Redelijkheid

[Leon]

Tot kennis komen is toch een worden? Mij lijkt dan dat je het onbeschrijfelijk moet achten en houden. Wat je nu allemaal zegt komt uit de logische ruimte, en het gaat dan om wat niet-logisch is. Niet-logisch is bijna direct onredelijk.

Het 'zijn' is bewust-zijn zonder bewustzijnsinhoud: Leegte. Het denken wordt teruggenomen, zodat het voorstellingsvermogen leeg is. Het gemoed is al eerder leeg gemaakt, het is onaangedaan. Alleen in de leegte(leeg van zelf) kan 'de Christus' zijn intrede doen en heeft de mens weet van Waarheid. Leegte heeft niets meer met de rede te maken, het is het zelf wat zich van de rede bedient.

Het idee dat je alles bereikt door alles op te geven, is paradoxaal. Je kunt het pas beseffen, als het je overkomen is. Maar ik denk dat daarna altijd het bewustzijn je terugpakt in de wereld waar je net niet-gestorven bent. Je kunt alleen hopen (en vrezen) op veel niet-sterven, om nog de beweging naar een betere wereld te maken. Geen hemel natuurlijk, maar ook geen hel. Limbo?

[peda]

Inderdaad is in onze kosmos niet-logisch gelijk aan onredelijk.
Of er multiversa bestaan waar een niet-logica de dienst uitmaakt, is niet te weten.
Je kunt daarover speculeren tot je zelf een ons weegt, maar verder dan speculeren kom je m.i. niet.
Ik ben niet tegen speculeren, maar ik neem het zelf niet te zwaar.

Ik vond wel een mooi antwoord op de vraag of bijvoorbeeld de maan nog bestaat als je jouw ogen dichtdoet. Het niet-logische antwoord is zowel wel als niet. Hoe kan dat beide tegelijk? Dat is toch niet logisch?
Dat is precies wat er gebeurt als iets onbepaald is. Ik vind het redelijk om daarmee rekening te houden, met het risico onbegrijpelijk te worden.

Hallo Leon,

Je loopt dan inderdaad sterk het risico om in de macro wereld onbegrijpelijk te worden. De maan bestaat, dat is niet onbepaald. Wanneer ik mijn ogen dichtdoe, bestaat de maan in mijn begrijpen nog steeds.

[hopper]

Het 'zijn' is bewust-zijn zonder bewustzijnsinhoud: Leegte. Het denken wordt teruggenomen, zodat het voorstellingsvermogen leeg is. Het gemoed is al eerder leeg gemaakt, het is onaangedaan. Alleen in de leegte(leeg van zelf) kan 'de Christus' zijn intrede doen en heeft de mens weet van Waarheid. Leegte heeft niets meer met de rede te maken, het is het zelf wat zich van de rede bedient.

Het idee dat je alles bereikt door alles op te geven, is paradoxaal. Je kunt het pas beseffen, als het je overkomen is. Maar ik denk dat daarna altijd het bewustzijn je terugpakt in de wereld waar je net niet-gestorven bent. Je kunt alleen hopen (en vrezen) op veel niet-sterven, om nog de beweging naar een betere wereld te maken. Geen hemel natuurlijk, maar ook geen hel. Limbo?

De paradox van de mens is dat hij middels het denken altijd iets wil bereiken. Iets wat er NU nog niet is. Het houdt de geest in een staat van verwachting, van onvervuld verlangen. Om die staat kwijt te raken is ontzettend moeilijk, daarom spreekt men ook over 'de weg' begaan. Maar ook die benaming suggereert al dat er iets te bereiken valt. Een betere wereld is ook al iets wat er te bereiken valt in een of andere onvervulde toekomst.

Zo rent de mens achter zijn eigen staart aan en komt nergens. Idealisten vervullen nooit hun idealen, gelovigen komen nooit aan in het hiernamaals (maar zelf geloven ze van wel natuurlijk) en de hebzuchtigen zullen hun hebzucht nooit bevredigd zien.

[Leon]

Het idee dat je alles bereikt door alles op te geven, is paradoxaal. Je kunt het pas beseffen, als het je overkomen is. Maar ik denk dat daarna altijd het bewustzijn je terugpakt in de wereld waar je net niet-gestorven bent. Je kunt alleen hopen (en vrezen) op veel niet-sterven, om nog de beweging naar een betere wereld te maken. Geen hemel natuurlijk, maar ook geen hel. Limbo?

De paradox van de mens is dat hij middels het denken altijd iets wil bereiken. Iets wat er NU nog niet is. Het houdt de geest in een staat van verwachting, van onvervuld verlangen. Om die staat kwijt te raken is ontzettend moeilijk, daarom spreekt men ook over 'de weg' begaan. Maar ook die benaming suggereert al dat er iets te bereiken valt. Een betere wereld is ook al iets wat er te bereiken valt in een of andere onvervulde toekomst.

Zo rent de mens achter zijn eigen staart aan en komt nergens. Idealisten vervullen nooit hun idealen, gelovigen komen nooit aan in het hiernamaals (maar zelf geloven ze van wel natuurlijk) en de hebzuchtigen zullen hun hebzucht nooit bevredigd zien.

Jouw niet-gestorven deel is “out-there” en daar geldt hetzelfde voor. Het is de realiteit.

[hopper]

Wanneer ik mijn ogen dichtdoe, bestaat de maan in mijn begrijpen nog steeds.

Hou dat vast, dát is je voorstellingsvermogen. Maar dat de maan zich niet in jouw voorstellingsvermogen bevindt is ook duidelijk.
Ook niet als je hem vannacht ziet verschijnen aan de hemel. Hij kan zich -geestelijk- alleen in jouw voorstellingsvermogen bevinden.
Als je je daar uit weet terug te trekken dan bevindt je je in de leegte. Als in 'ik ben' in de leegte.

En als je de maan verwisselt voor 'Hopper' (die in jouw voorstellingsvermogen verschijnt als geschreven letters) dan is het duidelijk dat wij als mensen bij elkaar in het voorstellingsvermogen verschijnen. Vice versa is uiteraard ook het geval. Het is de focus op het verschijnen (in welke vorm dan ook) welke illusionair is. De meeste mensen kennen alleen 'de wereld' waarin alles verschijnt.

[Leon]

Ik vond wel een mooi antwoord op de vraag of bijvoorbeeld de maan nog bestaat als je jouw ogen dichtdoet. Het niet-logische antwoord is zowel wel als niet. Hoe kan dat beide tegelijk? Dat is toch niet logisch?
Dat is precies wat er gebeurt als iets onbepaald is. Ik vind het redelijk om daarmee rekening te houden, met het risico onbegrijpelijk te worden.

Hallo Leon,

Je loopt dan inderdaad sterk het risico om in de macro wereld onbegrijpelijk te worden. De maan bestaat, dat is niet onbepaald. Wanneer ik mijn ogen dichtdoe, bestaat de maan in mijn begrijpen nog steeds.

Als ik zeg dat de maan er dan niet is, kan je mijn ‘kleuring’ nog begrijpen, maar niet wanneer ik zeg dat het beide is.

[peda]

Hallo Leon,

Je loopt dan inderdaad sterk het risico om in de macro wereld onbegrijpelijk te worden. De maan bestaat, dat is niet onbepaald. Wanneer ik mijn ogen dichtdoe, bestaat de maan in mijn begrijpen nog steeds.

Als ik zeg dat de maan er dan niet is, kan je mijn ‘kleuring’ nog begrijpen, maar niet wanneer ik zeg dat het beide is.

Inderdaad !! Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik de maan niet, maar de maan is er wel degelijk. Mijn conclusie is derhalve niet zien is niet gelijk aan niet existeren, het zijn niet vergelijkbare "" grootheden "", die niet doorgetrokken mogen worden naar de uitspraak de maan bestaat tegelijkertijd wel en niet.

[Leon]

Als ik zeg dat de maan er dan niet is, kan je mijn ‘kleuring’ nog begrijpen, maar niet wanneer ik zeg dat het beide is.

Inderdaad !! Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik de maan niet, maar de maan is er wel degelijk. Mijn conclusie is derhalve niet zien is niet gelijk aan niet existeren, het zijn niet vergelijkbare "" grootheden "", die niet doorgetrokken mogen worden naar de uitspraak de maan bestaat tegelijkertijd wel en niet.

Ik zeg ook niet dat je jouw ogen moet sluiten als er een auto op je af komt. Dan verdwijnt de auto niet, maar het maakt de gevolgen wel meer onbepaald. Ik hoop dat je dat kunt zien. In mij (voor de auto) dan de leegte van beeld, in jou (in de auto) het zien van uitwegen.

[peda]

Inderdaad !! Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik de maan niet, maar de maan is er wel degelijk. Mijn conclusie is derhalve niet zien is niet gelijk aan niet existeren, het zijn niet vergelijkbare "" grootheden "", die niet doorgetrokken mogen worden naar de uitspraak de maan bestaat tegelijkertijd wel en niet.

Ik zeg ook niet dat je jouw ogen moet sluiten als er een auto op je af komt. Dan verdwijnt de auto niet, maar het maakt de gevolgen wel meer onbepaald. Ik hoop dat je dat kunt zien. In mij (voor de auto) dan de leegte van beeld, in jou (in de auto) het zien van uitwegen.

Ik ben naar mijn visie niet leeg van beeld wanneer ik mijn ogen sluit. De beelden zitten opgeslagen in mijn herinnering. Ik ben vrij van beeld van datgene dat ik nog nooit gezien heb of waarvan ik op andere wijze nooit van heb gehoord. Praten wij langs elkaar heen ?

[Bonjour]

Maar een steen denk niet, dus is ie niet? Is er een noodzakelijk verband tussen denken en zijn? Ik denken een randvoorwaarde voor het zijn? Als je dat aanneemt heb je een dogma.

Welke steen? Die je voor je hebt in het denken? Waarvan het logisch is dat ze niet denkt? Zonder denken kon je er niets van zeggen.

Jij dwingt me om in jouw redenatiegang mee te gaan. Dat is niet redelijk. Een steen is voor mij een steen en er waren al stenen voordat er mensen waren. Volgens mij. Volgens metingen. Dat jij dat bewustzijnspelletje wilt spelen, mag, maar laat mij erbuiten in een discussie over redelijkheid.

Laten we even aannemen dat Jezus aan het kruis gestorven is, was dat voor onze zonden of is dat erbij verzonnen later? Is het aannemen van de waarheid van de evangeliën niet een dogma?

Zoals ik aangaf, voor sommigen is dit waar omdat ze het zo ervaren in hun eigen bekering.

Dat het voor sommigen waar is zonder bewijs, maakt alleen maar dat ze een dogma geaccepteerd hebben.

[Mullog]

Als ik zeg dat de maan er dan niet is, kan je mijn ‘kleuring’ nog begrijpen, maar niet wanneer ik zeg dat het beide is.

Inderdaad !! Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik de maan niet, maar de maan is er wel degelijk. Mijn conclusie is derhalve niet zien is niet gelijk aan niet existeren, het zijn niet vergelijkbare "" grootheden "", die niet doorgetrokken mogen worden naar de uitspraak de maan bestaat tegelijkertijd wel en niet.

Volgens mij is je redenering correct. Als de maan achter de horizon is zie je maan niet, daar hoef je je ogen niet eens voor te sluiten. De consequenties van de aanwezigheid van de maan blijven wel. Eb en vloed gaat gewoon door, om eens iets te noemen. Hetzelfde geldt voor de zon. Als het nacht is zie je hem niet. De consequenties van het verdwijnen van de zon zullen (weliswaar met een vertraging van ongeveer 8 minuten) desastreus zijn. Om dan te zeggen dat de zon er wel en niet is omdat je hem niet ziet...

[Leon]

Het idee dat je alles bereikt door alles op te geven, is paradoxaal. Je kunt het pas beseffen, als het je overkomen is. Maar ik denk dat daarna altijd het bewustzijn je terugpakt in de wereld waar je net niet-gestorven bent. Je kunt alleen hopen (en vrezen) op veel niet-sterven, om nog de beweging naar een betere wereld te maken. Geen hemel natuurlijk, maar ook geen hel. Limbo?

De paradox van de mens is dat hij middels het denken altijd iets wil bereiken. Iets wat er NU nog niet is. Het houdt de geest in een staat van verwachting, van onvervuld verlangen. Om die staat kwijt te raken is ontzettend moeilijk, daarom spreekt men ook over 'de weg' begaan. Maar ook die benaming suggereert al dat er iets te bereiken valt. Een betere wereld is ook al iets wat er te bereiken valt in een of andere onvervulde toekomst.

Zo rent de mens achter zijn eigen staart aan en komt nergens. Idealisten vervullen nooit hun idealen, gelovigen komen nooit aan in het hiernamaals (maar zelf geloven ze van wel natuurlijk) en de hebzuchtigen zullen hun hebzucht nooit bevredigd zien.

Het gaat er, denk ik, om dat je beschouwen ook doet vanuit de bewegende wereld. Pas als je met beschouwen ophoudt, zou je over de nieuwe situatie kunnen spreken (wat niet kan). Ook de lege wereld van beschouwing is een niet bereikt doel.

[Bonjour]

[modbreak Bonjour] Is het redelijk van mij om te observeren dat dit topic niet meer over redelijkheid gaat? Willen jullie dan svp zo redelijk zijn terug te gaan naar de redelijkheid on het onredelijke staken?

[Leon]

Inderdaad !! Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik de maan niet, maar de maan is er wel degelijk. Mijn conclusie is derhalve niet zien is niet gelijk aan niet existeren, het zijn niet vergelijkbare "" grootheden "", die niet doorgetrokken mogen worden naar de uitspraak de maan bestaat tegelijkertijd wel en niet.

Volgens mij is je redenering correct. Als de maan achter de horizon is zie je maan niet, daar hoef je je ogen niet eens voor te sluiten. De consequenties van de aanwezigheid van de maan blijven wel. Eb en vloed gaat gewoon door, om eens iets te noemen. Hetzelfde geldt voor de zon. Als het nacht is zie je hem niet. De consequenties van het verdwijnen van de zon zullen (weliswaar met een vertraging van ongeveer 8 minuten) desastreus zijn. Om dan te zeggen dat de zon er wel en niet is omdat je hem niet ziet...

Als in de kwantumwereld (dat is niet meteen de macrowereld, waar alles door elkaar loopt) iets “onbepaald” is, is het er zowel wel als niet, dan geldt een waarschijnlijkheidsveld dat je als zodanig kunt begrijpen, wel en niet.

Het is dan niet onredelijk de status “ogen dicht” in de macrowereld te vergelijken met “onbepaald” uit de kwantum-wereld.

[Leon]

[modbreak Bonjour] Is het redelijk van mij om te observeren dat dit topic niet meer over redelijkheid gaat? Willen jullie dan svp zo redelijk zijn terug te gaan naar de redelijkheid on het onredelijke staken?

[hopper]

De paradox van de mens is dat hij middels het denken altijd iets wil bereiken. Iets wat er NU nog niet is. Het houdt de geest in een staat van verwachting, van onvervuld verlangen. Om die staat kwijt te raken is ontzettend moeilijk, daarom spreekt men ook over 'de weg' begaan. Maar ook die benaming suggereert al dat er iets te bereiken valt. Een betere wereld is ook al iets wat er te bereiken valt in een of andere onvervulde toekomst.

Zo rent de mens achter zijn eigen staart aan en komt nergens. Idealisten vervullen nooit hun idealen, gelovigen komen nooit aan in het hiernamaals (maar zelf geloven ze van wel natuurlijk) en de hebzuchtigen zullen hun hebzucht nooit bevredigd zien.

Het gaat er, denk ik, om dat je beschouwen ook doet vanuit de bewegende wereld. Pas als je met beschouwen ophoudt, zou je over de nieuwe situatie kunnen spreken (wat niet kan). Ook de lege wereld van beschouwing is een niet bereikt doel.

Béschouwen kan vanuit de bewegende wereld, schouwen an sich kan alleen vanuit het 'onbewogene'.
Waarmee ik zeggen wil, dat het een wereld van verschil is of je gedachten worden bewogen door 'bewogenheid' of door 'onbewogenheid'.
Dit noemt men de samsarische cirkel. Zolang je gedachten nog onder invloed staan van bewogenheid kun je niet helder nadenken (redelijkheid).

Jij hebt dat principe aardig door: viewtopic.php?p=407770#p407770

Ik weet nog dat ik mij enorm opwond om Berlusconi, en het werd steeds maar erger, totdat ik het accepteerde wat die man deed, en toen werd het minder erg, het was alsof die man leefde op mijn haat. Ik weet nog dat ik mij enorm opwond om Pim Fortuyn, en dat ik echt doodwensen naar die man had, en toen die vermoord werd, was het alsof ik dat zelf gedaan had, ook een nare ervaring. Dat zit je dus met plaatsvervangende schuld, ik voel me besmet door mijn eigen “gelijk”.

In de samsarische cirkel rent de mens achter zijn eigen staart (gelijk) aan. Daar buiten kun je 'helder' (redelijk) denken. Het zijn onze meningen over en interpretaties van wat we zien die eventueel een onwaarheid zijn. (Epicurus)

Beschouwen en schouwen, een wereld van verschil. Jij reflecteerde op Berlusconi (opwinding), toen je dat reflecteren stop zette, ging je de man pas zien zoals hij werkelijk was/is. Onaangedaan door je eigen gemoed. Dat is waarlijk schouwen! Daar kan helder denken uit voort komen.

[Leon]

Was dat niet Epictetus in plaats van Epicurus?

Maar goed je mag het noemen zoals je wilt. Het is een ideaal-toestand, anders zou je er geen reclame voor maken.

Voor mij is het een toestand die je benadert, nooit bereikt. Of niet in de wereld waarin je gedachten hebt.

[hopper]

Was dat niet Epictetus in plaats van Epicurus?

Maar goed je mag het noemen zoals je wilt. Het is een ideaal-toestand, anders zou je er geen reclame voor maken.

Voor mij is het een toestand die je benadert, nooit bereikt. Of niet in de wereld waarin je gedachten hebt.

Het is niet zozeer een ideaal-toestand, maar iets wat ik heb vastgesteld. Het is mijn persoonlijk gemoed wat mij de redelijkheid van het denken ontneemt. Dus mensen die bewogen worden door hun eigen gemoed zijn op de subjectiviteit-schaal van 1-10 ergens in de buurt van 10.

In gelatenheid (denk aan de gelatenheid waarmee Jezus de bespottingen en vernedering onderging op zijn kruistocht) wordt de mens veel redelijker. Het is het gemoed wat de rede vertroebeld.

Men maakt wel eens de vergelijking met troebel water. Als je dat maar blijft bewegen dan blijft het ook troebel. Hoe verkrijg je helderheid. Gewoon laten staan en 'gelaten' toezien. Aan al die opgewonden boeren die ik dagelijks op TV zie, zie ik dat ze bewogen worden door het gemoed. Daarom kramen ze ook van die onredelijke onzin uit. Vergeef het hen, Heer. Ze weten niet wat ze doen.

[Mullog]

Volgens mij is je redenering correct. Als de maan achter de horizon is zie je maan niet, daar hoef je je ogen niet eens voor te sluiten. De consequenties van de aanwezigheid van de maan blijven wel. Eb en vloed gaat gewoon door, om eens iets te noemen. Hetzelfde geldt voor de zon. Als het nacht is zie je hem niet. De consequenties van het verdwijnen van de zon zullen (weliswaar met een vertraging van ongeveer 8 minuten) desastreus zijn. Om dan te zeggen dat de zon er wel en niet is omdat je hem niet ziet...

Als in de kwantumwereld (dat is niet meteen de macrowereld, waar alles door elkaar loopt) iets “onbepaald” is, is het er zowel wel als niet, dan geldt een waarschijnlijkheidsveld dat je als zodanig kunt begrijpen, wel en niet.

Het is dan niet onredelijk de status “ogen dicht” in de macrowereld te vergelijken met “onbepaald” uit de kwantum-wereld.

Dat is wel onredelijk. Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

[Leon]

Als in de kwantumwereld (dat is niet meteen de macrowereld, waar alles door elkaar loopt) iets “onbepaald” is, is het er zowel wel als niet, dan geldt een waarschijnlijkheidsveld dat je als zodanig kunt begrijpen, wel en niet.

Het is dan niet onredelijk de status “ogen dicht” in de macrowereld te vergelijken met “onbepaald” uit de kwantum-wereld.

Dat is wel onredelijk. Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

Misschien wel ja, maar ik “zie” de overeenkomst tussen “onbepaaldheid” in het klein en in het groot.

[Mullog]

Dat is wel onredelijk. Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

Misschien wel ja, maar ik “zie” de overeenkomst tussen “onbepaaldheid” in het klein en in het groot.

Prima, zolang je het maar niet redelijk noemt.

[small brother]

Als in de kwantumwereld (dat is niet meteen de macrowereld, waar alles door elkaar loopt) iets “onbepaald” is, is het er zowel wel als niet, dan geldt een waarschijnlijkheidsveld dat je als zodanig kunt begrijpen, wel en niet.

Het is dan niet onredelijk de status “ogen dicht” in de macrowereld te vergelijken met “onbepaald” uit de kwantum-wereld.

Dat is wel onredelijk. Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

Doordat "onbepaald" een waarneming is vanuit een bepaald beperkt perspectief, is wel degelijk de vergelijking geldig met "ogen dicht". Max Planck kneep stijf de ogen dicht toen hij met oscillatoren een mechanisch opgewekte energie (trillingen) ging nemen als uitgangspunt voor een berekening van de energie van een enkel extra bewegend deeltje. Dat vloekt met de wetten van impuls en behoud van energie. Zo tartte ook Einstein de wetten van behoud van energie door de snelheid van het licht te hanteren als normatieve omvormer voor alle toegevoegde energie. Terwijl Lorentz keurig had verklaard dat die lichtsnelheid (de formule daarvoor) alleen maar geldig kan zijn, omdat immers altijd iets in de realiteit van die deeltjes, ervoor gezorgd kan hebben dat die lichtsnelheid (weer) wordt bereikt. Lorentz rekende dus met een missing link van energie. Einstein overrulede dat en vloekte de behoudswetten, door als een fysische eigenschap van de natuur oftewel de ruimte (nota bene het "niets") te beschouwen dat er energie wordt omgezet. Planc poetste zijn misser weg met een zelfverzonnen heuristisch gevonden denkbeeldige eenheid van quantum-energiepakketjes. Einstein poetste zijn misser weg door zijn tekort toe te schrijven aan verdwenen massa. En samen definieerden ze het licht als duisternis, door het kleinste (quantum), en het grootste (lichtsnelheid), te onderwerpen aan hun systemen van denken (inherent tegenstrijdige formules), zonder ook maar enig andere verklaring, dan dat de uitkomsten fel begeerd waren door de bedenkers ervan.

God dobbelt niet, zei Einstein. Dat zegt God ook. Elk deeltje heeft een richting een plaats, en een snelheid. Die is niet waarschijnlijk, maar exact. Voorgeschreven door de wetten van God. Dat wij dat niet zien, is omdat we met de ogen stijf gesloten, menen beter en verder te kunnen zien dan al die kritische zoekende waarnemers van tevoren. De wetenschap denkt vanuit het weten. Dat is van bovenaf. Vanuit alwetendheid. Maar de ontdekker denkt vanuit het zoeken. Dat is vanaf de onderkant. Vanuit het niets weten. Dat was eens zo, en dat is intussen echt niet veranderd. Hoe hard we ook proberen dat in zelfspiegelende verbeelding anders te zien en voor te stellen.

Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

In dat stadion is alle informatie van alle veertigduizend supporters gevangen (vertegenwoordigd) in elk kleinste deeltje dat zich in dat stadion bevindt. Waarbij dan wel steeds de locatie, richting en snelheid ten opzichte van de deeltjes er omheen maatgevend is. En dat weet je ook zeker, want vanuit elk punt in dat stadion krijg je een individueel resultaat van de verwerking van die gelijke informatie van dat alles tegelijk. En alle 40 miljard camera's die dat vastleggen, zullen betuigen en verzekeren dat al die verschillende resultaten niets met waarschijnlijkheid te maken hebben, maar met slechts één ding: de waarheid van dat moment te betuigen waarachtig te zijn, hoewel vanuit elk punt met een ander resultaat gemeten.

[Dat_beloof_ik]

Dat is wel onredelijk. Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

Doordat "onbepaald" een waarneming is vanuit een bepaald beperkt perspectief, is wel degelijk de vergelijking geldig met "ogen dicht". Max Planck kneep stijf de ogen dicht toen hij met oscillatoren een mechanisch opgewekte energie (trillingen) ging nemen als uitgangspunt voor een berekening van de energie van een enkel extra bewegend deeltje. Dat vloekt met de wetten van impuls en behoud van energie. Zo tartte ook Einstein de wetten van behoud van energie door de snelheid van het licht te hanteren als normatieve omvormer voor alle toegevoegde energie. Terwijl Lorentz keurig had verklaard dat die lichtsnelheid (de formule daarvoor) alleen maar geldig kan zijn, omdat immers altijd iets in de realiteit van die deeltjes, ervoor gezorgd kan hebben dat die lichtsnelheid (weer) wordt bereikt. Lorentz rekende dus met een missing link van energie. Einstein overrulede dat en vloekte de behoudswetten, door als een fysische eigenschap van de natuur oftewel de ruimte (nota bene het "niets") te beschouwen dat er energie wordt omgezet. Planc poetste zijn misser weg met een zelfverzonnen heuristisch gevonden denkbeeldige eenheid van quantum-energiepakketjes. Einstein poetste zijn misser weg door zijn tekort toe te schrijven aan verdwenen massa. En samen definieerden ze het licht als duisternis, door het kleinste (quantum), en het grootste (lichtsnelheid), te onderwerpen aan hun systemen van denken (inherent tegenstrijdige formules), zonder ook maar enig andere verklaring, dan dat de uitkomsten fel begeerd waren door de bedenkers ervan.

God dobbelt niet, zei Einstein. Dat zegt God ook. Elk deeltje heeft een richting een plaats, en een snelheid. Die is niet waarschijnlijk, maar exact. Voorgeschreven door de wetten van God. Dat wij dat niet zien, is omdat we met de ogen stijf gesloten, menen beter en verder te kunnen zien dan al die kritische zoekende waarnemers van tevoren. De wetenschap denkt vanuit het weten. Dat is van bovenaf. Vanuit alwetendheid. Maar de ontdekker denkt vanuit het zoeken. Dat is vanaf de onderkant. Vanuit het niets weten. Dat was eens zo, en dat is intussen echt niet veranderd. Hoe hard we ook proberen dat in zelfspiegelende verbeelding anders te zien en voor te stellen.

Als jij je dagelijkse waarneming van macro objecten gaat vergelijken met zorgvuldig opgestelde experimenten die het gedrag van elementaire deeltjes in geïsoleerde en geprepareerde omgevingen bestuderen dan is daar niets redelijks aan. Dat is net zoiets als het gedrag van een enkele bij op een bloem vergelijken met het gedrag van 40.000 voetbalsupporters in een stadion tijdens een wedstrijd.

In dat stadion is alle informatie van alle veertigduizend supporters gevangen (vertegenwoordigd) in elk kleinste deeltje dat zich in dat stadion bevindt. Waarbij dan wel steeds de locatie, richting en snelheid ten opzichte van de deeltjes er omheen maatgevend is. En dat weet je ook zeker, want vanuit elk punt in dat stadion krijg je een individueel resultaat van de verwerking van die gelijke informatie van dat alles tegelijk. En alle 40 miljard camera's die dat vastleggen, zullen betuigen en verzekeren dat al die verschillende resultaten niets met waarschijnlijkheid te maken hebben, maar met slechts één ding: de waarheid van dat moment te betuigen waarachtig te zijn, hoewel vanuit elk punt met een ander resultaat gemeten.

Wat is nu je punt, want ik kan hier eerlijk gezegd geen touw aan vast knopen.

[Mullog]

...

Wat is nu je punt, want ik kan hier eerlijk gezegd geen touw aan vast knopen.

Ik deel je mening.

[peda]

Zelf heb ik het pogen te begrijpen opgegeven.