Mullog schreef: 09 feb 2025, 12:56Het genezen van zieke is dat wel. Maar het in leven houden van bijvoorbeeld veel te vroeg geboren kinderen is dat in mijn optiek niet. Net zomin als het uitvoeren van cosmetische operaties, IVF behandelingen, vrouwen die op hun 70ste nog kinderen kunnen krijgen. Veel van de medische zorg is niet gericht op het genezen van zieken (P.S. misschien is mijn chemo voorbeeld daarom niet zo'n goed voorbeeld, vandaar de andere voorbeelden).
Ook volgens de kerk mag je een medische behandeling staken als deze geen zin meer heeft en de levenskwaliteit niet meer verbetert. Als de zwangerschap levensgevaar oplevert voor de moeder, mag het kind uit de baarmoeder gehaald worden, ook als het daardoor komt te overlijden en als medische behandeling geen zin meer heeft. Maar het actief doden van het kind mag niet.
Er ligt dus een belangrijk verschil tussen een kind actief doden, wat je bij een abortus doet (het kind wordt dan niet enkel uit de baarmoeder gehaald, maar echt vernietigd), of een kind uit noodzaak vroegtijdig uit de baarmoeder halen als de omstandigheden daartoe dwingen.
Ten eerste zeg ik niet dat jij dat zegt. Ik zeg dat het de consequentie van de redenering is. Er wordt met twee maten gemeten. In het ene geval is de moeder slachtoffer en hoeft ze blijkbaar niet "gestraft" te worden. in het andere geval is het eigenschuld dikke bult, "straffen" die vrouw. Daar zie ik een enorme onrechtvaardigheid in.
Niet helemaal. Bij een verkrachting kan de moeder het absoluut niet helpen dat ze er zwanger van wordt. Ze had de seks niet gewild, dus is zij slachtoffer van de omstandigheden en draagt zij geen enkele schuld daaraan. Het is dan begrijpelijk als wetgeving in zo'n geval abortus tóch (oogluikend) toestaat, al blijft het dan een vreselijk kwaad zonder winnaars. We zijn ook maar mensen met een hart...
Maar als er geen sprake is van verkrachting, dan heeft zij net als de betreffende man zelf voor het seksueel contact gekozen, met de risico's die er altijd bij zijn. Want zou ze niet voldoende wilsbekwaam zijn, dan zou het weer vekrachting zijn. De zwangerschap is dan het gevolg van een vrije keuze die zij samen met de betreffende man gemaakt heeft. Misschien wilde ze de zwangerschap zelf niet, maar van seks kun je nu eenmaal altijd zwanger worden, ook als je voorbehoedsmiddelen gebruikt.
Natuurlijk kun je in de
heat of the moment er volop voor gaan zonder er teveel bij na te willen denken. Maar dat nadenken moet je daarom ook op tijd doen. Over het algemeen is daarvóór een weg die je met iemand gaat, voordat je ermee in bed belandt, waarop je het contact kan stoppen. De
point of no return ligt ook eigenlijk pas heel vlak voor het orgasme. Daarvóór wordt je geacht altijd te stoppen als de ander aangeeft niet meer te willen.
Qua vervolging mag het zwaartepunt wat mij betreft echter bij de aborteur liggen. Daarom sprak ik ook bijvoorbeeld over het streng vervolgen van beunhazen die op onveilige wijze illegale abortussen uitvoeren en zo potentiëel veel verwoesting en verder leed bij vrouwen aanrichten. Áls er dan geaborteerd moet worden, doe het dan in elk geval fatsoenlijk en veilig.
Gezien het vet onderstreepte. Ik spreek je nergens persoonlijk op aan. Mocht dat zo bij je zijn binnen gekomen dan was dat niet mijn bedoeling en excuses daarvoor. Voor mij is dit een discussie over abortus en waar wij, denk ik, van elkaar weten dat we er anders over denken. Om niet verder in herhalingen te vallen laat ik het hierbij.
Dat is prima, dank daarvoor. Je moet weten dat ik dit ook een moeilijk onderwerp vindt en daarom misschien niet altijd overal even logisch of 'hardvochtig' wil redeneren. Ik begrijp echt wel het leed dat gepaard kan gaan bij een ongeplande zwangerschap, maar wil bij een reguliere verwekking ook niet te gemakkelijk de verantwoordelijkheid bij zowel de man als de vrouw bagatelliseren.
Seks is iets heel mooi's en bijzonders, maar het blijft een oeroude, machtige natuurkracht die als eerste doel heeft het verwekken van nieuw leven. Er komt altijd een zeker risico en verantwoordelijkheid bij kijken. Daarom moet er altijd een basis van vertrouwen zijn jegens elkaar, voordat je met elkaar het bed deelt. Of dat vertrouwen nu geformaliseerd is in een huwelijk of niet.
Het gaat mij dus eigenlijk meer daarom dan om het wel of niet willen toestaan van abortus om welke redenen. En ook om het zo effectief mogelijk verminderen van abortus, dus zodanig dat ook de moeders erbij geholpen zijn, vaders waar mogelijk aangepakt worden als zij voor hun verantwoordelijkheid weglopen en abortus steeds minder vaak als logische keuze of zelfs als een recht gaan zien. Als de Nederlandse aanpak dus daarvoor zorgt (wat mij nog niet helemaal duidelijk is), laat deze dan maar zijn zoals zij is.
