De levens van de heiligen voor elke dag - augustus

[Uranopolitis]

1 augustus
Begin Moeder Gods-vasten

Uitdraging van het eerbiedwaardige Hout van het levendmakende Kruis. In de benauwde hitte van de zomer kwam het in de grote stad Konstantinopel bijna ieder jaar tot een uitbarsting van pest-achtige besmettelijke ziekten. Daarom werd de reliek van het Heilig Kruis gedurende twee weken in processie door de stad gedragen, van de ene kerk naar de andere. Op de eerste dag wordt de kleine Waterwijding gedaan, na de Heilige Liturgie, zo mogelijk in de vrije natuur. In de Metten na de Grote Doxologie de Kruisverering.

De heilige 9 martelaren van Perge: Alexandros, Attios, Eukleos, Katounos, Kyndeos, Kyriakos, Leontios, Mineon (Meneos) en Minsitheos (Mnesitheos). Meneos was metselaar, de anderen waren boeren. Zij waren ‘s nachts de tempel van Artemis binnengedrongen en hadden de afgodsbeelden omgegooid. Zij werden daarvoor gefolterd en onthoofd te Perge in Pamfylië, tijdens de regering van keizer Diokletiaan (284-304).


De heilige Ethelwold, bisschop van Winchester, zijn geboortestad. Daar is hij uit een vooraanstaande familie geboren in het begin van de 10e eeuw. Hij diende als page aan het hof, en de intelligente knaap was geliefd bij koning Athelstan en bij de schaar der geleerden waarmee deze zich omringde. Hij werd priester gewijd en in 943 werd hij monnik in de abdij van Glastonbury, onder leiding van de heilige Dunstan. Daar maakte hij naam als geleerde en als dichter. Ook was hij technisch begaafd en de abdij van Abingdon bezat twee klokken die door hem gegoten en afgewerkt waren.
Dit was een kleine, vervallen abdij, die de koning in 947 aan Ethelwold had geschonken om hem in Engeland te houden toen hij voor zijn verdere ontwikkeling naar Frankrijk wilde gaan. Tevens schonk hij hem de materiële middelen die voor een wederopbouw noodzakelijk waren. Ethelwold was een groot bouwheer met grootse plannen en er ontstond een machtige abdij, die hij niet slechts met zijn hoofd en inspiratie, maar ook met zijn handen had gebouwd. Eens viel, toen hij de metselaars aan het helpen was, een zware balk op hem, die hem in een greppel wierp en toen dwars over hem heen lag. Zonder de greppel zou hij verpletterd zijn, nu waren slechts al zijn ribben gebroken. Na verloop van tijd kon hij weer meewerken en in het jaar 960 was het bouwwerk klaar. Het was de eerste grote abdij in Engeland en Ethelwold werd daarom de ‘Vader der monniken’ genoemd.
Drie jaar later werd hij tot bisschop van Winchester benoemd. Daar bevorderde hij het monnikswezen op nogal hardhandige wijze. Het bij de kathedraal behorende kanunniken-klooster was bezet door getrouwde priesters met hun gezinnen. Met behulp van de koning zette hij ze allen buiten de deur en hij liet hun plaats innemen door monniken uit zijn abdij. Ook kocht hij oude, verlaten kloosters op en hij bracht daarin het monastieke leven terug. Eveneens herstelde hij het reguliere leven in de vrouwenkloosters van zijn diocees.
Zijn architectonische talenten zijn nog zichtbaar in de beroemde kathedraal van Winchester die onder zijn leiding werd gebouwd. Zijn studies strekten zich ook uit tot muziek en mathematica. Er bestaat van hem nog een methode om het oppervlak van een cirkel te berekenen. Dikwijls bracht hij de nacht door met studie, met een kaars in de hand om zich bij te lichten, en eens werd hij aangetroffen, slapend over zijn boek. Daarbij was de brandende kaars op het perkament gevallen zonder dit te beschadigen. Zijn bekendste werk was de vertaling van de Regel van de heilige Benedictus in het angelsaksisch. Maar ook zijn bisschopsplichten volvoerde hij, op een edelmoedige wijze. Toen alle middelen uitgeput waren tijdens een grote hongersnood, liet hij de gouden altaarvaten breken en versmelten om de nood van het volk te kunnen lenigen.
Ethelwold is op hoge leeftijd gestorven in het jaar 984, bijna tachtig jaar oud, en werd begraven in de door hem herbouwde kathedraal.

De heilige Almedha, maagd en martelares, behoorde tot een van de drie grote Britse families van heiligen. Haar moeder was een ierse prinses die koningin geworden was in een der vorstendommen van Wales. Almedha werd in de 6e eeuw vermoord door heidense Saxen, op een heuvel bij Brecknock, waar tot haar eer een kapel is gebouwd. Jaarlijks kwam daar op haar feestdag een grote menigte bijeen, van heinde en ver, en vele geesteszieken vonden dan plotseling genezing, vermeldt de kroniek van Giraldus.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-225/



Christus bekeert Paulus

[Uranopolitis]

2 augustus

De heilige Basilios (Wasili), Dwaas om Christus’ wil, was een eenvoudige boerenjongen uit de omgeving van Moskou, die op 16-jarige leeftijd naar de stad was getrokken. Hij had geen onderkomen en woonde op straat, ook onder de slechtste weersomstandigheden. Dikwijls had hij wrede mishandelingen te verduren, maar zijn vurig geloof en profetische bezieling boezemden toch ontzag in. Zelfs tsaar Iwan de Verschrikkelijke, die hij openlijk aanklaagde om zijn bloeddorstig gedrag, liet hem ongemoeid.
Blootsvoets en bijna naakt trotseerde hij de strengste vorst of de gloeiendste middagzon. Hij zweeg meestal, soms uitte hij vreemde, onbegrijpelijke maar geheimzinnige woorden. Soms trok hij de kraam van een bakker, of het vat van een kwas-verkoper ondersteboven en haalde zich dan natuurlijk een flink pak slaag op de hals. Maar dat accepteerde hij met blijdschap en hij dankte God ervoor. Dat boezemde dan weer respect in en het volk begon in te zien dat hij een Dwaas om Christus was, die de menselijke ondeugden aan het licht bracht: een opvolger van de zeer vereerde heilige Maximos, die ongeveer 50 jaar tevoren geleefd had. De nachten bracht hij meestal door in de portiek van een kerk, biddend onder tranen voor de zonden der mensen. Overdag liep hij door de straten, gedroeg zich als een dwaas, sprak soms mensen aan, die hij op beeldende wijze hun gebreken onder ogen bracht. Daarbij richtte hij zich vooral tot hen die in het openbaar goede werken deden maar hun eigen naasten verwaarloosden. Ook had hij oog voor de stille armoede van wie het eerst goed hadden maar nu in nood verkeerden en zich schaamden om te bedelen.
Dit alomvattende medelijden was een karakteristieke trek van Wasili. Dikwijls zag men hoe hij onder tranen de hoeken kuste van een publiek huis. Op vragen antwoordde hij dan dat daar engelen stonden, bedroefd over de zonden die daar werden bedreven, en dat hij hun dan wenend vroeg om de Heer te bidden voor de bekering van die zondaars.
Wasili had de gave van voorzegging en verrichtte vele wonderen. Toen de stad in 1521 in uiterste nood verkeerde door de woeste aanvallen van Khan Girej, riep Wasili op tot gemeenschappelijk gebed voor de ikoon van de Moeder Gods van Wladimir. Daarna keerde de krijgskans op beslissende wijze: Rusland was gered.
Tsaar Iwan IV had hem eens uitgenodigd op zijn naamdag, en Wasili kreeg een kroes wijn om te drinken op de gezondheid van de tsaar. Maar met een woeste beweging smeet hij de inhoud uit het raam. Er werd nieuwe wijn ingeschonken, maar opnieuw wierp hij de drank het raam uit, tot driemaal toe. De tsaar was diep beledigd en vroeg rekenschap, maar Wasili zei: ‘Wees toch niet zo boos, Iwanoesjka, ik moest een brand blussen in Novgorod, en nu is het vuur gedoofd.’ De tsaar stuurde direct een koerier naar die stad, op een afstand van meer dan 500 km. Deze kwam terug van de reis met de boodschap dat op die dag een geweldige brand was uitgebroken die heel de houten stad bedreigde, maar dat er plotseling een vrijwel naakte man gezien was die met grote vaten water het vuur had geblust.
72 jaar heeft Wasili dit leven volgehouden: gedurende verschillende generaties was hij een centrale persoonlijkheid onder het volk van Moskou, dat hem steeds meer vereerde. De laatste jaren van zijn leven werd hij door zware ziekten bezocht. Toen hij in 1557 stierf, werd hij begraven in de toen nieuw gebouwde kathedraal van de Bescherming der heilige Moeder Gods, maar al spoedig werd de kerk naar hem genoemd, want zijn verering begon direct na zijn dood. Dertig jaar daarna werd hij door de Kerk heilig verklaard.

Overbrenging van de relieken van de heilige Protomartelaar en Aartsdiaken Stefanos naar Konstantinopel, door Konstantijn de Grote. Later werden ze bijgezet in de door keizerin Pulcheria gebouwde basiliek.

Ook nog op deze dag de heilige martelaar Fokas.

Eveneens op deze dag de heilige Basilios van Kubensk, 15e eeuw; Marko van Beiavinsk (Vologda); Maximus, bisschop van Padua; en Betharius, bisschop van Chartres, 623.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.



Petrus verloochent Jezus en heeft er spijt van.

[Uranopolitis]

3 augustus

De heilige Isaäkios, Dalmatos (Dalmatios) en Faustos waren drie opeenvolgende abten van het later zo genoemde Dalmatos-klooster bij Konstantinopel. Dalmatos behoorde tot de garde-officieren van keizer Theodosios de Grote. Isaäkios, de hegoumen van het klooster in Konstantinopel, nodigde hem uit monnik te worden. Vol verbazing antwoordde Dalmatos: ‘Vader, ik heb vrouw en kinderen!’ Maar Isaäkios hield vol: ‘De Heer heeft me laten zien dat Hij u heeft voorbestemd de rest van mijn leven bij mij te zijn’.
Toen aanvaardde Dalmatos dit woord zoals de apostelen gehoor gaven toen Christus, Die zij toch nauwelijks kenden, hen riep. Hij ging naar huis, nam afscheid van zijn vrouw en dochter, en nam zijn zoon Faustos mee naar het klooster. Hij was gewend aan een leven van militaire tucht en werd reeds spoedig een modelmonnik in vasten, nachtwaken en gebed. Zoals Isaäkios vooruit gezien had, was hij mystiek begaafd: in zijn gebed was zijn verbondenheid met God zo intens dat hij vaak geheel ontrukt was aan zijn omgeving en als het ware buiten zichzelf verkeerde, in ‘extase’.
In 427 werd de Syrische priester Nestorios uit Antiochië tot aartsbisschop van Konstantinopel gewijd. Hij was een man van grote welsprekendheid, met een heldere, ver klinkende stem, die grote scharen luisteraars tot zich trok. Men begon reeds te spreken van een nieuwe Chrysostomos. Maar in hem was niets te vinden van diens vredelievende en barmhartige aard. Hij begon een ware drijfjacht tegen alles wat ketters was. Reeds een week na zijn installatie begon hij de Arianen te verdrijven uit een privé-gebedshuis dat zij in de stad bezaten. In het ontstane tumult raakte dit in brand en zette daardoor verschillende andere huizen in vlammen. Voortdurend deed hij beroep op de keizer om ook de anderen te vervolgen, de Novatianen, de Quartodecimanen en de Macedonianen, terwijl hij daarvoor succes beloofde in zijn oorlog tegen de Perzen.
Dalmatos en andere gematigden protesteerden, zij bespeurden in deze woedende dwang iets anti-christelijks. Het duurde inderdaad niet lang of er rees verdenking van ketterij tegen Nestorios zelf. Hij ontzegde de gezegende Maagd de titel van Moeder Gods. Naar zijn zeggen was zij de moeder van de mensheid, maar zij kon onmogelijk beschouwd worden als de moeder van de Godheid. Hij ging zelfs zover te zeggen dat ‘God het Woord niet uit Maria geboren was, maar dat Hij Zijn woning nam in de mens die uit Maria geboren was’.
De orthodoxen sloegen alarm. Nestorios riep de keizer op hen te onderdrukken. Er werd een Concilie bijeengeroepen te Efese, maar de stad werd geheel ingesloten door volgelingen van Nestorios en dezen lieten geen enkele boodschapper van de verzamelde bisschoppen door om contact te zoeken met de buitenwereld. Tenslotte slaagde een bedelaar erin een noodbrief over te brengen naar het klooster in Konstantinopel. Nu kwamen de monniken in beweging. Dalmatos, die in geen 48 jaar een voet buiten het klooster had gezet, trok nu aan het hoofd van grote scharen monniken naar de keizer en naar Efese. De bisschoppen werden ontzet en de rest van het Concilie, waar Nestorios veroordeeld werd, kwam tot stand in Konstantinopel, in aanwezigheid van de keizer. Dalmatos keerde naar zijn klooster terug en verliet het nooit meer. Hij stierf rond het jaar 440.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Hermellos, ter dood gebracht in Konstantinopel; monniken en andere christenen, doodgefolterd onder koning Abenner in Voor-Indië.

Eveneens op deze dag de heilige Joannes, hegoumen van het Patelaria- klooster, belijder; Joannes de monnik, bisschop van Efese; Joannes de Nieuwe, eveneens bisschop van Efese; Theoktistos, de Wonderdoener van Optimaton; Petrus, bisschop van Anagni; en Marana en Kyra, monialen te Berea in Syrië

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-227/




Geseling van Jezus. Zijn vrijwillig lijden omwille van onze redding.

[Uranopolitis]

4 augustus
De heilige Euphronius, bisschop van Tours, was een kleinzoon van de gelukzalige Gregorius, bisschop van Langres. In 556 werd hij door de geestelijkheid en het volk van Tours tot bisschop gekozen, welke keuze door koning Clotarius I werd bevestigd. Hij was iemand met grote overtuigingskracht en reeds het volgende jaar speelde hij een belangrijke rol op het concilie van Parijs.
Daarna wijdde hij zich aan de heropbouw van Tours, dat door de burgeroorlogen bijna volkomen verwoest was. Telkens moest hij ook tussenbeide komen om het volk te beschermen tegen de schraapzucht van de graven uit dit gebied, die zich wilden verrijken ten koste van de rechteloze armen. Hij was begiftigd met de gave van helderziendheid en wist herhaalde malen wat er op grote afstand gebeurde, alsof hij erbij tegenwoordig was. Hij is gestorven in 573 en werd opgevolgd door zijn bloedverwant, de vermaarde Gregorius van Tours, de grote geschiedschrijver van het oude Frankrijk.

De heilige Ia en haar medemartelaren, de bisschop Heliodoros, de priester Dosa en vele anderen. Ia was een Griekse, die in Bizala door de Perzen gevangen genomen en in slavernij was gebracht. Zij sprak met zoveel geestdrift over Christus dat een aantal Perzische vrouwen tot het geloof kwam. Dit leidde tot een aanklacht. Ia werd gevangen gezet en maandenlang op steeds heviger wijze gefolterd, maar niets kon haar geestkracht breken. Ten laatste is zij tijdens de folteringen gestorven.
Bisschop Heliodoros stierf na de foltering in de gevangenis. De priester Dosa werd met het zwaard afgemaakt, evenals de andere martelaren, rond het jaar 360. Toen het nieuws van hun martelaarschap Konstantinopel bereikte, werd daar een kerk opgericht ter ere van de heilige Ia.

De heilige Lugil, een van de grote kloosterstichters in Ierland (volgens de heilige Bernardus waren dat er 100). ln zijn regel legde hij grote nadruk op de zwijgzaamheid, om zo de ingekeerdheid van het gebed te bewaren. Hij is gestorven in 622. (Volgens sommige bronnen is hij dezelfde persoon als de heilige Molua, zie hieronder.)

De heilige Molua (Luaid, Lugidus), abt van Clonfert in Ierland, was als kind een leerling van de heilige Finnian. Later kwam hij onder de leiding van de heilige Comgall, bij wie hij ook monnik werd. Toen zijn persoonlijkheid geheel tot ontwikkeling was gekomen, zond Comgall hem uit naar zijn geboortestreek, de omgeving van Munster en Limerick, om daar nieuwe kloosters te stichten. Door zijn aantrekkelijke persoonlijkheid kwamen daar al spoedig vele monniken. Na bijna 50 jaar als monnik te hebben geleefd, is hij gestorven tegen het jaar 606.
Enkele voorvallen uit zijn levensbeschrijving werpen een verrassend licht op zijn karakter, op de wijze waarop hij met zijn monniken omging en op de eerbied die hij toonde voor ieders geaardheid.
Een van zijn monniken weigerde steeds weer zijn cel met iemand te delen. Op een koude winterdag kwam Molua bij hem en vond hem zitten voor een aangenaam vuur. De ander nodigde hem uit binnen te komen en zijn voeten te warmen omdat het zo koud was. De monnik moest weg maar vroeg de abt rustig te blijven zitten tot hij terug was. Bij zijn terugkomst vond hij Molua die als maar heen en weer liep van de ene kant van het vuur naar de andere kant om zich te warmen. Toen de ander verbaasd vroeg waarom hij dat deed, antwoordde Molua: “Zo’n lekker vuur, daar moetje toch aan beide kanten van profiteren, het is toch zonde om de helft van die warmte te verspillen”. De monnik begreep de hint en deelde voortaan de ruimte met een ander.
De bard Conan kwam in het klooster en wilde monnik worden. “Ik kan wel gedichten maken, maar voor handwerk deug ik niet”, verklaarde hij. De abt stelde voor hem les te geven, en dat vond de ander prachtig. Molua haalde een sikkel en ze gingen naar een weiland dat overgroeid was met distels. Hij liet zien hoe je een sikkel moest vasthouden en zei: “Vooruit sla maar op die distel los, het is in een oogwenk gebeurd”. En inderdaad, Conan maakte een zwaai en de distel viel om. “Schitterend, zo moet het. Geef me de sikkel, dan gaan we naar huis”. De volgende dag maaiden ze zo twee distels, toen drie, en het duurde niet lang of Conan kon per dag evenveel distels maaien als slechte verzen schrijven, merkt de kroniekschrijver ondeugend op.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Thathouel door ophanging om het leven gebracht; Epifanios en Isidoros; Tertullinus, priester te Rome, na langdurige martelingen onthoofd;

en Kosmas van Aitola, Nieuwe bisschop-martelaar, ( zie 24 augustus ).

Eveneens op deze dag de heilige Balmadus, kluizenaar in Frankrijk, in de 6e eeuw;


Perpetua met haar zoon Nazarius en haar man Africanus te Rome, zij was gedoopt door de apostel Petros; en Agabius, bisschop van Verona.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-228/





Jezus geneest een zieke met waterzucht en een verlamde op zaterdag (sabbath).

[Uranopolitis]

5 augustus
De heilige Afra was een publieke vrouw in Augsburg die daar leefde in het begin van de 4e eeuw. De heilige Narcissus, bisschop van Gerona in Spanje ( zie 18 maart ), waar hij verdreven was door de vervolging van Diokletiaan, kwam tot in Augsburg en vond onderdak in het huis van Afra. Zij en haar moeder kwamen zozeer onder de indruk van zijn innerlijk leven dat zij zich bekeerden en zich door hem lieten dopen.
Na een tijd van vrede, waarin de bisschop en zijn diaken naar Gerona terugkeerden, brak in Rhetia de vervolging uit. Afra, die nu als christin bekend stond, werd voor de rechter geleid. De oude akten vermelden de volgende dialoog:
Rechter Gaius: “Offer aan de goden, het is beter voor je om te leven dan de folterdood te sterven”.
Afra antwoordde: “Ik heb al voldoende in mijn onwetendheid gezondigd dan dat ik er mij nog die, welke u van mij vraagt, aan zou toevoegen”.
Rechter: “Ga naar het Kapitool en offer.”
Afra: “Christus is mijn Kapitool, Hem houd ik steeds voor ogen, Hem belijd ik dagelijks mijn misstappen, aan Hem bied ik mijzelf aan als een vrijwillig offer.”
Rechter: “Ik hoor dat je een slechte vrouw bent. Offer dus, want je hebt geen deel aan de God der christenen.”
Afra: “Mijn Heer Jezus Christus heeft gezegd dat Hij uit de hemel is neergedaald omwille van zondaars.”
Rechter: “Offer, dan krijg je weer minnaars en geld op zak.”
Afra: “Nooit meer zal ik zulk smerig geld aannemen. Het geld dat ik had heb ik als vuilnis weggegooid.”
Rechter: “Je kunt geen christen zijn, je bent een slechte vrouw.”
Afra: “Mijn enig recht op de naam christen is dat God barmhartig is.”
Rechter: “Hoe kun je nu weten dat Christus je aanvaardt?”
Afra: “Doordat Hij toestaat Hem te belijden voor uw rechterstoel.”
Rechter: “Dat zijn toch allemaal maar verhaaltjes. Vooruit, offer!”
Afra: “Christus is mijn verlossing: toen Hij aan het Kruis hing, heeft Hij het paradijs beloofd aan de rover die Hem beleed.”
Rechter: “Houd me niet zolang op met je praatjes, houd op met die dwaasheid en offer, anders laat ik je folteren en levend verbranden.”
Afra: “Laat dit lichaam, dat zo gezondigd heeft, maar lijden.”
Toen velde de rechter zijn vonnis. De beulen grepen haar en sleepten haar naar een eiland in de Lech, rukten haar de kleren van het lijf en bonden haar vast aan de paal van de brandstapel. Toen sloeg zij haar ogen naar de hemel en bad wenend: “Heer Jezus Christus, almachtige God, Gij zijt toch gekomen om de zondaars te roepen en niet de rechtvaardigen, om ze te bekeren. Aanvaard nu de boete voor mijn hartstocht, en red mij door dit tijdelijke vuur dat mijn lichaam moet verteren, van het eeuwige vuur dat zowel het lichaam als de ziel verbrandt.”
En uit het vuur kwam nog steeds haar stem: “lk dank U, Heer Jezus Christus”. En zo gaf zij de geest, in het jaar 304.
De naam Afra wijst erop dat zij een Afrikaanse was, waarschijnlijk een Egyptische, die meegekomen was met het Thebaanse legioen dat in Duitsland gelegerd was. Haar dienaressen Digna, Eumenia en Euprepia begroeven de verbrande resten van haar lichaam een eind buiten de stad en richtten daar een kapelletje op. Dit kwam Gaius ter ore en hij zond een groep soldaten erheen, die zagen dat de meisjes eraan het bidden waren, samen met Afra’s moeder Hilaria. De soldaten stapelden brandhout rond het gebouwtje en zo werden de vrouwen allen samen verbrand.


De heilige Nonna, de moeder van de heilige Gregorios de Theoloog, was gehuwd met een rijke heiden. Door haar optreden en haar woorden bekeerde haar man, die eveneens Gregorios heette, zich tot het christendom, en dat deed hij met zoveel vuur dat hij tot bisschop gekozen werd van Nazianze. Na zijn dood werd Nonna diakones gewijd en stond nu nog rechtstreekser in dienst van de Kerk. Zij is gestorven in 374.

De heilige Antherus en Fabius waren bisschop van Rome. Antherus werd onthoofd in 236. De dorpspriester Fabius werd toen, na een goddelijke openbaring, tot bisschop van Rome gewijd. Samen met de senator Pontius (ter dood gebracht onder Valerianos in 257 in Cimelia, Frankrijk), bekeerde hij keizer Filippos, de Arabier, samen met diens zoon. Fabius werd onthoofd tegen het jaar 250, onder Decius.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-229/



Jezus' parabel van het goede zaad en onkruid

[Uranopolitis]

6 augustus
De heilige Acca, bisschop van Hexham van 710 tot 740. Hij ontplooide een grote activiteit in zijn ambt. Hij zorgde voor de kerkbouw en herstel, bracht relieken van de heilige apostelen en martelaren uit alle streken van de wereld bijeen, verzamelde de akten van hun marteldood en andere kerkelijke geschriften en stelde zo een grote en waardevolle bibliotheek samen. Ook liet hij heilige vaten maken voor het altaar en andere kostbaarheden voor de luister van het Huis van God.
Eveneens organiseerde hij de kerkzang, die hijzelf met geestdrift beoefende. Daartoe stond de beroemde zanger Maban gedurende 12 jaar in zijn dienst. Hij ijverde voor de zuiverheid van het geloof en hield zichzelf strikt aan de kerkelijke canons. Dit is waarschijnlijk de reden dat hij in 733 van zijn troon verdreven werd, maar binnen twee jaar werd hij naar Hexham teruggeroepen, en daar is hij ook gestorven.


Over de heilige Habakuk (Awwakoem), de nieuwe martelaar, staat geschreven: “In het jaar 1628, op 6 augustus, legde de heilige monnik en nieuwe martelaar Habakuk zijn getuigenis af in Thessalonika, tot eer en roem van de orthodoxe christenen.”

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Stefanus met zijn monniken, door de Saracenen vermoord bij Burgos (Spanje); Justus en Pastor, twee schooljongens in Alcala (Spanje), die naar de landvoogd Dacianus gingen om Christus te belijden. Zij werden eerst met stokken geslagen, en toen zij standvastig bleven, onthoofd.

Eveneens op deze dag de heilige Hormisdas, paus van Rome, heftige bestrijder van de ketterij van Eutyches, 523; Job (Hiob) de kloofbewoner, bij de rivier de Mezen, Wologda; en Jakobos, kluizenaar te Amida (Mesopotamië).

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-230/



Simon van Cyrene draagt het kruis van Jezus

[Uranopolitis]

7 augustus
De heilige Pimen de Veellijdende van het Holenklooster te Kiev. Hij was een zwak kind, van de geboorte af ziekelijk. Toen hij een jongen was, werd de ziekte zo hevig dat hij in levensgevaar verkeerde. Het nog niet zolang geleden gestichte Holenklooster begon reeds beroemd te worden: het zware leven dat de monniken zichzelf oplegden en hun geestelijke uitstraling waren een algemeen onderwerp van gesprek. De ouders van Pimen namen het zieke kind mee op pelgrimstocht naar de Laura, om met des te meer nadruk om de gebeden van de monniken te vragen. Maar toen de jongen het klooster zag, bad hij tot God hem niets anders te schenken dan de genade bij zulke heilige monniken te mogen wonen en God te dienen.
Zijn gebed werd verhoord: Pimen werd monnik en met vreugde verdroeg hij de veelvuldige kwalen die zijn lichaam teisterden. Door dat geduld verwierf hij zelfs de gave om andere zieken te genezen. Tot een monnik die door zijn gebed genezen was, en die nu vertrouwelijk met hem omging, zei hij eens: “Weet ge niet dat de zieke die zijn lijden moedig draagt, hetzelfde loon ontvangt als degene die hem geduldig verzorgt?” En hij haalde het woord van Jezus Christus aan: “Wie geduld heeft tot het einde, zal verlost worden”.
Nadat hij weer eens lange tijd door de ziekte verlamd was geweest, herwon hij plotseling zijn krachten. Hij maakte een rondtocht door alle kerken en bidplaatsen van het klooster, sleepte moeizaam zijn doodskist, waarin hij gewoon was te slapen, naar de spelonk waar de heilige Antonios, de grote stichter rustte, nam afscheid van de broeders en ontsliep vredig in de Heer, in het jaar 1110.

De heilige Theodosios van Argos was geboren in 862 in een periode van bloei van de Orthodoxe kerk. Reeds op jonge leeftijd had hij het besluit genomen zich geheel en al aan de dienst van Christus te wijden en hij begon aan zijn levenswerk in een wilde streek van de Peloponnesos, in de buurt van de stad Argos. Gedreven door een visioen bouwde hij, met hulp van de gelovigen, een mooie kapel tot eer van de heilige Joannes de Voorloper, en verder leidde hij het, strenge leven van een kluizenaar.
Jaren later werd hij door de mensen ontdekt; toen ging er een genezende kracht van hem uit, en spoedig kwamen er velen tot hem. Er ontstond een klooster dat pelgrims aantrok uit alle streken van de christenheid. Het bleef ook bevrijd van de dreiging der vervolgingen. Persoonlijke beschuldigingen aan het adres van Theodosios van tovenarij en ketterij, werden door hemelse bijstand weerlegd, zodat hij in vrede ontslapen is in het jaar 921, bijna 60 jaar oud.


De heilige Claudia was de dochter van de Britse vorst Caradog, die zeven jaar succesvol weerstand had geboden aan het oppermachtige Romeinse invasieleger. Tenslotte viel hij echter in handen van de vijand en werd gevangen naar Rome gebracht. Keizer Claudius was onder de indruk van zijn waardige houding en kon het zich veroorloven hem in vrijheid te stellen, waarbij hij echter wel verschillende familieleden, waaronder Caradogs dochter, in Rome achterhield als gijzelaar. Uit dankbaarheid voor de vrijlating van haar vader noemde zij zich voortaan Claudia.
Zij kwam in aanraking met christenen en nam zelf het geloof aan. In de brief van de Apostel Paulos aan Timotheos wordt zij genoemd, samen met Pudens, de Romeinse senator, haar echtgenoot (2 Tim. 4: 21). Hun huis was het middelpunt van de Romeinse christengemeente, en daar werd ook de heilige Apostel Petros ontvangen. Deze relatie was waarschijnlijk ook de aanleiding voor het zenden van Aristoboulos, samen met andere predikers, naar Engeland in het jaar 63.
Ook de kinderen van Claudia en Pudens: Novatus, Timotheus, Praxedes en Pudentia worden tot de heiligen gerekend. Claudia zelf is na een lang en vruchtbaar leven in vrede ontslapen in de villa van haar echtgenoot te Sabinum in Ubria, rond het jaar 110. Haar zonen brachten het lichaam naar Rome, waar zij werd bijgezet in het graf van Pudens.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-231/

Jezus' parabel van de wijngaardeniers die het gelijke loon krijgen.

[Uranopolitis]

8 augustus

De heilige Gregorios de Sinaïet, afkomstig uit Klein-Azië, in de buurt van Smyrna. Hij genoot een uitstekende opvoeding, studeerde filosofie maar vooral ook de Heilige Schrift. In die tijd werd Klein-Azië onder de voet gelopen door de Turken, de christenen van het dorp werden gevangen genomen en overgebracht naar Laodicea. Daar werden zij door de christen-inwoners vrijgekocht. Gregorios ging toen naar Cyprus waar hij veel vrienden won door zijn manier van optreden en zijn aantrekkelijke persoonlijkheid. Hij kwam daar ook in aanraking met een heilig levende kluizenaar. Hij sloot zich bij hem aan en deze kleedde hem in als monnik. Zo begon Gregorios zijn ascetisch leven. Om zich verder te bekwamen op de monastieke weg ging hij naar het beroemde klooster van de Heilige Katherina op de berg Sinaï dat zijn stempel had ontvangen van de heilige Joannes Klimakos. Daar ontving hij het grote schima, het kleed dat bij de grote monniksgelofte behoort. Hij vastte tot de grenzen van het mogelijke, bracht hele nachten door in gebed, en besteedde ook buiten de kerkdiensten al zijn tijd aan het bidden. Het was alsof een engel de menselijke gestalte had aangenomen, en zijn broeders spraken ook over hem als de ‘lichaamloze’. Daarbij stond hij altijd ogenblikkelijk klaar om elke taak die hem werd opgelegd, met de grootste ijver te volbrengen zonder iets van zijn gebedsregel te verminderen. Bij de eerste klop van het simandron haastte hij zich naar de kerk. Hij was een der eersten om dan naar binnen te gaan, en de laatste om weer te vertrekken, vertelt zijn leerling Gerasimos. Na de avondzegen van de abt ging hij naar zijn cel, sloot de deuren maakte zijn prosternaties, bad de psalmen met opgeheven handen, studeerde in de heilige Boeken, schreef zelf geestelijke werken en hield heel zijn geest op God gericht totdat het signaal ging voor de Metten, de ochtenddienst. Zijn voedsel bestond uitsluitend uit wat brood en water, ook toen hij 3 jaar lang als kok moest dienen. Elke opdracht nam hij aan alsof het hem door een engel werd bevolen, niet door mensen. De plaats waar hij zijn dienst volbracht was voor hem even heilig als het Altaar zelf.
Door zijn helder verstand, zijn nauwkeurig en dienstwillig geheugen en zijn diepe toewijding aan de studie, ging hij alle broeders in kennis te boven. Hij had ook de gewoonte bijna dagelijks naar de top van de Sinaï te klimmen, om te bidden op de plaats van de grote Godsverschijning aan Mozes, de heilige Wetgever.
Dit alles wekte echter de jaloezie op van sommige monniken, en er begon rumoer rond hem te ontstaan. Zodra Gregorios zich daarvan bewust werd, verliet hij in stilte het geliefde klooster, samen met Gerasimos. Zij kwamen naar Jeruzalem om het heilig Graf te vereren en de andere plaatsen te bezoeken die door de lichamelijke aanwezigheid van God het Woord waren geheiligd. Daarna vertrokken zij naar Kreta, waar ze enkele grotten vonden die geschikt waren om er hun ascetisch leven in voort te zetten.
Daar werden zij bezocht door de monnik Arsenios uit die streek, een begaafd mysticus. Na het gemeenschappelijk gebed en lezen uit de Heilige Schrift, begon deze te spreken over de waakzaamheid van de geest, over de geestelijke nuchterheid, over de innerlijke aandacht, over het gebed van het hart, over het reinigen van de geest door het onderhouden van de grote geboden, over de mogelijkheid het innerlijk licht te zien, en veel van dergelijke zaken. Daarna vroeg hij aan Gregorios wat deze zelf deed. Hij verhaalde hem toen vrijwel zijn gehele levensgeschiedenis.
Daarop zei Arsenios: “Dit alles, mijn kind, behoort tot het doen (praxis), niet tot het schouwen (theoria)”. Gregorios viel hem te voet en smeekte Arsenios hem te onderrichten op deze weg. En met het hem door God geschonken talent leidde de oudvader Gregorios binnen in het innerlijk leven van het schouwen van God. En omdat Gregorios zich eraan gewend had zich met alle kracht van zijn sterke persoonlijkheid aan een taak te wijden, maakte hij grote vorderingen op deze weg. Zo toegerust, vertrok hij naar de Athos, de Heilige Berg.
Daar ging hij rond door alle kloosters en kluizenarijen, tot in de meest afgelegen en ontoegankelijke plaatsen, om het gebed van de monniken voor hem te vragen en hun zegen te ontvangen. Tevens sprak hij met hen over het geestelijk leven en hij bemerkte dat bijna allen de weg van de praxis volgden. Toen hij bij de skite Magula kwam, bij het klooster Filotheou, vond hij daar drie monniken: Jesaja, Korneli en Makarios, die ook de weg van de theoria bewandelden. Daar bouwde hij een cel voor zichzelf, en later nog andere cellen voor de leerlingen die tot hem kwamen.
Steeds meer was hij in staat in de geest volledig verzonken te zijn in God, en zich in geestelijk gebed voortdurend met Hem te onderhouden. Altijd was het Jezus-gebed op zijn lippen, dat hij bad met oneindige tederheid en een diep rouwmoedig hart waarbij hem vaak de tranen over de wangen stroomden. En wanneer zijn hart in liefdesgloed ontvlamd was, zag hij zich omstraald door het goddelijk Licht, dat hem vervulde met oneindige vreugde. Wanneer hij dan uit zijn cel kwam, was zijn gelaat nog overstraald met de glans van die innerlijke vreugde, en zo sprak hij met zijn leerlingen.
Het is begrijpelijk dat er steeds meer mensen kwamen om zich te koesteren in de warmte van deze geestelijke zon. Het werden er zoveel dat de door Gregorios zozeer verlangde rust verloren dreigde te gaan. Hij trok toen weg van Filotheou en vestigde zich op steeds verder afgelegen en ontoegankelijker plaatsen op de Athos, maar telkens werd hij weer ontdekt en door volgelingen overstroomd. Daarbij kwam nog de dreiging dat de moslims die toen Griekenland teisterden, ook de Athos zouden overstromen.
Gregorios verliet toen de Athos en trok rond door het Nabije Oosten, op zoek naar een rustige plaats. Hij was in Thessalonika, Mitylene, Konstantinopel, Skythopolis. Maar toen de gevechten wat bedaarden, en het bleek dat de Athos vrij bleef van indringers, keerde Gregorios met zijn leerlingen, daarheen terug. Tijdens deze tochten was hij doorgegaan met schrijven, en had hij de 150 kapittels over de geestelijke nuchterheid voltooid, die in de Filokalia zijn opgenomen.
Hij bouwde nu enkele cellen op het gebied van de Grote Laura, het oudste klooster van de Athos, gesticht door de heilige Athanasios. Toen begonnen de islamitische zeerovers toch dit gebied binnen te dringen, zodat zij gedwongen waren hun toevlucht te zoeken binnen de muren van de Laura.
Gregorios was echter niet geschikt voor het gemeenschapsleven, en met een van zijn leerlingen verliet hij weer de Heilige Berg. Hij vond uiteindelijk een toevluchtsoord op de “Afzonderingsberg” bij Adrianoupolis, op de grens tussen Griekenland en Bulgarije. De plaats was geschikt, maar onrustig door rovers, van hun land verdreven boeren die daar een anarchistische samenleving hadden, gegrond op het recht van de brutaalste en sterkste.
Er viel bij Gregorios natuurlijk niet veel te halen, maar omdat de “kleften” dat niet konden geloven, bleven ze hem lastig vallen. Toen hij hoorde dat koning Alexander van Bulgarije de monniken goed gezind was, wendde hij zich tot hem om bescherming. Deze werd hem verleend op waarlijk koninklijke wijze. Er kwam een versterkt klooster, met eraan toegevoegde bezittingen voor het levensonderhoud. Zo kwam het leven van Gregorios in zijn laatste jaren in rustiger vaarwater terecht, en hij is in vrede gestorven in 1310, na een korte en schijnbaar lichte ziekte.
Vanuit dit klooster, dat niet lang daarna toch door de Turken werd verwoest, verspreidde de hesychastische beweging zich over de Slavische wereld.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-232/

Simandron

Jezus' parabel van de ongerechte werkers van de wijngaard

[Uranopolitis]

9 augustus
De heilige Nathy werd door de heilige Finnian, kort voordat deze stierf in 552 als priester aan het hoofd geplaatst van de school te Achonry. Hij bracht deze school tot grote bloei en er kwamen verschillende heiligen uit voort. De beroemdste van hen was de heilige Fechin van Fore, die daar zijn godsdienstige en literaire opvoeding had ontvangen. Nathy is hoogbejaard gestorven in 605.


De heilige Matthias, apostel, was geboren te Bethlehem en opgevoed door de heilige grijsaard Simeon de Godsdrager. Christus koos hem onder de 70 apostelen, maar na de Hemelvaart des Heren werd hij tot de twaalf gerekend, in plaats van Judas Iskariot. Hij predikte het Evangelie in Judea, en zijn evangelisatietochten strekten zich uit van Ethiopië, waar hij veel te lijden had, tot in Makedonië.
Door de hogepriester Annas werd hij voor het Sanhedrin gedaagd als propagandist van Christus, de zedenbederver en verrader van het vaderland. Aan de hand van de Profeten en de voorafbeeldingen in het Oude Testament, bewees Matthias openlijk dat Jezus van Nazareth de beloofde Messias is. Toen werd hij schuldig verklaard aan godslastering en daarom gestenigd. Na zijn dood werd hij voor de zekerheid nog onthoofd.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Antonios (Antoninos), gemarteld en verbrand in Alexandrië; Amor en Viatorios in de Jura; Martinus in Brive, 407; en Firmus en Rusticus te Verona, na folteringen onthoofd.

Eveneens op deze dag de heilige woestijnvader Psoi in Egypte‚ 4e eeuw; Makarios, stichter van het Ontslapingsklooster aan de monding van de Oredesjrivier In het Ladogameer, waar hij stierf in 1532; Domitianus‚ bisschop van Chalons-sur-Marne, 4e eeuw; en Ernirus, abt, 7e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-233/



Jezus' parabel over andere werkers van de wijngaard ("de eersten zullen laatsten zijn, de laatsten - eersten")

[Uranopolitis]

10 augustus

De heilige Laurentios, dwaas om Christus te Kaluga. Hij bedreef deze ascese ten tijde van vorst Simeon Iwannowitsj‚ wiens leven hij op wonderbare wijze wist te redden tijdens de inval der Tataren. Hij is gestorven in 1515.

De heilige Blaan, bisschop van de Picten in Schotland was een neef van de heilige Cathan. Hij had 7 jaar in Ierland geleefd bij de heilige Comgall, en keerde toen met zijn moeder naar zijn geboorte-eiland terug. Cathan wijdde hem priester voor de dienst van de kerk. Later werd hij bisschop gewijd en trok hij door Noord-Engeland om het geloof te verkondigen. Hij is gestorven tegen het einde van de 6e eeuw.

De heilige Blanc, een van de grote Schotse heiligen in de 9e/10e eeuw. Blanc was een geleerde, maar naarmate zijn kennis groeide, zag hij dat de waarheid alleen in Christus kan worden gevonden. Met een kring van gelijkgezinden stichtte hij een monastieke gemeenschap, waar hij ook het habijt aannam. In hem streed de liefde tot de eenzaamheid met het plichtsgevoel om het woord Gods te verkondigen, en dat verhoogde ten zeerste de innerlijke kracht van zijn prediking. Tegen zijn zin werd hij daarom tot bisschop gewijd, maar daarna diende hij met grote toewijding de hem toevertrouwde gelovigen. Hij is gestorven tegen het einde van de 10e eeuw.

De heilige Deusdedit, een vrome Italiaanse boer, riep elk weekeinde de armen bij zich op de boerderij en verdeelde onder hen alles wat hij die week had overgehouden. Verder had hij zich de gewoonte eigen gemaakt van het ononderbroken gebed. Hij is gestorven in de 5e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-234/

Jezus' parabel over de ontrouwe rentmeester ('verkrijg voor jezelf vrienden met je oneerlijke rijkdom')

Jezus' parabel over het zaad dat onopvallend in de grond

[Uranopolitis]

11 augustus

De heilige Nifon, patriarch van Konstantinopel. De jongen Nikolaas was geboren in de Peloponnesos in een adellijke familie. Hij had klaarblijkelijk een godsdienstige aanleg, want hij werd naar een geestelijke school gestuurd, waar hij spoedig een uitblinker was. Hij was vooral gefascineerd door de levens van de woestijnvaders, en las die elk vrij ogenblik.
Eens kwam er een priestermonnik, een zekere vader Josef, op bezoek en sprak over het monniksleven. Nikolaas sloot zich bij hem aan en wist de blijkbaar nog jonge monnik over te halen hem stiekem mee te nemen. Ze trokken samen naar Epidauros, waar volgens de verhalen een heilige monnik woonde, Antonios, die zich erop toelegde de grote monnikvader Antonios zo nauwkeurig mogelijk na te volgen. Josef ontving zijn zegen, maar Nikolaas drong zo sterk bij Antonios aan, dat deze hem als leerling accepteerde, ondanks zijn jeugdige leeftijd. Hij kreeg het monnikskleed, de naam Nifon, en een eigen cel en voerde elke opdracht van Antonios zo letterlijk mogelijk uit. Hij wijdde zich met alle krachtsinspanning aan de ascese van zwijgzaamheid, vasten, nachtwaken, boete-oefeningen en voortdurend gebed. Wanneer er een ongeregelde gedachte in hem opkwam, of een herinnering aan zijn ouders of vroegere rijkdom, haastte hij zich naar zijn geestelijke vader, knielde voor hem neer en beleed het met diep berouw. En wanneer hij dan een vermaning en een zegen had gekregen, ging hij terug naar zijn cel.
Daar werkte hij ook: hij kopieerde teksten in schoonschrift als broodwinning. Hij sprak nooit een nutteloos woord en de geestelijke lezing verrichtte hij met uiterste aandacht en hij stelde zich daarvoor innerlijk geheel en al open. Op deze wijze maakte hij grote voortgang op de geestelijke weg.
Lang duurde deze verhouding echter niet: na enige tijd ontsliep Antonios in de Heer. Nifon was ontroostbaar en hij bracht de tijd in volkomen stilte door. Toen vertelde iemand hem dat er in Narda een monnik was aangekomen van de Heilige Berg. Aanstonds trok Nifon erheen om hem op te zoeken en alles te weten te komen van het leven dat daar geleid werd. Deze Zacharias nam hem met vreugde op en leerde hem alles wat hij wist. En toen er in het land grote onrust ontstond naar aanleiding van het Concilie van Florence, waarbij de Kerk onder het gezag van de Paus werd gesteld, nam Zacharias Nifon mee om te waarschuwen tegen de ketterse opvattingen der Latijnen. De ergste onrust verdween echter toen een door de nieuwe keizer Konstantijn bijeengeroepen Synode de overeenkomst van Florence ongeldig verklaarde.
Maar toen gebeurde er een ander ongeluk. In 1453 werd Konstantinopel ingenomen door de Turken, die hun oorlogsschepen over land, buiten de beschermde vaarroute om, naar de Bosporus hadden gesleept, en toen de stad bij verrassing konden aanvallen. De beide monniken trokken nog verder weg en kwamen in Ochrid in het huidige Macedonië. Hun heilig leven trok al spoedig de aandacht, en toen de aartsbisschop gestorven was, kwamen de geestelijkheid en het volk bij Zacharias en lieten hem geen rust totdat hij ermee instemde de vacante zetel te bezetten.
Kort daarna vroeg Nifon hem de zegen om naar de Athos te mogen vertrekken om daar meer rust te vinden. Zacharias, die zich zeer aan hem had gehecht, smeekte hem bij hem te blijven en hem te steunen. Ze besloten samen de nacht in gebed door te brengen. Door een innerlijk gezicht kwam Zacharias tot het besluit dat het niet goed zou zijn zijn vriend verder te dwarsbomen, en hij schonk hem de zegen om te vertrekken, waarbij hij de hoop uitsprak hem nog eens in dit leven terug te mogen zien.
Als op vleugels haastte Nifon zich nu naar de Athos. Zijn roem was reeds voor hem uitgegaan en hij werd overal met de grootste aanhankelijkheid ontvangen om te luisteren naar zijn geestelijk onderricht. Hij verbleef in verschillende kloosters en skiten, maar voelde zich het meest thuis in Dionysiou, gewijd aan de heilige Joannes de Voorloper. Daar ontving hij het grote schima, en na sterke aandrang van de broeders, ook de heilige wijdingen zodat hij als priester kon dienen. Van die tijd af werd Vader Nifon een van de grote lichten van de Athos.
Dat had zo zijn gevolgen. Een paar stadsbestuurders uit Thessalonika waren op retraite in Dionysiou. Zij zagen Vader Nifon celebreren en hoorden zijn meeslepende preek. Zij spraken erover toen zij weer in de stad waren, en toen daar de aartsbisschop gestorven was, kwamen twee bisschoppen naar het klooster en probeerden de raad over te halen er bij Vader Nifon op aan te dringen dat ambt te aanvaarden. De monniken weigerden er echter hun medewerking te verlenen dat iemand die voor hen zo waardevol was, zou vertrekken. Het werd bekend en heel het klooster kwam bijeen om Vader Nifon voor hen te behouden. Maar toen voelde de hegoumen zich gedreven door de Heilige Geest en hij zei: “Ge moet gaan, heilige Vader, want het is Gods wil dat het u toevertrouwde talent zal dienen om velen te redden. Blijf steeds denken aan dit gewijde klooster, en aan onze liefde; en sta ons bij met uw gebeden en andere hulp. Wij zullen u steeds in herinnering houden als onze medemonnik en zoon van ons gewijde klooster. Maar God heeft deze nacht mij, onwaardige, vermaand geen hinderpaal te zijn op uw weg”. Daarna kuste hij hem herhaalde malen, en zo deden alle broeders. Vader Nifon zei: “De wil des Heren geschiede, maar ik, onwaardige, kom in groot gevaar: bidt voor mij”. En hij werd triomfantelijk door de bisschoppen meegenomen naar Thessalonika.
Na drie jaar werd hij geroepen om lid te worden van de heilige Synode te Konstantinopel, voor het bestuur van de Kerk in deze zware tijd. Daar ontmoette hij ook zijn vroegere geestelijke vader, bisschop Zacharias, tot beider onuitsprekelijke vreugde. Deze vreugde had Zacharias nog mogen smaken: enkele dagen later ontsliep hij en Nifon kon hem begraven.
Toen korte tijd later ook de patriarch stierf, in 1486, kozen de bisschoppen eenstemmig Nifon als diens opvolger, hoezeer hij ook tegenstreefde. De sultan had reeds zijn toestemming gegeven. Dat was nodig omdat de patriarch ook bestuurlijke verantwoordelijkheid droeg.
Hij begon daar het in verwarring gebrachte volk te troosten en opnieuw te onderrichten in de ware leer zodat zij vast in hun schoenen zouden staan tegenover de propagandisten van de Latijnse vernieuwingen. Ook sprak hij over de nieuwe moslim-heersers, dat deze beproeving verdragen moest worden, maar dat het zaak was vast te houden aan het geloof. Verder trad hij op tegen de harteloze rijken, dat zij zich om de armen moesten bekommeren. Zijn eigen warm medelijden deed hem er ‘s nachts alleen op uitgaan om de zieken en zwakken te bezoeken en hun te brengen wat hij kon bemachtigen. Zijn lieflijke woorden trokken allen aan om Gods wil te volbrengen, en vele ongelovigen kwamen door hem tot Christus. Steeds meer mensen kwamen naar hem luisteren en zijn faam begon door te dringen tot de Grote Kerk in Konstantinopel.
Ook hier droeg zijn prediking veelvoudig vrucht en menig moslim liet zich in het geheim door hem dopen. Deze bekeerlingen moesten voor hun nieuw verworven geloof een zware prijs betalen: zij moesten alles in de steek laten en het land uitvluchten wilden ze in leven blijven.
Dit alles prikkelde sommigen tot nijd. Er ontstond een groep priesters die zich tegen de patriarch keerde, en bij de sultan gedaan kreeg dat Nifon van de troon gestoten werd in 1489. Hij bad voor de onruststokers en dat het volk er niet te zeer onder te lijden zou hebben. Zelf trok hij zich heel tevreden terug in het klooster bij Sozopolis, waar opnieuw zijn heilig leven verbaasd werd rondverteld.
Twee jaar later werd hij naar Konstantinopel teruggeroepen om opnieuw patriarch te zijn. Ook deze keer duurde het niet lang. De sultan vond zichzelf om een of andere reden niet eerbiedig genoeg behandeld door Nifon, en verbande hem naar Adrianopolis, waar hij onder zware bewaking werd gesteld. De prins van Walachije (Roemenië) wist echter tot hem door te dringen en kreeg ook verlof om hem mee te nemen naar zijn land.
Daar begon voor de heilige Nifon een nieuwe levensperiode, als apostel in een half bekeerd land. Hij begon daar het kerkelijk leven te reorganiseren, en slaagde er ook in een aantal misstanden in het landsbestuur te verbeteren. Maar niet alleen op de intellectuelen en bestuurders had hij invloed: het gewone volk wist hij vrij te maken uit de gewoonte van dronkenschap, waaraan maar al te velen verslaafd waren.
In 1502 werd Nifon opnieuw tot patriarch gekozen, maar toen de delegatie uit Konstantinopel hem dat kwam aankondigen, weigerde Nifon met grote beslistheid en zei dat hij er niets meer over wilde horen.
De gezindheid van de vorst, die hem vroeger zo zeer was toegedaan, verslechterde ten gevolge van een bigamie-kwestie in de familie. Nifon werd uit het land verdreven. Na een afwezigheid van 40 jaar kwam hij nu, als een onbekende oude man, terug in het Dionysiouklooster. Hij werd aanvaard als novice, en moest muilezelhoeder worden. ‘s Nachts moest hij de wacht houden om toe te zien of er geen Turkse piraten op zee in aantocht waren. Dit deed hij, terwijl hij tegelijk stond te bidden. Een der andere broeders zag hem daarbij in vlammend licht gehuld, en hij haastte zich naar het klooster om de anderen erover te verhalen. (Op de plaats van deze verschijning is later een kapelletje gebouwd.)
Tegelijk had de abt een droom waarin de heilige Joannes de Voorloper hem verscheen en hem verwijten maakte dat hij de heilige patriarch, die zoveel zielen had gered, nu de beesten liet hoeden. Nadat hij wakker geworden was, sloeg hij het simandron, riep alle broeders bij elkaar en vertelde hun wie zij in het klooster hadden. Nu stroomden ze in processie met kaarsen en lichten en wierook naar de plaats waar Nifon was. Deze begreep dat hij ontdekt was en sloeg op de vlucht, maar zijn oude benen konden de jonge monniken niet meer voorblijven, zodat hij spoedig werd ingehaald. Nu wierp hij zich ter aarde en weende van teleurstelling dat hij zijn laatste dagen niet in vergetelheid kon doorbrengen.
Nog 13 jaar streed hij nu binnen het klooster en legde zichzelf opnieuw zware ascese op. Hij bleef dienstbaar aan alle monniken, deed zware bouwwerkzaamheden, graafwerk in de tuinen, klom het rotspad op en neer wanneer vrachten moesten worden binnengebracht die per boot aangevoerd waren; maar hij bezocht ook de zieken, troostte monniken die treurig waren, en gaf onderricht aan wie erom vroegen. Wanneer ergens zwaar werk werd verricht, dan mengde hij zich in dat werk, zodat de anderen zich niet zouden beklagen en daardoor het loon voor hun moeiten zouden verliezen.
Toen de heilige ongeveer 90 jaar oud was, wist hij dat zijn einde gekomen was. Hij liet de broeders bij elkaar komen en wekte hen voor het laatst op om de regels van het monastieke leven strikt te onderhouden, en zich op ieder gebied door volle inspanning en strijd waardig te maken voor het koninkrijk der hemelen. Toen vroeg hij aan ieder vergeving, ontving de heilige Mysteriën en gaf daarna zijn ziel over in Gods handen, op deze dag in het jaar 1515.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-235/

Andere parabel over twee schuldenaars ('Aan wie veel liefheeft, wordt veel vergeven')

[Uranopolitis]

12 augustus

De heilige Alexandros, bisschop van Comana in Pontus, bijgenaamd ‘de Kolenbrander’. Hij was een beroemd wijsgeer geweest, maar nadat hij christen was geworden, had hij de weg der deemoed gekozen. Gregorios de Wonderdoener stelde hem aan tot bisschop. Hij moest voor het geloof getuigen en werd levend verbrand.

De heilige Equitius leefde als monnik in de Abruzzen in dezelfde tijd als de heilige Benedictus. In zijn jeugd werd hij hevig door zinnelijke hartstocht bekoord, maar hij overwon de verzoekingen door onophoudelijk gebed. Anderen kwamen zijn raad vragen, maar hij liet ieder in zijn eigen omgeving het leven der onthouding leiden. Zo bevolkte hij heel de streek van Valeria met verspreid levende monniken, die hun tijd verdeelden tussen handenarbeid en gebed. Equitius trok geregeld rond om hen te bezoeken en moed in te spreken. Daarbij richtte hij zich in de dorpen ook tot de andere inwoners, en riep hen op tot het dienen van God en tot onderlinge liefde. Hij was geen priester en er gingen klachten naar de Paus van Rome dat hij zich priesterlijke rechten aanmatigde. Deze liet echter de zaak nauwkeurig onderzoeken en verbood toen Equitius lastig te vallen of hem te verhinderen te spreken, omdat zijn toespraken gegrond waren op de liefde en bezield waren door de Goddelijke Geest. Overdag werkte hij als arbeider op het land en ‘s nachts bad hij in zijn cel. Zijn kleren waren geheel vergaan, maar de hartelijke liefde die van hem uitstraalde wekte eerbied. Hij gaf ook leiding aan een gemeenschap van monialen. Tegen het jaar 540 is hij gestorven.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-236/

Jezus' parabel van de verdwaalde schap (zondaar die zich bekeert en gered wordt)

[Uranopolitis]

13 augustus

De heilige Tychon, bisschop van Voronesj en Zadonsk. Timofej werd geboren in 1724 als zoon van de psalmist van het dorpskerkje in Koroka (gouvernement Novgorod). Na de vroegtijdige dood van zijn vader bleef de moeder met vier kinderen in grote armoede achter. Een kinderloze koetsier, die op hem gesteld was geraakt, wilde Timofej adopteren. ln het begin weigerde zijn moeder van hem te scheiden, maar toen het gezin niets meer te eten had, en zijn oudere broer buiten zwierf, nam zij hem bij de hand om hem er toch maar heen te brengen. Intussen was zijn broer thuisgekomen, hoorde van de zusjes wat er gebeurd was, en holde het tweetal achterna. Hij viel voor zijn moeder op de knieën en begon te pleiten: “Als hij bij die koetsier komt, zal hij zelf ook niets meer dan een koetsier worden. Ik wil nog liever bedelen dan dat hij zo terecht zou komen. lk wil alles doen, laten we toch alles op alles zetten dat Timofej de kans krijgt lezen te leren en werk krijgt in de kerk…” En ze keerden naar huis terug.
Tot zijn 14e jaar bleef hij in deze omstandigheden, die een stempel hebben gedrukt op zijn persoonlijkheid. Hij bleef altijd de voorkeur geven aan een eenvoudige levenswijze, en voelde zich aangetrokken door het gewone volk. Hij had een kleurrijke stijl en gebruikte graag volkse uitdrukkingen. Het moeilijke leven heeft misschien ook bijgedragen tot de ernstige bedachtzaamheid die hem zo tekende.
In 1738 wist zijn broer, die intussen koster was geworden, gedaan te krijgen dat Timofej werd toegelaten tot de theologische school in het bisschopshuis van Novgorod, onder de belofte dat hij borg stond voor zijn levensonderhoud. In plaats van schoolgeld zou Timofej allerlei karweitjes opknappen en de tuin in orde houden. Twee jaar later werd er een seminarie opgericht, en Timofej werd om zijn schranderheid hierop toegelaten, zonder overigens veel steun te ontvangen. Zelf vertelt hij dat hij de helft van zijn broodrantsoen verkocht om kaarslicht te kunnen hebben bij zijn nachtelijke studie.
De studie duurde 14 jaar. Het seminarie had slechts 2 professoren voor 1000 studenten, zodat er telkens jarenlang gewacht moest worden eer men tot een volgende cursus kon worden toegelaten. Soms werden zij zelfs teruggeplaatst wanneer een leraar stierf. Niettegenstaande al deze belemmeringen was Timofej een briljante student en hij maakte grote vorderingen. Vanaf 1750 gaf hij Griekse les. Vanaf 1754 tot 1758 was hij leraar retorica, geliefd zowel bij de studenten als bij het bestuur van het seminarie. Hij vertelt zelf over een gebeurtenis die diepe indruk op hem maakte: “Eens waren de leraren uitgenodigd in het Alexander Svirsky-klooster ter gelegenheid van een feestdag. Hij beklom de toren vanwaar men een prachtig uitzicht heeft, en boog daarbij ver over de balustrade. Deze was vermolmd en brak onder zijn gewicht. Toch stortte Timofej niet naar beneden doch het was alsof een hand hem tegenhield en terug wierp. Dodelijk verschrikt viel hij op de zoldervloer tussen de klokken en hij durfde nauwelijks langs de ladders omlaag te gaan.
Opeens was hij geconfronteerd met de mogelijkheid van een plotselinge dood en hij werd zich bewust van de onveiligheid van ons aardse bestaan. Daaruit groeide het besluit om monnik te worden, dat definitief werd na een visioen van een stralend licht uit de geopende hemel, tijdens een voorjaarsnacht in mei. In 1758 ontving hij de monnikswijding,met de naam Tychon. ln datzelfde jaar werd hij in St. Petersburg priester gewijd.
De talenten van deze jonge en toegewijde priestermonnik (hieromonach) werden snel bekend, en Tychon bekleedde verschillende posten als leraar en archimandriet tot hij reeds drie jaar later bisschop werd gewijd om vicaris te zijn in het bisdom Novgorod, met zijn zetel in Keksholm (Ladoga). Gedurende een jaar had hij de leiding van het seminarie van Novgorod, tot hij in 1762 werd benoemd tot bisschop van Voronesj.
Dit diocees was in die tijd een van de moeilijkste van het land. Het was een vrijplaats, niet alleen voor de Oudgelovigen, maar ook voor verschillende sekten, terwijl er op het platteland nog oude heidense gebruiken in ere werden gehouden. Slechts de helft van de bevolking behoorde tot de orthodoxe kerk. De heilige Tychon ontwikkelde een grote activiteit. Hij zorgde vooral voor beter onderricht: meer en betere scholen voor het volk, intensievere geestelijke opleiding van de priesters. Door zijn gloedvolle prediking bracht hij vele Oudgelovigen tot de kerk terug, de anderen beschouwden hem in ieder geval als een heilige herder. Op heidense feesten verscheen hij onaangekondigd, en dat had een grote invloed op de menigte. De opgetrokken kermis werd vrijwillig afgebroken, en in de kerk hield de bisschop een van zijn vlammende redevoeringen, die velen tot inkeer bracht. In zijn preken trad hij vooral op tegen gierigheid, oneerlijkheid, gebrek aan naastenliefde en immoreel gedrag. onophoudelijk was hij in de weer met visitaties‚ stimuleren van opvoedingswerk, scholenbouw en kerkherstel. Oneindige veel zorgen gunden hem geen rust. Dit alles ruïneerde zijn vroeger toch krachtige gezondheid en reeds na vier jaar vroeg hij zijn ontslag aan bij de Heilige Synode. Daarop kwam geen antwoord, en in het volgend jaar, 1767, kon hij niet verder en moest hij het bed houden. Na een nieuw noodsignaal werd hij op het einde van dat jaar in de rust geplaatst, met een jaarlijks pensioen van 500 roebel.
De laatste 15 jaar van zijn leven bracht hij nu vooral in het Zadonsk-klooster door, en daar bereikte hij het hoogtepunt van zijn geestelijke schriftelijke arbeid. Tegelijk gaf hij onderricht aan de bevolking in de omgeving. De combinatie van persoonlijke ascese en warme vriendelijkheid had grote invloed op de mensen. In zijn leven kwam het oude monastieke ideaal, dat ascese verenigde met dienst aan het volk, opnieuw tot bloei.
Door zijn pensioen was hij in staat financiële hulp te bieden waar nood heerste. Naast de vele uren die hij aan gebed besteedde, was zijn liefste bezigheid met de mensen te praten over het heil van hun ziel. Hij verzamelde de kinderen om zich heen en leerde ze bidden. Met de boeren sprak hij over het belang van hun werk en hoe zij godvrezend moesten zijn. Verder onderhield hij een uitgebreide briefwisseling met zijn geestelijke kinderen. In gewone monnikskleding bezocht hij gevangenissen en armenhuizen.
Toen hij voor dit alles te zwak werd, begon hij met een volkomen zwijgen en sloot zich op in zijn cel. In 1779 nam hij voor het laatst deel aan de heilige Liturgie bij het feest van Christus geboorte. Nog twee jaar bleef hij in zijn cel. Op 10 augustus 1782 stond hij toe dat allen die hem kenden bij hem kwamen om afscheid te nemen. In de ochtend van zondag 13 augustus, om kwart voor zeven, ontsliep hij vredig in de Heer. Een eeuw later werd hij plechtig heilig verklaard. Hij is slechts 58 jaar oud geworden, maar heeft veel tot stand gebracht. Doordat hij altijd zo dicht bij het volk is blijven staan, behoort hij tot de populairste Russische heiligen

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-237/



Rijke man en Lazarus

[Uranopolitis]

14 augustus
De heilige Ursikinos uit Sibentos in Opper-Illyrië. Hij was tribuun in het leger en tijdens de vervolging van Maximiaan, die keizer was van 286 tot 305, trok hij zich het lot van gevangen christenen aan. Daarom werd hij zelf als christen aangeklaagd, zwaar gefolterd en onthoofd.

De heilige Werenfried was een der elf metgezellen van de heilige Willibrord, die in 690 te Katwijk aan land gingen. Hij predikte in de streek van Medemblik, waar hij ook een priesterschool stichtte. Later werkte hij met Suitbertus en Marcellinus in de omgeving van Dorestad (Wijk bij Duurstede), vooral in het gebied tussen de grote rivieren, de Betuwe.

De heilige Eusebius, priester te Rome, bestreed paus Liberius toen deze de semi-ariaanse geloofsbelijdenis van Sirmium op bevel van keizer Konstantius getekend had. Deze legde toen Eusebius huisarrest op. Eusebius bleef sindsdien onder voortdurend gebed in zijn kamer, totdat hij na zeven maanden stierf. Hij wordt daarom soms als martelaar genoemd.

De heilige Fachnan (Fachtna) was bisschop van Ross nadat hij abt was geweest van Nieuw-Molana, een eilandje in de Blackwater-rivier. Het door hem in Ross gestichte opleidingsinstituut was gedurende lange tijd het beroemdste en meest bezochte seminarie in Ierland, ook na zijn dood. Fachnan zelf werd in zijn latere levensjaren blind en hij is gestorven rond het jaar 590.

De heilige Eberhard uit Zwaben, stond aan het hoofd van de kanunniken in de dom van Straatsburg. In 934 trok hij naar de verlaten streek in midden-Zwitserland waar de heilige Meinrad (21 januari) als kluizenaar had geleefd en vermoord was. Daar was nu bezig het klooster van Einsiedeln te ontstaan, dat vooral door de overtuigende heiligheid van Eberhard, vele monniken trok. Zijn rijkdommen gebruikte hij om aldaar de kerk van de heilige Moeder Gods te bouwen. De rest van zijn bezittingen besteedde hij aan het bestrijden van de grote hongersnood in 942. Na een bestuur van 23 jaar is hij gestorven in 958.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Simeon van Trapezunt, na folteringen door de Turken opgehangen in 1653; Lukios, soldaat, stierf de vuurdood; Eusebius, priester, na allerlei martelingen onthoofd onder Maximiaan; Callistus, bisschop van Todi; en Demetrius, omgebracht in Noord-Afrika.

Eveneens op deze dag de heilige Arkadios, monnik van Novotorjok, 11e eeuw; en Athanasia, een heilige moniale op het eiland Egina bij Athene (zie 18 april).

Zwentibald van Lotaringen (met op de achtergrond de Russisch-orthodoxe kerk in Rotterdam en de abdij van Susteren)
Hij werd in 871 geboren als bastaardzoon van Arnulf van Karintië, de laatste Karolingische keizer. Om hem aan een koningschap te helpen creëerde zijn vader voor hem in 895 het koninkrijk Lotharingen. Tegen de uitdrukkelijke wens in van de geestelijkheid en de leenmannen. Vier jaar wist Arnulf zijn zoon tegen hen te beschermen, maar toen hij in 899 stierf, werd zijn echte zoon Lodewijk het Kind uitgeroepen tot diens wettige opvolger, ook van het gebied waarover Zwentibold regeerde. Zwentibold sneuvelde in een slag tegen zijn opstandige leenmannen: 13 augustus 900. Door tijdgenoten, die sympathiek tegenover zijn zaak stonden, werd hij als een martelaar beschouwd. Bovendien had hij drie dochters die alle drie als heilige werden vereerd: Benedicta en Cecilia zouden later achtereenvolgens abdis worden van het klooster te Susteren, dat Zwentibold van rijke giften voorzag; en Relindis, leefde als kluizenares in de buurt van Luik en staat ook te boek als heilig. Reden genoeg dus om te veronderstellen dat ook hij heilig moest zijn.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-238/
http://www.heiligen.net/heiligen/08/13/ ... tibold.php



Jezus vermenigvuldigt broden voor een mensenmassa

[Uranopolitis]

15 augustus

De heilige Makarios de Romein, monnik, wonderdoener van Novgorod. Hij was geboren in Rome, tegen het einde van de 15e eeuw, en stamde uit een welbekende, rijke familie. De godsdienstige ouders voedden hun kind op in christelijke geest en Makarios bestudeerde de wetenschappen van die tijd. De rijk begaafde jongen scheen een voorspoedige toekomst tegemoet te gaan in bestuurlijke en verantwoordelijke functies. Zijn verlangen ging echter uit naar het contemplatieve geestelijke leven.
Het was in die tijd moeilijk in de kerk van het Westen deze weg te vinden. In Rome heersten vele misstanden onder de geestelijkheid. De Reformatie bracht overal geweldige onrust. Hoe meer Makarios over deze dingen nadacht, hoe onzekerder hij zich voelde over de positie van de Kerk van Rome ten opzichte van de Kerk die Christus had gesticht. Steeds sterker werd de overtuiging dat de ongebroken traditie slechts bewaard was gebleven in de orthodoxe Kerk, en dat hij daarheen moest vluchten voor de redding van zijn ziel.
Hij deelde toen zijn bezit uit aan de armen, en verliet heimelijk zijn vaderstad in een versleten gewaad en met de pelgrimsstaf in de hand. Onder grote moeilijkheden leidde zijn weg naar het Noord-oosten, tot hij tenslotte aankwam in de noordelijke streken van het heilige Rusland, de streek van Groot-Novgorod. De eenvoudige bouw en de innerlijke pracht van de kerken, de overal verspreide kloosters, de plechtige pracht van de vurige diensten, het strikte leven van de monniken, alles maakte een diepe indruk op hem. En welk een blijde verbazing moet hem hebben vervuld toen hij hoorde dat het grote klooster van de Geboorte van de heilige Moeder Gods drie eeuwen geleden gesticht was door iemand die in heel zijn geschiedenis zozeer op hem geleek: Antonios de Romein, nu een grote heilige in de orthodoxe Kerk!
Na zijn pelgrimstocht langs de kloosters van de streek, kwam Makarios bij het klooster van de heilige Alexander, aan de oever van de Svir. De hoogbejaarde Alexander herkende de geestelijke schoonheid in de ziel van deze vreemdeling, en ontving, hem met vreugde in zijn klooster. Hier kreeg hij onderricht in het monastieke leven, hij ontving het heilig gewaad en de naam Makarios.
Daarna kreeg hij, evenals vele andere leerlingen van Alexander, de zegen om als kluizenaar te gaan leven in de eenzaamheid. Makarios vond een klein eiland in het uitgestrekte moeraswoud van de Lesnarivier, een gebied verpest door muggen en muskieten‚ en daar bouwde hij zijn cel. Hij leefde van de bessen en het graszaad dat daar groeide, in uiterste armoede en onder voortdurend gebed, ongezien door menselijke ogen.
Na verschillende jaren werd hij ontdekt door een groepje verdwaalde jagers die stomverbaasd waren dat iemand kon leven in zulk een vijandige omgeving. Hij stond in gebed toen zij aankwamen, en zij zagen hem stralen van licht als een engel. Makarios gaf hen te eten uit zijn magere voorraad, gaf hun de zegen en wees hun de weg door het moeras. En zij zagen hoe wilde dieren naar hem toekwamen, en hoe hij een grote beer te eten gaf en op de rug klopte als een hondje.
De verhalen van de geredde jagers brachten vanzelf andere mensen naar de hut van de kluizenaar. Deze ontving hen, maar hij was bevreesd voor de roem en besloot te vertrekken. Hij vond kilometers verder een kleine heuvel, omringd door dicht bos, aan de andere oever van de Lesna, en bouwde daar opnieuw een cel. Maar nu hij eenmaal ontdekt was, kon hij niet lang meer verborgen blijven, en opnieuw kwamen de mensen naar hem toe. God werkte daaraan mee door een vuurzuil die ‘s nachts boven de plaats stond waar Makarios zich bevond, en overdag ook wel door een rookkolom die een lieflijke geur verspreidde in de verre omtrek.
De bevolking van de streek had een grote liefde voor “hun” heilige. Zij kwamen naar hem luisteren en bleven soms wekenlang bij hem. En steeds dringender werd de aandrang van sommigen om bij hem te mogen blijven. Omdat Makarios hierin de wil van God erkende, stond hij de vurigsten toe een cel te bouwen in zijn nabijheid, en zo legde hij de grondslag voor dit woestijnklooster. Er kwam een houten kerkje, gewijd aan de Ontslaping van de Moeder Gods, rond het jaar 1540. Makarios werd priester gewijd door bisschop Makarios van Novgorod, later de beroemde metropoliet van heel Rusland.
Een tiental jaren mocht de heilige uit Rome zijn vaderlijke zorgen wijden aan deze nieuwe stichting. Toen voelde hij het einde van zijn leven naderen, en met een van zijn leerlingen trok hij nog eens naar het eilandje waar hij zoveel gelukkige jaren in volkomen eenzaamheid had doorgebracht. Daar ontsliep hij toen in de Heer, op deze dag kort na het jaar 1550. Het klooster werd in 1615 door brand verwoest ten gevolge van de inval van Zweedse legers, die alle monniken ombrachten. In latere eeuwen is het herhaalde malen beurtelings opgericht en verwoest, de laatste maal tijdens het sovjet-bewind. Alleen de gedachtenis aan de heilige Makarios leeft nog voort.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-239/



Jezus geneest 10 melaatsen, eentje waarvan dankt Hem daarvoor.

[Uranopolitis]

16 augustus

De heilige Stamatios uit Volos in Thessalië. Hij was met enkele andere inwoners naar Konstantinopel gegaan om bij de Grootvizier te klagen over de onderdrukking door de Turkse bestuurder. Ze werden weggejaagd, maar Stamatios, de woordvoerder, werd gevangen genomen, en toen hij niet tot de islam wilde overgaan, werd hij gedood, in 1680.

De heilige Timotheos, aartsbisschop van Evripos, was geboren tegen 1510, in het Albanees sprekende dorpje Kalamos in Attika, waar zijn vader priester was. Reeds als kind was hij een voorbeeldig christen, en hij werd bij de geestelijkheid ingelijfd. Later werd hij bisschop in het naburige Oropos, en tenslotte aartsbisschop van Evripos, op het grote eiland Evvia. Hij was daar te populair en hij werd door de Turken van het eiland verjaagd.
Zo kwam hij op de berg Pendeli, ten noordoosten van Athene. Daar hadden zich reeds vele kluizenaars gevestigd, maar Timotheos bracht hen bijeen en stichtte in 1578 het Pendeli-klooster. Gedurende twee jaar voerde hij zelf het bestuur, daarna trok hij zich terug om als kluizenaar te leven op verschillende plaatsen van het platteland van Attika.
Tenslotte vestigde hij zich op het eiland Kea, waar hij nog een klooster stichtte, ter ere van de heilige Panteleimon, terwijl hijzelf zich terugtrok in een grot, waar hij ook gestorven is in 1590. Zijn relieken zijn overgebracht naar het Pendeli-klooster, waar nog zijn schedel wordt vereerd.

De heilige Arsakios, een Pers, was een verzorger van de leeuwen die gebruikt werden voor het verscheuren van mensen. Toen hij christen geworden was gaf hij dit werk op en verhuisde naar Nikomedië, waar hij een ascetisch leven leidde.
Eens werd hij in een visioen gewaarschuwd de stad te verlaten, omdat er een groot onheil stond te gebeuren. Hij haastte zich naar de kerk en beproefde de geestelijken over te halen zich op een bijzondere wijze tot God te wenden, opdat de arm van Zijn toorn zou worden afgewend. Niemand wilde echter naar hem luisteren.
Hij ging naar huis, wierp zich op de grond en smeekte God hem het gezicht te besparen van de ondergang van de stad waar hij zo lang in vriendschap met Christus had geleefd. Kort daarna ontstond er een hevige aardbeving die vele huizen en gebouwen deed instorten, waarop de rest door de ontstane branden werd verwoest. Zij die daarbij niet waren omgekomen vluchtten naar de citadel buiten het rampgebied. Daar werd Arsakios gevonden, ter aarde gebogen alsof hij nog in gebed was, maar hij was gestorven, in het jaar 358.

Gedachtenis van de ‘Niet met handen gemaakte’ icoon van onze Heer, de Achiropiitou. Volgens de kerkschrijver Eusebios (Eus. 1e boek, c. 18) ontving koning Abgar van Edessa (Mesopotamië) deze tijdens het leven van onze Verlosser. Abgar had de schilder Ananias naar Jezus gezonden voor een portret, maar deze kwam niet tot een resultaat. Toen vroeg de Heer om water, waste Zich het gezicht en schonk de doek waarmee Hij Zich had afgedroogd, en waarop Zijn afbeelding was achtergebleven, aan de schilder.

Eveneens op deze dag de heilige Cherimon, askeet in de Sketis-woestijn, einde 4e eeuw; Joachim, kluizenaar op de berg Osogov, begin 12e eeuw; Nilos, bouwer van het Moeder Gods-klooster in Eipirus; Eleutherius, bisschop van Auxerre, 561; Theodorus, bisschop van Sion (Zwitserland), 4e eeuw; Armeus, monnik, 6e eeuw; Ares, bisschop van Nevers, 6e eeuw; Simplicianus, bisschop van Milaan; en Rochus te Montpellier.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Nikodemos van de Meteora, gedood in 1551; Alkibiades stierf de vuurdood; Basilea, maagd-martelares te Bayeux; Balsemon (Baussange) te Troyes, 5e eeuw; Titus, diaken van Rome, door de Gothen ter dood gebracht toen hij zijn geld onder de armen verdeelde; Ambrosius, de Honderdman, onder Diokletiaan gefolterd, verbrand en verdronken; en Basilios, Demetrios, Dorotheos, Jakobos, Sarantes en Serafim, doodgeslagen in Megaris.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-240/



Jezus met de vrouw die betrapt was in overspel

[Uranopolitis]

17 augustus
De heilige Jacobus, een Italiaanse diaken, vergezelde de heilige Paulinus op zijn missiereizen in Northumbrië, totdat de christenkoning Edwin gevallen was in de noodlottige slag bij Hatfield‚ in 533. Paulinus nam de vlucht en het jonge christendom werd praktisch uitgeroeid.
Jacobus was echter op zijn post gebleven in York, en bracht langzamerhand weer een groep nieuwe christenen bijeen. Toen twee jaar later weer een christenkoning op de troon kwam, werd de missie opnieuw ter hand genomen, maar nu door de monniken van Iona.

De heilige Jeroen, hieromonach en martelaar te Noordwijk. Hij was een van de schotse apostelen die hier het Evangelie kwamen prediken. Hij oefende de zielzorg uit in de omgeving van Noordwijk. Daags na de het feest van de Ontslaping van de Moeder Gods vielen de Noormannen binnen, die alles wat zij tegenkwamen verbrandden, en de bevolking uitmoordden. De oude priester Jeroen werd door hen gefolterd om hem van het geloof te doen afvallen. Toen zij daarin niet slaagden, werd hij onthoofd, in 857.

De heilige abt Liberatus met zijn monniken: de diaken Bonifatius‚ de hypodiakens Servius en Rusticus, samen met Rogatus, Septimus en Maximus. Zij bewoonden een klooster te Capsa in Noord-Afrika. Tijdens de vervolging van de ariaanse koning Hunerik werden zij gevangen naar Carthago gebracht. Omdat zij de godheid van Christus niet wilden loochenen, werden zij na lange kerkerstraf ter dood gebracht, in 483.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Thyrsos, Leukios‚ Koronatos en nog anderen in Caesarea van Bithynië, 3e eeuw; Paulos met zijn zuster, de maagd Juliana te Ptolemaüs in Palestina, na langdurige martelingen onthoofd in 273 (zij worden ook op 4 maart gevierd); Makarios van de Auxentios-berg, om de iconen gedood in 768; en Demetrios Nieuwe martelaar van Samarina in Epiros.

Eveneens op deze dag de heilige Eglon, kluizenaar; Mametus, monnik; en Carloman, monnik, 755.

Heilige Pimen van Ugresh

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-241/



Genezing van de man met een verschrompelde hand

[Uranopolitis]

18 augustus
De heilige Joannes, abt van het klooster te Rila. Hij is de grote asceet van de Orthodoxe Kerk in Bulgarije‚ de patroon en leraar van de Bulgaarse natie. Hij werd in 876 geboren in de omgeving van het huidige Sofia. Gedreven door de liefde tot God verliet hij alles en vestigde zich in het bergachtige woestijngebied Rila. Daar leefde hij in het gezelschap der wilde dieren, hij leed honger en dorst, koude en hitte en naaktheid. ‘De blauwe hemel was zijn dak, de aarde zijn bed, het gras zijn voedsel’, zegt de oude levensbeschrijving.
Door het woeste dal van de Rila-rivier drong hij steeds dieper de ontoegankelijke bergen binnen, waar later het beroemde klooster gebouwd zou worden. Maar hij hield daar verblijf in een grot en wijdde zich geheel en al aan vasten en gebed.
Het duurde niet lang of men kwam hem bezoeken voor raad en hulp. Leerlingen wilden bij hem leven en bouwden cellen en een kerkje, dicht bij de grot van Joannes. Dit leven hield hij een halve eeuw vol, tot aan zijn dood in 946. Hij was toen 70 jaar oud. Zijn lichaam bleef bewaard als een kostbare schat. Velen vonden troost bij zijn graf in de vijf eeuwen van de Turkse overheersing, toen zovelen in het ongeluk werden gestort.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Leo, verdronken bij Myra; Juliana, ter dood gebracht nabij Strobilos; en Rusticus, bisschop van Cahors, gedood in 630.

Eveneens op deze dag de heilige Joannes V, patriarch van Konstantinopel van 669 tot 674; Barnabas en Sofronios uit Athene deden ascese op de berg Mela bij Trapezunt in Armenië, en zijn gestorven in het begin van de 5e eeuw; Christoforos, abt van het klooster op de Mela; Sofronios van de skite van de heilige Anna op de Athos; Arsenios de Nieuwe, van Paros; Firminius, bisschop van Metz rond 400; Ago, bisschop van Poitiers, 8e eeuw; Eonius, bisschop van Arles, 502; Laudulphus, bisschop van Evreux, 600; en Milo, kluizenaar, 740.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.



https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-242/



Jezus en de rijke jonge man (Lukas 18)

[Uranopolitis]

19 augustus
De heilige Julius, een Romeins senator, is met knuppels doodgeslagen tijdens de vervolging van Commodus. Hij was in het christendom onderricht door de heilige Eusebius, Peregrinus, Vincentius en Pontianus, die hem ook bijstonden bij het verdelen van zijn bezittingen onder de armen.

Gedachtenis van de Verschijning van het heilig Kruis. Toen Konstantijn zich opmaakte voor de beslissende strijd tegen Maxentios, zag hij in de buurt van Trier, op klaarlichte dag, een geweldig kruis aan de hemel, stralender dan de zon. In zijn ontzetting las hij rond het kruis de woorden: ‘ln dit teken overwin’.
Heel de legerschare was hiervan getuige, en ogenblikkelijk werden strijdvaandels vervaardigd met dit symbool, waardoor de moed en het zelfvertrouwen geweldig werden aangewakkerd.

De heilige Mochteus, de zoon van een Engelse bard, kwam met zijn ouders naar Ierland tegen het begin van de 6e eeuw. Zij waren christenen en met grote vreugde verwelkomden zij de heilige Patrick. Deze zond hem naar Rome, waar hij een tiental ijverige priesters bijeenbracht om Patrick te gaan helpen. Mochteus vestigde zich toen in Louth, waar hij misschien ook bisschop is gewijd. Hij was de jongste en langstlevende leerling van de heilige Patrick. Hij is gestorven in 535.

De heilige Sebaldus, zoon van een Deens stamhoofd‚ werd grootgebracht aan het hof van koning Dagobert. Van 733 tot 739 was hij in Rome, toen ook de heilige Willibald daar verbleef. Met hem trok hij naar de wilde stammen in Duitsland. Daar werkte toen ook de heilige Bonifatius. Willibald vestigde zich in Eichstadt, terwijl Sebaldus meer naar het noorden trok, naar de streek van het huidige Neurenberg, waar hij nog steeds bijzonder vereerd wordt.
Hij wist de ijzige harten der onwillige Germanen tot vurige liefde voor Christus te brengen. Dit wordt op poëtische wijze uitgedrukt in de volgende legende: Sebaldus kwam op een van zijn missiereizen door en door verkleumd in een boerenhut. Tevergeefs trachtte hij zijn bevroren handen en voeten wat op te warmen bij een smeulend vuurtje. De norse boer weigerde zijn hout te gebruiken voor die vreemdeling, al had de boerin medelijden met hem. Sebaldus vroeg haar toen de lange ijspegels af te slaan die aan de dakrand hingen, en die op het vuur te gooien. Hoog schoten nu de vlammen op en verwarmden het steenkoude huis.
Over zijn dood wordt verteld: Toen hij opgebaard lag voor de begrafenis was daar ook een door hem bekeerde vrouw, die uit boete voor haar zondig leven een zware ijzeren band rond haar arm droeg. Toen zij in een plotselinge beweging haar hand boven het lijk uitstrekte om een kaars die dreigde te vallen weer recht te zetten, barstte het ijzer en de boei viel van haar arm. Dit was voor haar een teken dat op Sebaldus’ voorspraak haar talrijke zonden waren vergeven.

De heilige Marianus leefde weggescholen in het Franse woud bij Bourges in de 6e eeuw. Slechts zelden, op bepaalde dagen, liet hij bezoekers toe om met hen te spreken, meestal wist hij zich onvindbaar te maken. Toen hij op zijn gewone tijd toch niet gezien werd, kwam er een zoekactie op gang. Diep in het bos werd toen zijn dode lichaam gevonden. Door de wonderen die bij zijn graf gebeurden, werd hij als een heilige beschouwd.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: de soldaat Eutychianos en Strategikos werden samen in het vuur omgebracht; Mandrianus en Flavianus ter dood gebracht in Toulon; en Magnus, bisschop van Anagni, onder Decius vermoord.


Eveneens op deze dag de heilige Pitirim, bisschop van Perm; Crescentia, maagd te Parijs rond.400; Elaphus, bisschop van Chalons-sur-Marne, 580; Geninus, bisschop van Vannes, 6e eeuw; de priester Donatus, die als kluizenaar leefde in de streek Sisteron; en Flufinus te Mantua.

Gedachtenis van de icoon van de Moeder Gods Donskaja.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-243/



De aankondiging van de geboorte van Johannes de Doper door artsengel Gabriël aan Zacharias

[Uranopolitis]

20 augustus
De heilige Philibert heeft een aantal kloosters gesticht, waaronder de beroemde abdij van Noirmoutier op een eilandje in de Loire-monding. Daar is hij ook gestorven in 684.

De heilige Oswin, koning van de Deirans in Northumbrie. Hij was een aantrekkelijke persoonlijkheid, zowel van uiterlijk als van innerlijk. Zachtmoedig en zorgzaam voor allen die zijn hulp vroegen. Hij was zo toegankelijk, hoffelijk en edelmoedig dat er bijna getwist werd om de eer aan zijn hof te mogen dienen.
In de jaren van zijn ballingschap onder de Saksen was hij christen geworden, en hij was zeer bevriend met de heilige bisschop van Lindisfarne, Aidan, afkomstig van Iona. Aidan volbracht al zijn missietochten te voet, maar Oswin schonk hem zijn beste paard zodat hij tenminste droogvoets de vele rivieren kon oversteken. Terwijl Aidan zo gebruik maakte van het rijk getuigde rijdier, ontmoette hij een arme boer die bij hem zijn nood klaagde. Zonder aarzelen gaf de bisschop hem het kostbaar geschenk in handen.
Toen hij daarna weer eens bij Oswin op bezoek was, vroeg deze hem waarom hij zijn gave zo van de hand had gedaan. Aidan vroeg hem verbaasd: ‘Maar koning, is de zoon van een merrie dan meer waard dan een kind van God?’ Terwijl Oswin zich bij het vuur stond te warmen vóór hij aan tafel ging, dacht hij over deze woorden na. Plotseling deed hij zijn zwaard af, knielde neer voor de voeten van Aidan en vroeg vergeving, terwijl hij zei: ‘Nooit zal ik meer spijt hebben over iets van mij dat aan Gods kinderen gegeven wordt’.
Vol vreugde zat de koning daarna aan tafel, maar de gezellen van Aidan zagen hoe er tranen vloeiden langs zijn gegroefde wangen. Een van hen vroeg in het Keltisch, dat de koning niet verstond, waarom hij treurig was. ‘Omdat ik zie dat zulk een edele koning niet lang zal leven: zijn oproerig volk is hem niet waard’. Het duurde ook niet lang of Oswin werd door de huurmoordenaars van zijn rivaal gedood, in 651.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Heliodoros en Dosa, gefolterd en omgebracht in Perzië, 380; Fotina, gedood buiten de poort van de Blacherna- kerk; Reginos en Orestes werden eerst in Karchedon en later op Cyprus gemarteld, en daar ter dood gebracht; en Filippos, bisschop van Heraklios.

Eveneens op deze dag de heilige Amadour (Amator), de stichter van de schrijn van Rocamadour; Leovigildus en Christophorus, monnik-martelaren te Cordova, door de Arabieren gedood; Porphyrius te Rome; Maximus te Chinon in Zuid-Frankrijk; Hadoïnus, bisschop van Le Mans, 7e eeuw; en Mesmus, monnik te Chinon, 5e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

Hiëromartelaar Hermogenes, bisschop van Tobolsk en Siberië, en samen met hem vermoorde priester Peter Karelin

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-244/

De engel verkondigt in de droom aan rechtvaardige Jozef de geboorte van Christus

[Uranopolitis]

21 augustus
De heilige Paternus uit Alexandrië was op pelgrimstocht naar Rome gekomen, om de graven van de apostelen te vereren. Hij werd door christenen meegenomen naar Fondi in Campanië. Terwijl hij daar was, brak opnieuw de vervolging uit, en Paternus haalde ‘s nachts de weggeworpen lichamen van de martelaren, om ze op passende wijze te begraven. Tijdens dit liefdewerk werd hij betrapt, en daarop mishandeld en in de gevangenis geworpen. Daar overleed hij aan de opgelopen verwondingen.

De heilige Kornelios (Korneli) met zijn leerling Abramios. De heilige Korneli was afkomstig uit Pskov. Zoals vele Russische monniken had hij heimwee naar het woeste noorden, de onherbergzame koude gebieden die het pendant vormen van de hete Afrikaanse woestijn. Hij gaf gehoor aan deze innerlijke roepstem en begon steeds verder noordwaarts te trekken, door heel Finland heen, tot hij kwam aan de oever van de Witte Zee. Daar bouwde hij een cel op het eilandje Palii en leefde daar in volkomen eenzaamheid voor het oog van God.
Maar, zoals vaak gebeurde, zijn verblijfplaats werd ontdekt door bewoners van de streek, die geregeld door het gebied zwierven op jacht of op voedseltocht. Sommigen werden aangetrokken door zijn raadselachtige persoonlijkheid: hoe kon iemand zonder steun in leven blijven in zulk een vijandig gebied? Maar er ging iets bijzonders van hem uit, er was een gloed van innerlijke warmte om hem heen, het was goed bij hem te zijn.
Er werd over hem gesproken als iets bijzonders, het gerucht verspreidde zich, en weldra kwamen andere geestelijke zoekers, en na een kennismaking wilden ze bij hem blijven. De kiem van een klooster was gelegd. Er werd een kerkje gebouwd, er kwamen steeds meer monniken die het harde leven wilden delen, maar het door hun samenwerking ook draaglijker maakten, zodat weer anderen deel konden hebben aan een leven waar ze met weinigen niet toe in staat zouden zijn geweest. Vanzelfsprekend was Korneli de eerste abt van deze gemeenschap, en zo vond het monastieke hesychasme weer beoefenaars in de Russische woestenij.
Hij hield echter vast aan bepaalde gewoonten uit zijn kluizenaarstijd. Zo was er een bepaalde grot waar hij vaak heenging om in stilte te bidden. Toen hij daar eens op heel bijzondere wijze in gebed verzonken was, verscheen hem de Verlosser, met een kruis in de hand, waarmee Hij hem zegende. Dit visioen gaf voor Korneli de doorslag: hij wilde die grot, waar hij de Meester had ontmoet, niet meer verlaten. Zijn eerste volgeling, Abramios, die met hem de moeiten van het zware begin gedragen had, stelde hij aan als zijn opvolger, terwijl hij dag en nacht in dat stukje hemel op aarde bleef. Niet lang daarna is hij gestorven, in het jaar 1420.

De heilige Luxorius, Cisellus en Camerinus tijdens de vervolging van Diokletiaan, op Sardinië. Luxorius, een soldaat of officier, want hij kon lezen, was toevalligerwijze in het bezit gekomen van een boek met psalmen. Hij was getroffen door hun schoonheid en las ze geboeid. Vooral psalm 85, met de woorden:

‘Uws gelijke is er niet onder de goden, Heer;
niets evenaart Uw werken.
Alle volkeren die Gij gemaakt hebt, Heer,
zullen komen en voor U neervallen;
zij zullen Uw Naam verheerlijken’‚
trof hem diep, en hij voelde in zijn hart dat daarin werd gesproken over de God van de christenen, waarover hij wel eens wat had gehoord.
Hij zocht naar een gelegenheid om een dienst van de christenen bij te wonen. Toen hij daar binnenkwam werd juist psalm 118 gezongen:
‘Schenk vergelding aan Uw dienaar,
maak mij levend om Uw woorden te onderhouden;
open mijn ogen om de wonderen van Uw wet te onderscheiden,
ik ben immers een vreemdeling op aarde,
verberg niet voor mij Uw geboden.
Mijn ziel wordt onophoudelijk verteerd
door het verlangen naar Uw oordelen’.
Hij voelde zich aangesproken in heel zijn wezen en begon zich steeds meer in de zaak te verdiepen. Hij kreeg nu ook de profeten in handen en toen hij de Evangelies zelf te lezen kreeg, was zijn ziel als een dorstig land dat nu verzadigd werd met weldoend water. Zijn hart ging uit naar Christus en hij werd gedoopt. De vreugde die hem doorstroomde veranderde geheel zijn wezen, zodat het ook voor zijn omgeving duidelijk werd wat er gebeurd was. Hij werd dan ook al spoedig als christen aangebracht en gevangen genomen, samen met de twee jongetjes Cisellus en Camerinus, die nog hun witte doopkleding droegen.
De rechter beval hem Christus te verloochenen. Maar Luxorius riep uit: ‘Hoe kan ik Hem verloochenen wanneer heel mijn binnenste uitroept: Hij is mijn God. Dat is toch onmogelijk!’ Hij werd vastgebonden en gegeseld. Zodra de slagen vielen, begon hij zijn geliefde psalm te zingen. De kleine jongens, die eerst angstig in elkaar gedoken waren, schepten hierdoor weer moed en ook zij beleden dat ze christen wilden blijven. De vervolging had nog niet het sadistische stadium bereikt: alle drie werden nu eenvoudig onthoofd, in het jaar 303.

Abramios van Smolensk

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-245/

Een nare voorval van profeet Elisa met kinderen

Profeet Elisa en de Sunamitische vrouw

[Uranopolitis]

22 augustus

De heilige Anthusa, bisschop Athanasios‚ met Charesimos en Neofytos, de persoonlijke bedienden van Anthusa. Zij was uit een voornaam heidens geslacht in Seleucië en ontving in het geheim de doop uit de handen van de bisschop van Tarsos, Athanasios. Zij was daar met haar beide bedienden heengegaan onder voorwendsel dat zij haar oude voedster wilde bezoeken. Zij liet hen echter alleen teruggaan en zelf ontvluchtte zij de stad en trok naar de woestijn. Daar vond zij een kleine oase waar ze nog 23 jaar heeft geleefd, zonder ooit iemand te zien, waarna zij in vrede is gestorven. De wraak van de ouders richtte zich tegen de bisschop en de beide huisbedienden, die samen met Anthusa het geloof hadden aangenomen. Zij werden onthoofd onder Aurelianus (253-259).

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Timotheus, langdurig gefolterd en tenslotte onthoofd aan de weg naar Ostia in Rome; Hippolytus, vermaard om zijn geleerdheid, te Porto in een put verdronken onder Alexander; Antoninus, onthoofd te Rome; Epictetus, Felix, Maprilis, Martialis en nog anderen te Porto; Maurus en zijn medemartelaren te Reims; Fabricianus en Philbertus in Spanje; en Gunifortus te Pavia.

Eveneens op deze dag de heilige Bogolep van het Païsios van Uglitzklooster.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-246/



De besnijdenis van Jezus Christus

[Uranopolitis]

23 augustus

De heilige Kallinikos, een priester van de kerk van de Moeder Gods van Blacherna in Konstantinopel, werd in 698 tot patriarch gekozen. Op den duur kreeg hij onenigheid met keizer Justinianos, de reden is niet duidelijk. Het schijnt dat Justinianos de patriarch opdroeg een gebed te lezen voor de afbraak van een kerk, waarop deze antwoordde dat er alleen gebeden waren voor de opbouw van een kerk. De keizer zette door, de kerk werd afgebroken, maar kort daarna werd Justinianus afgezet, verminkt en in ballingschap gezonden.
Tien jaar later kwam hij op de troon terug en hij ontlaadde al zijn wrok op Kallinikos. Hij liet hem, na een patriarchaat van 12 jaar, de ogen uitsteken en de tong uitsnijden. Toen dit nog niet genoeg was om alle contact met anderen te verhinderen, liet hij hem naar Rome vervoeren en daar levend inmetselen. Toen twee weken later de muur werd opengebroken, bleek Kallinikos nog in leven te zijn, maar wel stervende. Vier dagen later was zijn marteling ten einde. Hij bleef in Rome begraven, in 705.


De heilige Eutyches en Florentius. Zij waren monniken in het klooster van Nursia in Italië. Eutyches werd daar abt, tot aan zijn dood in 540. Florentius werd helper van bisschop Vicentius van Fulsnium en stierf in 547.

De heilige Asterios, Klaudios en Neon, drie broers, werden door hun stiefmoeder als christenen aangebracht tijdens de vervolging van Diokletiaan. Na wrede folteringen werden zij gekruisigd. Samen met hen stierven ook Donvina en Theonilla.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Minervius en Eleazar met zijn 8 zonen ter dood gebracht in Lyon; Timotheus en Apollinaris, gemarteld in Reims; Altigianos en Hilarinos, gedood in 731; Quiriacus, bisschop van Ostia, met de priester Maximus, de diaken Archelaus en nog anderen die met hun leven getuigd hebben onder Alexander; en Donatus, Fructuosa, Restitutus en Valerianus met nog 12 anderen, die de martelkroon verwierven in Antiochië.

Eveneens op deze dag de heilige Nikolaas van Sicilië, deed askese op de berg Neotaka op het eiland Euboia; Antonios, bisschop van Sarda,1e helft 10e eeuw; Flavianus, bisschop van Rouen, 544; de priester Gildard, 7e eeuw; de monnik Veredemus,7e eeuw; Zacheas, de 4e bisschop van Jeruzalem; Theonas, bisschop van Alexandrië; Victor, bisschop van Utica in Noord-Afrika; en Flavianus, bisschop van Autun.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-247/



De aanbidding van Jezus door de Wijzen uit het Oosten

[Uranopolitis]

24 augustus

De heilige Kosmas van Aitola, nieuwe hiëromartelaar en apostelgelijke. Hij heette Konstas en was geboren in een klein dorpje van Aetolië, in het jaar 1713. Hij kreeg een goede opvoeding, hoewel de dichtstbij liggende school op 8 km afstand lag. Toen hij ongeveer 20 jaar oud was, werd hij zelf leraar in verschillende dorpen. In de veertiger jaren hoorde hij dat op de Athos een academie was gesticht door de grote geleerde Eugenios Bulgaris. Door dit bericht werd hij bijzonder getroffen, en met verschillende van zijn eigen leerlingen trok hij daarheen om zijn studies te voltooien. En hoewel hij zelf nog geen monnik was, kon zijn ernstige en toegewijde levenswijze niet anders dan monastiek worden genoemd.
Na 5 of 8 jaar kwam er helaas een einde aan het bestaan van de academie. Konstas had de Athos lief gekregen en trad in bij het klooster Filotheou, waarmee hij in die jaren had kennisgemaakt. Hier kreeg hij de monnikswijding en de naam Kosmas. Op aandringen van de andere Vaders werd hij priester gewijd, toen er een opvolger voor de gestorven celebrant nodig was. Maar steeds sterker werd zijn overtuiging dat het een plicht was van de ontwikkelden om het gewone volk te gaan onderrichten in het geloof. Te zeer werd het betere onderwijs beperkt tot de welgestelden en de families der machtigen. En steeds meer drong zich daarbij ook de vraag aan hem op of het niet ook zijn eigen plicht was in die behoefte te voorzien.
Na vurig gebed opende hij blindelings zijn Bijbel, en zijn oog viel op vers 10 : 24 uit de eerste Korinthenbrief: “Niemand moet uit zijn op zijn eigen belangen, maar op die van anderen”. Hij legde dit voor aan zijn geestelijke vader en zijn abt en verkreeg hun toestemming. ln 1760 reisde hij naar Konstantinopel, waar zijn broer Chrysanthos leraar was. Die bracht hem de grondregels van de retorica bij, zodat hij zijn toespraken wat methodischer zou kunnen inrichten. Hij sprak over zijn ideaal met als godsdienstig bekend staande bisschoppen en leraren, die hem allen steunden in zijn plannen. Van patriarch Serafim kreeg hij een schriftelijke opdracht om overal te mogen prediken.
Zo begon hij zijn apostolische werk, eerst in de kerken van de stad, dan in de rondom gelegen dorpen, in steeds wijdere kringen: Hij had een grote natuurlijke welsprekendheid en hij sprak in de taal van het gewone volk. Zijn roem verbreidde zich snel en waar hij kwam daar stroomden menigten samen om hem te horen.
In 1775 had hij heel Griekenland en de eilanden doorkruist, en hij keerde terug naar de Athos. Daar bezocht hij de kloosters en skiten, en hij legde zich weer toe op de studie van de heilige vaders. Maar de herinnering aan de geestelijke honger van het volk bleef knagen aan zijn hart, en opnieuw begon hij zijn kruistocht. En hoe eenvoudig en rustig zijn woorden ook klonken, zij waren bezield door de kracht van de Heilige Geest, en gedurende zijn preken vonden niet zelden wonderbare genezingen plaats.
De toegestroomde menigten werden weldra zo groot dat Kosmas zijn onderricht in de open lucht ging houden. Hij liet dan door de gelovigen een groot houten Kruis maken en oprichten, waarbij hij dan zijn eigen opvouwbare preekstoel plaatste. Het Kruis bleef dan achter, opgericht als herinnering aan die prediking. En ook daar gebeurden achteraf nog wonderen.
Maar naast charismatisch prediker bleef hij tegelijk de leraar. Van het enthousiasme dat zijn komst opwekte, maakte hij gebruik om scholen te stichten, zowel lagere als middelbare. Hij hield gloeiende bedelpreken en bracht geld bijeen voor meer dan 200 volksscholen en een 10-tal hogere scholen. Hij zorgde voor boeken, leerboeken en geestelijke lectuur. Er wordt ook gesproken over meer dan 4000 koperen doopbekkens in edelsmeedwerk, die als monumenten voor zijn missieprediking in de kerken achterbleven. Hij deelde gebedssnoeren uit en leerde de mensen het Jezus-gebed. Het aantal kruisjes dat hij uitdeelde, beliep het half miljoen, waarbij hij de ontvangers vroeg te bidden voor vergeving van zonden voor hen die zijn werk door hun gift hadden mogelijk gemaakt.
Zijn missiereizen werden tot een hele organisatie. Op den duur trokken 40 tot 50 priesters met hem rond. Op grote draagbare standaards werden tot voorbereiding voor de prediking honderden kaarsen gebrand, die hij eerst had uitgedeeld, en bij dat licht werd de Vigilie gehouden. Dan werd met de priesters de Dienst van de Oliezalving gehouden, en wanneer allen de zalving hadden ontvangen, hield Kosmas zijn preek. En daarna zorgde hij voor eten voor de duizenden die van alle kanten gekomen waren.
Voordat Kosma ergens met zijn missiewerk begon, vroeg hij eerst zegen aan de plaatselijke bisschop en toestemming bij het Turkse bestuur. Dit was altijd goed gegaan, tot hij in 1779, in een Albaans dorp, met enkele monniken die bij hem waren, gevangen genomen werd. Later bleek dat er een aanklacht was ingediend dat hij werkte ten bate van de Russen, de erfvijanden van de Turken. Kosmas werd onder een voorwendsel buiten de bewoonde wereld gebracht en op een stille plaats, bij een rivier, gewurgd. Zijn naakte lichaam werd, met een steen verzwaard, in de rivier geworpen, op de 24e augustus.
Zodra dit nieuws tot de bevolking doordrong, werd er een grote zoekactie op touw gezet, en met sleepnetten werd de rivierbodem afgezocht, zonder resultaat. Een priester van het Moeder Gods-klooster bij Kolikontasi liet zich niet ontmoedigen, en in zijn roeiboot bleef hij zoeken naar het lichaam van de heilige die zulk een diepe indruk op hem had gemaakt. En op de derde dag, terwijl hij biddend over de rivier dwaalde, zag hij het vereerde lichaam rechtop drijven in het water. Hij ging erop af, kuste het hoofd, trok het lichaam uit het water, en bekleedde het met zijn eigen tuniek. Zo bracht hij hem naar het klooster, waar Kosmas begraven werd in een eregraf aan de buitenkant van het altaar. Ook daar geschiedden vele wonderen.
Later liet de Turkse grootvizier, die Kosmas tijdens zijn leven gekend had, een klooster bouwen, gewijd aan de gedachtenis van de heilige Kosmas, want hij had de overtuiging dat hij een Man Gods was geweest. Het lichaam van de heilige is naar dat klooster overgebracht. De gedachtenis van de heilige Kosmas wordt ook gevierd op 4 augustus.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-248/



De moord van de kinderen in Bethlehem in opdracht van koning Herodes. Zij worden ook als martelaren vereerd ofschoon ze vermoord waren om een andere reden dan het geloof in Christus. 14 000 in aantal.

[Uranopolitis]

25 augustus
De heilige Gregorius, bisschop van Utrecht, was geboren in 707. Als jonge priester trok hij de aandacht van de heilige Bonifatius, en deze nam hem mee voor zijn missiewerk in de noordelijke Nederlanden. Na de dood van Bonifatius in 754, kwam hij aan het hoofd van het missiewerk onder de Friezen (het is echter niet zeker of hij de bisschopswijding ontvangen heeft). Wel stond de beroemde Utrechtse kloosterschool gedurende 25 jaar onder zijn leiding, en deze kwam toen tot grote bloei. Verschillende heiligen hebben daar hun opleiding ontvangen. Hij onderscheidde zich in deze ruwe tijden door zijn christelijke zachtmoedigheid en toen zijn beide halfbroers door de heidenen waren vermoord, wist hij de moordenaars te bekeren, waarop ze vrijgelaten werden. Hij is gestorven te Maastricht in 775 en werd begraven in de Sint Salvator. Een deel van zijn relieken bevindt zich in Susteren, en een ander deel in de St. Gregorius- kerk in IJmuiden.

De heilige Genesius was griffier bij de rechtbank in Arles. Hij weigerde de onrechtvaardige plakkaten tegen de christenen af te schrijven, en verscheurde de lijsten die al opgehangen waren. Hij verklaarde liever christen te zijn dan aan zulke gemeenheden mee te werken. Hij werd onthoofd in 303, en zo gedoopt in zijn eigen bloed.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Akakios, Gregorios, Lukianos en Papianos, die samen met de apostel Bartholomeos (11 juni) ter dood zijn gebracht; Eusebius, Peregrinus, Pontianus en Vincentius, doodgefolterd te Rome onder Commodus; de diaken Nemesius met zijn dochter, de maagd Lucilla, te Rome gemarteld en onthoofd onder Valerianus; Julianos, gedood in Syrië; Maginus, vermoord in Taragona; en Geruntius, bisschop van ltalica in Spanje, na foltering in de gevangenis gestorven.

Eveneens op deze dag de heilige Joannes van Kappadocië, patriarch van Konstantinopel, 518-520; Epifanios, patriarch van Konstantinopel, 520-535; Probatius in de Provence; Severus, abt te Agde, 5e eeuw; Marcianus, abt te Apt, 485; Yrieux, abt, 591; Hunegonda, maagd, 690; Thomas, bisschop van Hereford, gestorven in ltallë; en Patritia, maagd te Napels.

Apostel Bartholomeüs, vandaag wordt overbrenging van zijn relieken herdacht.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-249/



Johannes de Doper doopt en predikt in de woestijn.