Over liefde en onderscheid maken.

[Willempie]

Liefde zonder handelen is geen liefde maar een gevoel.

Het openbaart zich in ons wezen als een gevoel. Maar het is meer dan dat. Het heeft een diepe grond.
Zou elke liefde tot handelen moeten leiden? Ik kan toch ook gewoon zeggen: "ik heb mij oma lief" zonder dat ik meteen naar haar toe ga om een kopje thee voor haar in te schenken? Is dat dan geen liefde? Ik dacht het wel.

Als je oma gebrek ziet lijden en je doet niets om haar bij te staan heeft dat m.i. weinig met liefde te maken.

[Snelheid]

Het openbaart zich in ons wezen als een gevoel. Maar het is meer dan dat. Het heeft een diepe grond.
Zou elke liefde tot handelen moeten leiden? Ik kan toch ook gewoon zeggen: "ik heb mij oma lief" zonder dat ik meteen naar haar toe ga om een kopje thee voor haar in te schenken? Is dat dan geen liefde? Ik dacht het wel.

Als je oma gebrek ziet lijden en je doet niets om haar bij te staan heeft dat m.i. weinig met liefde te maken.

Velen hier zullen hun grootmoeder niet meer hebben zijn er wel die groot moeder nog hebben ga daar is thee drinken met een tompoes de oude dame zal er blij mee zijn.Grootmoeders moet men altijd bijstaan een van zelfsprekenheid.

[Maria K]

Het openbaart zich in ons wezen als een gevoel. Maar het is meer dan dat. Het heeft een diepe grond.
Zou elke liefde tot handelen moeten leiden? Ik kan toch ook gewoon zeggen: "ik heb mij oma lief" zonder dat ik meteen naar haar toe ga om een kopje thee voor haar in te schenken? Is dat dan geen liefde? Ik dacht het wel.

Als je oma gebrek ziet lijden en je doet niets om haar bij te staan heeft dat m.i. weinig met liefde te maken.

Interessante reactie voor dit topic onderwerp.
Hoe kom jij ertoe, dit zo te schrijven?
Is daar een aanleiding voor?
Of is dit een eigen gedachten associatie, die geen externe reden had?

[Willempie]

Als je oma gebrek ziet lijden en je doet niets om haar bij te staan heeft dat m.i. weinig met liefde te maken.

Interessante reactie voor dit topic onderwerp.
Hoe kom jij ertoe, dit zo te schrijven?
Is daar een aanleiding voor?
Of is dit een eigen gedachten associatie, die geen externe reden had?

Gewoon een voorbeeld.

[Willempie]

Liefde is altijd een gevoel.

Hier zijn we het dan niet helemaal over eens. Verliefdheid is een gevoel. Hoe kun je je vijanden anders liefhebben dan door een wilsbesluit? Door ze niet te laten verrekken als ze hulp nodig hebben?

[Maria K]

Interessante reactie voor dit topic onderwerp.
Hoe kom jij ertoe, dit zo te schrijven?
Is daar een aanleiding voor?
Of is dit een eigen gedachten associatie, die geen externe reden had?

Gewoon een voorbeeld.

Een voorbeeld voor wat?
Hoe gingen jouw gedachten nav. wat Zolderworm schreef?

[Messenger]

Waarom wordt er nu geschreven, wat er geschreven wordt door ieder van jullie apart?

Vraag je dat aan mij en Zolderworm?
In dat geval denk ik dat hij en ik aardig op 1 lijn zitten wat het begrip liefde betreft. Mij viel het ook op dat onze berichten grote gelijkenis vertoonden, maar het is onafhankelijk van elkaar en niet afgesproken.

[Willempie]

Gewoon een voorbeeld.

Een voorbeeld voor wat?
Hoe gingen jouw gedachten nav. wat Zolderworm schreef?

Dat het liefhebben van oma niets voorstelt als dat niet uit daden blijkt. Dat het dus niet (principieel) een gevoelskwestie is.

[Maria K]

Liefde is altijd een gevoel.

Hier zijn we het dan niet helemaal over eens. Verliefdheid is een gevoel.

Ja en....?
Onder de paraplu van liefde kun je heel wat herbergen. Eigenlijk ook alles wat volgt op: Ik hou van..............
Is dat ook wat je onder de liefde rangschikt, waar we het nu over hebben?

Hoe kun je je vijanden anders liefhebben dan door een wilsbesluit? Door ze niet te laten verrekken als ze hulp nodig hebben?

Ik heb nog nooit iemand gekend, die zichzelf de opdracht kon geven liefde te voelen voor wat dan ook en van stonde af aan een liefde gevoel kreeg.
Wel mensen, die vonden dat ze anderen in nood moesten helpen en dat ook besloten te doen.
Ook zonder liefde gevoel, maar misschien eerder als plichtsbesef, omdat je geleerd hebt dat iedere mens een mens is en je mensen in nood moet helpen.
Dat is wat mensen dan wel eens liefdevolle daad noemen.
Dat noem ik eerder gehoorzaam zijn aan wat je ooit hebt geleerd en respectvol omgaan met je medemens, maar heeft mi. met liefde voor hen voelen weinig tot niets te maken.

[Maria K]

Waarom wordt er nu geschreven, wat er geschreven wordt door ieder van jullie apart?

Vraag je dat aan mij en Zolderworm?
In dat geval denk ik dat hij en ik aardig op 1 lijn zitten wat het begrip liefde betreft. Mij viel het ook op dat onze berichten grote gelijkenis vertoonden, maar het is onafhankelijk van elkaar en niet afgesproken.

Mijn vraag was bedoeld voor alle inzenders, maar nu vooral gericht op Echte liefde is ......en God is.......
Lees verder het hele bericht. En ook de andere berichten, vooral de topic start.
Mijn reactie was naar degenen, die ik citeerde, met de uitspraken:
"Ik denk niet dat liefde los staat van gerechtigheid."
"Voor gerechtigheid is oordeel nodig. Echte liefde oordeelt niet,..."

[Zolderworm]

Eerst is er liefde. Daarna pas is er handelen. Dus kan er liefde zijn zonder handelen. Er kan ook liefde zijn daar waar er geen gerechtigheid is. Want liefde gaat vooraf aan de status van gerechtigheid. Het is er superieur aan.
Ook gaat liefde vooraf aan het al of niet kwaadaardig zijn. ...........knip.........
Onvoorwaardelijke liefde houdt in: alles en iedereen hoe dan ook liefhebben. Los van de status van gerechtigheid. En los van de status van goed of kwaad zijn.

Eens.
Op dit na.

.........Dus kunnen we het kwaad liefhebben..........

Nee, want als we niet oordelen in goed of kwaad, is er geen goed of kwaad om apart te benoemen.
Dan kun je dit ook niet zo stellen.
Dit heeft enkel een theoretische (filosofische) waarde.
Wat je wel kunt stellen is, dat onvoorwaardelijke liefde is het houden van iets of iemand inclusief alle te onderscheiden eigenschappen.
Dus niet liefhebben ondanks de negatieve aspecten.

Liefde kan (volgens mij) vooraf gaan aan het oordeel over goed en kwaad. Je hoeft dan niet per se goed en kwaad apart te benoemen. Dat we het kwaad liefhebben, komen we dan achteraf achter, nadat we (na onze liefde gevoeld te hebben) gaan oordelen over goed en kwaad. Bovendien bestaan goed en kwaad niet in absolute zin. Het is altijd een subjectief oordeel dat leidt tot de verdeling in goed en kwaad.

[Zolderworm]

Het openbaart zich in ons wezen als een gevoel. Maar het is meer dan dat. Het heeft een diepe grond.
Zou elke liefde tot handelen moeten leiden? Ik kan toch ook gewoon zeggen: "ik heb mij oma lief" zonder dat ik meteen naar haar toe ga om een kopje thee voor haar in te schenken? Is dat dan geen liefde? Ik dacht het wel.

Als je oma gebrek ziet lijden en je doet niets om haar bij te staan heeft dat m.i. weinig met liefde te maken.

Nee, maar we hebben het nu over liefde in verband met handelen. Niet over gebrek aan liefde in verband met niet handelen. Maar gebrek aan liefde kan evenzogoed aan het (in dit geval) niet handelen vooraf gaan. Gebrek aan liefde staat dan evenzogoed los van het niet handelen.

[Maria K]

Nee, want als we niet oordelen in goed of kwaad, is er geen goed of kwaad om apart te benoemen.
Dan kun je dit ook niet zo stellen.
Dit heeft enkel een theoretische (filosofische) waarde.
Wat je wel kunt stellen is, dat onvoorwaardelijke liefde is het houden van iets of iemand inclusief alle te onderscheiden eigenschappen.
Dus niet liefhebben ondanks de negatieve aspecten.

Liefde kan (volgens mij) vooraf gaan aan het oordeel over goed en kwaad. Je hoeft dan niet per se goed en kwaad apart te benoemen. Dat we het kwaad liefhebben, komen we dan achteraf achter, nadat we (na onze liefde gevoeld te hebben) gaan oordelen over goed en kwaad. Bovendien bestaan goed en kwaad niet in absolute zin. Het is altijd een subjectief oordeel dat leidt tot de verdeling in goed en kwaad.

Mijn opmerking gold het feit, dat je het kwaad in je bericht apart benoemde.
Schrijven we nu niet eigenlijk allebei hetzelfde?

[hopper]

Als je realiseert dat liefde in essentie nergens op gericht is, dan verduidelijkt dat al veel.

[Yours]

Maria schreef:

Liefde is altijd een gevoel.

Zolderworm schreef even eerder over de Liefde:

Het openbaart zich in ons wezen als een gevoel. Maar het is meer dan dat. Het heeft een diepe grond.

Ik denk dat hier iets aangestipt wordt wat de basis en belangrijkste essentie van Alles is:
dat Liefde ten diepste een gevoel is. Vanuit welk gevoel het denken en eventuele handelen voortkomt.

[peda]

Niet voor niets wordt Liefde in de spirituele omgeving veelal beschreven als het Ultieme, het Meest Edele, Schone dat maar mogelijk is. De Hoogste Bron ( hoe ook in te vullen ) wordt veelal identiek geacht aan/ met het woord Liefde. Wel begrijpelijk want slechts weinigen hechten hun spirituele gedachten aan een bron van chaos, kwaadaardigheid, kwelling, vernietiging, disharmonie, onenigheid etc. Van oudsher een Bah-bron.

[Petra]

Niet voor niets wordt Liefde in de spirituele omgeving veelal beschreven als het Ultieme, het Meest Edele, Schone dat maar mogelijk is. De Hoogste Bron ( hoe ook in te vullen ) wordt veelal identiek geacht aan/ met het woord Liefde. Wel begrijpelijk want slechts weinigen hechten hun spirituele gedachten aan een bron van chaos, kwaadaardigheid, kwelling, vernietiging, disharmonie, onenigheid etc. Van oudsher een Bah-bron.

Precies!
Er is in de wereld nou eenmaal een hoop ellende (chaos/noodlot/disharmonie) etc. maar houd je oog gericht op de Liefde. (Het Goede/Positieve/Schone/Naastenliefde etc.)
Volgens mij is dat ook de essentie van het boek Job, vandaar;

Ik denk dat evenals Satan de verpersoonlijking van tegenslag/noodlot/chaos is, God de verpersoonlijking van voorspoed, goed etc. is.

Universele Liefde is volgens mij ook de Essentiele Kern/Bron van elke levensovertuiging/spiritualiteit/religie.

[Zolderworm]

Liefde kan (volgens mij) vooraf gaan aan het oordeel over goed en kwaad. Je hoeft dan niet per se goed en kwaad apart te benoemen. Dat we het kwaad liefhebben, komen we dan achteraf achter, nadat we (na onze liefde gevoeld te hebben) gaan oordelen over goed en kwaad. Bovendien bestaan goed en kwaad niet in absolute zin. Het is altijd een subjectief oordeel dat leidt tot de verdeling in goed en kwaad.

Mijn opmerking gold het feit, dat je het kwaad in je bericht apart benoemde.
Schrijven we nu niet eigenlijk allebei hetzelfde?

Met je tweede alinea ben ik het in ieder geval helemaal met je eens. Ik denk echter dat God boven goed en kwaad verheven is, maar wel liefde is. Maar misschien ben je het daar ook wel mee eens. De liefde gaat dan echter vooraf aan goed en kwaad

[peda]

Niet voor niets wordt Liefde in de spirituele omgeving veelal beschreven als het Ultieme, het Meest Edele, Schone dat maar mogelijk is. De Hoogste Bron ( hoe ook in te vullen ) wordt veelal identiek geacht aan/ met het woord Liefde. Wel begrijpelijk want slechts weinigen hechten hun spirituele gedachten aan een bron van chaos, kwaadaardigheid, kwelling, vernietiging, disharmonie, onenigheid etc. Van oudsher een Bah-bron.

Precies!
Er is in de wereld nou eenmaal een hoop ellende (chaos/noodlot/disharmonie) etc. maar houd je oog gericht op de Liefde. (Het Goede/Positieve/Schone/Naastenliefde etc.)
Volgens mij is dat ook de essentie van het boek Job, vandaar;

Hi Peda,
Ik denk dat evenals Satan de verpersoonlijking van tegenslag/noodlot/chaos is, God de verpersoonlijking van voorspoed, goed etc. is.

Hallo Petra,

Zelfs het Nirwana draagt het goede perspectief in zich, je hoeft niet meer te reincarneren, niet meer deel te nemen aan een onvolkomen wereld. Zo heeft m.i. iedere spirituele stroming een goede boodschap ( Heil ) , wanneer betrokkenen zich houden aan de Weg, of het Pad , het Tao of hoe ook te noemen. Het Heil wordt weliswaar anders ingevuld, maar het specifiek beschreven Heil lonkt aan de ( verre ) horizon. Wenkend perspectief derhalve. Voor de naturalist is het ook simpel, het Heil bij hen is de biologische dood en vervolgens Finito. Het kan verkeren.

[Maria K]

Ik denk echter dat God boven goed en kwaad verheven is, maar wel liefde is. Maar misschien ben je het daar ook wel mee eens.

Ik heb geen bepaalde gedachten of beeld bij God.
Dat was ooit.
Maar het effect is hetzelfde denk ik.
Het zijn mensen die denken in goed en kwaad.
Ik probeer mee te denken in beelden van anderen om hen te begrijpen. Daarom spreek ik vaak bewust nog de taal van de godgelovigen.
Voor mezelf heb ik alleen gedachten over wat het niet is.
Ik schrijf daarom nu "het", omdat ik God, of goddelijk, alleen kan zien als een begrip.
En dan nog te vaag om te bedenken wat het dan wel zou kunnen zijn.
Dus ik ga niet mee in dit soort verpersoonlijking.
Omdat, wat voor mij "liefde" is, alleen verbonden kan zijn met levende wezens met een meer of minder bewustzijn.

De liefde gaat dan echter vooraf aan goed en kwaad

Liefde, in de zin van gehechtheid aan, is als primair gevoel mi. altijd aanwezig geweest en actief vanaf het moment, dat we ons bewust zijn van anderen dan alleen ons eigen ik.
Vanaf het moment dat we zien, dat wij niet de enigen zijn en aandacht gaan krijgen voor dingen buiten onszelf en (moeten) gaan delen met andere ego's.
Dit is het stukje, waar ik in mee ging/ga.

Maar uiteindelijk ook alleen theoretisch en ter overdenking.
Want zo gauw men zich bewust is ervan, dat de vele ikken vechten voor hun leven en nageslacht, dan bestaat er geen onvoorwaardelijke liefde meer.
Pas daarna is de Invulling in goed en kwaad ontstaan, pas met het bewust worden van onaangename dingen ervan en het leren in de loop der tijd. Ook van wat opvoeders voorzeggen en voorleven.
Ik denk, dat onvoorwaardelijke liefde ook alleen kan bestaan in een wereld, waarin het eigen ik niet van belang is.
Als je gaat voor je leven en de eigen voortzetting ervan ook in je eigen nageslacht, zijn de eerste gedachten van liefde ook daarop gericht.
En dat kan zich uitbreiden naar de hele eigen leefgroep.

Wel kan dit inzicht ertoe leiden het belang en de betrekkelijkheid van je ego in te zien.
Het onderscheid in waarden van jezelf versus die van mensen in je omgeving, te relativeren en het daarnaar veroordelen te verminderen.
Om zo weer meer liefde op te kunnen brengen voor alles wat leeft.
Maar dat zal altijd in meerdere of mindere mate zijn, we kunnen er alleen maar naar streven, want helemaal geloof ik niet in.

[Maria K]

Niet voor niets wordt Liefde in de spirituele omgeving veelal beschreven als het Ultieme, het Meest Edele, Schone dat maar mogelijk is. De Hoogste Bron ( hoe ook in te vullen ) wordt veelal identiek geacht aan/ met het woord Liefde. Wel begrijpelijk want slechts weinigen hechten hun spirituele gedachten aan een bron van chaos, kwaadaardigheid, kwelling, vernietiging, disharmonie, onenigheid etc. Van oudsher een Bah-bron.

Wie wil er nou niet liefde voor zichzelf?
Voor het kwaad willen we zelfs wegvluchten.
Of erger nog: Kwaad met kwaad vergelden, want dat is toch "rechtvaardig"?

Zelfs het Nirwana draagt het goede perspectief in zich, je hoeft niet meer te reincarneren, niet meer deel te nemen aan een onvolkomen wereld. Zo heeft m.i. iedere spirituele stroming een goede boodschap ( Heil ) , wanneer betrokkenen zich houden aan de Weg, of het Pad , het Tao of hoe ook te noemen. Het Heil wordt weliswaar anders ingevuld, maar het specifiek beschreven Heil lonkt aan de ( verre ) horizon. Wenkend perspectief derhalve. Voor de naturalist is het ook simpel, het Heil bij hen is de biologische dood en vervolgens Finito. Het kan verkeren.

De belofte van een betere wereld of hiernamaals?
Vooral in tijden als de nood het hoogste is.
Heeft dat nog iets met liefde te maken?
Of zelfs spirituele liefde?

[Zolderworm]

Ik denk echter dat God boven goed en kwaad verheven is, maar wel liefde is. Maar misschien ben je het daar ook wel mee eens.

Ik heb geen bepaalde gedachten of beeld bij God.
Dat was ooit.
Maar het effect is hetzelfde denk ik.
Het zijn mensen die denken in goed en kwaad.
Ik probeer mee te denken in beelden van anderen om hen te begrijpen. Daarom spreek ik vaak bewust nog de taal van de godgelovigen.
Voor mezelf heb ik alleen gedachten over wat het niet is.
Ik schrijf daarom nu "het", omdat ik God, of goddelijk, alleen kan zien als een begrip.
En dan nog te vaag om te bedenken wat het dan wel zou kunnen zijn.
Dus ik ga niet mee in dit soort verpersoonlijking.
Omdat, wat voor mij "liefde" is, alleen verbonden kan zijn met levende wezens met een meer of minder bewustzijn.

De liefde gaat dan echter vooraf aan goed en kwaad

Liefde, in de zin van gehechtheid aan, is als primair gevoel mi. altijd aanwezig geweest en actief vanaf het moment, dat we ons bewust zijn van anderen dan alleen ons eigen ik.
Vanaf het moment dat we zien, dat wij niet de enigen zijn en aandacht gaan krijgen voor dingen buiten onszelf en (moeten) gaan delen met andere ego's.
Dit is het stukje, waar ik in mee ging/ga.

Maar uiteindelijk ook alleen theoretisch en ter overdenking.
Want zo gauw men zich bewust is ervan, dat de vele ikken vechten voor hun leven en nageslacht, dan bestaat er geen onvoorwaardelijke liefde meer.
Pas daarna is de Invulling in goed en kwaad ontstaan, pas met het bewust worden van onaangename dingen ervan en het leren in de loop der tijd. Ook van wat opvoeders voorzeggen en voorleven.
Ik denk, dat onvoorwaardelijke liefde ook alleen kan bestaan in een wereld, waarin het eigen ik niet van belang is.
Als je gaat voor je leven en de eigen voortzetting ervan ook in je eigen nageslacht, zijn de eerste gedachten van liefde ook daarop gericht.
En dat kan zich uitbreiden naar de hele eigen leefgroep.

Wel kan dit inzicht ertoe leiden het belang en de betrekkelijkheid van je ego in te zien.
Het onderscheid in waarden van jezelf versus die van mensen in je omgeving, te relativeren en het daarnaar veroordelen te verminderen.
Om zo weer meer liefde op te kunnen brengen voor alles wat leeft.
Maar dat zal altijd in meerdere of mindere mate zijn, we kunnen er alleen maar naar streven, want helemaal geloof ik niet in.

Als ik zeg dat God boven goed en kwaad verheven is, dan verpersoonlijk ik God niet.
De menselijke liefde is altijd voorwaardelijk en feitelijk is het: wat kan die ander voor mij betekenen? Zeker als het gaat om de liefde in relaties. Of liefde voor je kinderen. Daar zit ook een stuk natuur in. Zorgen voor je nageslacht en zich voortplanten.
Absolute liefde vinden we niet in deze wereld, maar naar mijn ervaring wel in de Geest. Dat heb ik eenmaal persoonlijk ervaren tijdens een uittreding. Gisteren sprak ik iemand die dat ook heeft ervaren.

[Maria K]

Dat heb ik eenmaal persoonlijk ervaren tijdens een uittreding. Gisteren sprak ik iemand die dat ook heeft ervaren.

Best wel bijzonder.
En als ik het voor je mag invullen, zoals ik dat zou aanvoelen:
Toch een beetje minder eenzaam in het belevingsgevoel.
Want iemand van mens tot mens mogen tegenkomen is toch nog heel wat anders dan verhalen uit een boek.
Bij zoiets bijzonders zou ik het bijna zielsverwantschap noemen, ook al is dat alleen vwb. dit onderwerp.

Ik heb dat wel eens als ik iemand tegenkom die iets verwoordt, wat ikzelf nog nooit onder woorden heb kunnen brengen en ook nooit door anderen.

[Mullog]

...
Absolute liefde vinden we niet in deze wereld, maar naar mijn ervaring wel in de Geest. Dat heb ik eenmaal persoonlijk ervaren tijdens een uittreding. Gisteren sprak ik iemand die dat ook heeft ervaren.

Als je in de Geest absolute liefde ervaart (die onvoorwaardelijk is) dan betekent dit, als ik het logisch doortrek, dat je ook liefde voelde voor die demon waar je mee gevochten hebt.

Is het echt zo absoluut?

[Zolderworm]

...
Absolute liefde vinden we niet in deze wereld, maar naar mijn ervaring wel in de Geest. Dat heb ik eenmaal persoonlijk ervaren tijdens een uittreding. Gisteren sprak ik iemand die dat ook heeft ervaren.

Als je in de Geest absolute liefde ervaart (die onvoorwaardelijk is) dan betekent dit, als ik het logisch doortrek, dat je ook liefde voelde voor die demon waar je mee gevochten hebt.

Is het echt zo absoluut?

Nee, want dat was een ander moment. Toen zat ik weer in een andere bewustzijnsmodus.