Ik wil het eens hebben over wat geloven nu eigenlijk is. Dus niet waar je in gelooft. Geloof is feitelijk een mentale toestand van een persoon. Interessant is dat men in het oude Griekse denken daar ook al over nadacht.Geloof is de mentale toestand waarin iemand niet weet maar ervan uitgaat dat een aanname waar is cq. dat een propositie of premisse waar of onwaar is. In de epistemologie gebruiken filosofen de term 'geloof' om te verwijzen naar houdingen over de wereld die waar of onwaar kunnen zijn.
Je zou kunnen zeggen dat iets wat men gelooft een mentale toestand is welke men in zichzelf heeft aangebracht, waarbij men vertrouwt op een bepaalde mening en deze tot dogma (onbetwistbare leerstelling) verheft. Het aanvankelijke vertrouwen is dus tot een mentale toestand gebracht.In de context van het oude Griekse denken werden drie gerelateerde concepten geïdentificeerd met betrekking tot het concept van geloof: πίστις (pistis), doxa en dogma. Vereenvoudigd, pistis verwijst naar "vertrouwen", doxa verwijst naar "mening" en "acceptatie", en dogma verwijst naar de posities van een filosoof.
Uiteraard is er onder de mensen een bepaalde consensus. Van iemand die gelooft dat hij Napoleon is zeggen we dat hij gek is. We brengen gradaties aan. Iemand die gelooft dat hij door ruimtewezens is ontvoerd geloven we doorgaans ook niet. Maar we accepteren wel de mentale toestand van mensen die we 'gek' noemen.
En in de zaken welke we persoonlijk geloven zoeken we vaak consensus bij hen die ongeveer hetzelfde geloven en gaat we in de contramine bij hen die tegengesteld geloven. Beide methodes versterken de eigen mentale toestand. Bevestiging bij gelijkgestemden en strijd tegen niet-gelijkgestemden. Dat is best wel interessant natuurlijk. We zijn kennelijk erg gehecht aan de mentale toestand welke we geloof noemen.
