Dat iemand de ernst van iets beseft pas na een persoonlijke ervaring ermee, is op zich niet ongewoon en een normaal menselijk verschijnsel. Dat geldt net zo goed ook voor mensen die niet machtig, blank en weetikwat zijn. Alleen krijgen zij die ervaringen niet zelden nu eenmaal eerder, massaler en gestructureerder.
Sylvana Simons was bijvoorbeeld voorheen onder meer een succesvolle vj bij TMF, waarin ze racisme niet als thema behandelde. Pas na een directe ervaring in een televisieprogramma begon ze politiek actief te worden. Zij had dus ook een persoonlijke ervaring nodig die bij haar 'de druppel deed overlopen'.
Een dergelijke halstarrigheid is dus niet uniek voor machtige(re) bevolkingsgroepen, alleen krijgen zij nu eenmaal lang niet altijd met dergelijke ervaringen te maken.
In Pakistan worden echt massaal straatjongens verkracht door vooral vrachtwagenschauffeurs. Openlijk en zonder enige schaamte, terwijl het voor de politie daar niet belangrijk genoeg is. Als je het aan kan, kun je onder meer
deze Engelstalige documentaire erover kijken.
Daar hoor je ook wereldwijd vrijwel niemand over, zowel mannen als vrouwen en zowel blanken als zwarten niet. Waarom niet? Omdat ze er geen weet van hebben, omdat ze met hun eigen sores bezig zijn en natuurlijk omdat ze zelf geen Pakistaanse jongens of mannen zijn die in het verleden zo zijn misbruikt.
Voordat je als niet-blanke of als vrouw meent dat de blanke man weer eens de boosdoener is, kijk dan eerst even documentaires als deze. En besef je dan: jij weet eigenlijk ook zo goed als niets, jij hebt ook geen idee van de ontelbare gruwelijkheden die plaatsvinden in deze wereld.
Jij laat je ook enkel voornamelijk leiden door je persoonlijke ervaringen, of die van je directe naasten.