De levens van de heiligen voor elke dag - juni

[Uranopolitis]

25 juni
De heilige Dionysios en Dometios van het Dionysiou-klooster op de Athos. Dionysios was afkomstig uit Koritsa in Albanië. Hij werd monnik in Konstantinopel, later ging hij als kluizenaar wonen op de Athos. Een steeds terugkerende droom riep hem op om op die plaats een klooster te bouwen ter ere van de heilige Joannes de Voorloper.
Dionysios ging naar zijn broer, de bisschop van Trapezund, zelf een vroegere Athos-monnik, om hulp. Deze introduceerde hem bij keizer Alexios Komnenos, die hem geld schonk en een goudbul, een keizerlijke oorkonde waarin de rechten van het klooster beschreven zijn, en die nog steeds als een kostbare schat in het klooster wordt bewaard. In 1380 stichtte hij het naar hem genoemde klooster, dat weldra tot grote bloei kwam, maar later door piraten werd geplunderd en gedeeltelijk verwoest. Opnieuw ging Dionysios naar Trapezund, maar de vermoeienissen waren te groot geweest, en hij stierf daar, in de ouderdom van 72 jaar. De heilige Dometios volgde hem op als hegoumen.

De heilige nieuwe-martelaar Prokopios was askeet op de Athos maar toen hij in Smyrna moest zijn, ging hij over tot de Islam. Hij boette zijn zonde in zijn bloed toen hij zich openlijk weer tot Christus bekeerde en daarvoor onthoofd werd in diezelfde stad, in 1810.


De heilige martelares Febronia leefde van kind af in het klooster te Nisibis (Mesopotamië) bij haar tante Bryena. Samen met de zusters las zij dagelijks de Heilige Schrift, en door haar helder verstand en onbevangen vroomheid had zij een diep begrip van de innerlijke betekenis daarvan. Reeds als jong meisje begon zij uitleg te geven aan meisjes en aan de pas ingetreden zusters, maar ook de oudere zusters kwamen luisteren terwijl de dames die met het klooster bevriend waren, luisterden van achter een gordijn. Op deze wijze kwamen zelfs bekeringen tot stand.
In 310, toen zij achttien werd, was zij door ziekte niet in staat om met de andere zusters te vluchten toen de vervolger in aantocht was. Slechts Bryena en twee oude zusters waren bij haar achtergebleven. Zij bereidden Febronia erop voor wat haar mogelijk te wachten stond. Henzelf noemden zij oud en lelijk, hun stond hoogstens de dood te wachten, maar met de jonge en mooie Febronia, die zelfs nog nooit van haar leven een man had gezien, konden veel verschrikkelijker dingen gebeuren. En zij maanden haar aan bijzonder voorzichtig te zijn tegenover alles wat de gouverneur haar eventueel zou kunnen aanbieden.
De volgende dag werd Febronia ruw gevangen genomen en voor het gerecht gebracht. De andere zusters grepen haar bij de hand en vroegen om mee veroordeeld te worden, maar de rechter had voor hen geen belangstelling en liet ze wegjagen. Getroffen door haar schoonheid beproefde de boosaardige rechter vergeefs Febronia te dwingen zijn neef Lysimachos te huwen en haar godsdienst te vergeten. Zij beriep zich echter op haar Bruidegom in de hemel. Toen haar daarna de kleren waren afgerukt zonder dat zij weerstand bood, vroeg de rechter haar spottend of zij zich niet schaamde zo naakt tegenover het volk te staan: “Waar is je maagdelijke bescheidenheid gebleven? Je bloost niet eens, je hebt je niet verzet”. Febronia antwoordde: “De almachtige God weet, o rechter, dat ik me tot vandaag niet kan herinneren ooit een man te hebben gezien, want als kind van twee jaar ben ik meegenomen naar het klooster van mijn tante. Daar heb ik heel mijn leven doorgebracht en alleen maar de goede zusters gezien. Lijkt het alsof ik mijn schaamte heb verloren? Neen! maar ik ben ontkleed als een kampvechter die in de spelen op de overwinning afgaat. Ik ben niet bang voor u”.
Na afschuwelijke martelingen werden haar de handen, de voeten, en tenslotte het hoofd afgehouwen. Velen die getuige waren geweest van haar heldhaftige strijd, bekeerden zich tot Christus, ook Lysimachos. Blind van woede stormde toen de rechter door het huis, struikelde, viel met zijn hoofd tegen een stenen pilaar, verloor zijn bewustzijn en stierf tenslotte. Hierna kwam de vervolging in deze streek tot stilstand. Het verhaal van Febronia’s lijden is door een medezuster, die ooggetuige was, uiterst levendig beschreven.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-188/

Jezus stilt de storm op het meer van Galilea

[Uranopolitis]

26 juni
De heilige bisschop-martelaar Salvius in de 8e eeuw. Hij verscheen plotseling op geheimzinnige wijze in vol ornaat in de buurt van Valenciennes, samen met een diaken Superius. Hij ging naar de kerk van de heilige Martinus en predikte daar, en de volgende morgen eveneens.
De dag daarna trokken zij verder maar zij werden onderweg gevangen genomen door een jonge edelman met zijn soldaten, en naar diens kasteel gebracht in Breviticus. De kroniek verhaalt het gesprek tussen de ridder en zijn vader: “Wat zal ik met de bisschop doen, hem doden of laten gaan?” “Zulk een heilig man doden is niet in orde, maar als je hem laat gaan dan krijg je er last mee; ik weet niet wat ik je raden moet”. Toen beval de ridder de gevangenen te doden. De gevangenbewaarder aarzelde, maar de ridder beval het hem met nadruk. Toen greep de ander een bijl en spleet de schedel van Salvius en Superius. De lichamen werden in de stal begraven, maar drie jaar later ontdekt en overgebracht naar de kerk van de heilige Martinus te Brenne, sindsdien genoemd Saint Sauve. Misschien was Salvius bisschop van Angoulème.

De heilige martelaar Vigilius, bisschop van Trente, 385-400/405. Hij stamde uit een oude romeinse familie, studeerde filosofie in Athene en theologie in Rome. Daar werd hij ook priester gewijd. In 380 kwam hij naar Trente met een missie-opdracht, en in 385 werd hij, op nog zeer jeugdige leeftijd, ondanks de canonieke bezwaren, bisschop van de stad, ofschoon de gemeente nog zo klein was dat er niet eens een kerk aanwezig was. Zijn gloedvolle prediking bracht velen tot het geloof, en er kwam ook een kerk tot stand.
Vigilius deed ook veel missiewerk onder de nog heidense omgeving. Drie van zijn priesters vonden daarbij de marteldood, zoals blijkt uit brieven van Vigilius aan de heilige Joannes Chrysostomos en aan de heilige Simplicius, bisschop van Milaan. Daarin schrijft hij hoezeer hij hen benijdt en hoe hij zelf verlangt om voor Christus te mogen sterven. Dit verlangen werd vervuld toen hij tijdens het consulaat van Stilicon in een afgelegen alpendal door heidense boeren gestenigd werd, nadat hij een altaar van Saturnus had afgebroken, rond het jaar 400. Het was het laatste heidense heiligdom van de streek. De bevolking van de andere dalen was christen geworden door het missiewerk van Vigilius. Hij werd begraven in de door hem gebouwde kerk van de heilige Gervasius en Protasius.

De heilige martelaren Joannes en Paulus, 362. Hun kerk in Rome dateert uit de 5e eeuw, maar bij opgravingen zijn geen bijzonderheden over hen tevoorschijn gekomen. Hun legende is overgenomen van andere bekende heiligen. Er wordt ook in gezegd dat zij in hun woningzijn omgebracht, en onder de kerk van Joannes en Paulus zijn inderdaad de fundamenten gevonden van een huis uit de 3e/4e eeuw doch deze vondst heeft geen nadere feiten opgeleverd.

De heilige martelaar Pelagius was als jongen van tien jaar bij de Moren achtergebleven als gijzelaar, in plaats van de bisschop, zijn oom, die vrijgelaten werd om het losgeld bijeen te brengen. Na drie jaar gevangenis werd de jongen naar koning Abdulrahman gebracht en in staat van beschuldiging gesteld voor de nalatigheid van zijn oom om het losgeld te brengen. Omdat de jongen er knap uitzag, kreeg hij het aanbod page te worden aan het hof, als hij de Islam zou aanvaarden.
Abdulrahman koelde nu zijn woede over het eerloos gedrag van de bisschop op de jonge Pelagius. Na zijn resolute weigering werd hij met polsboeien opgehangen aan de galg. Toen hij daar standvastig bleef, werden hem armen en benen afgehouwen en zijn lichaam werd in de rivier geworpen, in 925.

De heilige Babolein, abt van Saint-Maur-des-Fosses. Hij was een monnik van Luxeuil onder de heilige Columbanus, maar bij zijn komst in Frankrijk werd hij aan het hoofd gesteld van Saint-Pierre-des-Fosses, het tegenwoordige Saint-Maur, niet ver van Parijs. Hij bracht het klooster op een hoog geestelijk peil en stichtte ook verschillende kerken en hospitalen, in samenwerking met de bisschop van Parijs. Aan het eind van zijn leven trok hij zich uit het bestuur van het klooster terug, en hij stierf, hoogbejaard, in de kluizenarij, rond 671.


De heilige Corbican uit Ierland leefde als kluizenaar in de Nederlanden, en voedde zich met wortels en planten. Tegelijk leerde hij aan de onbeschaafde bevolking het Woord van God. Hij leefde in de 8e eeuw.

Heiligen van het eiland Lefkada (Ionische zee)

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-189/

Jezus geneest de twee blinden

[Uranopolitis]

27 juni
De heilige Joannes van Chinon (of Moutier). Hij was afkomstig uit Bretagne; na zijn priesterwijding trok hij zich in de buurt van Chinon terug in een huisje met tuin, waarin hij laurierbomen plantte om in de schaduw te kunnen lezen en schrijven.
Toen Radegundis weggegaan was van de losbandige koning Clotharius, en toevlucht had gezocht in een klooster, was zij voortdurend in angst dat haar man haar met geweld zou komen weghalen. Zij zond een boodschap naar Joannes om zijn hulp te vragen. Deze bracht daarop een gehele nacht door in gebed en kon toen Radegundis verzekeren dat zij niets meer te vrezen had van de koning.
Joannes stierf in hoge ouderdom, als een heilige vereerd door heel de omgeving, en werd in zijn oratorium begraven, 6e eeuw.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Zoïlos met 19 anderen gefolterd en ter dood gebracht in Cordova tijdens de vervolging van Diokletiaan, 4e eeuw; Marcos en Marcia; en de priester-martelaar Piërios van Antiochië.

Eveneens op deze dag de heilige Poma, een maagd uit de 3e eeuw;




Antonios Kensky, monnik in Karelië, 1492; Crescens (Kreskens), een leerling van de heilige Paulos (2 Tim.4:10). Hij heeft gepredikt in Galatië; en Lukas de kluizenaar.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-190/

Jezus in the synagoge van Nazareth

[Uranopolitis]

28 juni

De heilige Sergios en Germanos (Herman) van Walaam. Hegoumen Sergios geldt als de stichter van het Noordrussische kloosterleven. Hij was monnik in het Radonesj-klooster, en met zegen van de grote heilige Sergios van Radonesj stichtte hij op het eiland Walaam in het Ladoga-meer (zo groot als een binnenzee) het zo beroemde klooster van de verheerlijking van onze Verlosser, rond 1329. Bovendien trok hij rond in de streek om godsdienstonderricht te geven en het Evangelie te verkondigen. Zelf houwde hij de stenen voor de bouw van het klooster en deed het constructiewerk.
De heilige Sergios is gestorven in 1353. Zijn opvolger was de heilige Germanos, die vooral het organiseren van het kloosterleven ter hand nam. Hij wordt altijd samen genoemd met de heilige Sergios, maar er is verder heel weinig van zijn leven bekend.


De heilige martelaar lreneos (wat betekent: de vredelievende, een voorspellende naam), was bisschop van Lyon. Hij was een Griek, tegen het jaar 120 geboren in Klein-Azië. Zijn ouders waren christen en stelden hem onder de hoede van de heilige Polykarpos, de bisschop van Smyrna. Hij studeerde niet alleen de Heilige Schrift, maar ook de heidense mythologie en filosofie, zodat hij een zeer deskundige gesprekspartner werd in de allesomvattende discussies in de tijd van het opgroeiende christendom. Hij was daarom ook de vertrouwde raadgever van verschillende pausen. Hij heeft eveneens de oudste Iijsten van de opeenvolging der pausen vastgelegd. Tertullianus, Hiëronymos, Eusebios en Theodoretos loven zijn wetenschappelijke nauwkeurigheid.
Langs de handelswegen kwam het christendom ook Zuid-Gallië binnen, en bereikte reeds vroegtijdig Lyon, min of meer een griekse kolonie. Daarheen werd Ireneos gezonden door de heilige Polykarpos om ook daar de Kerk vaste vorm te geven. Hij werd er priester gewijd door de heilige Pothinus, de eerste bisschop van Lyon. In 177 werd |reneos door de gemeente afgevaardigd om aan paus Eleutherius te verzoeken toch niet de gemeenschap te verbreken met de oriëntaalse parochies die het Pascha bleven vieren op dezelfde dag als de Joden.
De groei van de christengemeenschap in Lyon wekte de woede der heidenen en deze organiseerden een bloedige christenvervolging. Ireneos blonk nog boven de andere christenen uit, die gegrepen werden, maar wonderbaarlijkerwijze overleefde hij deze vervolging. Hij was in Rome toen de terreur uitbrak die ook Pothinus tot slachtoffer maakte. Bij zijn terugkomst in Lyon woedde het vuur op zijn hevigst‚ en Ireneos werd gekozen om Pothinus op te volgen.
De vervolging bedaarde na 180, met de dood van de keizer. De stralende moed van zoveel martelaren was voor velen een uitnodiging om tot dat geloof te komen, en daarbij kwam nog de schitterende welsprekendheid van de nieuwe bisschop, waardoor de gehele streek tot christen werd. Maar de kerkvrede werd nu van binnenuit verbroken door de verschillende ketterijen die zich van de Kerk meester zochten te maken.
lreneos was bijzonder actief in het bewaren van de zuivere traditie en het bestrijden van de opdringende afwijkingen, de ketterijen, vooral door zijn geschriften. Hij heeft 5 boeken geschreven tegen de verschillende ketterijen, waarin hij zich vooral tegen de hardnekkige ketterij der gnostieken richt, die de christenen wilden verdelen in een hogere en een lagere klasse. Maar ook schreef hij boeken waarin hij de apostolische overlevering uiteenzet. Daarbij gaat het vooral om te tonen hoe de leer van Christus reeds werd aangekondigd in het Oude Testament.
Opnieuw deed zich de kwestie van de paasdatum voor, en opnieuw kwam Ireneos tussenbeide tegen de romeinse gestrengheid en absoluut- heid. Hij schreef aan paus Viktor de zaak niet op de spits te drijven en de verschillen in de paasdatum te tolereren, juist zoals de verschillen in de vastenpraktijk aan de plaatselijke gewoonte werden overgelaten.
De Kerk genoot in deze tijd een betrekkelijke vrede doordat in Rome de keizers elkaar met tussenpozen van slechts enkele maanden opvolgden. Zij werden aangesteld en vermoord door de officieren en soldaten van de keizerlijke garde, terwijl de senaat in laffe angst al deze wisselingen goedkeurde.
Onder keizer Severus, die met hulp van de christenen een wat vastere positie veroverd had, maar daarvoor al spoedig geen dankbaarheid meer toonde, vlamde de vervolging weer op. In 202 vaardigde hij een edict uit tegen de christenen. Severus, die zelf gouverneur geweest was van Lyon en gezien had hoe de Kerk daar bloeide, bevorderde daar een bijzonder wrede vervolging. Er vielen grote aantallen slachtoffers, waaronder ook hun bisschop, de heilige Ireneos ( zie ook 23 augustus ).

De heilige barmhartigen, Kyros en Joannes ( zie 31 januari ). Vandaag herdenken we de overbrenging van hun relieken door de heilige Kyrillos, patriarch van Alexandrië, naar Menuthis waar hij er een kerk voor liet bouwen in 412. Er gebeurden talloze opzienbarende genezingen, waardoor de eerst nog hardnekkig heidense bevolking zich tot het christendom bekeerde.

De heilige martelaar Luperculus (Lupercus), bisschop van Eauze (Elusa) in Frankrijk. Hij was een der slachtoffers van de vervolging van Diokletiaan, 304. Hij heeft waarschijnlijk ook in het naburige Spanje gepredikt en is met achttien anderen ter dood gebracht in Saragossa.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-191/



Jezus loopt op het water naar de leerlingen

[Uranopolitis]

29 juni

De roemrijke, alomgeprezen apostelen Petros en Paulos, de Eerst-Tronenden.
Petros, de broeder van Andreas‚ de Eerstgeroepene, met zijn vlugge tong, zijn vurige liefde voor Christus, en edelmoedig karakter, gold al twaalf Apostelen, en zo heeft Christus hem ook aanvaard, al zette Hij hem wel eens op zijn nummer. Ook na de verloochening was zijn positie niet veranderd, hij werd door de anderen als hun natuurlijke leider beschouwd, ook later. In de apostellijsten van de Evangeliën wordt. Petros steeds op de eerste plaats genoemd. Wel was hij vreesachtig van aard, zoals blijkt bij de storm op het meer, en in de voorhof van de hogepriester; maar hij toont ook innig berouw over zijn zwakheid. En Christus vertrouwt hem de zorg voor de anderen toe. Petros is te Rome de marteldood gestorven onder keizer Nero, waarschijnlijk in 67. Twee brieven van hem maken deel uit van het Nieuwe Testament. Een van de mooiste boodschappen daaruit wordt gevormd door zijn woorden over het algemene priesterschap van het christenvolk. “Gij zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, Gods eigen volk …” (1 Petr 2). Ook de plaats die het lijden inneemt in het leven van de christen wordt door hem duidelijk uiteengezet: “Mijn dierbaren, verwonder u niet over het lijden alsof u iets ongewoons overkomt. Verheug u liever over de mate waarin gij deel hebt aan het Lijden van Christus. Dan zult ge ook juichen van blijdschap wanneer Zijn heerlijkheid zich openbaart …” (1 Petr. 4). Ook spreekt hij erover waarom de wederkomst van Christus, waarnaar de christenen met zoveel verlangen uitzagen, nog steeds niet geschied is.
Geheel anders was de positie van Paulos. Terwijl de andere apostelen, behalve de diepzinnige Joannes, in hun denken heel gewone mensen bleven, was Paulos een echte geleerde, een denker die tegelijk begiftigd was met een overstelpende energie. Hij is het die aan de Kerk haar vorm gegeven heeft, die na tweeduizend jaar nog altijd haar gezicht bepaalt.
Paulos was geboren in Tarsos, een bloeiende handelsstad in Klein-Azië. Zijn theologische studie deed hij in Jeruzalem, bij de beroemde rabbi Gamaliël van de school der Farizeeën. Hij was tot fanatisme geneigd en vervolgde daarom de nieuwe stroming van de christenen. Maar na zijn bekering groeide hij uit tot een zeldzaam voorbeeld van menselijke grootheid. Zijn scherp verstand, zijn grote welsprekendheid, zijn warmvoelend hart, zijn belangstelling voor mensen, zijn groot talent voor hechte vriendschap, dat alles maakte hem tot een centrale figuur in het ontluikende christendom. Zijn Brieven kregen een belangrijke plaats in de Boeken van het Nieuwe Testament, naast de Evangeliën. Daardoor verdient hij de erenaam “Apostel” die hij bij uitstek draagt. De liturgische lezing van zijn Brieven wordt zelfs “De Apostel” genoemd, terwijl het in het Westen gebruikelijke woord “Epistel” alleen maar “Brief” betekent.
We kennen hem als persoon ook veel beter dan de andere apostelen. Het boek der “Handelingen” is voor een groot deel aan het werk van Paulos gewijd; Zijn uitvoerige brieven gaven een bepaalde vorm aan de boodschap van Christus, welke een niet te overschatten invloed heeft uitgeoefend op het denken van de christenen; en tegelijk leren we hemzelf kennen: zijn vurige liefde tot Christus, zijn grote aantrekkingskracht op de mensen met wie hij in aanraking kwam, zijn onvermoeibare ijver in het Evangeliewerk, de moed waarmee hij telkens weer allerlei mishandelingen verdroeg om zijn prediking, het diepe begrip van de goddelijke waarheid waarvan hij blijk geeft, zijn mystieke begaafdheid en de gloed waarmee hij de hoogste geloofswaarheden onder woorden brengt.
Paulos is de marteldood gestorven rond het jaar 67, onder keizer Nero. Zijn veertien brieven, aan verschillende groepen gelovigen, dragen elk een volkomen eigen gezicht. De grote brieven hebben vooral een leerstellig karakter, de brieven aan de Romeinen en aan de Galaten spreken over de Joodse Wet tegenover de genade van Christus. Daarbij ging het vooral over de vraag of de besnijdenis toegepast moest worden op de leerlingen uit het heidendom. Vurig verdedigt Paulos de christelijke vrijheid van het geloof tegenover de enge gebondenheid van de Wet. Omdat we in de doop met Christus gestorven zijn, hebben we ook deel aan de vrijheid van Zijn eeuwig Leven.
De brieven aan de Korinthiërs en de Efesiërs bevatten de goddelijk-schone gedachten over het wezen van de Kerk als het Lichaam van Christus. En met hoeveel innerlijke vreugde hebben de christenen in alle eeuwen geluisterd naar die onvergelijkelijke hymne op de liefde van 1 Kor.13 ! De kleinere brieven betreffen meer de organisatie van de Kerk, en worden daarom de pastorale brieven genoemd. Er begint zich een bepaald patroon af te tekenen. Eerst waren er de apostelen en de leerlingen, maar reeds spoedig begonnen zich groepen te vormen die meteen bepaalde taak waren belast, en die daartoe met een wijding, door handoplegging, werden aangewezen. Langzamerhand ontstond er een structuur van diakens, priesters en bisschoppen, en het begin van die structuur zien we in de brieven van Paulos gestalte krijgen. Daarnaast geven de brieven een levendig beeld van de persoonlijke betrekkingen tussen Paulos en de verschillende gemeenten, die we bijna liefdesbetrekkingen zouden kunnen noemen. En de vele personen waar hij mee in aanraking komt en die in zijn herinnering leven. Ook de spontane wijze waarop Paulos over dit alles spreekt, verwarmt zelfs na zoveel eeuwen nog ons hart.
Reeds de oudste feestkalender, die dateert van 354, kent dit feest op deze datum. De oorsprong gaat terug tot het jaar 258, toen de relieken van beide heiligen op 29 juni heimelijk naar een catacombe aan de Via Appia werden gebracht, omdat keizer Valerianus de christelijke begraafplaatsen dreigde te verwoesten. Hierdoor vlamde de verering van de christenen voor de apostelvorsten hoog op, en daarom werd hun feest voortaan op deze datum gevierd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-192/



Jezus geneest een doofstomme

[Uranopolitis]

30 juni

Synaxis van de twaalf heilige apostelen: Petros‚ Jakobos (van Zebedeos), Andreas, Filippos‚ Joannes, Bartholomeos‚ Thomas, Jakobos (van Alfeos), Mattheos, Judas (van Jakobos of Thaddeos), Simon (de ijveraar) en Matthias.
De meesten van hen waren vissers, en zij hebben gehoor gegeven aan de roepstem van Jezus van Nazareth toen Deze als een onbekende prediker in Israël begon op te treden. Zij zagen en hoorden Hem, en kregen Hem zozeer lief dat zij alles in de steek lieten om bij Hem te zijn. Hij behandelde hen dan ook als Zijn vrienden, Hij zorgde ervoor dat zij niet te vermoeid werden, dat zij te eten kregen, dat ze niet door de menigte onder de voet gelopen werden. Hij verlichtte hun zorgen wanneer ze niets gevangen hadden, en kwam hun te hulp wanneer ze in nood waren op zee. Hij maakte hen tot getuigen van Zijn wonderen, en legde hun Zijn woorden uit, wanneer Hij tot de menigte in parabels gesproken had. Tenslotte had Hij hen lief tot het alleruiterste, en deelde hun Zijn Lichaam en Bloed uit in spijs en drank.
Maar toen Hij Zelf in nood verkeerde en menselijke troost bij hen zocht, lieten zij Hem in de steek en namen angstig de vlucht. Doch na de opstanding zocht Hij hen weer op, al treurde Hij over hun gebrek aan geloof; en Hij hernieuwde de vriendschapsband. Bij Zijn afscheid gaf Hij hun de opdracht de wereld te bekeren, en tien dagen later, op Pinksteren, het Vijftigdagenfeest, zond Hij Zijn Heilige Geest over hen neer. Deze zette hen in vlam en van dat ogenblik af trokken zij als een brandend vuur over de wereld, dat overal haarden ontstak van levend geloof.


De heilige Martialis, de eerste bisschop van Limoges. Hij was een van de beroemde missionarissen die, samen met de heilige Dionysius van Parijs, tegen het jaar 250 vanuit Rome naar de Galliërs gezonden waren om hun het Evangelie te prediken. Vanuit Limoges als thuisbasis predikte hij in het omliggende lande. Zijn gloedvolle woorden brachten veel bekeringen tot stand. Zijn graf werd een beroemd bedevaartsoord door de vele genezingen die daar geschiedden.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-193/

Jezus geneest een blinde in Bethsaida