Vervolgens laat God er uiteindelijk een grote vis aan te pas komen om hem via allerlei omwegen alsnog bij Ninevé eruit te spuwen. Mooi detail ook hoe de zeelieden Jona eigenlijk liever niet in zee willen gooien en alles proberen om dat te voorkomen. Maar ja, die storm...
Eenmaal in Ninevé begint Jonas heel boud en grof zijn boodschap te verkondigen: 'Veertig dagen en Ninevé gaat eraan!' Waarop de stad zich prompt bekeerd en God van zijn plan tot vernietiging afziet.
Het mooiste is vervolgens het einde. Jonas wordt driftig, omdat zijn woorden niet uitkomen en hij zich daardoor in zijn eer gekrenkt voelt. Omdat God letterlijk tot zijn ergernis weer eens de barmhartige loopt uit te hangen.
Waarop God hem op komische en vriendelijke wijze laat inzien dat Hij toch ook barmhartig mag zijn voor al die onwetende mensen en, zo voegt Hij er heel zorgzaam aan toe, ook nog al die dieren.
Ik zie dit verhaal als een mooie, humoristische waarschuwing tegen tierende profeten die ook vandaag de dag maar al te graag hel en verdoemenis prediken en bijna nog teleurgesteld raken als hun woorden niet uitkomen en zij zich in hun eer voelen aangetast. Als God weer eens veel barmhartiger blijkt te zijn dan zij hun toehoorders graag voorhouden.
En ook als oproep om God ook te gehoorzamen als Hij je naar mensen stuurt waarop je misschien helemaal niet zit te wachten. Want of je nu wil of niet, uiteindelijk zullen ook zij van Gods barmhartigheid moeten horen. Desnoods stuurt Hij een grote vis op je af.
