De levens van de heiligen voor elke dag - juli

[Uranopolitis]

1 juli

De heilige Simeon, de Dwaas om Christus, was afkomstig uit Edessa. Hij was rijk, had een goede opvoeding genoten, en na afloop van zijn studie ging hij met zijn vriend Joannes op reis naar het Heilige Land. Zij namen deel aan het feest van Kruisverheffing in Jeruzalem, en op de terugweg bezochten zij uit nieuwsgierigheid de kloosters bij Jericho. Ze werden zo gegrepen door het vurige leven van de monniken daar, dat ze zelf intraden in het klooster van de heilige Gerasimos, onder de toenmalige abt, de heilige Nikon. Zij maakten zulke goede vorderingen in zelfbedwang en ijver in het gebed, dat zij al spoedig zegen kregen om zich als kluizenaar te vestigen in de woestijn achter de Dode Zee.
Negenentwintig jaar leefden zij daar in strenge askese, en met hulp van de Heer overwonnen zij de heftige aanvallen van de satan. Toen kwam bij Simeon de gedachte op dat dit leven toch wel erg op zichzelf was gericht en dat hij zou moeten werken aan de redding van anderen. Joannes bracht hem onder het oog dat hij door zijn leven van boete en gebed een belangrijke taak vervulde voor het heil van de wereld, maar in Simeon groeide steeds sterker de overtuiging dat God hem riep om zich meer rechtstreeks tot anderen te richten.
Over Jeruzalem keerde hij terug naar Homs (Emesa in Syrië), zijn geboortestad. Daar wijdde hij zich aan de zorg voor de meest verachten en verworpenen, vooral voor de gevallen vrouwen. Hij wilde zich niet boven hen stellen en zelf ook in de ogen der mensen verachtelijk zijn. Daarom deed hij zich voor alsof hij krankzinnig was, en hij werd al spoedig een openbare figuur die de Gek genoemd werd. Hij was hierin zo radikaal dat de meeste mensen hem werkelijk voor waanzinnig hielden. In lompen gehuld zwierf hij door de straten van de stad en mengde zich in de woeste spelletjes van troepen jongens. Hij deed mee met de openbare rondedansen en zocht in cafés het gezelschap van bedelaars en dronkaards, at van alles, zelfs vlees op vastendagen, terwijl hij daarna dagen en soms weken liet voorbijgaan zonder ook maar enig voedsel te gebruiken. Hij maakte pret met publieke vrouwen en bood ze geld aan, maar verschillenden van hen bekeerden zich en traden soms zelfs in een klooster.
Een dienstmeisje dat zich had laten verleiden, beschuldigde Simeon ervan de oorzaak te zijn van haar zwangerschap, om haar minnaar te beschermen. Simeon sprak dit in het geheel niet tegen, maar hield haar gezelschap. Toen de tijd van de geboorte was aangebroken, bleef haar schoot gesloten, en zij moest zulke heftige weeën verduren, dat zij zich gedwongen voelde de waarheid bekend te maken. Pas toen werd zij verlost.
Een andere keer liep hij met een zweep en sloeg daarmee de kolommen van alle grote gebouwen, roepend: Houd je vast, binnenkort moet je dansen! Iedereen was het erover eens dat Simeon nu toch wel echt gek was geworden, maar toen kort daarop de stad getroffen werd door de buitengewoon zware aardbeving van het jaar 550, die grote verwoestingen aanrichtte, kwam men tot de overtuiging dat het een profetische handeling was geweest. En er werd gezegd dat juist de kolommen die hij had aangeraakt, overeind waren blijven staan.
Hij was bevriend geraakt met een andere Joannes, de diaken van de kathedraal. Die was getuige van zijn vurig gebedsleven, en aan hem heeft hij ook zijn levensgeschiedenis verhaald. Joannes heeft het na Simeons dood – waarschijnlijk tijdens het bewind van keizer Justiniaan – bekend gemaakt.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Castus en Secundinus, bisschop- martelaren; 25 martelaren die te Nikomedië levend zijn verbrand; 2000 martelaren die zijn omgekomen door het zwaard; Potitos, die om zijn prediking van het Evangelie onthoofd werd rond 150; Julius en Aaron uit Bretagne, die kort na de heilige Alban te Caerleon de marteldood ondergingen, tijdens de vervolging van Diokletiaan.

Eveneens op deze dag de kluizenaar Leo, die naakt leefde in de woestijn, en in vrede is gestorven; Calais, stichter van het klooster Anille in Maine, waar hij zich als strenge kluizenaar had teruggetrokken; gestorven in 542; Lunarius, afkomstig uit Wales, stichtte in Frankrijk een klooster bij de Rance, onder koning Childebert. Hij was tot bisschop gewijd, zonder een bepaalde zetel; Martinus, bisschop van Vienne, 3e eeuw; de monnik Hilarion; en de profetes Mirjam (Maria), de zuster van de grote Mozes.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-194/



De verheerlijking of transfiguratie van Jezus op de Tabor

[Uranopolitis]

2 juli

De heilige Juvenalis, patriarch van Jeruzalem, verdedigde de Orthodoxie op de concilies van Efese en Chalcedon, tegen de verschillende ketterijen welke in die tijd het openbare leven beheersten. Hij heeft daarvoor allerlei vervolging en ballingschap moeten doorstaan tot aan zijn dood in 458.
Toen hem te Chalcedon gevraagd werd of hij wist waar het lichaam rustte van de heilige Moeder Gods, zei hij dat daar geen schriftelijke mededeling van bewaard was gebleven, maar dat er een oude overlevering bestond dat er, nadat zij door de apostelen begraven was, er tot de derde dag een hemels gezang was gehoord. Een van de leerlingen, die te laat gekomen was voorde begrafenis, opende toen het graf om het heilig lichaam te vereren, maar hij vond het graf ledig: alleen de lijkwade lag er nog in.
[...]
De heilige Monegunda leefde in Chartres met haar man en haar twee dochtertjes. Toen deze allebei op jeugdige leeftijd stierven kreeg zij een afkeer van het gewone leven. Zij was ontroostbaar en weende dag en nacht over haar gestorven kinderen. Man noch vrienden konden haar troosten. Maar ten laatste kwam zij tot zichzelf en zei: Wanneer ik zo troosteloos blijf, dan beledig ik misschien mijn Heer Jezus Christus. Daarom wil ik met Job zeggen: De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen; de Naam des Heren zij geprezen. Met moeizaam verkregen toestemming van haar man trok zij zich terug in een tegen de kerk aangebouwde kluis met kleine tuin, waar haar door een dienstmeisje elke morgen wat eten werd gebracht. Daarvan nam zij alleen het gerstemeel dat zij met water en wat as, bij wijze van zout, tot een deeg kneedde, en daarvan al zij telkens wanneer te grote honger haar daartoe dwong. Het gewone voedsel verdeelde zij onder de armen. Later bleek dat het dienstmeisje haar taak nogal licht opnam en vaak dagenlang verzuimde haar voedsel te brengen.
Misschien droeg dit bij tot haar besluit om naar Tours te gaan, bij het graf van de grote heilige Martinus. Ook hier geschiedden op haar gebed verschillende wonderbare genezingen. Maar haar man vond dat zij daar teveel lastig gevallen werd door allerlei bezoekers en hij bracht haar naar Chartres terug.
Na zijn dood trok Monegunda toch weer naar Tours en leefde daar als rekluse, terwijl een kleine vrouwengemeenschap zich onder haar leiding stelde. Zo leefde zij tot aan haar laatste dagen toen zij zichtbaar zwakker werd. Haar zusters waren diep bedroefd, maar zij troostte hen door te wijzen op de bijstand van de heilige Martinus en haar eigen gebeden. Zij stierf in 570 en werd in haar eigen kluis begraven. Deze werd tot een bedevaartsoord, waar nog vele wonderen geschiedden.

De heilige Processus en Martinianus waren twee officieren van de wacht die tijdens de vervolging van Nero waren aangewezen voor de bewaking van de Mamertijnse gevangenis waar de apostelen Petros en Paulos waren opgesloten. Veel gelovigen die aan allerlei kwalen leden, kwamen hen bezoeken en werden vaak op wonderbare wijze genezen door hun gebed. De soldaten waren daar zo van onder de indruk dat zij ook christen wilden zijn, en een hele groep liet zich dopen.
Omdat de apostelen reeds negen maanden gevangen waren zonder dat er verder iets tegen hen werd ondernomen, lieten de opzichters hen vrij en zij trokken langs de Via Appia de stad uit. Daar had Petros een gezicht en hij zag hoe Jezus Christus, de Heer, hem tegemoet kwam. Hij riep uit: Waar gaat Gij heen, Heer? (Quo vadis, Domine?) en kreeg toen ten antwoord: Naar Rome, om opnieuw gekruisigd te worden. Daarop keerde Petros naar Rome terug en werd opnieuw gevangen genomen. Nu kwam de geschiedenis van hun vrijlating aan het licht, en Processus en Martinianus moesten zich verantwoorden. Zij werden gefolterd om hen Christus te doen afzweren, en toen zij standvastig bleven, werden zij onthoofd, in de tweede helft van de eerste eeuw.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Aristo, Crescentianus, Eutychlanus, Urbanus, Vitalis, Justus, Felicissimus, Felix, Marcia en Symphorosa, in Campanië; en Juvenalis, eerste martelaar van Amerika en Alaska.

Eveneens op deze dag de heilige Oudoceus, bisschop van Landaff in Engeland, einde zesde eeuw; en Jerochus, monnik van Faremoutiers, 7e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-195/

Jezus prijst een arme weduwe voor haar donatie van 2 mijten

[Uranopolitis]

3 juli

De heilige Nikodemos van het Kozhmeer, was geboren in de buurt van Rostov in het midden van de zestiende eeuw. Zijn ouders waren welgestelde landlieden, een gezin waar de traditionele russische vroomheid in ere werd gehouden. Als opgroeiende jongen hielp hij zijn vader bij het werk op het land, en toen hij zo eens bezig was, hoorde hij een stem die hem riep: Nikodim, Nikodim! Omdat hij niemand zag en die stem hem tot diep in zijn ziel had geraakt, werd hij ontzettend bang. Maar zijn ouders. aan wie hij het gebeurde vertelde, begrepen dat het de stem van God moest zijn Die hem riep, ofschoon hij Niketas heette. Hij was toen twaalf jaar.
Niet lang daarna stierven zijn ouders en de jongen werd opgenomen bij familie in Rostov. Hij leerde een ambacht en leefde vele jaren als smid. Daar hij zijn vak goed verstond en vlijtig was, verdiende hij meer dan hij zelf nodig had, en het was zijn vreugde om het overtollige uit te delen aan de armen.
Maar de herinnering aan de stem die hij eens had gehoord, liet hem niet los en steeds inniger bad hij dat God hem zou tonen welke weg hij moest gaan. Niketas was intussen naar Moskou verhuisd en had daar een geheimzinnige ontmoeting met de Dwaas om Christus Basilios, die hem genas van een langdurige zwakte, veroorzaakt door vergiftiging. Dit versterkte Niketas twijfel of hij wel in het gewone leven moest blijven. Hij trok daarom naar de starets Elia, over wie de roep zich verspreid had dat hij in de ziel kon lezen. Toen hij aankwam bij de groep die rond vader Elia verzameld was, riep deze hem toe: Waar komt die woestijnbewoner vandaan?
Dit antwoord op zijn innerlijk verlangen gaf de doorslag. Niketas verkocht al zijn bezittingen en trad in Moskou in het klooster, waar hij monnik werd met de naam Nikodim, volgens de heilige van die dag: Nikodim de prosfora-bakker van het Holenklooster, de 31e oktober. Hij won de algemene genegenheid door zijn stoere werkkracht en zijn zachtaardige beminnelijkheid. Toen de hegoemen dan ook tot bisschop gewijd werd als metropoliet van Krutitsa, nam hij Nikodim mee als zijn gezel. Maar dit leven kon hem niet bekoren en hij hield net zo lang aan tot hij zegen kreeg om naar de woestijn te gaan.
Zo vertrok hij naar de kluizenaars van het verre Noorden, die in Moskou in groot aanzien stonden, vooral Serapion van het Kozha-meer, bij wie Nikodim zich vervoegde. Daar werd hij opgenomen in een gemeenschap van veertig monniken, maar na een jaar trok Nikodim nog verder om werkelijk een alleenwonende kluizenaar te zijn.
ln 1609 bouwde hij een hut bij de monding van de Chozjug-rivier, legde een tuin aan voor groente, verzamelde eetbare wortels en viste in de rivier. Om zich te wapenen tegen onmatigheid, at hij slechts voedsel dat niet vers meer was en begon te stinken. Ook weigerde hij melk te aan te nemen vanuit het klooster, want hij begon steeds strikter te vasten. Hij onttrok ook steeds meer tijd aan zijn slaap. Hij ging zelfs niet meer liggen om te slapen, maar bleef in een hoek geleund staan, wanneer een onoverwinnelijke slaap hem overviel. Hij wilde zichzelf zo hard aanpakken omdat hij pas te elfder ure tot het geestelijk werk was gekomen.
Deze wilde natuur waarin hij verblijf hield, bezorgde hem natuurlijk vaak grote moeilijkheden. Daar was allereerst de strengheid en de lange duur van de winter in dat bijna poolgebied. In de late lente, wanneer het ijs plotseling begon te smelten, ontstonden vaak grote overstromingen. Eens stond zijn hut geheel onder water en Nikodim stond dagenlang op de punt van het dak, met de ikoon van de heilige Moeder Gods van Kazan in zijn handen, en zong de psalmen totdat het water zich terugtrok.
De vastberaden moed waarmee hij al deze ontberingen verdroeg en zijn onophoudelijk gebed brachten Nikodim weer terug tot de oorspronkelijke staat waarin God de mens geschapen had. Als een nieuwe Adam woonde hij in een paradijs. Wilde dieren bezochten hem, en kwamen zonder vrees in zijn gezelschap. Er begonnen wonderen te gebeuren, zijn bezoekers verraste hij door profetische uitspraken.
Tenslotte begon zijn lichaam te verzwakken, en hij kon zich in de winter slechts met grote moeite staande houden. Op dringend verzoek van de abt ging hij mee naar het klooster, waar hij na ruim een maand overleed in 1640. Een doordringende doch lieflijke geur vervulde heel het klooster als een boodschap van zijn heilig leven, en reeds in 1662 werd hij in Moskou opgenomen in de lijst der heiligen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-196/



De prediking van de 70 apostelen

[Uranopolitis]

4 juli

De heilige Ulrich, bisschop van Augsburg, stamde uit een oud adellijk geslacht van de Alemannen, en werd geboren in 890. De geboorte was moeilijk verlopen en het leek of de zwakke baby niet lang zou blijven leven. Maar na enige tijd trad herstel in en het knaapje werd een stevige jongen. Hij werd bestemd voor de geestelijke stand en opgevoed op de beroemde kloosterschool van Sankt Gallen, waar hij aller harten won door zijn levendig temperament, zijn onschuld, zijn zachtmoedigheid en oprechte vroomheid. Daarna werd hij hofkapelaan bij zijn oom, de bisschop van Augsburg, ofschoon hij pas zestien jaar oud was.
Misschien ter voltooiing van zijn opvoeding ging hij drie jaar later op pelgrimstocht naar Rome, naar de graven van de apostelen. Daar kwam het nieuws binnen dat zijn oom gestorven was, en de paus wilde hem meteen tot diens opvolger wijden. Maar Ulrich vond zichzelf te jong om zulk een verantwoordelijkheid te dragen en weigerde hardnekkig.
Vijftien jaar woonde hij nu bij zijn moeder op het familiegoed en zorgde voor de mensen die daar leefden en werkten. Het waren moeilijke tijden: de heidense Hongaren deden voortdurend gewapende overvallen, waarbij ook Augsburg werd verwoest. Nu werd hij toch tot bisschop gewijd en moest onder bijzonder zware omstandigheden zijn ambt vervullen.
Op hem rustte als vorst de zorg voor het leger, maar dat liet hij over aan zijn neef. Zelf wilde hij allereerst het geestelijk leven in zijn eparchie herstellen en daarvoor zette hij zich in. Om drie uur ‘s ochtends stond hij op en bad met zijn monniken het gehele officie. Pas na het Negende Uur verliet hij de kerk en begaf zich naar de verschillende hospitalen om de zieken te troosten. Hij verzorgde ook zelf de ontvangst van de armen, aan wie hij de voeten waste en aalmoezen uitdeelde. Verder gaf hij onderricht en tegen de avond gebruikte hij zijn enige, sobere maaltijd, veel minder dan die welke hij aan de armen voorzette. Hij genoot slechts enkele uren nachtrust op een strozak.
Als rijksvorst had hij het vertrouwen van de duitse keizer en Ulrich speelde een belangrijke rol in de wederopbouw zowel van het rijk als van het diocees. Hij wist verzoeningen tot stand te brengen waardoor er meer algemene veiligheid ontstond. Bij het volk stond hij in hoge eer om zijn milddadigheid en zijn asketische levenswijze. Hij bouwde een stadsmuur om het volk te verdedigen, en kloosters en kerken en scholen. Ook deed hij veel voor de kerkelijke diensten, zoals blijkt uit de oudste liturgische handschriften.
Zijn spectaculairste daad was de bescherming van de stad tegen een nieuwe aanval der Hongaren. Om het wankelmoedige volk een hart onder de riem te steken leidde hij zelf de verdediging, hoog te paard, zonder helm of harnas maar met een stola (epitrachilion) om de hals om zijn priesterschap te tonen. Zo wist hij de bevolking stand te doen houden totdat hulp van de keizerlijke troepen arriveerde. Toen werden de Hongaren definitief verslagen in het Lechdal, in 955.
Toen hij tachtig jaar oud was, wilde hij afstand doen van zijn bisschopsambt, maar daartegen kwam zoveel protest dat hij aanbleef en de vermoeienissen nog twee jaar droeg, tot aan zijn dood in 973, na een episcopaat van bijna vijftig jaar. Twintig jaar later werd hij als eerste in Rome officieel heilig verklaard, zoals sindsdien in het Westen in zwang is gebleven.
Over zijn leven wordt verhaald dat hij eens op donderdagavond met zijn vriend, de vrome bisschop van Konstanz, aan het praten was over de goddelijke mysteriën. Zij waren zo verdiept in hun gesprek, dat de hele nacht duurde, dat zij volkomen vergaten te eten. Het was al vroeg in de ochtend van vrijdag toen een bode binnenkwam met een brief van de hertog. Als bodeloon schonk Ulrich hem het kostelijk stuk vlees dat nog op tafel stond. Deze man spoedde zich naar de hertog om te laten zien hoe die beroemde bisschop op vrijdag vlees zat te eten, maar toen hij het wildbraad uitpakte, bleek het tot zijn beschaming een vis te zijn. Deze scene, zowel als die op het slagveld, is veelvuldig uitgebeeld in zuidduitse kerken.

Ook nog op deze dag de heilige hiëromartelaren Theodotos en Theofilos, die onthoofd zijn; de martelaren Theodotos en Theodota waren in de gevangenis bekeerd door de heilige Hyacinthos, zij werden toen onthoofd; Laurianus, bisschop van Sevilla, gedood in Bourges; Jucundianus, die bij Noord-Afrika in zee verdronken werd; Innocentius en Sebastia, die met dertig anderen ter dood zijn gebracht in Mitrowicza; Namphanium met zijn gezellen te Madaurum in Noord-Afrika.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-197/



Jezus en de vrouw die betrapt was in overspel

[Uranopolitis]

5 juli
De heilige Athanasios, de diaken van de heilige bisschop Juvenalis van Jeruzalem, werd gewelddadig vermoord tijdens de rellen van de Eutychianen. Zijn lijk werd door de straten gesleept en aan de honden prijsgegeven in 453.

De heilige Kyprianos – de Jongere, was monnik in het Koutloumousiou-klooster op de Athos. Hij dorstte naar het martelaarschap, maar lange tijd wilde zijn geestelijk vader niet dat hij zich in gevaar begaf omdat er geschreven staat: “De geest is wel gewillig maar het vlees is zwak”. Tenslotte kreeg hij verlof om prediker te worden in Thessaloniki en Konstantinopel. Daarbij viel hij ook heftig de leer van Mohammed aan. Daarom werd hij gevangen genomen en na allerlei martelingen onthoofd in 1679.

De heilige Lampados leefde als kluizenaar in een woestijngrot bij Irenopolis, waar velen tot hem kwamen om geestelijke raad en om de genezing te verkrijgen van lichamelijke en geestelijke kwalen. Hij stierf in de 10e eeuw en werd begraven in zijn grot, waar nog lange tijd op zijn gebed wonderbare genezingen geschiedden. Maar tijdens de turkse overheersing is de plaats in vergetelheid geraakt, zodat alleen de naam nog bekend is.

De heilige Modwena was een ierse moniale, beroemd door haar heilige leven en begiftigd met een groot organisatietalent. In 840 werd zij naar Engeland geroepen voor de opvoeding van koning Ethelwolds dochter, waartoe een klooster voor haar werd gebouwd, maar ook in Schotland stichtte zij twee beroemde abdijen, in Sterling en in Edinburg. Tegen het einde van haar leven trok zij zich terug op een eilandje in de Trent en leefde daar nog zeven jaar als kluizenares tot aan haar dood op hoge leeftijd.


De heilige Athanasios van de Athos werd geboren in Trapezunt, in 920. Nadat hij leraar was geweest in Konstantinopel. werd hij monnik op de Kyminasberg in Bithinië onder de heilige Michaël Maleïnos. Toen hij daar volkomen meester over zichzelf was geworden, zocht hij naar een nog grotere teruggetrokkenheid, en zo kwam hij in 958 op de Athos, een woest en verlaten schiereiland, vrijwel onbewoond, behalve door enkele asketen. Daar vestigde hij zich als een volkomen onbekende en leefde in de eenzaamheid, behalve wanneer hij andere monniken hielp bij zwaar lichamelijk werk dat nodig was om in een dergelijk gebied in leven te kunnen blijven.
Hij trok echter de aandacht van de pelgrims en bezoekers die toen reeds naar de Heilige Berg kwamen voor een periode van inkeer en om raad te vragen. Athanasios sprak woorden die diep doordrongen in de ziel en al spoedig verspreidde zich het bericht dat er een nieuwe kluizenaar op de Athos was komen wonen die werkelijk het ideaal belichaamde dat het christen hart zich van een heilige monnik voorstelt.
Er kwamen daardoor steeds meer bezoekers, en velen wilden bij hem blijven. Er kwam geldelijke steun en Athanasios begon het eerste klooster op de Athos te bouwen, de Grote Laura.
Hij werkte zelf uit alle kracht mee: het bouwen in zulk een moeilijk terrein, waar alles met handkracht moest gebeuren, eiste geweldige inspanning. En er waren ook veel andere moeilijkheden te overwinnen: de oorspronkelijke bewoners van de Athos waren over deze ontwikkeling weinig enthousiast. Zij hadden de volstrekte eenzaamheid gezocht, en nu begon het druk te worden in hun omgeving. En in plaats van simpele grotkerkjes werd er nu een soort kathedraal gebouwd! Hoe zullen op dat ogenblik de gevoelens geweest zijn toen de in aanbouw zijnde koepel instortte en zeven bouwers verpletterde, waaronder Athanasios zelf, in het bijzondere jaar 1000, nadat hij veertig jaar op de Athos had geleefd.
De ontwikkeling kon echter niet tegengehouden worden. Op den duur ontstonden er steeds meer grote kloosters en juist daaraan heeft de Heilige Berg zijn bijzondere status in de Orthodoxie te danken. En daarom eren wij de heilige Athanasios als de stichter van deze heilige monniken-republiek, die de grondslagen heeft gelegd van de organisatie en het gemeenschappelijk bestuur van de zo uiteenlopende monniksgroeperingen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-198/



Jezus luncht met farizeeën, de berisping van de wetgeleerden.

[Uranopolitis]

6 juli

De heilige Sisoë was na de heilige Antonios een van de grote lichten uit de egyptische woestijn van Sketis. Reeds jong was hij naar de woestijn getrokken en had daar verschillende jaren geleefd onder de leiding van abba Oor. Later trok hij de Nijl over en vond een plaats op de berg waarde grote Antonios onlangs gestorven was. Hij dacht voortdurend na over de deugden van dit lichtende voorbeeld en soms leek het hem of hij hem zelf zag en hoorde. Dit sterkte hem in de zware askese die hij zichzelf oplegde met voortdurend zwijgen en onophoudelijk vurig gebed.
Deze zichtbare heiligheid verwierf hem een groot vertrouwen onder de kluizenaars van de omgeving, en zelfs van ver af kwamen zij raad vragen over hun innerlijke vervolmaking. En ter wille van de liefde moest hij zijn verlangen naar afzondering en naar stilzwijgen overwinnen om hun van dienst te zijn. Hij vastte vaak twee dagen achtereen en meestal vergat hij de etenstijd en moest zijn leerling hem eraan herinneren, waarbij hij hem soms verbaasd vroeg of ze dan niet al gegeten hadden.
Zijn gebed was zo vurig dat hij vaak in extase geraakte, en soms scheen het hem of zijn hart wilde barsten van de volheid van zijn verlangen naar God, zodat hij hijgde, zonder zich ervan bewust te zijn.
ln die eeuw van zoveel bruut geweld maakte hij vooral indruk door zijn zachtmoedigheid. Daar is het woord dat hij sprak toen men hem vroeg of een broeder die gevallen was toch zeker wel een jaar boete moest doen. Sisoë zeide: “Dat is een hard woord”, “Een half jaar dan?” “Het is veel”. “Dan toch ten minste veertig dagen?” En weer antwoordde Sisoë: “Het is veel”. “Wilt u dan zeggen dat hij direct na het vallen weer bij het liefdemaal mag worden aangenomen?” En toen zei hij: “Enkele dagen moet hij boete doen, maar ik vertrouw erop dat, als hij zo van ganser harte berouw heeft en boete doet, God hem al na drie dagen weer aanvaardt”.
Ook een andere uitspraak van hem is heel tekenend. Eens brachten drie oudvaders hem een bezoek. De eerste zei: “Vader, hoe kan ik ontkomen aan de stroom van het onuitblusbare vuur?” Sisoë gaf geen antwoord. Toen zei de tweede: “Vader, hoe kan ik ontsnappen aan het geknars der tanden en de nooit-stervende worm?” Weer bleef Sisoë zwijgen. Toen zei de derde: “Vader, wat moet ik doen, want ik wordt volkomen terneergedrukt door de gedachte aan de uiterste duisternis?” Na enige tijd hief Sisoë zijn hoofd op en zei: “lk denk nooit over die dingen, ik denk eraan hoe goed mijn God is en dan weet ik dat Hij medelijden met me zal hebben.”
De anderen voelden zich niet begrepen en dropen af. Toen hij hun teleurstelling zag‚ riep hij hen achterna: “Ach, mijn broeders, het zou heel wat beter met me gesteld zijn als ik net zoals jullie had gedacht.” Zo waren zij in elk geval getroost nu ze zijn deemoed zagen.
Een andere oudvader kwam telkens weer bij hem biechten dat hij opnieuw gevallen was. En steeds weer beval Sisoë hem op te staan en zich niet te laten ontmoedigen om verder te gaan. Tenslotte vroeg de ander: “Vader‚ komt er dan nooit een einde aan? Hoe dikwijls moet u me nog zeggen om op te staan als ik gevallen ben?” “Altijd door, totdat de dood u overvalt terwijl u blijft liggen, of terwijl u vecht om weer op te staan” En hij voegde eraan toe: “Houd moed! Zie, sinds dertig jaar vraag ik God niet meer om vergiffenis voor enige zonde en ik bid alleen maar: Heer Jezus, bescherm mij tegen mijn tong! En tot nu toe ben ik daardoor toch elke dag in zonde gevallen.”
Iemand vroeg of hij een gids die hem had laten verdwalen, mocht uitveteren. “lk geloof niet dat het hem veel goed zou doen”, antwoordde Sisoë. “lk ken het geval van twaalf broeders die door de vergissing van de gids heel de nacht door de woestijn hadden gelopen, terwijl de gids pas toen het licht werd zag dat hij de weg niet meer wist. Vol schaamte verontschuldigde hij zich, maar sommigen van de broeders zeiden dat ze de vorige dag al gezien hadden dat ze verkeerd waren gelopen, maar dat ze niets hadden willen zeggen om hem niet te kwetsen. Zou dit hem niet veel meer goed doen dan de verwijten die ze hem konden maken?”
Een andere broeder kwam witheet van woede bij hem, roepend dat hij de man wel krijgen zou die hem dat onrecht had aangedaan. Sisoë probeerde hem tot bedaren te brengen door te zeggen dat we de wraak moeten overlaten aan God, maar de ander hield vol dat hem dat onmogelijk was. Toen knielde Sisoë neer, en uit gewoonte knielde de broeder naast hem, terwijl Sisoë bad: “God, we hebben U niet meer nodig om voor ons te zorgen, want we zullen ons zelf wel wreken”. Toen begreep de broeder het; hij viel Sisoë te voet en zei: “lk zal mijn recht niet meer opeisen tegen mijn broeder. Abba, vergeef mij!”
Een van zijn uitspraken was dat een monnik niet het werk moest kiezen dat hij het prettigst vond. Meestal vlocht hij manden die hij in het dorp ging verkopen. Eens wilde de koopman hem niet de overeengekomen prijs betalen. Sisoë voelde dat hij daarover kwaad begon te worden, en terstond legde hij zijn hele lading manden neer en ging er vandoor zonder ook maar iets te hebben ontvangen.
Veel betekenisvolle gezegden zijn van hem afkomstig. Een broeder zei hem eens: Ik beschouw mezelf als altijd staande voor God. Daarop antwoordde Sisoë: “Dat is niet voldoende, mijn kind, het zou veel nuttiger zijn wanneer je jezelf zag beneden alle schepselen”.
Tot een ander zei hij: “Word klein, zoek niet naar wat prettig is, maak je geen zorg over aardse dingen, dan zul je vrede vinden voor je hart”. Altijd stond hij klaar om zichzelf te beschuldigen, in anderen zag hij alleen maar het goede, doch hij nam elke gelegenheid te baat om zichzelf te veroordelen.
Door zo voortdurend zijn drift te overwinnen kwam hij tot een onschokbare gelijkmoedigheid. Daardoor verwonderde hij zich ook niet over de fouten van anderen, hij maakte daar geen verontwaardigde aanmerkingen over, maar probeerde hen te helpen met vaderlijke genegenheid.
Toen hij door ouderdom gebroken was, liet hij zich overhalen om bij de anderen te gaan wonen, zodat er hulp was in geval van nood. Maar hij was daarover voortdurend bedroefd en tenslotte keerde hij terug naar zijn kluis. De broeders kwamen bijeen bij zijn sterfbed en zagen hoe hij stralend van vreugde de heiligen en Christus Zelf begroette, die hem kwamen halen, in het jaar 429, toen hij 72 jaar gewoond had op de berg van de heilige Antonios.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-199/



De parabel van de onvruchtbare vijgeboom

[Uranopolitis]

7 juli
De heilige Willibald, bisschop van Eichstadt, was een bloedverwant van de heilige Bonifacius, afkomstig uit Wessex. Hij is geboren rond het jaar 700, een ziekelijke baby, getroffen door de ene kwaal na de andere. Toen hij drie jaar oud was, scheen hij te sterven en zijn wanhopige ouders legden hem neer onder een kruisbeeld en deden de gelofte hem aan de dienst van Christus te wijden. Vanaf dit ogenblik ging zijn gezondheid zienderogen vooruit, en toen hij vijf jaar oud was, vervulde zijn vader hun gelofte en bracht hem naar het klooster van Waltham.
Hij was een ijverig leerling en bij allen geliefd om zijn vroom en vriendelijk karakter. Tegelijk ontwikkelde zich in hem de overtuiging dat hij God moest dienen in vreemde landen. Zijn vader werd aangestoken door dezelfde reis-koorts, hij verkocht zijn bezittingen en trok met heel zijn gezin naar Rome, waarschijnlijk in het voorjaar van 718. Maar hij stierf tijdens de tocht door Frankrijk en werd daar begraven. Willibald en zijn oudere broer namen toen afscheid van hun moeder en hun zuster en vervolgden hun weg te voet.
Na een moeilijke tocht door de Alpen kwamen zij in Rome aan waar zij door een besmettelijke ziekte werden getroffen waarvan zij slechts heel langzaam herstelden. Pas drie jaar later had Willibald de moed om alleen verder te trekken, nu op reis naar het Heilige Land. Het werd een ware pelgrimstocht, waarbij hij allerlei beroemde plaatsen uit de christenheid bezocht: de sluier van de heilige Agatha in Catanië, de grot van de Zeven Jongelingen bij Efese, de Zuilmonniken bij Mytilene. In Emessa werden de pelgrims gevangen genomen door de Saracenen maar zij kwamen weer vrij op voorspraak van een Spanjaard die een hoge betrekking had aan het hof van de Kalief. Bij Damascus bezocht hij de plaats waar de heilige Paulos verblind door het visioen ter aarde was gevallen, en tenslotte kwam hij aan in Palestina, waar hij alle heilige plaatsen bezocht. Deze pelgrimstocht duurde vijf jaar; hij heeft zelf een levendige beschrijving gegeven van die reis‚ die is opgetekend door een benedictines van Hildesheim, met de titel ‘Hodoeporicon’.
Intussen was hij dertig jaar geworden en hij trad in in het beroemde klooster van de heilige Benedictus te Monte Cassino‚ waar hij tien jaar bleef. Toen vergezelde hij een spaanse priester op diens reis naar Rome. Hij werd ontvangen door paus Gregorius III, die met veel belangstelling luisterde naar zijn reisavonturen en hoe hij zich uit allerlei moeilijke situaties had gered. De paus zeide hem toen dat hij precies de man was die Bonifacius nodig had bij zijn moeizaam missiewerk. Want Bonifacius was toen juist in Rome om hulp te zoeken en had gevraagd om zijn neef Willibald als medewerker te krijgen.
Willibald gaf gehoor aan deze oproep en trok naar het Noorden. Tenslotte kwam hij terecht bij graaf Suitgar van Hirsberg die veel belang hechtte aan de verkondiging van het Evangelie in zijn gebied, en die hem daarom een gunstig gelegen grondgebied schonk, waarop het tegenwoordige Eichstadt ligt, nadat Bonifacius Willibald tot priester had gewijd in 739. Het volgende jaar zond Bonifacius hem naar Thuringen waar hij zijn broeder Winebald ontmoette, die hij in Rome had achtergelaten.
Spoedig daarna werd Willibald tot bisschop van Eichstadt gewijd. Hij begon met het stichten van een klooster van waaruit hij zijn leerlingen het land instuurde om te prediken en kerken te bouwen. Ook zijn zuster, de heilige Walburga, kwam nu naar hem toe. Hij bouwde voor haar een klooster op de steile oever van de rivier.
Willibald was nu 41 jaar en een toegewijde herder voor zijn gelovigen en hij ontplooide uitgebreide missie-activiteit. Ruim veertig jaar heeft hij door heel Beieren gewerkt, de uitgestrekte velden gereed gemaakt voor het goddelijk zaad en dat opgekweekt tot aan de tijd van de oogst‚ zoals de oude kroniek zegt. Te Heidenheim bouwde hij een dubbelklooster voor monniken en monialen, waarvan zijn broer, de heilige Winebald, de gemeenschappelijke abt werd. Daar ontstond een belangrijk centrum voor de opleiding van priesters voor het nieuwe diocees. Zo werd Willibald een van de voornaamste medewerkers van de heilige Bonifacius, en volgens de kroniek: “een levend voorbeeld in woord en daad, vol ijver voor het strikte monastieke leven, afkerig van alle onoprechtheid, van God vervuld en verdraagzaam”. In hoge ouderdom is hij gestorven in 786, nadat hij ruim veertig jaar als bisschop had gewerkt.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Polykarpos, de nieuwe-martelaar, met messen omgebracht; en Eustathios‚ priester-martelaar, in het vuur gedood.

Eveneens op deze dag de heilige Allyrus, bisschop van Avernes, 384; Ercongota, moniale in Meaux, 7e eeuw; Angelelmus, bisschop van Auxerre, Apollonius, bisschop van Brescia; en Illidius, bisschop van Clermont.

Gedachtenis van de ikoon van de Moeder Gods van Blacherna, Hodegitria. Deze bevond zich oorspronkelijk te Antiochië en werd door keizerin Eudokia in het begin van de vijfde eeuw naar Jeruzalem gebracht, en later naar Konstantinopel, in de Blacherna-kerk. Tijdens de ikonenstrijd in de achtste eeuw werd de ikoon naar het Pantokrator-klooster overgebracht en daar, samen met een brandende olielamp, in een muurnis ingemetseld. Toen honderd jaar later de ikonenstrijd tot een goed einde was gebracht, werd de muur opengebroken en de ikoon werd teruggevonden met de nog brandende lamp. ln plechtige processie werd de ikoon naar de kerk teruggebracht, maar later bij de verovering door de Turken naar de Athos overgebracht, en in 1654 naar Moskou in de kathedraal van de Ontslaping der Moeder Gods.

Martelares Kyriaki (Zondag)

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-200/

Jezus geneest een zieke met waterzucht man



Parabel van de uitgenodigden voor het feestmaal.

[Uranopolitis]

8 juli
De heilige Theofilos, de Myronvloeiende, was een slavische priester uit Makedonië die monnik geworden is op de Athos, waar hij als een heilige vereerd wordt om de grote genadegaven die hem zo zichtbaar tekenden. Hij is gestorven in 1548 en zijn relieken bevinden zich in het Pantokrator-klooster omdat hij leefde in het bij dat klooster behorende kellion van de heilige Basilios.

De heilige Landrada was geboren in Bilsen, Limburg, in het diocees Luik. Zij was de enige dochter van graaf Wandregisl, en haar moeder was familie van Pepijn van Landen. Zij werd opgevoed met alle zorg die aan meisjes van haar rang besteed werd, maar al heel vroeg hechtte zij geen waarde aan de eerbewijzen waarmee men haar bejegende. Reeds als kind toonde zij zoveel oprechte deemoed en liefde voor het gebed dat ze als toonbeeld van christelijke volmaaktheid werd beschouwd.
Zij weigerde later alle huwelijkskandidaten en nadat zij zich thuis geoefend had in het voortdurend gebed, trok zij diep in het nabijgelegen woud. Daar liep ze barrevoets, droeg slechts een ruw haren kleed en bouwde eigenhandig een hutje om in te wonen. Ze sliep op de grond en at slechts brood met water. Van tijd tot tijd werd zij daar bezocht door de heilige Lambertus, de bisschop van Luik, die haar opwekte een kerkje te bouwen ter ere van de Moeder Gods.
De stenen werden per schip aangevoerd, maar Landrada deed verder al het handwerk zelf. ln 689 werd de kapel geconsacreerd en Lambertus stuurde ook verschillende jonge meisjes om onder haar leiding hun kloosterleven te beginnen. Zo werd de grondslag gelegd van de bekende abdij van Munster-Bilsen, maar Landrada stierf reeds spoedig, in 690.


De heilige Prokopios van Oestjoeg, dwaas om Christus. Hij was een duits koopman die door zijn handel in Novgorod kwam en diep onder de indruk raakte van de Orthodoxie. Hij hief zijn handel op, verdeelde heel zijn vermogen onder de armen en trad in het klooster van de heilige Warlaam Chutinsky. Deze omkeer was hem echter nog niet radikaal genoeg, hij wilde letterlijk leven volgens het Evangelie. Daarom verliet hij de geborgenheid van het klooster en trok naar het onbekende Oestjoeg om te leven als een der allerminsten, en hij verborg zijn intelligentie onder een mom van dwaasheid. Hij trok toch de aandacht en men gaf hem geld en eten, maar behalve het allernoodzakelijkste voor zijn eigen leven, deelde hij heel de rest weer uit onder zijn lotgenoten. Er waren ook mensen van wie hij niets wilde aannemen en dezen werden zich er daardoor van bewust dat zij zich verrijkt hadden ten koste van anderen. Hij had geen vaste verblijfplaats, maar overnachtte wanneer het te koud werd in de portiek van een of andere kerk of klooster. Zo is hij ook gestorven in 1303.

De heilige Grimbald, geboren te Saint-Omer, was grootgebracht in de abdij Saint-Bertin. Na een briljante studie werd hij daar ook monnik. Toen de engelse koning Alfred de Grote op pelgrimsreis was naar Rome, verbleef hij ook enige tijd in deze abdij. Hij kwam in contact met Grimbald en hij voelde voor hem een ware verering. Bij zijn terugkeer in Engeland benoemde hij hem daarom tot theologie- professor aan de nieuw gestichte universiteit van Oxford, waarvoor hij nog veel andere beroemde leerkrachten wist te vinden.
Maar na de dood van Alfred trok Grimbald zich terug in de nieuwe abdij van Winchester, waarvan hij de eerste abt werd. Nu kon hij zijn tijd geheel verdelen tussen gebed en studie. Tijdens zijn laatste ziekte, toen hij al heel erg verzwakt was, ontving hij met uiterste inspanning geknield de heilige Communie. Daarna bleef hij drie dagen alleen met zijn cellenmonnik om geheel ongestoord te kunnen bidden. De vierde dag liet hij de communauteit bijeenkomen rond zijn sterfbed en tijdens de laatste gebeden gaf hij rustig de geest, niet lang na 900.
[...]
De heilige Withburga was een dochter van de koning der Oost-Engelsen en van jongs af aan God gewijd. Zij leefde heel teruggetrokken in het klooster van Holkam, maar toen zij na de dood van haar vader de beschikking kreeg over haar erfdeel, ging zij naar Dereham waar ze een groep jonge vrouwen rond zich verzamelde om met hen een klooster te beginnen. Zij stierf echter reeds in 743, toen pas de fundamenten van het nieuwe gebouw waren gelegd.

Ook nog op deze dag de Abrahamiten, monniken die te Konstantinopel om de verering der heilige ikonen de marteldood zijn gestorven; vijftig soldaten, bekeerd door de heilige Bonosa, gedoopt door de heilige paus Felix, ter dood gebracht tijdens de vervolging van Aurelianus.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-201/



Parabel van de verdwaalde schap (zondaar die zich bekeert en gered wordt)

Parabel van de verloren en hervonden drachma.

[Uranopolitis]

9 juli

De heilige Pankratios uit Antiochië, was door de apostel Petros tot bisschop van Tauromenia op Sicilië aangesteld. Om zijn succesrijke bekeringswerk werd hij gedood, in de eerste eeuw.


De heilige Patermoethios en Koprios, woestijnvaders. Patermoethios kwam uit een ruwe omgeving; hij had een natuurlijk overwicht, zodat hij ongemerkt aanvoerder werd van een bende die heel de streek onveilig maakte en leefde van wat zij roofden. Maar langzamerhand werd hij zich bewust van de afschuwelijkheid van zijn levenswijze en hij was niet langer onverschillig voor het leed dat zij anderen toebrachten. Hij ging daarover nadenken en kwam tot Christus. Er voltrok zich een volledige omkeer in hem, en na zijn doop ging hij naar de monniken in de woestijn en wijdde de rest van zijn leven aan het dienen van de zieken en hulpbehoevenden. Zo poogde hij aan anderen goed te maken wat hij vroeger misdreven had. Daarbij werd hij geholpen door de priester Koprios, die ook zijn leven beschreven heeft. Zij werkten in Egypte in de vierde eeuw.

De heilige Patermoethios en Koprios waren een ander vriendenpaar uit de egyptische woestijn, die onder Juliaan de Alvallige gevangen werden genomen en gemarteld en onthoofd. De soldaat Alexandros die daarvan getuige was geweest, werd daardoor bekeerd en toen in een oven verbrand.

De heilige Kyrillos, bisschop van Gortyna op Kreta‚ werd in hoge ouderdom veroordeeld om levend verbrand te worden tijdens de vervolging van Maximiaan in het jaar 304. Hij had vijftig jaar het bisschopsambt bekleed en velen tot Christus gebracht.

De heilige Liborius, bisschop van Le Mans, die in 397 stierf in roep van heiligheid. Hij werd begraven door de heilige Martinus van Tours, en dat is eigenlijk het voornaamste dat met zekerheid over hem bekend is. Merkwaardigerwijze wordt zijn gedachtenis vooral in ere gehouden in Paderborn. In 836, dus 439 jaar na zijn dood, werd zijn gebeente daarheen overgebracht en vanaf dat jaar kwam de christianisering van Saksen op gang. Paderborn werd een der voornaamste centra in het middeleeuwse Duitsland, en ook nu nog is het door de heilige Liborius een belangrijke bedevaartplaats.

Ook nog op deze dag de heilige martelaar Zeno, met vele anderen ter dood gebracht.

Eveneens op deze dag de heilige Brixius‚ bisschop van Martula in Umbrië, die tijdens de vervolging veel heeft moeten lijden, maar tenslotte in vrede is gestorven; Auremundus, abt in de 6e eeuw; Paulus, bisschop van Sens, 6e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... 552/%C2%A0



Jezus en rijke jonge man

[Uranopolitis]

10 juli
De heilige Appolonios, afkomstig uit Sardis in Klein-Azië, was christen geworden en in zijn vurig enthousiasme ging hij naar de consul toen deze op doorreis was in Ikonië, om voor een zo groot mogelijk publiek te kunnen zeggen dat alleen in Christus de waarheid gevonden kan worden. Hij werd ter plaatse gearresteerd en tot de kruisdood veroordeeld, en zo mocht hij door die dood tot Hem komen naar Wie al zijn liefde uitging.


De heilige Antonios, Daniël, Janiketas‚ Leontios, Maurikios, Meneios, Sisinnios, Timonios en Wirilados met nog 36 anderen te Nikopolis in Armenië, ook wel genoemd de vijfenveertig martelaren van Nikopolis. Keizer Licinius‚ de mederegent van Konstantijn, vaardigde een edikt uit tegen de christenen in het Oosten op grond van hun gewelddadig nachtelijk stukslaan van de godenbeel- den. Hij beval dat de christenen voortaan geen gebruik meer mochten maken van de baden en andere publieke gebouwen. Tegelijk begon hij zijn christelijke onderdanen te verdrijven uit de hogere ambten, en langzamerhand ging dit over in openlijke vervolging, zodat de romeinse wereld, zoals Eusebios het uitdrukte, scherp verdeeld was in twee tegengestelde gebieden: het was dag waar Konstantijn heerste, en duistere nacht onder het bestuur van de ongelovige Licinius.
Deze dreef de zuivering in de rangen van het leger steeds verder door. Het zwaarst drukte de vervolging in Pontus en het aangrenzende Klein-Armenië. Lysias, de generaal, strekte het onderzoek uit over alle soldaten. Het onderzoek was heel eenvoudig: wie weigerde te offeren was christen. Zo werden 43 soldaten gevangen genomen. Zij werden met stenen in het gezicht geslagen en in de gloeiende gevangenis opgesloten, waar zij hevige dorst leden.
Eén van hen, Leontios, bemoedigde hen door te vertellen over de heldhaftige standvastigheid van het slavinnetje Potamiëna, waarover hem verslag was uitgebracht door een Egyptenaar, die het van de grote Antonios had gehoord. Een vrouw die medelijden met hen had, bracht onder haar kleren een kruik water, zodat zij iets konden drinken.
De volgende dag werden zij opnieuw voor het gerecht geroepen, en nu op de pijnbank verscheurd. Daarna werden ze weer in de gevangenis geworpen, waar de vrouw niet meer toegelaten werd. Een vooraanstaand burger die in het geheim christen was, had een uitnodiging ontvangen van Lysias om bij hem te komen eten. Maar hij zei dat het hem onmogelijk was: zijn maag draaide om in zijn lichaam bij het zien van dat verscheurde levende vlees. “Help ze toch uit hun ellende. Als ze de keizer niet willen gehoorzamen, dood ze dan, maar folter hen niet.” “O, best”, zei Lysias, “morgen zullen ze worden verbrand”.
Intussen hadden twee egyptische bewakers zich bij de gevangen gevoegd, “want”, zeiden ze, “zou Lysias zich laten pijnigen voor Esculapios of Apollo? Dan moet de verwachting van de heerlijkheid bij deze mensen toch wel veel reëler zijn”. Dit was natuurlijk een grote vreugde voor de lijdenden, die hen verder onderrichtten.
De volgende dag verschenen zij voor de laatste maal voor Lysias. Hij liet hen de handen en voeten afhakken en vervolgens op de brandstapel werpen, en zo voleindigden zij hun getuigend lijden in 320.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Januarius, Felix, Marinus en Nabor, onthoofd in Noord-Afrika.

Eveneens op deze dag de heilige Basilios, bisschop van Rjasan; Sylvanos, monnik van het Holenklooster, 14e eeuw; Pasquier, bisschop van Nantes, 7e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-203/

Jezus verschijnt bij het meer van Galilea

[Uranopolitis]

11 juli

De heilige Arkadii leefde in de elfde eeuw en was waarschijnlijk de eerste russische heilige die de askese van dwaas zijn om Christus op zich heeft genomen. Enkele tientallen jaren na de bekering van Rusland (988) zwierf door Wjasma, een van de oudste russische steden, een vreemde jongeman, zonder onderdak: hij sliep waar hij zich toevallig bevond, op straat of in een portiek, nagejouwd en soms mishandeld door kinderen, geminacht door de ouderen, als aanhanger van de nieuwe christen-God. Medelijdende zielen gaven hem wat te eten want het voorbeeld van de lijdende helden Boris en Gleb begon zijn invloed uit te oefenen.
Er was bij Wjasma zelfs een klooster opgericht ter ere van deze heiligen en Arkadii was daar monnik geworden. Hij werkte aan de opbouw ervan en leefde er verscheidene jaren het stille leven van de communauteit. Maar de levensverhalen van de griekse dwazen om Christus, die in die tijd juist in het russisch waren vertaald, maakten zulk een diepe indruk op hem dat hij hen meer letterlijk wilde navolgen. Zo begon hij zijn zwervend leven. Overdag beledigingen, des nachts voortdurend gebed. In zijn optreden de pure eenvoud van een kind, een onverstoorbare vriendelijkheid, een volkomen verwaarlozen van eigenbelang, en voor wie werkelijk naar hem keken: een gelaat, stralend als van een engel, vooral wanneer hij in diep gebed verzonken was.
Men begon acht op hem te slaan, want het was duidelijk dat hij niet gek was. Er werd ontdekt hoe hij buiten de stad een lievelingsplek had, een grote steen op de top van een heuvel in het woud, waar hij nachtenlang stond, in verrukking opziend naar de stralende sterrenhemel. Bij hem geen uitingen van sociaal protest zoals bij latere russische Dwazen om Christus; hij ging geheel op in het aanschouwen van Gods heerlijkheid. Bij de grote feesten, wanneer een processie buiten de kerk gehouden werd, was hij al dagen tevoren bezig de straten te vegen en schoon te maken, die van de kathedraal naar de betreffende kerk leidden. Het was alsof er een bezoeker uit de hemel op aarde verdwaald was geraakt.
Er werd ook opgemerkt hoe zinvol de soms vreemde woorden uit zijn mond waren, vaak waren het voorspellingen van een nabije toekomst. Eveneens waren er opvallende verhoringen wanneer om zijn gebed gevraagd was. Een opzienbarend wonder geschiedde toen op zijn gebed een aan een adder-beet stervende kleine jongen plotseling genezen was. Nu werd hij te bekend in Wjasma, daaraan wilde hij zich onttrekken en zo kwam er een volgende fase in zijn leven.
Drie Hongaren waren in 1030 in dienst getreden van prins Boris (de zoon van de heilige Wladimir). Nadat deze vermoord was, trok één van hen, Efraïm, naar de bovenloop van de Wolga, waar hij zijn verdere leven wilde wijden aan de dienst van reizigers en pelgrims. Daarvoor was hij ook vaak op reis, en zo had hij kennis gemaakt met Arkadii en diens volle vertrouwen gewonnen. Toen Efraïm in 1038 een klooster ging stichten, waarvan hij de abt werd, vroeg hij Arkadii hem daarbij te helpen. Zo werd Arkadii opnieuw monnik in een klooster, en nu legde hij zich toe op volkomen en ogenblikkelijke gehoorzaamheid, zonder het minste rekening te houden met eigen verlangens of gemak, en zo voltooide hij zijn weg naar heiligheid.
De heilige Efraïm stierf hoogbejaard in 1053 en enkele jaren later is ook de heilige Arkadii in vrede heengegaan.


De heilige Olga, de apostelgelijke, bestuurde het vorstendom Kiev als regentes voor haar minderjarige zoon, nadat haar man, na zijn nederlaag tegen Griekenland, op de terugweg door de Dreulanen was gedood. Olga besloot hem te wreken, zij stelde zich aan het hoofd van het leger en bracht de Dreulanen een zware nederlaag toe. Maar haar bestuur kenmerkte zich door een grote gematigdheid en wijs staatsmanschap. Zij hoorde spreken over het christendom dat het kenmerk was van de cultuur van het stralende byzantijnse rijk, en nadat zij op middelbare leeftijd het bestuur had overgedragen aan haar zoon, begaf zij zich naar Konstantinopel om er nader kennis van te nemen. Daar raakte zij ten volle overtuigd en zij werd gedoopt rond 955. Zij ontving toen de naam Helena, die zij de rest van haar leven gebruikte.
Terug in Rusland begon zij gunstige voorwaarden te scheppen voor de verbreiding van het christelijk geloof en zij had veel invloed op haar kleinzoon Wladimir, onder wie zich de definitieve bekering van Rusland voltrok. Zij wordt daarom wel genoemd “het morgenrood dat voorafging aan de geestelijke zon” en wordt geëerd met de titel van “gelijke der apostelen”. De bouw van de Sofia-kathedraal in Kiev is door haar in gang gezet. Zij is gestorven in 969.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-204/



Johannes de Doper roept de mensen aan tot bekering.

[Uranopolitis]

12 juli

Vader Païsios van de Heilige Berg Athos. Hij werd gecanoniseerd door de Oecumenische Patriarch tijdens de bijeenkomst van de Heilige Synode op 13 januari 2015. De heilige Paisios was reeds als een heilige erkend door de gelovigen en het was slechts een kwestie van tijd voor hij zou gecanoniseerd worden.
Arsenios Aznepidis werd geboren op 25 juli 1924 in Farasa, Cappadocië in Klein-Azië, kort voor de volkswisseling tussen Griekenland en Turkije na de Turks-Griekse oorlog van 1919 tot 1922. Hij ontving zijn naam van de heilige Arsenios van Cappadocië, die hem doopte, het kind zijn naam gaf en zijn toekomst als kloosterling voorspelde. Kort na zijn doop moesten de jonge Arsenios en zijn familie Klein-Azië verlaten als gevolg van het vredesakkoord van Lausanne. De heilige Arsenios leidde zijn volk op deze tocht van 600 km naar Griekenland. De familie Eznepidis settelde zich in Konitsa in Epirus in het noordwesten van Griekenland. Zoals hij voorspeld had, overleed de heilige Arsenios veertig dagen nadat zijn groep zich in Griekenland gevestigd had en liet hij hen als zijn spirituele erfgenaam de jonge Arsenios na. Arsenios groeide op in Konitsa en werd schrijnwerker na zijn middelbare school.
Tijdens de burgeroorlog in Griekenland na de Tweede Wereldoorlog, diende Arsenios als radio operateur. Hij was zeer bezorgd voor zijn landgenoten en hun familie, maar niet bang voor zichzelf omdat hij alleenstaande was zonder kinderen. Hij werd opgemerkt voor zijn moed, zelfopoffering en morele rechtschapenheid. Na de burgeroorlog wou hij het klooster binnetreden, maar hij moest voor zijn zusters zorgen, die nog ongehuwd waren. Tegen 1950 had hij voor de toekomst van zijn zusters gezorgd en kon hij zijn monastieke roeping volgen.
Hij kwam op de Athos Berg toe in 1950, eerst bij Vader Kyril, de toekomstige Abt van het Koutloumousiou-klooster en ging dan naar het Esphigmenou-klooster. In 1954 na vier jaar noviciaat, kreeg hij de monnik tonsuur en de naam Averkios. Hij was een gewetensvolle monnik, die het evenwicht wist te vinden tussen het volbrengen van zijn verplichtingen (wat contact met anderen inhield) en het bewaren van stilte, om te groeien in de kunst van het bidden. Hij was altijd bereid zijn broeders te helpen. Hij wou niet rusten als anderen nog aan het werk waren, ook al waren zijn eigen taken al volbracht, omdat hij zoveel van zijn broeders hield, zonder enig onderscheid. Bovenop zijn ascetische strijd en het gewone kloosterleven, werd spiritueel verrijkt door het lezen van boeken die zijn ziel verheven. Hij las de levens van de heiligen en de ouderlingen, en vooral de Ascetische Homilieën van de heilige Isaak van Syrië.
Kort na zijn tonsuur verliet monnik Averkios Esphigmenou en vervoegde de broederschap van het Philotheou-klooster, waar zijn oom monnik was. Hij stelde zich onder de leiding van oudvader Symeon, die hem de kleine zalving gaf en de naam Païsios. Vader Païsios leed erg onder de gedachte dat zijn eigen spirituele tekortkomingen en gebrek aan liefde de oorzaak waren van de tekortkomingen van zijn buren en van de ziekten der wereld. Hij beschuldigde zichzelf zeer streng en strafte zichzelf om zichzelf nog meer weg te cijferen en harder te bidden voor zijn ziel en voor de hele wereld. Hij nam ook de gewoonte aan om naar “een goede reden” te zoeken voor een mogelijke schandalige gebeurtenis en de daden der mensen. Op die manier behoedde hij zichzelf ervoor over anderen te oordelen. Wanneer pelgrims naar de Athos bij hem kwamen en zeiden dat ze verrast waren door het eigenaardige gedrag en de verhalen die een bepaalde monnik had verteld en hem vroegen wat er mis was met die monnik, wees hij hen erop een ander niet te veroordelen. Hij zei dat die monnik in feite zeer vroom was en maar deed alsof hij gek was wanneer er bezoekers kwamen om aldus de stilte te kunnen blijven bewaren.
In 1958 werd aan Vader Païsios gevraagd wat tijd door te brengen in en rond zijn eigen gemeente om de gelovigen te steunen tegen de zieltjesjagerij van de Protestante groepen. Later, in 1962, bezocht hij Sinaï, waar hij twee jaar verbleef. In die periode werd hij geliefd onder de Bedoeïenen, die spiritueel als materieel baat hadden bij zijn aanwezigheid. De oudvader gebruikte het geld dat hij ontving van zijn uit hout gesneden beeldjes om voor hen voeding te kopen.
In 1964 keerde hij terug naar de Athos en nam zijn intrek in de Skete van Iviron alvorens te verhuizen naar Katounakia de meest zuidelijke uithoek van de Athos waar hij een korte tijd in de woestijn verbleef. Zijn tanende gezondheid was waarschijnlijk voor een deel de reden van zijn vertrek uit de woestijn. In 1966 werd er een deel van zijn longen verwijderd. Het was tijdens deze hospitalisatieperiode dat zijn lange vriendschap met de zustergemeenschap van de heilige Johannes de Theoloog in Souroti, net buiten Thessaloniki, begon. Tijdens zijn operatie had hij veel bloed nodig en het was een groep novicen van het klooster dat bloed gaf om hem te redden. Vader Païsios was zeer dankbaar, en na zijn herstel, deed wat hij kon, zowel materieel als spiritueel, om hen te helpen bij de bouw van hun klooster.
In 1968 verbleef hij in het klooster van Stavronikita waar hij zowel spiritueel als materieel hielp bij de renovatie. In die tijd kwam hij in contact met oudvader Tikhon die in de Hermitage van het Heilig Kruis leefde, nabij Stavronikita. Vader Païsios bleef aan zijn zijde tot zijn overgang en diende hem onbaatzuchtig als een leerling. Het was in die periode dat de oudvader Tikhon Vader Païsios hem kleedde met het Grote Schema. In overeenstemming met de wensen van de oudvader, bleef Vader Paisios in de hermitage na zijn overlijden en woonde er tot 1979, wanneer hij naar zijn uiteindelijke woonplaats trok op de Heilige Berg, de hermitage Panagouda, die toebehoort aan het Koutloumousiou-klooster.
Het was in Panagouda dat Vader Païsios naam maakte als door God gedreven oudvader wat zieke en lijdende kinderen van God tot hem bracht. Hij ontving hen de hele dag door en wijdde de nacht aan God in gebed, waakzaam en spiritueel strijdend. Zijn regime van gebed en ascetisme gef hem slechts twee of drie uur nachtrust. De zelfverloochening waarmee hij God diende en zijn medemensen, zijn veeleisendheid voor zichzelf, de strengheid van zijn regime, en zijn gevoelige natuur maakten hem steeds meer vatbaar voor ziekte. Bovenop ademhalingsproblemen, kreeg hij later nog een ernstige hernia die zijn leven zeer pijnlijk maakte. Wanneer hij, om verschillende redenen, de Heilige Berg moest verlaten (ook vaak omwille van ziekte) ontving hij urenlang pelgrims in het vrouwenklooster te Souroti. De fysieke inspanning die dat met zich meebracht in zijn reeds verzwakte toestand bezorgde hem zoveel pijn dat hij er bleek van werd. Hij droeg zijn lijden met veel goedgunstigheid, in vertrouwen dat, aangezien God weet wat best is voor ons, het nu eenmaal zo moest zijn. Hij zei dat God erg geraakt is wanneer iemand die veel lijdt dit ondergaat zonder te klagen, maar verkiest zijn energie te gebruiken om te bidden voor anderen.
Bovenop alle andere gezondheidsproblemen had hij ook nog bloedingen waardoor hij zeer verzwakt was. In zijn laatste weken voor hij de Heilige Berg verliet, verloor hij vaak het bewustzijn. Op 5 oktober 1993, verliet hij zijn geliefde Heilige Berg voor de laatste keer. Hij was van plan slechts een paar dagen weg te gaan, maar in Thessaloniki werd bij hem kanker vastgesteld die meteen behandeld moest worden. Na de operatie bleef hij enige tijd om te herstellen in het hospitaal en werd dan overgebracht naar het klooster in Souroti. Ondanks zijn kritieke toestand ontving hij nog mensen, luisterde naar hun verhaal en troostte hen.
Vader Païsios hoopte na zijn operatie terug te keren naar de Heilige Berg, maar zijn falende gezondheid liet hem dit niet toe. Zijn laatste dagen leed hij veel pijn, maar kende ook de vreugde van de martelaren. Op 11 juli ontving hij de Heilige Communie voor de laatste maal. ’s Anderendaags gaf hij zijn ziel in Gods handen. Hij werd, zoals zijn wens was, begraven in het Klooster van de Heilige Johannes de Theoloog in Souroti. Vader Païsios wist het hart van het Griekse volk te veroveren, meer dan enig andere hedendaagse oudvader. Veel van zijn boeken met raadgevingen werden uitgegeven, en het klooster te Souroti verrichtte een enorm werk door zijn geschriften en raadgevingen te organiseren en te bundelen in indrukwekkende volumes als een passende herinnering aan hem. Duizenden pelgrims bezoeken elk jaar zijn graf.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-205/

Apostel Thomas raakt de wonden van Jezus aan en gelooft in Zijn opstanding.

[Uranopolitis]

13 juli
De heilige Mildred was de dochter van een engels stamhoofd bij de grens van Wales in het begin van de achtste eeuw. Zij was opgevoed in de benedictinessen abdij van Chelles in Frankrijk. Daar had zij de waarde van het monastieke leven leren inzien en toen zij thuis kwam wilde ze niet het huwelijk aanvaarden dat voor haar was gearrangeerd, maar trad in het klooster dat haar moeder had gesticht. Later werd zij daar abdis en in haar nagedachtenis wordt zij geroemd om haar heilig leven, om haar zachtheid en vriendelijkheid en om haar grote vermogen om troost te geven aan wie bedroefd en in nood waren.

De heilige Turiaf, bisschop van Dol (Bretagne), waar hij ook was opgevoed. In 733 werd hij daar de opvolger van de heilige bisschop Thiarmail, wiens vicaris hij reeds was geweest. Hij leefde in strenge askese; toonde een grote liefde tot de gelovigen die hem waren toevertrouwd, volbracht met grote ijver alle plichten van zijn verantwoordelijk ambt, was een voorbeeld voor allen in zijn volhardend en vurig gebed en bezat een grote overtuigingskracht in zijn woorden. Hij wist ook op te treden tegen machtige bestuurders die zich misdroegen, die hij vaak tot erkenning van hun schuld en tot echte boetedoening bracht. Na een bestuur van 16 jaar is hij gestorven, in 749.

De heilige Sara (amma Sarra) leefde als kluizenares in de Sketiwoestijn in Lybië, in de steile rotswand langs de Nijl. Een levensgevaarlijk pad leidde omhoog naar haar cel, en elke keer dat ze dit beklom werd ze van doodsschrik vervuld, en bad ze alsof haar laatste uur geslagen had.
Heel haar verlangen ging uit naar de reine aanschouwing van God, maar Hij liet toe dat zij dertien jaar lang hevig bekoord werd door de geest van wellust. Toch bad zij nooit tot God dat Hij die beproeving van haar zou wegnemen, doch ze zei alleen: “God, geef me kracht”. Ze is gestorven tegen het einde van de vierde eeuw.

De heilige Silas, metgezel van de heilige Paulos‚ die hem ook Silvanos noemt in zijn brieven. Deze namen maken het aannemelijk dat hij een hellenistische jood was met romeins burgerrecht. Hij was een der aanzienlijken in de oergemeente in Jeruzalem, en werd daarom na de eerste kerkvergadering met de Apostel Paulos naar Antiochië gezonden om de genomen besluiten toe te lichten. Ook al omdat hij een begenadigd prediker was, een ‘profeet’. In verschillende brieven wordt zijn aanwezigheid in Korinthe vermeld, en daaruit is de conclusie getrokken dat hij de eerste bisschop was van die stad.


De heilige Stefanos de Sabbaïet was een neef van de heilige Joannes Damaskenos. Hij was vroeg rijp, reeds als jongen van tien jaar leidde hij een bewust monniksleven in het beroemde klooster van Sabbas de Gewijde‚ waar hij opgevoed werd door zijn oom. Toen hij 15 jaar oud was, mocht hij de monnikswijding ontvangen en tot zijn 23ste oefende hij zich in het asketische leven in het Sabbas-klooster. Toen mocht hij zich terugtrekken in een kluis in de wildernis om alleen nog met God te leven. Hij was ook een begaafd dichter. Samen met zijn oom heeft hij een grootse liturgische poëzie tot stand gebracht en daardoor op bijzondere wijze heel de kerk gediend. Meer dan tachtig jaar oud is hij gestorven in 807.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Serapion, verbrand in 205;

Markianos‚ die velen tot Christus had bekeerd, werd na een standvastig gedragen lijden onthoofd te Kappadocië, in 258; Marina, de koningsdochter die door de heilige Georgios uit de macht van de draak was bevrijd en onder Diokletiaan gedood is in 307; Anacletus, opvolger van de heilige Clemens, derde bisschop van Rome en na negen jaar ter dood gebracht onder Trajanus‚ in 107; Myropes, werd onder Decius met stokken doodgeslagen op het eiland Chios; de diaken Muritta en de aartsdiaken Salutaris van de heilige bisschop van Carthago Eugenios, die met volharding onder de martelingen getuigenis hebben afgelegd; en Antiochus, arts te Sebaste in Armenië‚ onder Hadrianus onthoofd.


Eveneens op deze dag de heilige Julianos, leerling van de apostel Petros, bisschop van Cenomamum in Gallië; Dagila, de vrouw van de schenker van de Vandalenvorst Huneric, moest vele kwellingen doorstaan en is in ballingschap gestorven tegen het einde van de vijfde eeuw; de profeten Joël en Esdras in Palestina; en Athanasius, bisschop van Napels, in ballingschap gestorven in Veroli, 8e eeuw.


Synax van de aartsengel Gabriël, wiens feest op 26 maart niet geheel tot zijn recht komt door de Grote Vasten.
Er wordt in de Evangeliën vele malen over engelen gesproken, doch slechts één wordt bij naam genoemd: Gabriël, die tot de Maagd gezonden wordt om de Blijde Boodschap van Gods menswording aan te kondigen. Om deze verkondiging ziet de Kerk hem als de bijzondere vriend der mensen, en in de loop der tijd zijn er veel wonderen door hem verricht. Uit dankbaarheid daarvoor wordt sinds de 9e eeuw op deze dag zijn feest gevierd.

Gedachtenis van de beroemdste ikoon van de Heilige Berg, genoemd naar de meest gebeden Moeder Gods-hymne: ‘Waarlijk, het is waardig u zalig te prijzen, Moeder Gods’ (Axion Estin).

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-206/


12-jarige Jezus in de tempel

[Uranopolitis]

14 juli

De heilige Nikodemos de Hagioriet, d.w.z. Monnik van de Heilige Berg, de Athos, Hij was geboren op Naxos in 1749 en toen hij 27 jaar oud was, werd hij monnik in het Dionyssiou-klooster op de Athos. Daar hoorde hij spreken over de russische abt Païssii Velitsjkovski, die in Roemenië een duizendtal broeders onder zijn leiding had en aan wie hij het geestelijk gebed leerde. Hij ging op weg om hem te bezoeken en bij hem te leren, maar kwam door een storm op het eiland Thasos terecht. Dit vatte hij op als een hemels teken dat dit niet zijn weg was, en hij keerde naar de Athos terug. Nu echter ging hij wonen in een cel van de Skite Pantokrator. Daar werd hij onderricht door Arsenios van de PeIoponnesos.
In 1782 vertrokken zij naar een verlaten eiland om er in volkomen afzondering te leven, maar het volgend jaar keerde Nikodemos naar de Athos terug, en bleef daar verder tot aan het einde van zijn leven.
Maar op het eiland was hij wel zijn schrijversleven begonnen met het ‘Handboek’ over de reiniging van het hart. Terug op de Athos had hij veel verblijfplaatsen en daarom heeft hij de algemene naam van Hagioriet, en niet, zoals de gewoonte is, van een bepaald klooster.
Tenslotte, toen zijn gezondheid geheel gebroken was, leefde hij bij Karyes met enkele broeders die hem dienden tot aan zijn dood in 1809.
Hij is een van de grootste religieuze schrijvers van zijn tijd en bewoog zich op het gebied van canoniek recht, heiligenlevens, liturgie, askese en mystiek. Hij vertaalde een Italiaans werk (enigszins jezuïtisch geïnspireerd) in het Grieks: ‘De Onzichtbare Strijd’ van L. Scupoli. Maar hij is vooral bekend door de grote bloemlezing over het Jezusgebed, die hij uitgaf samen met de heilige Makarios van Korinthe, de ‘Filokalia’. Dit boek behoort nog steeds tot de invloedrijkste geestelijke werken van de Orthodoxie. Verder werkte hij aan de uitgave van de verzamelde werken van de heilige Symeon de Nieuwe Theoloog, en schreef hij over de biecht, over geestelijke oefeningen en over de veelvuldige communie. Een groot werk over de heilige Gregorios Palamas werd voor het drukken door de oostenrijkse regering in beslag genomen en vernietigd, omdat men dacht met een oproep tot griekse onafhankelijkheid te maken te hebben. Een ander beroemd werk van hem, ‘Pedalion’ (het Roer), is een bundeling van het Canoniek Recht in de Orthodoxe Kerk, met commentaren daarop. Het werd helaas door de uitgever aan allerlei veranderingen onderworpen. Hij bleef echter doorgaan met schrijven en publiceerde nog uitgebreide commentaren op de Brieven van Paulos en de Algemene Brieven van het Nieuwe Testament; een commentaar op de Oden van de Metten; een grote verzameling van Heiligenlevens; een uitleg van de Twaalf Grote Feesten; en ‘De Nieuwe Ladder’, over de Acht Tonen van de Zondagsmetten; naast talloze kleinere geschriften.


De heilige Stefanos uit Kiev deed askese in het Holenklooster. Later trok hij naar Machristsje, waar hij het Drie-eenheidsklooster stichtte. Er ontstond onenigheid met een naburige grondbezitter, zodat Stefanos uit moest wijken naar de Avnesjrivier, samen met zijn cellenmonnik Gregorii, en door zijn aanwezigheid ontstond ook daar een klooster. Tenslotte werd hij weer naar zijn eerste stichting teruggeroepen, waar hij bleef tot aan zijn dood in 1406.

De heilige Onesimos, afkomstig uit het dorpje Karina in Palestina, verliet op jeugdige leeftijd zijn ouders en ging naar Efese, waar een aantal christenen bij elkander steun zocht voor het leiden van een asketisch leven. Tijdens de vervolging van Diokletiaan viel deze gemeenschap uiteen. Onesimos wilde eerst naar zijn ouderlijk huis terug, maar toen hij bemerkte dat ook in Palestina de vervolging woedde, liet hij zich daar niet zien, om zijn ouders geen moeilijkheden te bezorgen. Hij trok verder naar Magnesia, waar het nog rustig was, en begon opnieuw asketisch te leven, waarbij zich weldra een kring andere vurige christenen om hem heen verzamelde. Hij liet ook zijn ouders overkomen en leefde daar verder in vrede.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-207/



Jezus geneest de Gadareense bezetenen.

[Uranopolitis]

15 juli

De heilige Wladimir, kleinzoon van de christenprinses Olga, kwam in 980 op de russische troon. Hij was een heidense barbaar en had twee christenen ter dood gebracht omdat de ene geweigerd had zijn zoon te laten offeren aan de god van de donder.
Omdat hij nu aan de macht was, werd hij bezocht door gezantschappen van oost en west, die duidelijk lieten blijken dat de Russen barbaars en achterlijk waren door hun armelijke levenswijze en hun afgodendienst. Moslims, Katholieken, Joden en Grieken schilderden de voordelen van hun eigen godsdienst en spraken elkaar tegen. ln 986 legde Wladimir de kwestie voor aan zijn raad van edelen. Zij zeiden dat het nogal vanzelfsprekend was dat iemand niets slechts vertelde van zijn eigen godsdienst, en dat er op deze wijze geen conclusie mogelijk was. Het beste zou zijn een delegatie te zenden naar de verschillende landen om de zaken met eigen ogen te bezien.
Dit plan werd ten uitvoer gebracht. De tocht naar het Westen leverde niet veel op, maar geheel anders was het verslag dat ze uitbrachten over Konstantinopel. Deze stad had het toppunt van haar ontplooiing bereikt en in heel de bekende wereld bestond er geen bouwwerk dat de door Konstantijn gebouwde grote kerk, de Agia Sofia, kon evenaren. Zelfs nu in zijn ontluisterde toestand maakt het gebouw een onvergetelijke indruk, hoe moet het zijn geweest toen alles nog getooid was met de stralende rijkdom der mozaïeken?
De Russen werden erheen gebracht tijdens een van de grote feesten. En zij zagen de processies die door heel de kerk trokken, de patriarch in zijn plechtige gewaden met de stoet van priesters, diakens, wierokers en toortsdragers, de zonnebanen die zich vanuit de koepel scherp aftekenden in de wierookwolken door heel de ruimte, en zij hoorden de jubelende zang van de beste koren van het rijk. Heel het gebouw was gevuld met een deinende menigte die op de knieën vielen de gewaden van de celebranten trachtte aan te raken onder het roepen van Kyrie eleison, Kyrie eleison Het was of de engelenstoet uit de Cherubijnenhymne voor de ogen zichtbaar verschenen was. En teruggekomen bij Wladimir spraken ze de zoveel geciteerde woorden: “We wisten niet of we niet in de hemel waren: werkelijk, het is onmogelijk op aarde iets schooners te vinden. We kunnen niet beschrijven wat we gezien hebben. We kunnen alleen maar geloven dat God daar aanwezig is op onvergelijkelijk grootsere wijze dan in alle andere godsdiensten. Het is onmogelijk het te vergeten: wie eenmaal werkelijk zoetheid geproefd heeft kan het bittere niet meer waarderen; we kunnen niet langer in het heidendom blijven”. En zij voegden eraan toe: “Als de godsdienst der Grieken niet goed was, dan zou uw grootmoeder Olga, de wijste der vrouwen, die toch niet omhelsd hebben?” Dit argument nam de laatste bezwaren van Wladimir weg en hij gaf alleen maar als antwoord: “Waar zullen we gedoopt worden?”
Toen kwam in zijn hoogmoedige geest de gedachte op het christendom niet te ontvangen maar het te veroveren. Hij verzamelde zijn legers en ging scheep naar Chersonesos in Tauris, dat hij belegerde; en hij deed de gelofte de Doop te ontvangen wanneer de stad in zijn handen viel. Door het afsluiten van de verschillende aquaducten die de stad van water voorzagen, wist hij inderdaad de overgave af te dwingen.
Maar weer stelde Wladimir de doop uit. Hij zond een boodschap naar keizer Basilios om de hand van diens zuster Anna te vragen, met de belofte van zijn bekering en de bedreiging dat hij anders Konstantinopel zou aanvallen. De keizer was niet in een positie om te weigeren door de verzwakte toestand van het Rijk, en zoals hij zijn andere zuster Theofano aan de duitse keizer Otto had gegeven, zo werd Anna overgehaald zich op te offeren tot welzijn van het rijk en met die barbaarse prins in het huwelijk te treden.
Zij ging dus scheep met een heel gevolg van geestelijken, en bij haar komst werd de doopplechtigheid gearrangeerd. Wladimir had in die tijd een heftige oogontsteking zodat hij nauwelijks meer iets kon zien. Maar op het ogenblik dat de bisschop hem de hand oplegde voor de myronzalving na de doop, kwam de pijn tot bedaren en hij herwon het gezicht. En vol vreugde riep hij uit: “Nu heb ik de ware God gezien!”
Na zijn terugkeer in zijn eigen stad Kiev liet Wladimir zijn twaalf zonen dopen en begon het heidendom aan te vallen. Het grote houten afgodsbeeld van de dondergod Perun liet hij omverhalen, achter paarden aanslepen terwijl het onophoudelijk met zwepen geslagen werd, en tenslotte in de Dnjepr werpen, waar het roemloos door de stroom werd meegesleept. Dit moest al grote indruk maken op het volk.
Toen beval hij dat allen zich moesten voorbereiden op de doop. “Wie morgenochtend niet aanwezig is bij de rivier, rijk of arm, gering of machtig, die zal ik beschouwen en behandelen als mijn vijand”, zo luidde het bevel. En zo stond dan de hele bevolking in het water, zonder te weten waar het eigenlijk om ging. Sommigen stonden erin tot aan hun hals of iets minder diep, met hun kleine kinderen in de armen. De priesters stonden op de oever en lazen de doopgebeden, waarbij zij hele groepen samenvatten onder eenzelfde naam. Wladimir stond erbij, stralend van vreugde, en bad met geweldige stem: “Grote God Die hemel en aarde hebt gemaakt, zie neer op Uw nieuwe volk. Verleen hen om U te kennen, de ware God, zoals Gij Uzelf hebt doen kennen in alle christenlanden; en bevestig hen in waarachtig en onwankelbaar geloof. En sta mij bij, Heer, tegen mijn vijand die tegen mij opstaat, opdat ik, in vertrouwen op U en door Uw kracht, aan al zijn lagen mag ontkomen.”
Wladimir begon toen aan zijn taak om het volk te beschaven. Hij bouwde kerken in al zijn steden en stelde er priesters aan voor de prediking. Hij stichtte scholen en dwong de Bojaren en edelen er hun kinderen heen te zenden, wat zij slechts met veel tegenzin deden. Hij bouwde ziekenhuizen en reizigersverblijven, stelde talloze slaven in vrijheid en loste zware schulden af van wie in nood verkeerden. De hulpelozen zond hij wat ze behoefden en hij stichtte gastvrije tafels voor de armen. Hij organiseerde hulpdiensten voor bedlegerigen. leder die in nood verkeerde, kon zich tot hem wenden om geholpen te worden.
Reeds weinige jaren later kwam de eerste kerkelijke organisatie van Rusland tot stand: metropoliet Leontios richtte vijf bisdommen op: Novgorod, Rostov, Tsjernikov, Wladimir en Belgorod. Intussen had Wladimir zijn macht steeds verder uitgebreid. Het scherpe contrast tussen zijn oorspronkelijke woeste wreedheid en losbandig leven, en zijn mildheid en morele zuiverheid na zijn doop, bewijst de oprechtheid van zijn bekering. En met recht wordt hij om Zijn levenswerk de ‘Apostelgelijke’ genoemd en de ‘Vader des vaderlands’. Hij is gestorven in 1015.
Heiligen van KIëv

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-208/



Heilige familie van Jezus

[Uranopolitis]

16 juli

De heilige Athenogenes, bisschop van Herakliopolis (Pidachthoa), werd in 311 met tien van zijn leerlingen, onder wie Reginos, Maximinos, Patrofilos, Ammon, Theofrastos, Kleonikos, Petros en Hesychios, te Sebaste zwaar gefolterd en tenslotte onthoofd.

De heilige Eustathios, in 324 gekozen tot patriarch van Antiochië, een van de centra van de antieke wereld, zodat hij deelnam aan het Oecumenisch Concilie van Nicea. Naast de bestrijding van het arianisme ijverde hij daar voor het het handhaven van de Canons die verboden dat een bisschop werd overgeplaatst van het ene diocees naar het andere, wat vaak misbruiken tot gevolg had. Hij had tijdens de vervolgingen martelingen ondergaan en hij kreeg ook nog van de christenen te lijden. Hij genoot groot aanzien om zijn geleerdheid en welsprekendheid, gepaard aan een eenvoudige stijl. De ariaanse bisschoppen die zich opmaakten om de besluiten van het Concilie ongedaan te maken, gebruikten hun invloed bij de keizer om allereerst Eustathios te treffen. Zij organiseerden een bisschopsbedevaart naar Jeruzalem en brachten zo een aantal ariaanse bisschoppen in Antiochië bijeen. Daar vormden zij een concilie, waar het volk buitengesloten werd, en lieten een vrouw van lichte zeden tegen Eustathios getuigen. Uitsluitend op haar bewering, zonder enig verder bewijs, werd Eustathios vervallen verklaard van de bisschopsmacht. Naar buiten werd verder niet over deze beschuldiging gesproken, doch er werd gesuggereerd dat Eustathios schuldig was bevonden aan ketterij. Hij werd daarom in ballingschap gezonden naar de grensprovincie Illyrië in 331. Daar is hij ook gestorven in 336, al had de vrouw, in doodsangst tijdens een ziekte, allang haar valse getuigenis bekend gemaakt en ingetrokken.

De heilige Faustos werd als christen gegrepen tijdens de vervolging van Decius, rond 250. Hij werd vastgebonden aan een kruis om als schietschijf te dienen voor boogschutters. Vijf dagen heeft hij zo geleden, totdat hij stierf.

De heilige Fulrad, veertiende abt van Saint Denis, had grote bezittingen in de Elzas‚ waarop hij verschillende kloosters bouwde. Hij was een man van grote invloed, zowel in politieke als in kerkelijke zaken en gold als een der voornaamste mannen van zijn tijd. Want zijn oprechte godsdienstzin evenaarde zijn briljante talenten. Er werden hem dan ook allerlei belangrijke onderhandelingen toevertrouwd. De door hem gestichte en onderhouden kloosters stelde hij onder het gezag van de abdij van Saint Denis. Daar is hij ook gestorven in 784.

De heilige Helier was de zoon van een heidens edelman uit Tongeren. Na een zevenjarig huwelijk waren zijn ouders wanhopig omdat ze nooit een kind kregen en zij gingen in op de belofte van een priester-kluizenaar dat zij een kind zouden krijgen wanneer ze het aan hem zouden geven. Toen hun binnen een jaar een zoon geboren werd, weigerden zij zich aan hun belofte te houden, maar toen het kind ziek werd en dreigde te sterven, legden zij het met tegenzin in de armen van Cunibert, de kluizenaar.
Onder zijn leiding groeide Helier op, hij kende reeds verschillende psalmen van buiten en begon te leren lezen. Maar zijn vader was woedend toen hij zag hoe zijn zoon leefde op rauwe wortels en water, en lezen leerde in plaats van met een speer om te gaan. En omdat de jongen zo aan zijn leraar gehecht bleek, sloeg zijn vader in de nacht Cunibert dood. Toen Helier op het lawaai de kerk binnenstormde, vond hij daar het lijk van zijn leraar met het psalmboek nog in de hand, terwijl zijn bebloede vinger wees op het vers: “Wanneer zal ik verschijnen voor Gods aangezicht?”
Ontzet sloeg de jongen op de vlucht. Hij kwam in Wales en deed jarenlang boete voor zijn vader in vasten en gebed. Op raad van de heilige Markulf vestigde hij zich op het eiland Jersey, of liever op het daarbij behorende rotseilandje in het midden van de baai (die nu zijn naam draagt). Daar hield hij verblijf in een grot, waar hij sliep op de naakte rotsgrond. Zeemeeuwen kwamen daar dikwijls binnen om de resten van zijn maaltijd in ontvangst te nemen. Dit trok de aandacht van een groep Noormannen die daar legerden. Zij ontdekten de heilige in de grot en sloegen hem het hoofd af, in de 6e eeuw. De stad Saint Helier is naar hem genoemd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-209/



De opwekking van de dochter van Jaïrus en de genezing van de bloedvloeiende vrouw.

[Uranopolitis]

17 juli
De heilige Ennodius was geboren te Arles, uit een beroemde gallische familie. Hij deed zijn studie (welsprekendheid en poëzie) in Milaan, waar hij bij zijn tante woonde tot aan haar dood. Toen huwde hij een rijke erfgename. Hij leefde er een beetje op los, maar na enige tijd werd hij getroffen door de leegheid van deze manier van leven en hij maakte een volkomen omkeer door. In overleg met zijn vrouw besloot hij het celibaat te aanvaarden, en hij werd tot diaken gewijd. In 515 vinden we hem terug als bisschop van Pavia en is hij een van de vier pauselijke gezanten naar Konstantinopel om besprekingen met de keizer te voeren over de christelijke eenheid. De besprekingen mislukten omdat de paus niet slechts de volledige aanvaarding van het Concilie van Chalcedon eiste (waarin redelijk werd toegestemd), maar ook, volkomen onderwerping aan het pauselijk gezag en de vervloeking van Akakios, de geestelijke vader van de keizer. De besprekingen eindigden door de dood van keizer Anastasios tijdens een zwaar onweer.
Ennodius wijdde zich nu geheel aan zijn eigen herderlijke plichten. Hij bracht veel bekeringen tot stand, was een barmhartig helper van de armen en een toegewijd dichter van geestelijke hymnen. Hij is gestorven in 521, 48 jaar oud.

De heilige Hyacinthos te Amastris in Paphlagonië, waar de mensen een geweldige woudreus vereerden. Dit wekte de afkeer op van de christen Hyacinthos, die op een nacht de heilige boom omhakte. Hij werd ontdekt, gevangen genomen en gefolterd en met zware verwondingen in de cel geworpen, waar hij aan de gevolgen overleed.


De heilige Irinarchos was monnik van het Solovjetski-klooster aan de Witte Zee, in het koude noorden van Rusland. De moeilijke levensomstandigheden maakten dat het klooster afhankelijk was van de steun van de tsaar. Deze stelde als voorwaarde dat de begaafde lrinarchos tot hegoemen werd aangesteld. Dit gebeurde in 1614, en tot zijn dood in 1628 heeft hij veel voor het klooster tot stand weten te brengen.

De heilige Marcellina was de oudere zuster van de grote heilige Ambrosius. Na de dood van hun vader, de prefect van Gallië, had het gezin zich teruggetrokken in Rome, waar vooral Marcellina voor de opvoeding van haar twee jongere broers zorgde. Nadat hun opvoeding was voltooid, ontving zij op Kerstmis van het jaar 352 de sluier uit de hand van de bisschop van Rome, Liberius.
Zij leidde een leven van harde askese, vastte dagelijks tot de avond, gebruikte slechts grove spijzen en dronk uitsluitend water. Zij bleef dan bidden en ging niet eerder rusten dan nadat zij geheel overmand was door vermoeidheid. Af en toe bezocht zij haar broer Ambrosius, de beroemde bisschop van Milaan. Dat de liefde wederkerig was blijkt uit de inleiding van zijn boek ‘Over de Maagden’, dat hij aan haar opdroeg, omdat zij zo graag las. De woorden die hij aan haar wijdt in een gedachtenisrede tonen duidelijk hoezeer zij aan elkaar waren gehecht.
Op zijn raad verminderde zij in haar latere jaren de strengheid van haar askese, en na de dood van Ambrosius, in 397, ging zij in Milaan wonen, om meer contact te hebben met zijn vrienden. Het jaar van haar dood is niet bekend, maar omdat zij de oudste was, zal zij toch niet zoveel langer hebben geleefd, en zal zij rond 400 gestorven zijn.


De heilige Marina, grootmartelares, was de dochter van een afgodspriester in Antiochië. Haar voedster was een christin en de kleine Marina leerde vanzelfsprekend Christus beminnen. Toen zij zestien jaar oud was, liet zij zich dopen en verlangde er slechts naar om geheel aan Christus toe te behoren. Toen dit de stadsbestuurder ter ore kwam, liet hij haar gevangen nemen en trachtte haar door allerlei folteringen tot afval te brengen. Omdat Marina standvastig trouw bleef aan het geloof, werd zij tenslotte onthoofd in 268, tijdens de vervolging van Klaudius II.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-210/



Judas krijgt 30 zilverstukken en verraad Jezus met een kus.

[Uranopolitis]

18 juli

De heilige Pambo, de beroemde oudvader uit de woestijn van Nitria, was een van die werkelijke vrienden van God, die aan anderen slechts leerde wat hij zelf van Christus vernomen had. Het is onbekend wanneer hij geboren is en vanwaar hij kwam, maar hij is vermoedelijk op jonge leeftijd kluizenaar geworden en hij kon niet lezen. Hij vroeg toen aan een andere monnik hem te helpen wat psalmen uit het hoofd te leren. Deze begon met psalm 38: ‘lk sprak: ik wil mijn wegen bewaken, om niet te zondigen met mijn tong’. “Dat is genoeg voor vandaag”‚ zei Pambo en vertrok. Een halfjaar later kwam die monnik Pambo tegen en vroeg waarom hij niet teruggekomen was. Pambo zei dat hij die eerste les nog steeds niet goed kende. Veel later in zijn leven vroeg een andere vriend of hij het nu kende. Waarop Pambo antwoordde: “lk ben er nu negentienjaar mee bezig, maar ik heb nog altijd niet werkelijk geleerd”.
Eens gaf iemand hem een hand goudstukken om als aalmoes uit te delen, en vroeg hem ze te tellen. Maar abba Pambo antwoordde: “God vraagt niet hoeveel, maar hoe; het gaat niet om de hoeveelheid maar om de gezindheid.”
Eens kwam Pambo, op verzoek van de heilige Athanasios, naar Alexandrië. Daar zag hij een opzichtig opgemaakte vrouw en hij kon zijn tranen niet weerhouden: “Hoe weinig span ik mezelf in om aan God te behagen, vergeleken met wat dat arme kind doet om aan de ogen van de mannen te behagen!”
Op een keer kwam de opvliegende, tirannieke bisschop Theofilos van Alexandrië in het klooster, en de broeders vroegen hem een woord tot de patriarch te richten. Maar Pambo bleef hardnekkig zwijgen. Later gaf hij als verklaring: “Als hij niet iets leert van mijn zwijgen, dan kan hij ook niets leren van al mijn woorden”.
De heilige Melania, de rijke erfdochter uit Rome, die overal door het Midden-Oosten trok om de monnikengemeenschappen met haar vermogen te steunen, verhaalt hoe zij ook de beroemde Pambo bezocht. Zij schonk daar een groot gewicht aan zilver, maar zonder op te kijken van de palmbladeren die hij aan het vlechten was, gaf Pambo opdracht de schat te verkopen ten bate van de broederschap. Melania wachtte tevergeefs op een bedankje en vroeg tenslotte: “Vader weet u wel hoeveel dat geschenk waard is?” Maar abba Pambo antwoordde rustig: “De Heer, aan Wie u het gegeven hebt, weet het Zelf wel, zonder dat het Hem verteld wordt.”
Eens werd er gesproken over twee broers die onlangs gestorven waren. De een was woestijnmonnik geworden, de ander had ziekenhuizen en kloosters gebouwd. De vraag was wie van de twee het volmaaktste was geweest en men wilde de voorrang geven aan de monnik. Maar Pambo wist dat ze aan elkaar gelijk waren tegenover God, en hij voegde eraan toe dat er vele wegen naar de volmaaktheid leiden buiten die welke door de woestijn voert.
Hij woonde dicht bij de grote Antonios, die over hem zei dat de Heilige Geest in zijn hart woonde. Later werd hij door de Geest naar de woestijn van Nitria geleid, van waaruit hij ook de Cellen en de Sketis bezocht. ln heel de streek was hij het grote voorbeeld van geestelijk leven. De vaders hadden zulk een verering voor hem dat ze vaak zijn gelaat stralend zagen als van een engel.
De naastenliefde gold bij hem meer dan alle andere deugden. Een kenmerkend woord van hem zegt: “Als ge een hart hebt, dan kunt ge gered worden”. En abba Theodoros ontlokte hem eens na langdurig aandringen een levenswoord: “Theodoros, ga heen en wees barmhartig tegenover iedereen. Want barmhartigheid vindt vertrouwelijkheid bij God”.
Wanneer hij ondervraagd werd over een woord van de Schrift antwoordde hij gewoonlijk dat hij niet wist wat hij daarover moest zeggen. Vervolgens nam hij de tijd om erover te bidden en na te denken, en soms duurde het wel drie maanden eer hij een antwoord gaf op een vraag van groot gewicht. Zo bracht hij het beginvers van psalm 38 in praktijk, dat hij zo intensief geleerd had.
Nog eens kwam dit ter sprake toen hij zijn dood nabij voelde. Melania de Oudere was juist bij hem en hij gaf haar de korf die hij zojuist gevlochten had, omdat hij niets anders bezat dat hij kon wegschenken. En zijn leven overziende, sprak hij tot de aanwezige broeders dat hij, sinds hij in de woestijn gekomen was altijd geleefd had van het werk van zijn handen en nooit iemand ten laste was geweest; dat hij zich niet herinnerde ooit een woord te hebben gesproken dat hij berouwen moest; maar dat het hem toescheen dat hij nog niet eens begonnen was God te dienen. Daarna ontsliep hij, zonder enig symptoom van ziekte, zonder pijn te voelen, in de ouderdom van zeventig jaar. Zijn sterven gebeurde tussen 385, toen hij bezocht werd door Theofilos van Alexandrië, en 390, toen Palladios kwam en hem niet meer levend vond.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-211/



Jezus geneest de dochter van de Syro-Fenicische vrouw

[Uranopolitis]

19 juli

De heilige Arsenios, een van de grote woestijnvaders, stamde uit een romeins senatorengeslacht. Hij was een begaafd student, bezat een grote kennis van de griekse en latijnse schrijvers, maar legde zich steeds meer toe op de studie van de Heilige Schrift. Hij werd diaken gewijd en leefde met zijn zuster teruggetrokken in Rome. Om zijn geleerdheid werd hij aangesteld tot huisleraar van de kinderen van keizer Theodosios de Grote, en zo kwam hij in Konstantinopel. Het was een taak die Arsenios dubbel zwaar viel omdat hij naar de eenzaamheid verlangde en nu aan het volle hofleven moest deelnemen. Bovendien waren de verwende kinderen moeilijk te sturen. ln 390 werd zijn innerlijke tegenzin zo sterk dat hij alles in de steek liet, zich inscheepte naar Afrika en daar rondtrok tot hij een geschikte gelegenheid gevonden had. In 394 kwam hij in de woestijn van Sketis‚ waar hij zich voortaan vestigde op een afgelegen plaats, waarbij hij de nadruk legde op het zwijgen. Wanneer hij de op vijftig kilometer afstand gelegen kerk bezocht, verborg hij zich achter een pilaar om zo weinig mogelijk de aandacht te trekken.
Wanneer hem iets goeds werd gebracht om te eten, dan proefde hij ervan, maar gaf de rest weg. Ook zijn slaap wist hij te beperken en hij bracht vaak de gehele nacht door in gebed. Hij stemde er niet gemakkelijk in toe bezoek te ontvangen, want hij wilde zijn ogen het allermeest gebruiken om de hemel te beschouwen. Een van zijn uitspraken was: “lk heb dikwijls spijt gehad dat ik met anderen gesproken heb, maar nooit dat ik gezwegen heb”. En toen men hem vroeg wat hij voor onderricht zocht bij een volkomen ongeletterde monnik, was zijn antwoord: “lk ben op de hoogte van de wetenschap van Grieken en Romeinen, maar ik ben nog niet toe aan het abc van de heiligheid, en daarom neem ik les bij een Meester”.
En zichzelf wekte hij steeds op door tegen zichzelf te zeggen: “Arsenios‚ bedenk waarom je de wereld verlaten hebt!”
Omdat hij vroeger in weelde had geleefd, wilde hij nu slechts de armzaligste kleding dragen. Het water dat voor het vlechten van de biezen matten nodig was, bleef hij gebruiken ook als het begon te stinken, omdat hij zich vroeger gestreeld had met parfum.
Tijdens een langdurige ziekte liet de priester hem naar zijn huis bij de kerk brengen en legde hem op een bed met een kussen. Een monnik die bij hem op bezoek kwam, was daarover geërgerd‚ maar de priester bracht hem onder het oog dat hij het als monnik beter had dan in zijn vroegere leven, maar dat Arsenios een grote weelde van velerlei aard had willen opgeven om monnik te kunnen zijn.
Hij was op veertigjarige leeftijd naar de woestijn gekomen, en heeft daar nog vijfenvijftig jaren geleefd, zodat hij stierf in de ouderdom van 95 jaar, in 449.

De heilige Aurea stamde uit een adellijke saraceense familie, maar zij was christen geworden en zelfs in een klooster getreden. Vanwege haar afstamming werd zij lange tijd met rust gelaten, terwijl haar verre familieleden er niet van op de hoogte waren dat zij reeds dertig jaar geleden tot het christendom was overgegaan.
Maar in 836 werd de zaak aan het rollen gebracht en Aurea werd uit het klooster gehaald en voor de rechter gebracht. Volkomen onvoorbereid overvallen, liet zij zich intimideren door de strenge bedreigingen van de rechter en zij beloofde te doen wat hij zei. Toen werd ze in vrijheid gesteld.
Op weg naar haar klooster begon ze pas goed te begrijpen wat er gebeurd was, en ze smolt weg in tranen over haar ontrouw aan Christus. Ze smeekte allen voor haar te bidden om kracht en standvastigheid en ging toen openlijk met de anderen naar de kerk. Dit werd natuurlijk opgemerkt en ze werd opnieuw voor de rechter gebracht die haar verontwaardigd haar leugens verweet omdat ze aan Christus verzaakt had in zijn tegenwoordigheid.
Aurea antwoordde dat ze nooit aan Christus had willen verzaken, dat haar tong gezondigd had, maar dat haar hart aan God had vastgehouden, en dat ze elke straf wilde ondergaan om haar zonde uit te boeten. Daarop werd zij onthoofd.

De heilige Rheticius, bisschop van Autun, stamde uit een voorname familie in Gallië. Hij was gehuwd met een vrouw die even godvrezend was als hijzelf, een voorbeeldig christelijk echtpaar. Nadat zijn vrouw echter gestorven was, werd Rheticius tot bisschop van Autun gekozen. In 313 nam hij deel aan een concilie dat te Rome gehouden werd tegen de Donatisten. Dit concilie werd het volgend jaar voortgezet in Arles. Het jaar van zijn dood is onbekend, maar Augustinus heeft met veel lof over hem gesproken als over een man Gods, een bisschop met groot gezag in het Huis des Heren. De heilige Hiëronymus noemt hem een der geleerdste en welsprekendste vaders van de vierde eeuw. Er is van hem een commentaar bekend over het Hooglied.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-212/



Jezus reinigt de tempel van corruptie.

[Uranopolitis]

20 juli



De heilige Maria van Parijs werd in 1891 geboren in de Letse stad Riga, toen deel van het Russische Rijk, en groeide op in het zuiden van Rusland in de buurt van de stad Anapa aan de rand van de Zwarte Zee.
Haar vrienden en familie noemden haar Liza. Haar vader was enige tijd burgemeester van Anapa. Haar ouders waren vrome Orthodoxe Christenen wier geloof de waarden, gevoeligheden en doelen van hun dochter hielp vormen. Haar vader stierf in 1905, toen ze veertien was, en Liza was daar zo van overstuur dat ze enige tijd niet meer in God geloofde. De familie verhuisde in 1906 naar St Petersburg. De inmiddels vijftienjarige Liza bevond zich ineens in het politieke en culturele centrum van het land – en ook de bakermat van revolutionaire ideeën en groeperingen. Zoals zovelen in die tijd voelde ze zich aangetrokken tot groepen die radicale sociale hervormingen voorstonden, maar ze kwam erachter dat de mensen die praatten over verandering weinig deden om te helpen.
“Mijn geest verlangde ernaar heldendaden te verrichten, zelfs om te komen, om de onrechtvaardigheid in de wereld te bevechten,” herinnert ze zich, maar niemand van haar kennissen legde daadwerkelijk zijn leven af voor anderen. Zij en haar vrienden spraken ook over theologie, maar net zo min als hun politieke ideeën echt verband hielden met het leven van de gewone mensen, bleef hun theologie ook hoog in de wolken hangen, ver boven de daadwerkelijke Kerk. Ze hadden veel kunnen leren, overwoog ze, van willekeurig welke oude vrouw die in de kerk kwam bidden.
Langzaamaan werd Liza weer aangetrokken door het geloof dat ze na de dood van haar vader dacht achter zich te laten. Ze bad en las de evangeliën en de levens van de heiligen. Het leek haar dat wat de mensen echt nodig hadden geen revolutionaire ideeën waren, maar leven in Christus.
In 1910 trouwde Liza. Het huwelijk duurde maar drie jaar en in die tijd kreeg ze haar eerste dochter.
In oktober 1917 was Liza in St.-Petersburg toen de bolsjevieken, onder leiding van Vladimir Lenin, de Russische regering omver wierpen. Op weg naar huis in Anapa ontsnapte Liza ternauwernood aan executie door een bolsjeviekse zeeman ervan te overtuigen dat ze bevriend was met de vrouw van Lenin. Op die moeilijke reis begon Liza in te zien voor welke rampen Rusland stond: angst, willekeurige moorden, slachtpartijen, verwoeste dorpen, heerschappij van knokploegen, honger en grootschalige ontwrichting. Terwijl de burgeroorlog woedde werd Liza aangesteld als burgemeester van Anapa. Ze hoopte dat ze de belangrijkste onderdelen van de stad kon laten functioneren en degenen die het risico liepen voor een vuurpeleton te komen te beschermen, maar toen de frontlinies van de burgeroorlog heen en weer bewogen over Anapa was haar leven opnieuw in gevaar. Ze was inmiddels hertrouwd en zij en haar man, een leraar die Daniel Skobtsov heette, beseften dat hun enige hoop was om te ontsnappen naar het Westen. Hun lange en moeilijke reis voerde hen eerst door Georgië, toen naar Istanbul, daarna naar Joegoslavië en uiteindelijk naar Parijs, dat zij in 1923 bereikten. Het had hen drie jaar gekost daar te komen, onderweg werden er nog twee kinderen geboren.
In Parijs werd Liza actief in de Russische Christelijke Studenten Beweging, een Orthodox Christelijke organisatie die Russen hielp, van wie de meesten zonder een cent in Frankrijk waren aangekomen en die in diepe armoede leefden.
In de strenge winter van 1926 kregen alle familieleden griep. Ze herstelden allemaal behalve Liza’s dochter Nastia. Na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen stierf Nastia. Dat was een ommekeer in Liza’s leven. Het werd haar duidelijk dat zij de rest van haar leven moest wijden aan Christus’ gebod “elkaar lief te hebben.” Ze voelde zich geroepen “een moeder te worden voor allen die moederlijke zorg, hulp of bescherming nodig hebben.”
In 1930 werd Liza aangesteld als reizende secretaresse van de Russisiche Christelijke Studenten Beweging, werk dat haar dagelijks in contact bracht met Russische vluchtelingen in alle steden en dorpen van Frankrijk. Liza begon een nieuw soort gemeenschap voor zich te zien, “half monastiek en half broederschap,” dat geestelijk leven zou samenbrengen met hulp aan behoeftigen, en daardoor zou laten zien dat “een vrije kerk wonderen kan verrichten.” Ze was gaan begrijpen dat Christus aanwezig was in de minste persoon. “We zouden het lichaam van onze medemens met meer achting moeten behandelen dan het onze,” schreef ze.
Haar bisschop, metropoliet Evlogy, die wist dat Liza’s tweede huwelijk op de klippen was gelopen, was de eerste die haar op de mogelijkheid moniale te worden wees, geen moniale die afgesloten van de wereld en haar problemen leefde, maar middenin Parijs om mensen te helpen die bij niemand anders terecht konden.
In 1932 legde Liza haar geloften af. De rest van haar leven stond ze bekend als Moeder Maria. Van het begin af aan was Moeder Maria’s plan ‘het leven met armoedzaaiers en bedelaars te delen.”
Met financiële hulp van haar bisschop huurde ze een huis. Er kwamen donaties van meubels binnen, en de gasten waren voornamelijk jonge Russische vrouwen zonder werk. Om ruimte te maken voor de anderen stond Moeder Maria haar eigen kamer af en sliep ze in de kelder. Toen het eerste huis te klein werd, vond ze een nieuwe locatie – een huis van drie verdiepingen op Rue de Lourmel 77 in een deel van Parijs waar zich veel Russische vluchtelingen hadden gevestigd. Hier konden zij en haar medewerkers honderd mensen voeden in plaats van vijfentwintig. De voormalige stal achter het huis werd verbouwd tot een kleine kerk. Moeder Maria’s credo was: “Ieder mens is een vleesgeworden ikoon van God in de wereld.” Met dit besef kwam de noodzaak om “het beeld van God in iedere persoon te vereren.”
Het was geen eenvoudig leven. Vaak was er aan het eind van de dag geen geld, maar dan kwamen er de volgende ochtend één of meer giften. Moeder Maria dacht soms aan het oude Russiche verhaal van de roebel die nooit kon worden uitgegeven. Iedere keer dat het werd gebruikt, bleek het wisselgeld precies een roebel. Op die manier werkte ook de liefde, zei ze: “Hoeveel liefde je ook geeft, je hebt nooit minder. Je ontdekt zelfs dat je meer hebt – één roebel worden twee, twee worden er tien.”
Moeder Maria en haar medewerkers deden niet alleen simpelweg de deur open wanneer er iemand aanklopte, maar zochten ook zelf de daklozen op. Inclusief kinderen. Er werd een deeltijdschool geopend. Ze wist zeker dat er geen andere weg naar de hemel was dan mee te werken aan Gods genade. “De weg tot God gaat door liefde voor mensen. Bij het Laatste Oordeel zal mij niet worden gevraagd of ik met succes een ascetisch leven heb geleid, of hoeveel buigingen en prostraties ik heb gemaakt. In plaats daarvan wordt me gevraagd of ik de hongerigen te eten heb gegeven, de naakten heb gekleed, en zieken en gevangen heb bezocht? Dat is alles wat me zal worden gevraagd.”
In 1939 stuurde metropoliet Evlogy een priester naar de Rue de Lourmel om Moeder Maria te helpen. Vader Dimitri Klépinin, toen 35 jaar oud, was een man van weinig woorden en grote nederigheid die een echte partner voor haar zou blijken. Onder de andere helpers bevond zich Moeder Maria’s zoon, Yuri.
De laatste fase van het leven van Moeder Maria was een serie antwoorden op de Tweede Wereldoorlog en de bezetting van Frankrijk door de Duitsers.
Parijs viel op 14 juni 1940. Die nederlaag bracht voor veel mensen nog meer honger en armoede met zich mee. Het huis aan de Rue de Lourmel werd een officieel voedselpunt. Russische vluchtelingen waren een doelwit van de Duitsers. In Juni 1940 werden duizend Russen gearresteerd, waaronder diverse goede vrienden en medewerkers van Moeder Maria en Vader Dimitri. Begin 1942 begonnen er Joden aan te kloppen bij de Rue de Lourmel om Vader Dimitri te vragen of hij hen een doopbewijs wilde geven. Het antwoord was altijd ja. Met een doopbewijs hoopten ze aan de wreedheid van de bezetters te ontkomen.
In maart 1942 kwam de opdracht uit Berlijn dat Joden in alle bezette landen de gele ster moesten dragen. Dit werd in Frankrijk in juni van kracht. Joden mochten bijna geen enkele publieke gelegenheid meer binnen. Boodschappen doen mocht maar één uur per dag. In Juli werden 12.884 Joden massaal gearresteerd (twee-derde van hen waren kinderen) en naar de Vélodrome d’Hiver — vaak Vél d’Hiv genoemd—een stadion voor wielrennen niet ver van de Rue de Lourmel gebracht. Daar werden de gevangenen vijf dagen vastgehouden voor ze naar één van de meest beruchte kampen, Auschwitz, werden gestuurd. Weinigen overleefden.
Moeder Maria had haar habijt altijd als godsgeschenk ervaren. Nu opende het voor haar de deuren van het stadion. Ze kon drie dagen in het stadion werken om de kinderen en hun ouders te troosten en het voedsel dat ze mee kon nemen te verdelen. Het lukte haar zelfs met behulp van de vuilnismannen een aantal kinderen te redden. De vuilnismannen smokkelden de kinderen in de vuilnistonnen naar buiten totdat de nazi’s haar de toegang tot het stadion ontzegden.
Begin 1943 gebeurde wat al lang werd gevreesd: Moeder Maria, Yuri, en Vader Dimitri werden gearresteerd en al vlug daarna naar het eerste van diverse concentratiekampen gestuurd.
De eindbestemming voor Yuri en Vader Dimitri was een kamp dat Dora heette. Beiden stierven daar begin 1944.
Moeder Maria werd in een afgesloten veewagon naar kamp Ravensbrück in Duitsland gestuurd, waar ze het twee jaar volhield. Daar wist ze degenen om haar heen te helpen en zelfs een geborduurd ikoon te maken van de Moeder Gods die een kruis vasthield. Een medegevangene herinnert zich dat Moeder Maria “nooit somber was, nooit. Ze was altijd vrolijk, echt vrolijk. Ze kon het met iedereen vinden. Ze was iemand die nooit onderscheid maakte tussen mensen op grond van hun politieke overtuigingen of hun religie.”
In maart 1945 was de toestand van Moeder Maria kritiek. Ze moest naar appèls en sprak nauwelijks meer. Haar gezicht, herinnert een vriend zich, “verraadde intens lijden, droeg de tekenen van de dood. Maar Moeder Maria klaagde niet. Ze hield haar ogen gesloten en leek voortdurend in gebed te zijn.”
De laatste dag van haar leven was de dag voor Pasen. De artillerie van het naderende Russische leger was al hoorbaar in de verte. Er doen verschillende verhalen de ronde over de laatste uren van haar leven. Volgens de één was ze gewoon één van degenen die die dag zouden worden gedood. De ander zegt dat ze de plaats innam van een andere gevangene, een Joodse vrouw.
Hoewel ze omkwam in de gaskamers bleef Moeder Maria voortleven in de herinnering van de Kerk. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog verschenen er artikelen en boeken over haar leven in het Frans en Russisch. Twee biografieën verschenen in het Engels, en langzaamaan werden haar artikelen vertaald in diverse talen, waaronder in het Engels.
Op 16 januari 2004 werden Moeder Maria, haar zoon Yuri, Vader Dimitri Klépinin en hun vriend en medewerker Ilya Fondaminsky officieel erkend als heiligen door het oecumenisch patriarchaat.


https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-213/



Jezus geneest twee blinden van Jericho

[Uranopolitis]

21 juli
De heilige Praxedes was de dochter van de romeinse senator Pudens. De heilige Paulos heeft onderdak gevonden in hun huis en het als kerk gebruikt. Praxedes heeft de martelaren in de gevangenis vol medelijden en moed gediend. Zelf is zij in vrede gestorven. De naar haar genoemde kerk en die van haar zuster Pudentia gelden als de twee oudste (maar veel minder bekende) kerken van Rome, beiden vlakbij de wél zeer druk bezochte kerk van ‘Maria Maggiore’.

De heilige Simeon, Dwaas om Christus, en zijn vriend Joannes. Zij waren afkomstig uit Emesa (Homs) in de tweede helft van de zesde eeuw. Ze gingen samen op pelgrimstocht naar het Heilige Land en werden toen monnik in het klooster van de heilige Gerasimos. Nadat zij zich geoefend hadden in het monniksleven en de monnikswijding hadden ontvangen, werden zij kluizenaar in de woestijn, in de streek achter de Zwarte Zee. Daar leefden zij volhardend lange jaren in gebed en strenge vasten, maar na achtentwintig jaar kwam het tot een scheiding. Joannes bleef leven als volkomen contemplatief monnik, Simeon vertrok naar zijn geboortestad om zich te wijden aan het missiewerk in de onderste lagen van de samenleving. Om zichzelf niet boven hen te verheffen, kwam hij in alle publieke gelegenheden en onderhield zich met hen op hun niveau. Daarbij aarzelde hij niet om de brave burgerij te choqueren, zodat hij al spoedig voor gek werd versleten. Maar juist daardoor maakte hij op velen een diepe indruk en wist hij hun geest te openen voor een meer innerlijke realiteit. Hij is gestorven tegen het einde van de zesde eeuw. ( zie ook bij 1 juli )

De heilige Zotikos, bisschop van Komana in Kappadocië, was de eerste bisschop die met beslistheid optrad tegen de Donatisten, die de geldigheid van de Sacramenten wilden laten afhangen van de heiligheid van de bedienaar. Hij toonde aan dat daardoor de werking van de Heilige Geest in de Kerk werd ontkend, en dat tenslotte de Kerk verloren zou gaan in plaats van tot een grotere heiligheid te komen, zoals Donatus dacht. Hij is gedood tijdens de vervolging van Severus in 204.

De heilige Simon van Kolomsk, die in 1613 door de boeren was gedood evenals verschillende andere kluizenaars, omdat de boeren in hen de verkenners zagen van de grote kloosters die hun het land zouden ontnemen.


De heilige Victor en gezellen. Victor was christen en officier in het leger. Toen keizer Maximiliaan naar Marseille kwam, zijn handen nog rood van het bloed van het thebaanse legioen en de talloze andere slachtoffers in Gallië, kwam er een geweldige angst over de daar wonende christenen, die een tijd lang voor de vervolging gespaard waren gebleven, en die daar een bloeiende gemeente vormden. Victor trok toen ‘s nachts langs de hem bekende adressen en wekte de gelovigen op standvastig trouw te blijven aan Christus en niet bang te zijn voor wat er met hun lichaam ging gebeuren, maar dat ze hun ziel in leven moesten houden.
Dit werd natuurlijk aangebracht. Victor werd op bevel van Maximiliaan gedegradeerd en gebonden door de straten gesleept tot spot voor het volk. Toen hij zich daardoor niet liet intimideren, maar bebloed en vol wonden bleef weigeren aan de goden van de staat te offeren, werd hij op allerlei wijzen gemarteld. Tijdens zijn laatste nacht in de gevangenis verscheen Christus hem in een stralend licht. Dit werd ook waargenomen door drie soldaten van de wacht, Alexander, Felicianus en Longinus. Dezen bekeerden zich en werden na een summier onderricht gedoopt en tenslotte onthoofd, evenals Victor, in 304. ln de volgende eeuw bouwde de heilige Joannes Cassianus een klooster over zijn graf.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Akakios; Eugenios; Theodoros en Georgios; de acht martelaren van Melitene, die zijn doodgesleept; Justus‚ Jucundinus en nog 5 anderen, die samen met Julia en Claudius ter dood zijn gebracht in Troyes.

Eveneens op deze dag de heilige Onufrios de Zwijger van het Holenklooster, 12e eeuw;

Onesimos, kellenaar van het Holenklooster, Eleutherios van de ‘Droge Heuvel’; Parthenios, bisschop van Radovizlios; Roricus, bisschop van Limoges, 6e eeuw; Antimondus‚ bisschop van Therouanne, 6e eeuw; Benignus en Joannes, monniken in de zevende eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-214/

Jezus stilt de storm en wonderlijke visvangst

[Uranopolitis]

22 juli
De heilige Wandril(le) stamde uit de familie van Pepijn van Landen. Als jongeman trouwde hij met een jonkvrouw, Pharaïldis. Zij kregen een dochtertje, de latere heilige Landrada. Daarna besloten zij verder te leven als monnik en moniale: hij schoor zijn hoofd en legde haar de sluier op. Vervolgens trok hij naar de abdij van Montfaucon, in 629.
Maar koning Dagobert kon niet dulden dat een van zijn edelen het klooster inging zonder zijn toestemming en hij beval Wandril dus voor hem te verschijnen. De jongeman ging op weg. Vlak bij het paleis sloot hij zich aan bij een groep hovelingen die terugkwamen van een wandeling. Dicht bij de ingang was de weg versperd door een omgevallen kar van een arme drommel: het versleten wiel was van de as gelopen. De hovelingen gingen scheldend voorbij, omdat hij hun in de weg lag, maar Wandril hielp de man de kar overeind te zetten en het wiel weer op de as te bevestigen. Hij schramde zich nogal en kwam onder de modder te zitten.
Zo verscheen hij, onder bulderend gelach van de hovelingen‚ voor de koning. Een oude ballade vertelt wat er gebeurde, en laat Wandril in zichzelf spreken: “Zou ik bang zijn voor dit hoongelach? Wat betekent het meer dan het getjilp van een mus? Kan iemand die God vreest werkelijk angst hebben voor iemand anders, ook al zal de koning kwaad zijn en het voorhoofd fronsen?” En met opgericht hoofd en statige tred trad hij voor Dagobert. Die zag hem uit de hoogte aan en vroeg wat hij kwam doen in zulk een maskerade. “Mijn broeder lag wanhopig aan uw poort. Kon ik hem zonder te helpen voorbij gaan op zulk een vreugdevolle dag? God Zelf eert de armen, Hij is Zelf een arme geworden. De Arme van Nazareth heeft ons uit het bederf gered”. Toen verscheen er een glimlach op het gelaat van de koning zoals er nooit ervoor of erna is gezien en deed het gelach verstommen van hen die in het rond stonden. En hij sprak: “Kijk hem aan en zie wat de wereld schenkt aan wie haar helden zijn, maar voor mij zijn die modderkluiten de koninklijke juwelen die God uit den hoge zendt aan Zijn trouwe dienaar. En u, van wie ik het meest gehouden heb en die ik daarom zoveel jaren heb vastgehouden, sta ik nu af aan een grotere Koning, de koningszoon van de Vader, Christus, uw ware Meester.”
Wandril trok toen naar de abdij van Montfaucon, waar hij ingekleed werd in 529. Later ging hij verschillende italiaanse kloosters bezoeken om zoveel mogelijk de oorspronkelijke vorm van het kloosterleven volgens de heilige Benedictus terug te vinden. Daarna leefde hij nog tien jaar in de abdij van Romans en in 648 ging hij zelf bouwen en stichtte in het land van Caux de beroemde abdij van Fontenelle, die later zijn naam zou dragen.
Van die abdij bestaan nog de kunstrijke kloostergangen en een deel van de abdij die als fabriek in gebruik is. De grote kerk uit de dertiende eeuw is in 1828 met buskruit opgeblazen.
Zo groot was de aantrekkingskracht van zijn persoon dat hij binnen korte tijd aan het hoofd stond van meer dan driehonderd monniken. Zijn levenswijze was uiterst streng; hij besteedde maar heel weinig tijd aan nachtrust en stelde al zijn organisatietalent in dienst van de opwekking van het kloosterleven. Nog verschillende kloosters werden door hem gebouwd. Daarnaast vond hij tijd om te prediken in heel de landstreek, waar het christendom nog maar nauwelijks was doorgedrongen. Hij is gestorven in 666. Zijn lichaam is later overgebracht naar Gent.
De abdij van Fontenelle is door de eeuwen heen een brandpunt gebleven van geestelijk leven, en heeft nog 24 andere heiligen voortgebracht.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Markella, een maagd die geleden heeft op het eiland Chios; Pompianos werd in zee verdronken; Plato, na zware martelingen onthoofd in Ankyra (Gallatië), begin 4e eeuw; en Theofilos, op Cyprus gedood door de Arabieren.

Heilige Kornelius van Perejaslavl

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-565/



Jezus aan tafel met Emmaus-gangers

[Uranopolitis]

23 juli

De heilige Romula was een maagd die leefde in de zesde eeuw. De heilige Gregorios vertelt over haar dat ze met nog een zuster leefde in het huis van een oude moniale, Redempta, die in de dienst van God was onderwezen door Herundina, een kluizenares in Palestina. Ze leidden een teruggetrokken leven, in grote armoede maar rijk voor de hemel, schrijft de heilige Gregorios de Grote. Romula werd ziek en geheel verlamd, maar in haar langdurige ziekte bleef zij zachtmoedig en altijd in gebed en waar zij kon de lofliederen zingend. Op een nacht riep ze Redempta: “Moeder‚ moeder, kom toch!” Deze haastte zich naar de ziekenkamer en deinsde terug voor een bovenaards licht, terwijl het vertrek geheel vervuld was van een heerlijke geur. Er klonk het geluid van vele voetstappen en de buitendeur sprong open. Redempta was dodelijk verschrikt maar Romula stelde haar gerust en zei: “lk ga nog niet direct dood”. Langzamerhand verflauwde het licht, maar de geur bleef hangen.
Vier dagen later voelde Romula dat ze nu sterven ging, en vroeg om de heilige Communie. Terwijl ze communiceerde, klonk plotseling het geluid van psalmgezang als van een processie die voorbijtrok. En terwijl de zang langzaam wegstierf in de verte, ontvlood ook de ziel van de verlamde.
Haar lichaam werd bijgezet in de kerk van Maria Maggiore, en later werd Redempta naast haar geestelijke dochter begraven.
Moeder Maria, de vreugde van alle bedroefden.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-216/



70 apostelen en hun missiewerk

[Uranopolitis]

24 juli
De heilige Lupus, bisschop van Troyes, was eerst advokaat in Toul, gehuwd met de zuster van de heilige Hilarion van Arles. Zij leidden gezamenlijk een christelijk leven, maar het feit dat er geen kinderen kwamen, was naar hun mening een aanwijzing dat zij naar een volmaakter leven moesten zoeken. Na zes jaar huwelijk besloten zij met dat doel uit elkaar te gaan; Lupus verkocht zijn bezittingen om de opbrengst aan de armen te schenken, en werd monnik in de beroemde abdij van Lerins, waar hij een voorbeeldig monastiek leven leidde.
Na een reis naar Macon, om de laatste rest van zijn bezittingen te gelde te maken, werd hij op de terugweg opgevangen door gezanten uit Troyes, die hem na de dood van hun bisschop in 426 presten diens opvolger te worden. Daar, bleef hij trouw aan zijn asketische levenswijze, een leven van uiterste soberheid, bedekt met armoedige kleding en om de andere nacht wakend in gebed. Soms vastte hij volkomen drie dagen achtereen. Toch hield hij dit leven vijftig jaar vol, en hij spreidde daarbij een grote werkzaamheid ten toon. Samen met de heilige Germanus van Auxerre werd hij uitgezonden naar Engeland ter bestrijding van het daar veld winnende pelagianisme.
Maar ook in zijn eigen diocees was hij als zieleherder werkzaam en hij won de harten door de overtuigingskracht van zijn woord, dat gedragen werd door daadwerkelijke liefde voor de ander.
Troyes was een open stad en toen de Hunnenvorst Atilla, die zichzelf “de Gesel Gods” noemde, na een zegevierende veldtocht met zijn vierhonderdduizend man door Thracië, Griekenland, lllyrië en Duitsland de stad naderde, was heel de bevolking verstijfd van angst omdat men wist hoe wreed de Hunnen op konden treden in de door hen veroverde streken. Lupus kleedde zich toen in zijn bisschoppelijke gewaden en trok in plechtige processie naar het vijandelijk leger. Atilla, die meermalen blijk had gegeven van zijn ridderlijke natuur, kon zulk een moedig optreden waarderen en beloofde Troyes te sparen.
Toen de Hunnen later door het romeinse leger waren verslagen, wendde Atilla zich tot Lupus en liet vragen voor hem te bidden bij zijn terugtocht en hem te vergezellen tot aan de Rijn. Deze voldeed aan het verlangen van een vijand die zich tegenover Troyes edelmoedig had betoond, maar dit werd Lupus hoogst kwalijk genomen en hij werd uit de stad verdreven. Na enkele jaren begon men in te zien hoe men zichzelf beroofd had van de aanwezigheid en de voorspraak van zulk een heilig man en men verzocht hem op zijn zetel terug te keren. Lupus ging zonder wrok weer aan het werk en bestuurde zijn diocees tot aan zijn dood in 478, na een bestuur van 52 jaar.

De heilige Tichon van de Jenisei stamde uit een priestergeslacht in Oestjoeg en toen hij volwassen werd, trok hij naar een grensstad aan de Jeniseirivier. Daar trad hij in het Nieuw Chozaklooster en leidde een asketisch leven om zich voor te bereiden voor een kluizenaarsbestaan in de wildernis. Met zegen van de abt trok hij met zijn medebroeder Dionissii in een kleine boot de rivier op, en na overwinterd te hebben, vonden zij in 1657 een geschikte open plek temidden van ondoordringbare wouden.
Zij richtten daar een groot kruis op, bouwden cellen en begonnen hun Godwelgevallig leven van voortdurende handenarbeid en onophoudelijk gebed. Het duurde niet lang, of anderen begonnen bij hen te komen, ook reeds oudere, bekende geestelijke vaders. Met Gods hulp en de zegen van aartsbisschop Simeon van Tobolsk bouwden zij een houten kerk. De broeders drongen er bij Tichon op aan dat hij het priesterschap zou aanvaarden voor hun gemeenschap.
Hij was op bijzondere wijze een voorbeeld van asketisch leven. Wanneer hij de Heilige Liturgie moest vieren, bracht hij de voorafgaande nacht wakend door in gebed. Gedurende de Grote Vasten at hij alleen op zaterdag en zondag, en dan nog slechts brood en water. Zijn grote lichaamskracht putte hij uit door zware kettingen te dragen om borst en rug. ln een bepaalde winter bracht hij op ski’s met een slee achter zich aan de relieken van het zalige kind Basilios van Mangazea naar het klooster. Hij is daar in 1682 gestorven, nadat hij 25 jaar aan het hoofd van zijn stichting had gestaan.

Heilige Polykarpus van het Holen-klooster in Kiëv.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-217/

Parabel van de onrechtvaardige rechter en de arme weduwe

[Uranopolitis]

25 juli
De heilige Glodesinde was geboren in 575 als dochter van de hertog van Austrasië. Toen zij nog geen zeventien jaar oud was, werd zij uitgehuwelijkt aan een jonge edelman, die haar diezelfde dag nog meenam naar zijn kasteel, want zij hadden een grote liefde voor elkaar. Maar toen zij aankwamen op hun kasteel werd de bruidegom direct gearresteerd door soldaten van koning Childebert, die hem beschuldigde van verraad. Na een jaar gevangenis werd hij ter dood veroordeeld.
Zo werd Glodesinde met ruw geweld tot erkenning gebracht van de vergankelijkheid van alle aards geluk, en toen haar ouders haar over een ander huwelijk spraken, vluchtte de nog maagdelijke bruid naar de kerk van de Protomartelaar Stefanos, waar zij zich vastklemde aan de reliekschrijn. Haar ouders wilden haar daar niet met geweld vandaan halen, maar zij lieten alle deuren van de kerk bewaken, opdat zij meegenomen zou worden wanneer de nood haar dreef om de kerk te verlaten.
Nadat zij zo vanaf maandag in de kerk gebleven was, trad er op de volgende zondag een priester binnen in een stralend gewaad, gevolgd door twee altaardienaars. Hij gaf haar plechtig de sluier, in aanwezigheid van al het volk, en was toen spoorloos verdwenen, zodat al spoedig de mening postvatte dat het een engel was die de maagd had ingekleed.
Toen gaven de ouders hun pogingen op om Glodesinde een volgend huwelijk op te dringen, en zij mocht naar haar tante gaan, een religieuze die in Trier woonde. En toen zij standvastig bleek in het monastieke leven, bouwden haar ouders voor haar een klooster in Metz, waar ze nog zes jaar leefde, door allen bemind. Zij stierf in haar dertigste levensjaar, tegen het einde van de 7e eeuw.


De heilige Makarios van Unzja, een vroegrijpe jongen, die reeds op twaalfjarige leeftijd afscheid van zijn vader nam en in het klooster trad. Later trok hij verder langs de Wolga, stichtte een klooster ter ere van de Heilige Drie-eenheid en wijdde zich aan de bekering van de daar wonende, nog heidense stammen. Het klooster werd echter verwoest door een inval van Tataren uit het Kazan- gebied. Makarios trok weg met zijn broeders en stichtte een nieuw klooster aan het Unzjameer. Daar is hij gestorven in 1444.


De heilige Eup(h)raxia behoorde tot de tienduizenden vrouwen die zich in Egypte gewijd hadden aan het geestelijk leven, en in kleinere of grotere gemeenschappen samenwoonden. Zij was geboren in Konstantinopel, van keizerlijke familie, als dochter van een bijzonder christelijk levend echtpaar. Haar ouders voelden een speciale verantwoordelijkheid voor dit nieuwe leven‚ en zij trokken zich zoveel mogelijk terug uit de wereldse zaken om zich geheel te wijden aan de opvoeding van hun dochter. De vader stierf echter reeds na enkele maanden, betreurd door heel de stad die in hem een menslievende senator verloor. De opvoeding kwam nu geheel neer op de moeder, die eveneens Eupraxia heette.
Deze had haar weduwestaat aan de Heer gewijd, maar de keizerin wilde toch een tweede huwelijk voor haar arrangeren. Om moeilijkheden te ontvluchten, trok Eupraxia met haar kind naar Egypte‚ waar ze eveneens bezittingen had. Daar bezochten zij allerlei kloosters, die zij uit haar eigen inkomsten ondersteunde.
In de Thebaïde lag een klooster dat haar bijzonder aantrok en dat een roep van heiligheid genoot. Er waren meer dan honderd monialen die volgens zeer strikte regels leefden. Er werd nooit fruit gegeten noch wijn gedronken. Het eten bestond alleen uit brood en groenten, zonder olie en zonder kruiden. Er werd slechts eenmaal per dag gegeten, in de avond, en verschillenden aten niet eens elke dag. Zij gebruikten ook geen baden en wasten hun voeten niet. Zij sliepen op een geitenharen deken en droegen een lang habijt van datzelfde materiaal. Dit maakte diepe indruk op de mensen en velen kwamen erheen om zich in de gebeden van de zusters aan te bevelen.
Eupraxia bracht hun kaarsen en wierook voor de kerk, andere geschenken wilden ze niet aannemen. De kleine Eupraxia, die toen ongeveer zeven jaar oud was, was verrukt van dit klooster en van de zusters en wilde er niet meer vandaan. Dit bleek geen kindergril te zijn maar een standvastig voornemen, waar zowel de moeder als de overste na enige tijd aan toegaven.
De moeder trok dus alleen naar de stad terug en leidde daar een dergelijk verstorven leven als haar kind in het klooster. En toen zij na enkele jaren stierf, wist zij haar dochter in goede handen. De overste, die in sterke mate de onderscheiding der geesten bezat, zag in Eupraxia de aanleg tot heldhaftige deugd en pakte haar fors aan. Zij liet haar werken boven haar kracht terwijl het meisje zelf de strengste vasten onderhield. Maar zij leed geen schade in haar gezondheid en groeide op tot een forse en statige vrouw. Zij won het vertrouwen van velen en op haar gebed volgden vele wonderbare genezingen, nadat zij op allerlei wijzen tegen de duivel gestreden had door onvoorwaardelijke gehoorzaamheid en gelovig vertrouwen.
Maar op nog vrij jonge leeftijd werd zij door een heftige ziekte overvallen. Zij werd in de kerk gedragen en stierf een maand later, in het jaar 413, betreurd en vereerd door heel de kloostergemeenschap. Zij behoort tot de bekendste orthodoxe heiligen en haar voorspraak wordt in het bijzonder ingeroepen bij de monialewijding.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-218/



Jezus' parabels over het mosterdzaadje en het zuurdeeg