Het is natuurlijk goed om de redenaties van jezelf en anderen onder de loep te nemen.Christiaan schreef: 07 aug 2020, 10:15Datzelfde geldt natuurlijk ook voor diegene met nierfalen. Die heeft ook niet voor die situatie gekozen. Maar toch vinden we blijkbaar dat we iemand anders niet kunnen dwingen een nier af te staan. Een procedure die volgens mij minder zwaar en intensief is dan een zwangerschap voltooien.Tin schreef: 06 aug 2020, 12:12Het geheel van de post waaruit dit een citaat is kan ik veel beter verteren.Christiaan schreef: 05 aug 2020, 15:36
Dat snap ik goed. De foetus kan er niks aan doen en heeft verder geen schuld, geen weet en is zich niet bewust van het feit dat zij in de baarmoeder zit. Misschien is dat ook wel de reden dat het grotesk klinkt. Omdat het niet zoals een mens/persoon is. Zij kan geen keuzes maken, geen pijn voelen, heeft geen verlangens, heeft geen zelfbewustzijn.
Mooi!
Wat niet betekent dat ik het met je eens ben natuurlijk.
Of de foetus geen weet heeft en zich er niet van bewust is dat het in de baarmoeder is, of het geen keuzes kan maken of pijn voelen, of het geen verlangens heeft, het is hier niet relevant. Het is ook maar de vraag of het helemaal waar is wat je zegt, of bijvoorbeeld ten dele, Maar het is niet relevant. Het gaat er hier alleen om dat een foetus nimmer de praktische mogelijkheid heeft te voorkomen dat de situatie is als die is.
Zoals je de zin begint: kan er niks aan doen. Dat is alles.
Er zijn ook tijdens het latere leven situaties denkbaar waarin iemand er weinig aan kan doen op een plek te zijn waar hij niet gewenst is. Ontvoering naar een huis waarvan de eigenaar dat niet wenst bv. Dat geeft die eigenaar ook niet het recht alles te kunnen doen met de ontvoerde in zijn huis.
Ik heb gemerkt dat in verschillende discussie over bv abortus en donorschap er met twee maten gemeten wordt. Althans, zo zie ik het. Het is natuurlijk heel gemakkelijk als buitenstaander (zeker als man) te zeggen dat abortus moord is en moreel onjuist. Maar als er wordt gesproken over verplicht donorschap (na de dood welteverstaan), dan staan ze op hoge poten en zijn tegen, omdat de staat "niet zomaar kan beschikken over andermans lichaam". Dat is immer van jezelf (en daar heeft een ander niks over te zeggen). En dan dus met de wetenschap dat je er verder niks aan hebt, je bent namelijk dood.
In deze discussie vind ik vaak dat de redenaties die je aan de kaak stelt helemaal niet zo onlogisch zijn als je probeert aan te tonen met vergelijkingen. Die vergelijking als basis voor een visie vind ik vaak nogal ver gezocht.
Om te beginnen heeft een potentiële donor van een nier natuurlijk doorgaans niets te maken met de persoon met nierfalen terwijl - het is al eerder vermeld- behalve in geval van verkrachting daar geen sprake van is.
Waarbij verkrachting een onderwerp op zich is, dat denk ik ook zeker als apart onderwerp behandelt zou moeten worden voor wetgeving.
Een donornier kan in principe door een groot gedeelte van de mensheid aangeboden, de baby is afhankelijk van een specifiek vrouwenlichaam.
Een persoon met nierfalen heeft doorgaans al een aardig deel van het leven geleefd, het ongeboren kind nog niet.
Kortom: ieder kan argumenten aanvoeren die men wil voor iedere situatie, maar situaties zijn niet vergelijkbaar.
Ik heb iemand gekend die op een gegeven moment een nier gekregen heeft van een arme sloeber uit India.
Niet gekregen dus, maar gekocht.
Ik vind dat ook wel moeilijke dingen. Maar goed dat is het onderwerp nu niet.
Over donor zijn na de dood was de discussie al bezig.
Die ging dan over of er met dat 'dood' geen fouten gemaakt worden.
Nu stel jij weer dat 'dood' , 'dood' is.
Heeft men echter twijfel daarover speelt dat natuurlijk mee in de eigen beoordeling.
Bovendien kan men aan nee/nee best een consequente redenatie hangen:
Het leven krijgt bepaalde rechten vanaf het moment dat het begint.
Dus vanaf de conceptie tot het eind.
Je kunt daar vraagtekens bij zetten, maar je kunt toch niet zeggen dat het inconsequent is?
Zonder bewustzijn is niet waar te nemen, maar ik begrijp wat je bedoelt:Het gaat mij nog niet eens zozeer over het label 'mens', maar wat die 'mens' daadwerkelijk is. Direct na de conceptie waarbij de 'mens' slechts een 'hoopje cellen' is, zonder brein, zonder zenuwen, zonder bewustzijn, is voor mij iets anders dan een 'mens' die net voor de geboorte in de buik van de moeder tot ontwikkeling is gekomen.Tin schreef:Omdat we bij het woord mens, evenals bv bij het woord God (niet een woord waar ik me uit mezelf mee bezig houd), totaal andere beelden kunnen hebben.Als iemand vind dat het aborteren van een 8 weken oude foetus, het vermoorden van een mens is, dan vind ik dat ook een groteske uitspraak.
In een foetus is in potentie alles voor 'mens' aanwezig.
Wat ontbreekt er dan?
En dan bedoel ik niet alleen dingen als dat het lichaampje niet in staat is om zelfstandig buiten het lichaam te leven.
Volgens mij noem jij een mens pas mens wanneer de biografie van het beleven, ervaren en daardoor kunnen beantwoorden, communiceren gestart is. De harde schijf is begonnen beschreven te worden. En daarom kan ik er iets mee.
Waar de geschiedenis van iemand niet begonnen is, en daarmee de interactie met onze geschiedenis (wij mensen leven in de tijd, leven in een soort voortdurende geschiedenis), is van 'mens' geen sprake.
De herkenbaarheid is cruciaal.
De herkenbaarheid en mogelijkheid van communicatie tussen twee bewustzijnsinhouden, maar ook de herkenbaarheid in vorm.
Het geheel van vorm en een herkenbare bewustzijnsinhoud is in potentie vanaf het begin aanwezig.
Zonder ingrijpen van buitenaf zal het zich daartoe ontwikkelen.
Voor de één is dat de reden vanaf het begin te beschermen.
Voor een ander dus niet.
Moge de Heer u zegenen vanuit Sion, moogt gij het welzijn van Jeruzalem zien al uw levensdagen
