genomen, konden we opeens weer doorrijden. Helaas bleek de aansluiting A26-A29 afgesloten te zijn. Dan maar helemaal de A26 volgen tot bij Reims en daar de A4 naar Parijs op. Wel ruim 100 km om, maar het reed tenminste.
Tot we achter een stel strooiwagens terecht kwamen. En het begon te sneeuwen. Snelheid terug naar 35 a 40 km/u, maar we reden tenminste. Wel hadden we natuurlijk allang aan de persoon van wie we het appartement huurden (b&b was veel duurder geweest dan het appartement waar we uiteindelijk voor gekozen hebben) doorgegeven dat het heel laat kon worden voor we er waren. We moesten maar geen duur hotel opzoeken, vond ze, maar we konden op elk moment in de nacht de sleutel op een ander adres komen ophalen. Erg goede service dus, en dat voor een extreem goedkoop appartement!
Tegen dat we bij Reims waren, raakten we de strooiers kwijt, en kon de snelheid weer richting 50 a 60 km/u, maar niet harder, want het was weer serieus aan het sneeuwen. De A4 was ongeveer leeg en daar konden we dus doorrijden in een tempo dat we zelf vertrouwd vonden met de sneeuw en de hoeveelheid zicht. Maar wat een lange reis was het zo aan het worden!
Rond middennacht arriveerden we aan de zuid-oost-kant van Parijs. Via een stel tunnels kwamen we aan de noordkant van het centrum. En daar bleek dat Parijs een grote ijsbaan geworden was. GLAD!!! Veilig bij het sleuteladres aangekomen, waar we vrij precies om 1 uur de sleutels kregen en korte uitleg waar wat voor was en waar we de auto kwijt konden. En toen werd het tijd om naar het appartement te glibberen. Wel was het erg leuk om zo laat in de nacht, met heel weinig verkeer, langs o.a. de Notre Dame te rijden, maar we verlangden toch wel erg naar het einde van de reis.
De slaapbank was al tot bed omgebouwd (weer goede service en dat voor deze prijs!) en rond kwart voor drie doken we onder de dekens, na eerst thee gedronken en een kom snert (uit blik) gegeten te hebben. Morgen uitslapen...

Wordt vervolgd....

een prachtig en zeer uitgebreid en gedetailleerd reisverslag.
heel mooi en ook spannend om te lezen.

nou, jullie hebben heel wat meegemaakt.
gelukkig zonder ongelukken - heel bijzonder....
dank....

Tjonge, die Fransen hadden al winterse problemen bij de Berezina, maar ook in deze tijd is het vechten tegen de winterse elementen.
En dat, terwijl je al bijna in de lente zit. Dat was wel afzien.
Maar op een voor mij geheimzinnige manier werd er door gkv-ers een vergeefse poging gedaan om jullie er door te loodsen.
Maar ja, je zat naast het "vrijgemaakte middendeel".
Wat zullen jullie je bij aankomst in je appartement opgelucht gevoeld hebben.

Even een intermezzo, hoor. Moet het even kwijt. Ben toch iets meer aangeslagen dan ik eerst dacht door wat hier vanochtend gebeurd is.

Eerst even een situatie-schets: wij wonen bijna aan de rand van een woonwijk met voornamelijk sociale woningbouw. Wij wonen in het huis naast het hoekhuis. Op de straat dwars op onze eigen straat heb je, vanaf ons gezien aan de overkant, dure villa's staan, aan onze kant zelfde type huis als waar wij in wonen. Achter de villa's heb je wat weilanden (niet heel groot) met wat sloten en dan de doorgaande weg, waarachter je deels weer een natuurgebiedje hebt en deels een volgende woonwijk.

Vanochtend is er een poging tot inbraak geweest in het huis op de kop van 'onze' T-splitsing. Ik heb er niets van gemerkt, tot ik flink wat geschreeuw buiten hoorde en allerlei mensen langs zag rennen. ik liep nog in nachthemd en badjas, dus ik heb door het raam gekeken (lastige hoek dus). Ik zag wel een politiewagen, dus begreep al snel wat er aan de hand was: een heterdaad, hopelijk inclusief aanhouding.
Vervolgens ben ik me maar gaan aankleden en Boomer gaan uitlaten. Toen zag ik eigenlijk niemand meer, alleen wat politie aan de achterkant van de villa's, die blijkbaar in een sloot aan het baggeren waren.
Aan het eind van ons rondje, zag ik de buren bij de bewuste villa staan en daar heb ik gehoord wat er gebeurd was: twee jongemannen waren bezig geweest met een voetbal en hadden die voetbal de tuin van de bewuste villa ingeschoten. Ze gingen er natuurlijk achteraan, en verdwenen uit zicht. Dat werd als verdacht gezien door een van de buren, dus die belde de politie. Een andere buurvrouw zag ook wat gebeuren en was zo slim om 112 te bellen. Wijkagent was vlakbij, dus kon zonder toeters en bellen heel snel aanwezig zijn. Hij heeft de inbrekers ook zien vluchten, heeft z'n pistool getrokken (niet gebruikt) en z'n collega's de goede kant opgestuurd. Buurvrouw die 112 gebeld had, had ook doorgegeven dat de inbrekers via de achterkant weg zouden kunnen komen, dus de meldkamer had ook daar al wagens heen gestuurd. Een van de buurmannen (heel sociale man, erg actief in de buurt, staat altijd klaar als je hulp nodig hebt) was ook al achter de inbrekers aan gegaaan - in z'n T-shirt *brrrr*. Eind van het liedje is dat de inbrekers nog in 1 van de sloten terecht gekomen zijn en vervolgens netjes gearresteerd, technische recherche is op dit moment bezig met sporenonderzoek.
Vermoedelijk zijn dit de inbrekers waar de politie nu al een aantal weken jacht op maakt. Dus mooi resultaat.
En toch doet het me wat, al die commotie hier. Wel blij dat die inbrekers opgepakt zijn. Hopelijk maakt dat een einde aan de inbrakengolf die door het dorp ging...

Nou dat was wel weer even schrikken. Ik begrijp dat verhaal met die voetbal niet helemaal.
Was die voetbal een soort afleidingsmanouvre van de inbrekers?

Zulke toestanden heb ik ook naast mijn deur gehad.
In het huis van de buren was voor de tweede keer een hennepkwekerij.
De eerste keer kwam het aan het licht toen er brand uitbrak. Ik heb de buren toen nog opgevangen in mijn huis.
De politie kwam ook in ons huis om proces verbaal op te maken.
Het was de dag voordat mijn man overleed. Dat waren indrukwekkende dagen.
De tweede keer was vorig jaar dankdag. Er woonde een andere buurman.

De politie deed een inval en de buurman ging er vandoor. Hij is er nog steeds vandoor.
Zijn auto zie ik nog steeds voor mijn keukenraam staan. Inmiddels heeft de auto een lekke band.
Die inval was ook hektisch. De oogst en wat erbij hoort werd afgevoerd in twee vrachtwagens met aanhangwagen'.
Af en toe komt de politie bij me informeren of ik nog wat heb gezien.

Ik hoop dat ik gauw weer eens "normale" buren krijg.

Die voetbal was idd bedoeld als afleidingsmanoeuvre.
Jij hebt het ook niet bepaald getroffen met je buren. Hoop voor je dat je in het vervolg gewone buren krijgt, zonder kweek-neigingen

@Fotogravinnetje, en al een beetje bij gekomen na dit avontuur. Ik vind het al eng als ik hoor over een inbraak golf.

Wij hebben een huis met degelijke sloten enzo (politiekeurmerk veilig wonen), dus ik ben niet zo bang voor inbraak, mits we de boel goed op slot houden. Het is wel zo dat ik momenteel weer op alle geluiden let en dat is vreselijk vermoeiend. Als iemand me kan vertellen waar de schakelaar zit om weer de geluiden buiten te sluiten, dan houd ik me aanbevolen

onder je voeten misschien? (helpt mij tenminste wel: de zenuwen van m'n voeten bewust prikkelen, masseren, wrijven.)

Na een nacht slapen ging het gelukkig al een stuk beter, hopelijk na een tweede nacht nog weer beter

Tsja, rest van Parijs moeten jullie me maar vergeven. Zo heel veel bijzonders, anders dan het gewone toeristische, hebben we ook niet gedaan en beleefd. Wel heel erg van genoten.

Afgelopen zaterdag ben ik 's ochtends al om kwart over negen de deur uit gegaan. Met het OV naar Buitenpost, waar ik door m'n jongste zusje en haar man werd afgehaald. Eerst hebben we m'n zwager afgezet bij een speeltuin waar m'n oudste zus met man, zoontje en de oudste van m'n jongste broer ook al snel aan kwamen.
Zusje en ik zijn gezellig samen op pad gegaan. Bij een bezoekerscentrum waar we even wilden kijken bleek een korte multi te liggen, dus die zijn we maar gaan doen toen het bezoekerscentrum gesloten bleek. Cache vinden lukte niet en we wilden alweer naar de auto gaan, toen we versterking kregen van een andere cacher (met z'n zoontje). Na weer een tijdje zoeken, zijn we de antwoorden nog eens langs gegaan. Toen ontdekten we dat ik niet zorgvuldig gelezen had. Op een heel andere plek zochten we verder, en jawel, daar lag de cache. Toch leuk zo'n ontmoeting.
Vervolgens hebben we boodschappen gedaan ('s avonds zouden we mijn verjaardag vieren, dus daar moesten inkopen voor gedaan worden) en daarna zijn we doorgereden naar de Theefabriek.
Vorige keer dat zusje en ik daar waren, waren we zo laat dat er eigenlijk geen tijd was voor meer dan thee met iets erbij. Dit keer hadden we tijd genoeg om ook het museum te bezoeken. Zusje had gekozen voor de Prinsessen-the complet, want ze had nog niet geluncht. Scones, muffins, spekjes, sandwiches.... En ik koos voor de trollenthee (rookthee met zoethout en roos) met de chocoladetruffeltaart (vorige keer zelfde taart gekozen). Was lekker!
Na de Theefabriek zochten we de anderen weer op. Nog naar een traditional gezocht, maar helaas niet gevonden. In de stromende regen kwamen we bij Schierzicht uit waar we lekker gegeten hebben.
En 's avonds ben ik heerlijk verwend met cadeautjes: 4 houten denkpuzzels (houten 3-D puzzels), een pakket met dropjes, chocola, thee etc en een pakketjes met 6 siliconen cupcakevormpjes en een boekje over cupcakes met heel erg leuke recepten en uitleg van hoe je bepaalde decoraties maakt.
Ik had me voor 's nachts heel goed voorbereid. Ik heb het dan ook niet koud gehad in de tent. Maar ja, vreemde omgeving, vreemde geluiden, vermoeiende dag gehad... Dus afwisselend wakker geworden door regen op de tent, rare dromen over vuur (heeft vast te maken met het kampvuur waar we 's avonds bij gezeten hebben) en uitbundig vogelgezang. Tsja, dat krijg je daar bij het Lauwersmeer, he
Wel leuk om de roerdomp nu eens in het echt gehoord te hebben. Om drie uur 's nachts hoorde ik hem ook weer.
De volgende ochtend ben ik weer netjes op de trein gezet in Buitenpost en zo'n 28 uur na m'n vertrek naar het noorden, was ik weer thuis ook. Natuurlijk supermoe. In de trein rustig slapen terwijl je twee tassen en een koffer hebt waar je op moet letten, met toch best wat dure spullen erbij en de herinnering aan de inbraak bij m'n zusje nog vers in het geheugen, dat werkt niet zo best
Ik heb de rest van de dag dan ook niet veel meer gedaan.
En vandaag komt er nog steeds niet veel nuttigs uit m'n handen. Ja, ik heb cupcakes gebakken met spullen die we nog in huis hadden; ik heb hondenkoekjes gebakken. O ja, vanochtend ook nog mee naar de huisarts geweest. Maar denk maar niet dat ik vandaag de afwas weg ga werken... Ik zal wel boodschappen doen en eten koken, maar verder doe ik niets in huis.
Dat is wel een bekend patroon: na een vermoeiende dag/paar vermoeiende dagen voel ik me de eerste dag nog wel redelijk. Eten koken lukt dan niet, maar verder doe ik nog wel het een en ander. De dag erna doe ik weinig nuttigs in huis, maar lekkere dingetjes bakken helpt me om toch in beweging te blijven, terwijl ik toch wel echt uitrust. Eten koken lukt dan meestal wel weer. Nog een dag later ga ik dan meestal aan de slag om de achterstallige boel van de dagen ervoor weer een beetje bij te werken.
Vandaag is dus bakdag en morgen hoop ik weer in m'n normale ritme te komen

Nou heb ik vrijdag m'n zus en zwager geholpen met nog een deel van hun spulletjes verhuizen (ik had de auto van m'n ouders te leen en die moest in de garage teruggezet worden die hoort bij het huis waar m'n zus en zwager nu wonen: ons ouderlijk huis; ouders zitten voor een paar jaar in de VS). Ging eigenlijk best goed. Wel op een gegeven moment even het overzicht kwijt, maar al snel had ik dat weer terug. Aanhanger heb ik blijkbaar goed ingeladen, want hij was onderweg heerlijk stabiel en er lijkt onderweg ook niets verschoven te zijn geweest.
Helaas liepen we wat vertraging op, met name door een paar korte files, die echter zo goed als stil stonden. Daardoor waren we niet op tijd om de wagen voor sluitingstijd weer in te leveren, dus ben ik een nachtje overgebleven. Volgende dag aanhanger weggebracht, auto in de garage gezet en toen gekeken welke trein ik wilde hebben.
Met z'n viertjes (zus, zwager, neefje in de buggy en ik) zijn we naar station Nuth gewandeld, waar we ruim op tijd waren voor de trein. Ik was vergeten te kijken welke werkzaamheden er in het weekend gepland waren, dus uiteindelijk ben ik via Hollands Spoor naar Rotterdam Centraal gegaan. Daar de metro gepakt, even vlakbij het Binnenwegplein boodschappen gehaald (had gelukkig vrijdag al voor een lijstje gezorgd) en toen verder naar huis. Wybo was zo lief me van de bus te halen en de zwaarste boodschappen over te nemen. Ik was echt gesloopt...
Na het eten voelde ik me al een stuk beter, en zondag bleef ik weliswaar thuis (ipv op goudjacht te gaan voor de geocache die online kwam), maar ik voelde me best goed. Ook had ik totaal geen problemen met het onder woorden brengen van m'n gedachten.
En ja, dan komt de verraderlijke dag. Dan denk je, na zo'n zaterdagavond en zondag, dat het wel meevalt met de vermoeidheid en overprikkeling. En dan komt de maandag. Eigenlijk had ik boodschappen moeten doen. In plaats daarvan hang ik een beetje op de bank. Oke, omdat het heel erg hard nodig was en ik ook moeilijk de hele dag op die bank kan blijven hangen, heb ik het onkruid tussen de tegels in de voortuin weggehaald. Lekker overzichtelijk klusje, even buiten, even bezig.
Daarna ben ik prompt voor de tv in slaap gevallen. Denk maar niet dat ik daarna nog aardappels ga schillen Dus moesten we iets creatiever zijn. Met wat we in huis hebben een makkelijke, snelle en toch gezonde maaltijd op tafel zetten. Het is pasta geworden (Wybo wilde per se macaroni, maar er was niet genoeg speltmacaroni en we hadden nog wat 'gewone' macaroni en een heleboel glutenvrije pasta's (maar geen macaroni), dus in twee pannen pasta gekookt: gewone macaroni en glutenvrije penne), met een half potje pastasaus (was gelukkig nog goed), wat gehakt (uit de vriezer, dus even in de magnetron ontdooid) en een beetje sperziebonen (ook uit de vriezer). Ik moet zeggen: het smaakt wel.

Maar dat heb ik dus echt heel vaak: een of meer drukke dagen, dan 1 dag bijkomen waarop ik me redelijk voel en dan de echte baaldag. Een dag waarop ik het grootste deel van de tijd moeite heb om zinnen te maken, geen overzicht heb, vrijwel nergens toe kom en me gewoon zwaar vervelend voel. Niet eens ziek, heb geen hoofdpijn ofzo, maar m'n hoofd wil gewoon niet meewerken. En toch vergeet ik steeds weer dat ik zo'n dag er altijd bij krijg....

Gelukkig gaat zo'n dag ook weer voorbij. Maar gemakkelijk is het niet. Sterkte!

Hoe gaat het nu met Fotogravinnetje?

Daar ben ik nog steeds benieuwd naar ?