Christus de Eeuwige Tao

[Uranopolitis]

De zesde enneade: de Weg van Nederigheid en Vergeving



Ch'en Yuan-du (Luke Ch'en), De meester wast de voeten van de discipelen.

46

Zelfachting, zoals verlangen naar geschapen dingen,

Breekt de Oorspronkelijke Harmonie, Oorspronkelijke Eenvoud.

Makend scheidingen in de natuur,

Het behandelt sommige dingen als waardeloos.

Door dingen in de natuur op een onnatuurlijke manier te gebruiken,

Het verderft hen door misbruik.

Als een persoon die naar geschapen dingen verlangt, een slaaf is van de zintuigen,

Zo is een persoon die eigendunk heeft.

Want de persoon van verlangen wordt door zijn ogen en oren tot anderen aangetrokken,

Terwijl de verwaand persoon de ogen en oren van anderen naar zich toe probeert te trekken.

Hij maakt indruk op en charmeert alleen door wat zichtbaar en hoorbaar is

Degenen die deugd alleen met hun zintuigen beoordelen.

Dus zei de Oude Wijsgeer:

«Op zijn tenen kan niemand stevig staan.

Niemand kan goed lopen schrijlings.

Wie zichzelf rechtvaardigt, heeft geen glorie.

Iemand die opschept over zijn capaciteiten heeft geen verdiensten.

Iemand die verwaandheid heeft, is niet de leider onder de mensen.

Dergelijke, naar het oordeel van de Weg, lijken op de 'uitschot en geruchten' van deugd.

Degenen die de Weg bezitten, hebben geen gelegenheid voor hen».

[Uranopolitis]

47

«De zachtste ding in het universum», zei de Oude Wijsgeer,

«Overwint de hardste ding in het universum.

De stijve en onbuigzame is de discipel van dood,

De zachtaardige en toegeeflijke is de discipel van leven.

Een boom die onbuigzaam is, is gemakkelijk te breken.

De harde en de sterke zullen vallen.

De zachte en zwakke zullen overheren».

Als een nederige ziel een pijnlijke ervaring overkomt,

Ze buigt en zo blijft heel.

Ze gaat meteen tegen zichzelf in,

Meteen beschuldigt ze zichzelf,

En ze is niet van plan iemand anders te beschuldigen.

Zo gaat ze op haar weg,

Ongestoord, niet depressief, in volledige gemoedsrust,

Geen reden hebbend om boos te zijn of iemand boos te maken.

Daarom zei de Wijsgeer:

«Vermeng je met alles wat nederig is als stof.

Dit wordt de Oorspronkelijke Harmonie genoemd.

Men kan er geen intieme relatie mee hebben, noch kan men ervan vervreemd raken.

Men kan haar niet profiteren, noch kan men haar schaden.

Men kan haar niet verheven, noch kan men haar vernederen.

Juist daarom is zij de hoogste, meest waardevolle ding ter wereld».

De nederige ziel, zijnde één met het stof van de aarde,

Kent de kracht achter het zeggen: «Vergeef me».

Ze behoort tot de sterksten ter wereld,

Want niets is krachtiger dan nederigheid.

[Uranopolitis]

48

«De Weg», zei de Oude Wijsgeer, «verbergt zijn snijdende rand.

Het overstijgt verstrikking,

Verzacht zijn Licht,

Versmelt met stof».

Ware nederigheid is niet in woorden te omschrijven,

Want het is het kleed van de Oer-Essentie Zelf.

De Weg van de Hemel bekleedde Zichzelf ermee.

Afdalend van Zijn verhevenheid,

Hij gebruikte het om Zijn pracht te verbergen,

Opdat Zijn schepping niet verteerd wordt door het vurige visioen.

Schepping kon niet rechtstreeks naar Zijn Ongeschapen Licht kijken,

Evenmin kon het de stem van Zijn donderslagen horen.

Daarom is Hij niet in een aardbeving nedergedaald,

Noch in een vuur, noch in een vreeswekkende en machtige geluid,

Maar, zoals de Oude Profeet zei,

«Als regen op een vacht,

Als regendruppels die op de aarde vallen" zachtjes,

Zichzelf verbergend in de sluier van Zijn vlees,

Sprekend met ons in het lichaam

Geschapen in de schoot van de Maagd.

«Verdeemoediging», zei de Oude Wijsgeer, «is het fundament van verheffing.

Verhevenheid is gebaseerd op nederigheid.

Vandaar dat de wijsgeer grove kleding draagt

Maar omarmt een juweel in zijn boezem».

Een ieder die het grove kleed van nederigheid aantrekt

Is gelijk aan de Weg Die het vóór ons aantrok,

Wanneer, door Zijn dragen van het ruwe lichaam van onze nederigheid,

De schepping aanschouwde Zijn verhevenheid,

En kreeg eindelijk haar juweel:

Het visioen van haar Maker.

[Uranopolitis]

49

"Waarom is de zee de koning van honderd stromen?" vroeg de Oude Wijsgeer.

«Omdat het onder hen ligt.

Daarom is het de koning van honderd stromen».

De Meester van het universum,

Ons tonend hoe de weg van nederigheid te bewandelen,

Nam een ​​handdoek

En, bukkend onder zijn discipelen,

Waste hun voeten.

Leer niet van een engel, zei Hij,

Noch van de mens, noch van een boek,

Maar van mij -

Van mijn inwoning,

Van mijn verlichting en werking in jou;

Want ik ben zachtmoedig en nederig van hart

En in gedachten en in geest,

En uw zielen zullen rust vinden van conflicten

En verlichting van gedachten.

Want net zoals trots de ziel verstrooit door fantasieën en afleidingen,

Zo ook nederigheid brengt de ziel bijeen door stilte van gedachten

En concentreert haar in haarzelf.

Zo wil de nederige ziel in stilte binnenkomen en verblijven,

Om haar vroegere opvattingen samen met de zintuigen te verzaken,

Om te worden als iets dat niet bestaat in de schepping,

Dat niet tot bestaan is gekomen in deze wereld,

Dat totaal onbekend is,

Zelfs voor haarzelf, zelfs voor de zintuigen.

Zo verborgen, blijft ze bij de Meester van het universum,

Altijd neerdalend naar Hem, de oneindige Zee van Essentie,

De Koning van honderd stromen.

[Uranopolitis]

50

De Oude Wijsgeer, volgeling van de Weg, zei:

«De wijsgeer houdt zich aan zijn helft van de afspraak,

Maar eist niet wat hem toekomt.

Een deugdzaam mens vervult zijn rol,

Maar een man zonder deugd vereist dat anderen hun verplichtingen nakomen».

En de Weg, toen Hij vlees werd, zei:

«Geef aan iedereen die je vraagt,

En van hem die je goederen wegneemt, vraag ze niet terug.

Doe goed, en leen, hopend op niets terug».

De Weg, toen Hij vlees werd,

Gaf Zijn eigen leven voor hen aan wie Hij het leven had gegeven,

Toch eiste Hij niet het aan Hem verschuldigde.

Noem Hem niet rechtvaardig,

Want onze broze natuur zou niet sterk genoeg zijn

Als Zijn gerechtigheid zou opstaan ​​om het hare op te eisen.

Noem Hem liever genadig,

Want Hij kwam, barmhartigheid gebruikend in plaats van gerechtigheid,

Omdat we te allen tijde door schulden gebonden zijn.

Er is een Waarborger voor hen die gebonden zijn door schulden.

Er is een Genezer voor hen die gestruikeld zijn,

Die de eenvoud van hun oorspronkelijke natuur hebben aangetast.

Er is een Waarborger en Genezer:

Hijzelf Die vroeg om genade te schenken aan zijn moordenaars,

Die hen vergiffenis schonk terwijl Hij aan de Boom hing.

«De Adem van de Hemel», zegt Hij, «is op mij

Om goede tijdingen te prediken aan de armen,

Om de gebrokenen van hart te genezen,

Om vergeving te verkondigen aan de gevangenen,

En om degenen die verpletterd zijn te bevrijden».

[Uranopolitis]

51

«Door middel van de Weg», zei de Oude Wijsgeer,

«Men wordt vergeven als men zondigt».

Wanneer men liefheeft, niets terug verwachtend,

Men heeft de macht om iemand alles te vergeven.

Daarom de Weg, Die volmaakte liefde is en volmaakt liefheeft,

En die uit liefde naar de aarde kwam,

Kwam met de macht om alle mensen alle misdaden te vergeven.

Dit was een geschenk dat Hij aanbood.

Maar het kan alleen ontvangen worden door hem die zelf liefheeft,

En daarom vergeeft.

Want als men liefheeft, niets terug verwachtend,

Men zal niet alleen alles vergeven -

Men zal alles vergeven worden.

Aan hen die veel liefhebben, zei de Weg,

Veel zal vergeven worden.

Maar aan hen die weinig liefhebben,

Weinig zal vergeven worden.

Dit is de Weg van de Hemel.

De geest van vergeving is de geest van de Weg.

Het hart van de volgeling van de Weg onderscheidt zich door zijn vermogen om te vergeven.

Maar het hart kan geen volmaakte vergeving bereiken

Totdat de Ongeschapen Adem erin binnenkomt

Met de volmaakte liefde die Hij had met de Geest en het Woord

Van vooreeuwigheid.

[Uranopolitis]

52

Wanneer men anderen de schuld geeft, is er strijd;

Wanneer men zijn eigen fouten vindt, is er vrede.

Wanneer iemand teruggave eist voor een misdaad, is er strijd;

Wanneer iemand vergeeft, is er vrede.

Toen de Weg vlees aannam, nam Hij de schuld op Zichzelf

En Hij vergaf iedereen, zelfs Zijn eigen moordenaars:

Daarom is Hij gekomen om vrede te brengen.

En toch is deze non-conflict in strijd met de strijd van deze wereld:

Daarom kwam Hij en bracht Zijn vrede met een zwaard.

[Uranopolitis]

53

«De deugdzamen», zei de Oude Wijsgeer, «twisten niet.

Degenen die twisten zijn niet deugdzaam».

Een teken van een deugdzame en medelevende ziel is vergeving van elke schuld.

Een teken van een kwade geest is bittere woorden voor iemand die gevallen is.

Een deugdzame ziel, nedergedaald in de Vallei,

In de gebroken heelheid van nederigheid,

Weet niet hoe vijandschap te hebben.

Ze vergeeft tot het laatste, verontschuldigt tot het laatste.

Ze vordert niet wat men haar verschuldigd is, eist geen restitutie.

Maar oordeelt alleen zichzelf,

Altijd eindeloos zoekend naar de misdaad in haarzelf.

Zoals de Weg die de ziel volgt,

Ze zal iedereen vergeven en verontschuldigen,

Zelfs haar eigen folteraar.

Vragend om genade in de geheime plaats van het hart,

Ze krijgt het van de Bron van alle genade.

En vanaf daar, vanaf de geheime plek,

Ze straalt genade uit naar al het geschapene.

Als het hart heeft vergeven en verontschuldigd,

Overtredingen worden niet herinnerd.

Ze worden alleen op zolder, in het geheugen, herinnerd,

Zonder de deelname van het hart.

Het is dus noodzakelijk om onderscheid te maken tussen deze twee dingen:

Het hart en de reden.

Als het hart heeft vergeven, zal het zich nooit herinneren,

Want het heeft geen geheugen.

De hersenen herinneren zich misschien

Maar het hart zal protesteren en de hersenen dwingen te zwijgen.

[Uranopolitis]

54

Als je met Hem in de Vallei bent afgedaald,

En met Hem bent opgeheven op de Boom;

Wanneer de tranen van vreugdevolle, bevrijdende pijn je ogen overstromen,

En je proeft de zoetheid en de volmaakte vrijheid van het sterven aan dit leven,

Dan voel je geen woede of toorn meer,

En je weet wat het betekent om iedereen en alles te vergeven.

Dan zie je hoe Hij, toen hij aan de Boom genageld werd,

Iedereen heeft kunnen vergeven die ooit heeft geleefd en ooit zal leven.

Toch zie je nog steeds de mensen om je heen,

En nog steeds zie je hun zwakheden en tekortkomingen,

Maar nu voel je zo'n medelijden met hen,

Alsof het kleine kinderen zijn.

En je voelt jezelf als een kind.

In een zekere zin is er niets veranderd:

Het goede in jou blijft,

Het kwade in jou blijft, maar nu weet je,

Je weet dat er niets verhevener, mooier en dieper is dan het Kruis.

Nu weet je wat het betekent dat Hij Zijn Bloed voor jou vergoten heeft in een agonie van pijn,

Waarvoor zelfs Hij bang en bedroefd was om te verduren.

En toen, tijdens het avondmaal vóór Zijn laatste agonie,

Hij vraagt ​​je Zijn Bloed te drinken en Zijn Vlees te eten

Voor de vergeving van zonden,

Ook jij bent klaar om je vlees op te geven en je bloed te vergieten,

Ook jij bent klaar om te vergeven,

Zodat je mag delen in wat Hij is,

In Zijn ultieme, bevrijdende liefde.

Een liefde die de pijn is,

Maar een pijn die de vrede is,

En een vrede die alle begrip te boven gaat.

[Uranopolitis]

Icoon "de Ultieme Nederigheid" (ákra tapínosis)

[Uranopolitis]

De zevende enneade: de Weg van Volmaakte Liefde



Sui Tzi-hua, het Mystieke Avondmaal

55

«De mens van de hoogste deugd», zei de Oude Wijsgeer,

«Is als water dat op nederige plaatsen verblijft.

In zijn verblijf is hij als de aarde, onderaan iedereen.

Bij het geven is hij mensenhartelijk.

Zijn hart is onmetelijk».

De nederige ziel is als water,

Water dat de aarde van het hart verzacht,

De plaats van haar verblijf.

Door haar nederigheid in de omgang met mensen,

Hardheid en ongevoeligheid worden van haar verdreven,

Weggevaagd als een zware steen.

Een nieuw vergezicht opent zich voor de blik van de geest:

De wonden waarmee haar hele natuur doorzeefd is.

Dan begint het verzachte hart de geest te helpen met rouwen,

En als de ziel zichzelf voor de eerste keer begint te leren kennen,

Ze begint voor de eerste keer anderen te leren kennen.

Vindend de ene gewonde natuur, gemeen voor iedereen,

In haar mededogen verblijft ze in de aarde van het hart,

Onder hen aan.

Haar hart is onmetelijk geworden.

Ze heeft de weg naar perfecte liefde gevonden.

[Uranopolitis]

56

Degenen die de Weg volgen

Zijn bekend door hun liefde.

Iedereen die liefheeft, is geboren uit de Weg

En kent de Weg.

Hij die niet liefheeft, kent de Weg niet,

Want de Weg is liefde.

Wie in de liefde verblijft, verblijft in de Weg,

En de Weg in hem.

Er is geen angst in liefde,

Maar volmaakte liefde verdrijft angst.

Niets wordt meer gekoesterd door de Weg dan volmaakte liefde.

Want de Weg is eenvoudig en onverdeeld,

En liefde verenigt datgene wat verscheurd is.

Liefde schept een enkele identiteit van wil en doel,

Vrij van factie,

Onder velen en onder allen.

Het Woord, dat had bestaan ​​met de Geest en de Adem

In een unie van volmaakte liefde, eenheid van Essentie,

Van voor het begin der tijden:

Ditzelfde voor-eeuwige Woord, toen Hij naar de aarde kwam,

Hij bad tot zijn Vader, de Geest,

Dat zo'n volmaakte liefde, zo'n eenheid, moge bestaan ​​tussen degenen die Hem volgden, de Weg,

En tussen Hem en hen:

«Vader, bewaar in Uw eigen naam degenen die Gij mij gegeven hebt,

Opdat zij één mogen zijn, zoals wij.

Opdat ze allemaal één mogen zijn,

Zoals Gij, Vader, in mij bent,

En ik in U;

Dat zij ook één mogen zijn in ons.

Ik in hen, en Gij in mij,

Opdat ze volmaakt één moge zijn.

En opdat de wereld mag weten dat Gij mij gezonden hebt,

En hen hebt liefgehad, zoals Gij mij hebt liefgehad.

Want Gij hebt me liefgehad

Voor de grondlegging der wereld».

[Uranopolitis]

57

«De Grote Weg», zei de Oude Wijsgeer,

"Is onveranderlijk, allesdoordringend, onfeilbaar".

Hoe heeft dan de Weg, toen Hij de vorm van het vlees aannam dat onderworpen is aan de dood,

Zichzelf onfeilbaar getoond?

Hoe, als niet door de eeuwige, onveranderlijke liefde die Hij deelt met de Geest en de Adem?

Liefde is niet alleen een gevoel.

Gevoelens gaan als wolken voorbij en kunnen zich oplossen in tranen.

Liefde is een gelofte.

Een eeuwige gelofte die nooit vergaat, nooit verandert, nooit faalt.

Een gelofte dat, hetzij verenigd of gescheiden in het lichaam,

Men zal altijd bij zijn geliefde zijn.

Onveranderlijk, onfeilbaar,

Het was met zo'n gelofte dat de Weg afscheid nam van Zijn geliefden:

Degenen die de Vader in Zijn handen gelegd had.

Want Hij zei tot hen in hun verdriet:

"Ik zal u niet als wezen achterlaten.

Ik kom tot u.

Ik kom tot u.

Nog een korte tijd en de wereld ziet mij niet meer,

Maar gij zult mij zien,

Want Ik leef en gij zult ook leven.

Te dien dage zult gij weten, dat Ik in mijn Vader ben

En gij in mij en ik in u».

«Zie, ik zend de belofte van mijn Vader op u.

En zie, ik ben met u

Altijd, zelfs tot het einde der wereld».

[Uranopolitis]

58

"Hen die goed zijn behandel goed", zei de Oude Wijsgeer,

«Hen die niet goed zijn behandel ook goed;

Zo wordt goedheid bereikt.

Wees oprecht tegen hen die oprecht zijn.

Wees ook oprecht tegen hen die niet oprecht zijn;

Zo wordt oprechtheid bereikt».

En de Weg, toen Hij vlees werd, zei:

«Als je liefhebt hen die jou liefhebben, welke dank heb je dan?

Want zondaars houden ook van hen die hen liefhebben.

Als je goed doet aan hen die goed doen aan jou, welke dank heb je dan?

Want ook zondaars doen hetzelfde.

En als je leent aan hen van wie je hoopt te ontvangen, welke dank heb je dan?

Want zondaars lenen ook aan zondaars, om weer evenveel te ontvangen».

Om deze vijf redenen houden mensen van elkaar:

Ter wille van de Weg, zoals wanneer de deugdzame persoon iedereen liefheeft;

Of om natuurlijke redenen, zoals ouders houden van hun kinderen en kinderen van hun ouders;

Of uit ijdelheid, zoals hij die geëerd wordt, houdt van hem die hem eert;

Of voor hebzucht, zoals hij die een rijk persoon liefheeft om wat hij kan krijgen;

Of voor het plezier, zoals hij die verslaafd is aan zijn vleselijke verlangens.

De eerste hiervan is prijzenswaardig,

De tweede neutraal,

En de rest behoort tot de hartstochten.

[Uranopolitis]

59

«Beantwoord grote haat met liefde», zei de Oude Wijsgeer.

«Beloon bitterheid met zorg.

Vergeld vijandschap met deugd.

Voor schade betaal terug met vriendelijkheid».

En de Weg, toen Hij vlees werd, zei:

"Heb je vijanden lief.

Doe goed aan hen die je haten.

Zegen hen die je vervloeken.

Bid voor hen die je belasteren».

Degene die nog steeds wordt beïnvloed door menselijke oordelen, heeft nog geen volmaakte liefde,

Zoals wanneer men de goede persoon liefheeft en de slechte persoon haat.

Volmaakte liefde splitst de ene natuur van mensen niet op

Volgens hun verschillende neigingen,

Maar altijd standvastig kijkend naar deze ene oorspronkelijke natuur,

Gemaakt naar het beeld van de Weg,

Het houdt van alle mensen evenzeer.

Het is goedgezind voor hen, en verdraagzaam,

En duldt ​​wat ze doen.

Het denkt niet kwaad, maar veeleer lijdt voor hen.

Zo ook heeft de Weg,

Zijn liefde manifesterend,

Geleden voor alle mensen evenzeer,

Zowel Zijn vrienden als Zijn vijanden,

Aan allen gelijkelijk Zijn geschenk gevend –

Zijn hoop -

Die ze kunnen aanvaarden of verwerpen

Volgens hun eigen besluit.

[Uranopolitis]

60

"Heb je naaste lief zoals jezelf", zei de Weg.

Door liefde tot de naaste gaan we in liefde voor de Weg binnen:

Want onze naaste is het beeld van de Weg;

En zo aanvaardt de Weg wat wij voor onze naaste doen alsof het voor Hem is gedaan.

Wanneer dit besef voortdurend in gedachten wordt gehouden,

Het wordt de bron van de zuiverste liefde voor onze naaste.

«En wie is mijn naaste?» vroeg men aan de Weg.

Onze naaste is wie de Weg ons voorzet:

Insider of verschoppeling,

Trouwe of ontrouwe,

Vriend of vijand,

Hulp of last,

Aanmoediger of beschimper,

Redder of moordenaar.

Daarom, zei de Oude Wijsgeer,

«Zelfs als mensen slecht zijn, waarom zouden ze moeten worden verworpen?

De heilige man zorgt voor alle mensen,

En als gevolg is er geen verworpen persoon».

Liefde voor de naaste is dus liefde voor allen evenzeer,

En evenzeer met onszelf.

Volmaakte liefde is het toppunt van onthechting;

Het kent geen onderscheid tussen het eigen en het andermans,

Tussen man en vrouw,

Tussen zwarte en blanke.

Zo'n enkele, simpele liefde heeft maar één oorzaak:

De Weg Die wordt geëerd en geliefd in elke naaste.

Door liefde tot de naaste gaan we in liefde voor de Weg binnen:

En zoals de eerste in ons groeit, groeit ook de laatste,

Totdat de Weg uiteindelijk alles in allen is,

En we vergeten onszelf.

Dan wordt liefde een diepte van verlichting,

Een fontein van vuur die de dorstige ziel doet ontvlammen.

Groei wordt toegevoegd aan groei.

Liefde is de vooruitgang van eeuwigheid.

[Uranopolitis]

61

«Als ik ook maar de geringste kennis bezat», zei de Oude Wijsgeer,

«Reizend op de Grote Weg,

Mijn enige angst zou zijn om te verdwalen».

Er zijn twee soorten angst voor degenen die de Weg volgen.

Ten eerste volgt de ziel de Weg van het universum

Uit angst voor universele vergelding.

Ten tweede volgt ze de Weg

Uit liefde voor de Weg Zelf.

Hebbend de verhevenheid gekend om met Hem en in Hem te zijn,

Ze is bang om van Hem af te vallen,

Om iets te doen buiten Hem om.

Dit is de perfecte angst, geboren uit perfecte liefde,

Die de eerste angst verdrijft.

Want er werd gezegd: «Volmaakte liefde verdrijft de angst».

De ziel handelt niet langer uit angst,

Maar ze vreest uit liefde.

De ziel die zich op de Weg begeeft, moet tot de eerste angst komen.

Door te vrezen is ze verdeemoedigd.

Verdeemoedigd, snijdt ze het verlangen naar geschapen dingen af.

Door het verlangen af te snijden, wordt ze zachtaardig.

Zijnde zachtaardig, krijgt ze de kracht om de Weg te volgen.

Door de Weg te volgen, wordt ze gezuiverd.

Zijnde gezuiverd, ze is verlicht.

Zijnde verlicht, wordt ze waardig bevonden om de binnenkamer van de mysteries binnen te gaan.

Door de binnenkamer binnen te gaan, wordt ze ingewijd in de essenties van geschapen dingen.

Ingewijd in de essenties, gaat ze zelfs buiten deze,

En tenslotte rust ze in het Woord-Echtgenoot, haar Bruidegom:

Het Mysterie buiten alle mysteries,

De grens van de grenzeloze opgang,

Het Einde van de eindeloze Weg.

[Uranopolitis]

62

Hij die echt liefheeft, houdt altijd het gezicht van zijn geliefde in zijn verbeelding,

En daar omarmt hij hem teder.

Zo iemand kan zelfs in zijn slaap geen verlichting krijgen van zijn sterke verlangen;

Ook dan voert hij een gesprek met zijn geliefde.

Daarom zei iemand die gewond was door liefde over zichzelf:

«Ik slaap omdat mijn natuur het nodig heeft,

Maar mijn hart is wakker in de overvloed van mijn liefde».

Zo is het met lichamelijke dingen,

En zo is het ook met de onlichamelijke.

Want de Weg van de Hemel,

Uitgaand van Zichzelf in de overvloed van Zijn liefde,

Wekt in de zuivere ziel een intens verlangen.

Uit zichzelf getrokken,

De ziel zal niet rusten voordat ze ondergedompeld is in haar Geliefde.

Omvat in de heelheid van Zijn werkelijkheid,

Ze zal wensen niet vanuit haarzelf herkend worden,

Maar van datgene wat haar omsluit,

Zoals lucht lichtgevend gemaakt wordt door licht,

Zoals ijzer door en door doordrongen van vuur.

Als het gezicht van de geliefde ons duidelijk en volledig verandert,

Makend ons vrolijk, gelukkig en zorgeloos,

Wat zal het Gezicht van de Weg van Hemel doen

Wanneer Hij Zijn aanwezigheid onzichtbaar laat voelen,

Zonder verbeelding,

In een zuivere ziel?

Zelfs een baby klampt zich niet vast aan de borst van zijn moeder

Zoals een kind van liefde zich te allen tijde vastklampt aan de Weg van de Hemel.

[Uranopolitis]

63

De kracht van liefde is in hoop,

Want daarmee wachten we op de beloning van liefde.

Het falen van hoop is het verdwijnen van liefde.

Hoop is een rust van arbeid te midden van arbeid.

De inspanning hangt ervan af.

Barmhartigheid omringt het.

De ervaring van de gaven van de Gever van het Leven wekt hoop,

Maar wie zonder ervaring is, blijft in twijfel.

[Uranopolitis]

De terugkeer van de verdwaalde zoon. De barmhartige vader is Christus God zelf, de zoon is de verdwaalde mensheid. En dat geldt ook voor de andere evangelische gelijkenis van de barmhartige Samaritaan.

[Uranopolitis]

De achtste enneade: De Weg van Lijden



Ch'en Yüan-du (Luke Ch'en), De Agonie in de Tuin.

64

Verlangen naar geschapen dingen, gecombineerd met de zintuigen,

Wordt plezier.

De zintuigen, geprikkeld door verlangen,

Profiteren van het zinnelijke object.

Sensuele genot is de moeder van verdeeldheid,

Brekend de oorspronkelijke Eenheid, volmaakte liefde.

Sensuele genot is de moeder van de dood,

En de dood van zo'n plezier is lijden.

In het verlangen om aan pijn te ontkomen

We zoeken toevlucht in sensueel genot,

Noemend het bij de naam van geluk.

Maar in een poging om pijn te verzachten met plezier,

We alleen maar vergroten onze pijn,

Want plezier en pijn zijn met elkaar verweven.

Daarom riep de Oude Wijsgeer:

«O Ellende! Het Geluk ligt aan zijn zijde!

O Geluk! Daaronder schuilt zich Ellende!»

Waar genot is, moet pijn zijn,

Er moet pijn zijn:

Want door pijn die we niet gekozen hebben,

De Weg keert ons af van bedrieglijke plezier dat we hebben gekozen.

Pijn dwingt ons om boven de sfeer van zintuigen uit te stijgen,

Om te leven volgens onze ware aard,

Onze oorspronkelijke benaming.

Er zijn twee soorten pijn:

Pijn van de zintuigen -

Een afwezigheid van het object van het lichaamsverlangen;

En pijn van de ziel -

Een afwezigheid van het object van het zielsverlangen.

Zintuiglijk genot is leegte die zichzelf altijd vult,

En toch altijd leeg blijft.

Het zielsgenot is de volheid die zichzelf steeds ledigt,

Toch altijd vol blijvend.

Daarom, zei de Oude Wijsgeer,

«Wat het meest vol is, lijkt leeg te zijn,

Maar in het gebruik ervan kan niet worden uitgeput».

[Uranopolitis]

65

Het genot van de zintuigen wordt opgevolgd door de pijn van de ziel,

Terwijl acceptatie van pijn van de zintuigen wordt gevolgd door plezier van de ziel.

Dit zielsplezier noemen we vreugde:

De eindeloze vreugde van het binden jezelf aan de Weg.

Zo aanvaarden de volgelingen van de Weg het lijden graag.

Geduldig verdragend onvrijwillige kwellingen,

Ze veranderen ze in gladde, onbelemmerde paden.

Door zelfbeheersing maken ze een einde aan sensueel genot,

Dat gewikkeld, verwikkeld, ingewikkeld is rond elk zintuiglijk object.

Daarom, zei de Oude Wijsgeer:

«De Weg ontwart wirwarren,

Doet beroering wegzinken».

Omleidend de impulsen van hun verlangen,

Volgelingen van de Weg handelen volgens de natuur.

Ze verlangen niet langer naar lichamelijk genot,

Ze zijn ook niet bang voor pijn.

Zo'n verlangen en zo'n angst overwinnend,

Samen met de sensuele eigenliefde die hen baarde,

Doden ze met een enkele slag alle hartstochten.

Daarom, zei de Oude Wijsgeer,

«Het beheersen van hartstochten door de wil wordt kracht genoemd».

Vrij van verlangen naar geschapen dingen,

Volgelingen van de Weg gaan van het uitwendige naar het innerlijke.

Verder gaand dan oppervlakkige aspecten van deze dingen,

Ze leren hun innerlijke essenties kennen,

Als woorden binnen het Oer-Woord,

Gedachten van de Oer-Geest.

Daarom, zei de Oude Wijsgeer,

«De wijsgeer is altijd zonder verlangen,

Om de mysteries van de natuur te aanschouwen».

Zichzelf aanbiedend aan Hem Die buiten al het geschapene is,

Delend in Zijn zelfontlediging,

Volgelingen van de Weg worden geheel met Hem verenigd,

Het ware doel van liefde en verlangen,

Het ware Einde en vervulling van Verlangen.

[Uranopolitis]

66

Het is makkelijk om met het bestaan ​​van lijden in de wereld te schikken

Totdat iemand echt lijdt.

Dan, wanneer het onmogelijk lijkt om met het lijden in zichzelf te schikken,

Het lijkt onmogelijk om met het lijden in de wereld te schikken.

In plaats van een verklaring om met het lijden te schikken,

De Maker van dingen heeft Zichzelf en Zijn leven geofferd.

Want Hij alleen leed als een absoluut onschuldige.

Hij alleen had niets te leren, niets te winnen van het leed.

Hij alleen, geboren uit een Maagd,

Werd niet geboren uit dat plezier dat opgevolgd moet worden door pijn.

Toch leefde hij alleen ten volle alle pijn en verdriet waartoe een mens in staat is.

Het lijden van de Weg was dus een puur onbaatzuchtige daad.

Daarin bood Hij Zichzelf geen valse troost aan,

Geen gemakkelijke ontsnapping in plezier, dat we elke dag benutten.

Sensueel genot, geboren uit verlangen, is de moeder van de dood,

En de dood van zo'n plezier is lijden.

Door zich te onderschikken aan lijden en dood, zonder geboren te zijn uit plezier,

De Weg bracht het kind van plezier ter dood,

Barend zo het leven zonder einde,

De eeuwige rust en stilte,

Voor degenen die in Zijn pijn willen delen.

Dit voorzag en voorspelde de Oude Wijsgeer, zeggende:

«De Weg van naamloze Eenvoud is de dood van hartstochten.

De dood van hartstochten zal tot stilte leiden,

En zo komt de wereld vanzelf tot rust».

[Uranopolitis]

67

«Hoewel drie tiende van mensen lijkt te leven», zei de Oude Wijsgeer,

«Ze bewegen zich in het rijk van de dood.

Waarom is dit zo?

Vanwege hun excessieve streven naar het leven».

Voordat de Weg vlees werd,

Mensen probeerden te ontsnappen aan het lijden en de dood van het vlees.

Nadat Hij kwam, accepteerden de mensen graag lijden en dood om Hem te volgen.

Voor hen, om bij Hem te zijn en te lijden

Was veel groter dan zonder Hem te zijn en niet te lijden.

Voor hen was er maar één weg.

Men moet treuren om zich te kunnen verheugen.

Men moet de dood voor de hartstochten kiezen om te leven.

Maar als men voor geluk kiest, zal men verdriet oogsten.

En als men zijn eigen leven verkiest, zal men zeker sterven.

"Verheug u en wees uiterst blij", zei de Weg,

«Gij die arm zijt van geest,

Gij die treurt en zachtmoedig zijt,

Die hongeren en dorsten naar gerechtigheid,

Die gesmaad en vervolgd worden».

Voordat de Weg vlees aannam,

De wereld kende niet de weg van het verheugen

In armoede, verdriet, hulpeloosheid en vervolging.

Nadat Hij kwam, is alles omgekeerd voor degenen die Hem volgen.

Verdriet heeft zijn dodelijke gif verloren.

Stille hoop schuilt zich en groeit in de innerlijke kloven van wanhoop.

Het gewicht van het lijden kan iemand niet tot ondergang belasten

Omdat zoet fruit van zijn takken is afgenomen.

Smarten zijn een oven waarin goud wordt gezuiverd.

Lijden is de hamer in de hand van de beeldhouwer

Die het beeld perfectioneert.

Zelfs dit voorzag en voorspelde de Oude Wijsgeer, zeggende:

«In veel dingen voordelen schuilen zich in het leed,

En leed schuilt zich in voordelen».

Voor degenen die de Weg niet volgen,

Smarten zijn stormen die alles verwoesten.

Voor degenen die de Weg volgen,

Tranen van verdriet zijn een stille regen die het leven doet bloeien.

Tot degenen die de Weg volgen, zei de Weg Zelf:

«U zult huilen en weeklagen,

Maar de wereld zal zich verheugen;

En u zult bedroefd zijn,

Maar uw verdriet zal worden omgezet in vreugde.

En uw vreugde kan niemand van u afnemen».

[Uranopolitis]

68

Ons vleselijke zelf verlangt op een manier die tegengesteld is aan ons geestelijke zelf,

Ons geestelijke zelf op een manier die tegengesteld is aan ons vleselijke zelf.

Deze dualiteit in ons wordt 'tweedracht', de 'tweevoudige strijd' genoemd.

Zolang als we worden beperkt door ons vleselijke zelf,

We zijn gefragmenteerd, afgesneden van de eenheid van de Weg.

Maar wanneer ons vleselijke zelf wordt beperkt door onze wil,

Het wordt opgeslokt in de verenigende Kracht van de Weg.

Toen de Weg vlees werd en stierf als een mens aan de Boom,

Zijn Geest werd gescheiden van Zijn Lichaam,

En het voorhangsel van de tempel scheurde in tweeën.

Wanneer de volgeling van de Weg sterft voor dit leven door naar Hem toe te gaan,

De tempel van die persoons wezen wordt eveneens verscheurd.

Het wordt in tweeën gescheurd, wordend geestelijk zoals de Weg Zelf,

Maar niet ophoudend te behoren tot het vleselijke lichaam waarin het verblijft.

Het wordt verscheurd, afsnijdend en wegrukkend de wil van het vleselijke zelf,

Dat lief is, maar geneigd om van de Weg af te wijken.

Het hart wordt verscheurd, scheurend zichzelf in stukken,

En deze stukken draagt ​​het als een zuivere offergave,

Een geschenk aan de Levensschenker.

Zo losgemaakt van het vleselijke zelf,

Het geestelijke zelf wordt bevrijd van tweedracht en wordt een eenheid.

Omarmd en omhuld in de Ene,

Het is verenigd in ongerepte Eenvoud,

Hersteld in zijn originele staat.

Dualiteit wordt onderworpen,

Opgeslokt in de Ene.

Dit noemde de Wijsgeer «de mysterieuze overeenkomst», «primaire verbintenis».

De primaire verbintenis komt dus voort uit pijn van het hart:

Het verscheuren van het arme hart,

Het ontdoen ervan van verlangen naar geschapen dingen,

Uit het verlangen naar de Ongeschapen Weg.

Het is een verbintenis die voortkomt uit het scheuren in tweeën.

Zonder innerlijke strijd is er geen innerlijke vrede.