Onvoorwaardelijke liefde als 'staat van zijn'.

[Petra]

Zelf ontkoppel ik, zoals reeds eerder opgemerkt, bij de bespreking van basis-overtuigingen de praktische persoonlijke ethische inschatting/ waardering van een overtuiging. Wanneer je de positie "' wereldverbeteraar "" omarmt en je bekijkt de veelheid van overtuigingen die in omloop zijn tegen hun praktische betekenis voor het "" verbeteren van de wereld "' dan kun je tot een andere waardering komen als wanneer je een overtuiging bekijkt op puur logische consistentie. Ieder vogeltje handelt zoals het gebekt is.

Ja dat ontkoppelen snap ik wel, maar dan in de zin van.. we gaan nu een uurtje filosofisch non-dualistisch zitten doen en daarna is het weer klaar. Dan moet er weer gewoon geleefd worden.

[Petra]

Onvoorwaardelijke liefde als 'staat van zijn' geeft al aan dat dat alleen innerlijk is. Wat ik hier in deze draad schrijf betreft alleen mijzelf. Mijzelf als expressie van liefde. Dat ziet een ander mss als 'zoetgevooisd gebrabbel', maar liefde gáát helemaal niet over de ander.

Probleem zit ook helemaal niet in je theorie.
Leef je uit zou ik zeggen.
Probleem zit in twee dingen:
- je praktijk sluit totaal niet aan bij je theorie
- je stelt jezelf elke keer zeer verheven op boven de anderen.

Het is gewoon retemoeilijk om deze theorie consequent toe te passen in de praktijk, zou het wel gaaf vinden als dat hem lukt.
Ik erger me ook mateloos aan van die (vader) moeder overste types die met zo'n belerend toontje graag anderen de les lezen, maar dat heb ik bij Hopper niet.
Bij hem moet ik glimlachen als ie 'de goeroe' speelt. Zal wel zijn omdat ik hem al heul wat jaartjes zie schrijven.
Vroeger met meer humor, bedenk ik me nu.

Hoppppeeerrrrrrrr...verhip..je raakt toch niet je humor kwijt als je in de Liefde met de grote L zit.

[HJW]

.