De angst voor de dood ofwel het niet overleven

[Messenger]

Ik zag in de berichtgeving over het grote leed in de Oekraine de stokoude mensen, die in een hospice wachtten op de dood, die alsnog moesten evacueren vanwege de verwoestende bombardementen in hun stad.
Mogelijk hield hun geloof een zachte, humane euthanasie tegen.

Angst voor de dood, angst voor het niet overleven. Angst voor een ondoorgrondelijke oordelende en straffende God die het gebod "Gij zult niet doden" onder alle omstandigheden eerbiedigd wil zien. Of het gaat om ongeboren leven, ernstige ziekte of stokoude mensen die van de een op de andere dag nog een schrikbewind en oorlog van Poetin moeten ondergaan. Mensen die de laatste maanden rustig willen sterven in een hospice en zelfs dat niet mogen.

Diep triest en naar mijn idee volkomen onnodig. Volgens mijn geloof ook niet wat God zou willen.

Naar mijn ervaring met God en wat ik verder aan bevestigende inzichten uit o.a. Neale Donald Walsch heb gelezen en gehoord in zijn youtubefilmpjes, doet leed God geen enkel genoegen. Lijden is een volstrekt onnodige ervaring.

Bovendien is onze overleving als levende wezens gegarandeerd, omdat slechts het lichaam wordt losgelaten door de geest en ziel die dat lichaam gebruikten als voertuig. Onze zielen zijn individuaties van het Ene dat alles is dat er is en waarbuiten niets anders bestaat.
Individuaties die kozen voor de versluiering van de alwetendheid en het leven onwetend, blanco als een avontuur en ontdekkingsreis empirisch ervaren. En die dat blijven doen in vele vormen, elke keer opnieuw met een nieuwe agenda.

Dat Ene, dat ik God noem, is onkwetsbaar. Onkwetsbaar zijn ook de individuaties, de Godsdelen of Godsvonken, die deel uitmaken van die Ene, die God.
Doordat alles deel uitmaakt van die God, is elk deel onlosmakelijk verbonden met alle andere delen en daarmee ook met God en zijn ze eveneens onkwetsbaar.

De dood bestaat niet, slechts het stoffelijk lichaam sterft. De oude mantel, de vergane tempel, het voertuigwrak blijft achter als stoffelijke resten.
De geest die onwetend het leven ervaren heeft wordt bewust van de ziel en daarmee bewust van zichzelf/haarzelf als God.

[J-W]

......De geest die onwetend het leven ervaren heeft wordt bewust van de ziel en daarmee bewust van zichzelf/haarzelf als God.

Een mooie gedachte bij het doodgaan maar bewijs maar eens dat het zo is. Het is toch niet meer dan een persoonlijk geloof?
Net zoals mijn geloof, dat dood dood is.

[modbreak Bonjour] Ik denk niet dat het vragen om bewijs hier van toepassing is. Dan zou het wel in Levensbeschouwing staan.

[Messenger]

......De geest die onwetend het leven ervaren heeft wordt bewust van de ziel en daarmee bewust van zichzelf/haarzelf als God.

Een mooie gedachte bij het doodgaan maar bewijs maar eens dat het zo is. Het is toch niet meer dan een persoonlijk geloof?
Net zoals mijn geloof, dat dood dood is.

[modbreak Bonjour] Ik denk niet dat het vragen om bewijs hier van toepassing is. Dan zou het wel in Levensbeschouwing staan.

Het sterven geeft uiteindelijk het beste bewijs. De ervaring ervan ondergaan. Ik ben daar in het geheel niet angstig voor.

[J-W]

Een mooie gedachte bij het doodgaan maar bewijs maar eens dat het zo is. Het is toch niet meer dan een persoonlijk geloof?
Net zoals mijn geloof, dat dood dood is.

[modbreak Bonjour] Ik denk niet dat het vragen om bewijs hier van toepassing is. Dan zou het wel in Levensbeschouwing staan.

Het sterven geeft uiteindelijk het beste bewijs. De ervaring ervan ondergaan. Ik ben daar in het geheel niet angstig voor.

Vroeger speelde die angst een grotere rol bij het overlijden, het onzekere bij het oversteken van de doodsrivier, de laatste ademhaling en dan ging het gebeuren.......

[Messenger]

Het sterven geeft uiteindelijk het beste bewijs. De ervaring ervan ondergaan. Ik ben daar in het geheel niet angstig voor.

Vroeger speelde die angst een grotere rol bij het overlijden, het onzekere bij het oversteken van de doodsrivier..

Die angst om dood te zijn is verdwenen bij mij en heeft plaatsgemaakt voor vertrouwen dat niets of niemand werkelijk kan verdwijnen. Zo is mijn rouwproces van zeer korte duur. Ik zie het sterven als een tijdelijk afscheid van het fysieke lichaam maar ben er vrij zeker van dat hereniging met dierbaren gaat plaatsvinden. Niet dat ik mensen niet mis, maar ik ben er niet verdrietig over.
Temeer omdat ik niet geloof in een ondoorgrondelijke oordelende en straffende God.
Ik geloof in een God van pure onvoorwaardelijke liefde en vrije wil. En die schept nooit zoiets als een hel. Al helemaal niet voor een onlosmakelijk deel van zichzelf/haarzelf.

[Leon]

Ik geloof in een God van pure onvoorwaardelijke liefde en vrije wil. En die schept nooit zoiets als een hel. Al helemaal niet voor een onlosmakelijk deel van zichzelf/haarzelf.

Wat ik jammer vind is dat mensen zichzelf steeds minder als “deel” beschouwen maar steeds meer als “geheel”, met alle misverstanden die erbij horen.

Dan ben je pro-choice, en kan je niet meer bij jouw deel dat pro-life is. Daar moet je dan eerst weer voor dood gaan…

[Messenger]

Ik geloof in een God van pure onvoorwaardelijke liefde en vrije wil. En die schept nooit zoiets als een hel. Al helemaal niet voor een onlosmakelijk deel van zichzelf/haarzelf.

Wat ik jammer vind is dat mensen zichzelf steeds minder als “deel” beschouwen maar steeds meer als “geheel”, met alle misverstanden die erbij horen.

Dan ben je pro-choice, en kan je niet meer bij jouw deel dat pro-life is. Daar moet je dan eerst weer voor dood gaan…

En dat doodgaan, sterven feitelijk, is niets anders dan veranderen van vorm. Als je los bent van het fysieke lichaam is de sluier van alwetendheid verdwenen en besef je weer Wie en Wat je bent. Een foetus verandert bij abortus ook van vorm. En kan een andere vorm aannemen met een nieuwe agenda.
Misschien had de foetus een korte agenda om de zwangere vrouw een vrije keuze te laten maken.
Net als de foetus die een korte agenda kan hebben om de ervaring van een miskraam te geven.
Wat de agenda is van welke ziel ook, wat de ziel ook wil ervaren, is volkomen onbekend. Zelfs voor de geest die dat leven moet leven.

Als je terugkijkt op de loop van je leven kun je, zoals ik, de agenda van je ziel doorzien. En weet je waarvoor je in jouw vorm geboren bent.

Elk sterven van een ziel dient de agenda van anderen. Geen enkel sterven is zinloos. En geen ziel laat je sterven tegen je wens. Maar nogmaals, de agenda van de ziel is onbekend.

[Leon]

Wat ik jammer vind is dat mensen zichzelf steeds minder als “deel” beschouwen maar steeds meer als “geheel”, met alle misverstanden die erbij horen.

Dan ben je pro-choice, en kan je niet meer bij jouw deel dat pro-life is. Daar moet je dan eerst weer voor dood gaan…

En dat doodgaan, sterven feitelijk, is niets anders dan veranderen van vorm. Als je los bent van het fysieke lichaam is de sluier van alwetendheid verdwenen en besef je weer Wie en Wat je bent. Een foetus verandert bij abortus ook van vorm. En kan een andere vorm aannemen met een nieuwe agenda.
Misschien had de foetus een korte agenda om de zwangere vrouw een vrije keuze te laten maken.
Net als de foetus die een korte agenda kan hebben om de ervaring van een miskraam te geven.
Wat de agenda is van welke ziel ook, wat de ziel ook wil ervaren, is volkomen onbekend. Zelfs voor de geest die dat leven moet leven.

Als je terugkijkt op de loop van je leven kun je, zoals ik, de agenda van je ziel doorzien. En weet je waarvoor je in jouw vorm geboren bent.

Elk sterven van een ziel dient de agenda van anderen. Geen enkel sterven is zinloos. En geen ziel laat je sterven tegen je wens. Maar nogmaals, de agenda van de ziel is onbekend.

ja, ik denk wel dat je het voortbestaan los moet zien van fysieke vorm, het lijkt me meer een soort van collectief bewustzijn, voor de fysieke vorm is de transformatie naar stof

[Messenger]

En dat doodgaan, sterven feitelijk, is niets anders dan veranderen van vorm. Als je los bent van het fysieke lichaam is de sluier van alwetendheid verdwenen en besef je weer Wie en Wat je bent. Een foetus verandert bij abortus ook van vorm. En kan een andere vorm aannemen met een nieuwe agenda.
Misschien had de foetus een korte agenda om de zwangere vrouw een vrije keuze te laten maken.
Net als de foetus die een korte agenda kan hebben om de ervaring van een miskraam te geven.
Wat de agenda is van welke ziel ook, wat de ziel ook wil ervaren, is volkomen onbekend. Zelfs voor de geest die dat leven moet leven.

Als je terugkijkt op de loop van je leven kun je, zoals ik, de agenda van je ziel doorzien. En weet je waarvoor je in jouw vorm geboren bent.

Elk sterven van een ziel dient de agenda van anderen. Geen enkel sterven is zinloos. En geen ziel laat je sterven tegen je wens. Maar nogmaals, de agenda van de ziel is onbekend.

ja, ik denk wel dat je het voortbestaan los moet zien van fysieke vorm, het lijkt me meer een soort van collectief bewustzijn, voor de fysieke vorm is de transformatie naar stof

De fysieke vorm sterft en gaat werkelijk dood. Wat overblijft, de geest die het leven empirisch als avontuur heeft ervaren neemt als het ware de ervaringen mee naar de ziel. En komt weer tot het besef dat er slechts 1 is.

De God die deels zich met de sluier over de alwetendheid heeft ervaren.

God die kijkt en meeleeft met alle individuaties die er zijn, welke individuaties geen van allen weten dat zij die God zelf zijn.

[Tin]

Angst voor de dood, angst voor het niet overleven.

Die angst, de angst voor de dood, voor het niet overleven, het niet overleven van waaraan ik gehecht ben, kan ik voor mezelf niet ontkennen.
Ik heb dan ook een zekere bewondering voor mensen die zeggen daar geen last van te hebben.
Dus ligt het voor de hand dat ik ga kijken naar de achterliggende onderbouwing en wat mij dat dan zegt t.o.v. het onderwerp.
Ik ben het er op zich mee eens dat men geen angst voor de dood zou hoeven te hebben, maar kom wel tot wat andere conclusies.
Dát ik denk dat die angst niet nodig zou zijn is feitelijk een geloof, niets weet men zeker, maar te geloven dat het nodig zou zijn is wat al te deprimerend.
Ik denk dan ook dat de angst niet zo zeer een angst is dat de toekomst 'vreselijk' is, maar gewoon dat we zo gehecht zijn aan ons huidige bestaan dat het reeds een schrikbeeld is dat kwijt te raken.
Er zijn een paar mogelijkheden:
1. dood = dood. In dat geval bestaat er geen persoonlijke toekomst, dus voor die toekomst hoeft men ook niet bang te zijn.
2. Er is wel een (persoonlijk) leven na de dood. Dit kan dan aangenaam of onaangenaam zijn. Ik zie niet zo zeer een reden dat het onaangenaam zou zijn, maar feit blijft dat men het leven verliest waaraan men tijdens het leven gehecht is. Dus tijdens (datzelfde) leven is dat niet zo'n fijne gedachte.

Een lijfspreuk van mij is: 'Eerbied voor het leven' ( Ehrfurcht vor dem Leben, Albert Schweitzer)
Eerbied voor het leven ontkent de dood niet, maar heeft wel passie voor het leven. Beschermt het leven, plant, dier, mens. Is pro-life waar dat maar mogelijk is.
Natuurlijk moet je de dood soms relativeren, maar ook niet te veel denk ik.
Krijgt een geaborteerd kind een tweede kans? Mocht het zo zijn: hetzelfde geldt voor Oekraïnse soldaten gesneuveld op het slagveld (ook Russische trouwens). Maar is dat dan hoe we moeten leven in deze wereld?
Als het geloven in een leven na dit leven dat ook nog eens bijzonder aantrekkelijk is, kan dat mijn angst voor de dood misschien overwinnen.
Maar hetzelfde geldt voor moslim terroristen die weten dat na een zelfmoordaanslag de 40 maagden wachten.
Met andere woorden: als ik je betoog lees, zitten er nog wel wat haken en ogen aan.

[Messenger]

Krijgt een geaborteerd kind een tweede kans? Mocht het zo zijn: hetzelfde geldt voor Oekraïnse soldaten gesneuveld op het slagveld (ook Russische trouwens).

De ziel van elk levend wezen verandert telkens van vorm. Een geaborteerd kind zal weer een andere vorm krijgen en gesneuvelde soldaten eveneens.

Maar is dat dan hoe we moeten leven in deze wereld?

Hoe we leven bepalen we uiteindelijk collectief. Met al onze vrije willetjes kiezen we bewust of onbewust voor de staat waarin de wereld verkeert.

Als het geloven in een leven na dit leven dat ook nog eens bijzonder aantrekkelijk is, kan dat mijn angst voor de dood misschien overwinnen.
Maar hetzelfde geldt voor moslim terroristen die weten dat na een zelfmoordaanslag de 40 maagden wachten.
Met andere woorden: als ik je betoog lees, zitten er nog wel wat haken en ogen aan.

Ik meen dat er niets is om angst voor te hebben na dit leven. Ik heb eerder angst voor het leven van een lijdensweg en de wijze waarop ik sterf.
Ergens heb ik een diep verlangen om te sterven, omdat ik uitzie naar een nieuw leven met een nieuwe agenda. Depressief ben ik niet en ook niet suïcidaal. Volgens mij is mijn agenda van dit leven nagenoeg voltooid.
Door het niet bang zijn voor de dood (omdat die niet bestaat) heb ik ook meer vrede met overlijden van dierbaren. Ik vertrouw erop dat het hen goed gaat en het rouwproces is daardoor kort. Niet dat de liefde voor de overledenen minder is. Ik mis de fysieke aanwezigheid maar voel ze wel dichtbij me. Hun ziel is alomtegenwoordig en alles omvattend, dus ze weten hoe ik denk daarover.

Ik kan wel blij zijn als ik me realiseer dat een dierbare een lijdensweg bespaard is gebleven. Gaat iemand tot het kaarsje volledig opgebrand is, dan ervaar ik dat als slopend en vind ik dat onnodig leed.

[Alpha]

Het sterven geeft uiteindelijk het beste bewijs. De ervaring ervan ondergaan. Ik ben daar in het geheel niet angstig voor.

Vroeger speelde die angst een grotere rol bij het overlijden, het onzekere bij het oversteken van de doodsrivier, de laatste ademhaling en dan ging het gebeuren.......

De doden staken in de boot van de oude veerman Charon de rivier de Styx over, als prijs een obool vroeg, die in de mond van de dode werd gelegd.
Kan je zien hoe hardnekkig de overleveringen van Griekse filosofieën zijn.

[Messenger]

Vroeger speelde die angst een grotere rol bij het overlijden, het onzekere bij het oversteken van de doodsrivier, de laatste ademhaling en dan ging het gebeuren.......

De doden staken in de boot van de oude veerman Charon de rivier de Styx over, als prijs een obool vroeg, die in de mond van de dode werd gelegd.
Kan je zien hoe hardnekkig de overleveringen van Griekse filosofieën zijn.

Het is weer een aardig verhaal, over die veerman. Ik had begrepen dat de nabestaanden muntjes op de ogen legden als beloning van de veerman. Maar er zullen wel diverse versies zijn.

De angst dat we het leven niet zullen overleven zorgt ervoor dat we vechten tegen degenen die de overleving in gevaar brengen.
Men heeft het dan over defensief handelen maar defensief handelen is ook niet anders dan een aanval op de ander.

Elk land, zelfs Rusland dat duidelijk begon met oorlog voeren tegen de Oekraïne beweert dat het defensief bezig is en zal ontkennen dat ze met een aanval bezig is.

Maar als je beseft dat het leven dat je leidt in de fysieke vorm (heet voertuig van geest en ziel) ten einde komt maar dat jouw wezen eindeloos bestaat in vele andere vormen, omdat je een deel bent van het Goddelijke en dus onkwetsbaar bent, handel je compleet anders naar de ander toe en kijk je compleet anders aan tegen een overlijden van jezelf of van een ander.

[peda]

Het goede is wel dat er een hele liniaal aan oplossingen bestaat over na de dood. Vele spirituele oplossingen, mooi naast elkaar alsmede de naturalistische oplossing van dood = dood. Iedereen kan de oplossing zoeken die hem/ haar prima bevalt. De oplossing van Messenger is niet de oplossing van Alpha en zo kun je nog wel even doorgaan. Goed dat er vele na-de-dood varianten bestaan, dat voorkomt de bekende mono gekleurde éénheidsworst.
Omdat na-de-dood toerisme niet tot de mogelijkheden behoort, blijft het steken op persoonlijke overtuiging. Uiteraard is dat wel behelpen, maar voor velen onder ons is behelpen reeds meer als voldoende om de uitslag persoonlijk te weten.

[Leon]

Op zich dacht ik dat “Godvrezend” zijn wel iets was wat voor je sprak. Uiteindelijk wordt dat verbonden met de ergste straf die denkbaar is, de dood.
Dat als je God vreest, dat je dan ook bang voor de dood zou moeten zijn.

Epictetus heeft daar een eigen visie op: “Als God je tot Hem roept, haast je dan” (vrije vertaling).

[Zolderworm]

Als iemand met uittredingen uit het lichaam heb ik natuurlijk geen angst voor de dood. Ik weet ook dat de overgang probleemloos verloopt. Je merkt nauwelijks verschil afgezien van het feit dat je niet langer in je lichaam zit. Dat komt omdat de ervaring van in het lichaam zitten feitelijk slechts de buitenste schil is van de totale ervaring van jezelf. In de kern is het centrale wezen altijd bewustwording.

[Messenger]

Het goede is wel dat er een hele liniaal aan oplossingen bestaat over na de dood. Vele spirituele oplossingen, mooi naast elkaar alsmede de naturalistische oplossing van dood = dood. Iedereen kan de oplossing zoeken die hem/ haar prima bevalt. De oplossing van Messenger is niet de oplossing van Alpha en zo kun je nog wel even doorgaan. Goed dat er vele na-de-dood varianten bestaan, dat voorkomt de bekende mono gekleurde éénheidsworst.
Omdat na-de-dood toerisme niet tot de mogelijkheden behoort, blijft het steken op persoonlijke overtuiging. Uiteraard is dat wel behelpen, maar voor velen onder ons is behelpen reeds meer als voldoende om de uitslag persoonlijk te weten.

Een BDE wordt niet gezien als na-de-dood toerisme, omdat iemand die een tijdje klinisch dood is geweest en weer bijkomt in hetzelfde lichaam voor de omstanders niet werkelijk dood is gegaan. Immers leeft die persoon verder, alle emotionele en prachtige ervaringen van die persoon negeren of toeschrijven aan een hersenproces, fantasie of droom.
Op die manier zul je een BDE nooit zien als een terugkeer uit de dood.

Voor mij, ervaringen van mensen met BDE lezend, komt het grotendeels overeen met de inzichten zoals ik die al jaren verstrek.
Er is geen angst voor de dood nodig, we zijn allen één entiteit, we komen dierbaren tegen, we ervaren een liefde zoals we op Aarde niet kennen...

[Messenger]

Op zich dacht ik dat “Godvrezend” zijn wel iets was wat voor je sprak. Uiteindelijk wordt dat verbonden met de ergste straf die denkbaar is, de dood.
Dat als je God vreest, dat je dan ook bang voor de dood zou moeten zijn.

Epictetus heeft daar een eigen visie op: “Als God je tot Hem roept, haast je dan” (vrije vertaling).

Als je niet bang bent voor God en ook niet voor de dood, hoef je ook niet bang meer te zijn voor het leven.

[Messenger]

Als iemand met uittredingen uit het lichaam heb ik natuurlijk geen angst voor de dood. Ik weet ook dat de overgang probleemloos verloopt. Je merkt nauwelijks verschil afgezien van het feit dat je niet langer in je lichaam zit. Dat komt omdat de ervaring van in het lichaam zitten feitelijk slechts de buitenste schil is van de totale ervaring van jezelf. In de kern is het centrale wezen altijd bewustwording.

Net als BDE is een uittreding een mooie ervaring dat de mens meer is dan slechts het lichaam dat dient als voertuig en instrument.
Heb je iets dergelijks ervaren dan is je leven meestal niet meer het leven dat je leidde, maar geeft de ervaring enorme rust in het besef dat je inderdaad meer bent dan een stoffelijk wezen.

[Leon]

Als je niet bang bent voor God en ook niet voor de dood, hoef je ook niet bang meer te zijn voor het leven.

Mooi gezegd. Dus hoe komen we daar?

[Tin]

Het goede is wel dat er een hele liniaal aan oplossingen bestaat over na de dood. Vele spirituele oplossingen, mooi naast elkaar alsmede de naturalistische oplossing van dood = dood. Iedereen kan de oplossing zoeken die hem/ haar prima bevalt. De oplossing van Messenger is niet de oplossing van Alpha en zo kun je nog wel even doorgaan. Goed dat er vele na-de-dood varianten bestaan, dat voorkomt de bekende mono gekleurde éénheidsworst.
Omdat na-de-dood toerisme niet tot de mogelijkheden behoort, blijft het steken op persoonlijke overtuiging. Uiteraard is dat wel behelpen, maar voor velen onder ons is behelpen reeds meer als voldoende om de uitslag persoonlijk te weten.

Tja, wat zullen we er van zeggen.
Er is zoveel over te zeggen...
Mogelijkheden te over dus.
Nou zeg jij dat je de oplossing kan zoeken die het beste bevalt, maar ja, zo werkt het natuurlijk ook niet helemaal.
Althans, je kunt natuurlijk zeggen dat iemand altijd zelf kiest wat hij/zij gelooft, maar een zondaar die de toorn Gods vreest kiest dan toch wel voor iets waar minder vreugde aan te beleven valt dan waar je aan denkt bij 'prima bevallen'.
Je suggereert dus nogal dat het een kwestie is van 'wat bevalt'. Dat zou kunnen, maar dan is er dus sowieso erg weinig relatie met de werkelijkheid.
Dan is het niet het zoeken naar waarheid, maar het aanpassen van de waarheid naar mijn behoefte. Wat mij het meest welgevallig is, is waar.
Natuurlijk is dat een mechanisme dat zeker mee zal spelen.
Maar het kan natuurlijk ook dat iemand eenvoudigweg iets ervaart dat vervolgens het antwoord zelf is, zoals Zolderworm.
Bij de dood=dood aanhanger is het in zekere zin ook een gevolg van hoe de wereld ervaren wordt. Een soort logische gevolgtrekking uit wat men ziet als men de wereld aanschouwt.
Als we kijken naar wat de doorsnee mens ervaart ligt de dood=dood conclusie denk ik voor de hand.
Aan de andere kant zou ik hier het feit dat de meerderheid der mensheid door de geschiedenis heen wèl aan overleven na dit leven geloofde en gelooft niet terzijde willen schuiven. Je zou het terzijde kunnen schuiven omdat het 'achterhaald' is en slechts de uitkomst van iets waarin je wilt geloven 'omdat het bevalt' (daar hebben we hem weer). Maar is dat zo?
Het zou ook kunnen zijn dat er een soort 'innerlijk weten' bestaat. Immers het 'niet zijn' kunnen we ons feitelijk helemaal niet voorstellen?! Alleen het 'zijn'. Waarbij je dan kunt zeggen dat in deze zeer materialistische tijd dit 'innerlijk weten' op de achtergrond is geraakt.
Het past niet in ons rationele denken.
Het voordeel van jou en mij, de niet-weters, is dat we beide opties open kunnen houden. Nou ja, voordeel, ergens zou het natuurlijk prettig zijn gewoon 'de waarheid' te kennen. Zou me wellicht beter bevallen dan mijn situatie nu.
Die angst voor de dood die in het topiconderwerp zit, wordt door de schrijvers hier tot nu toe niet zo gevoeld, zie ik.
Nou denk ik dat behalve de genoemde zondaar die God's oordeel vreest er ook geen angst hoeft te bestaan voor het dood zijn zelf, maar de angst ligt hem m.i. in het als vervelend ervaren van het opgeven van iets. Iets dat men momenteel heeft, of iets dat men nog wil bewerkstelligen. In die zin is het ook niet anders dan tijdens het leven. Iedere dag kan men dingen waaraan men hecht verliezen. De dood is daarbij de overtreffende trap. Dus dat is toch nogal wat..... Vind ik eerlijk gezegd...... Persoonlijk.....
Ondanks het feit dat men daarna in andere vorm doorgaat of toch van niets meer weet.

[peda]

Nou zeg jij dat je de oplossing kan zoeken die het beste bevalt, maar ja, zo werkt het natuurlijk ook niet helemaal.
Althans, je kunt natuurlijk zeggen dat iemand altijd zelf kiest wat hij/zij gelooft, maar een zondaar die de toorn Gods vreest kiest dan toch wel voor iets waar minder vreugde aan te beleven valt dan waar je aan denkt bij 'prima bevallen'.
Je suggereert dus nogal dat het een kwestie is van 'wat bevalt'. Dat zou kunnen, maar dan is er dus sowieso erg weinig relatie met de werkelijkheid.
Dan is het niet het zoeken naar waarheid, maar het aanpassen van de waarheid naar mijn behoefte. Wat mij het meest welgevallig is, is waar.
Natuurlijk is dat een mechanisme dat zeker mee zal spelen.
Maar het kan natuurlijk ook dat iemand eenvoudigweg iets ervaart dat vervolgens het antwoord zelf is, zoals Zolderworm.

Bij de dood=dood aanhanger is het in zekere zin ook een gevolg van hoe de wereld ervaren wordt.

Het zou ook kunnen zijn dat er een soort 'innerlijk weten' bestaat. Immers het 'niet zijn' kunnen we ons feitelijk helemaal niet voorstellen?! Alleen het 'zijn'. Waarbij je dan kunt zeggen dat in deze zeer materialistische tijd dit 'innerlijk weten' op de achtergrond is geraakt.
Het past niet in ons rationele denken.

Het voordeel van jou en mij, de niet-weters, is dat we beide opties open kunnen houden. Nou ja, voordeel, ergens zou het natuurlijk prettig zijn gewoon 'de waarheid' te kennen. Zou me wellicht beter bevallen dan mijn situatie nu.

Hallo Tin,
Wanneer iemand Gods Vreeze vreest voor zich zelf dan zit hij/ zij volgens William James in een heel lastig pakket, denk bijvoorbeeld aan de predestinatie volgers. Hoe weet je van jezelf dat je met zekerheid na de -dood-gered bent. Gelukkig gaan de grote christelijke kerken niet voor predestinatie en krijgt ook de "' hel "' een totaal andere invulling. Concentreren op datgene dat inmiddels niet meer en-vogue is, vind ik ook spijkers op laag water zoeken. Ik leg ook geen spinnenwebben meer op wonden ter genezing.

Zelf ben ik een belief- volger, simpel omdat ik geen persoonlijke ervaringen heb ( BDE en uittreding ). Faith belief is mij onbekend, dan moet ik het doen met intuïtieve kennis van anderen.

Inderdaad kies ik niet uit de opties, immers waarover ik niets weet, daar kan ik naar eigen inschatting niet kiezen. De WAARHEID kennen, is denk ik wel de wens van velen.

[Messenger]

Als je niet bang bent voor God en ook niet voor de dood, hoef je ook niet bang meer te zijn voor het leven.

Mooi gezegd. Dus hoe komen we daar?

De meeste grote religies geloven in een leven na de dood, met andere woorden dat het leven verder gaat na het sterven.

Nu is er veel over God verteld waaraan je best vraagtekens kunt plaatsen. Want waarom zou je bang moeten zijn voor een God die liefde is?
Je mag aannemen dat die liefde hoger is dan de liefde die mensen kunnen geven.

De hoogste vorm van liefde is pure en onvoorwaardelijke liefde. Die liefde kreeg je niet eens van je ouders, want zelfs de allerliefste ouders wierpen voorwaarden op waaraan je je moest houden. Dit deden ze meestal uit bezorgdheid. Daarom moest je bijvoorbeeld om een bepaalde tijd thuis zijn want anders waren je ouders mogelijk erg boos op je. Ze hadden dan de hele nacht opgezeten en met piekeren over jouw veilige thuiskomst zich grote zorgen gemaakt. Onvoorwaardelijk liefde geven konden ze niet, omdat ze voorwaarden stelden om zoveel mogelijk jouw veiligheid te garanderen.

God wordt door veel religies gezien als een ouder en soms van het ergste soort. Sommigen geloven dat als God boos is op je, dat een vreselijk onheil je zal treffen en dat je eeuwig zult boeten in de hel van de duivel die zorgt dat de vlammen je eeuwig zullen likken. Nou ja, niet alle gelovigen geloven dat. Maar wel dat de liefde van God verdiend moet worden en je dus de geboden (voorwaarden) zult moeten eerbiedigen, want doe je dat niet dan pleeg je een zonde en zal je als zondaar moeten boeten. Hoe het dan zit met de vrije wil waarin geloofd wordt? Tja, dat is een goede vraag. Wat is er vrij aan een wil die beperkt wordt door voorwaarden en oordeel?

Maar echte pure liefde is onvoorwaardelijk, om niet. En daaruit vloeit de vrije wil voort.
Daar past geen voorwaarde bij, geen gebod. Daardoor is er ook niet zoiets mogelijk als een zonde, daarom kun je geen zondaar zijn en ook daarom is er geen oordeel dat God over je zal vellen. En dus al helemaal niet een straf.

Dus bang zijn voor God? Ik zou niet weten waarom.

Ook geloven velen dat God almachtig is. Ze denken dan meestal aan een heersende God. Maar dat hoeft God niet te doen dat heersen, omdat God almachtig is. En als je almachtig bent, is alles onmiddellijk mogelijk zoals je het wil hebben. En de wil van een almachtige kan niet worden gedwarsboomd. Veel geloven dat zij God moeten dienen, een wit voetje moeten halen en God moeten gehoorzamen. Het is echter andersom:
God zegt als het ware : "Jouw/Jullie wil is Mijn wil. En Mijn wil geschiedde."

Dus wat jij wil voor jou wil God voor jou. Als we dat allemaal doorhebben kunnen we met de neus dezelfde kant op collectief kiezen voor de wereld zoals we die het liefst willen hebben.

God is overal zegt men. Dat is volgens mij ook zo. God is alomtegenwoordig, alles omvattend, er is niets dat God niet is en buiten God is er niks.
Daardoor is elk levend wezen en elk levenloos ding deel van God. Dat maakt God alziend en alwetend.

Een almachtige God is onkwetsbaar en volmaakt.
En, ook niet onbelangrijk, is een almachtige en volmaakte God ook zonder behoefte. God is alles dat er is en bovendien volmaakt. Wat zou God van jou nodig hebben? Helemaal niets. Het feit dat je je leven leeft is voldoende. Het gaat er niet om wat je doet, maar dat je er simpel bent.
Er zijn is voldoende. Want almachtig als God is, zonder de empirische ervaring van onze levens is God slechts een statische entiteit.
Omdat God zich empirisch wilde ervaren, heeft God zich opgedeeld in individuaties zoals jou en mij.

Godsdelen of Godsvonken die precies dezelfde kenmerken hebben als boven beschreven. Echter zijn we als volleerde goochelaars (tovenaars) vergeten hoe de truc moet worden uitgevoerd. We zijn alles vergeten. Dus we zien wonderlijke dingen in onze wereld, maar weten niet hoe alles is ontstaan en wat de bedoeling ervan is. We zien een konijn uit die lege hoed komen en vervolgens allemaal witte duiven uit de hoed vliegen, maar hoe dat tot stand komt, hoe de truc werkt weten we niet meer. We zijn vergeten hoe we moeten goochelen/toveren.
We zijn ons eigen 'trucje' vergeten...

Dus op de vraag Hoe komen we daar? Lijkt mij het antwoord: als gelovige de perceptie van God eventueel aanpassen. Dusdanig dat angst voor God verdwenen is. En ook de angst voor sterven.

[Zolderworm]

Het goede is wel dat er een hele liniaal aan oplossingen bestaat over na de dood. Vele spirituele oplossingen, mooi naast elkaar alsmede de naturalistische oplossing van dood = dood. Iedereen kan de oplossing zoeken die hem/ haar prima bevalt. De oplossing van Messenger is niet de oplossing van Alpha en zo kun je nog wel even doorgaan. Goed dat er vele na-de-dood varianten bestaan, dat voorkomt de bekende mono gekleurde éénheidsworst.
Omdat na-de-dood toerisme niet tot de mogelijkheden behoort, blijft het steken op persoonlijke overtuiging. Uiteraard is dat wel behelpen, maar voor velen onder ons is behelpen reeds meer als voldoende om de uitslag persoonlijk te weten.

Er is wel een verschil tussen mensen die een beeld hebben van het leven na de dood op basis van een of andere religie en mensen die een beeld van het leven na dood hebben op basis van ervaringen die sommige mensen hadden, die daar vervolgens boeken over geschreven hebben, zoals Robert Monroe en Gijsbert van der Zeeuw. Dat is een essentieel verschil. Alhoewel echt wetenschappelijk bewijs voor uittredingen er niet, of nog niet, is. Maar de uittreders hebben wel ervaringen die ze gemeenschappelijk hebben. Maar goed, dat is nog geen bewijs.

[Mullog]

...
De hoogste vorm van liefde is pure en onvoorwaardelijke liefde. Die liefde kreeg je niet eens van je ouders, want zelfs de allerliefste ouders wierpen voorwaarden op waaraan je je moest houden. Dit deden ze meestal uit bezorgdheid. Daarom moest je bijvoorbeeld om een bepaalde tijd thuis zijn want anders waren je ouders mogelijk erg boos op je. Ze hadden dan de hele nacht opgezeten en met piekeren over jouw veilige thuiskomst zich grote zorgen gemaakt. Onvoorwaardelijk liefde geven konden ze niet, omdat ze voorwaarden stelden om zoveel mogelijk jouw veiligheid te garanderen.
...

Volgens mij maak je hier een denkfout. Als ik doortrek wat je hier beweert dan is onvoorwaardelijke liefde dat je alles toestaat wat gewild is. Dus trek ik niet mijn kleinzoon van een fietspad in Amsterdam dat hij zonder uit te kijken op loopt (verklaarbaar want in het dorp waar hij woont is de situatie anders dan in het drukke Amsterdam). Dat hij dan met een oudere vrouw in botsing zou zijn gekomen die met pakweg 40 km per uur op een elektrische moordfiets kwam aan gesjeesd was dan een consequentie van die onvoorwaardelijke liefde geweest die mij, naar het mij schijnt, in een diepe rouw zou hebben gestort en dan hebben we het nog niet over de voorgoed verstoorde relatie met mijn dochter, de moeder van mijn kleinzoon, die ik ook onvoorwaardelijk lief heb (wederzijds) maar waarvan ik toch het idee heb dat het even zou duren voordat vergeven zou kunnen worden.

Met bovenstaande wil ik alleen maar zeggen dat die onvoorwaardelijke liefde zich misschien wel uit in de voorwaarden die gesteld worden. En dat je met je voorbeeld dingen op een hoop gooit die niet op een hoop horen.

En aangezien God op papier een eindeloze reeks voorwaarden stelt maar in de praktijk niet handhaaft vraag ik mij af of die onvoorwaardelijke liefde van God wel inhoud heeft.