Identificatie

[hopper]

https://www.encyclo.nl/begrip/Identificatie

Naast de gewone betekenis van het vaststellen van iemands identiteit, zoals in 'identificatieplicht', wordt met deze term ook het proces aangeduid waarin iemand zich met een ander vereenzelvigt en diens gedragingen, opvattingen en persoonlijkheidstrekken overneemt.

staat voor het vergroten van gevoelens van eigenwaarde door vereenzelviging met een persoon of instelling van aanzien.

1) Bepaling van iemands identiteit 2) Legitimatie 3) Vaststelling van iemands identiteit 4) Vereenzelviging 5) Vereenzelving

De identiteit van de persoon is dát waar de persoon zich meer vereenzelvigt. Is het oorspronkelijke ik-ben onbepaald, de persoon zet onmiddelijk iets achter het ik-ben. En wat zet de persoon er achter? Een gedachte en/of emotie.

Ik ben christen en ik wil dit of dat.
Ik ben atheïst en God bestaat niet!
Ik ben enz enz.

De identificatie kent zichzelf niet en zoekt in de wereld om hem heen naar een reden om de ik-ben notie verder in te vullen. Niemand wordt geboren als christen, atheïst, moslim, socialist of wat nog meer.

Het probleem van de persoon/identificatie is dat de persoon/identificatie meent zelf de geïdentificeerde persoon te zijn.
Iedere poging van de persoon om een einde te maken aan de identificatie is een actie van de persoon zélf en meestal gedoemd om te mislukken.
Feitelijk wordt de geïdentificeerde persoon gegijzeld door zichzelf en zijn leven zal voortdurend in conflict zijn.
Ieder conflict is namelijk weer de schuld van de 'anderen'. (Lees: polariserende identificaties)

Het enige wat deze kwestie kan oplossen is als de persoon daadwerkelijk gaat begrijpen wat zijn eigen identificatie is.
Alleen dat kan een einde maken aan de conflicten en het voortdurende (geestelijk) lijden wat er uit voortkomt.

Wat identificatie versterkt is een polariserend debat met een tegenovergestelde identiteit.
En wat identificatie ook versterkt is emotionele betrokkenheid. Wie serieus van zijn identificatie af wil zal zijn emoties daar ook in moeten mee nemen.

[Petra]

Wat dacht je van voetbal.
Mensen identificeren zich met een club en gaan er nog voor op de vuist ook.

[Mart]

Ik ben atheïst en God bestaat niet!

Gelovigen identificeren me met een atheïst omdat ik niet in hun goden geloof, maar dat is geen aparte categorie waar ik me mee identificeer, zoals sommige gelovigen graag willen claimen. Geloof evenmin in spoken, kabouters en elfjes, maar gelukkig zijn hun aanhangers niet zo arrogant om daar een aparte categorie mens van te maken: een a-kabouterist, een a-elfist, etc.

[Mullog]

<knip...knip>
De identiteit van de persoon is dát waar de persoon zich meer vereenzelvigt. Is het oorspronkelijke ik-ben onbepaald, de persoon zet onmiddelijk iets achter het ik-ben. En wat zet de persoon er achter? Een gedachte en/of emotie.
<knip...knip>

Ik denk dat je twee dingen door elkaar haalt. Wat iemand vindt dat hij als persoon is en datgene waarmee iemand zich identificeert. Volgens mij zijn dat twee verschillende dingen.

Wat dacht je van voetbal.
Mensen identificeren zich met een club en gaan er nog voor op de vuist ook.

Klopt, want Ajax en Feyenoord kun je niet mengen tenzij.... het Nederlands elftal speelt want dan zijn we opeens met z'n allen één. Wat maar weer aantoont dat jezelf met identificeren met iets zo fluïde is als water.

[Bastiaan73]

Wellicht zijn er ook mensen die zich identificeren met een voetbal.

[Christiaan]

Ik vind een aantal mensen wél een bal gehakt. Sommigen zullen dat weer interpreteren als 'projectie'.

[hopper]

Ik ben atheïst en God bestaat niet!

Gelovigen identificeren me met een atheïst omdat ik niet in hun goden geloof, maar dat is geen aparte categorie waar ik me mee identificeer, zoals sommige gelovigen graag willen claimen. Geloof evenmin in spoken, kabouters en elfjes, maar gelukkig zijn hun aanhangers niet zo arrogant om daar een aparte categorie mens van te maken: een a-kabouterist, een a-elfist, etc.

Het gaat er m.i. om wat je zelf als identificatie voelt. Ik heb mijn atheïst-zijn lang ervaren als niet-christen zijn. Mede omdat ik uit een christelijke omgeving stam. Door de identificatie als niet-christen los te laten verdween het atheïst-zijn ook. Als ongelovige hang ik niets aan, maar sta overal voor open. Ik ben niet langer het tegendeel van een christen/gelovige, maar heb een stuk vrijheid verworven door nergens het tegendeel van te zijn.

Als niet-christen c.q. atheïst was mijn identificatie gebonden. Gebondenheid is een stukje gevangenschap. Het afzetten tegen de christelijkheid was een noodzakelijkheid om die vrijheid te bereiken. Maar 'het afzetten' is niet meer noodzakelijk om te hebben.

[hopper]

Wat dacht je van voetbal.
Mensen identificeren zich met een club en gaan er nog voor op de vuist ook.

Je kunt je 2 x 45 minuten identificeren met 'jouw' club. En desnoods ook nog een keer als ze kampioen worden.
Maar als je als een losgeslagen gek in een vreemde stad te keer gaat dan is identificatie uit de hand gelopen.

[Maria K]

<knip...knip>
De identiteit van de persoon is dát waar de persoon zich meer vereenzelvigt. Is het oorspronkelijke ik-ben onbepaald, de persoon zet onmiddelijk iets achter het ik-ben. En wat zet de persoon er achter? Een gedachte en/of emotie.
<knip...knip>

Ik denk dat je twee dingen door elkaar haalt. Wat iemand vindt dat hij als persoon is en datgene waarmee iemand zich identificeert. Volgens mij zijn dat twee verschillende dingen.

En daarbij komt ook nog eens, dat je je kunt identificeren met groepen of personen met een mening over een eindeloze hoeveelheid verschillende onderwerpen.

Ik ben het met die en die bepaalde stelling eens.
Ik ben iemand, die houdt van pittig eten.
Ik ben helemaal verloren, als ik jazz muziek hoor.'

Zo kun je elke dag en elke minuut iets zeggen, over wat je denk of waar je gevoel bij hebt.
En dat je je kunt identificeren met groepen, die daar hetzelfde over denken of voelen.

Op deze manier het gaan hebben over identificatie is oeverloos.
En dus, als je het hebt over identificatie met de bedoeling dat te relateren aan identiteit, is deze manier volkomen zinloos.
Het zal alleen maar zin hebben in relatie met een mens of groep, die een belangrijk aspect in je leven vertegenwoordigt en waar je het gevoel bij kunt hebben, het eens te zijn over dat stukje leven of mening.

Over wat heb je het dan als je spreekt in de zin van: Ik ben.........

Wat identificatie versterkt is een polariserend debat met een tegenovergestelde identiteit.
En wat identificatie ook versterkt is emotionele betrokkenheid. Wie serieus van zijn identificatie af wil zal zijn emoties daar ook in moeten mee nemen.

Beter gezegd is, dat jouw identificatie duidelijk(er) wordt.
Het versterken in een debat kan een mogelijkheid zijn, maar hoeft niet.

Waarom zou je van je identificatie af willen?

[hopper]

<knip...knip>
De identiteit van de persoon is dát waar de persoon zich meer vereenzelvigt. Is het oorspronkelijke ik-ben onbepaald, de persoon zet onmiddelijk iets achter het ik-ben. En wat zet de persoon er achter? Een gedachte en/of emotie.
<knip...knip>

Ik denk dat je twee dingen door elkaar haalt. Wat iemand vindt dat hij als persoon is en datgene waarmee iemand zich identificeert. Volgens mij zijn dat twee verschillende dingen.

Het lastige van deze materie is dat je niet kan stoppen met het hebben van een mening. Het gaat mij om de vereenzelviging met de mening.
Door te beseffen dat het oorspronkelijke ik-ben onbepaald is heb ik wel een mening, maar blijft vereenzelviging onbepaald.

Bijvoorbeeld: ik ben anti-Trump. Dat is een mening gebaseerd op de persoon Trump, Trump zijn daden, leugens en meningen.
Maar als ik schrijf ik ben anti-Trump dan identificeer ik me met het anti-Trump zijn.
Door het ik-ben onbepaald te houden, zet ik al mijn opvattingen over Trump los van mijzelf zonder van mening te veranderen.
Immers: tot voor een jaar of 10 terug was Trump iemand die ik alleen van naam kende.
Door zijn optreden in de media is dat veranderd. Maar waarom zou ik Trump toestaan om mij te veranderen?
Ik peins er niet over! Mijn mening is en blijft anti-Trump, maar ik hou mijzelf onbepaald.

[hopper]

Wat identificatie versterkt is een polariserend debat met een tegenovergestelde identiteit.
En wat identificatie ook versterkt is emotionele betrokkenheid. Wie serieus van zijn identificatie af wil zal zijn emoties daar ook in moeten mee nemen.

Beter gezegd is, dat jouw identificatie duidelijk(er) wordt.
Het versterken in een debat kan een mogelijkheid zijn, maar hoeft niet.

Waarom zou je van je identificatie af willen?

Omdat het mij in de weg staat. Het houdt mij vast in verleden conflicten. Zie mijn opmerkingen aan Mart over het verlaten van het christendom.
Emoties verstreken de identificatie en door de identificatie van een niet-christen los te laten ontstaat er vrijheid in mijzelf. En de inzage dat zolang ik emotionele betrokkenheid heb bij mijn eigen christelijke verleden, ik nog niet daadwerkelijk los ben van het christendom. Daadwerkelijke vrijheid is los staan van het verleden. Dat heeft de 'stilte' in mijzelf blootgelegd. Wat mijn oorspronkelijke wil meebracht, een wil die niet is gebonden aan een voorstellingsbeeld of een mentaal concept.

Zo kan ik de mening handhaven dat de wereld beter af is zonder Donald Trump, maar is het voorstellingsbeeld over zijn afgang afwezig.
Het wens-karakter dat hij morgen verliest is afwezig.

[Maria K]

Wat identificatie versterkt is een polariserend debat met een tegenovergestelde identiteit.
En wat identificatie ook versterkt is emotionele betrokkenheid. Wie serieus van zijn identificatie af wil zal zijn emoties daar ook in moeten mee nemen.

Beter gezegd is, dat jouw identificatie duidelijk(er) wordt.
Het versterken in een debat kan een mogelijkheid zijn, maar hoeft niet.

Waarom zou je van je identificatie af willen?

Omdat het mij in de weg staat. Het houdt mij vast in verleden conflicten. Zie mijn opmerkingen aan Mart over het verlaten van het christendom.
Emoties verstreken de identificatie en door de identificatie van een niet-christen los te laten ontstaat er vrijheid in mijzelf. En de inzage dat zolang ik emotionele betrokkenheid heb bij mijn eigen christelijke verleden, ik nog niet daadwerkelijk los ben van het christendom. Daadwerkelijke vrijheid is los staan van het verleden. Dat heeft de 'stilte' in mijzelf blootgelegd. Wat mijn oorspronkelijke wil meebracht, een wil die niet is gebonden aan een voorstellingsbeeld of een mentaal concept.

Zo kan ik de mening handhaven dat de wereld beter af is zonder Donald Trump, maar is het voorstellingsbeeld over zijn afgang afwezig.
Het wens-karakter dat hij morgen verliest is afwezig.

Iedereen maakt een ontwikkeling door in het leven.
Dat betekent dat je geleerd hebt.

Op het moment, dat je anders gaat denken ben je feitelijk al los van je oudere identificatie objecten.
Als dat met identiteit te maken heeft, dan betekent dat ook dat die is veranderd.
Het enige wat dan nog lastig kan zijn is dat de omgeving daar niet altijd gelijke tred mee houdt en je vaak nog lange tijd zal aanspreken op je oude meningen en ideeën.
Of dat je zelf dat idee hebt, nl. dat je het moet uitleggen.

Wat overblijft is, denk ik toch ook een deel van je persoonlijkheid, die altijd resten blijft houden van wat je in de loop van je leven ooit allemaal gedacht hebt en waar je je ooit mee hebt geïdentificeerd.
En vooral daar het reageren, zowel rationeel als emotioneel, vaak automatisch dus onwillekeurig, gebeurde.
Vooral als dat aangeleerd is in je groeitijd.
Misschien is dat wat je bedoelt?

Het denken in identiteiten lijkt te zijn gebleven. (Even buiten de wettelijke vorm en gebruik van identiteit, waarin het slechts om een paar kenmerken gaat.)
In de zin van het indelen van gedachten en personen of het plaatsen van hen binnen een groep met bepaalde denkwijzen.
Automatisch plaats dan door de manier waarop je erover spreekt jezelf ook in een groep.

Je gedachten blijven er omheen draaien.
Ook al is het dat je nu zegt: Ik wil niet denken in hokjes.

Met de regelmaat van de klok benoem je personen of groepen van personen om iets aan te duiden en hen te beschrijven.
Met of zonder waardeoordeel doet er even niet toe in deze.
En dat is precies wat de functie ervan is, van het identificeren, nl. om aan te duiden waarover en over wie je het hebt en waarom.
Om duidelijkheid te geven en om niet in de wilde weg wat te gaan roepen.

Zo ook het feit dat je steeds denkt te moeten vertellen, dat je geen gelovige ben en ook geen atheïst en ook geen agnost.
Dat is het steeds weer aanduiden, dat je geen hokjes wil zien.
Je kunt ook gewoon zeggen, dat je niet denkt in die bepaalde termen.
Oftewel in jouw woorden:...."is in mij niet aanwezig".

Het wezenlijke verschil tussen a-theïsme en anti-theïsme ontbreekt trouwens altijd in dit soort redeneringen.
Mi. gebruik je alleen het woord atheïst, als je binnen een context dat nodig acht om duidelijkheid te geven en om aan te geven, dat je geen theïst bent, dus geen godgelovige.
Als je je er niet mee bezig houdt, wordt dat woord nooit gebruikt.
Dus waar praat je over?
Hierover uitweiden maakt de zaak alleen maar nodeloos ingewikkeld.

[hopper]

Iedereen maakt een ontwikkeling door in het leven.
Dat betekent dat je geleerd hebt.

Op het moment, dat je anders gaat denken ben je feitelijk al los van je oudere identificatie objecten.
Als dat met identiteit te maken heeft, dan betekent dat ook dat die is veranderd.

Ik bezie dat anders. Op het moment dat een mens de identificatie (ongeacht welke identificatie) begrijpt, kan hij zich los maken van de identificatie en heeft dat een stukje herwonnen vrijheid geschapen in de denkwereld zelf.

Wat overblijft is, denk ik toch ook een deel van je persoonlijkheid, die altijd resten blijft houden van wat je in de loop van je leven ooit allemaal gedacht hebt en waar je je ooit mee hebt geïdentificeerd.
En vooral daar het reageren, zowel rationeel als emotioneel, vaak automatisch dus onwillekeurig, gebeurde.
Vooral als dat aangeleerd is in je groeitijd.
Misschien is dat wat je bedoelt?

Dat wat mij in de groeitijd is aangeleerd is volledig verwerkt. Het kan met mildheid worden gezien omdat ik er niet het tegendeel van hoef te zijn.

Met de regelmaat van de klok benoem je personen of groepen van personen om iets aan te duiden en hen te beschrijven.
Met of zonder waardeoordeel doet er even niet toe in deze.

Klopt. Maar dat is een identificatie van een groep mensen waarvan ik me bewust ben dat deze generaliserend is.
Als ik over 'christenen' spreek dan weet iedereen wat ik bedoel. Als ik over 'trumpchristenen' spreek weet ook iedereen wat ik bedoel.
Maar dat gaat altijd over identificatie van anderen, het maakt het spreken gemakkelijker.
Ik hoef geen identificatie welke polariserend is aan bv trumpchristenen.

Zo ook het feit dat je steeds denkt te moeten vertellen, dat je geen gelovige ben en ook geen atheïst en ook geen agnost.
Dat is het steeds weer aanduiden, dat je geen hokjes wil zien.
Je kunt ook gewoon zeggen, dat je niet denkt in die bepaalde termen.
Oftewel in jouw woorden:...."is in mij niet aanwezig".

Klopt. En dat is eigenlijk waar ik het over wil hebben. Hoe ontsnappen we aan het 'hokje'? Volgens mij kan dat niet middels het denken in concepten want dat zijn nu juist de hokjes. Het is een tastend zoeken naar het wezen in mij zelf.

[Petra]

Wat dacht je van voetbal.
Mensen identificeren zich met een club en gaan er nog voor op de vuist ook.

Klopt, want Ajax en Feyenoord kun je niet mengen tenzij.... het Nederlands elftal speelt want dan zijn we opeens met z'n allen één. Wat maar weer aantoont dat jezelf met identificeren met iets zo fluïde is als water.

Precies!
En daarbij bedacht ik me ook dat het de spelers zelf niet zoveel uitmaakt voor welke club ze spelen, die zijn al blij als ze door een goed betalende club gecontracteerd worden.

Maar goed, hoe achterlijk ik die voetbalmanie ook vind.. uiteraaaaaard loop ik zelf ook oranje uitgedost mee te leven. Omdat dat zo gezellig is.

[Mullog]

Op het moment dat een mens de identificatie (ongeacht welke identificatie) begrijpt, kan hij zich los maken van de identificatie en heeft dat een stukje herwonnen vrijheid geschapen in de denkwereld zelf.

Waarom zou je je los willen maken van een identificatie?

Ik kan mij levendig voorstellen dat een identificatie je een goed gevoel geeft, ik heb dat zelf met goede resultaten van het Nederlands elftal. Er zijn er die weglopen met Verstappen, maar ik ben niet van de formule 1.

Losmaken van een identificatie geeft herwonnen vrijheid, schrijf je. De vraag is welke vrijheid je dan verloren hebt en of vrijheid niet je identificatie wordt. En als je van al je identificatie's bevrijd bent, was is er dan nog van je over?

[Bastiaan73]

https://www.encyclo.nl/begrip/Identificatie

Naast de gewone betekenis van het vaststellen van iemands identiteit, zoals in 'identificatieplicht', wordt met deze term ook het proces aangeduid waarin iemand zich met een ander vereenzelvigt en diens gedragingen, opvattingen en persoonlijkheidstrekken overneemt.

staat voor het vergroten van gevoelens van eigenwaarde door vereenzelviging met een persoon of instelling van aanzien.

1) Bepaling van iemands identiteit 2) Legitimatie 3) Vaststelling van iemands identiteit 4) Vereenzelviging 5) Vereenzelving

De identiteit van de persoon is dát waar de persoon zich meer vereenzelvigt. Is het oorspronkelijke ik-ben onbepaald, de persoon zet onmiddelijk iets achter het ik-ben. En wat zet de persoon er achter? Een gedachte en/of emotie.

Ik ben christen en ik wil dit of dat.
Ik ben atheïst en God bestaat niet!
Ik ben enz enz.

De identificatie kent zichzelf niet en zoekt in de wereld om hem heen naar een reden om de ik-ben notie verder in te vullen. Niemand wordt geboren als christen, atheïst, moslim, socialist of wat nog meer.

Het probleem van de persoon/identificatie is dat de persoon/identificatie meent zelf de geïdentificeerde persoon te zijn.
Iedere poging van de persoon om een einde te maken aan de identificatie is een actie van de persoon zélf en meestal gedoemd om te mislukken.
Feitelijk wordt de geïdentificeerde persoon gegijzeld door zichzelf en zijn leven zal voortdurend in conflict zijn.
Ieder conflict is namelijk weer de schuld van de 'anderen'. (Lees: polariserende identificaties)

Het enige wat deze kwestie kan oplossen is als de persoon daadwerkelijk gaat begrijpen wat zijn eigen identificatie is.
Alleen dat kan een einde maken aan de conflicten en het voortdurende (geestelijk) lijden wat er uit voortkomt.

Wat identificatie versterkt is een polariserend debat met een tegenovergestelde identiteit.
En wat identificatie ook versterkt is emotionele betrokkenheid. Wie serieus van zijn identificatie af wil zal zijn emoties daar ook in moeten mee nemen.

Kun je in jouw tekst het woord 'identificatie' vervangen door het woord 'afgod(erij)' zonder dat de essentie verloren gaat?

Afgoderij of idolatrie is een woord dat voor mensen van de 21e eeuw doet denken aan oude beschavingen, waarin mensen zich neerbogen voor een beeld. Maar volgens Keller verschilt de hedendaagse maatschappij niet fundamenteel van de antieke maatschappij. „Er wordt wellicht niet meer fysiek neergeknield voor het beeld van Aphrodite, maar je hebt vandaag veel jonge vrouwen met depressies of eetproblemen als gevolg van obsessieve aandacht voor hun uiterlijk. Er wordt wellicht ook geen echte wierook meer gebrand voor Artemis, maar als het belang van geld en carrière kosmische proporties krijgt, dan brengen we een soort kinderoffers, door gezin en gemeenschap te verwaarlozen omwille van een hogere rang in het zakenleven, van meer rijkdom en aanzien.”

Ook het christelijk geloof kent zijn afgoden, aldus Keller. Wanneer geestelijke gaven worden verward met de vrucht van de Geest. Of wanneer mensen meer op de juistheid van hun leer gaan vertrouwen dan op God Zelf en Zijn genade. „Dat is een subtiele maar fatale vergissing. Ben je tot deze vorm van zelfrechtvaardiging afgegleden, dan is het signaal daarvan dat je een ‘spotter’ wordt, zoals het heet in het boek der Spreuken. Spotters benaderen tegenstanders altijd minachtend en hooghartig en niet hoffelijk. Dit duidt erop dat zij zichzelf niet zien als zondaar die van genade moet leven. Het is hun vertrouwen in de juistheid van hun visie dat hun een gevoel van verhevenheid geeft.”

Bron: https://www.rd.nl/boeken/tim-keller-all ... n-1.166000

[hopper]

Op het moment dat een mens de identificatie (ongeacht welke identificatie) begrijpt, kan hij zich los maken van de identificatie en heeft dat een stukje herwonnen vrijheid geschapen in de denkwereld zelf.

Waarom zou je je los willen maken van een identificatie?

Ik kan mij levendig voorstellen dat een identificatie je een goed gevoel geeft, ik heb dat zelf met goede resultaten van het Nederlands elftal. Er zijn er die weglopen met Verstappen, maar ik ben niet van de formule 1.

Losmaken van een identificatie geeft herwonnen vrijheid, schrijf je. De vraag is welke vrijheid je dan verloren hebt en of vrijheid niet je identificatie wordt. En als je van al je identificatie's bevrijd bent, was is er dan nog van je over?

Om die laatste vraag te beantwoorden: er blijft niet meer over dan ik-ben. Wat tevens de vrijheid is omdat je los staat van alle bindingen die de identificatie met zich mee brengt. Vergelijk het met het geloof in een God, dat is een geloof in een voorstellingsbeeld. Wie echt in staat is "van God los" te leven bemerkt dat dat vrijheid met zich mee brengt. Een gelovige is het daar vanzelfsprekend niet mee eens. Zo is de identificatie ook een voorstellingsbeeld. Een voorstellingsbeeld waar je jezelf mee vereenzelvigt.

[hopper]

Kun je in jouw tekst het woord 'identificatie' vervangen door het woord 'afgod(erij)' zonder dat de essentie verloren gaat?

Afgoderij of idolatrie is een woord dat voor mensen van de 21e eeuw doet denken aan oude beschavingen, waarin mensen zich neerbogen voor een beeld. Maar volgens Keller verschilt de hedendaagse maatschappij niet fundamenteel van de antieke maatschappij. „Er wordt wellicht niet meer fysiek neergeknield voor het beeld van Aphrodite, maar je hebt vandaag veel jonge vrouwen met depressies of eetproblemen als gevolg van obsessieve aandacht voor hun uiterlijk. Er wordt wellicht ook geen echte wierook meer gebrand voor Artemis, maar als het belang van geld en carrière kosmische proporties krijgt, dan brengen we een soort kinderoffers, door gezin en gemeenschap te verwaarlozen omwille van een hogere rang in het zakenleven, van meer rijkdom en aanzien.”

Ook het christelijk geloof kent zijn afgoden, aldus Keller. Wanneer geestelijke gaven worden verward met de vrucht van de Geest. Of wanneer mensen meer op de juistheid van hun leer gaan vertrouwen dan op God Zelf en Zijn genade. „Dat is een subtiele maar fatale vergissing. Ben je tot deze vorm van zelfrechtvaardiging afgegleden, dan is het signaal daarvan dat je een ‘spotter’ wordt, zoals het heet in het boek der Spreuken. Spotters benaderen tegenstanders altijd minachtend en hooghartig en niet hoffelijk. Dit duidt erop dat zij zichzelf niet zien als zondaar die van genade moet leven. Het is hun vertrouwen in de juistheid van hun visie dat hun een gevoel van verhevenheid geeft.”

Ja. Hoewel dat een nuance verdient. Identificaties zijn gradueel. Bij veel mensen loopt de identificatie niet uit de hand. Maar een identificatie als Hells Angel of zoiets zie ik als een ontspoorde identificatie. Bij een Hells Angel zie je dat de identificatie ook uiterlijke kenmerken krijgt in kleding en zo, maar ook in gedrag. En inderdaad, zoals je link aangeeft obsessieve aandacht voor uiterlijk is ook een obsessieve verering van de -eigen-identificatie. Geloofswaanzinnigen idem. De afgod is het voorstellingsbeeld van de identificatie.