De levens van de heiligen voor elke dag - oktober

[Uranopolitis]

1 oktober

De heilige Sabbas van Wisjera, werd tot hegoumen gekozen van het Sabbas-klooster bij Twer. Hij weigerde echter dit ambt en trok naar de Athos. Later keerde hij naar zijn vaderland terug en stichtte een klooster aan de Wisjera, niet ver van Novgorod. Daar voleindigde hij zijn ascetisch leven op een zuil tot hij stierf in 1460.

De monnikmartelaar Michaël, hegoumen van het Sowa-klooster bij Sebastopol. Hij werd samen met 36 van zijn monniken onthoofd door de Arabieren die het klooster hadden overvallen, tijdens de regering van Konstantijn en lrene (780-797).

De heilige martelaar Domninos uit Thessalonika‚ waar hij ter dood werd gebracht op bevel van keizer Maximiaan (286-305), omdat Domninos het gewaagd had Christus te blijven prediken terwijl de keizer in de stad gekomen was om daar een paleis voor zichzelf te bouwen.

De heilige Johannes met de bijnaam Kukuzelis, omdat hij uitsluitend van rauwe bonen leefde. Hij was afkomstig uit Bulgarije maar nadat zijn vader gestorven was, werd hij opgevoed in Konstantinopel. Daar werd hij om zijn muzikale begaafdheid dirigent van het koor van het keizerlijk paleis doch hij weigerde het voordelige huwelijk te sluiten dat de keizer voor hem had gearrangeerd, omdat zijn verlangen uitging naar het monnikschap.
Hij profiteerde van het bezoek van de hegoumen van de Grote Laura en vroeg een onderhoud, zonder zijn positie bekend te maken. Na een gesprek van enkele uren oordeelde deze dat het hier een echte roeping betrof, en hij nam hem mee naar de Athos‚ waar hij de opdracht kreeg de kudde bokken te hoeden in het bergland. Daar leefde hij in de eenzaamheid, wijdde zich dag en nacht aan het gebed en zong daarbij de lof van God.
Een medebroeder hoorde per toeval de unieke schoonheid van deze zangstem‚ en zo kwam zijn identiteit aan het licht. De hegoumen wist van de keizer, die overal naar Johannes had laten zoeken, de toestemming te verkrijgen dat deze tot aan zijn dood in de Grote Laura van de heilige Athanasios mocht blijven, waar hij een kluis betrok en alleen zondags bij de andere monniken zong in het koor. Hij is in vrede gestorven, maar de bronnen zijn uiterst vaag over de tijd van zijn leven. De schattingen lopen uiteen van de 12e tot de 15e eeuw.

De heilige Gregorios, koorleider in de Grote Laura op de Athos. Gestorven in 1360, maar deze datum is even onzeker als die van Johannes Kukuzelis.

De heilige Nicetius‚ bisschop van Trier van 527 tot aan zijn dood in 566, nadat hij eerst aan het hoofd had gestaan van een abdij. Hij won de harten van de nog barbaarse Franken door zijn edelmoedig en onverschrokken optreden. Maar toen hij koning Clotarius I in de ban had gedaan om diens wreedheid en openlijke misdrijven, werd hij uit het rijk verbannen in 560. Diens opvolger Sigebert l haalde hem naar Trier terug.
Aan zijn mening werd hoge waarde gehecht op een aantal concilies, en zijn correspondentie strekte zich uit tot keizer Justinianos in Byzantium.
[...]
De heilige martelaar Piaton uit Beneventum werd vanuit Rome naar Gallië gezonden als metgezel van de heilige Dionyssius van Parijs. Hij predikte in de streek van Rijssel en Doornik, en werd door de barbaren gedood te Seclin, rond 287.

De heilige Bavo (Aldowin, dwz. “door allen geliefd”), graaf van Haspengouw, was gelukkig getrouwd en leidde een plezierig en nogal losbandig leventje. Zij kregen een dochter, de latere heilige Adeltrudis. Toen zijn vrouw stierf was Bavo volkomen verslagen. Heel het leven scheen hem waardeloos, er was niets meer waar hij enig plezier in kon scheppen. Hij klaagde zijn nood bij de heilige bisschop Amandus. Deze nam hem omstreeks 640 aan als boeteling en raadde hem aan zijn goederen uit te delen aan de armen, en hen schadeloos te stellen wie hij onrecht had aangedaan. Bavo ging zo ver dat hij een man, die hij ten onrechte als slaaf had verkocht, bij diens terugkeer vroeg hem kaal te scheren en tot het einde van de Grote Vasten in boeien te slaan. Op Witte Donderdag werd hij door de heilige Amandus bevrijd en waarschijnlijk priester gewijd.
Bavo was nu volkomen onder de bekoring geraakt van deze heilige bisschop. Hij volgde hem op al diens missiereizen om hem maar steeds over God te horen spreken. ln hem ontwaakte het verlangen naar een geestelijk leven. Op den duur keerde Bavo naar Gent terug, waar hij rekluus werd in het klooster dat hij daar had gebouwd, en dat onder het bestuur stond van de abt Floribertus. Na een heilig leven is hij daar gestorven rond 659.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Verissimus, met zijn zusters Maxima en Julia, die in Lissabon hun lijden hebben voltooid onder Diokletiaan; Aretas met nog vele anderen te Rome; Germana, gedood te Bar-sur-Aube; en Priskos, Kreskens (Crescens) en Evagrios te Tomi in Pontus.

Eveneens op deze dag de heilige priester Severus te Orvieto; de abt Sullavus, 6e eeuw; de maagd Urlella, 7e eeuw; de kluizenaar Vulgis‚ 6e eeuw; Wasnulphus (Wasnon), waarschijnlijk 7e eeuw; Albinus (Albaud), bisschop van Poul, 6e eeuw; en Dodon, Moustiers-en-Fagne, 8e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-636/



Volksoproer van de Efeziërs onder leiding van de zilversmid Demetrius

[Uranopolitis]

2 oktober
De heilige Leodegar (Leger), 616 – 679, en zijn broeder Gerinus, die door de wraakzucht van Ebroin eveneens ter dood was gebracht en daarom in Frankrijk als martelaar wordt vereerd. Leodegar, van vorstelijke afkomst, was van jongsaf bestemd voor een kerkelijke loopbaan. Op 20-jarige leeftijd was hij diaken bij zijn oom, de bisschop van Poitiers, en toen hij 35 jaar oud was, werd hij aangesteld tot abt van het klooster van de heilige Maxentius aldaar. Hij was een bekend geleerde, vooral op juridisch gebied, en docent van canoniek recht. Ook het klooster bestuurde hij op strikte en tegelijk verstandige wijze.
In 663 werd hij bisschop van Autun, dat verscheurd was door partijschappen ten gevolge van de opvolgingsstrijd om de zetel. De ene kandidaat had de andere laten vermoorden, en zo zichzelf ook uitgesloten. Met militaire macht werd toen Leodegar aan het hoofd van het diocees gesteld omdat hij het vermogen had vertoond op zeer strikte wijze het recht te handhaven. Hij wist weer geregelde toestanden te scheppen, bouwde een gasthuis en herstelde de kathedraal. Tegelijk speelde hij een belangrijke rol bij het bestuur van koningin-regentes Bathilde.
Zijn politieke bezigheden werden hem later noodlottig toen hij deel uitmaakte van de strijdende partijen om de troon. Autun werd belegerd en na bloedig verzet ingenomen. Leodegar trad de vijanden tegemoet, werd gevangen genomen en hem werden de ogen uitgestoken terwijl hij zich niet liet binden en onafgebroken psalmen en lofliederen zong. Daarna werd hij in goedgunstige gevangenschap gehouden tot hij, naar aanleiding van een nieuwe samenzwering, samen met zijn broer gemarteld werd, waarbij hem de lippen en een stuk van de tong werden afgesneden. Zijn broer werd gestenigd maar Leodegar werd door Hermenar, de nieuw benoemde bisschop van Autun, verpleegd en naar de monialen van Fécamp gezonden, waar hij goed verzorgd werd. Hij herkreeg volledig het gebruik van zijn tong, hoe geschonden hij er ook uitzag. Hij predikte weer even vloeiend als vroeger en vierde dagelijks de heilige Liturgie. In een brief troost hij zijn moeder over haar moeilijke omstandigheden nu zij gedwongen in een klooster was geplaatst, en over het verlies van haar zoon. Hij vermeldde zijn eigen blindheid en verminking, maar uitte geen enkele klacht.
Twee jaar later werd Leodegar voor het bisschopsconcilie te Marly (bij Parijs) gedaagd en schuldig bevonden aan samenzwering tegen de koning, al had hij geen rechtstreekse verantwoordelijkheid voor de moord gedragen. Zijn bisschopsgewaad werd van hem afgescheurd en hem werd het recht ontzegd om nog te celebreren. De hofmeier Ebroin, die al zijn vorige folteringen had veroorzaakt, veroordeelde hem nu ter dood. De intendant van het paleis te Atrecht kreeg de opdracht het vonnis ten uitvoer te brengen. Het viel hem zwaar, maar de heilige bisschop troostte zijn onstuitbaar wenende vrouw en zei dat zij onschuldig was aan zijn dood. Wel vroeg hij zijn lichaam met respect te behandelen, dan zou de hemel haar zegenen. Hij was nu 62 jaar.
Vier knechten namen Leodegar mee in het woud en zagen uit naar een put waarin zij het lichaam zouden kunnen werpen. Drie van hen knielden neer om vergiffenis te vragen. De bisschop knielde en boog zijn nek. De vierde knecht sloeg hem het hoofd af, en toen het lichaam in geknielde houding overeind bleef, trapte hij het omver. Later werd hij zodanig door wroeging verteerd dat hij het verstand verloor. Hij struikelde, viel in een vuur, en liep zulke brandwonden op dat hij eraan stierf. Men kan zich afvragen of iemand, die zozeer in het politieke leven verwikkeld vaas, wel een heilige kan zijn. Feit is dat tijdens zijn deelname aan de regering van koningin Bathilde, het land een ongekende periode van vrede en welvaart beleefde, en dat het niet onterecht was dat hij zich verzette tegen de kuiperijen van de misdadige Ebroin die op niets ontziende wijze aan de macht zocht te komen.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Melar, 8e eeuw; en Primus, Kyrillos en Secundarius‚ ter dood gebracht in Antiochië.

Eveneens op deze dag de heilige monnik Theofilos de Belijder, die onder Leo de Isauriër, omwille van het vereren der iconen, wreed gefolterd, en daarna in ballingschap gestorven is; Anna, de vrome vorstin van Kasjin in Rusland, en later schema-non, gestorven in 1338;
Damaris, de eerste vrouw die zich bekeerd had door de prediking van de heilige apostel Paulos in Athene (Hnd. 18: 34); Kassianos , monnik van Oeglitsj, 1504; en Scarlberga, echtgenote van de heilige Arnold, ter dood gebracht in Les Yvelines.

Heilige Theodoor Ushakov, admiraal. Officieel heilig verklaard voor zijn vroomheid of rechtvaardigheid. Een heilige van vandaag.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-637/

De opwekking van Eutychus door Paulus

De afscheid van Paulus met de presbyters uit Efeze in Miletus

Paulus vaart terug naar Jeruzalem

[Uranopolitis]

3 oktober
De heilige Maximiliaan, bisschop van Baga in Noord-Afrika, die door de Donatisten zwaar mishandeld werd, in de 5e eeuw. Toen hij van een hoge toren omlaag geworpen was, bleef hij voor dood liggen, maar toen de christenen zijn lichaam hadden meegenomen bleek hij nog in leven te zijn. Door liefdevolle verzorging kreeg hij het gebruik van zijn ledematen terug, zodat hij zich nog jaren-als beroemd Belijder, aan de prediking kon wijden.

De heilige Froilanus, bisschop van Leon in Spanje, een bevorderaar van het kloosterleven en beroemd om zijn grote weldadigheid voor de armen, die hij vaak op wonderdadige wijze te hulp kwam.

De heilige Gerard (Gerhard) was als jongen schildknaap van de graaf van Namen. Hij was met een politieke opdracht naar Parijs gezonden, doch keerde na het volvoeren niet terug maar werd monnik in de abdij van de heilige Dionysios bij Parijs, waar hij zich in het bijzonder toelegde op de studie van de Heilige Schrift. Hij was een man van diep geloof, en zijn gebed voor anderen vond vaak wonderbaar verhoring.
Zo kwam hij ook in contact met de hertog van Vlaanderen, die hem in het jaar 931 de opdracht gaf de kloosters in zijn gebied te visiteren en orde op zaken te stellen. Dit harde, ondankbare werk hield hij 20 jaar vol. Toen trok Gerard zich terug in een kluis bij Brogne, het kasteel van zijn voorouders, waar hij korte tijd later gestorven is in 959.

De heilige Ewald en Ewald (Hewald), monniken uit Engeland, beiden priester, die als vreemdelingen leefden in Ierland. Op voorbeeld van de heilige Willibrord trokken zij naar Saksen om daar missiewerk te doen. Daar zij dezelfde naam droegen, werden zij onderscheiden als de zwarte en de blonde Ewald. Beiden waren bezield door diepe vroomheid, maar de zwarte Ewald gold als een groter kenner van de Heilige Schrift.
Zij vonden onderdak, en in afwachting van de ontmoeting met de vorst, hervatten zij hun gewoon godsdienstig leven, waarbij zij dagelijks de verschillende uren van het officie zongen en de Goddelijke Liturgie celebreerden. Dit wekte de woede op van bepaalde heidenen, die bang waren voor de aantrekkingskracht die deze godsdienst zou uitoefenen op de vorst en het volk, zodat zij hen overvielen en doodden bij de in de Rijn uitmondende Aplerbeek, bij Dortmund. (Zij zijn daarom de patroonheiligen van Westfalen.)
Toen de vorst ervan hoorde was hij zeer verontwaardigd en strafte de daders. De lichamen van de beide Ewalden werden gevonden en in Keulen begraven, ongeveer 695.

De heilige monnik Hesychios, een van de toegewijde leerlingen van de heilige Hilarion, die samen met hem verbannen werd uit Gaza, waar Hilarion het eerste klooster had gesticht. Zij vonden een wijkplaats op Sicilië, later op Cyprus. Toen de oude Hilarion gestorven was, liet hij aan Hesychios zijn Nieuwe Testament en zijn monnikskleed na. Deze bleef nog 10 maanden de wacht houden bij het dode lichaam van zijn geestelijke vader, totdat de waakzaamheid der heidenen in slaap was gewiegd, en wist toen zijn gebeente naar Majuma, de haven van Gaza, te smokkelen, zodat de heilige Hilarion in zijn eigen klooster begraven kon worden. De heilige Hesychios is gestorven na 373.

De heilige Menna (Manna) was de dochter van een adellijke Duitse familie in Lotharingen. Zij werd opgevoed onder leiding van de bisschop van Châlons, weigerde het door haar ouders gearrangeerde huwelijk, en vestigde zich met een dienstmeisje in het Vogezer woud. Daar is zij, nog jong, gestorven tegen het einde van de 4e eeuw. Zij werd begraven te Fontenoy-le-Châtel‚ maar haar relieken zijn later overgebracht naar Portsas bij Mirecourt.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Theagenes, de vuurdood gestorven; de maagd Romana die te Beauvais geleden heeft, samen met de heilige Lucianus‚ in 303; Theoktistos, gedood door steniging; en Candidus, te Rome omgebracht bij de Orso Pileato.

Eveneens op deze dag de heilige Cyprianus, bisschop van Toulon, 6e eeuw;

Dionysios de Rekluus van het Kievse Holenklooster‚ 15e eeuw; Juvinus, kluizenaar in de 9e eeuw; Pathus, bisschop van Meaux, 7e/8e eeuw; en Widrad, abt van Flavigny, gestorven in 748.

Heilige Cyprianus en Justina, de ikoon van de orthodoxe parochie in Utrecht

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-638/



Profeet Agabus voorspelt in Cæsarea de gevangenschap van Paulus

[Uranopolitis]

4 oktober
De heilige Ammon (Amon‚ Amoen, Ammonas) de Egyptenaar, de grote eremiet van de Nitrische woestijn. Na de dood van zijn ouders werd hij toevertrouwd aan de broer van zijn vader en deze arrangeerde een huwelijk voor de jongen. Toen zij na de bruiloft naar hun slaapvertrek waren gebracht‚ baden zij samen en Ammon las de brief voor van de Apostel aan de Korinthiërs waarin deze zegt dat “zij die een vrouw hebben moeten zijn als waren zij ongehuwd…” (1 Kor. 7: 29). Zij besloten toen hun maagdelijkheid te bewaren en een afgelegen plaats op te zoeken om zich daar te wijden aan het vasten en het gebed.
Zij trokken dus weg uit Alexandrië en bouwden een hutje op de berg Nitria. Spoedig ontdekten zij dat het samenleven toch te veel moeilijkheden opleverde en daarom gingen zij uiteen om elk afzonderlijk het ascetisch leven te leiden. Ondanks zijn jeugd ging er van Ammon zulk een geestelijke kracht uit, dat zich spoedig een groot aantal broeders rond hem verzamelde. Het heersende gebod was de onderlinge liefde. Wanneer er een nieuwe broeder kwam, dan stond Ammon hem zijn eigen cel af met alles wat zich daarin bevond, en ging zelf ergens anders een nieuwe bouwen. Andere broeders brachten de nieuweling in de nacht levensmiddelen of nuttige gebruiksvoorwerpen om hem te doen gevoelen dat hij welkom was. In enkele jaren had zich zo een ware kloosterstad van monniken gevormd. Sommige broeders vonden het te druk worden en zochten grotere afzondering. Ammon besprak dit met de heilige Antonios, toen deze hem een bezoek bracht, en vroeg hem een plaats uit te kiezen. Nadat zij gegeten hadden na het Negende Uur, trokken zij door de woestijn totdat de zon onderging, en op die plek richtten zij een Kruis op. Daar ontstond nu de Cellen-gemeenschap op een afstand van ongeveer 20 km, waar reeds spoedig ongeveer 600 monniken leefden, elk in een eigen cel. (Opgravingen van de laatste jaren hebben aangetoond dat deze grote getallen niet op overdrijving berusten.) Omdat Ammon belast was met het toezicht op deze monnikengemeenschappen, wordt hij in sommige verhalen van het Vadersboek ook “bisschop” genoemd; het is niet duidelijk of hij ook de bisschopswijding ontvangen heeft.
Maar zelfs in deze functie weigerde hij over anderen te oordelen, zelfs al werd er door anderen sterk op aangedrongen dat hij zijn gezag zou doen gelden. Maar wanneer er over iemand geklaagd werd zei hij slechts: “Verdraag ieder ander zoals God jou verdraagt”. En toch had hij geen zachtaardig karakter. Volgens zijn eigen woorden heeft hij in de woestijn jaar in jaar uit God dag en nacht gesmeekt hem de genade te schenken zijn opvliegendheid te overwinnen. God heeft hem inderdaad geholpen, maar het bleef hem altijd de uiterste inspanning kosten. Eerst na tientallen jaren veroverde hij de innerlijke gelijkmoedigheid‚ zodat het scheen of hij het boos-zijn zelfs niet kende.
Toen eens een jonge vrouw die zwanger geraakt was voor hem werd geleid opdat hij haar zou straffen, zegende hij haar met haar ongeboren kind en liet haar linnen doeken geven om haar te helpen in haar armoede. Maar van de monniken eiste hij dat zij hun gedachten geweld zouden aandoen en om Gods wil de eigen verlangens zouden afsnijden. Want dat is “de enge en nauwe weg”, en dan mogen wij tot Christus zeggen: “Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd”.
Een grote vriendschap verbond Ammon met de heilige Antonios, en zij bezochten elkaar regelmatig. En op grote afstand zag de grote Antonios, die plotseling in extase geraakte terwijl hij met enkele jonge leerlingen aan het spreken was, hoe zijn vriend Ammon opging naar de hemel, begeleid door de zang van een menigte engelen, in het jaar 350.

De heilige Aurea was abdis van het klooster te Parijs, waar geleefd werd volgens de Regel die de heilige Caesarius van Arles geschreven had voor zijn zuster Caesaria. Zij is gestorven in 666. Er wordt van haar gezegd dat zij eens tijdens de heilige dienst de stola afrukte van een diaken, omdat hij zo erbarmelijk vals zong. Haar verscheen toen een engel die haar ernstig berispte, en uit boete sloot zij zichzelf gedurende 7 jaar op in een cel, met als enig voedsel water en brood.


De heilige Crispus en Caius. Crispus was de overste der synagoge van Korinthe, die samen met zijn gezin door de apostel Paulos was gedoopt (Hand.18:8), toen deze verbleef in het huis van de eveneens door hem gedoopte Caius (Ftom.16:23, 1 Kor. 1: 14). Crispus wordt later genoemd als bisschop van Egina; Caius als bisschop van Thessalonika.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-639/

Paulus spreekt tot de menigte van joden

Paulus' terugkomst in Jeruzalem en zijn arrestatie

[Uranopolitis]

5 oktober

De heilige Gregorios, hegoumen van het Chandztelski- en Sjambert- klooster in Georgië; gestorven in 861. Hij was de zoon van een Georgische edelman en werd opgevoed door zijn vrome tante aan het prinselijk hof. Hij werd door haar geadopteerd toen zijn vader gestorven was, in de slag tegen de Hazaren in 764, toen Tbilisi (Tiflis) in hun handen viel; terwijl de vorst in Bagdad gedurende drie jaar de gevangene was van de Shah. De tijden waren moeilijk door de onderdrukking door de islam, en al wankelden sommigen onder de zware druk van armoede, hongersnood en verpletterende belastingdruk, de meerderheid van de bevolking bleef trouw aan Christus en aan hun land. Gregorios bleek reeds als kind bijzonder begaafd te zijn. Door het zingen in de kerk kende hij de psalmen reeds uit het hoofd voordat hij had leren lezen. En toen hij eenmaal kon lezen had de leergierige jongen alle geschriften van de kerkvaders‚ voor zover die in het Georgisch waren vertaald, in het hoofd. En spoedig beheerste hij zowel het Grieks als het Arabisch‚ dat in het Oosten en ook in West-Europa de rol vervulde van het Engels in de huidige wereld.
Zijn moeder had hem reeds voor zijn geboorte aan de dienst van God gewijd. Hij kreeg daarom nooit vlees te eten of wijn te drinken, droeg monastieke kleding en had weinig omgang met leeftijdgenoten die hem daarom “de kluizenaar” noemden. Dit alles gebeurde met zoveel harmonie en vond ook zulk een weerklank in zijn eigen aard dat Gregorios opgroeide tot een indrukwekkende persoonlijkheid, groot van gestalte en in stralende gezondheid.
Ofschoon hij zichzelf nog te jong vond, werd hij toch priester gewijd, tot grote vreugde van het volk want Gregorios was reeds toen geliefd, en men stroomde in drommen toe om het kostbaar Lichaam en Bloed van de Heer te mogen ontvangen uit zulke heilige handen. De bisschop zei met de woorden van het Boek der Wijsheid: “Een vlekkeloos leven staat gelijk met rijpe ouderdom” (429).
Toen Gregorios echter vernam dat ook zijn bisschopswijding werd voorbereid, ontvluchtte hij met enkele gelijkgezinden de stad en trok naar Zuid-Georgië waar in het Opizaklooster nog slechts enkele monniken woonden. De hegoumen ontving de vier begaafde vurige jonge mensen met grote vreugde en wilde hun zelfs het bestuur overdragen. Gregorios maakte snelle vorderingen in het monastieke leven en hij bezocht ook geregeld de kluizenaars die in grotten verbleven in het omringende bergland.
Na twee jaar kregen de vrienden verlof, en ook de middelen, om een nieuwe gemeenschap te stichten in de buurt van Chandzta‚ op een plek die Gregorios in een visioen had gezien. Zij bouwden daar een houten kerkje en aparte cellen voor de broeders, om er als kluizenaar te leven in onophoudelijk gebed.
Met volkomen overgave wijdden zij zich aan de taak om hun menselijk bestaan te vergoddelijken door zich alles te ontzeggen wat het leven veraangenaamt, door het ogenblikkelijk bestrijden van iedere gedachte die van God afdwaalde‚ door het gebruik van voedsel terug te dringen tot het levensnoodzakelijke minimum, door steeds meer tijd aan de nachtrust te onttrekken voor het gebed, gemeenschappelijk en persoonlijk. Vooral Gregorios kwam tot een stralende heiligheid die een grote aantrekkingskracht uitoefende en waardoor het getal der broeders bijna dagelijks toenam. Uit heel Georgië kwam men naar Chandzta, maar er werd een strenge selectie toegepast. “Alleen wie kwamen met een onschuldig hart, zonder bijbedoelingen, en die zich graag onderwierpen in nederigheid en zachtmoedigheid, terwijl zij vol ijver waren om voortgang te maken, werden door hem met vreugde opgenomen”, zegt de kroniek. “Men volgde de martelaren na door onvoorwaardelijke gehoorzaamheid”.
Uitzonderlijk voor deze feodale tijd met de daaraan verbonden strikte standsverschillen, was de volkomen gelijkheid binnen het klooster. Gregorios zelf was van adel, maar zijn leerling, de hegoumen Basili, was de zoon van een bediende; en bisschop Zacharia van Ancha was een boerenzoon die in zijn jeugd schaapsherder was geweest.
Grondbezitters uit de omgeving begonnen landgoederen aan te bieden om er een klooster te stichten. Later werd Gregorios uitgenodigd om kennis te komen maken met het koninklijk gezin. Deze vorst had Georgië bijna geheel bevrijd van de druk der Arabieren en het land in staat van verdediging gebracht. Gregorios vertelde hem over de woeste schoonheid van de Chandzta-streek die het oog verrukt, maar waar op de steile hellingen van het warnet der ravijnen geen landbouw mogelijk is. De vorst schonk hem toen bezittingen voor het klooster in het landbouwgebied, zodat de monniken in hun levensonderhoud konden voorzien.
ln de eerste decaden van de 9e eeuw was in Griekenland weer de iconenstrijd uitgebroken onder keizer Leo V (813-820); dit verhoogde de positie van de Georgische Kerk binnen de Orthodoxie, zodat daar zelfs orthodoxe bisschoppen werden gewijd voor Byzantium. Gregorios gebruikte het typikon van het Sabbas-klooster in Palestina voor de liturgische en kloosterhervormingen in Georgië. Ook maakte hij reizen om in contact te komen met de verschillende kerken in het oosten. En steeds meer werd hij belast met het toezicht op een twaalftal andere kloosters in Zuid-Georgië. Hij was de liefdevolle vader maar tegelijk de veeleisende leermeester van talrijke monniken. Zijn sterk geheugen, dat alles vasthield wat daarin eenmaal was opgenomen, gaf het juiste antwoord op alle kwesties van Heilige Schrift, zang, gang van het jaar. En met grote wijsheid wist hij de moeilijkheden op te lossen die altijd weer oprijzen in menselijke betrekkingen. Steeds opnieuw werd er daarom aandrang op hem uitgeoefend om zich bisschop te laten wijden en aan het hoofd te staan van de kerkelijke hiërarchie, maar Gregorios wilde alleen maar archimandriet blijven: “want de kloosters, de heilige kerken in de wildernis, zijn van even groot belang als de bisschopszetels in de wereld”.
Wel oefende hij door zijn gezag een grote invloed uit bij de keuze van de nieuwe Katholikos, en hij wist ook de vorst te overtuigen zijn keuze te steunen en de Kerk vrij te laten in haar eigen aangelegenheden. De nieuwe katholikos, Arsenii, bracht de wens van Gregorios ten uitvoer dat de heilige diensten niet meer in het Grieks maar in het Georgisch zouden gebeuren. Zo heeft de heilige Gregorios grote invloed uitgeoefend op de ontwikkeling van Georgië, zowel kerkelijk als nationaal. Hij heeft veel kloosters gesticht maar was ook de voorvechter van de nationale eenheid en onafhankelijkheid. Deze kloosterstichtingen luidden een geestelijke bloeiperiode in zodat de groepering ervan in zuid-west-Georgië bekend stond als de Georgische Sinaï. Daar werd ook een groot vertaalprogramma ten uitvoer gebracht van de kerkvaders en de liturgische boeken. Er werden literaire werken geschapen van grote kunstzinnige waarde, in het bijzonder een rijke liturgische hymnenschat. Gregorios zelf kopieerde de hele serie van de menea.
Intussen was de heilige 102 jaar geworden. Hij zond nu kaarsen aan al zijn kloosters met de opdracht ze voor hem te ontsteken op de 5e oktober. Zo begrepen de monniken wanneer hun vader ging sterven, en in groten getale kwamen zij naar Chandzta voor een laatste onderricht. Hij ontving hen met blijdschap en gaf hun de zegen met de woorden: “Moge de Heer die gezegd heeft: het u vergelden. Zie, ik verlaat nu de gevangenis, het vlees, en word uit mijn ziekte bevrijd door de genade van God die de dood door het Kruis heeft vertreden”. Zijn gelaat werd stralend door een bovenaards licht dat door alle broeders werd gezien, en sommigen hoorden ook een stem die hem uitnodigde om binnen te treden in de eeuwige vreugde en heerlijkheid. Het was de 5e oktober van het jaar 861.
Er bestaan nog een zeventigtal werken in het oud-Georgisch uit de 5e tot 12e eeuw. Daaronder neemt de levensbeschrijving van de heilige Gregorios (10e eeuw) een ereplaats in.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-640/

Paulus vóór de goeverneur Felix

Peter vóór het Sanhedrin (we kunnen ons voorstellen dat het ook Paulus is (Handelingen 22), maar de geschilderde personage is daar te verlegen voor)

[Uranopolitis]

6 oktober
Heilige Nikanor

De heilige Cumin (Fionn‚ Vlaskop) stamde uit dezelfde grootvader als de heilige Columba. Hij werd monnik op Iona, waar hij in 657 tot abt werd gekozen. Hij schreef een uitvoerig leven van de heilige Columba. Na een abbatiaat van 12 jaar is hij gestorven in 669.

De heilige Maccallin (Malcallin) uit Ierland, behoorde tot de groep pelgrims die onder leiding van de heilige Cadroe in 945 door Frankrijk trokken, op zoek naar een plaats om zich te vestigen. Zij kregen de plaats Theorascencis aangeboden, bij de Oise-rivier, in het diocees Laon, aan de grens van Henegouwen. Daar was ook een kerk van de heilige Michael. Omdat Cadroe weigerde abt te worden, werd Maccallin daartoe aangewezen. Daarna besloten zij zich aan te sluiten bij de benedictijnen. Daar werd hij eerst belast met het stichten van een abdij in het schitterend gelegen Waulsort aan de Maas, tussen Dinant en Givet, op de kalkrotsen te midden van uitgestrekte wouden.
Toen deze abdij was ingericht, en onder het bestuur gesteld van de (tegenstribbelende) Cadroe, ging Maccallin weer naar Sint Michael terug en bleef daar tot aan zijn dood op 21 januari 978.

De heilige Niketas was een patriciër uit Paflagonië, en diende als jongeman aan het hof van keizerin Irene. Hij had ook een opdracht bij het tweede Concilie van Nicea‚ en diende ook onder de opvolgers van de keizerin, totdat er weer iconoclasten op de troon kwamen. Toen werd hij monnik, maar omdat hij een hoogvereerde Christusicoon had meegenomen, die vernietigd moest worden, werd het klooster door een troep soldaten overvallen. De icoon werd meegenomen en Niketas verjaagd. Hij zwierf rond maar mocht nergens opgenomen worden, en op andere plaatsen werd hij verjaagd door de Saracenen. Eindelijk vond Niketas een toevluchtsoord in het dorpje Caticia, waar hij een kleine boerderij kon kopen. Hij bouwde daar een kerk ter ere van de heilige engelen en bracht zijn laatste jaren door in vrede, tot aan zijn dood in 838.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Erotis, zij heeft de vuurdood ondergaan, 4e eeuw; Sagar, bisschop te Laodicea in Frygië, een van de eerste leerlingen van de heilige Paulos; Marcellus, Castus, Emilius en Saturninus te Capua; en Prudentius te Langres.

Eveneens op deze dag de heilige Kindeos, monnik op Cyprus; Romanus (Romain), bisschop van Auxerre, 550; Magnus, bisschop te Oderzo (Venetië); Barthus, bisschop van Vaison, tegen 580; Apollinarius, bisschop van Bourges, 7e eeuw; Pardoux, abt te Guéret. gestorven in 737; Failbhe, de kleine, abt van Clon-Macnois, gestorven in 711; en Gontrudis, moniale te Saint Dié.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-641/

Paulus vóór de gouverneur Festus

Paulus vóór koning Agrippa

[Uranopolitis]

7 oktober
De heilige Johannes de kluizenaar en de 98 asceten van Kreta. Zij waren in verschillende groepen vanuit Egypte, Cyprus, en Attalië naar Kreta gekomen om ter wille van het gebod van Christus hun land te verlaten. Zij voelden zich nauw met elkaar verbonden omdat het Christus zelf was Die hun honderdtal vol maakte.
Zij leefden in twee grotten, ter weerszijden van een riviertje maar Johannes kreeg verlof om dieper in de woestijn door te dringen en in volkomen eenzaamheid te leven, slechts in de geest met de anderen verbonden. Hun gemeenschapszin was zo sterk dat de legende ontstond dat toen Johannes bij ongeluk door een herder was neergeschoten, allen op diezelfde dag uit het leven gescheiden zijn.

De heilige martelares Osyth, de dochter van een prins van Mercië, werd voor haar opvoeding toevertrouwd aan de heilige Modwenna, een Ierse abdis. Op een winterdag werd zij uitgestuurd om haar een boek te brengen. Met het kostbare kleinood in haar armen verloor zij haar evenwicht op een glibberige voetbrug, viel in de gezwollen rivier en werd door de snelle stroom werd meegesleept. Juist op dat ogenblik kwam Modwenna aan en riep dat Osyth naar de kant moest komen. Zij voelde toen plotseling weer grond onder haar voeten, en kon de oever opkrabbelen, met het boek nog in haar armen. Toen haar opvoeding voltooid was, werd ze naar haar ouders teruggebracht, die haar tegen haar zin uithuwelijkten aan een jonge edelman. Er werd een groot bruiloftsmaal aangericht, maar tijdens de maaltijd stormde een prachtig hert voorbij. De verliefde bruidegom vond een jachtpartij toch nog interessanter dan zijn jonge bruid; hij stormde de zaal uit, besteeg zijn paard en trok met zijn manschappen het hert achterna. Osyth maakte van alle opschudding gebruik om eveneens er vandoor te gaan, met enkele dienstmeisjes. Zij meldde zich bij de bisschop en ontving de sluier.
De bruidegom kwam terug toen de vogel gevlogen was, maar toen hij bemerkte dat zij zozeer hing aan het religieuze leven, gaf hij haar land waarop zij een klooster kon stichten. De datum is bekend, het jaar 673. Het land was gelegen aan de monding van de Colne‚ en daardoor een uitnodigende landingsplaats voor de Noormannen, met lange kreken, waarop zij bij vloed diep het land konden invaren. Er kwam dan ook een Deense piratenvloot. De zusters die zich verzetten werden afgemaakt, ook Osyth, tegen het einde van de 7e eeuw. Op de plaats waar haar het hoofd werd afgeslagen, ontsprong een bron die tot in de nieuwe tijd Sint Osyth’ Bron heette. Ook het oude dorp Chich in Essex werd omgedoopt en draagt sindsdien haar naam.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Julia, een maagd die in het Eufraatgebied gedood is onder Marcianus; Léopargin, monnik in de 6e eeuw; en Pelagia van Tarsos, een maagd.

Eveneens op deze dag de heilige Marcus, paus van het oude Rome; Palaïs, bisschop van Saintes, 596; Primus en Felicianus te Agen; Sergios de gehoorzame, een monnik van het Holenklooster in Kiev, 13e eeuw; Aetherius, bisschop van Lyon, 602-603; Augustus, priester te Bourges; Colodoc (Ké)‚ monnik in Bretagne, 6e eeuw; en Helanus (Elan), priester in het gebied van Reims.

Heilige Jona, bisschop van Hankou (Wuhan, China)

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

[Uranopolitis]

8 oktober

De heilige Tryfon van Wjatka. Trofim was de jongste zoon in een welgesteld boerengezin in de noord-russische provincie Mezen. Zijn vader stierf kort na zijn geboorte en hij werd opgevoed door zijn moeder en oudere broeders. Reeds op jonge leeftijd openbaarde zich in hem de gave van helderziendheid en genezingen, en hij voelde zich daardoor in sterke mate aan Christus verplicht. Toen er sprake was van een huwelijk, verliet hij daarom het ouderlijk huis. Hij vond in de stad een toevlucht bij de priester Joan die hij als zijn geestelijke vader beschouwde. Nadat op zijn gebed verschillende wonderbare genezingen waren gebeurd, onttrok Trofim zich aan de opdringerige belangstelling en trok naar het stadje Orlov aan de Kama. Daar begon hij een leven als Dwaas om Christus: hij was dag en nacht buiten en sliep een weinig in een kerkportaal. Toen hij 22 jaar oud was, deed hij de monniksgeloften in het klooster van Pyskor en ontving de naam Tryfon. Hij hield zich met de grootste gestrengheid aan de monastieke regels en voegde daar nog persoonlijke verstervingen aan toe. Dit wekte weerstand bij sommige broeders en daarom trok Tryfon stroomafwaarts langs de Kama tot aan de monding van de Muljanka, waar zich een heidens heiligdom bevond. Hij sterkte zich door vier weken vasten en onophoudelijk gebed en hieuw toen de geweldige rituele spar omver en verbrandde deze met de daar verzamelde offergiften. Toen hij ook verdacht werd een mogelijke spion te zijn in de strijd met een naburige stam, liep het volk te hoop om hem te doden, maar Tryfon was in gebed en zijn kluis bleef onzichtbaar zodat niemand hem kon vinden. Dit alles maakte grote indruk en de Ostjaken lieten zich dopen om deelgenoot te worden van een God die zoveel machtiger was dan de hunne.
Intussen hadden de broeders van het Pyskorklooster berouw gekregen van hun tegenwerking en vroegen hem terug te keren. Dit gebeurde maar het duurde niet lang of Tryfon trok weer weg om de eenzaamheid te zoeken, nu in een kluis aan de oever van de Chusovja. Maar hoe ver hij ook wegtrok, de zieken kwamen hem achterna want zij rekenden op zijn medelijden en zijn geneeskracht Maar toen hij eens een stuk bos aan het kappen was en de stammen verbrandde om grond voor een moestuin te winnen, deed een plotselinge storm het vuur de omgeving aantasten zodat heel de wintervoorraad aan hout van het dorp verloren ging. De woedende dorpelingen vergaten al het goed dat hun met Tryfon gebracht was en smeten hem langs een steile rots aan de rivier naar beneden. De heilige bleef echter ongedeerd en ontkwam in een daar liggende boot
Zo kwam Tryfon in 1580 in de stad Wjatka. Zijn sympathieke persoonlijkheid won de gunst van de inwoners, en men kwam overeen dat hij daar een klooster zou stichten. Men zond hem naar Moskou voor de vergunning. Daar werd hij priester gewijd en hij kreeg een bouwcharter. Zo kwam het tot de bouw van het klooster van de Ontslaping van de heilige Moeder Gods, waar reeds spoedig 40 monniken leefden. Er kwamen schenkingen uit Moskou en er ontstond een hartelijke verstandhouding met de metropolieten en met Hermogenes, de latere patriarch. Tryfon, hoe zachtmoedig hij ook was, eiste strikte naleving van de kloosterregels met verbod van persoonlijk eigendom en verplicht deelnemen aan de gemeenschappelijke maaltijden. Hiertegen kwam verzet en men vroeg om een nieuwe archimandriet, wat door Moskou werd toegestaan. Tryfon werd met stokslagen uit het klooster weggejaagd dat hij gesticht en opgebouwd had.
De heilige trok nu naar het Solovjetski-klooster waar hij enige tijd verbleef maar toen ging hij weer terug. Hij kwam langs Wjatka en liet daar al het geld achter dat men hem onderweg gegeven had, en ging door naar Slobodskoi, waar de inwoners hem gevraagd hadden een klooster te stichten. In 1600 werd het Theofanie-klooster ingewijd.
Verder leefde hij nog een tijd in het klooster van de heilige Nikolaas in Korjazma, van waaruit hij door de rijkere districten trok om geld in te zamelen voor zijn Theofanie-klooster. Bij die tochten kwam hij ook weer in Solovjets waar de monniken zulk een heilige graag bij zich wilden houden. Maar Tryfon voelde zijn einde naderen en zijn hart trok hem naar zijn eerste stichting, het Wjatma-klooster, hoe slecht hij daar ook behandeld was. Doodziek kwam hij aan in het nabijgelegen Chlynov, waar hij onderdak vond bij zijn vriend, de diaken Maxim Maltsev. Een verzoek aan de archimandriet om in het klooster te mogen sterven werd geweigerd, totdat de geestelijke raad van het klooster wist te bewerken dat hun stichter ontvangen zou worden. Nu werd hij met alle eer aan de kloosterpoort afgehaald: de hegoumen Jona en monniken vroegen hem vergiffenis. “Jona, mijn geestelijk kind”, antwoordde Tryfon vol liefde, “de Heer zal het je vergeven; jij was het niet zelf, het was het werk van onze oude vijand, de duivel”.
Zo stierf de heilige Tryfon van Wjatka, nadat hij bijna geheel het noorden van Rusland had doorkruist, in vrede op de 8e oktober van het jaar 1612. Hij werd begraven in de kerk van de Ontslaping van de heilige Moeder Gods, die hij met eigen handen had gebouwd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-643/

Paulus lijdt schipbreuk bij het eiland Melitus (Malta) en bevrijdt zich van de slang

Paulus evangeliseert de joden in Rome, waar hij twee jaar verblijft

[Uranopolitis]

9 oktober

De gerechte aartsvader Abraham en zijn neef Lot. Zij leefden ongeveer 1200 jaar voor Christus. Abraham, de zoon van Thara, was de 11e Patriarch sinds de zondvloed, te beginnen met Sem. Toen hij 75 jaar oud was gaf hij gehoor aan de roep van de Heer: “Trek weg uit uw land en uit uws vaders huis en ga naar het land dat Ik u zal aanwijzen…” en daarmede is hij de vader geworden van allen die naar God luisteren. Zijn leven wordt uitvoerig beschreven in het eerste boek van de Bijbel, Gen.11:26-25:11. Hij is in Kanaän gestorven in de ouderdom van 175 jaar.

De heilige Petros van Galatië, een vroegere officier uit het leger van keizer Theofilos die hem voor zijn moed onderscheiden had, was monnik geworden in het klooster van Dafneon. Op verzoek van de nieuwe keizer, Basilios de Macedoniër (866-886) ging hij later naar het klooster van de heilige Fokas; daar is hij in vrede ontslapen, 9e eeuw.

De heilige bisschop Dionysios (Denys) van Parijs met zijn medemartelaren, de diaken Rusticus en de subdiaken Eleutherios. Dionysios wordt geëerd als de eerste bisschop van Parijs, na vele martelingen tenslotte onthoofd in 286. De plaats waar zij geëxecuteerd werden werd Montmartre (martelaarsheuvel) genoemd. De overgeleverde akten zijn volkomen apocrief daar zij hem voorstellen als de Areopagiet, bekeerd door de heilige Paulos, en met de heilige apostel Johannes naar Rome getrokken, en vandaar door paus Clemens naar Parijs gezonden.

De heilige Dionysios de Areopagiet, bisschop en martelaar. (zie ook 3 oktober) Onder deze naam worden in het westen drie heiligen tot één persoon verenigd: 1. De bekeerling, vriend en metgezel van de heilige Paulos. 2. De apostel en patroonheilige van Frankrijk; 3. De schrijver van de beroemde mystieke werken op deze naam.
De samenvoeging van de beide eersten is pas in de 9e eeuw tot stand gekomen. De heilige Gregorios van Tours (570) zegt nadrukkelijk dat Dionysios, de apostel van Frankrijk, daarheen gezonden was in de tijd van Decius, rond 253.
Volgens Eusebios was de eerste Dionysios bisschop van Athene. Verder is er niets van hem bekend. De geschriften van de derde Dionysios worden door geen enkele van de oudere kerkvaders genoemd. Ze worden voor het eerst aangehaald in het begin van de 6e eeuw en daarom wordt verondersteld dat ze dateren uit het einde van de 5e eeuw. Over de schrijver is verder niets bekend.
Deze boeken hebben een geweldige invloed uitgeoefend in de gehele Kerk van Oost en West, en ze werden verder altijd toegeschreven aan de Areopagiet, wat ze een bijzonder prestige verschaften. Maar ze bevatten inderdaad een zeer veel omvattende en waardevolle mystieke theologie.
De titels van de nog bestaande werken zijn:
1. De hemelse hiërarchie.
2. De kerkelijke hiërarchie.
3. De goddelijke namen.
4. Mystieke theologie.
Daarnaast zijn nog een tiental brieven bewaard gebleven.

De heilige martelaar Domninus in de buurt van Parma, waar hij op de vlucht was tijdens de vervolging van Diokletiaan. Hij werd achterhaald en neergestoken.

De heilige Ghislenus (Gisel, Ghijsel) was te Athene geboren uit Frankische ouders. Hij werd priester gewijd in een Grieks klooster, maar hij kwam later in Rome. Van daar zwierf hij steeds verder noordwaarts tot hij een rustplaats vond in een vervallen Romeins fort in Henegouwen, samen met twee leerlingen. Zij zetten zich aan het werk om de verwilderde grond te ontginnen en weer vruchtbaar te maken voor hun levensonderhoud. Aan zijn leven is ook een dierengeschiedenis verbonden. Op een hete dag was Ghislenus aan het werk op het veld en had zijn pij opgehangen aan een tak. Koning Dagobert was in de buurt op jacht met zijn jagers, en zij hadden een beer opgejaagd. Deze vluchtte onder de pij die daar hing en toen durfden de honden hun aanval niet langer door te zetten, maar bleven op enige afstand staan blaffen. Toen wilde ook Dagobert de beer niet verwonden en hij trok af met zijn jachtstoet Het dier betoonde weinig dankbaarheid maar ging er vandoor met de draagkorf waarin zich de misgewaden van Ghislenus bevonden. Nu rende deze met zijn monniken achter de beer aan totdat zij aan het leger kwamen waar de welpen met een gewaad aan het spelen waren. Ghislenus beval de beren hem met rust te laten en ontrukte het gewaad aan hun klauwen. Later bouwde hij op deze plaats een klooster dat hij “De Berenkuil” noemde, maar dat al spoedig zijn naam ging dragen. Daar is hij ook gestorven in 681.
Op de plaats van het fort werd een kanunnikessenklooster opgericht, dat later het centrum vormde waarrond de stad Bergen (Mons) ontstaan is.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-644/



Schepping van het heelal en de mensen door God

[Uranopolitis]

10 oktober

De heilige starets Amvrosi (Ambrosios) van Optina. Hij was geboren op 23 november 1812, in het huis van zijn grootvader, de dorpspriester van Bolsjaja Lipowitsa in het gouvernement Tambov. Op straat werd luidruchtig het feest gevierd van de heilige Alexander Nevski, en ook het huis was vol opgewonden mensen. De kleine werd Alexander gedoopt en zou het luidruchtigste en woeligste kind worden te midden van zijn vele broers en zussen. Hij liep heel wat straffen op maar zijn levenslust bleef ontembaar. Deze levendigheid ontwikkelde zich in een buitengewoon positieve zin, een hartelijkheid en openheid tegenover ieder waarmee hij in aanraking kwam. Reeds heel jong leerde hij lezen en hij zong al spoedig mee met zijn vader, de psalmist van de dorpskerk. Evenals zijn broers kwam hij, nog geen tien jaar oud, op het seminarie, dat ze eerst als vrijwel volwassenen zouden verlaten. Het waren talentvolle jongens: zijn oudere broer werd rector van het gymnasium in Kiev, de jongste werd hoofd van een belastingkantoor, maar juist de woelige Alexander, die altijd de bezieler was geweest van alle vriendenclubs waar hij deel van uitmaakte, zou later monnik worden.
Hij was een begaafd student, en zonder dat hij er zich schijnbaar voor hoefde in te spannen, behaalde hij de hoogste cijfers. Niet alleen in theologie, maar ook in kerkgeschiedenis, filosofie, Russisch en moderne talen, Grieks, Hebreeuws en Tataarse dialecten. Hij kreeg het recht om naar de universiteit te gaan en het kwam niet in zijn hoofd op om monnik te worden, al werd hem dat door sommigen voorzegd. Hij was toen 22 jaar.
Toen werd Alexander aangegrepen door een heftige ziekte met een onheilspellend verloop. Niemand dacht dat hij nog zou kunnen genezen en zijn biechtvader werd geroepen, intussen nam Alexander in zijn gedachten reeds afscheid van de wereld en hij deed de gelofte dat hij, zo hij bleef leven, in een klooster zou gaan. Toen werd hij tegen alle verwachting beter en drong de gedachte aan zijn gelofte naar de achtergrond: hij bleef nog aarzelen. Hij ging niet naar de universiteit maar aanvaardde een betrekking als huisleraar.
Bepaalde trekken van zijn latere persoonlijkheid werden toen al zichtbaar. De ouders voor wie hij werkte hadden nogal eens ruzie. Dan kwamen ze bij hem met hun wederzijdse beschuldigingen. Alexander redeneerde er niet tegenin, hij koos evenmin partij maar luisterde glimlachend naar hun opgewonden tirades, en na een tijdje was de storm voorbij. Ook later kwamen mensen met ruzie altijd weer naar hem toe om hulp te vinden: hij had daarvoor blijkbaar een bijzondere genadengave.
Zo bleef hij vier jaar besluiteloos, telkens weer bezweek hij voor de verleiding van een nieuwe uitnodiging die hij dan weer als de allerlaatste aanvaardde. “En dan was weer een avond verloren door allerlei gepraat.” ln de zomer van 1839 ging Alexander naar starets Hilarion, een kluizenaar in Trojekoerovo. Deze ontving hem vriendelijk en zei: “Ga naar Optina, je bent daar nodig”. In feite leefde daar nog de eerste starets, Leonid, al was hij ziek. Naast hem werkte vader Makari, nog in de volle kracht van zijn leven. Maar reeds nu bracht de goddelijke Voorzienigheid daar de nog onrijpe, 27-jarige Alexander, die later de grote starets-traditie van het Optinaklooster zou voortzetten.
Zelfs nu hem zo duidelijk de weg was gewezen, bleef hij aarzelen tot tenslotte het inzicht kwam dagen dat je je niet geleidelijk uit de wereld kunt terugtrekken maar vastberaden alle banden moet kappen om een nieuw leven te beginnen. Het werd een soort vlucht. Hij was intussen leraar geworden aan het seminarie, maar zonder ontslag te nemen vertrok hij plotseling, zonder iets te zeggen. Hij had zelfs zijn paspoort achtergelaten en had alleen het bewijs van zijn seminarie-opleiding bij zich. De schoolleiding stond voor een raadsel: zoiets was nog nooit voorgekomen. Het Optina-klooster beleefde toen een tijdperk van geestelijke bloei. Er waren een aantal sterke geestelijke persoonlijkheden en in hen zag Alexander vooral hoe noodzakelijk het is om te verzaken aan de eigen wil, en met heel zijn hart besloot hij dit voorbeeld te volgen. Hij werd toegevoegd aan de zieke vader Leonid, die nu starets Lev heette; deze voorzag de geestelijke begaafdheid van de jonge monnik en beschouwde hem als zijn meest vertrouwde leerling. Vader Lev zei vaak dat de kwestie van het vinden van een goede geestelijke vader opgelost kon worden door het zijn van een goede leerling: dan kwam er ook een goede leidsman. En hij voegde daar aan toe: “Men moet eenvoudig zijn van hart, geen tekortkomingen verbergen, geen bijzondere verering tonen en handelen zonder zich beter voor te doen dan men is. Dat is de rechte weg ter redding, zo trekken we Gods genade tot ons. Zich nergens op laten voorstaan‚ geen slimmigheidjes maar openhartigheid van de ziel, dat is wat de Heer, die zachtmoedig is van hart, graag ziet. ‘Tenzij ge wordt als kleine kinderen, zult ge het Koninkrijk der hemelen niet binnengaan?’ ”
In die tijd greep ook een voorval plaats dat grote bekendheid heeft gekregen. Prokrovski, een oude vriend van Alexander, was eens op bezoek en ze waren samen in de cel bij vader Lev. Deze hief toen aan: “Gezegend zij onze God, immer, nu en altijd en in de eeuwen der eeuwen”. Alexander dacht dat de starets wou beginnen met de avonddienst en antwoordde: “Amen. Ere zij U, o God, ere zij U. Hemelse Koning…” Plotseling onderbrak de starets hem: “Wie heeft je zegen gegeven om te lezen?” Onmiddellijk viel Alexander op de knieën, boog diep en vroeg vergeving. Maar de starets ging door: “Hoe durf je zoiets te doen?” En Alexander bleef metanieën maken zeggend: “Vergeef me, batoesjka, om Gods wil, vergeef me”. Prokrovski was woedend over deze mensonwaardige vertoning en ging gelijk weg uit het klooster en vertelde welk een bullebak de oude starets was. Maar langzamerhand begon hij te begrijpen dat het bij een dergelijke heilige man geen demonstratie was van heerszucht maar dat het ging om het bestrijden van de in iedere mens zo vast gewortelde neiging tot zelfrechtvaardiging die ons de weg verspert naar het bereiken van de echte deemoed welke ons zo innig in contact brengt met God. En tenslotte vroeg hij zelf om monnik te mogen worden in Optina.
Toen vader Lev stierf op 11 oktober 1841, kwam de geestelijke leiding van de broeders in handen van diens leerling Makari. Deze toonde hetzelfde vertrouwen in de persoon van de nu 30-jarige Alexander en koos hem als celmonnik. Daarvoor ontving hij de monnikswijding en de naam Amvrosi, naar de heilige Ambrosius van Milaan. Hij kwam nu in de skite en kreeg als taak hulp te zijn in de keuken, wat allerlei baantjes meebracht, vanaf koken tot bakken van prosfora’s. Toen bleek hoe handig hij was, werd Amvrosi voor allerlei opdrachten gebruikt, en overal verdiepte hij zich grondig in en bracht goed werk tot stand. Hij bouwde cellen voor de broeders en die vonden ze bijzonder aangenaam om in te wonen. Hij werd een bekwaam kachelsmid en zelfs vaklieden kwamen kijken naar handige oplossingen die hij had bedacht. Zo ontwikkelde hij zich alzijdig en zo werd hij onbewust voorbereid op zijn toekomstige taak, want de mensen kwamen bij de starets met letterlijk al hun problemen, op welk gebied ook.
ln 1846 werd hij priester gewijd en kreeg recht tot biecht-horen, al was hij pas 34 jaar oud. Maar toen begon Amvrosi te lijden aan een ernstige kwaal met bloedverlies, welk hem ten zeerste verzwakte, zodat hij soms moest ophouden met communie uitreiken om niet de kelk te laten vallen. Zijn toestand ging sterk achteruit en hij ontving de laatste sacramenten. Maar langzamerhand werd hij weer beter, ofschoon hij nooit meer zijn robuuste gezondheid van vroeger terugvond, hij moest zich blijven ontzien. Op zijn dagelijkse tocht naar de gasten-herberg buiten de poort, droeg hij een zak met extra kleren mee om zich bij afkoeling te wapenen tegen kouvatten.
In september 1860 stierf starets Makari en heel de zware last van zijn staretswerk kwam nu op de zwakke schouders van Amvrosi. Wel kreeg hij hulp van capabele jonge monniken, waarvan een de latere starets Josef zou worden. Want zelf was hij te zwak om de diensten bij te wonen; hij ontving de heilige communie in zijn cel die hij de hele winter nooit verliet. Het voorvertrek was altijd gevuld met bezoekers die hem wilden spreken. Onder hen bevonden zich vaak bekende persoonlijkheden, kunstenaars en geleerden. Dostojevski kwam hem opzoeken toen hij ontroostbaar was over het verlies van zijn zoon en hij kwam tot rust. Hij verliet het klooster met het bouwplan van zijn roman ‘De gebroeders Karamazov’, met de levendige beschrijving van starets Zosima, waarin veel terug te vinden is van de persoonlijkheid van vader Amvrosi.
Het onderricht van de starets was eenvoudig en helder. Hij wekte op tot nederigheid, geduld en rouwmoedigheid, maar bovenal tot liefde voor de mensen met wie men te maken had, want zonder deze geesteshouding is geen innerlijke vooruitgang mogelijk. Bedroefden vonden troost. Met een humoristisch woord kon hij een ernstige vermaning geven. ln zijn simpele woorden proefde men een diepe wijsheid en een grote mensenkennis.
“We moeten onszelf als slechter beschouwen dan de anderen op wie wij kritiek hebben, want we weten helemaal niet wat we zelf zouden doen als we in hun omstandigheden verkeerden en hun beperkte mogelijkheden zouden bezitten”.
“Ons aardse leven is als een rollend wiel: we gaan omlaag maar we rijzen weer op en in dit alles komen we verder. Maar als we ons laten omvallen en plat op de grond blijven liggen, dan kost het veel moeite om weer overeind te komen.”
“Wanneer we in moeilijkheden verkeren dan moeten we ons niet overgeven aan droefheid, want droefheid is als de zee: hoe verder we ons erin begeven des te dieper zinkt de bodem onder onze voeten weg.”
“We maken een ernstige vergissing wanneer we denken dat we in vrede en rust zouden kunnen leven wanneer een bepaalde omstandigheid of die en die hinderlijke persoon er maar niet was. Want dan vergeten we dat zulk een ongeluk meestal voortkomt uit ons eigen hart, juist zoals slechte gedachten. Het zijn onze eigen ondeugden en hartstochten die ons dwars zitten. Er bestaat op aarde nu eenmaal geen plaats zonder moeilijkheden. Waar we ook zijn, we zullen deemoedig, lankmoedig en vrij van het beoordelen van anderen moeten zijn.”
“We moeten onszelf dwingen, hoe zwaar het ons ook valt, iets goeds te doen aan wie ons vijandig gezind zijn. Bovenal, neem geen wraak en pas er zorgvuldig voor op de ander niet op een of andere wijze te beledigen door minachting of ongeduld.”
Een vrouw vroeg hem eens: Ik begrijp niet hoe het mogelijk is, vader, dat u niet kwaad wordt wanneer iemand lelijke dingen over u zegt, en dat u toch nog van hem houdt”. Toen begon de starets te lachen en zei: “Je hebt toch een zoontje? En als die kwaad wordt en zegt: Stoute mamma, en je slaat met zijn kleine handjes, houd je dan niet meer van hem?” Inderdaad waren voor vader Amvrosi alle mensen die bij hem kwamen, zijn geliefde kinderen.
Onvermoeibaar leerde hij aan allen die bij hem kwamen om lief te hebben. “Als je geen liefde voelt, doe dan dingen die liefdevol zijn, en wanneer je dat ijverig doet, dan zal de Heer ook liefde geven in je hart. En wat bijzonder belangrijk is: wanneer je merkt in iets tegen de liefde misdaan te hebben, zeg dat dan direct tegen je geestelijke vader, dan zal de vijand van je weggaan.”
“De bron van alle kwaad is de trots, de zelfverheffïng, waardoor we een donkere wolk plaatsen tussen ons en het Licht van God. ‘Het Koninkrijk Gods is binnen u’ heeft Christus gezegd, maar we verwaarlozen de opdracht om in onszelf te zoeken, en graven naar de fouten en tekortkomingen van de anderen om ons heen, we beklagen ons over onze moeilijke omstandigheden. En daaruit volgt dan een kwaad humeur, veroordeling, minachting, verontwaardiging, wrok, zelfrechtvaardiging en onverdraagzaamheid. Daardoor verliezen we onze vastberadenheid en verwaarlozen we onze gebedsregel, geestelijke lezing en zo maar verder. En de oorsprong van al die ellende is onze zelfzucht en inbeelding.”
“Overal is de onderlinge vrede aan het verdwijnen en de zinneloze vijandigheid neemt toe. We geven elkaar de schuld, we doen onze naaste tekort en we vergeten steeds weer dat we geoordeeld zullen worden voor onze eigen daden. We verwaarlozen de leiding van Gods Woord maar laten onze daden bepalen door zelfzucht, we verdedigen hardnekkig wat we gedaan hebben, of het nu goed was of niet. En er sluipt steeds meer een element van willekeur of zelfrechtvaardiging of zelfs volkomen verwarring binnen. Wat we moeten doen is: in het gebed onszelf beschuldigen om niet af te dwalen van de rechte weg.”
Vader Amvrosi was niet alleen bezig met het geven van geestelijke raad, mondeling of schriftelijk. Hij toonde zijn liefde op allerlei wijze. Een stroom van ongelukkigen kwam naar hem toe en hij schonk hun wat hij van zijn geestelijke kinderen gekregen had. Hij wist anderen over te halen om maatregelen te nemen voor de opvang van hulpbehoevenden en daklozen. Zo ontstonden er centra in verschillende gouvernementen. Zelf deed hij al het organisatorische werk voor de bouw van een klooster met weeshuis in Shamordino, 15 km van Optina, waarvan hij de geestelijke vader zou zijn. Daar zette hij ook de alleenstaande dames aan het werk die zich beklaagden dat ze hun familie tot last waren. En bij het Optina- klooster kwam ook een hospitium voor gehandicapten waar de starets zorg voor droeg.
Toen vader Amvrosi voelde dat zijn einde nabij was, ging hij naar Shamordino om de zusters persoonlijk bij te staan in al hun moeilijkheden, en ondanks alle aandrang die op hem werd uitgeoefend om naar Optina terug te keren, bleef hij daar om alles voor zijn wezen zo veilig mogelijk te stellen. Langzamerhand werd hij zwakker, maar hij bleef mensen ontvangen en troosten tot in zijn laatste dagen. Zo stierf hij te midden van een mensenmenigte op de 10e oktober van het jaar 1891, zoals hij heel zijn leven te midden van de mensen had doorgebracht. Met grote moeite maakte hij zijn laatste kruisteken en daarmee blies hij ook de laatste adem uit. Binnen het klooster was hij de bijstand geweest van talloos velen, en heel Rusland treurde om zijn dood.
In de broeierige hitte van de verzamelde menigte ontwikkelde zich uit zijn lichaam een zware lijklucht, zoals merkwaardigerwijze reeds tien jaar te voren beschreven was door Dostojevski over de gestorven vader Zosima. Maar in tegenstelling tot de roman lieten de gelovigen zich niet afschrikken en bleven het dode lichaam omringen. In plaats van erger te worden verdween de stank langzamerhand en maakte zelfs plaats voor een zoete geur, zwak maar duidelijk.
De bisschop die gekomen was om de starets min of meer onder dwang naar Optina terug te brengen, kon nu alleen maar de begrafenisdienst verrichten te midden van een geweldige, bijna feestelijke menigte. Op de 14e werd de kist de lange weg naar het kerkhof van Optina gedragen. Ondanks de regen en de modder waren de mensen van alle kanten samengestroomd om hun batoesjka te vergezellen op zijn laatste tocht. De stoet was van 11 uur ‘s morgens tot 5 uur ‘s middags onderweg. Het werd al donker. Heel de nacht werd panichida gehouden. Op dinsdag 15 oktober werd vader Amvrosi begraven naast zijn voorganger, starets Makari. Bijna 100 jaar later werd vader Amvrosi door de Kerk plechtig heilig verklaard op het moskouse concilie dat in juni 1988 bijeen was voor de viering van het millennium van de doop van Rusland.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-645/



Mensen in de tuin van Eden, paradijs.



4 rivieren van Eden

[Uranopolitis]

11 oktober
Martelaressen Zinaïda en Filonilla

De heilige Nektarios, Arsakios en Sisinios, patriarchen van Constantinopel.
Nektarios uit Tarsos was lid van de senaat en algemeen geacht om zijn grote wijsheid en zijn ingetogen levenswandel. Op bezoek in Constantinopel om een kwestie te bespreken met zijn bisschop, die daar aanwezig was voor het tweede oecumenische concilie, werd hij aangewezen als opvolger van de heilige Gregorios van Nazianze. Nektarios was nog slechts catechumeen: hij werd gedoopt, en direct daarna bisschop gewijd in 382. Gedurende 16 jaar heeft hij de kerk bestuurd. Hij zette zich in voor het in feite invoeren van de volledige Geloofsbelijdenis welke op het concilie tot stand was gekomen, en bestreed daartoe vooral de partij van Makedonios die zich verzette tegen het God-zijn van de Heilige Geest Onder zijn bestuur kwam de naam “het tweede (of nieuwe) Rome” op voor Constantinopel. Hij is in vrede ontslapen; zijn opvolger was de heilige Johannes Chrysostomos.
Arsakios was de broer van Nektarios en door hem tot bisschop van Tarsos gewijd. ln 404 werd hij, op hoge leeftijd, tot patriarch gekozen na de verbanning van de heilige Johannes Chrysostomos. De vrienden van Johannes Chrysostomos wilden hem niet erkennen en werden daarom door de regering vervolgd. Reeds het volgende jaar is Arsakios gestorven.
Sisinios, die geliefd was om zijn vroomheid en liefde voor de armen, werd onder aandrang van het volk in 425 tot patriarch gekozen, nadat regering en bisschoppen al geruime tijd niet tot overeenstemming hadden kunnen komen wie de opvolger zou worden van de overleden patriarch Attikos. Twee jaar later is hij in vrede ontslapen. Zijn opvolger werd de beruchte ketter Nestorios die het God-zijn van Jezus Christus ontkende.

De heilige Filotheos Kokkinos, patriarch van Constantinopel. Hij was tegen het einde van de 13e eeuw te Thessalonica geboren als zoon van een joodse moeder, die zich tot het christendom had bekeerd. Hij was een briljant student die vooral bedreven was in de speculatieve theologie en een grote naam verwierf door zijn welsprekendheid. Maar hij verliet de wereld en werd monnik, eerst op de Sinaï, later in de Grote Laura van de Athos, toen de heilige Gregorios Palamas zijn grote strijd voerde ter verdediging van het hesychasme.
Filotheos werd een van diens voornaamste medewerkers en hij was ook de opsteller van het beroemde manifest van de Athos-monniken over de Goddelijke Energieën. Hij nam deel aan het hesychasten-concilie van 1351 als redacteur van de betreffende acten.
ln 1354 werd hij patriarch van Constantinopel maar een jaar later ging hij terug naar zijn eerste bisschopszetel: Heraklea. Eerst in 1364 besteeg hij definitief de patriarchale troon. Hij stelde alles in het werk om tot overeenstemming te komen met de Kerk van Rome, want hij verlangde met heel zijn ziel naar het einde van de scheuring die de Kerk van God zo wreed verdeelde. Maar de legaten van Rome waren niet in staat tot een evenwichtige behandeling van de bestaande kwesties te komen. Daarnaast componeerde Filotheos een groot aantal liturgische diensten, o.a. het officie van de heilige Gregorios Palamas, en publiceerde hij vele heiligenlevens.

De heilige martelaren Nicasius, bisschop van Rouen; de priester Quirinus, de diaken Scubiculus en de maagd Piëntia zijn ter dood gebracht in Ecos in de streek van Rouen, Le Vexin, in 286.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-646/



Zondeval en verdrijving uit het paradijs

[Uranopolitis]

12 oktober
De heilige Kosmas (-sieraad) hymnendichter. (Volgens Slavisch gebruik vandaag, 12 oktober, maar volgens Grieks gebruik: zie 14 oktober).

De heilige monniken Amfilochios, Makarios, Tarasios en Theodosios van het Gloesjitsaklooster. Amfilochios was hegoumen vanaf 1452. Zijn opvolger was Makarios die sinds zijn 12e jaar in het klooster had geleefd. Tarasios was hegoumen van een klooster in Perm maar leefde van 1430 tot aan zijn dood in 1440 in Gloesjitsa met zijn leerling Theodosios.

De heilige martelares Anastasia leefde tijdens de regering van Decius (rond 250). Zij was geboren in Rome en leefde in een kleine gemeenschap van 4 maagden onder leiding van Sofia. Anastasia werd beschuldigd in het publiek de goden te hebben beledigd en de mensen te hebben opgewekt hun afgoden te verlaten en zich bij de christenen te voegen. Zij werd op perverse wijze gemarteld en tenslotte onthoofd.

De heilige Symeon de Nieuwe Theoloog, op deze dag gevierd, omdat zijn feestdag (zie 2 maart) in de Grote Vasten valt.

De heilige God-dragende vader Theosebios van Arsinoë had enige jaren als broer en zus geleefd met zijn vrouw en trok zich toen terug in een grot om te leven in vasten en gebed. Het noodzakelijke levensonderhoud verschafte hij zich door het hoeden van schapen; wat hij daarbij meer verdiende gaf hij weg. En wanneer hij geen arme vond, dan schonk hij het overtollige brood aan de vogels. Hij is in zijn grot gestorven tijdens het gebed. Na drie dagen werd hij gevonden, toen zijn herdershonden alarm hadden gemaakt.


De heilige Wilfrid‚ (Walfridus) bisschop van York, was monnik van Lindisfarne maar voltooide zijn studie in Lyon en Rome. Hij was als bisschop naar York gezonden maar hij toonde weinig begrip voor de Keltische gebruiken van de Engelse Kerk. Met grote energie bevorderde hij de romanisering maar stiet daarbij op sterke weerstand, zodat hij zelfs een tijd het land moest verlaten. ln die tijd heeft hij missiearbeid verricht onder de Friezen, waar hij als stamverwant Angelsaks meer gehoor vond dan de van de vijandige Franken afkomstige missionarissen. Tenslotte kwam hij toch weer in York terecht en is daar gestorven in 709.

De heilige martelaren Juventinos en Maximos waren schilddragers in het leger van Juliaan de Afvallige (360-363). Toen zij zich beklaagden over de maatregelen van de keizer om de christenen het leven onmogelijk te maken – zij mochten o.a. geen enkel ambt uitoefenen – werden zij aangebracht en moesten voor de keizer verschijnen. Toen zij zich beriepen op de garanties van keizer Konstantijn‚ werden zij gedegradeerd, van al hun bezit vervallen verklaard, en in de gevangenis geworpen. Daar kwamen zoveel christenen hen bezoeken, met hen bidden en naar hen luisteren, dat de gevangenis wel een kerk geleek. Toen liet de keizer hen ‘s nachts heimelijk onthoofden.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Dominika te Anasarba in de gevangenis gestorven in 286 tijdens de vervolging van Diokletiaan; Malfethos, doorboord met pijlen, en Anthea, verbrand in een gloeiende koperen stier; de priester Opilio (Opio), 4e eeuw; zeventig martelaren, gedood met het zwaard; Edistius, gedood te Ravenna; Domnina uit Cilicië, tijdens de vervolging van Diokletiaan. Tijdens de foltering waren ook haar voeten verbrand en haar ledematen gebroken. Zij stierf van uitputting in de gevangenis, in 304; Andromachos en Diodoros die levend zijn verbrand; en Evagrius, Priscianus en hun medemartelaren te Rome.

Eveneens op deze dag de heilige Martinus de barmhartige, bisschop van Tours (zie 11 november); Theodotos, bisschop van Efese, gestorven in vrede; Jason, bisschop van Damaskos, gestorven in vrede; Monas, bisschop van Milaan; Salvinus, bisschop van Verona; Eustachios, priester in Syrië; en Exuperia (Speria) een maagd, leefde te Cahors, waarschijnlijk in de 8e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-647/



De moord van Abel door Kaïn

[Uranopolitis]

13 oktober
Martelares Zlata uit Bulgarije, XVIII eeuw

De heilige TheofiIos‚ bisschop van Antiochië sinds 168, gestorven in 180 of 181‚ nadat hij de kerk ongeveer 12 jaar had bestuurd. Hij was een heidens geleerde, belast met de bestrijding der christenen. Daartoe bestudeerde hij hun geschriften, maar hij werd zo getroffen door de vele voorzeggingen uit het Oude Testament welke door Christus in vervulling waren gegaan, dat hij overtuigd werd van de waarheid ervan. Hij werd zelf christen en schreef nu om het geloof te verdedigen, zowel tegen de heidenen als tegen bepaalde ketterijen.

De heilige Simpert‚ bisschop van Augsburg, Hij was misschien een neef van Karel de Grote, maar trad al vroeg in de abdij van Murbach bij Colmar. ln 778 werd hij bisschop van Augsburg, op voordracht van de keizer. Vervolgens werd hij ook abt van het grote klooster van Murbach. Hij herbouwde de kerk van de heilige Afra te Augsburg en schonk veel bezittingen aan de abdij van Fuessen. Hij is gestorven in 809.

De heilige priester Lubentius werd als klein kind door zijn ouders overgedragen aan de heilige Martinus van Tours, die hem als zijn zoon aannam en later toevertrouwde aan de heilige Maximinus, bisschop van Trier, ter verdere opleiding. Door hem werd Lubentius ook priester gewijd en hij kreeg de parochie van Cobern toegewezen. Daar was hij een ware herder voor zijn volk en vanaf zijn sterfbed werd hij als een heilige aangeroepen. Om onbekende redenen is zijn lichaam overgebracht naar Dietkirchen in Duitsland, in de tweede helft van de vierde eeuw.

De heilige Congan, prins van Leinster in Ierland. Nadat hij in de oorlog was verslagen, en gewond de vlucht moest nemen, trok hij met zijn zuster, haar zoon, en zeven geestelijken naar Locheln, waar zij een streng ascetisch leven leidden. Na zijn dood werd Congan begraven op het monnikeneiland Iona.

De heilige Gerald, graaf van Aurillac, 855-909. Hij was geëerd om zijn rechtvaardig en weldadig bestuur maar zijn roem is waarschijnlijk vooral te danken aan het feit dat het door hem gebouwde klooster werd overgenomen door de de Cluniacenzen. De heilige Odo van Cluny schreef zijn levensverhaal dat gretig gelezen werd in het middeleeuwse Frankrijk.

De heilige Colman (Colomanus) was een prins uit Schotland op bedevaart naar Jeruzalem. In Oostenrijk meende men in hem een landverrader te herkennen en hij werd in 1012 door de boeren opgehangen. Door de wonderen die bij het lichaam gebeurden zag men in dat het een heilige was geweest en op 13 oktober 1014 werd het lichaam overgebracht naar het klooster Melk aan de Donau. Tot in de 17e eeuw was hij de landspatroon van Oostenrijk.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Florentios van Thessalonika, werd nadat hij tot stervens toe op de pijnbank gemarteld was, verbrand, in de 4e eeuw; Dioskoros, de belastingontvanger, werd na allerlei martelingen onthoofd te Kynopolis in Egypte‚ onder Diokletiaan; Antigone, stierf de vuurdood; en Faustus, Januarius, Martialus en 15 anderen, die na geleden te hebben de vuurdood zijn gestorven te Cordova in Spanje, rond het jaar 310.

Eveneens op deze dag de heilige Benjamin van het Holenklooster te Kiev, 14e eeuw; Vannatius (Venantius)‚ abt van Poitiers, overleden in Tours; Bertoald, bisschop van Kamerijk, 7e eeuw; Leobon, kluizenaar in de 6e eeuw; Fyncana en Findocha, maagden, twee van de negen dochters van de heilige Donevald uit Rorfarshire, 8e eeuw; en Chelidonia, maagd te Subiaco.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-648/

Het leven van de eerste mensen buiten het paradijs

Seth, de voorvader van het menselijke ras na Adam.

[Uranopolitis]

14 oktober
De heilige Ignatios Agallianos, bisschop van Mithymne‚ was geboren op het eiland Lesbos in 1492. Hij stichtte een huisgezin en werd priester gewijd. Omdat hij een mooi handschrift bezat, verdiende hij hun levensonderhoud met het kopiëren van manuscripten.
Nadat zijn vrouw en kinderen tijdens een epidemie waren gestorven, werd hij monnik. Onder het drukkend bewind van de Turkse overheersing was het kloosterleven in verval geraakt, maar Ignatios wist door zijn inspanningen en toewijding drie kloosters van het eiland weer tot nieuwe bloei te brengen, zodat deze centra werden van het godsdienstige en culturele leven op Lesbos.
De door hem gestichte kloosterschool bracht het gehele leven op het eiland op een hoger plan.
In 1530 werd de talentvolle hiëro-monach tot bisschop van Mithymne gewijd. Hij bezat in het bijzonder de gave de onderlinge vrede te bewaren in de toen heersende moeilijke omstandigheden en ook in dit opzicht was zijn langjarig bewind een zegenrijk bestuur. Ignatios is in vrede gestorven op deze dag in 1566.

De heilige Justus, bisschop van Lyon, afkomstig uit de Ardèche, was diaken in Vienne en werd in 350 bisschop gewijd voor Lyon. Hij trad energiek op tegen het toen juist in West-Europa opkomende Arianisme en hij verdedigde met gloed de volkomen Godheid van Christus. Daarover stond hij ook in briefwisseling met de beroemde heilige Ambrosius van Milaan. Ook nam hij deel aan verschillende plaatselijke concilies.
In het jaar 381 liep er een amokmaker door de stad, die verschillende personen zeer ernstig verwondde. Hij werd nagezeten door een woedende menigte en vluchtte toen de kathedraal binnen waar hij zich verborg onder de mantia van de bisschop. Het volk eiste zijn uitlevering en dreigde anders de kerk in brand te steken. De heilige Justus liet hen eerst beloven dat zij de man niet zouden lynchen maar gevangen zouden zetten tot aan zijn berechting; daarna gaf hij hem aan hen over.
Toen zij de man weer onder ogen kregen, ontvlamde opnieuw de woede van de menigte. Zij vielen op hem aan doodden hem. Bisschop Justus trok het zich ontzettend aan dat hij vertrouwd had op de belofte van een razende menigte en hij achtte zich verantwoordelijk voor de dood van de man die zich onder zijn bescherming had gesteld. Hij deed afstand van het bisschopsambt, en trok naar Boven-Egypte om bij de monniken van de Thebaïde zijn zonde te boeten.
Door Gods beschikking werd hij, nog voor zijn dood op de 14e oktober van het jaar 390, als bisschop herkend en zo bleef zijn gedachtenis bewaard. In de tijd van de kruistochten werd zijn gebeente naar Lyon overgebracht, en de 4e augustus, de dag van de aankomst van zijn relieken, wordt nog steeds in ere gehouden. De aan de heilige Justus gewijde kerk is in 1562 door de calvinisten verwoest en slechts enkele relieken werden gered.


De heilige Burchard, bisschop van Würzburg. Hij was afkomstig uit Wessex‚ en behoorde waarschijnlijk tot de clan van de heilige Bonifacius. Hij was van jongsaf monnik in Engeland, en werd in 725 door Bonifacius opgeroepen om hem te komen helpen in Duitsland. Burchard begeleidde hem op zijn missietochten; hij was toen reeds priester en in 741 werd hij bisschop van Würzburg gewijd. Karel de Grote en Pepijn schenken rijke bezittingen aan het nieuwe bisdom voor de bouw van nieuwe kerken en kloosters. Maar Burchard bleef met zijn priesters een arm en ascetisch leven leiden. Hij ontplooide een grote missie-activiteit‚ tot hij zich in zijn ouderdom terugtrok in het kasteel Homburg aan de Main. Daar is hij gestorven in 754. Het lichaam van de heilige Burchard werd overgebracht naar de kathedraal van Würzburg.

De heilige Artemios werd onder Konstantijn de Grote de bestuurder van Egypte en was een warm verdediger van het christendom. Onder zijn bestuur kwam er een einde aan de economische neergang van het land en Egypte herkreeg zijn belangrijke positie in het Rijk.
Tijdens het bewind van Juliaan de Afvallige werd Artemios op gruwelijke wijze doodgemarteld omdat Juliaan hem verantwoordelijk stelde voor het sterven van zijn broer, die wegens hoogverraad ter dood was gebracht.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-649/





Ark van Noah

[Uranopolitis]

15 oktober

De heilige Euthymios de Jongere van Thessalonika. Hij was geboren tijdens het bewind van Leo de Armeniër (813-820) in de omgeving van Ankyra. Hij diende op zijn tijd in het leger en stichtte een gezin: hij had een vrouw en dochtertje. Op een dag in het jaar 842 nam hij afscheid voor een langdurige zoektocht naar een weggelopen paard, maar in plaats daarvan ging hij op zoek naar de mogelijkheid een eenzaam monniksleven te leiden. Zijn doel was de Olymposberg in Bithynie, waar enkele grote kloosters gevestigd waren terwijl duizenden monniken rondom in grotten woonden. Hij zocht de beroemde Joannikios op die hem toevertrouwde aan een van de kluizenaars. Deze bekleedde de jongeman met het monniksgewaad en gaf hem de naam Euthymios.
Na een rustig gebedsleven van 15 jaar ontstond er onrust in de gemeenschap van de Olymposberg naar aanleiding van de verkiezing van de heilige Fotios tot patriarch van Constantinopel terwijl Ignatios nog patriarch was. Met een andere monnik trok Euthymios nu naar de Athos, waar toen nog slechts enkele asceten woonden. Hij sloot zich aan bij een bekende kluizenaar en zij wedijverden met elkander in harde boetedoeningen, met zo weinig mogelijk voedsel, slaap en comfort. Daar werd Euthymios ook met het grote schima bekleed, zonder echter nogmaals van naam te wisselen. Hij ondernam nog enkele reizen om zijn oude geestelijke vader van de Olympos te bezoeken. Deze trok mee naar de Athos maar kon het harde leven daar toch niet volhouden en vertrok naar Thessalonika, waar hij enige tijd later stierf. Toen Euthymios zijn graf kwam bezoeken, werd hij priester gewijd om de heilige Eucharistie te kunnen vieren voor de Athos-kluizenaars.
In die tijd kwam er een einde aan de rust op de Athos door de voortdurende invallen van Arabische zeerovers. Euthymios vestigde zich met enkele monniken meer in het binnenland van Chalkidiki. Zij bouwden daar een laura, maar Euthymios trok af en toe naar zijn grot op de Athos om de eenzaamheid te zoeken.
Daar kreeg hij de ingeving om een oud klooster te gaan herstellen op de Peristérasberg bij Thessalonika, waarvan hij de ruïne had gezien. In 871 trok hij daarheen met twee leerlingen, en onder grote ontberingen herbouwden zij het klooster van de heilige Andreas. Uit heel de streek stroomden nieuwe leerlingen toe en in 888 bouwde hij in de nabijheid een vrouwenklooster, dat hij onder het bestuur van zijn zuster Euthymia stelde. Euthymios beoefende ook de ascese van zuilbewoner, maar als hij alleen wilde zijn, trok hij naar de Athos. In 894 wist hij dat er binnenkort een einde aan zijn leven zou komen. Hij verzamelde de broeders bij een afscheidsmaal om hun zijn liefde te betonen en zijn laatste zegen te geven, en hij liet zich toen naar een onbewoond eilandje (sommige bronnen spreken over het eiland Hiëra in de buurt van de Athos) brengen, waar hij zijn ziel teruggaf aan God, in de leeftijd van ongeveer 80 jaar.

De heilige priester-martelaar Lukianos (de Lichtstralende) was een briljant student die vele talen beheerste. Na de dood van zijn ouders en nadat hij al zijn bezittingen aan de armen had uitgedeeld, vertrok hij uit Antiochië om zich in Edessa onder de leiding te stellen van een geestelijke vader, Makarios. Daar leefde hij verschillende jaren in strikte ascese en hij ontwikkelde een grote liefde voor de studie van de Heilige Schrift, waar hij vaak de gehele nacht mee bezig was.
Lukianos werd naar Antiochië teruggeroepen voor zijn priesterwijding en hij stichtte daar de later zo beroemde exegetenschool. Daar werd de Heilige Schrift bestudeerd, vooral volgens de letterlijke zin, in tegenstelling met de Alexandrijnse school waar de Schrift meer in symbolische zin werd geïnterpreteerd. Zijn grondige kennis van het Hebreeuws kwam hem bij dit werk goed van pas, en hij kon de manuscripten corrigeren van bewuste en onbewuste fouten bij het overschrijven en vertalen, door vergelijkend handschriftenonderzoek. Omwille van Christus werd hij onder de vervolging van Diokletiaan (284-804) naar Nikomedië voor het gerecht gebracht.
Op alle vragen gaf hij slechts één antwoord: “ik ben christen”. Hij werd toen in ijzeren boeien vastgesmeed in de gevangenis tot hij van honger gestorven zou zijn.
Door omkoperij wisten de gelovigen nog éénmaal in zijn cel door te dringen om er de heilige Eucharistie uit Lukianos handen te ontvangen. Geboeid liggend op de grond vierde hij de Goddelijke Liturgie waarbij hij zijn eigen lichaam als Altaar gebruikte, het gebeente van een nog levende martelaar. Nadat hij gestorven was liet de keizer zijn lichaam in zee werpen, maar dit werd naar de kust teruggebracht, volgens de legende door een dolfijn, en toen door de gelovigen eervol begraven.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-650/

Einde van de zondvloed en Noah's brandoffer

[Uranopolitis]

16 oktober
Heilige Longinos‚ portier van het Holenklooster te Kiev, 13e-14e eeuw

De heilige Magnobold (Mainboeuf, Malmboeuf), bisschop van Angers. Hij was de zoon van een edeling aan het hof van Clotarius II, en toen hij, om gedoopt te worden, met een roeiboot naar de kerk werd gebracht, sloeg deze om door een plotseling opstekende storm. Het kind werd wonderbaarlijk gered en daarom toevertrouwd aan de zorg van de bisschop van Angers, Licinius. Deze nam hem op in zijn school en wijdde hem later priester. Hij kreeg de opdracht naar Rome te gaan om een reliek te halen van de heilige Johannes de Doper.
In Rome bleek hoe groot zijn kennis was van de Heilige Schrift. Toen hij de lezing moest verrichten tijdens de nachtdienst in aanwezigheid van de paus, deed hij deze uit het hoofd, zonder kaarslicht. Deze roep vergezelde hem, en toen na zijn terugkomst in Angers de bisschop gestorven was, werd Magnobald eenstemmig gekozen als zijn opvolger. Deze keuze moest bevestigd worden en koning Dagobert ontbood daarom de nieuwe bisschop naar Parijs. Bij het binnenkomen in de stad kwam hij langs de overvolle gevangenis, waar het gekerm van de gefolterden te horen was.
Magnobald mocht als geestelijke binnenkomen en raakte diep onder de indruk van de ellende die er heerste. Hij begaf zich rechtstreeks naar de rechter en probeerde een verbetering van de toestand te verkrijgen, maar zijn verzoek werd afgewezen. Toen ging hij een kerk binnen en bad God om medelijden met deze arme schepsels. Er ontstond een aardbeving, de boeien van de gevangenen sprongen los, de deuren zwaaiden open en de gehele zwerm kon ontsnappen.
Dit is het eerste wonder, dat beschreven werd door een tijdgenoot, en vormde het begin van een reeks wonderbare gebedsverhoringen. Magnobald deed veel voor het geestelijk leven in zijn bisdom. Zijn naam wordt vermeldt in de akten van de synode van Parijs in 614, in die van Reims in 625, en van Clichy in 626. Hij is gestorven in Angers, maar in verband met de hier aangegeven concilies lijkt het jaartal van zijn sterven in 670 niet erg waarschijnlijk.

De heilige martelaar Bercharius, abt. Hij werd geboren omstreeks 626 op een slot in Aquitanië. Toen de aartsbisschop van Reims, de heilige Nivardus, daar in de buurt op bezoek was, werd hij getroffen door het intelligente en tegelijk bescheiden optreden van het jongetje, en hij overtuigde de ouders dat het kind het beste zou passen in een kerkelijk leven. Hij ontving nu een hierop aangepaste opvoeding en werd, toen hij volwassen was, in Reims priester gewijd.
Daarna nam hij deel aan het monastieke leven, eerst in de stad, later in Luxeuil. Nadat hij voldoende monastieke kennis verzameld had, keerde Bercharius naar Nivardus terug, en samen vonden zij bij Epernay een geschikte plaats om een abdij te gaan vestigen. Nivardus zorgde voor de geldmiddelen, Bercharius nam de organisatie op zich en werd de eerste abt. Later stichtte hij nog verschillende abdijen, zowel voor monialen als voor monniken. In de laatste, de abdij van Moutier-en-Der, nam hij zijn intrek, na een pelgrimsreis naar Jeruzalem, om er te blijven tot aan zijn dood. Deze kwam spoediger dan verwacht, want een van de monniken, die scherp berispt was om zijn ongehoorzaamheid, sloop die nacht de cel van Bercharius binnen en stak hem neer met zijn mes, op de 26e maart 685. Deze jonge monnik, die nog door Bercharius was gedoopt, was waarschijnlijk een vrijgekochte slaaf, die volgens de toen heersende gewoonte meteen monnik werd gemaakt, zonder daar noodzakelijkerwijze geschikt voor te zijn. De moordenaar vluchtte in paniek en wierp het wapen in de visvijver. Het zonk echter niet maar bleef drijven. Dit feit boezemde hem een ontzettende angst in: hij rende naar de kerk en luidde uit alle macht de klok. De monniken stonden verbaasd op, gingen naar de abt om te vragen wat dit betekende, en vonden hem, overstroomd met bloed. De moordenaar werd bij Bercharius gebracht; hij kreeg vergiffenis op voorwaarde van een pelgrimage naar Rome. Er werd nooit meer iets van hem gehoord.
De abt stierf twee dagen later en werd begraven in de kerk die hij had gebouwd. Daar bevinden zich nog altijd zijn relieken.

De maagdelijke martelares Bolonia. Zij verloor haar ouders toen zij 15 jaar oud was, en werd toen toevertrouwd aan een christen-bloedverwante, die haar schapen liet hoeden op haar kleine boerderij, waar zich nu de stad Boulogne in Expilly (Haute-Marne) bevindt. Zij wekte de begeerte van een officier uit het leger van Juliaan de Afvallige, en toen zij weigerde zich met hem in te laten, volstond haar christen-zijn om haar te doen martelen en ter dood te brengen, in 362.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-651/

De uitvinding van wijn en eenmalige dronkenschap van Noah

Noah voorspelt de vervloeking van Canaän

[Uranopolitis]

17 oktober
De heilige Nothelm, aartsbisschop van Canterbury. Hij was een vrome priester van de kerk van Londen, met een bijzondere aanleg voor geschiedschrijving. De grote Beda maakte veel gebruik van zijn hulp.
In 736 werd hij tot aartsbisschop gewijd van Canterbury‚ en ontving het pallium uit de hand van Gregorius III van Rome. Hij stond in contact met de grote missionaris Bonifacius, aan wie hij op zijn verzoek historisch materiaal toezond. Hij roemt hem dat hij zich met hart en ziel op het bekeringswerk onder de Saksen toelegt, en daarmee het heil verwerft voor zijn eigen ziel. En hij belooft dat hij hem zal steunen door zijn gebed, en hem zal gedenken aan het Altaar. Nothelm is gestorven in 741.

De heilige bisschop Regulus. Zijn levensbeschrijving is grotendeels legende. Hij zou, onder gevaarlijke omstandigheden, belangrijke relieken van de apostel Andreas vanuit Patras meegenomen hebben op een zwerftocht door heel Europa, tot hij ze tenslotte bracht in het nog heidense Schotland. Daar vestigde hij zich en begon zijn missiewerk onder de daar wonende Picten en Schotten. Hij wist de koning Hung voor het geloof te winnen, die zijn werk met alle kracht steunde. Na verloop van tijd werd Regulus daar de eerste bisschop van de kathedraal van de heilige Andreas. Hij is gestorven in 788.


De heilige koning Ethelbert van Kent, 560-616. Hij verwelkomde de heilige Augustinus van Canterbury toen deze met zijn monniken vanuit Rome in Kent aan land kwam in 597. Hij was gehuwd met de Frankische prinses Bertha die reeds christen was, en ook zijn bekering volgde spoedig. Hij toonde niet de neiging van veel pas christen geworden monarchen om het volk te dwingen hun voorbeeld te volgen, maar hij gaf de predikers steun en bemoediging voor een vreedzaam verkondigen van het Evangelie. Wel wendde hij zijn invloed aan bij de bekering van zijn koninklijke buurman Sabert van de Oost-Saksers, en op diens gebied bouwde Ethelbert de eerste Sint-Pauls-kathedraal van Londen. Voor zijn eigen land bouwde hij de Andreas-kathedraal in Rochester.
De heilige Ethelbert was de invloedrijkste vorst van zijn tijd in Engeland. Het door hem uitgegeven Wetboek voor Kent is het eerste geschreven juridisch document in een Germaanse taal.

De heilige martelaren Ethelred en Ethelbert, kleinzonen van Ethelbert, koning van Kent. Zij werden als kind in 670 vermoord op last van hun oom en in het geheim begraven. Een zuil van licht straalde boven het verborgen graf, en zo kwam de moord letterlijk aan het licht. Als boetedoening schonk de moordenaar het vruchtbare eiland Thanet aan hun zuster Ermenburga, de vrouw van de koning van Wessex. Zij stichtte een daarop een klooster, een Minster, en na de dood van haar man werd zij daar abdis. Het klooster telde weldra 70 monialen.


De heilige abdis Etheldreda (Audrey), had zich als meisje geheel aan God willen toewijden, maar op aandrang van haar familie huwde zij toch eerst een Saksische prins en na diens dood de prins van Northumbrië. Doch vastbesloten handhaafde zij haar maagdelijkheid. Na 12 jaar van verzet stemde de prins toe in een scheiding, zodat zij naar een klooster kon vertrekken.
Zij zocht eerst haar toevlucht in de grote abdij van Coldingham‚ maar toen de vorst, die spijt had van zijn toestemming, haar achterna kwam, vluchtte Etheldreda in armelijke kleding door de onherbergzame streken van Northumbrië naar haar eigen vaderland, Oost-Anglia. Deze barre tocht sprak tot de verbeelding van het volk en de legende verhaalt vele wonderbare avonturen over deze reis. Toen zij dan op haar bezittingen op het eiland Ely een dubbelklooster stichtte, kwamen van alle kanten vrouwen en mannen, prinsessen en priesters, om zich onder haar leiding te scharen. Gedurende de zeven jaar van haar bestuur was zij een levend voorbeeld van monastieke deugden, vooral van ijver in vasten en gebed. Na de nachtdienst bleef zij bidden in de kerk tot de ochtend, en zij at slechts één maaltijd per dag.
Etheldreda stierf jong, als slachtoffer van een besmettelijke ziekte, waarschijnlijk difteritis, want drie dagen voor haar dood werd haar keel opengesneden om haar lucht te geven. Zij stierf op de 23e juni van het jaar 679, omringd door haar talrijke geestelijke kinderen. Toen 16 jaar later, op deze dag, haar lichaam werd opgegraven om het in een mausoleum te plaatsen, bleek het volkomen onaangetast door bederf. Zij lag daar alsof zij slechts sliep. De over haar graf gebouwde kathedraal werd een van de bekendste bedevaartsoorden in Engeland en overal bevinden zich kerken die aan Etheldreda’s gedachtenis zijn gewijd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-652/



Toren van Babel (impressie van de kunstenaar) en de taalverwarring

[Uranopolitis]

18 oktober

De heilige Evangelist Lukas was, volgens de vorm van zijn naam, – een vrij zeldzame afkorting van Lukanos -‚ mogelijk een vrij geworden slaaf uit Antiochië van Syrië, die voor arts had gestudeerd; het kwam meer voor dat een slaaf werd opgeleid tot arts voor het gezin van zijn eigenaar. De heilige Paulos spreekt over “Onze geliefde Lukas,- de arts…” (Kol.4:14) Eerst een veel latere traditie spreekt over hem als schilder: waarschijnlijk onder invloed van de levendige beschrijvingen in zijn Evangelie. Hij was een van de 70 leerlingen van Christus, die het kader vormden in de jonge Kerk; en met Kleopas ontmoette hij de verrezen Christus op de weg naar Emmaüs.
In de geschreven bronnen komt hij plotseling tevoorschijn als reisgezel van de heilige Paulos bij diens eerste tocht naar Europa‚ vanuit de havenstad Troas (Hand.16:11). De schrijver, die tot dat ogenblik getrouw de lotgevallen van de apostelen, en vooral van de heilige Paulos, had verhaald, begint nu plotseling te spreken over “wij”, en dit blijft zo voor de rest van het Boek, op enkele episoden na.
Na de dood van de heilige Paulos wordt de levensloop van de heilige Lukas duister: de oude bronnen spreken erover op heel verschillende wijze. De heilige Epifanios meent dat hij predikte in Macedonië, Dalmatië, Gallië en Italië; de heilige Gregorios van Nazianze zegt dat zijn werkterrein lag in Achaia. Het is onduidelijk of hij hem ook een martelaar noemt. Hij zou dan geleden hebben in Patras.
Het grootste belang van de heilige Lukas ligt in wat hij ons heeft nagelaten: zijn Evangelie en het boek van de Handelingen der Apostelen. ln zijn Evangelie verhaalt hij ons veel bijzonderheden over de Geboorte van Jezus en over Diens Moeder, waar de andere evangelisten over zwijgen. Zijn beroepsbelangstelling blijkt uit de vele genezingen die hij beschrijft. Centraal staat bij Lukas Gods barmhartigheid “De Mensenzoon is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was…” en hij treft ons door ons die wonderschone parabels van Christus over te brengen, zoals bijvoorbeeld van de Verloren Zoon, van Lazaros en de Rijke, van de onrechtvaardige rentmeester. Hij schrijft een klein zelfportret in het ontroerende verhaal over de twee leerlingen die hun betreurde Heer mochten herkennen in de vreemdeling te Emmaüs.
De Handelingen vormen de voornaamste bron over het leven en de uitbreiding van de jonge Kerk. Na 16:10 beschrijft hij de gebeurtenissen uit de eerste hand, als metgezel van de apostel Paulos.

De heilige Julianos Sabas was een man van geringe afkomst en zonder onderricht, maar hij was zozeer vervuld van de Heilige Geest dat hij gold als een van de grote lichten van de 4e eeuw. Hiëronymos vergelijkt hem met de grote Antonios, en Johannes Chrysostomos noemt juist hem als het voorbeeld van een volmaakt christen.
Hij bewoonde een kluis in de woestijn van Mesopotamië en verzamelde steeds meer leerlingen om zich heen. Later betrokken zij een grot die echter onbewoonbaar bleek door te grote vochtigheid. Zij hadden de volgende leefregel:
Te middernacht stonden zij op en zongen gezamenlijk psalmen tot zonsopgang. Dan trokken zij twee aan twee weg in de woestijn waarbij zij beurtelings 15 psalmen zongen terwijl de ander voorover knielde in stil gebed. ‘s Avonds kwamen zij weer terug voor het gemeenschappelijke, karige avondmaal en gezamenlijk gebed.
Eens ging hij met een leerling op reis naar de berg Sinaï. Zij hadden een drinkschelp bij zich en een spons aan een lang touw, om water te kunnen bemachtigen uit diepe bronnen onderweg. Eens redde hij een zevenjarig jongetje dat in zulk een put gevallen was. Daarom geldt hij nog steeds als de bijzondere beschermer van de kinderen. Op de Sinaï bouwden Julianos en zijn gezel een hutje en een kerkje dat nog bestaat, maar daarna keerden zij naar hun eigen woestijn terug. Wel kwam hij nog in het jaar 372 naar Antiochië om de christenen te bemoedigen tijdens het bewind van de ariaanse keizer Valens. Julianos was toen reeds heel oud. Enkele jaren later is hij gestorven, waarschijnlijk in 378. Hij wordt ook herdacht op 17 januari.


De heilige abt Josef van Volokolamsk, 1440-1515. Hij werd monnik op 20-jarige leeftijd en onderscheidde zich door zijn onvoorwaardelijke trouw aan de monastieke regels en zijn organisatorische bekwaamheid. In 1477 werd hij hegoumen van het Pafnuti-klooster waar hij was ingetreden en hij bezocht toen verschillende andere kloosters van het diocees om een vergelijkende studie te maken van de levenswijze. In 1479 stichtte hij zelf het klooster van de Ontslaping van de heilige Moeder Gods waar hij een zeer strikte regel invoerde. Dit klooster groeide voorspoedig en verwierf grote bezittingen die Josef gebruikte om op grote schaal armen en behoeftigen bij te staan, vooral in tijden van hongersnood in de jaren van slecht weer. Hij is gestorven op 9 september 1515, maar wordt ook vandaag herdacht.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-653/



Vertrek van Abraham uit Ur naar Kanaän

[Uranopolitis]

19 oktober

De heilige Johannes van Kronstadt, die leefde van 19 oktober 1829 tot 20 december 1908. Hij was de zoon van een koster van een dorpje in het hoge noorden van Rusland, district Archangelsk, en werd zo van kind af in de kerk opgevoed. De hyperintelligente jongen had in het begin grote moeilijkheden op school, maar als een gebedsverhoring begreep hij plotseling het schoolsysteem en vanaf dat ogenblik was hij zulk een briljante leerling dat hij een beurs kreeg om te gaan studeren aan de theologische academie van Sint-Petersburg.
Bij zijn studie interesseerde hij zich voor alle wetenschappen en hij las wat hij maar in handen kon krijgen. Maar eveneens besteedde hij een groot deel van zijn tijd aan persoonlijk gebed, liefst eenzaam lopend in de natuur. Toen zijn vader gestorven was, nam hij een betrekking aan als secretaris om zijn moeder bij te staan in de zorg voor het gezin. Hij moest in het gebed hevig strijden om zich los te maken uit de wanhoop om hun treurige levensomstandigheden, en zich steeds vast te houden aan het geloof in Gods leiding en daarover verheugd te zijn. Die diepe droefheid zag hij als een afval van God en de dood van het hart.
Hij gaf ook zijn droom op om missionaris te worden in China: hij kreeg een open oog voor de veelsoortige ellende in de eigen omgeving, vooral in de oorlogshaven Kronstadt, waar hij gehuwd was met de dochter van de aartspriester van de kathedraal. Hij zou missionaris worden in zijn eigen land waar zoveel armoede heerste en moreel verval.
Daarnaast had Johannes nog een ideaal van monastiek leven en hij had met zijn vrouw afgesproken dat zij als broer en zus zouden leven, zonder echtelijke betrekkingen. Op 12 november 1855 werd hij priester gewijd. Als levensprogram had hij: voortdurende overdenking van de Heilige Schrift, een lange nachtwake met Jezusgebed, en het dagelijks vieren van de Goddelijke Liturgie, die hij boven alles stelde. Daarbij ging hij voortdurend op huisbezoek bij de armste gezinnen: hij liefkoosde de kinderen, had vriendelijke woorden voor de ouders, droeg zorg voor de zieken en schonk weg wat hij had. Vaak kwam hij zonder schoenen of jas thuis. Hij maakte geen onderscheid, kwam bij iedereen, oordeelde niemand maar bad en vertelde over Christus. Over dit ongebruikelijk gedrag kwam natuurlijk veel kritiek los die hem grote moeilijkheden bezorgde, maar bij veel anderen oogstte hij bewondering en medewerking zodat hij een groot werkhuis kon stichten, met kerk, scholen, nachtasiel, en werkplaatsen, waar duizenden werklozen hun menselijke waardigheid terugvonden. Gedurende 32 jaar gaf hij ook les op de scholen, waarbij hij zich vooral erop richtte de kinderen ontvankelijk te maken voor de schoonheid van Gods wereld en om in elkaar de icoon van God te zien.
In de tweede helft van zijn leven veranderden de verhoudingen. De kracht van zijn liefde was zo groot en stralend geworden dat het niet meer nodig was dat hij naar de mensen kwam: het Russische volk wendde zich onweerhoudbaar tot hem, in hele menigten. Ook geld stroomde binnen en daarmee had hij voortdurend voedsel voor een duizendtal, telkens wisselende, armen, en bouwde hij veel kloosters en kerken.
Vader Johannes stond op om 3 uur in de nacht. Hij ging in de vroege ochtend naar de kerk, die reeds geheel gevuld was met volk voor de Metten. Grote manden met broden en prosforas werden binnengebracht voor de voorbereiding van de Gaven voor de Heilige Liturgie, vergezeld van ontelbare gedachtenisbriefjes met eindeloze rijen namen. Vader Johannes hief ze gezamenlijk op naar God en in zijn vurig gebed voelde ieder zich aangesproken of hij persoonlijk voor hem of haar had gebeden. Het opdragen van de Heilige Liturgie was indrukwekkend plechtig. Hij stond bij het Altaar zichtbaar voor de troon van de Allerhoogste God, en zijn woorden drongen diep door in het hart. Bij de heilige Communie was hij zo door ontroering gegrepen dat de tranen hem over het gezicht vloeiden.
Hij bezat in hoge mate de gave van het woord en in zijn preken wekte hij de gelovigen op tot veelvuldig communiceren om in nauwer contact te komen met God. Dit was in die tijd, toen men gewoonlijk maar eenmaal per jaar communiceerde, iets heel uitzonderlijks. Daar het met zulk een menigte niet mogelijk was ieders persoonlijke biecht te horen, kwam het gebruik tot stand dat ieder luidop zijn zonden beleed, ten aanhoren van de omstanders waarna Vader Johannes een gemeenschappelijk absolutiegebed uitsprak.
Maar de mensen kwamen, behalve voor het luisteren naar de woorden van Vader Johannes, ook om de wonderen te zien die vaak gebeurden. Het was of de tijd van Christus teruggekomen was. Zieken werden genezen, zowel zij die bij hem gebracht werden als anderen voor wie men zijn hulp kwam vragen. Blinden werden weer ziende; sinds jaren verlamden kwamen weer op de been; anderen genazen van een diepe depressie, hoewel zij reeds in een inrichting waren opgeborgen; levens die door alcoholmisbruik verwoest waren, werden weer in goede banen geleid; uit bezetenen werd de duivel uitgedreven en zij waren blijvend verlost. Dit gebeurde in de kerk maar ook overal waar Batoesjka, Vadertje, Johannes zich op straat vertoonde.
Op deze wijze duurde het tot de middag eer hij thuiskwam uit de kerk. Daarna ontving hij de mensen die zijn gebeden kwamen vragen en maakte hij een rondgang door de verschillende bedrijven en scholen, waarna hij pas laat in de nacht thuiskwam. En heel dit zo bezige leven was doordrenkt met zijn voortdurend gebed. Tegen het einde van zijn leven werd hij hevig gekweld door verschillende ziektes, maar dit veranderde niets aan zijn innerlijke houding. En zo is hij gestorven, omringd door de verering van het gelovige volk. En hij wordt nog steeds vereerd door het Russische volk dat hem een bijzondere liefde toedraagt.
Veel preken van de heilige Johannes van Kronstadt zijn uitgegeven, maar zijn blijvende waarde ligt vooral in wat hij over het gebed geschreven heeft in zijn geestelijk dagboek: “Mijn leven in Christus” dat in veel talen is vertaald. Terwijl de meeste boeken over het gebed op min of meer specialistische wijze de etappes beschrijven van het mystiek gebed, schrijft de heilige Johannes over het gewone, alledaagse christen-gebed, dat hij zelf op zulk een weergaloze wijze praktiseerde en dat ook van buitengewoon praktische aard is: iets dat we met twee handen kunnen vastgrijpen en dat toch heel diep gaat. Enkele voorbeelden:
Bidden, dat is het stoutmoedige gesprek van het schepsel met zijn Schepper: De ziel moet met eerbied voor Hem staan als voor de Koning, voor het Leven zelf aan Wie alles het leven te danken heeft, met veronachtzaming van alles wat er rond ons ligt.
De Heer is immers zo nabij aan ieder van ons wanneer we naar Zijn wil leven. Hij is ons zo nabij dat ons hart en ons lichaam de tempel zijn van de Heilige Geest… Daarom zijn wij in staat te bidden, overal in elke plaats…
Wanneer we bidden dan is God er voor ons alleen: de God in Drie Personen en niemand anders. Doordring jezelf ervan dat God in de wereld is zoals de ziel is in het lichaam ofschoon Hij oneindig groter is dan de wereld. Jouw kleine lichaam is vervuld van jouw kleine ziel maar God, de oneindig grote God, vervult het heelal…
God weet en kent alles wat je nodig hebt maar het gebed is nodig om onze eigen ziel te reinigen en te verwarmen. Het doet ons goed in de zonneschijn te staan, die schenkt warmte en licht wanneer wij in het gebed staan voor God, onze geestelijke Zon, dan worden we verwarmd en verlicht. Het is eigenlijk niet nodig dat we God vertellen wat we nodig hebben, Hij weet dat beter dan wij, maar Hij gebruikt onze nood als middel dat wij ons tot Hem wenden…
Waarom moeten we langdurig bidden? Om langzamerhand ons koude hart te verwarmen, dat zo hard is geworden door onze trots. Het is toch vanzelfsprekend dat wanneer we ons hart zo langdurig hebben verhard het niet zomaar ineens doordrongen kan worden met de warmte van het geloof en de liefde tot God? Natuurlijk is daar ingespannen moeite voor nodig en telkens weer onze tijd, zoals ook Christus zegt: Het Koninkrijk der hemelen lijdt geweld, de geweldenaars nemen het in….
In het gebed gaat het vooral om een levendig, helder geloof in de Heer; dat we Hem onszelf levendig voor ogen stellen voor ons en in ons… Gebed is gegrond op geloof. Ik geloof dat er een God bestaat voor Wie ik mijn gebed neerleg: Dat er een Almachtig iemand is, Die alle schepsels vasthoudt in de palm van Zijn hand ..
Ik vertrouw erop dat mijn gebed Hem bereikt, dat het rechtstreeks van mijn hart opstijgt naar Zijn oor: Wanneer een kind een brief schrijft aan een van zijn ouders dan is het er zeker van dat die leeft, dat die interesse heeft voor wat het schrijft en erop reageren zal…
Gebed ademt hoop; een gebed zonder hoop is een zondig gebed … Soms schrijnt het ons toe dat onze woorden alleen maar wat beweging zijn van de lucht. Dan moeten we eraan vasthouden dat God ons verstaat wanneer wij bidden, juist zoals wij onszelf verstaan: wij zijn immers Zijn icoon! De Heer beantwoordt aan elk verlangen van ons hart of we dat nu in woorden uitdrukken of niet…
Wanneer de vijand mij in het nauw drijft door zondige gedachten en gevoelens, en ik daar niet tegen opgewassen ben, dan houd ik mijn geloof vast en maak telkens weer het kruisteken en dan verdwijnt de vijand…
Het gebed is een teken van de grote waardigheid die de Schepper mij verleen. Ik ben niets, ik heb niets; ik moet alles krijgen van God en tegelijk ben ik een icoon van God, ja ik word tot God gemaakt …
Waarom verveelt het bidden ons zo snel? Omdat wij ons Hem niet levendig genoeg voor ogen stellen. Want dan zouden we er niet genoeg van krijgen, al stonden we een hele nacht in gebed …
Men wil ons wijsmaken dat het geen zin heeft te bidden wanneer we daar niet voor in de stemming zijn. Maar wanneer we daarop zouden moeten wachten, zouden we nooit tot gebed komen, want zo gemakzuchtig zijn we wel. Het Koninkrijk der hemelen lijdt geweld. Je kunt niet aan je redding werken zonder jezelf te dwingen…
Wanneer je bidt: streef er dan naar meer voor anderen te bidden dan voor jezelf alleen. Bedenk hoe je één lichaam uitmaakt met alle mensen, dat elk mens een lidmaat van Christus is en dus ook van jou. We zijn elkaars ledematen. Bid voor de anderen met dezelfde gloed als voor jezelf, beschouw hun ziekten en zwakheden als die van jezelf en ook hun domheid, hun hartstochten en hun zonden als van jezelf.
Als we van deze handelwijze een gewoonte maken, dan zullen we de Gaven ontvangen van de Heilige Geest want Hij heeft de ziel lief die zich om de anderen bekommert …
Wanneer je iemands fouten verbeteren wilt dan moet je niet denken dat je dat volgens je eigen inzicht kunt doen. Je zou de ander dan alleen maar schade toebrengen door je eigen hartstochten, bv. trots en de irritatie die daardoor gewekt wordt. Hier geldt: Werp uw zorg op de Heer, en bid met heel je hart tot God Die harten en nieren doorgrondt of Hij het hart van de ander wil verlichten… Want zulk gebed heeft grote kracht.
De kerk is waarlijk de hemel op aarde: daar is de troon van God; daar worden de ontzagwekkende Mysteriën gevierd; daar dienen de engelen samen met de mensen; daar wordt de Almachtige voortdurend verheerlijkt… In Gods kerk mogen wij gelovig binnentreden als in het huis van onze hemelse Vader: daar voelen wij ons vrij, gelukkig en licht; daar ervaren wij een voorsmaak van het toekomstige Koninkrijk…
Wanneer je naaste iets tegen je misdaan heeft, wees dan niet kwaad en koester geen wrok maar ga op zoek naar de goede eigenschappen van de ander; welke deze zonder enige twijfel bezit zoals iedere mens; en vestig daar een liefdevolle aandacht op, zonder verder acht te slaan op het kwaad dat geschied is, maar beschouw het als een voorspiegeling van de duivel. Een goudzoeker kijkt ook niet hoeveel modder of zand hij verwerken moet om de goudkorrels te vinden, ook al zijn er maar weinig goudkorrels in grote hopen waardeloos materiaal. Zo wensen wij immers ook dat God met ons zal doen…
Roep telkens weer in je hart het woord terug. Christus is liefde en reikhals ernaar om allen lief te hebben. Omwille van de liefde moeten we niet slechts onze bezittingen maar onszelf opofferen…
Niets staat ons nader dan God. Hij is de God van de harten, Hij is het hart van ons hart en ons hart is ons het meest nabij, het is de samenvatting van heel onze persoon…
Hoezeer verheugt de liefde en oprechte sympathie van onze naaste ons hart! Hoe gezegend zijn wij wanneer wij bemind worden en liefde hebben voor anderen! En wanneer we reeds hier op aarde daarin zulk een diepe vreugde vinden, hoeveel rijker zullen we dan vervuld worden in de hemel wanneer we in gemeenschap zijn met God en Zijn engelen, met Zijn Moeder en alle heiligen…
Vader Johannes van Kronstadt is tijdens het concilie van de Russisch Orthodoxe Kerk in juni 1990 plechtig heilig verklaard.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-654/

Abraham en Sara in Egypte

Abraham en Sara in het paleis van de farao, schilder Giovanni Muzzioli, 1875.

[Uranopolitis]

20 oktober
De heilige Acca, bisschop van Hexham, van 710 tot 733, als opvolger van Wilfrid, zijn leermeester. Hij deed veel voor de kerkelijke eredienst door het halen van heilige relieken en altaargerei, en door het bevorderen van de zang. Hijzelf gold als een groot kenner van het gregoriaans en van de kerkelijke schrijvers.
In 733 werd hij verbannen, toen ook Ceowulf, de koning van Northumbrië, van zijn troon verdreven en onder dwang tot monnik geschoren werd. Acca trok zich terug in Withern en stierf in het achtste jaar van zijn ballingschap, in 740. Zijn lichaam werd overgebracht naar de kathedraal van Hexham, die onder hem zijn volle schoonheid gekregen had.

De heilige Caprasius en zijn medemartelaren Primus en Felicianus. Caprasius, die zich voor de vervolging van Maximianus in een grot verborgen had, was uit de verte getuige geweest van het martelaarschap van de heilige Fides (6 oktober). Hij sprak daarover met zijn vrienden, en zij voelden zich door dit voorbeeld zo aangespoord dat zij zich bij de gouverneur aangaven als christenen, gereed om te lijden voor hun geloof. Zij werden omgebracht met het zwaard te Agen in Frankrijk, in 292.


De heilige Artemios van Verkolsk, een jongen van 12 jaar, werd bij de kerk door de bliksem getroffen op 23 juni 1545. Dit werd door de dorpsbewoners gezien als de straf van God voor een verschrikkelijke zonde en het lijk bleef daarom onbegraven liggen op een open plek in een dennenbos dat verder geschuwd werd en vergeten. Na 32 jaar werd het lijk door een Iichtschijnsel ontdekt, geheel onbedorven alsof de jongen lag te slapen, en nu overgebracht naar het kerkportaal.
Er begonnen nu wonderbare genezingen te gebeuren, er ontstond een verering voor Artemios welke zich tot ver in de omtrek verbreidde. Na een brand in de kerk werd er een speciale kapel voor Artemios gebouwd, en in 1648 kwam daar een klooster tot stand gewijd aan de heilige Artemios. In 1783 werd er een grote stenen kerk gebouwd met fresco’s over de gebeurde wonderen. Tot in 1918 de kerk en de relieken werden vernietigd door de Sovjets.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Eboras en Eunous, leerlingen van bisschop Melias van Perzië. Daar werden zij gestenigd onder Sapor II, in 341; Zebinas te Caesarea in Palestina‚ in 309 onder Galerius Maximianus; Ignatios de Nieuwe martelaar van de berg Athos; Irene te Toncor in Portugal; Martha en Saula met meerdere anderen te Keulen; en Maximos, een altaardienaar die zich vrijwillig had aangegeven als christen. Na allerlei folteringen werd hij van een steile hoogte geworpen en zo is hij gestorven te Avio in de Abruzzen.


Eveneens op deze dag de heilige Matrona, moniale op het eiland Chios, gestorven in 1462; Bradan‚ bisschop van Man. Hij leefde in de 7e eeuw en stond de gelovigen bij in de moeilijke tijden van de Schotse onderdrukking. Verder is er niets over hem bekend; Sonnacius, bisschop van Reims, 7e eeuw; en de priester Sindulphus, gestorven in Aussonce bij Reims in 620.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-655/

Abraham en Lot verdelen het land onder elkaar.

Abraham in gesprek met God

[Uranopolitis]

21 oktober

De heilige woestijnvader Hilarion, volgens de levensbeschrijving door de heilige Hiëronymos. Hilarion was geboren in het jaar 291 in het dorp Thabatha in Palestina, nog geen 10 km ten zuiden van Gaza, tegen de grens van Egypte. Zijn ouders waren heidenen en zonden hem naar Alexandrië voor zijn studie. Hij was bijzonder begaafd en blonk uit in welsprekendheid. Maar hij won aller harten door zijn beminnelijke persoonlijkheid. Hij was in aanraking gekomen met het christendom en werd daar onweerstaanbaar door aangetrokken, zodat hij zelf ook christen werd.
Toen hij hoorde spreken over de in heel Egypte beroemde Antonios, trok hij de woestijn in om hem op te zoeken. Hij bleef daar verschillende maanden en nam in zich op hoe Antonios bad en leefde en met welk een nederigheid hij omging met de broeders. Maar op den duur werd hij afgestoten door de menigten die zich rond Antonios verzamelden, om van hun ziekten genezen of van de duivel bevrijd te worden. Hij vond dat hij niet naar de woestijn was gegaan om daar hetzelfde gedrang te beleven als midden in een stad. Antonios was een volleerde strijder, maar hijzelf stond nog maar aan het begin, en dan wilde hij ook alleen beginnen, zoals Antonios begonnen was. Antonios zelf trok dieper de Egyptische woestijn in; aan de 15-jarige Hilarion schonk hij zijn haren tuniek en zijn mantia van dierenhuid en hij zond hem naar de woestijn bij Majuma.
Hilarion keerde dus in 307 met een paar broeders naar zijn geboortegrond terug. Hij vond zijn ouders gestorven en deelde toen zijn bezittingen uit. Een deel gaf hij aan de broeders, de rest aan de armen, zonder ook maar iets voor zichzelf te houden, om niet in het lot te delen van Ananias en Safira uit de Handelingen.
Zo, gekleed in een oude zak en een leren boerenjas die hij van Antonios gekregen had, trok hij de woestijn onder Gaza in, een moerassige streek, onveilig door zeerovers. Om de aandriften van zijn lichaam te bedwingen gunde hij zich slechts een minimum aan eten, en deed tegelijk zwaar grondwerk. Onder het bidden vlocht hij biezen manden volgens het Egyptische voorbeeld. Zijn enige voedsel bestond uit 15 vijgen na zonsondergang.
In de nacht werd hij wakker gehouden door duivelse visioenen die hem grote vrees aanjoegen, maar hij overwon de angst door het aanroepen van de Heer Jezus Christus. Van zijn 16e tot 20ste jaar was hij slechts beschermd door wat biezen matten. Later bouwde hij een hutje waar hij niet rechtop in kon staan noch liggen. Hij kende heel de Heilige Schrift uit het hoofd, en wanneer hij klaar was met zijn psalmen, zegde hij ze op in Gods tegenwoordigheid.
Zijn voorbeeld inspireerde vele anderen tot een dergelijk leven, en overal in Palestina ontstonden monniken-kolonies van zijn leerlingen. In zijn latere jaren trok hij regelmatig rond om hen te bezoeken. Ook de heidense bevolking betoonde hem veel eerbied, want hij had hun zieken genezen en hun bezetenen van de duivel verlost. Soms bekeerde zich een heel dorp, opdat hij hen maar zou blijven bezoeken.
Na verloop van tijd was er bij zijn hutje een groot klooster gegroeid, en het volk kwam in scharen naar hem toe om van allerlei ziekten genezen te worden, en om hem te horen en te zien. Maar dit gezicht vervulde hem met droefheid wanneer hij aan het begin van zijn woestijnleven dacht: “|k ben in de wereld teruggekeerd”, zei hij dan, “ik heb mijn beloning reeds ontvangen. Heel Palestina denkt dat ik iets waard ben; ik bezit een boerderij en allerlei huisraad onder voorwendsel daarmee mijn broeders te dienen”. En toen de vrouw van de prefect hem verzocht haar naar de grote Antonios te begeleiden, begon hij te wenen en zei dat hij de gevangene was van dit klooster, en dat het bovendien geen zin had omdat de wereld sinds twee dagen dit grote licht verloren had. Inderdaad kwam na enkele dagen het bericht dat de heilige Antonios gestorven was.
Het volgend jaar trok Hilarion die niet meer lopen kon, ondanks alle smeekbeden van de hem omringende menigte, per ezel naar de woestijn van Antonios om hem te gedenken, want hij wilde niet de ellende zien die over het land zou komen. Hij vestigde zich daar in de woestijn van Egypte, en opnieuw voltrok zich de kringloop van eenzaamheid naar steeds grotere aantallen bezoekers. Intussen was het klooster te Gaza verwoest door het optreden van Juliaan de Afvallige. Toen deze in Perzië de dood had gevonden, kwamen broeders uit Gaza Hilarion terugroepen, maar hij had zulk een afschuw voor de menigte, die hem nu ook in Egypte steeds meer begon te omringen, dat hij de zee op vluchtte, slechts vergezeld van één broeder, op zoek naar een eenzaam eiland. Op Sicilië vond hij in het binnenland een verlaten boerderij. Daar zamelde hij dagelijks brandhout in, dat Zazanas, zijn leerling, naar de stad bracht om te ruilen voor brood. Maar zoals Christus zegt: “Een stad op de berg kan niet verborgen blijven”, ook hier kwamen al spoedig de mensen naar hem toe omdat zijn medelijdend hart hun zieken genas. Intussen trok Hesychios, een leerling van Hilarion, door heel het nabije Oosten, op zoek naar zijn geestelijke vader. Na drie jaar vond hij hem op Sicilië, juist toen Hilarion op het punt stond weer te vertrekken om eindelijk eenzaamheid te vinden in een land waar niemand hem kende en waar men hem zelfs niet zou kunnen verstaan. Hesychios nam hem toen mee naar Epidauros, waar hij eveneens een boerderijtje vond. Toen hij daar ook bekend werd door zijn wonderen, vluchtte hij opnieuw, nu naar Cyprus, waar hij, op een bijna ontoegankelijke plaats, de ruïne van een oude heidense tempel vond, waar hij nu rechtstreeks de strijd aanbond met de demonen. Hier leefde Hilarion verschillende jaren, en ondanks de moeilijke bereikbaarheid wisten ook hier de mensen hem te vinden. Maar nu behoefde hij niet meer te vluchten, want hij ging op naar zijn Heer in het jaar 371, in de ouderdom van 80 jaar, nadat hij bijna 70 jaar Christus had gediend. Zijn lichaam werd na verloop van tijd door Hesychios in een avontuurlijke tocht naar Gaza gebracht, opdat hij zou rusten te midden van zijn leerlingen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-656/

Abraham en Melchisedek

Hagar en Ismael in de woestijn.

[Uranopolitis]

22 oktober

De heilige martelaren Maximilianos, Jamblikos, Martinianos, Johannes, Dionisios, Konstantinos en Antoninos, de zeven jongelingen van Efese, ter dood gebracht tegen 250.

De heilige Filippos, bisschop van Heraklea, met de priester Severos, de diaken Hermes en Eusebios. Heraklea was de hoofdstad van Thracië. Filippos had daar eerst als diaken en als priester gediend, en leidde de kerk aldaar met veel bekwaamheid door de hevige stormen van de verschillende vervolgingen. Hij was in het bijzonder bedacht op de vorming van een goede clerus om de continuïteit van de kerk te verzekeren. Onder hen onderscheidde Severos zich door zijn grote werkzaamheid en zijn ascetisch leven. Hermes, had reeds als stadsbestuurder het algemeen respect gewonnen door milddadigheid en toegankelijkheid. Hij had zijn positie verloren toen hij christen werd, en voorzag nu in zijn levensonderhoud als handarbeider, samen met zijn zoon.
Toen de vervolging onder Diokletiaan uitbrak vroegen de gelovigen aan de bisschop zich in veiligheid te brengen, maar hij wilde zijn kerk niet verlaten en ging door met de voorbereidingen voor het feest van Theofanie. Toen de deuren van het kerkgebouw verzegeld werden, ging Filippos door met zijn preken vóór de kerkdeur, want “God woont niet binnen muren maar in de harten van de mensen”.
Tijdens de volgende samenkomst werden allen gearresteerd; alleen de priester Severos was niet bij hen. De kostbare altaarvaten werden onder de officieren verdeeld, de heilige Boeken werden in een grote brandstapel verbrand. De oude bisschop werd aan de pijnbank onderworpen, maar hij verdroeg de folteringen met onoverwinnelijke moed. De gouverneur beval om de Altaarvaten en de Boeken uit te leveren. Bisschop Filippos antwoordde: “Alle kostbaarheden zullen we u overdragen, want God wordt niet geëerd door edel metaal maar door de vreze voor Hem. Maar de heilige Boeken moogt ge niet opeisen zomin als ik ze mag uitleveren.” En de diaken Hermes zei tegen de gouverneur: “Het ligt niet in uw macht om Gods woord te vernietigen. Al zoudt ge alle heilige Schriften in de wereld vernietigen‚ dan zouden zij die daarna kwamen geïnspireerd worden ze opnieuw te schrijven en zo het ware geloof in stand te houden”. Om deze woorden werd hij fel gegeseld.
De martelaren werden aan de voeten over de ruwe stenen van de stad gesleept, en in een vervuilde cel aan hun lot overgelaten. De priester Severos had zich intussen aangemeld en onderging hetzelfde lot. Na zeven maanden werden zij overgebracht naar Adrianopolis. Zij werden mishandeld tot zij niet meer op hun voeten konden staan en toen tot de vuurdood veroordeeld. Filippos en Hermes zongen Gods lof zolang zij daartoe maar enigszins in staat waren. Zij stierven, maar hun lichamen, die nauwelijks waren aangetast door het vuur, werden in de rivier geworpen, waaruit ze door andere christenen werden opgevist en begraven. Severos werd de volgende dag ter dood gebracht Dit gebeurde in 304.

De heilige maagd-martelares Cordula was uit het gezelschap van de heilige Ursula, die in Keulen de marteldood onderging. Haar naam is behouden gebleven doordat zij ten prooi was aan ontzettende angst toen zij de anderen zag gemarteld worden. Zij werd daarom des te langduriger gefolterd daar het mogelijk scheen haar wil te breken, maar hoewel haar lijden juist door die angst nog veel groter was, kreeg zij de genade om standvastig te blijven tot aan haar bitter einde. Haar sterven wordt gesteld in 435, toen de Hunnen Keulen belegerden.

De heilige martelaressen Nunilo en Alodia, dochters van een christen-moeder en een Moorse vader in Huesco (Spanje). Als meisjes werden zij opgevoed in het geloof van hun moeder. Toen deze na de dood van haar man hertrouwde met een andere Moor, gingen de dochters weg en namen hun intrek bij een tante. Daar werden ze weggehaald en voor de kadi gebracht, die hen veroordeelde om in de gevangenis te worden afgemaakt met het zwaard. Zij hebben geleden in 851.

De heilige Salome (Maria), de echtgenote van Zebedeos, moeder van de apostelen Jakobos de Meerdere en Johannes de Evangelist. Naar aanleiding van Joh.19:25‚ vermoedt men dat zij ook familie was van de heilige Maagd: “Bij het Kruis van Jezus stonden Zijn Moeder, de zuster van Zijn Moeder‚….”‚ terwijl Mk.15:40 spreekt over de aanwezigheid van Salome. Maar dat zou ook kunnen slaan op de hier direct erna genoemde Maria van Kleopas. Verder wordt zij in het Evangelie nog genoemd bij Mt. 20:20, wanneer zij Christus vraagt om ereplaatsen voor haar zonen; en bij Mk.16:1 als een van de drie myrondraagsters.
Zij wordt in het bijzonder vereerd in de zigeunerbedevaart-plaats Les-Saintes-Maries‚ aan de monding van de Rhône.

Eveneens op deze dag de heilige Theodoros en Paulos van Rostov, hegoumens van het Boris en Gleb-klooster bij Rostov, gestorven in 1409; Jakobos van Luga en Omoetsj, een leerling van de heilige Theofilos van Omoetsj; Nepostianus, bisschop van Clermont‚ 4e eeuw; Mello (Melanius), bisschop van Rouen, tegen 300; Verecundus, bisschop van Verona; de monnik Benedictus, 9e eeuw; en de abt Lovendus (Louvent)‚ 584.

853 martelaren van Thracië

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-657/


Instelling van besnijdenis. Besnijdenis van alle mannen in het huis van Abraham. Zie wat besnijdenis is https://www.spectrumhealthlakeland.org/ ... age/450362



Drie Goddelijke gasten bij Abraham

[Uranopolitis]

23 oktober
De heilige Severinus kwam uit de Oriënt naar Frankrijk, en werd op hemelse ingeving in het jaar 404 opgevangen door de heilige bisschop van Bordeaux, Amandus. Deze droeg aan hem het bestuur van het diocees over en beschouwde zichzelf als leerling van Severinus. Toen deze enkele jaren later overleed, werd Amandus opnieuw gedwongen het bisschopsambt uit te oefenen, maar Severinus werd sindsdien beschouwd als de heilige patroon van de stad.

De heilige Makarios de Romein werd ontdekt door drie monniken op trektocht door de woestijn. Zij vonden hem in een grot, waar hij samenleefde met twee leeuwen, alleen gekleed in zijn aäronsbaard en zijn lange haren. Hij was de zoon van een Romeinse senator en op de vooravond van zijn afgedwongen huwelijk was hij gevlucht en na een zwerftocht van drie jaar in deze grot aangeland. Daar ontfermde hij zich over twee leeuwenwelpen die hun moeder hadden verloren en zijn trouwe metgezellen bleven. Kort nadat hij zijn levensverhaal had verteld, is Makarios in vrede gestorven.

De heilige Romanus, bisschop van Rouen. Hij was geboren ln 561, verwant met het koningshuis, en werd daarom als opgroeiende jongen aan het hof geroepen van Clotharius II. Daar maakte hij kennis met de ernstig-vrome mannen, de latere heiligen Ouen en Eligius, en zijn leven werd daar geheel door beïnvloed. In 626 werd hij bisschop van Rouen. ln herinnering is vooral gebleven zijn barmhartigheid, en hij werd reeds spoedig als een heilige vereerd na zijn dood in 639. Het kapittel van Rouen had tot aan de Franse revolutie een speciaal privilege: het mocht een ter dood veroordeelde de vrijheid hergeven, en deze vrijgelatene mocht dan bij de kerkelijke feesten de reliekschrijn dragen van de heilige Romanus.

De heilige weduwe Elfleda. Zij was een rijke dame van koninklijke bloede en na de dood van haar echtgenoot vestigde zij zich in Glastonbury naast de abdijschool waar haar neefje Dunstan verbleef. Zij waren zeer aan elkaar gehecht en hij was vaak bij haar. Daardoor was hij ook getuige van haar heilig sterven.

De heilige weduwe Oda. Zij was een prinses van Bourgondië, maar haar vader en diens broers werden vermoord in opdracht van Clotharius II. Oda was gehuwd met Bozo, de hertog van Aquitanië, een kleinzoon van dezelfde Clotharius.
Na de dood van Bozo in 688 wijdde Oda de rest van haar leven en haar fortuin aan het dienen van de armen en van allen die in nood verkeerden. Naast haar paleis bouwde zij een hospitaal waar de zieken werden opgenomen, en zij bezocht hen daar elke ochtend en avond. Want zij was overtuigd dat zij Christus Zelf diende in de ongelukkigen die Hem toebehoorden, zoals Hij immers tijdens Zijn leven op aarde had gezegd. En op haar sterfbed, in 723, zag zij Hem staan in de geopende hemelpoort, terwijl Hij haar toeriep: “Kom, alles is volbracht: treed binnen in de vreugde van uw Heer”. Haar relieken bevinden zich in Amay aan de Maas, dichtbij Luik.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Gratianus, bisschop van Toulon, gedood in 473; Luglius en Luglianus, tegen 700; Servandus en Germanus bij Cadix in Spanje, tijdens de vervolging van Diokletiaan, na langdurige en steeds herhaalde martelingen onthoofd.


Eveneens op deze dag de heilige Jakob, de Wonderdoener van Borovitsji‚ die daar sinds 1657 wordt vereerd. Dit is de dag van de overdraging van zijn relieken; Amon, bisschop van Toul, rond 400; Edistus, bisschop van Vienne, 7e eeuw; Verus, bisschop van Salerno; Herlfrid, bisschop van Auxerre‚ 909; Leothadius, bisschop van Auch, rond 700; de priester Domitius, in de streek van Amiens‚ 8e eeuw; Syra, abdis, 7e eeuw; de abt Leothadius; en Benedictus, monnik in de streek van Poitiers.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-658/

Gods engelen treffen de Sodomieten met blindheid nadat die erop uit waren om hen te vernederen met homoseksuele verkrachting.

Vernietiging van Sodom en Gomorra. De vlucht van Lot en zijn gezin naar Sigor en het tragische einde van de vrouw van Lot.

[Uranopolitis]

24 oktober
De heilige Maglorius, bisschop van Dol. Hij was de zoon van een Bretonse vader en een moeder uit Wales, en kwam op school in het klooster van Llantwit, onder de heilige Iltut. Samson, de heilige bisschop van Dol, wijdde hem diaken en nam hem mee naar Dol als zijn assistent. Daar werd hij ook abt van de abdij van Dol, gedurende lange jaren. In 565 werd hij bisschop van Dol.
Hij bestuurde het diocees met grote nauwgezetheid, maar bleef leven als monnik te midden van zijn broeders. Wel trok hij steeds rond in zijn diocees om te prediken en te letten op de gang van zaken.
Toen Maglorius heel oud geworden was, kreeg hij van een engel verlof om zich terug te trekken in de eenzaamheid aan de kust. Maar vooreerst mislukte dit plan doordat een menigte volk erheen trok om hem met hun zorgen te belasten. Daarin kwam verandering toen hij door zijn gebed de graaf van melaatsheid genezen had. Deze schonk hem uit dankbaarheid het halve eiland Jersey. Toen bleek dat al het wild, het gevogelte en de vis zich verzamelde op de eilandhelft van de bisschop, vroeg de graaf hem hun bezittingen om te ruilen. Maar alle dieren verhuisden mee. Daarop gaf de graaf maar het gehele eiland aan de monniken.
Maglorius is gestorven in 585, een jaar na de grote hongersnood. Hij werd begraven in zijn klooster op Jersey, maar zijn gebeente is later overgebracht naar verschillende plaatsen.

De heilige martelaar Evergislus, bisschop van Keulen, te Tongerloo door rovers met pijlen doodgeschoten toen hij in de nacht wilde gaan bidden in het klooster van de heilige Moeder Gods.

De heilige martelaar Felix, bisschop van Tubzacena in Noord-Afrika; met de priesters Audactus en Januarius; en de lektors Fortunatus en Septimus. De 5e juni arriveerde de Romeinse bode met het edict van de keizers Diokletiaan en Maximiaan, waarin bevolen werd dat alle christelijke kerken moesten worden vernietigd, de heilige boeken verbrand, en dat zij die weigerden de boeken uit te leveren ter dood moesten worden gebracht.
De curator beval toen dat de leiders van de christenen voorgeleid moesten worden. Het waren de priester Asser en de lektors Gyros en Vitalis. De curator vroeg: “Hebt ge heilige boeken?” Asser bevestigde dit, maar toen de eis gesteld werd ze uit te leveren om ze te verbranden, gaf hij ten antwoord: “De bisschop heeft ze bij zich, maar ik weet niet waar hij is”. De volgende dag kwam bisschop Felix terug in Tubzacena en werd voor de curator gebracht. Hij weigerde de heilige boeken uit te leveren en werd daarom de 24e juni geboeid naar Carthago gezonden en zo in de gevangenis geworpen. Op zijn hernieuwde weigering werd hij met nog zwaardere kettingen beladen en in de binnenste gevangenis geworpen, waar geen daglicht kon doordringen. Na 16 dagen werd hij opnieuw voor de proconsul gebracht, die beval dat hij de 15e juli naar Rome gezonden moest worden.
Met zware boeien werd hij naar het schip gebracht en daar opgesloten bij de paarden, zonder enig voedsel voor de overtocht van vier dagen. Toen het schip aanlegde op Sicilië werd Felix door de broeders met de grootste eerbewijzen ontvangen, en dit gebeurde eveneens bij verschillende tussenstations.
Tenslotte kwamen ze in Venusium van Apulië. Daar liet de prefect hem de ketens afnemen en vroeg: “Felix, waarom levert ge de geschriften van uw Heer niet uit? Hebt ge die misschien niet?” Maar Felix antwoordde: “lk bezit ze, maar ik wil ze niet uitleveren”. Toen beval de prefect dat hij gedood moest worden met het zwaard. Bisschop Felix riep toen luide: “lk dank U, Heer, dat Gij U verwaardigt mij de vrijheid te schenken”.
Hij werd toen naar het executieterrein geleid, op de 30e augustus van het jaar 303; de maan scheen rood als bloed. Felix sloeg zijn ogen hemelwaarts en bad luide: “lk breng dank aan U, Heer! Ik heb 65 jaar in deze wereld doorgebracht Ik heb mijn maagdelijkheid bewaard; ik heb het Evangelie veilig bewaard; ik heb het geloof en de waarheid gepredikt. Heer, God van hemel en aarde, Christus Jezus, voor U buig ik mijn nek tot een slachtoffer, voor U Die zijt in eeuwigheid, aan Wie toekomt de luister en de heerlijkheid in alle eeuwen der eeuwen. Amen.” Tot zo ver de authentieke akten.
Oorspronkelijk werd de gedachtenis van Felix gevierd op de 30e augustus, later is deze verplaatst naar de 24e oktober.

De heilige martelares Sebastiana, afkomstig uit Sebaste in Frygië. Zij was onderricht en gedoopt door de heilige Paulos en daarna trok zij naar Markianopolis in Thracië om het Evangelie te verkondigen. Tijdens de vervolging van Domitiaan, tegen het einde van de eerste eeuw, werd zij gevangen genomen en, na gegeseld te zijn, in een onderaards hol gevangen gehouden. Gesterkt door een visioen van de heilige Paulos, werd zij na zware folteringen onthoofd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-659/

De dochters van Lot en hun vader. Het schilderij gaat over de gebeurtenissen beschreven in Genesis 19:30-38

Koning Abimelech van Gerar geeft Sara aan Abraham terug. De handeling vindt plaats bovenaan de trappen voor het paleis van de koning. De koning staat rechts met een tulband op het hoofd en gekleed in een lange hermelijnen mantel. Achter hem hogepriesters en soldaten. Links Abraham met een hond.

[Uranopolitis]

25 oktober
De heilige bisschop Goednonus (Goeznou‚ Goueznonuz, Guidnous, Goeznovaeus). Zijn ouders, broeder en zuster en hij hadden hun bezittingen aan de armen uitgedeeld en ze trokken vanuit Cornwall door Engeland. Voor zover zij niet gestorven waren vestigden zij zich als kluizenaar op verschillende plaatsen. Goednonus had zijn cel niet ver van Brest. Later kwamen er leerlingen en er ontstond een klooster met een kerk.
Toen de bisschop van Leon stierf, werd Goednonus in zijn plaats gekozen, en hij bestuurde de Kerk met grote toewijding gedurende 24 jaar. In 675 was hij met zijn broeder op bezoek bij een in aanbouw zijnde klooster. Toen hij onder de steiger doorliep, viel van boven een hamer op zijn hoofd en brak zijn schedel. Goednonus stierf en werd daar in Quimperle begraven. Na enkele jaren bracht zijn broeder het gebeente terug naar Leon.


De heilige Johannes van Beverley, bisschop van York. Hij was student geweest te Canterbury onder de heilige Adriaan en werd monnik van het dubbelklooster in Whitby toen de heilige Hilda daar abdis was. Rond 687 werd hij bisschop van Hexham‚ waar hij Beda tot priester wijdde in 703. ln 705 werd zijn zetel overgeplaatst naar York. Hij was een talentvol leraar maar zijn hart trok naar de eenzaamheid. In 717 deed hij daarom afstand van zijn zetel en trok hij zich terug in het door hem gestichte Beverley. Daar is hij ook gestorven in 721.

De heilige martelaren Crispinus (Chrispijn) en zijn broer Crispinianus. Zij waren afkomstig uit Rome maar leefden als schoenmakers in Soissons. In 284 werden zij aangebracht als christen. Zij werden omgebracht met het zwaard en hun lichamen werden in het grote stadsriool geworpen.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren, de priester Protus en de diaken Januarius, in hun ballingsoord Torre op Sardinië ter dood gebracht onder Diokletiaan; Marcellinus, paus van Rome, met Claudius, Cyrinus en Antoninus. Zij werden te Rome onthoofd onder Maximiaan; Twee martelaren van Thracië, tussen twee rotsblokken verpletterd; Varus, onthoofd in Egypte; Valerianos, gestorven door het zwaard; Valerios en Chrysanthios (Chrysapios) stierven door het zwaard; de soldaten Theodosius, Lucius, Marcus en Petrus, met vele anderen aan de Via Salaria gedood; Sabinos, op de brandstapel gedood; Nikeforos en Stefanos, levend gevild; Minias, soldaat onder keizer Decius, te Florence gedood; Chrysanthus en Daria (zie 19 maart) ; Faustos, Basilios en Lukianos, gedood met het zwaard; en Papias, Diodoros, Konon (Conon), en Klaudianos te Megido.

Eveneens op deze dag de heilige diaken Martyrios en de rekluus Martyrios van het Holenklooster te Kiev, 13e en 14e eeuw; Georgios, bisschop van Amastridia, die ook liturgische hymnen en canons heeft geschreven; Filadelfos en Polykarpos, in vrede gestorven; Makarios, bisschop van Cyprus; Fronto, bisschop van Périgueux in de 4e eeuw. Er zijn enkele oude kerken aan hem toegewijd; Capuan, bisschop van Cahors, eind 7e eeuw; Rufinianus, bisschop van Bayeux, 5e eeuw; Hilarius, bisschop van Javols (Mende) in Frankrijk, 6e eeuw; Lupus, bisschop van Bayeux‚ 5e eeuw; en Marnock, een leerling van de heilige Brandaan. Hij leefde in de 6e eeuw en is gestorven in een kluis bij Kilmarnock in Cunningham.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-660/

Sara en Isaäk

De verdrijving van Hagar en Ismael uit het huis van Abraham