Anja schreef:Asjera is een van de Kanaänitische goden. Jacob Slavenburg zegt daarover in zijn meest recente boek, "Vrijen met God" (wat ik van harte kan aanbevelen, althans voor hen die de wetenschap aankunnen
) op p.58 het volgende:
Asjera is, evenals Inanna, koningin van de hemel. Zij treedt op als moeder en echtgenote van de koning van Jeruzalem.
Als archeologen in 1928 bij Sas Shamra in West Syrië het antieke Ugarit blootleggen, treffen ze daar onder meer een bibliotheek met kleitabletten aan. En die geven helderheid aangaande de goden van Kanaän; El, Anat, Baäl en Asjera. El was aanvankelijk een der stamgoden die zich tot oppergod van Israël ontwikkelde. El krijgt later de naam Jahweh. En deze God is niet alleen. Hij heeft een vrouw, Asjera. In teksten op muren, schalen en voorraadpotten uit de achtste eeuw voor Christus wordt Asjera, als gemalin van Jahweh, genoemd. Buiten zonen, waarvan Baäl de bekendste is, hebben El en Asjera ook een dochter, Anat (die we al eerder tegenkwamen). Asjera wordt aanbeden als de moedergodin. Vanaf de bouw van de tempel in Jeruzalem in de tiende eeuw tot aan de verwoesing in de zesde eeuw wordt Asjera aldaar (met enkele onderbrekingen) als gemalin van Jahweh vereerd. Raphael Patai heeft berekend dat van de 370 jaar dat de tempel van Salomo bestond, Asjera aldaar maar liefst 236 jaar vereerd werd. Als er na de Babylonische ballingschap wanhopig wordt gezocht naar een eigen identiteit, verdwijnt Asjera uit beeld. Niet alleen uit beeld. Ook uit de oude teksten. Asjera's naam wordt uitgewist.
De wraakzuchtige krijgsstamgod Jahweh is niet de Vader.
Buiten de bijbel zijn er ook boeken geweest over de oorlogen van Jahweh. Maar dat wist jij al
.
viewtopic.php?f=25&t=2440&start=100#p97392
Onze Liefdevolle God, Onze Vader, trekt in het Oude Testament stilletjes voorbij en heeft niets te maken met de stamgod Jahweh.
Gaitema schreef:Zoals het er hier staat, is Jahwe een wrede stamgod en niet onze liefdevolle God de Vader die "stilletjes aan het Oude Testament" voorbij trekt.
Gait, dat is al beter, maar ook dit staat er niet. Er staat niet "aan" het OT voorbijtrekt, maar "in" het OT voorbijtrekt. Een detail met een groot betekenisverschil. Ik heb het dan niet over "Jahweh" maar over de Vader. De Vader valt
soms samen met de woorden die het godsbeeld genaamd "Jahweh" in de mond worden gelegd in het OT, maar vaak ook niet, en in die laatste gevallen zien we een rancuneus, wraakzuchtig soort zich op mensen wrekende godheid. Deze Jahweh stamt uit het polytheistische tijdperk daarvóór. Niet voor niets heeft Jezus ons geleerd dat er
geen andere Naam is dan Jezus Christus waardoor wij behouden zijn. Niet voor niets is God Mens geworden in Jezus van Nazareth, om de mensen
aan het verstand te peuteren dat Hij Liefde is. Niet voor niets zegt men in de theologie en meestal in de kerk ook, dat we het Oude Testament alleen maar kunnen begrijpen vanuit het Licht van het Nieuwe Testament, Jezus Christus. Wie Jezus heeft gezien heeft de Vader gezien. Uit ervaring weet ik dat dit absolute waarheid is. Hij is de Allerhoogste. Alleen door de Woorden, het Onderricht van Jezus, de Liefdevolle, kunnen we de werkelijke Vader herkennen in het Oude Testament. Die komt soms, maar vaak niet, overeen met wat Jahweh - een reeds bestaande godheid uit de tijd vóór het begin van de Bijbel - die de Woorden van de Vader
in de mond worden gelegd.
Jahweh komt ook al voor in Genesis, zegt men dan. Dat klopt wel, maar Genesis mag dan voorin de Bijbel staan, het is niet het oudste Bijbelboek. Genesis is als laatste toegevoegd aan het O.T. Wat dat betreft heeft een Klaas Hendrikse gelijk (hij haalt dit aan in zijn boek "Geloven in een God die niet bestaat").
Ik heb echt even heel weinig tijd, moet zo weg. Om even kort in grote schetsen inhoudelijk erop in te gaan (wellicht binnenkort wat meer): in de 3000 jaar geschiedenis van Israël die in de Bijbel staan opgetekend, ontwikkelde het gods
beeld van de Israëlieten zich, samen met hun wereldbeeld. In die 3000(!) jaar bevonden ze zich in steeds wisselende leefomstandigheden, die ook hun invloed hebben doen gelden. Oorlogen, plunderingen, verbanning, hele volksverhuizingen vonden plaats. Temidden van al dat geweld ontwikkelde zich heel langzaam een godsbeeld naar meer liefde.
Abraham kwam in de
18e ! eeuw voor Christus uit Soemerië (Ur was een Soemerische stad; Abraham had de nodige geestelijke bagage uit Soemerië meegenomen). Pas in de
8e eeuw voor Christus ontstonden de eerste geschreven teksten. In die tussentijd zijn de verhalen van Abraham en zijn nakomelingen steeds weer mondeling overgeleverd en dus ook geinterpreteerd.
Gaitema schreef:Ik weet niet anders dan dat onze God de Gd van Israël is die veelal zijn volk opriep om oorlogen te voeren. Wat niet gemakkelijk voor ons is te behappen. Die God stelde zich voor als "Ik Ben", wat Jahwe betekend.
Zolang de mensen alles
plat letterlijk blijven nemen, dus overal evenveel gewicht aan toekennen, en geen kennis opdoen van de cultuurgeschiedenis waarin de Bijbel is ontstaan, en niet bewust durven interpreteren, zullen ze godsbeelden uit het Oude Testament blijven verwarren met de Vader uit het Nieuwe Testament,
die van eeuwigheid Dezelfde is!
Gaitema schreef:In het gnostische geloof wordt deze God van Israël als de Demiurg voorgesteld, die een andere zou zijn, dan de God van Jezus. De God van het al. Ook het idee van Sofia, de vrouwelijke Heilige Geest van God is een gnostisch godsbeeld.
Zo komt het op mij over dat je een gnostische visie aan het verdedigen bent. Een visie waardoor ik twee weken lang een geloofscrisis in hevige angst heb beleefd. Ik leefde in vrees dat het christelijke geloof demonisch van aard was en dat ik een Demiurg aan het aanbidden was. Ik ben dus twee weken een angstige gnostische zoeker geweest en kwam toen door de brieven van Paulus weer terug op het christelijke erf en geloof weer opnieuw in de God van Israël die ook de Palestijnen bij staat.
Nu je dit schrijft, begrijp ik dat, Gaitema. Hier kan ik wat mee. Eerlijk en oprecht van je dat je het nu zo vanuit jezelf bij jezelf houdt. Dankjewel daarvoor.
Wat je schrijft, kan ik begrijpen, kan ik me wel in inleven. Ik heb het niet over deze dingen, maar ik begrijp je. In een demiurg geloof ik helemaal niet juist, daar heb ik juist altijd tegen geageerd. Het godsbeeld van mensen die de bedelingenleer aanhangen, komt juist overeen met die demiurg uit de gnostiek. Ik hoop dat jij ook begrijpt dat gnosis en gnostiek niet hetzelfde is, en ook dat niet alles wat in de gnostiek aan bod komt, demonisch is. De gnosis heeft een negatieve naam gekregen. Op zichzelf begrijpelijk, maar niet juist, omdat het begrip gnosis gewoon is gekaapt als aanduiding voor een aantl negatieve aspecten binnen het vroege veelkleurige christendom dat nu in de moderne tijd gnostiek wordt genoemd. De Gnosis behoort bij de Christen en de Bijbel. De gnostiek per definitie als demonisch aanmerken, is hetzelfde als wat atheisten en andersgelovigen doen door de Bijbel af te wijzen door te beweren dat God de Vader wraakzuchtig is en rancuneus, enzovoort, omdat er in het Oude Testament godsbeelden voorkomen die niet overeenkomen met de Liefdevolle Vader zoals Jezus Christus die bracht en leerde.
Bij voorbaat excuus voor de mogelijk knullige verwoordingen hierboven, ik heb dat snel neergeschreven, omdat ik zéér weinig tijd heb deze dagen en moet om half elf de deur uit. Ik weet niet hoe het er de komende dagen uit zal zien, het is even privé druk. In de tussentijd vind je het misschien leuk/nuttig, dit documentje eens te lezen. Het zijn 24 pagina's, dat lijkt lang maar voor een samenvatting van een belangrijk stuk cultuurgeschiedenis valt het wel mee:
http://docplayer.nl/18905892-De-bijbel- ... ratie.html
Doeg! (ik moet nu eten en weg).