De levens van de heiligen voor elke dag - juli

[Uranopolitis]

26 juli
De heilige Pastor was de broer van Pius I, bisschop van Rome in de tweede eeuw. Hij was priester en wordt lovend vermeld in verschillende martelaarsakten uit de tweede eeuw. ln een brief van Pius aan de bisschop van Vienne wordt vermeld dat de priester Pastor een kerk heeft opgericht en op waardige wijze in de Heer is ontslapen.

De heilige Symeon was geboren in Armenië. Hij ontvluchtte zijn huis toen zijn ouders hem wilden uithuwelijken en trok de bergen in, waar hij met enkele anderen leefde als kluizenaar in een grot. Na een strenge winter raakte de uitgang van hun grot verstopt door een steenlawine, en het kostte hun een week van zware inspanning om zich een weg naar buiten te banen. Door deze inspanning kwamen ze bijna om van gebrek aan voedsel, maar toen zocht een hert toevlucht in hun grot en werd overmeesterd. Een van hen wilde er niet van hebben omdat monniken geen vlees eten, maar nadat hij flauwgevallen was van de honger, erkende hij dat het door God gezonden was, at ervan en herwon zo zijn krachten.
Daarna begon voor Symeon een nieuwe fase in zijn leven: hij werd een rondtrekkende monnik. Hij ging eerst naar Jeruzalem en dan per schip naar Rome, waar hij aankwam in 983 en tegelijk bijna het leven verloor. Omdat hij er zo onbekend uitzag en het kruisteken in de andere richting maakte, riep een fanatiek priester dat hij een ketter was en verbrand moest worden. Onmiddellijk ontstond er een volksoploop van sensatie-belusten die dat wel wilden meemaken, maar het bericht drong door tot de paus en deze vroeg een oosterse bisschop, die juist bij hem op bezoek was, een onderzoek in te stellen, waarbij bleek dat Symeon een rechtgelovige was.
Bijna datzelfde overkwam hem toen hij onderdak vroeg in een klooster bij Pisa, en waar de ijverige monniken hem halfdood sloegen. Een arme inwoner van het dorp bracht hem op zijn ezel naar de stad, waar hij een onderkomen vond bij enkele Joden, die hij tot het geloof bracht.
Toen Symeon verder door Lombardije trok en de brug over de Po passeerde, zat daar een oude man te huilen bij zijn paard dat uitgegleden was en een been had gebroken. Symeon zegende het zwaar gewonde dier en het sprong op en liep verder of er niets gebeurd was. Ook bewees hij zijn barmhartigheid aan een bedelaar, die bijna naakt zat in het gure winterweer, door hem zijn warmste kleren te geven.
Hij trok verder door Zuid-Frankrijk en Spanje, bezocht het graf van de heilige Jakobos in Compostella en keerde terug naar Italië, waar hij de rest van zijn leven monnik werd in de abdij van Padolira, bij Mantua. Er worden verschillende wonderen van hem verhaald, hoe hij door zijn zegen een meisje redde dat stikte door difteritis, en een monnik uit zijn klooster die stikte door een visgraat in zijn keel. Hij is in de abdij gestorven, in 1016.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Appion‚ gestorven door het zwaard; evenals Hierusalem, Symphronius, Olympius, Theodulus en Exsuperia werden verbrand te Rome; en Hyacinthus leed in Porto.

Eveneens op deze dag de heilige Ignatios van de Stirionberg; Gerontios, stichter van de skite van de heilige Anna, op de Athos; Sabbas, 3e aartsbisschop van Servië; Evrolus‚ rekluus te Beauvais; Pompea en Seva, maagden in de 6e eeuw; Valens, bisschop van Verona.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

Heilige Moyses de Hongaar

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-219/

De stamboom van Jezus Christus

[Uranopolitis]

27 juli

De heilige Anthysa verlangde er vanaf haar jeugd naar moniale te worden. Van de om zijn deugd beroemde askeet Sisinnios kreeg zij de monnikswijding en hij onderrichtte haar in het monastieke leven. Daarna trok zij verder en stichtte in Mantinea (Klein-Azië) zowel een mannen- als een vrouwenklooster‚ waar velen bijeenkwamen om de askese te beoefenen. Toen zij zo bekend raakte, zond de ikonoklastische keizer er een vertegenwoordiger heen om er het ikonen-verbod in te scherpen. Omdat zij volhardde in het vereren van de ikonen werd zij gestraft en uit het land verbannen. Niet lang daarna is zij in ballingschap gestorven, in de tweede helft van de 8e eeuw.

De heilige Aurelius met zijn vrouw Sabagotha (of Natalia), Felix en zijn vrouw Liliosa. Zij leefden in Spanje tijdens de islamitische overheersing en waren van moorse afstamming. Wanneer dergelijke mensen christen werden dan konden zij met zekerheid rekenen op de doodstraf. Sommige fanatieke christenen riepen dit lot over zichzelf af door de Islam openlijk te beledigen.
Aurelius was de zoon van een christen-Goth en een moorse moeder en, al jong wees, opgevoed door een tante die christen was. Hij was getrouwd met de moorse Sabagotha, die door haar stiefvader in warme liefde tot Christus was opgevoed. Zij waren beiden in het geheim gedoopt maar islamitisch getrouwd en alleen persoonlijk voor een priester. Hun vrienden Felix en Liliosa verkeerden in dezelfde omstandigheden. Uit angst gedroegen zij zich als moslims terwijl zij in hun hart christen waren: het was een voortdurende gewetenskwelling.
Op een dag zag hij hoe een martelaar tot spot door de stad geleid werd, achterstevoren op een ezel, met zware kettingen geboeid en de naakte rug overstroomd met bloed door de geseling. Hij schaamde zich nog meer en nu begon hij met zijn vrouw de gevangen christenen te bezoeken. Hun vastberadenheid tot in de dood maakte een diepe indruk op hen. Sabagotha droomde erover hoe zij uitgenodigd werden tot het martelaarschap. Er zou een monnik tot hen gezonden worden om hen te begeleiden.
Zij troffen voorzieningen voor hun twee dochtertjes, die ze hadden ondergebracht bij christen-pleegouders, zodat hun toekomst financieel veilig gesteld was en ze gingen biechten in het klooster buiten de stad. Daar ontmoette Sabagotha een monnik die op bedelreis was uit Jeruzalem (een goede, nederige man, staat er in de akten, maar erg vies, daar hij zich sinds een kwart eeuw niet had gewassen) en ze herkende hem van haar droom. Nu vond zij de moed om haar plan ten uitvoer te brengen.
Sabagotha en Liliosa gingen met ongesluierd gelaat naar de kerk, zoals de andere christenvrouwen. Dit kwam de Kadi ter ore en hij liet hen voor zich brengen. Zij beleden christen te zijn. Toen werden hun echtgenoten erbij gehaald, die dezelfde belijdenis aflegden. Dezelfde monnik, Georgios, was erbij tegenwoordig en begon te schelden op Mohammed, zodat hij ook gevangen genomen werd. De twee echtparen werden ter dood veroordeeld als renegaten. De monnik zou smadelijk worden weggejaagd, maar omdat hij opnieuw heftig begon te schimpen onderging hij hetzelfde lot als de anderen, in 852.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-220/



Jezus' parabel van de dwaze rijkaard

[Uranopolitis]

28 juli

De heilige Pitirim, bisschop en wonderdoener van Tambov‚ leefde in de tweede helft van de 17e eeuw, een tijd van grote beroeringen, zoals het schisma der Oudgelovigen en vele nationale rampen. Maar het was ook een tijd van heilige bisschoppen die grote persoonlijkheden waren, zodat de Kerk een ware steun werd voor het gekwelde volk.
Daar waren Metrophanes van Voronezj (1628-1703); Pitirim van Tambov (1645-1698); Theodosios van Tsjernikov (-1696); Demetrios van Rostov (1651- 1709); Joannes van Tobolsk en Siberië (1651-1710).
Pitirim de verlichter van het Tambovland, werd geboren in Wjasma, bij Smolensk, een vrij kleine stad maar met veel kerken en een bloeiend kerkelijk leven. Vooral het klooster van de heilige Joannes de Doper oefende een zeer gunstige invloed uit en dit klooster speelde dan ook een grote rol in de ontwikkeling van de jonge Prokopii (de doopnaam van Pitirim). Hij en zijn zuster (de latere moniale Jekaterina) waren van kind af met de Kerk verbonden. Hij zong in het koor en was de beste lektor van de stad. Ook leerde hij met veel talent ikonen schilderen. Hij kwam vaak in het klooster en zag zichzelf daar in de toekomst als monnik.
Nadat hij de school beëindigd had, werd hij daar inderdaad novice. Door zijn liefde voor het vasten, zijn stipte gehoorzaamheid en zijn zichtbaar geestelijk leven won hij de achting van de broeders en reeds met 21 jaar mocht hij de geloften afleggen, waarbij hij de naam Pitirim ontving. Nog meer dan eerst werd de gewoonte van steeds te bidden de adem van zijn leven. Geestelijk groeide hij boven de anderen uit en reeds op 32-jarige leeftijd werd hij tot abt van het klooster aangesteld.
Onder zijn bestuur beleefde het klooster een bloeiperiode, en ook de gebouwen werden in grote luister opgetrokken. Maar onder de bevolking brak onrust uit, toen Pitirim tijdens een feestprocessie een slecht gemaakte ikoon in beslag nam. Dit feit trok echter de aandacht van de patriarch en deze zag in dat Pitirim geschikt was voor werk dat meer van hem eiste. Daarom wijdde hij hem in 1685 tot bisschop voor Tambov, een moeilijke post.
De stad Tambov was pas sinds een halve eeuw gesticht aan de zuid-oost- grens van het toenmalige Rusland, aan de rand van de woeste steppe, met slechts een aarden wal om de bewoners te beschermen tegen de invallen van de nomaden. De 4000 inwoners werden meest gevormd door afgezwaaide militairen uit het naburige district. Er waren weinig dorpen in uitgestrekte wouden, met een mengsel van Russen, heidenen en moslims. Het christendom was er nauwelijks op gang gekomen. De groepen die gedoopt waren hadden slechts twintig jaar bestaan en waren door de heidenen uitgemoord. De Russen die er waren bestonden in hoofdzaak uit bannelingen en gevluchte misdadigers. De kerkelijke zaken bevonden zich in een deplorabele toestand.
Pitirim bleef na zijn wijding dus nog een jaar in Moskou om de financiën en de organisatorische steun voor het bisdom te regelen. Dit deed hij met grote voortvarendheid. De inkomsten van verschillende kloosters en landgoederen werden aan het nieuwe bisdom toegewezen. Daarna vertrok hij met zijn zuster, moniale Jekaterina, en de ongehuwde priester Basili naar zijn diocees. Ze kwamen aan in de nacht van de 1e maart en begonnen ‘s morgens om vier uur de Dienst van de Voorafgewijde Gaven, zodat de bevolking die hun bisschop kwam begroeten, hem ontmoette in de dienst, in het gebed.
Zij zagen een opmerkelijk man. Vriendelijk, benaderbaar, zachtmoedig, aandachtig luisterend, met een uitstraling van oprechte mensenliefde met daarachter een verborgen, sterke kracht. Hij won al spoedig de liefde van zijn kudde, zowel de orthodoxen als de halsstarrige oudgelovigen, de moslims en de heidenen. En ook van de criminelen en de zwervers. “Onzelfzuchtige liefde, een waarachtig verlangen naar het goede voor allen, een warm hart en toewijding”, zo werd hij in het kort beschreven. Hij was groot en fors gebouwd, met grote, heldere, doordringende ogen. Zijn blik drukte vroomheid uit, zachtheid en goedheid, en volkomen onverschilligheid voor wereldse zaken. Zijn gezicht was strak en ingevallen, zijn stem beheerste alle registers van tenor tot bas.
Hij verzette enorm veel werk: gebouwen voor kerkbestuur en priesteropleiding, oprichten en herstel van kerken en kloosters, het zeker stellen van de inkomsten. Het orthodox geloof moest weer geheel opgericht worden, de diensten moesten in hun luister worden hersteld, geestelijk onderricht moest worden gegeven. En bij dit alles hield de heilige vast aan zijn monastieke dagregel, zijn asketische levenswijze, zijn persoonlijke gebeden en geestelijke lezing. ‘s Zondags deed hij zelf de diensten, in de week stond hij bij de clerus om de nieuwelingen het zingen en lezen te leren. Zelf las hij dan de Hexapsalm en de Uren en hij zong mee in het koor. Hij voerde op de feesten processies in, zoals dat in Wjasma de gewoonte was, en stelde ikonen op bij de poorten van de stad, om heel het diocees te stellen onder de bescherming van Christus en Zijn heilige Moeder. Een aantal van deze ikonen had hij zelf geschilderd.
Hij preekte ook altijd in de heilige diensten en ook dat trok veel mensen die dorstten naar het goddelijk woord. Hij moedigde zijn priesters aan om het ook zo te doen. Zo werd zijn residentie een ware opleidingsschool voor de Goddelijke Dienst in al zijn facetten.
Maar ook zijn missionaire activiteit was bewonderenswaardig. Een van de eerste dingen die hij tot stand bracht, was het organiseren van logies voor verbannen misdadigers en zwervers uit de omgeving. Hij was werkelijk een broeder voor het uitschot en voor allen die van het gewone leven waren afgedwaald en hij treurde diep over wie onverbeterlijk schenen en betoonde hun werkelijke liefde en barmhartigheid. Telkens weer zocht hij die mensen op om met hen te praten, en dit bleef niet zonder uitwerking. Reeds binnen een jaar na zijn aankomst moest er op algemeen verzoek een kerk gebouwd worden, toegewijd aan de heilige Joannes de Doper, de boeteprediker. Ook kwam er een klooster tot stand in 1688.
Hij trok door het maagdelijke woud en vond daar een geschikte plaats voor het oprichten van een contemplatief klooster in 1691. Hij had reeds een vrouwenklooster gebouwd, waar zijn zuster overste werd en waar zij ook gestorven is. Veel energie stak hij in het bouwen van een prachtige stenen kathedraal. Hij was zowel architect als werkman: hij sjouwde stenen, groef klei weg, werkte mee bij elk onderdeel. Deze kathedraal was nog slechts gedeeltelijk klaar tijdens zijn leven. Want hij leefde niet lang: in 1698, op het feest van de Kazanskaja-ikoon, is hij gestorven, 53 jaar oud, na een episkopaat van 13 jaar. Zijn verering begon direct na zijn dood en verspreidde zich in het bijzonder in de 19e eeuw. Op zijn sterfdag in 1914 volgde de plechtige heiligverklaring.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-221/



Jezus roept de eerste discipelen

[Uranopolitis]

29 juli
De heilige Constantinos III, patriarch van Constantinopel van 1059-1063. Hij was president van de senaat, en werd eunuch. Hij werd monnik gewijd en tot patriarch benoemd. De belangrijkste herinnering aan hem is het klooster dat hij in de stad bouwde ter ere van de Moeder Gods.

De heilige Theodosios de Kleine, keizer van 408-450. Hij was christelijk opgevoed door zijn zuster Pulcheria, voor wie hij grote eerbied koesterde. In zijn lange regeringsperiode beschermde hij de kerk tegen ketterijen, vooral het nestorianisme, waartegen hij het 3e oecumenische concilie bijeenriep in Efese, in 431. Hier werd vastgesteld dat volgens de door de apostelen overgeleverde leer, de Maagd Maria Theotokos genoemd mag worden: zij die God baart, de Moeder Gods. Het gaat daarbij allereerst niet om Maria maar om Christus, namelijk dat God is geboren als mens, in een enkele onverdeelde Persoon Die tegelijk de volmaakte God is en volkomen mens.
Om zijn vele goede werken en zijn godvruchtig leven rekent de Kerk Theodosios onder de heiligen.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Serafima uit Antiochië, die in Rome leefde, onthoofd onder keizer Hadrianus; Theodotia met haar drie kinderen, een ervan heette Evodos, verbrand onder Diokletiaan in 304; Mamas, in zee verdronken; Benjamin en Berlos, ter dood gebracht in Constantinopel; Basillskos, onthoofd; een vader, moeder en twee kinderen, verbrand; Michaël, monnik, 9e eeuw, Felix ll, bisschop van Rome, gedood in Toskane, onder de ariaanse keizer Konstantius; Lucilla en Flora, maagden, gedood te Rome onder Galliënus, evenals Eugenius, Antoninus, Theodorus en nog 18 anderen; en Seraplia te Rome, onder Hadrianus.

Eveneens op deze dag de heilige Romanos, eerste overste van het Kirsjatsj- klooster, gesticht door de heilige Sergios; Konstantijn Kossinksi, stichter van het Kossaklooster, 1240; Prosper, bisschop van Orleans gewijd in 454; Martha de zuster van Lazaros, die de Heer zo gastvrij heeft ontvangen; Kosmas en Konstantijn, 13e eeuw;


Serafima, maagd, 2e eeuw; en Wilhelm (Gullielmus), bisschop van Saint Brieuc.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-222/



Apostel Paulus predikt in Athene

[Uranopolitis]

30 juli
De heilige Leonides was geboren in 1551, in een vroom boerengezin, in het gouvernement Jaroslav. Zijn ouders leerden hem lezen, iets heel zeldzaams onder de boeren van zijn tijd. Hij leefde als boer totdat hij ruim 50 jaar oud was. Toen had hij een droom waarin de Moeder Gods verscheen, die hem een bepaalde plaats aanwees om daar haar icoon te brengen, een kerk te bouwen en er de rest van zijn leven te blijven.
Leonides beschouwde dit als een gewone droom, maar die bracht toch verandering in zijn leven en hij begon erover te denken monnik te worden. En enige tijd later ging hij naar het Chozak-looster in het gouvernement Archanel in Noord-Rusland, onder abt Nikon, de latere patriarch. Daar werkte hij in de kellenarij, met de andere broeders lijdend door koude en gebrek aan voedsel. En na een jaar had hij opnieuw hetzelfde visioen.
Ook nu waagde hij niet daarover te spreken, maar trok nog verder weg, naar het Solovjetski-klooster, waar hij drie jaar werkte in de bakkerij. Toen verscheen hem de Moeder Gods voor de derde maal, met dezelfde opdracht. En eerst nu durfde hij erover te spreken tegen de abt Antonil, die klaarblijkelijk zijn vertrouwen had gewonnen. Hij ging nu met diens zegen naar de Morzjevsky-laura, waar hij de Moeder-Gods-icoon moest halen volgens zijn visioen. Ook daar zei hij echter niets maar verbleef als monnik in het klooster. Hij had geen vaste taak maar werkte op verschillende manieren. Pas toen na een jaar het visioen zich herhaalde, vertelde hij hierover aan de overste en de broeders. Zij geloofden hem, zongen een afscheidsmoleben voor de Hodegitria, en vertrouwen de icoon toe aan de eerbiedwaardige Leonides. Deze ging op reis in het onbekende land, en kwam bij de hem aangewezen Luza-rivier waar deze uitmondt in de Yakutitsa, dicht bij de berg Turinskaja, waar hij zijn moest. Bij die monding bouwde hij eerst een kleine hut voor onderdak en daar leefde hij enige tijd onder vasten en voortdurend gebed. Het was de plek waar hij volgens het visioen een klooster moest bouwen maar de plaatselijke bewoners verzetten zich ertegen. Leonides trok schreiend met de icoon door het woud, langs de rivier, totdat hij Nikita ontmoette, een boer die medelijden met hem had en die de eerbiedwaardige monnik geloof schonk. Hij hielp hem een kluis te bouwen op de plek waar zij elkander hadden ontmoet, en zocht hem regelmatig op om samen te bidden. Ook andere goedgezinde boeren kwamen de ikoon vereren en weldra werd met hun hulp een kapel gebouwd.
Nu kwamen er ook mensen die onder zijn leiding wilden leven. Leonides ging daarom in 1608 naar Metropoliet Filaret van Rostov (eveneens een latere patriarch) om zijn zegen te vragen voor het bouwen van een kerk en een klooster.
Deze gaf zijn zegen voor een antimension en de heilige vaten voor de Goddelijke Dienst, wijdde één van Leonides’ monniken tot priester, terwijl Leonides werd aangewezen als abt voor het nieuwe klooster. Dit kwam weldra tot stand, maar omdat het terrein te moerassig was, groef Leonides, die intussen 60 jaar oud was, eigenhandig een afwateringskanaal van twee kilometer lengte (dat nog steeds zijn dienst verricht!).
Deze afwatering voorkwam echter niet dat bij de jaarlijkse overstromingen in de lente, het klooster onder water kwam te staan. Er moest opnieuw worden gebouwd, op hoger gelegen grond. De nieuwe kerk werd ingewijd in 1652, toen de starets 100 jaar oud was. Hij gaf nu het bestuur over in jongere handen en bracht de rest van zijn dagen vrijwel zwijgend door in zijn cel, welke hij alleen verliet voor de diensten in de kerk. Zo bereikte hij rustig het einde van zijn leven op 17 juli 1654.


De heilige Maxima, haar zuster Donatilla en de twaalfjarige Secunda die zich vrijwillig op straat bij hen voegde toen de beide zusters werden opgebracht. Na vele barbaarse folteringen werden zij voor de wilde dieren geworpen, die hen echter niet aanraakten. Daarom werden zij toen met het zwaard gedood in 303, in Tuburbo (Noord-Afrika). Augustinus roemt hen in een van zijn preken.

De heilige Polychrionios was bisschop van Babylon. Hij werd, samen met de priesters Parmenios, Elim en Chrysotelos, en de diakens Lukas en Muko uit Kordul, tijdens de vervolging van Decius gemarteld en omgebracht in 251.


De heilige Silas en Silvanos, apostelen uit de zeventig‚ met hun helpers Kreskens, Epaenetos en Andronikos. Silas was één van de reisgenoten van de apostel Paulos en bisschop van Korinthe, waar hij ook gestorven is. Silvanos was eveneens een medearbeider van Paulos en bisschop van Thessaloniki. Hij is als martelaar gestorven. Kreskens verkondigde het christendom in Gallatië en Gallië, waar hij een kerk stichtte in Vienne; hij onderging de marteldood onder Trajanus in Galatië; Epaenetos was bisschop van Carthago. Andronikos, bisschop van Pannonië, werkte samen met zijn nicht Junia. Zij waren bloedverwanten van de heilige Paulus en hebben door hun prediking velen voor Christus gewonnen. Wij kennen hun namen uit de Brieven van de Apostel.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-223/




Jezus vóór het Sanhedrin

[Uranopolitis]

31 juli

De heilige Germanus, bisschop van Auxerre, waar hij ook geboren was, in 378. Hij was als christen opgevoed en studeerde in Rome, zonder dat hij een bijzondere neiging tot het geestelijk leven toonde. Terug in Frankrijk, als bestuurder van Auxerre, was hij een hartstochtelijk jager en hij deed mee aan bepaalde heidense gebruiken die bij de jacht nog in zwang waren, bijvoorbeeld de koppen van het veroverde wild ophangen in de takken van een heilige boom, hoezeer de toenmalige bisschop zich daartegen ook verzette. En toen de bisschop die boom liet omhakken, was Germanus zo woedend dat hij dreigde de bisschop te vermoorden. Maar dit bleek niet meer te betekenen te hebben dan een uiting van zuidfranse heftigheid.
Toen bisschop Amator oud werd en voelde dat zijn einde naderde, sprak hij met zijn raad over de heetbloedige doch eerlijke Germanus als zijn opvolger. Het gerucht hierover deed snel de ronde en vond grote bijval bij de bevolking. Een aantal mannen overviel Germanus en ze sleepten hem naar de kerk, waar de oude bisschop hem het bovenkleed van het lichaam trok. Daarna legde hij hem, terwijl de anderen het zich verzettende slachtoffer op de knieën duwden, de handen op en wijdde hem tot priester.
Amators opvolger, Simplicius, stierf spoedig na hem en toen werd Germanus tot bisschop gekozen en gewijd. Op slag veranderde heel zijn leven. Geen jacht meer, maar studie. Geen luidruchtige feestmalen, doch een karig levensonderhoud. Geen weelderige kleding maar een monnikshabijt. Zijn vrouw ging naar een ander huis, hij trok rond in zijn diocees om te prediken, waar hij vroeger uit jagen ging.
Toen uit Engeland een oproep kwam om hulp tegen de zich snel verspreidende ketterij van het pelagianisme, werd Germanus samen met Lupus aangewezen om daar te getuigen van het orthodoxe geloof. Toen zij onderweg in Parijs verbleven, geschiedde de ontmoeting met de jonge Genoveva, waarvan haar levensbericht verhaalt (3 januari). In Engeland belegden zij een bisschopssynode waar ze Pelagius, die het bestaan van de erfzonde ontkende en de goddelijke genade overbodig achtte, heftig bestreden. De indruk van hun getuigenis werd versterkt door de wonderbare genezing van het blinde dochtertje van een romeins-britse legeroverste.
Terwijl ze daar waren kwam er bericht dat een groot leger van Picten en Schotten door de grote muur van Hadrianus was gebroken en verwoestend optrok naar het zuiden. Germanus en Lupus trokken met het zwakke Britse leger de vijand tegemoet. Onderweg predikten zij het geloof aan de meest nog heidense soldaten en de meesten lieten zich dopen. Nog nat van het doopwater, zoals Beda, de Eerbiedwaardige, het uitdrukt in zijn kroniek, trokken zij met nieuwe geestdrift op. In Germanus ontwaakten de oude militaire instincten, en in een keteldal legde hij de Britse troepen op de beboste hellingen in hinderlaag. Toen de Picten en Schotten in het midden van het dal waren aangekomen, verhief Germanus zich met het vaandel, en onder het roepen van Alleluja stormden de Britten langs de hellingen omlaag. Toen de anderen zich zo van alle kanten omringd zagen, sloegen ze in wanorde op de vlucht, terwijl zij hun wapens wegwierpen om harder te kunnen lopen; en velen verdronken in het gedrang toen zij een veilig heenkomen zochten over de rivier.
Zo hadden de Britten, zonder ook maar één man te verliezen, een grote overwinning behaald. En de eer hiervoor werd geheel toegeschreven aan Germanus. Verschillende kerken in Wales zijn dan ook toegewijd aan de heilige Germanus of Garmon, volgens het plaatselijk dialect.
Toen zij in Frankrijk terugkwamen, waren er eveneens moeilijkheden over het pelagianisme, omdat de Franse bisschoppen zich eveneens afkeerden van een overdreven voorbeschikkingsleer zoals die uit Augustinus werd gedestilleerd. ln 447, een jaar voor zijn dood, werd Germanus nog eens met hetzelfde doel naar Engeland gezonden, en in Parijs vond toen de tweede ontmoeting met Genoveva plaats.
ln Engeland redde hij opnieuw de Britten uit de verdrukking door de koning der Alemannen, Eocaric, die met een leger op hen afkwam, in opdracht van de Romeinen, voor een strafexpeditie wegens een opstand. Germanus trok hem tegemoet, stapte op Eocaric af en greep diens paard bij de teugel. Deze liet eerst zijn paard steigeren, maar toen Germanus niet losliet, luisterde hij met ontzag naar de felle boete-predikatie die de oude en eerbiedwaardige Germanus tegen hem hield. Eocaric beloofde de Britten met rust te laten, op voorwaarde dat Germanus de zaak dan zelf bij de keizer in orde zou maken.
Germanus trok dus naar Ravenna, waar de intussen beroemd geworden bisschop op grootse wijze werd ontvangen en zijn verzoek om gratie voor de Britten werd ingewilligd. Hij was daar voortdurend omringd door zes bisschoppen, waaronder de grote Petros Chrysologos, en er gebeurden opzienbarende wonderen. Tijdens een gesprek voorzegde Germanus dat hij binnenkort zou sterven. Na enkele dagen werd hij ziek, en toen de keizerin hem kwam bezoeken dwong hij haar de belofte af zijn lichaam naar zijn eigen stad terug te zenden. De zevende dag van zijn ziekte stierf hij, in 448, nadat hij dertig jaar bisschop was geweest.
Zijn haren boetekleed ging naar Petros Chrysologos, Zijn lichaam werd gebalsemd en naar Auxerre gebracht in een doodskist van cypressenhout. De geestelijkheid van Auxerre trok de stoet tot aan de Alpen tegemoet, en na een tocht van vijftig dagen kwam het lichaam in Auxerre aan, waar het met grote plechtigheid werd begraven in het door Germanus gestichte oratorium van de heilige Mauritius.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-224/



De onthoofding van Johannes de Doper op verzoek van Herodias en haar moeder.