Het koninkrijk als een kind aanvaarden

[Peter79]

Kinderen blijven ook loyaal. Ook als dat vertrouwen beschaamd wordt.
Jezus roept ons op als de kinderen te worden.
Nee, bepaald niet om kinderachtig te worden.
Maar open te blijven, zo ontvankelijk als het kind zijn en blijven.

Ik geloof ook dat het niet een eenmalig moment is in de geschiedenis of in het leven de mens, maar dat het geloof getypeerd wordt door op God te vertrouwen, je leven lang en al het goede van Hem te verwachten.

[Piebe Paulusma]

Aanvaarden als een kind is mooi, maar begrijpen wat er wel en niet bij het Koninkrijk hoort is dan weer niet iets voor een kind, niet omdat een kind dat innerlijk zoveel slechter zou doen dan volwassenen, maar wel omdat een kind aanzienlijk gevoeliger is voor misleiding. De bijbelse verheerlijking van het kindschap wekt wat dat aangaat mijn wantrouwen.

Ik heb meerdere citaten en passages de revue laten passeren waarin Paulus zijn leerlingen vermaant dat zij moeten opwassen en vast voedsel leren eten. Accepteren christenen de leer van Paulus niet of zijn diens brieven niet bijbels genoeg? Als dat zo is kan ik e.e.a. plaatsen, of is het naïef om te denken dat christenen de Bijbel geloven?

[Peter79]

Aanvaarden als een kind is mooi, maar begrijpen wat er wel en niet bij het Koninkrijk hoort is dan weer niet iets voor een kind,

Een vergelijking gaat meestal over één aspect en kan dus niet volledig worden doorgetrokken alsof dat zou inhouden dat je kinderlijk wordt (zoals Piebe schijnt te suggereren). Jezus sprak over het Koninkrijk in beelden, bijvoorbeeld het kopen van een parel. Dat lijkt mij een eenvoudig concept, dat voor veel mensen te begrijpen is. Abraham kreeg de belofte van een land en is toen op weg gegaan. Een simpel concept.

niet omdat een kind dat innerlijk zoveel slechter zou doen dan volwassenen, maar wel omdat een kind aanzienlijk gevoeliger is voor misleiding. De bijbelse verheerlijking van het kindschap wekt wat dat aangaat mijn wantrouwen.

Bedoel je dat dan in menselijke relaties? Afhankelijkheid van de clerus? Of mensen die voor geen rede meer vatbaar zijn omdat ze geïndoctrineerd zijn (sektegedrag?).

In de advieswereld kunnen verkeerde adviezen worden gegeven. Een klant moet er maar op vertrouwen dat hij een goed advies krijgt. Het is aan de adviseur dan ook om te investeren in vertrouwen. Dat moet wat mij betreft ook met het geloof. Iets is waar omdat de Bijbel het zegt, vind ik daarom ook niet goed genoeg.

Het Engels kent twee woorden voor geloof, namelijk belief en faith. Bij faith speelt het aspect vertrouwen een belangrijke rol. Belief ligt op het vlak van overtuigingen. Haal je het vertrouwen uit het geloof, dan raak je faith kwijt en hou je belief over.

[Piebe Paulusma]

Ik suggereer niet Peter79, maar ik concludeer. Zo suggereer jij dat ik beweer dat de Hebreeën schrijver zijn leerlingen vermaande om niet te lang kinderen van God te blijven.

[Sanne]

Aanvaarden als een kind is mooi, maar begrijpen wat er wel en niet bij het Koninkrijk hoort is dan weer niet iets voor een kind, niet omdat een kind dat innerlijk zoveel slechter zou doen dan volwassenen, maar wel omdat een kind aanzienlijk gevoeliger is voor misleiding. De bijbelse verheerlijking van het kindschap wekt wat dat aangaat mijn wantrouwen.

Als je de definitie van geloof begrijpt, zoals we die in de Bijbel zelf kunnen vinden in Hebr.11:1 dan wordt het duidelijk dat het niet betekent dat je alles maar voor zoete koek moet slikken. Lichtgelovigheid is gevaarlijk. En dat wordt dan ook zeker niet bedoeld. Het zijn sommige eigenschappen van kinderen die je in je geestelijke groeiproces niet moet verliezen.

[Peter79]

Ik suggereer niet Peter79, maar ik concludeer. Zo suggereer jij dat ik beweer dat de Hebreeën schrijver zijn leerlingen vermaande om niet te lang kinderen van God te blijven.

Ok, jij concludeert.
En ja, ik concludeer ook dat jij de relatie die een kind van God met zijn hemelse Vader heeft, uitspeelt tegen een groei die je in het geloof kan meemaken.

[Jerommel]

Een kind van God is niet per definitie kinderlijk natuurlijk.

Nee, maar een kind van God wat geestelijke melk drinkt wel en die moet leren vast voedsel te eten net als zuigelingen van vlees en bloed. Het drinken van melk is voor geestelijke zuigelingen die nog ongeleerd zijn. Een volwassene haalt niet voldoende energie uit melk.

Schijnbaar wil je het op een soort evolutie-gedachte gooien als je 2000 jaar als argument opwerpt.

Van de eerste christenen werd verwacht dat zij volwassen werden in geloof, daar is de Bijbel duidelijk over maar dat wordt door christenen anno nu niet zonder slag of stoot geaccepteerd bemerk ik. Nogmaals wijs ik er op dat Paulus in de brief aan de Hebreeën zijn leerlingen verwijt dat ze nog geestelijke melk drinken. Alsdan van de eerste christenen verwacht werd dat zij binnen hun levens op vast geestelijk voedsel zouden overstappen, dan maak je mij niet wijs dat wij tweeduizend jaar later weer moeten geloven als een kind.

Nogmaals: Ben jij 2000 jaar oud dan?
Je snapt de vraag wel, toch?

[Martine]

Ik wil het graag hebben over wat geloven is aan de hand van de Bijbel. Ik doe maar even een voorzetje met een tekst uit Lucas:

Ze brachten ook kleine kinderen bij Hem, met de bedoeling dat Hij ze zou aanraken. Wanneer de leerlingen dat zagen, wezen ze hen terecht. Maar Jezus riep de kinderen bij zich en zei: ‘Laat ze bij Me komen en houd ze niet tegen, want van zulke kinderen is het koninkrijk van God. Ik verzeker jullie, wie het koninkrijk van God niet als een kind aanvaardt, komt er beslist niet in.’

Wat betekent het om als een kind het koninkrijk te aanvaarden?

Wat heeft een kind voor op een volwassene? Ik noem maar wat aspecten die volgens mij vaak terugkomen in de Bijbel:

- afhankelijkheid. Een kind kan zichzelf niet redden en is geheel op zijn ouders aangewezen voor veiligheid en alle noodzakelijk dingen.
- ontvankelijkheid. Ben je afhankelijk, dan kan je alleen maar ontvangen en een kind heeft daar geen moeite mee. Ontvankelijkheid zit er ook in naïviteit en leergierigheid.
- vrijmoedigheid of brutaliteit. Een kind vraagt gewoon, ondanks herhaaldelijk nee. Het luistert naar zijn behoeften en geeft daar uiting aan.
- vertrouwen. Een kind vraagt zich niet af of zijn ouders hem wel liefhebben. Er is geen vrees voor de ouders.
- liefde. Een kind heeft zijn ouders onvoorwaardelijk lief en daar komt niemand tussen.

Zomaar een opsomming. Natuurlijk gaat het vaak fout en ontstaat er scheefgroei. Afhankelijkheidsrelaties worden misbruikt, vragen wordt ontmoedigd ("kinderen die vragen worden overgeslagen"), ouders komen onvoorspelbaar uit de hoek, etc.

Het volwassen leven kan er zomaar heel anders uitzien:
- je bent op jezelf aangewezen - weinig afhankelijk
- weinig ontvankelijk - je bent een aantal illusies armer -realistisch in het leven staan
- vragen is een teken van zwakte/je kan het beter zelf in de hand nemen
- wie kan je nog vertrouwen?
- liefde: een pakketje schroot met een dun laagje chroom?

Wat moet je nu vanuit de Bijbel dan met de oproep om het koninkrijk als kind te aanvaarden?

De beginvraag van dit topic heb ik bewust nog een keer neergezet.
Peter stelt een aantal vragen, die naar mijn mening bijna helemaal aangeven wat het betekent het koninkrijk als een kind te aanvaarden.
Ik zou het nog iets anders willen stellen: wat het betekent te 'worden als een kind'.
Psychologen, therapeuten, ze wijzen op 'het kind in ons'. Die is vergeten. Die is verborgen.
Het spontane, het wegstoppen van creativiteit, omdat het veroordeeld werd. Ik kan bijvoorbeeld niet tekenen. Omdat wij op de lagere school een voorbeeld na moesten tekenen en elke eigen creatieve toevoeging met een zware onvoldoende werd gehonoreerd. Dan leer je het af.
Ongetwijfeld heeft iedereen wel dingen die weggestopt zijn omdat ouders, leerkrachten, de 'maatschappij' het afkeurden.

Peter noemt de dingen die bij een kind horen:
afhankelijkheid, ontvankelijkheid, vrijmoedigheid, vertrouwen, liefde.
"Worden als een kind" is kijken naar het kind in jou. Wat het nodig heeft.
En als ik naar het rijtje kijk vat ik het in twee woorden samen: basis-vertrouwen.
Dat heb ik hier al eerder gezegd, maar de reactie was dat het daar niet om ging, gezien het gesprek met Nicodemus, dat hij opnieuw geboren zou moeten worden.
Ik denk dat Jezus in feite bedoelde, dat Nicodemus "alleen maar" (let op de aanhalingstekens!) moest gaan vertrouwen als een kind.
Een kind dat weet heeft van liefde en geborgenheid en "dus" blindelings vertrouwt.

Als het basisvertrouwen ontbreekt, omdat er niks te vertrouwen viel als kind, zal "worden als een kind" moeilijker zijn dan mensen die dat basisvertrouwen heeft kunnen behouden...

[Piebe Paulusma]

Ik suggereer niet Peter79, maar ik concludeer. Zo suggereer jij dat ik beweer dat de Hebreeën schrijver zijn leerlingen vermaande om niet te lang kinderen van God te blijven.

Ok, jij concludeert.
En ja, ik concludeer ook dat jij de relatie die een kind van God met zijn hemelse Vader heeft, uitspeelt tegen een groei die je in het geloof kan meemaken.

Tegen zoveel onbegrip valt niet op te schrijven.

Een kind van God drinkt alleen melk zolang hij een zuigeling is en als hij volwassen is geworden gelooft hij als een volwassene. Een kind van God laat het kinderlijke achter zich zodra hij dat kan en iemand die alleen maar melk verdraagt blijft weliswaar een kind, maar niet een kind van God.

[Piebe Paulusma]

Een kind van God is niet per definitie kinderlijk natuurlijk.

Nee, maar een kind van God wat geestelijke melk drinkt wel en die moet leren vast voedsel te eten net als zuigelingen van vlees en bloed. Het drinken van melk is voor geestelijke zuigelingen die nog ongeleerd zijn. Een volwassene haalt niet voldoende energie uit melk.

Schijnbaar wil je het op een soort evolutie-gedachte gooien als je 2000 jaar als argument opwerpt.

Van de eerste christenen werd verwacht dat zij volwassen werden in geloof, daar is de Bijbel duidelijk over maar dat wordt door christenen anno nu niet zonder slag of stoot geaccepteerd bemerk ik. Nogmaals wijs ik er op dat Paulus in de brief aan de Hebreeën zijn leerlingen verwijt dat ze nog geestelijke melk drinken. Alsdan van de eerste christenen verwacht werd dat zij binnen hun levens op vast geestelijk voedsel zouden overstappen, dan maak je mij niet wijs dat wij tweeduizend jaar later weer moeten geloven als een kind.

Nogmaals: Ben jij 2000 jaar oud dan?
Je snapt de vraag wel, toch?

Ja, ik denk dat ik de vraag snap, je bent benieuwd naar mijn leeftijd. Nou, volgende week word ik tweeduizend.

[Jerommel]

Ik suggereer niet Peter79, maar ik concludeer. Zo suggereer jij dat ik beweer dat de Hebreeën schrijver zijn leerlingen vermaande om niet te lang kinderen van God te blijven.

Ok, jij concludeert.
En ja, ik concludeer ook dat jij de relatie die een kind van God met zijn hemelse Vader heeft, uitspeelt tegen een groei die je in het geloof kan meemaken.

Precies, en dat is dus een valse tegenstelling.

[Zolderworm]

Ik wil het graag hebben over wat geloven is aan de hand van de Bijbel. Ik doe maar even een voorzetje met een tekst uit Lucas:

Ze brachten ook kleine kinderen bij Hem, met de bedoeling dat Hij ze zou aanraken. Wanneer de leerlingen dat zagen, wezen ze hen terecht. Maar Jezus riep de kinderen bij zich en zei: ‘Laat ze bij Me komen en houd ze niet tegen, want van zulke kinderen is het koninkrijk van God. Ik verzeker jullie, wie het koninkrijk van God niet als een kind aanvaardt, komt er beslist niet in.’

Wat betekent het om als een kind het koninkrijk te aanvaarden?

Wat heeft een kind voor op een volwassene? Ik noem maar wat aspecten die volgens mij vaak terugkomen in de Bijbel:

- afhankelijkheid. Een kind kan zichzelf niet redden en is geheel op zijn ouders aangewezen voor veiligheid en alle noodzakelijk dingen.
- ontvankelijkheid. Ben je afhankelijk, dan kan je alleen maar ontvangen en een kind heeft daar geen moeite mee. Ontvankelijkheid zit er ook in naïviteit en leergierigheid.
- vrijmoedigheid of brutaliteit. Een kind vraagt gewoon, ondanks herhaaldelijk nee. Het luistert naar zijn behoeften en geeft daar uiting aan.
- vertrouwen. Een kind vraagt zich niet af of zijn ouders hem wel liefhebben. Er is geen vrees voor de ouders.
- liefde. Een kind heeft zijn ouders onvoorwaardelijk lief en daar komt niemand tussen.

Zomaar een opsomming. Natuurlijk gaat het vaak fout en ontstaat er scheefgroei. Afhankelijkheidsrelaties worden misbruikt, vragen wordt ontmoedigd ("kinderen die vragen worden overgeslagen"), ouders komen onvoorspelbaar uit de hoek, etc.

Het volwassen leven kan er zomaar heel anders uitzien:
- je bent op jezelf aangewezen - weinig afhankelijk
- weinig ontvankelijk - je bent een aantal illusies armer -realistisch in het leven staan
- vragen is een teken van zwakte/je kan het beter zelf in de hand nemen
- wie kan je nog vertrouwen?
- liefde: een pakketje schroot met een dun laagje chroom?

Wat moet je nu vanuit de Bijbel dan met de oproep om het koninkrijk als kind te aanvaarden?

In ieder geval geen van de dingen die je noemt. Of het zou, in zekere zin, ontvankelijkheid moeten zijn. Het gaat om de bewustzijnsgesteldheid. En wel één waarin de rationaliteit geen rol speelt. Oftewel: één waarin de waarheid niet wordt bedacht, zoals thans in het christendom algemeen gebruikelijk is, maar wordt ervaren. Als het ware door het denken even opzij te schuiven. Het gaat dus om een soort blanco spontaniteit, gericht op het ervaren, en niet op het bedenken. Of, om het wat ingewikkeld te zeggen: om een reflectieloos bewustzijn. Een dergelijk bewustzijn zien we ook bij het jonge kind. Later wordt dit allemaal overschaduwd door allerlei denkprocessen, en verdwijnt de spontaniteit. Met uiteindelijk de meest kwalijke vorm daarvan: de theologie. Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

[Anja (oud account)]

[ Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

Flauwekul.

Alsof iemand die door het raam is gegaan, dat weet. Alsof die überhaupt weet wat theologie nou eigenlijk is.

[Modbreak Peter79: op de persoon]

[Zolderworm]

Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

Flauwekul.

Alsof iemand die door het raam is gegaan, dat weet. Alsof die überhaupt weet wat theologie nou eigenlijk is.

Sorry, nog even goed om te weten: op jouw berichten ga ik niet meer in. Ik geloof het verder wel met Anja. Het is al erg genoeg dat de coca-cola-doppen-prijzenactie voorbij is.
[Modbreak Peter79: spelen op de persoon.

(ik modereer Bijbelgesprek tijdelijk omdat Trajecto niet in de gelegenheid is)]

[pyro]

Aanvaarden als een kind is mooi, maar begrijpen wat er wel en niet bij het Koninkrijk hoort is dan weer niet iets voor een kind, niet omdat een kind dat innerlijk zoveel slechter zou doen dan volwassenen, maar wel omdat een kind aanzienlijk gevoeliger is voor misleiding. De bijbelse verheerlijking van het kindschap wekt wat dat aangaat mijn wantrouwen.

Valt wel mee met die verheerlijking. Zo lezen we in 1 kor. 14:20 "Wordt geen kinderen in het verstand, maar wees kinderen in de boosheid, en wordt in het verstand volwassen." (vertaling prologos bijbelacademie)

[Piebe Paulusma]

Ik suggereer niet Peter79, maar ik concludeer. Zo suggereer jij dat ik beweer dat de Hebreeën schrijver zijn leerlingen vermaande om niet te lang kinderen van God te blijven.

Ok, jij concludeert.
En ja, ik concludeer ook dat jij de relatie die een kind van God met zijn hemelse Vader heeft, uitspeelt tegen een groei die je in het geloof kan meemaken.

Precies, en dat is dus een valse tegenstelling.

Ten eerste gelooft geen van jullie dat Jezus de Vader is, dus wat is het probleem? En ten tweede heb ik niet gezegd dat een volwassene in geloof geen kind meer van God is. Dat wordt mij in de mond gelegd, maar voor wie het interesseert: ik heb het niet gezegd.

[Piebe Paulusma]

Aanvaarden als een kind is mooi, maar begrijpen wat er wel en niet bij het Koninkrijk hoort is dan weer niet iets voor een kind, niet omdat een kind dat innerlijk zoveel slechter zou doen dan volwassenen, maar wel omdat een kind aanzienlijk gevoeliger is voor misleiding. De bijbelse verheerlijking van het kindschap wekt wat dat aangaat mijn wantrouwen.

Valt wel mee met die verheerlijking. Zo lezen we in 1 kor. 14:20 "Wordt geen kinderen in het verstand, maar wees kinderen in de boosheid, en wordt in het verstand volwassen." (vertaling prologos bijbelacademie)

Dat wordt een valse tegenstelling genoemd afkomstig uit mijn mond, hoe ironisch.

[Anja (oud account)]

Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

Flauwekul.

Alsof iemand die door het raam is gegaan, dat weet. Alsof die überhaupt weet wat theologie nou eigenlijk is.

Sorry, nog even goed om te weten: op jouw berichten ga ik niet meer in. Ik geloof het verder wel met Anja. Het is al erg genoeg dat de coca-cola-doppen-prijzenactie voorbij is.

Bij jou prik ik al langer alleen die flauwekul door, waarbij je het zó bont maakt dat je nog net niet van je berg afspringt uit hoogmoed.
[Modbreak Peter79: spelen op de persoon]

[Piebe Paulusma]

Geloven als een kind werd alleen van de allereerste christenen gevraagd, zodoende werden zij geestelijke zuigelingen, begerig naar zuivere melk, om volwassen te worden (1 Petr 2,2) wat volgens de meningen alhier dus betekent: geloven als een kind en meer melk.

[Peter79]

In ieder geval geen van de dingen die je noemt. Of het zou, in zekere zin, ontvankelijkheid moeten zijn. Het gaat om de bewustzijnsgesteldheid. En wel één waarin de rationaliteit geen rol speelt.

Ik denk dat ik het met je eens ben, dat rationaliteit geen rol speelt.
De rationaliteit dient hier slechts om dingen te verwoorden, te benoemen.
Een kind is afhankelijk van zijn ouders maar heeft dat niet beredeneerd, heeft dat niet gekozen en kan dat niet veranderen. Kan het kind dat wel, dan is er al sprake van een behoorlijk stuk volwassenheid en gaat de vergelijking niet meer goed op.

Oftewel: één waarin de waarheid niet wordt bedacht, zoals thans in het christendom algemeen gebruikelijk is, maar wordt ervaren. Als het ware door het denken even opzij te schuiven. Het gaat dus om een soort blanco spontaniteit, gericht op het ervaren, en niet op het bedenken. Of, om het wat ingewikkeld te zeggen: om een reflectieloos bewustzijn. Een dergelijk bewustzijn zien we ook bij het jonge kind. Later wordt dit allemaal overschaduwd door allerlei denkprocessen, en verdwijnt de spontaniteit.

Ik denk dat geloven zich altijd beweegt tussen de polen reflectieloos bewustzijn en het rationeel duiden daarvan tegen de achtergrond van het christelijk geloof.

Met uiteindelijk de meest kwalijke vorm daarvan: de theologie. Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

Ik zie theologie als instrumenteel. Ik zie daar dus op zichzelf geen kwaad in. Men bepaalt zelf welke plek men aan de theologie geeft.

[Jerommel]

Oneens.
Onredelijke ouders zijn niet geloofwaardig, ondermijnen het vertrouwen van het kind als zij onzinnig zijn.

[Anja (oud account)]

Wie zijn ervaringen weigert in te ruilen voor de Wetenschap der theologie, die kan misschien best het Koninkrijk blijken in te gaan- daar doe ik geen uitspraak over, dat bepaalt God en God alleen; doch wie zijn ervaringen weigert in te ruilen voor de theologie, die vindt tijdens zijn stoffelijke leven nimmer vaste grond onder de voeten en blijft in zijn geest een speelbal van allerlei wind van leer.

[Anja (oud account)]

In ieder geval geen van de dingen die je noemt. Of het zou, in zekere zin, ontvankelijkheid moeten zijn. Het gaat om de bewustzijnsgesteldheid. En wel één waarin de rationaliteit geen rol speelt.

Ik denk dat ik het met je eens ben, dat rationaliteit geen rol speelt.
De rationaliteit dient hier slechts om dingen te verwoorden, te benoemen.
Een kind is afhankelijk van zijn ouders maar heeft dat niet beredeneerd, heeft dat niet gekozen en kan dat niet veranderen. Kan het kind dat wel, dan is er al sprake van een behoorlijk stuk volwassenheid en gaat de vergelijking niet meer goed op.

Oftewel: één waarin de waarheid niet wordt bedacht, zoals thans in het christendom algemeen gebruikelijk is, maar wordt ervaren. Als het ware door het denken even opzij te schuiven. Het gaat dus om een soort blanco spontaniteit, gericht op het ervaren, en niet op het bedenken. Of, om het wat ingewikkeld te zeggen: om een reflectieloos bewustzijn. Een dergelijk bewustzijn zien we ook bij het jonge kind. Later wordt dit allemaal overschaduwd door allerlei denkprocessen, en verdwijnt de spontaniteit.

Ik denk dat geloven zich altijd beweegt tussen de polen reflectieloos bewustzijn en het rationeel duiden daarvan tegen de achtergrond van het christelijk geloof.

Met uiteindelijk de meest kwalijke vorm daarvan: de theologie. Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

Ik zie theologie als instrumenteel. Ik zie daar dus op zichzelf geen kwaad in. Men bepaalt zelf welke plek men aan de theologie geeft.

Juist.

En

Ik denk dat geloven zich altijd beweegt tussen de polen reflectieloos bewustzijn en het rationeel duiden daarvan tegen de achtergrond van het christelijk geloof.

Amen! Dat heet bewustzijn.

[Anja (oud account)]

Oneens.

Omdat je weer eens zin hebt het oneens te zijn en jezelf te manifesteren? Want wat je zegt heeft niets te maken met wat Peter zegt.

Onredelijke ouders zijn niet geloofwaardig, ondermijnen het vertrouwen van het kind als zij onzinnig zijn.

Wat er dan ontstaat is onveilige hechting. Met alle gevolgen vandien. Doch het kind kan dat niet beredeneren.

[Zolderworm]

In ieder geval geen van de dingen die je noemt. Of het zou, in zekere zin, ontvankelijkheid moeten zijn. Het gaat om de bewustzijnsgesteldheid. En wel één waarin de rationaliteit geen rol speelt.

Ik denk dat ik het met je eens ben, dat rationaliteit geen rol speelt.
De rationaliteit dient hier slechts om dingen te verwoorden, te benoemen.
Een kind is afhankelijk van zijn ouders maar heeft dat niet beredeneerd, heeft dat niet gekozen en kan dat niet veranderen. Kan het kind dat wel, dan is er al sprake van een behoorlijk stuk volwassenheid en gaat de vergelijking niet meer goed op.

Dat is niet echt wat ik bedoel. Ik bedoel dat het Koninkrijk niet iets is waar wij naartoe gaan, maar iets dat gewoon nu aanwezig is. Wij kunnen het echter niet waarnemen, omdat we niet beschikken over het juiste bewustzijn. Wij bevinden ons namelijk in het reflexieve rationele bewustzijn. Ofte wel: ons bewustzijn wordt gedomineerd door het denken en door de reflectie, dat wil zeggen: het scheppen van een schijnwerkelijkheid in ons geheugensysteem, onder meer vanuit het verleden gericht op de toekomst, maar niet echt op het hier-en-nu. Wij nemen dus nooit de werkelijkheid direct waar, maar altijd nadat het door ons denken en vanuit onze reflectie een vorm wordt verleend. Daarom kunnen wij ook het Koninkrijk niet waarnemen. Bij het jonge kind is dit anders. Vandaar dat we moeten worden gelijk de kinderen.
Voorts: zodra je de dingen gaat verwoorden ontglippen ze je. De werkelijkheid kun je niet vangen in een verwoording. De werkelijkheid kun je alleen maar ervaren. Het te willen verwoorden is, volgens mij, zinloos.

Oftewel: één waarin de waarheid niet wordt bedacht, zoals thans in het christendom algemeen gebruikelijk is, maar wordt ervaren. Als het ware door het denken even opzij te schuiven. Het gaat dus om een soort blanco spontaniteit, gericht op het ervaren, en niet op het bedenken. Of, om het wat ingewikkeld te zeggen: om een reflectieloos bewustzijn. Een dergelijk bewustzijn zien we ook bij het jonge kind. Later wordt dit allemaal overschaduwd door allerlei denkprocessen, en verdwijnt de spontaniteit.

Ik denk dat geloven zich altijd beweegt tussen de polen reflectieloos bewustzijn en het rationeel duiden daarvan tegen de achtergrond van het christelijk geloof.

Nee, zodra de reflectie stopt is het (volgens mij) met het geloven afgelopen. Dan is er alleen maar de ervaring, en wel in een bovenrationeel bewustzijn. Zolang je gelooft, blijf je binnen het relexieve rationele bewustzijn. Ik ben daar tamelijk strikt in.

Met uiteindelijk de meest kwalijke vorm daarvan: de theologie. Een theoloog kan daarom het Koninkrijk niet ingaan, zonder aflegging van zijn theologie.

Ik zie theologie als instrumenteel. Ik zie daar dus op zichzelf geen kwaad in. Men bepaalt zelf welke plek men aan de theologie geeft.

Ik zeg niet dat het kwaad is. Maar een mens kan nu eenmaal niet bedenken hoe de werkelijkheid in elkaar steekt. Hij kan het alleen maar ervaren. En als hij het ervaart, kan hij het vervolgens niet onder woorden brengen. Daarom zie ik elke theologie als volstrekt overbodig. Ook daar ben ik nogal strikt in.