Die namen hè; nummertje 1 heet "Hoop", de tweede "Hemelse vragen" en de derde "Perseverance (‘doorzettingsvermogen’)".
Nu ben ik groot voorstandster van ruimtemissies.
Niet alleen vanwege het bevredigen van het nieuwsgierigheidsaspect, oftewel.. de wil om te weten/kennis op te doen, maar het brengt ook een hoop technologische vernieuwing, en vooruitgang dus.
Knelpuntje is wel de gedachte aan al die miljarden die we de lucht in schieten terwijl er op deze aardkloot nog zoveel nood is.
Je zou je kunnen afvragen of je niet eerst het ene zou moeten aanpakken en pas als alle nood op de grond is weggewerkt de lucht verkennen.
Zijn de voordelen het waard?
Of is de mogelijkheid van het eerst wegwerken van alle menselijke noden een utopie?
Of hangt het ene met het ander samen? Technologie die weer gebruikt kan worden om ...
Wat vinden jullie
https://www.volkskrant.nl/wetenschap/on ... ~bcf03d55/
Dat er nu opeens drie nieuwe Marsmissies vlak achter elkaar vertrekken, is geen toeval. Vanaf half juli tot half augustus is de stand van de planeet ten opzichte van de aarde gunstig. Wie nu niet vertrekt, moet wachten op de volgende kans. En die is pas in 2022.
Zelfs bij tijdig vertrek is er echter geen enkele garantie op succes. Mars lijkt soms wel een kosmisch kerkhof vol vervlogen hoop: de planeet draaide in het verleden missie na missie genadeloos de nek om. Van de 55 pogingen die de mensheid sinds de jaren zestig van de vorige eeuw ondernam, verliep minder dan de helft (26) succesvol. Het gros ontplofte bij lancering, stortte te pletter op het planeetoppervlak of miste de planeet zelfs in zijn geheel.
Mochten alle drie de missies slagen, dan wordt die erelijst direct flink uitgebreid. Het is dan voor het eerst dat twee landen tegelijkertijd een robot op het oppervlak hebben rondrijden. En in 2023 komt daar nog een derde wagentje bij: dan landt naar verwachting de Europese Marsverkenner Rosalind Franklin. Oorspronkelijk had ook die missie deze maand moeten vertrekken, maar de lancering werd mede door de coronacrisis uitgesteld tot 2022.
WAAROM DE RODE PLANEET ZO BLIJFT BOEIEN.
Als de drie nieuwe missies die deze maand naar Mars vertrekken iets bewijzen, is het dat van de rode planeet nog altijd een mysterieuze aantrekkingskracht uitgaat. Wie een blik werpt op Mars, kijkt in een soort kosmische lachspiegel. In die onherbergzame wereld naast ons, met zijn uitgestrekte woestijnen vol kraters, rotsen en stof, herken je de aarde – zij het enigszins vervormd.
Eeuwenlang kenden we onze buurplaneet alleen als aanlokkelijk rode bol in de lens van een telescoop. Het was een onbekende plek, een wereld die sciencefictionschrijvers als H.G. Wells nog zonder pardon konden bevolken met intelligente, zelfs vijandige buitenaardse wezens. Maar in de grove 120 jaar sinds The War of the Worlds het levenslicht zag, heeft de wetenschap het bestaan van marsmannetjes gedegradeerd van spraakmakende hypothese tot het soort complottheorie dat je alleen nog treft in de meer obscure krochten van het internet.
Sterker nog: de betoverende panoramafoto’s die eerdere Amerikaanse Marswagentjes als Opportunity en Curiosity maakten terwijl ze over het Marsoppervlak reden, zorgen ervoor dat de 21-eeuwse mens de rode planeet kent tot op de kleinste kiezelsteen, gepresenteerd in onvervalst HD-formaat.
‘Toch blijven er ook nu nog voldoende wetenschappelijke vragen over, raadsels waar nog niemand het antwoord op weet’, zegt astrobioloog Inge Loes ten Kate (Universiteit Utrecht). Vermoedelijk was Mars miljoenen jaren geleden net zo blauw en levensvatbaar als de aarde. Is er dan ook ooit leven geweest? En waarom verviel Mars eigenlijk tot woestijnplaneet, terwijl op aarde het leven floreerde?
Het zijn vragen die niet alleen over onze buurman gaan, maar nadrukkelijk ook over onszelf. ‘Wie het verhaal van Mars doorgrondt, snapt hopelijk ook beter waarom het leven hier wél wortel schoot.’
