Verwachtingen

[Maria K]

John Lennon
“Toen ik 5 jaar oud was, vertelde mijn moeder me altijd dat geluk de sleutel tot het leven was.
Toen ik naar school ging, vroegen ze me wat ik wilde worden als ik groter zou zijn.
Ik schreef op ‘gelukkig’.
Ze zeiden tegen mij dat ik de opdracht niet begreep,
en ik zei tegen hun, dat zij het leven niet begrepen.”

Wat wilden jullie worden, toen je klein was?
Wat was je verwachting voor het leven toen jullie opgroeiden?
Wat leerden jullie van huis uit en hoe vulde je dat in?
En is daar veel van uit gekomen of juist heel weinig?
En wat doen deze regels nu met je?

[Mart]

John Lennon
“Toen ik 5 jaar oud was, vertelde mijn moeder me altijd dat geluk de sleutel tot het leven was.
Toen ik naar school ging, vroegen ze me wat ik wilde worden als ik groter zou zijn.
Ik schreef op ‘gelukkig’.
Ze zeiden tegen mij dat ik de opdracht niet begreep,
en ik zei tegen hun, dat zij het leven niet begrepen.”

Prachtig!

Wat wilden jullie worden, toen je klein was?
Wat was je verwachting voor het leven toen jullie opgroeiden?
Wat leerden jullie van huis uit en hoe vulde je dat in?
En is daar veel van uit gekomen of juist heel weinig?
En wat doen deze regels nu met je?

Als kind had ik geen dromen. Het leven was toen nog te mooi om ergens van te dromen, maar m'n ma wilde graag dat ik later iets zou kiezen dat dicht bij m'n hart lag, want dat zou me gelukkig maken. M'n pa, daarentegen, wilde graag dat ik iets zou kiezen waarmee ik goed geld kon verdienen, zodat ik geen financiële problemen zou krijgen en een mate van vrijheid zou hebben, want dat zou me gelukkig maken.

Voor m'n ma heb ik later de kunstacademie gedaan en voor m'n pa heb ik IT gestudeerd (en een jaartje Fysica, maar dat mag geen naam hebben). Beide studies met succes afgerond en eveneens een goede baan in de IT gekregen. Maar toen m'n ouders waren overleden, heb ik m'n baan vaarwel gezegd, de huur opgezegd en afgereisd naar Spanje. Dat was tijdens de crisis. Wilde wat betekenen voor de mensen daar, want de problemen waren daar het grootst. Heb jarenlang taal-, IT- en tekenlessen gegeven en mensen op weg kunnen helpen. Daarnaast een Oxford Trinity certificaat behaald, waardoor ik aan Spaanse academies les kon gaan geven. Het leven was goed, totdat de volgende crisis toesloeg. Die kreeg eveneens mijzelf eronder. Het baantje dat ik had gevonden, kon me niet meer voldoende klassen toebedelen, zodat ik hard werkend toch door m'n spaargeld heenraakte, m'n studie aan de uni (Duitse filologie) moest staken, in de schulden raakte en bijna m'n kamer werd uitgezet. Gelukkig was de huurbaas okay en bovendien kon hij geen nieuwe huurders vinden. Heb hem zeer recentelijk terug kunnen betalen.

Had en heb m'n ogen gericht op China, had m'n Chinees reeds weer wat opgevijzeld, een examen gedaan (waarvan de uitslag nog steeds niet bekend is, maar heb het gevoel dat het goed is gegaan), had een baan in zicht die me die richting kon uithelpen, maar dankzij de crisis is deze aan m'n neus voorbij gegaan. Heb - in tegenstelling tot m'n tijd in de IT-wereld - momenteel slechts een paar duizend euro aan spaarcentjes, een baan als leraar Engels, een klein kamertje, wat kleren en een laptop, maar ben desondanks nog gelukkiger dan toen. Het leven is goed.

[Maria K]

John Lennon
“Toen ik 5 jaar oud was, vertelde mijn moeder me altijd dat geluk de sleutel tot het leven was.
Toen ik naar school ging, vroegen ze me wat ik wilde worden als ik groter zou zijn.
Ik schreef op ‘gelukkig’.
Ze zeiden tegen mij dat ik de opdracht niet begreep,
en ik zei tegen hun, dat zij het leven niet begrepen.”

Prachtig!

Wat wilden jullie worden, toen je klein was?
Wat was je verwachting voor het leven toen jullie opgroeiden?
Wat leerden jullie van huis uit en hoe vulde je dat in?
En is daar veel van uit gekomen of juist heel weinig?
En wat doen deze regels nu met je?

Als kind had ik geen dromen. Het leven was toen nog te mooi om ergens van te dromen, maar m'n ma wilde graag dat ik later iets zou kiezen dat dicht bij m'n hart lag, want dat zou me gelukkig maken. M'n pa, daarentegen, wilde graag dat ik iets zou kiezen waarmee ik goed geld kon verdienen, zodat ik geen financiële problemen zou krijgen en een mate van vrijheid zou hebben, want dat zou me gelukkig maken.

Voor m'n ma heb ik later de kunstacademie gedaan en voor m'n pa heb ik IT gestudeerd (en een jaartje Fysica, maar dat mag geen naam hebben). Beide studies met succes afgerond en eveneens een goede baan in de IT gekregen. Maar toen m'n ouders waren overleden, heb ik m'n baan vaarwel gezegd, de huur opgezegd en afgereisd naar Spanje. Dat was tijdens de crisis. Wilde wat betekenen voor de mensen daar, want de problemen waren daar het grootst. Heb jarenlang taal-, IT- en tekenlessen gegeven en mensen op weg kunnen helpen. Daarnaast een Oxford Trinity certificaat behaald, waardoor ik aan Spaanse academies les kon gaan geven. Het leven was goed, totdat de volgende crisis toesloeg. Die kreeg eveneens mijzelf eronder. Het baantje dat ik had gevonden, kon me niet meer voldoende klassen toebedelen, zodat ik hard werkend toch door m'n spaargeld heenraakte, m'n studie aan de uni (Duitse filologie) moest staken, in de schulden raakte en bijna m'n kamer werd uitgezet. Gelukkig was de huurbaas okay en bovendien kon hij geen nieuwe huurders vinden. Heb hem zeer recentelijk terug kunnen betalen.

Had en heb m'n ogen gericht op China, had m'n Chinees reeds weer wat opgevijzeld, een examen gedaan (waarvan de uitslag nog steeds niet bekend is, maar heb het gevoel dat het goed is gegaan), had een baan in zicht die me die richting kon uithelpen, maar dankzij de crisis is deze aan m'n neus voorbij gegaan. Heb - in tegenstelling tot m'n tijd in de IT-wereld - momenteel slechts een paar duizend euro aan spaarcentjes, een baan als leraar Engels, een klein kamertje, wat kleren en een laptop, maar ben desondanks nog gelukkiger dan toen. Het leven is goed.

Veel veranderingen in de loop van je leven Mart.
En nog steeds proberen overal weer te vechten voor je eigen wensen en waarden, maar ook voor brood op de plank.
Dat blijkt niet altijd prima samen te gaan.

Zo kun je gevormd worden en groeien tijdens je leven.
Maar ook veel mensen worden echt wezenlijk teleurgesteld en kunnen voor eigen gevoel geen kant op.
Dan dreigt ook de misvorming.

Ik ben vroeger eigenlijk veel tweeslachtigheid tegen gekomen.
Een meisje zou zich vooral moeten ontwikkelen tot een goede huisvrouw en moeder. Creativiteit werd geuit in praktische zaken en dus gebruiksartikelen en de veranderingen, die daarin zich gingen voltrekken later.
En heb dat naast elkaar meegemaakt.

Maar wat dat betreft gelukkig niet van mijn thuis uit.
Dankzij ouders, die allebei een goed hoofd hadden, maar (in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw), nooit hebben mogen studeren.
Daarom hebben mijn ouders ons altijd gestimuleerd om te studeren, als we de talenten daarvoor hadden.
Wel werd duidelijk, dat alleen beroepen waarmee je de kost kon verdienen, in aanmerking kwamen, want ook meisjes kan het overkomen alleen te blijven in het leven. Of jong weduwe worden met kinderen.
Als meisje mocht ik kiezen wat ik wilde. Niet in het minst, omdat in de meeste richtingen wel onderwijzend personeel nodig was.
Van scheidingen was in mijn omgeving toen nog geen sprake.

Tot mijn tiende wilde ik zendelinge worden. Om in verre landen voor arme bruine kindertjes te gaan zorgen.
Onderdeel van de grote invloed van de christelijke kinderboekjes, als enige voorhanden, die ik verslond.
Daarna medisch analiste, wat van de planning verdween vanwege mijn enorme hekel aan scheikunde.
Het heeft daarna nog lang geduurd voor ik mijn keuze had gemaakt.
Te weinig beslissings- en daadkracht, vooral naar buiten toe, voor wat ik zelf graag wilde.

Dit alles bij en door een behoorlijk theocratische (beiden) en weinig democratische (mijn vader) opvoeding.
Ik in die tijd protesterend tegen naar mijn idee onrecht, maar uiteindelijk beseffend, dat de intenties van mijn ouders 100% waren, als het ging om wat zij dachten, dat het beste voor ons zou zijn.
En zeker niet in het minst, nadat ik stukje bij beetje er achter begon te komen toen ik opgroeide, hoe zijzelf waren opgevoed en voor zichzelf hadden geleerd daar op hun eigen persoonlijke wijze mee om te gaan.
Steeds weer uitkomend op wat ik steeds denk: "Een mens heeft zichzelf ook niet gemaakt."

Uiteindelijk superblij en dankbaar voor dit stukje opvoeding en het feit dat mijn ouders zich heel veel hebben ontzegd, om het beste voor hun kinderen te willen.
In een tijd dat in de meeste grote gezinnen de oudsten direct met 14 jaar en later met 16 jaar voltijds moesten gaan werken om financieel bij te springen zolang er nog meer monden te voeden waren.

Het zal voor de tegenwoordige tijd allemaal wat vreemd klinken, daar de meesten dit helemaal niet meer zo kennen.
Maar het heeft mij wel mede gemaakt tot wie ik ben.
Gelukkig, als ik niets te kort kom en positief creatief in denken en strijdvaardig in tijden dat dit minder is.
En het kunnen inzien wat er wezenlijk nodig is voor mijn materieel/fysiek welzijn.
En als dat minimum er is, nog slechts de strijd aan gaan als het mentaal nodig is.
Meestal voor de ander; dat was toen al in mijn puberteitsjaren.
En bij perioden zoals nu de laatste tijd, steeds vaker voor mezelf.

[Willempie]

Ik wilde Indiaan worden. Daar waren geen opleidingen voor en dus heb ik maar andere mogelijkheden gegrepen die op mijn pad kwamen. ik ben nogal avontuurlijk aangelegd en de marine leek me een goede keuze. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Veel geleerd en veel ervaringen opgedaan en maten voor het leven aan overgehouden. Tegelijkertijd ben ik altijd blijven leren, gewoon uit interesse en nieuwgierigheid. En blijven werken doe ik zolang ik kan. Ik heb die uitdaging nodig.

[Mullog]

Ik wilde paard worden toen ik klein was. Toen ik die fase achter me had gelaten wilde ik astronoom worden. Na 8 jaar middelbare school (een keertje blijven zitten op de HAVO en na de HAVO VWO gaan doen) ben ik elektrotechniek gaan studeren. Dat vond in na pakweg een jaar eigenlijk maar niks en daarom overgestapt op econometrie maar dat heb ik nog geen halfjaar volgehouden. Zoals alle intelligente losers in die tijd ben ik toen in de ICT gerold en want daar hoefde je geen diploma's voor te hebben. Financieel heb ik vanaf dat moment geen echte problemen meer gehad maar wat ik uiteindelijk belangrijker vind is dat ik altijd veel plezier in mijn werk heb gehad.

Wat mij op latere leeftijd altijd verbaasd heeft is de vraag waarom ik nooit astronomie ben gaan studeren. Uiteindelijk is daar altijd mijn interesse gebleven.

Mijn "sociale leven" is mij altijd overkomen. Als ik terugkijk heb ik daar nooit uitgesproken verwachtingen over gehad. Ik ben letterlijk over mijn vrouw gestruikeld en die heeft me dat een paar jaar zeer kwalijk genomen (we verkeerden min of meer in ongeveer dezelfde groep en kennissen waardoor we elkaar een paar keer per jaar wel ergens tegenkwamen). Tot we op een feestje min of meer per ongeluk samen in bed belanden en zijn besloot dat ik toch wel meeviel. Dat heeft geleid tot samenwonen, trouwen, kinderen en inmiddels kleinkinderen. Geen van allen stonden op de planning maar ze stonden er ook niet niet op.

Mijn ervaring is dat het leven komt zoals het komt. Je kunt wel een kinderwens hebben maar wie zegt dat het gaat lukken? Je kunt wel geen kinderwens hebben maar voor je het weet zit je er met een opgezadeld (dat is mijn broer overkomen toen die na het overlijden van zijn vrouw een relatie kreeg men een gescheiden vrouw, met kind). Je kunt zuinig zijn en prachtige plannen maken voor de toekomst maar een nicht van haar vrouw kreeg net na het pensioen van haar man en bezig met reisplannen te horen dat ze nog een maand (wat achteraf 3 weken bleek te zijn) te leven had.

Ik heb wel wensen en hoop dat sommige dingen gaan zoals ik ze graag zou zien gaan maar mijn verwachtingen daarin hecht ik geen waarde aan. Morgen is toch alles anders.

[hopper]

Ik wist vroeger al niet wat ik later wilde worden. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet.
Ik denk dat ik al heel jong geen verwachtingen had en dat ik dat op latere leeftijd heb vervolmaakt.
Wat volgens mij betekent dat iedereen al jong bezield is op een bepaalde manier.
Want als ik het zo lees wilde iedereen van alles en nog wat worden.
Worden gaat vanzelf, daar hoef je niks voor te doen.
Ik ben oud geworden, dat ging vanzelf.

[peda]

"' Worden gaat inderdaad vanzelf "' maar de invulling van het "" worden "' dat hangt in hoge mate van jezelf af. De ene mens vult het "' worden "' in met een levenslang bestaan op bijstandsniveau ( en ik ken dezulken ), een ander streeft andere al of niet hogere doelen na. Voor mij is belangrijk dat een ieder tevreden is met de resultaten van eigen keuzes en juist dat laatste daar hapert het in mijn waarneming massaal aan. De basis voor veel structurele ontevredenheid onder de mensen. Ik heb niet genoeg van ......en een ieder vult bij de puntjes maar in wat hem/ haar ontbreekt.
Mijn verwachtingen sporen met wat ik in mijn leven gerealiseerd heb, de gelukkige "' wordende "' mens.

[hopper]

Een levenslang bestaan op bijstandsniveau is geen invulling, maar een labbekakkerig bestaan als vegetatie.
Ik kan me een dergelijk bestaan niet voorstellen noch is het ooit bij me opgekomen om zo'n bestaan na te streven.

Ik heb nooit geweten waar mijn talenten zouden liggen, dus heb ik ze nooit ingevuld (verwachtingen scheppen).
Met de wijsheid van de oude dag weet ik dat je je talenten alleen achteraf kunt invullen.

[Maria K]

Een levenslang bestaan op bijstandsniveau is geen invulling, maar een labbekakkerig bestaan als vegetatie.
Ik kan me een dergelijk bestaan niet voorstellen noch is het ooit bij me opgekomen om zo'n bestaan na te streven.

Ik heb nooit geweten waar mijn talenten zouden liggen, dus heb ik ze nooit ingevuld (verwachtingen scheppen).

Toch is het een bestaan, waarin je het beste kansen hebt om te leren "zonder begeertes" te leven.
En uiteindelijk te leren voldoende te hebben aan de kleine dingen om je heen en de grootse dingen in je medemensen en andere levende have.
Ook al is een wat ruimere portemonnee nooit te versmaden.
Zo ook van de grootsheid van de natuur en wat dat kan betekenen voor een waardevolle invulling in je leven.
Als je hebt wat je je wenst is dat loze praat.

Met de wijsheid van de oude dag weet ik dat je je talenten alleen achteraf kunt invullen.

Op welke leeftijd ben je als je kunt spreken over de wijsheid van je oude dag?

Ik weet niet wat je hiermee bedoelt.
Als je ziet dat je kansen verkeken zijn om te gaan woekeren met je talenten?
Ik hoorde altijd en zeg nu zelf ook:
Als je je geen toekomst meer in kunt denken en je verwachtingen daarin zero zijn, dan ben je pas echt oud.

En daar kan ik geen leeftijd bij bedenken, want ik kom dat bij mensen op alle leeftijden tegen.

[Maria K]

Mijn "sociale leven" is mij altijd overkomen. Als ik terugkijk heb ik daar nooit uitgesproken verwachtingen over gehad.

Ik ben letterlijk over mijn vrouw gestruikeld...........

Mijn ervaring is dat het leven komt zoals het komt. Je kunt wel een kinderwens hebben maar wie zegt dat het gaat lukken?

Je kunt zuinig zijn en prachtige plannen maken voor de toekomst maar een nicht van haar vrouw kreeg net na het pensioen van haar man en bezig met reisplannen te horen dat ze nog een maand (wat achteraf 3 weken bleek te zijn) te leven had.

Ik heb wel wensen en hoop dat sommige dingen gaan zoals ik ze graag zou zien gaan maar mijn verwachtingen daarin hecht ik geen waarde aan. Morgen is toch alles anders.

Als je flexibel in je eigen leven staat en ook in je toekomst verwachtingen, dan groeit de inzet ervoor en het effect ervan aan de hand van hetgeen je omstandigheden brengen.

Als je dat niet kunt en het bij verwachting blijft, dan wordt het teleurstelling op teleurstelling.
Waar je dan weer al dan niet met kunst en vliegwerk mee hebt te dealen, zolang je je geluk in eigen hand wil houden.
Of anders bij de pakken neer gaan zitten om vervolgens Calimero gedrag te gaan vertonen.

Zonder al te veel verwachtingen zal het je ook teleurstelling besparen.

[Mullog]

Mijn "sociale leven" is mij altijd overkomen. Als ik terugkijk heb ik daar nooit uitgesproken verwachtingen over gehad.

Ik ben letterlijk over mijn vrouw gestruikeld...........

Mijn ervaring is dat het leven komt zoals het komt. Je kunt wel een kinderwens hebben maar wie zegt dat het gaat lukken?

Je kunt zuinig zijn en prachtige plannen maken voor de toekomst maar een nicht van haar vrouw kreeg net na het pensioen van haar man en bezig met reisplannen te horen dat ze nog een maand (wat achteraf 3 weken bleek te zijn) te leven had.

Ik heb wel wensen en hoop dat sommige dingen gaan zoals ik ze graag zou zien gaan maar mijn verwachtingen daarin hecht ik geen waarde aan. Morgen is toch alles anders.

Als je flexibel in je eigen leven staat en ook in je toekomst verwachtingen, dan groeit de inzet ervoor en het effect ervan aan de hand van hetgeen je omstandigheden brengen.

Als je dat niet kunt en het bij verwachting blijft, dan wordt het teleurstelling op teleurstelling.
Waar je dan weer al dan niet met kunst en vliegwerk mee hebt te dealen, zolang je je geluk in eigen hand wil houden.
Of anders bij de pakken neer gaan zitten om vervolgens Calimero gedrag te gaan vertonen.

Zonder al te veel verwachtingen zal het je ook teleurstelling besparen.

Precies, carpe diem. Wat niet wegneemt dat je alert moet zijn op kansen en die pakken als je kunt maar niet gaan zitten treuren als het niet lukt.

[hopper]

Een levenslang bestaan op bijstandsniveau is geen invulling, maar een labbekakkerig bestaan als vegetatie.
Ik kan me een dergelijk bestaan niet voorstellen noch is het ooit bij me opgekomen om zo'n bestaan na te streven.

Ik heb nooit geweten waar mijn talenten zouden liggen, dus heb ik ze nooit ingevuld (verwachtingen scheppen).

Toch is het een bestaan, waarin je het beste kansen hebt om te leren "zonder begeertes" te leven.
En uiteindelijk te leren voldoende te hebben aan de kleine dingen om je heen en de grootse dingen in je medemensen en andere levende have.
Ook al is een wat ruimere portemonnee nooit te versmaden.
Zo ook van de grootsheid van de natuur en wat dat kan betekenen voor een waardevolle invulling in je leven.
Als je hebt wat je je wenst is dat loze praat.

Met de wijsheid van de oude dag weet ik dat je je talenten alleen achteraf kunt invullen.

Op welke leeftijd ben je als je kunt spreken over de wijsheid van je oude dag?

Ik weet niet wat je hiermee bedoelt.
Als je ziet dat je kansen verkeken zijn om te gaan woekeren met je talenten?
Ik hoorde altijd en zeg nu zelf ook:
Als je je geen toekomst meer in kunt denken en je verwachtingen daarin zero zijn, dan ben je pas echt oud.

En daar kan ik geen leeftijd bij bedenken, want ik kom dat bij mensen op alle leeftijden tegen.

Ik vroeg mij mijn hele leven af waar mijn talenten toch zouden leggen. Mede onder invloed van het talenten-verhaal van Jezus. Ik wilde toch ook niet de derde dienaar zijn die zijn talent had begraven. Maar ik ben en was nogal middelmatig met mijn talenten.

Nu ik oud ben weet ik dat ik wel degelijk een talent had en deze niet begraven heb, maar gebruikt heb.
Er schuilt een diepe betekenis in deze parabel, maar ik plaatste een 'talent' altijd in een vaardigheid in het dagdagelijkse leven.
Daarom weet ik dat je alleen achteraf je talenten kunt invullen. En dat er ouderdom nodig is om je talenten te kennen.

[Maria K]

Ik vroeg mij mijn hele leven af waar mijn talenten toch zouden leggen. Mede onder invloed van het talenten-verhaal van Jezus. Ik wilde toch ook niet de derde dienaar zijn die zijn talent had begraven. Maar ik ben en was nogal middelmatig met mijn talenten.

Ik heb daar ook sterke associaties mee.

Nu ik oud ben weet ik dat ik wel degelijk een talent had en deze niet begraven heb, maar gebruikt heb.
Er schuilt een diepe betekenis in deze parabel, maar ik plaatste een 'talent' altijd in een vaardigheid in het dagdagelijkse leven.

Beetje vaag, maar ook wel herkenbaar.

Daarom weet ik dat je alleen achteraf je talenten kunt invullen. En dat er ouderdom nodig is om je talenten te kennen.

Dit is wat ik niet begrijp.

[hopper]

Ik vroeg mij mijn hele leven af waar mijn talenten toch zouden leggen. Mede onder invloed van het talenten-verhaal van Jezus. Ik wilde toch ook niet de derde dienaar zijn die zijn talent had begraven. Maar ik ben en was nogal middelmatig met mijn talenten.

Ik heb daar ook sterke associaties mee.

Nu ik oud ben weet ik dat ik wel degelijk een talent had en deze niet begraven heb, maar gebruikt heb.
Er schuilt een diepe betekenis in deze parabel, maar ik plaatste een 'talent' altijd in een vaardigheid in het dagdagelijkse leven.

Beetje vaag, maar ook wel herkenbaar.

Daarom weet ik dat je alleen achteraf je talenten kunt invullen. En dat er ouderdom nodig is om je talenten te kennen.

Dit is wat ik niet begrijp.

Als je een talent hebt ontwikkelt dan begrijp je hoe iets werkt. Je weet dat ik belangstelling heb voor mystiek en filosofie, maar dat is niet louter een kwestie van ijverig bestuderen. Als je bv Jezus wilt begrijpen dan volstaat geloven niet. En ook zijn teksten bestuderen helpt je niet verder. Je moet er gevoel voor ontwikkelen om te begrijpen waar Jezus en vele anderen het over hebben. Het is op auto-didactische wijze zelfkennis opdoen.

Als iemand jou gaat onderwijzen dan werkt het niet, daarom sprak Jezus in parabellen, sprak Rumi in poëzie of Lao Tze in zijn verzen.
Je moet daar je talent in ontwikkelen om dat auto-didactisch vermogen te ontwikkelen.
En de ouderdom is noodzakelijk om -terugkijkend- je eigen talent op dat terrein te herkennen.
Intuïtief begrijpen is een wijze van begrijpen welke voor het denken uit gaat.
Je bent met je eigen geest bezig, maar het moet zich in de praktijk ontwikkelen.
Zodat je het naderhand weer in een denkbeeld kunt begrijpen.

[peda]

Je bent met je eigen geest bezig, maar het moet zich in de praktijk ontwikkelen.
Zodat je het naderhand weer in een denkbeeld kunt begrijpen.

Het voordeel van het bezig zijn met de eigen geest, is de nagenoeg 100 % persoonlijke onafhankelijkheid. Bij nagenoeg alle talenten waarover de mens beschikt, sta je in de praktische mogelijkheden van toepassing in een concurrentie verhouding met anderen. Juist dit concurreren dat de ene beter afgaat als de ander is een belangrijke reden voor persoonlijke ontevredenheid, wanneer naar eigen inzicht aan het kortste eind getrokken wordt. Daar heb je met het zich bezig houden met de eigen geest totaal geen last van. De mens Doet (geestelijk) wat hij Wil, conform Schopenhauer en niemand remt hem, of bemoeit zich met de voorstellingen, hoe absurd die in de concurrentieverhoudingen ook mogen zijn. De wereld waarin je kunt zwemmen in eigen tevredenheid, immers alle verwachtingen komen uit, je hoeft er maar aan te denken.

[Maria K]

Dit is wat ik niet begrijp.

Als je een talent hebt ontwikkelt dan begrijp je hoe iets werkt. Je weet dat ik belangstelling heb voor mystiek en filosofie, maar dat is niet louter een kwestie van ijverig bestuderen. Als je bv Jezus wilt begrijpen dan volstaat geloven niet. En ook zijn teksten bestuderen helpt je niet verder. Je moet er gevoel voor ontwikkelen om te begrijpen waar Jezus en vele anderen het over hebben. Het is op auto-didactische wijze zelfkennis opdoen.
Als iemand jou gaat onderwijzen dan werkt het niet, daarom sprak Jezus in parabellen, sprak Rumi in poëzie of Lao Tze in zijn verzen.
Je moet daar je talent in ontwikkelen om dat auto-didactisch vermogen te ontwikkelen.
En de ouderdom is noodzakelijk om -terugkijkend- je eigen talent op dat terrein te herkennen.
Intuïtief begrijpen is een wijze van begrijpen welke voor het denken uit gaat.
Je bent met je eigen geest bezig, maar het moet zich in de praktijk ontwikkelen.
Zodat je het naderhand weer in een denkbeeld kunt begrijpen.

Dat kan ik zo goed begrijpen.
Ik zag echter in jouw "talent" niet zo duidelijk de inzichten na de belevenissen. Meer als een hoeveelheid aan elkaar geregen leermomenten in je leven.
In talent zie ik alleen de aanleg tot..........
Zo heeft ieder zijn eigen "leerschool" in zijn leven op zijn eigen manier.
Dus dat is dan recht evenredig met de tijd, dat je die ervaringen hebt, en hier misschien "het talent", heel afhankelijk van je aard en manier van voelen en denken. Het talent is er dan altijd al.
Zeker kun je binnen een relatief korte tijd grote hoeveelheden ervaringen te beleven, al op jonge leeftijd veel inzichten krijgen.
Je hebt dan gelijk in die zin, dat je dat pas bewust kunt zijn na de ervaring en het verwerken ervan.

Woorden van anderen kunnen je helpen dingen van meerdere kanten te bezien.
Mensen zijn niet zo uniek, als we steeds denken op andere schouders te moeten gaan staan.
Alles is al een keer bedacht en vaak beschreven.
Wel zijn het de onder woorden gebrachte woorden van anderen, waar je de meeste affiniteit mee hebt, die je je steeds herinnert.
Je kunt nog zoveel grote namen lezen en benoemen, maar je kunt pas bevatten, als delen ervan binnen je eigen inzicht bewaarheid zijn geworden.
Als je daaruit je eigen inzicht hebt gedestilleerd, maar dat is dan helemaal van jezelf.
Door anderen meestal niet te herkennen, als de typische gedachten van één van je leermeesters.

Heb je niet zelf je eigen inzichten verworven, dan ben je als "gelover" van anderen misschien best in staat steeds hun woorden te herinneren en daarmee vaak geholpen, maar wordt je direct weer omver geblazen als je geen woorden voorhanden hebt.'
Als je kunt leunen op je eigen inzichten heb je de ander niet nodig.

Maar evengoed leert het je, dat je anderen niet kunt bereiken door je vlg. je eigen belevingswereld te uiten.
Je mag pas hopen dat het bij de ander overkomt, als je de taal spreekt van de ander.

[hopper]

Als je een talent hebt ontwikkelt dan begrijp je hoe iets werkt. Je weet dat ik belangstelling heb voor mystiek en filosofie, maar dat is niet louter een kwestie van ijverig bestuderen. Als je bv Jezus wilt begrijpen dan volstaat geloven niet. En ook zijn teksten bestuderen helpt je niet verder. Je moet er gevoel voor ontwikkelen om te begrijpen waar Jezus en vele anderen het over hebben. Het is op auto-didactische wijze zelfkennis opdoen.
Als iemand jou gaat onderwijzen dan werkt het niet, daarom sprak Jezus in parabellen, sprak Rumi in poëzie of Lao Tze in zijn verzen.
Je moet daar je talent in ontwikkelen om dat auto-didactisch vermogen te ontwikkelen.
En de ouderdom is noodzakelijk om -terugkijkend- je eigen talent op dat terrein te herkennen.
Intuïtief begrijpen is een wijze van begrijpen welke voor het denken uit gaat.
Je bent met je eigen geest bezig, maar het moet zich in de praktijk ontwikkelen.
Zodat je het naderhand weer in een denkbeeld kunt begrijpen.

Dat kan ik zo goed begrijpen.
Ik zag echter in jouw "talent" niet zo duidelijk de inzichten na de belevenissen. Meer als een hoeveelheid aan elkaar geregen leermomenten in je leven.
In talent zie ik alleen de aanleg tot..........
Zo heeft ieder zijn eigen "leerschool" in zijn leven op zijn eigen manier.
Dus dat is dan recht evenredig met de tijd, dat je die ervaringen hebt, en hier misschien "het talent", heel afhankelijk van je aard en manier van voelen en denken. Het talent is er dan altijd al.
Zeker kun je binnen een relatief korte tijd grote hoeveelheden ervaringen te beleven, al op jonge leeftijd veel inzichten krijgen.
Je hebt dan gelijk in die zin, dat je dat pas bewust kunt zijn na de ervaring en het verwerken ervan.

Inderdaad, zo bedoel ik het ook. Het is een aan elkaar geregen leermomenten. Je moet eerst het één leren voordat je een stap verder kunt maken.
Of je kunt in het geheel niet leren. Geloof zie ik als iets aan nemen zonder het aan de praktijk te toetsen. Dat is je talent begraven.

Daarom is er ook tijd nodig om achterom te kunnen zien wat je geleerd hebt. En zo ook de waarde zien van wat je op jonge leeftijd al geleerd hebt.

Woorden van anderen kunnen je helpen dingen van meerdere kanten te bezien.
Mensen zijn niet zo uniek, als we steeds denken op andere schouders te moeten gaan staan.

Inderdaad, we zijn helemaal niet zo uniek. Alles wat er te bedenken valt op spiritueel terrein is al eens bedacht. Daarom vind ik het waardevol om al die mensen uit het verleden te lezen. Plato verschilde niet zo veel van Jezus, hij had alleen een andere wijze van vertellen. Er zijn tientallen wijzen om een insteek te kiezen. Bij Jezus blijven hangen is geestdodend, het is de diversiteit wat het hem doet.

[hopper]

Je bent met je eigen geest bezig, maar het moet zich in de praktijk ontwikkelen.
Zodat je het naderhand weer in een denkbeeld kunt begrijpen.

Het voordeel van het bezig zijn met de eigen geest, is de nagenoeg 100 % persoonlijke onafhankelijkheid. Bij nagenoeg alle talenten waarover de mens beschikt, sta je in de praktische mogelijkheden van toepassing in een concurrentie verhouding met anderen. Juist dit concurreren dat de ene beter afgaat als de ander is een belangrijke reden voor persoonlijke ontevredenheid, wanneer naar eigen inzicht aan het kortste eind getrokken wordt. Daar heb je met het zich bezig houden met de eigen geest totaal geen last van. De mens Doet (geestelijk) wat hij Wil, conform Schopenhauer en niemand remt hem, of bemoeit zich met de voorstellingen, hoe absurd die in de concurrentieverhoudingen ook mogen zijn. De wereld waarin je kunt zwemmen in eigen tevredenheid, immers alle verwachtingen komen uit, je hoeft er maar aan te denken.

In een spirituele ontwikkeling is er juist geen sprake van concurrentie. Er is een graagte om te delen met anderen. Mits men er voor open staat.
Zo is althans mijn ervaring. Ik heb veel mooie mensen ontmoet waarvan ik geleerd heb.

[Maria K]

Inderdaad, zo bedoel ik het ook. Het is een aan elkaar geregen leermomenten. Je moet eerst het één leren voordat je een stap verder kunt maken.
Of je kunt in het geheel niet leren.

Je kunt dat op meer manieren bekijken.
Wat je nu schrijft zal voor jou gelden.

Geloof zie ik als iets aan nemen zonder het aan de praktijk te toetsen. Dat is je talent begraven.

Hoeft niet.
Anderen hebben weer andere talenten.
En een andere manier van omgaan met herinneringen en leermomenten.
Het kan heel vaak zijn waarde hebben voor mensen, zeker in tumultvolle tijden.

Zie ook Voortschrijdend inzicht.