Back to the basics. Dat wil zeggen: het uitgangspunt waarom dit topic is ontstaan. Stel dat je een christen bent met bepaalde specifieke overtuigingen die leiden tot bepaalde specifieke normen en waarden, en dat je het idee hebt dat je iemand die deze normen en waarden niet voert, omdat hij niet deze vorm van christendom volgt of helemaal geen christendom, moet zeggen dat hij in de hel belandt als hij deze normen en waarden niet volgt. In dat geval is er geen echt gesprek mogelijk met die ongelovige, omdat je je hele eigen geloofsperspectief aan hem opdringt. Andersom kan natuurlijk ook, bijvoorbeeld dat iemand zegt dat je jong zult sterven omdat je de verkeerde dingen eet, namelijk niet macrobiotisch. Dan legt hij zijn geloofsperspectief aan jou op.pyro schreef:Veel daarvan zijn universele (of in elk geval in onze cultuur ingeburgerde) omgangsvormen en fatsoensnormen denk ik. Ook het aloude inzicht 'behandel een ander zoals u zelf behandeld zou willen worden' geeft een behoorlijk handvat. Iets in die trant staat ook nog in de bijbel en is dus voor christenen herkenbaar.Zolderworm schreef: Het gaat erom hoe je in het gesprek omgaat met de morele regels en normen van iemand met een ander geloof of iemand die niet gelooft.
In al deze gevallen is een werkelijk gesprek niet mogelijk. Dat was het uitgangspunt van dit topic.
Bij een dergelijk gesprek spelen fatsoensnormen niet echt mee, al zul je deze natuurlijk ook niet uit het oog verliezen. Maar hoe ga je om met een niet-gelovig iemand,of een andersgelovige, als je feitelijk vindt dat hij de verkeerde weg opgaat als hij zich niet aan jouw normen en waarden houdt, terwijl hij zelf een dergelijke gedachte (dat hij de verkeerde weg opgaat) eigenlijk alleen maar volstrekte onzin vindt. Moet je hem dan toch met je ondergangsperspectief confronteren? Of moet je het feit dat dit voor hem echt onzin is in je gesprek meenemen, en benader je hem anders?
Het gaat niet om deze discussie, maar om de discussie met de andersdenkende of de niet-gelovige. Als je bijvoorbeeld zozeer zeker meent te weten dat hij ten onder gaat, of naar de hel gaat, of verloren is, als hij zich niet gedraagt volgens jouw normen en waarden, dan zal hij zich in het gesprek niet serieus genomen voelen en zal een werkelijk gesprek niet mogelijk zijn. Dat is het onderwerp van dit topic. Dus hoe ga je met je eigen opvattingen, of feitelijk vaste denkbeelden om tegenover iemand die daar absoluut niet in gelooft?pyro: Het lastige wat ik benoemde is dat ik aan de ene kant, om dat te kunnen, moet uitleggen waarop ik me daarbij baseer, terwijl ik aan de andere kant blijkbaar dan weer moet vinden dat die basis onzeker is. Ik weet ook wel dat ik niet in God geloof zoals jij doet, maar jij hebt toch alle ruimte om te presenteren hoe moraliteit er vanuit jouw visie uitziet? Ik zie het probleem niet eerlijk gezegdzolderworm: Het gaat er niet om dat ieder zijn eigen mening presenteert, maar dat we erover met elkaar in gesprek komen.
Als de voorwaarde daartoe is dat mijn overtuiging onzeker zou moeten zijn (rare tegenspraak trouwens, als je onzeker bent dan ben je per definitie niet overtuigd), tja dan kan ik beter met deze discussie stoppen.
)
