Wat is er voor christenen nodig om atheïst te worden?

[pjotter]

Maw leeg worden zodat God het kan vullen, "niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij".

Dit gegeven is echt iets waar niet-christenen bij denken dat je dan als mens volledig niets meer in te brengen hebt en uitgeschakeld als een mak schaapje volgt, maar zo eenvoudig ligt dat niet en is dat niet.
God kijkt zeker wel naar je als mens en hoe Hij je kan gebruiken zoals Hij je je karakter heeft gegeven bijv.
Het verschil tussen volledige overgave en/of dingen die (volledig of gedeeltelijk) uit jezelf komen vind ik zelf ook best lastig.

Nee, wat je nu beschrijft is meer een soort van (niet-Bijbelse) meditatie.
Ik heb het over gekoesterde godsbeelden opgeven.

Hoezo niet bijbels?
Als je eigen ik er niet meer is dan geef je toch ook eventuele gekoesterde godsbeelden op?

Ik doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.

[Vertrokken user_1]

Maw leeg worden zodat God het kan vullen, "niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij".

Dit gegeven is echt iets waar niet-christenen bij denken dat je dan als mens volledig niets meer in te brengen hebt en uitgeschakeld als een mak schaapje volgt, maar zo eenvoudig ligt dat niet en is dat niet.
God kijkt zeker wel naar je als mens en hoe Hij je kan gebruiken zoals Hij je je karakter heeft gegeven bijv.
Het verschil tussen volledige overgave en/of dingen die (volledig of gedeeltelijk) uit jezelf komen vind ik zelf ook best lastig.

Nee, wat je nu beschrijft is meer een soort van (niet-Bijbelse) meditatie.
Ik heb het over gekoesterde godsbeelden opgeven.

Hoezo niet bijbels?
Als je eigen ik er niet meer is dan geef je toch ook eventuele gekoesterde godsbeelden op?

Ik doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt. De bedoeling is daar niet dat je daarna weer wordt gevuld. Maar dat je (op het hoogste level) opgaat in het allesomvattende niets: het nirvana. Op dat moment, meent de Boeddhist, ben je helemaal los van welk gevoel of beleving dan ook. Dat sommige christenen deze terminologie overnemen, heeft te maken met de drukte van onze tijd: Even helemaal geen polonaise aan mijn (geestelijke) lijf.

[Wilsophie]

k doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.

Grappig want de Bijbel spreekt over het aarden vat wat de Meester zoekt om te vullen. Adam was uit de aarde aards en wij zijn dat ook en dat zijn holle lege vaten die gevuld moeten worden en waarmee bepaal je zelf. Als gelovige weet ik dat ik mij moet laten vullen met Gods Woord en dat staat haaks op alle meditatietechnieken van Oosterse religies, want die leren voor zover ik begrepen heb om op je kop te staan om je te ontledigen en dat staat weer haaks voor mij op het advies van de Bijbel om je te laten vullen. Waar leegheid is, is de kans heel groot dat er demonen of geesten zijn die de ruimte gaan vullen. Waar het vat gevuld is met de wijsheid van Christus is er geen ruimte meer voor dit gespuis. Bijbelse meditatie kent de Bijbel niet, de Bijbel kent geloof en leert de inwoning van de Heilige Geest.
De Bijbel onderzoeken is studie en geen meditatie. Voor mij althans.

[Dessa]

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt.

Voor mij niet hoor ik bedoelde het uit bijv deze tekst hieronder en het gegeven is zo bijbels als wat.

Gal. 2:20 Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, (dat is), niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij.

Maar ik heb al een ander topic hierover geopend

[Vertrokken user_1]

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt.

Voor mij niet hoor ik bedoelde het uit bijv deze tekst hieronder en het gegeven is zo bijbels als wat.

Gal. 2:20 Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, (dat is), niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij.

Maar ik heb al een ander topic hierover geopend

Ik vind dat je helemaal gelijk hebt, hoor Dessa. En mijn reactie moet je veel meer zien als een toelichting; niet als een discussie-punt. Zo ook dat wat ik hier onder schrijf:

In de tekst die je citeert gaat het niet over het leegmaken van jezelf, maar eigenlijk over Wie het in jouw persoonlijke (geestelijke) huishouding voor het zeggen heeft. Het gevecht rond Wie er op de troon zit van je inwendige mens zul je waarschijnlijk je hele leven blijven voeren. Dit toont wel aan, dat je jezelf niet kunt leegmaken van jezelf. Hetzelfde geldt als je zegt: mijn ik heb ik gekruisigd. Je 'eigen ik' (dat wil zeggen degene die de touwtjes in handen wil houden) wordt dan machteloos (en je acht het volkomen ondergeschikt aan Christus) en is aan handen en voeten gebonden (woordspeling).

Het punt is, dat je 'eigen ik' niet is opgewassen tegen het geweld van verlokkingen, lusten en begeerten dat wordt uitgeoefend op je ziel. Petrus geeft derhalve de raad om je er aan te onttrekken: 1 Petrus 2:11 Geliefden, ik vermaan u als bijwoners en vreemdelingen, dat gij u onthoudt van de vleselijke begeerten, die strijd voeren tegen uw ziel; Jacobus omschrijft het echter nog wat directer: Waaruit komt bij u strijden en vechten voort? Is het niet hieruit uit uw hartstochten, die in uw leden zich ten strijde toerusten? Gij begeert, doch gij hebt niet; gij zijt moorddadig en naijverig en gij kunt er niets mede verkrijgen; gij vecht en gij strijdt. Gij hebt niets, omdat gij niet bidt. Of, gij bidt wel, maar gij ontvangt niet, doordat gij verkeerd bidt, om het in uw hartstochten door te brengen Hier zie je de 'eigen ik' aan het werk in volle glorie. Vandaar dat Jacobus even verderop zegt: Of meent gij, dat het schriftwoord zonder reden zegt: De geest, die Hij in ons deed wonen, begeert Hij met jaloersheid? Maar Hij geeft dan ook des te grotere genade. Daarom heet het: God wederstaat de hoogmoedigen, maar de nederigen geeft Hij genade. Onderwerpt u dus aan God (VI: met je 'eigen ik'), maar biedt weerstand aan de duivel (VI: onder leiding van Gods Geest), en hij zal van u vlieden. (Jacobus 4)

Kun je je hierin vinden?

[pjotter]

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt.

Voor mij niet hoor ik bedoelde het uit bijv deze tekst hieronder en het gegeven is zo bijbels als wat.

Gal. 2:20 Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, (dat is), niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij.

Maar ik heb al een ander topic hierover geopend

Het is soms lastig beoordelen wat mensen bedoelen, Dessa. Neem me het niet kwalijk als het wat aanvallend overkwam. Mijn opmerking was bedoelt zoals Veritas Illustrat ook al aangeeft: als toelichting.

Het 'stil worden' en 'jezelf leeg maken' en meer van dergelijke oefeningen is inmiddels het handelsmerk geworden van diverse mystieke stromingen die tot voor kort nog de 'newage beweging' werden genoemd. Het is een primair op gevoelens en ervaringen gerichte spiritualiteit dan een 'horen', 'kennen' en 'begrijpen' van het Evangelie. Niet dat daarbij geen gevoelens en ervaringen zouden spelen. Maar een christen zou zich niet primair laten leiden door dergelijke ervaringen om zo 'tot God te komen' maar door het geloof en de Geest te komen tot de kennis Gods.

[Dessa]

Het is soms lastig beoordelen wat mensen bedoelen, Dessa. Neem me het niet kwalijk als het wat aanvallend overkwam. Mijn opmerking was bedoelt zoals Veritas Illustrat ook al aangeeft: als toelichting.

Klonk meer als verlichtend ik neem je niks kwalijk maar was lichtelijk verbaasd dat je dacht dat ik leeg op die manier bedoelde maar het goede van discussies is mede dat je pratend erachter kan komen wat de ander precies bedoelt en dat is vaak al heel wat

(omdat dit onderwerp hier verder off topic is heb ik zowel Veritas als jou ge-quote in het topic "Niet meer mijn ik?")

[BdO]

Nee, wat je nu beschrijft is meer een soort van (niet-Bijbelse) meditatie.
Ik heb het over gekoesterde godsbeelden opgeven.

Hoezo niet bijbels?
Als je eigen ik er niet meer is dan geef je toch ook eventuele gekoesterde godsbeelden op?

Ik doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt. De bedoeling is daar niet dat je daarna weer wordt gevuld. Maar dat je (op het hoogste level) opgaat in het allesomvattende niets: het nirvana. Op dat moment, meent de Boeddhist, ben je helemaal los van welk gevoel of beleving dan ook. Dat sommige christenen deze terminologie overnemen, heeft te maken met de drukte van onze tijd: Even helemaal geen polonaise aan mijn (geestelijke) lijf.

Ziet de Boeddhist dat ook als een niets? Of ziet die dat als juist meer werkelijk dan alles waar van je los komt?

[BdO]

k doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.

Grappig want de Bijbel spreekt over het aarden vat wat de Meester zoekt om te vullen. Adam was uit de aarde aards en wij zijn dat ook en dat zijn holle lege vaten die gevuld moeten worden en waarmee bepaal je zelf. Als gelovige weet ik dat ik mij moet laten vullen met Gods Woord en dat staat haaks op alle meditatietechnieken van Oosterse religies, want die leren voor zover ik begrepen heb om op je kop te staan om je te ontledigen en dat staat weer haaks voor mij op het advies van de Bijbel om je te laten vullen. Waar leegheid is, is de kans heel groot dat er demonen of geesten zijn die de ruimte gaan vullen. Waar het vat gevuld is met de wijsheid van Christus is er geen ruimte meer voor dit gespuis. Bijbelse meditatie kent de Bijbel niet, de Bijbel kent geloof en leert de inwoning van de Heilige Geest.
De Bijbel onderzoeken is studie en geen meditatie. Voor mij althans.

(even los van hoe het voor jou persoonlijk is, Wilsophie)

Nou ja, studie.... Er wordt vaak wel de werking van de Heilige Geest noodzakelijk verondersteld om tot een juist interpretatie te kunnen komen. In die zin zou je kunnen stellen dat de studie ook niet geheel vrij is van een meditatief element.

[vrolijke]

Om het eens uit een andere invalshoek te zien.

Wanneer "bekeerd" er zich iemand?
Toch wel, als hij/zij met het momentane leven niet tevreden is.

Iemand die met zich en de wereld in´t reine is, zal zich heel heel zelden, een andere religie toewenden, als die, waar hij momentaan in geloofd.

Dat feit, nutten ja wel de meeste religies uit.
"Zielzorgers" bij het leger, in´t ziekenhuis, in´t gevang, bij de telefonische hulp, enz enz.

Honi soit qui mal y pense.

[Vertrokken user_1]

Om het eens uit een andere invalshoek te zien.

Wanneer "bekeerd" er zich iemand?
Toch wel, als hij/zij met het momentane leven niet tevreden is.

Iemand die met zich en de wereld in´t reine is, zal zich heel heel zelden, een andere religie toewenden, als die, waar hij momentaan in geloofd.

Dat feit, nutten ja wel de meeste religies uit.
"Zielzorgers" bij het leger, in´t ziekenhuis, in´t gevang, bij de telefonische hulp, enz enz.

Formeel heeft bekeren niets met religie te maken. Iemand die "met zichzelf en de wereld in´t reine is" hoeft niet persé religieus te zijn. Daartegenover is het "met zichzelf en de wereld in´t reine zijn" wel vaak (altijd?) het resultaat van een levensvisie en het daaruit voortvloeiende wereldbeeld. En dat laatste is niet zelden religieus van aard. Zo ook het atheïsme...

Honi soit qui mal y pense.

Is eigenlijk "Honni ....": "Kwaad zijn om hem die kwaad denkt."

[Vertrokken user_1]

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt. De bedoeling is daar niet dat je daarna weer wordt gevuld. Maar dat je (op het hoogste level) opgaat in het allesomvattende niets: het nirvana. Op dat moment, meent de Boeddhist, ben je helemaal los van welk gevoel of beleving dan ook. Dat sommige christenen deze terminologie overnemen, heeft te maken met de drukte van onze tijd: Even helemaal geen polonaise aan mijn (geestelijke) lijf.

Ziet de Boeddhist dat ook als een niets? Of ziet die dat als juist meer werkelijk dan alles waar van je los komt?

Dat weet ik natuurlijk niet. Dat moet je eigenlijk aan een Boeddhist zelf vragen. Ik heb echter wel eens begrepen (vanuit gesprekken met Boeddhisten), dat juist het beleven van allerlei zaken, zowel negatief als positief, wordt ervaren als 'het onvolmaakte'. Men ziet het als ideaal als men opgaat in het allesomvattende niets, dat men liever 'het collectieve bewustzijn' noemt. In elk geval geef je in dat 'collectieve bewustzijn' al je individuele belevingen op. Dat is volmaakt, als jouw indentiteit (datgeen wat jouw individuele ervaringen kleurt) is opgelost in dat collectieve.

Ik vermoed dus, dat men dat inderdaad ervaart als 'niets' en zeker niet 'meer'. Het punt is, dat je ervan uit mag gaan, dat 'niets' geen enkele beleving veroorzaakt, wat natuurlijk voor 'meer' niet geldt: dan wordt de beleving alleen maar intenser.

[Zolderworm]

Inderdaad. Het leegmaken van jezelf is een Boeddhistisch uitgangspunt. De bedoeling is daar niet dat je daarna weer wordt gevuld. Maar dat je (op het hoogste level) opgaat in het allesomvattende niets: het nirvana. Op dat moment, meent de Boeddhist, ben je helemaal los van welk gevoel of beleving dan ook. Dat sommige christenen deze terminologie overnemen, heeft te maken met de drukte van onze tijd: Even helemaal geen polonaise aan mijn (geestelijke) lijf.

Ziet de Boeddhist dat ook als een niets? Of ziet die dat als juist meer werkelijk dan alles waar van je los komt?

Dat weet ik natuurlijk niet. Dat moet je eigenlijk aan een Boeddhist zelf vragen. Ik heb echter wel eens begrepen (vanuit gesprekken met Boeddhisten), dat juist het beleven van allerlei zaken, zowel negatief als positief, wordt ervaren als 'het onvolmaakte'. Men ziet het als ideaal als men opgaat in het allesomvattende niets, dat men liever 'het collectieve bewustzijn' noemt. In elk geval geef je in dat 'collectieve bewustzijn' al je individuele belevingen op. Dat is volmaakt, als jouw indentiteit (datgeen wat jouw individuele ervaringen kleurt) is opgelost in dat collectieve.

Ik vermoed dus, dat men dat inderdaad ervaart als 'niets' en zeker niet 'meer'. Het punt is, dat je ervan uit mag gaan, dat 'niets' geen enkele beleving veroorzaakt, wat natuurlijk voor 'meer' niet geldt: dan wordt de beleving alleen maar intenser.

Ik denk dat niet veel boeddhisten deze bewustzijnstoestand verwerkelijken. Terwijl "verwerkelijken" ook niet het juiste woord is, omdat je je juist niet ernaar moet streven het te verwerkelijken, omdat verwerkelijken een persoonlijkheidsdaad is. In ieder geval is het belangrijk om te beseffen dat ons persoonlijke bewustzijn maar een deel is van het totale bewustzijn, of liever gezegd een illusie is. In werkelijkheid of in de grond zijn wij één wezen. Je zou dat een collectief bewustzijn kunnen noemen, maar feitelijk is het niet collectief, omdat collectief het samengaan van individuen inhoudt, terwijl er geen sprake is van individuen, laat staan van samengaan. Het is gewoon één groot veld van bewustzijn. Maar dat klinkt weer zo abstract dat je er weinig mee kunt. Het gaat in ieder geval om een ervaring die niet in woorden te vatten is, en waarvoor dan ook geldt dat elke poging om het te beschrijven volkomen nutteloos is. Het enige wat je kunt aangeven is de weg ernaar toe, ware het niet dat het niet om een weg gaat, en ook niet om een "ernaar toe". De waarheid is immers een land zonder paden dat overal aanwezig is.

[Adinomis]

k doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.
, d

Bijbelse meditatie kent de Bijbel niet, de Bijbel kent geloof en leert de inwoning van de Heilige Geest.
De Bijbel onderzoeken is studie en geen meditatie. Voor mij althans.

Naar mijn mening is bijbelonderzoek en "meditatie" niet van elkaar los te koppelen. Nu wil ik een duidelijk onderscheid maken tussen oosterse meditatie en bijbelse meditatie. Bij het eerste vindt er ontlediging van de geest plaats en een bewustzijn van de eenheid met het universum. Hierdoor kunnen allerlei geesten binnenkomen. Meditatie vanuit het geloof is geen zoeken vanuit een leegte naar één of andere éénheid, maar komt voort uit een éénheid die er al is: de éénheid met Jezus Christus. Daarop richt zich de meditatie, of overdenking. Ik denk dan aan wat er staat in Jozua 1:8. Psalm 1 vertelt over het dag en nacht overpeinzen van Gods onderwijzing. David zegt in psalm 16 dat zijn nieren hem nog 's nachts onderwijzen. Gemeenschap hebben met Christus, de wet in ons hart hebben, dat zijn allemaal aanwijzingen dat het dieper gaat dan alleen studie.
Studie is een zaak van het hoofd, maar wat in ons hoofd zit moet vooral in ons hart zijn. We "eten" a.h.w. Gods Woord met het verstand, maar het moet opgenomen worden in onze geest. Dat "eten" moet resulteren in "herkauwen", zodat we doordrenkt worden met Gods gedachten. Gods Geest brengt ons de woorden die we gelezen en bestudeerd hebben te binnen.
Als het alleen een kwestie van studie is, kan de bijbel als gedrukt boek worden aanbeden. Ons hoofd kan vol zitten met bijbelteksten, terwijl we nog dood kunnen zijn voor God. Maar als onze bijbelstudie plaatsvindt in totale afhankelijkheid van de Heilige Geest kunnen we een instrument zijn in Gods hand. God openbaart door Zijn Geest de diepten van God, 1 Kor,2:10.

[Zolderworm]

k doel eigenlijk op het 'jezelf leegmaken' zodat God het kan vullen. Dat klinkt mij in de oren als een mystieke meditatietechniek waarbij de beoefenaar zijn/haar gedachten tracht te minimaliseren om zo in de stilte God te ontmoeten. Het klinkt allemaal heel mooi maar leidt niet zelden tot een niet-Bijbelse visie op God en geloof. Bijbelse meditatie is meer een diep nadenken over- en op je in laten werken van- wat de Bijbel leert.
, d

Bijbelse meditatie kent de Bijbel niet, de Bijbel kent geloof en leert de inwoning van de Heilige Geest.
De Bijbel onderzoeken is studie en geen meditatie. Voor mij althans.

Naar mijn mening is bijbelonderzoek en "meditatie" niet van elkaar los te koppelen. Nu wil ik een duidelijk onderscheid maken tussen oosterse meditatie en bijbelse meditatie. Bij het eerste vindt er ontlediging van de geest plaats en een bewustzijn van de eenheid met het universum. Hierdoor kunnen allerlei geesten binnenkomen. Meditatie vanuit het geloof is geen zoeken vanuit een leegte naar één of andere éénheid, maar komt voort uit een éénheid die er al is: de éénheid met Jezus Christus. Daarop richt zich de meditatie, of overdenking. Ik denk dan aan wat er staat in Jozua 1:8. Psalm 1 vertelt over het dag en nacht overpeinzen van Gods onderwijzing. David zegt in psalm 16 dat zijn nieren hem nog 's nachts onderwijzen. Gemeenschap hebben met Christus, de wet in ons hart hebben, dat zijn allemaal aanwijzingen dat het dieper gaat dan alleen studie.
Studie is een zaak van het hoofd, maar wat in ons hoofd zit moet vooral in ons hart zijn. We "eten" a.h.w. Gods Woord met het verstand, maar het moet opgenomen worden in onze geest. Dat "eten" moet resulteren in "herkauwen", zodat we doordrenkt worden met Gods gedachten. Gods Geest brengt ons de woorden die we gelezen en bestudeerd hebben te binnen.
Als het alleen een kwestie van studie is, kan de bijbel als gedrukt boek worden aanbeden. Ons hoofd kan vol zitten met bijbelteksten, terwijl we nog dood kunnen zijn voor God. Maar als onze bijbelstudie plaatsvindt in totale afhankelijkheid van de Heilige Geest kunnen we een instrument zijn in Gods hand. God openbaart door Zijn Geest de diepten van God, 1 Kor,2:10.

Maakt weer duidelijk hoezeer het begrip meditatie is verwaterd. Een belangrijk kenmerk van meditatie is om elk denkproces stil te laten worden. En het kan dus nooit gebonden zijn aan welk geschreven woord dan ook. Oosterse meditatie geeft toegang tot bovenmentale bewustzijnsgebieden, op een zodanig hoog niveau dat er juist geen geesten kunnen binnenkomen. Wel is het zo dat de TM-beweging destijds mensen maar een beetje liet aanmodderen, bij gebrek aan capabele leraren, waardoor er nog wel eens ongelukken gebeurden en geesten juist wel een kans kregen. Dat heeft het begrip meditatie geen goed gedaan.
Ik weet wel dat mijn in christelijk kring sommige praktijken ook een meditatie noemt. Maar dat vind ik niet echt een meditatie.

[Wilsophie]

Adinomis....Je hebt gelijk en weer zie je dat het woord "meditatie" bij mij iets oproept t.a.v. een label wat ik er zelf heb aangehangen.
Ik was onlangs bij een arts hier op Urk en deze arts was hier als inval vanuit Amsterdam ( AMC) en in ons gesprek wilde ze mij iets adviseren, en zei zo ongeveer: "Bij u durf ik het wel ( men hoort onmiddelijk dat ik geen Urker ben) namelijk het woord "meditatie" noemen als therapie voor bepaalde zaken zo ongeveer, maar globaal durf ik het woord niet te noemen want dat heeft zo een lading.
En dat heeft ze goed ingeschat. Iemand zei hier ergens midden in zijn betoog : "in Godsnaam" en ik dacht onmiddelijk, zo een woord hoef ik op Urk niet te gebruiken want ik krijg onmiddelijk een zware reprimande.
Zeg dat je naar een iriscopist bent geweest of acupuncturist of magnetiseur of reiki , ik noem maar wat of je bent onmiddelijk occult.

Dus meditatie doe ik in feite ook als ik de Bijbel bestudeer, maar ik ontledig mij niet maar laat mij vullen met Gods Woord.
Bidden is natuurlijk ook mediteren.

[Vertrokken user_1]

...bij gebrek aan capabele leraren, waardoor er nog wel eens ongelukken gebeurden en geesten juist wel een kans kregen.

Wat lees ik nou, Zolderworm? Geloof je wel in geesten, maar niet in God?

[Zolderworm]

...bij gebrek aan capabele leraren, waardoor er nog wel eens ongelukken gebeurden en geesten juist wel een kans kregen.

Wat lees ik nou, Zolderworm? Geloof je wel in geesten, maar niet in God?

Sterker nog, ik heb er een boek over geschreven. Ik geloof overigens wel in een transcendentale God, reden waarom Jezus op Aarde kwam als bemiddelaar tussen God en mens.

[BdO]

Is dat boek te koop?

[Vertrokken user_1]

...bij gebrek aan capabele leraren, waardoor er nog wel eens ongelukken gebeurden en geesten juist wel een kans kregen.

Wat lees ik nou, Zolderworm? Geloof je wel in geesten, maar niet in God?

Sterker nog, ik heb er een boek over geschreven. Ik geloof overigens wel in een transcendentale God, reden waarom Jezus op Aarde kwam als bemiddelaar tussen God en mens.

Interessant: Een boek over God.

Maar alle gekheid op een stokje: Wat is dan volgens jou de reden voor die transcendente God geweest om Christus op aarde als bemiddelaar (niet: Middelaar?) aan te stellen?

NB: Zoals je het zelf schrijft, lijkt 'jouw geloof in een transcendente God' juist de reden voor de aanstelling. Maar zo zul je het wel niet bedoelen

Waarom schrijf je aarde met een hoofdletter? Heeft dat óók een reden?

[Zolderworm]

Is dat boek te koop?

Ja, het wordt veel verkocht. Het gaat feitelijk over geesten in een bepaald gebied. Maar ik kan hier de titel niet noemen, want dan weet iedereen wie ik ben. Het begint met een theoretische beschouwing over geesten en spookverschijnselen.

[Zolderworm]

...bij gebrek aan capabele leraren, waardoor er nog wel eens ongelukken gebeurden en geesten juist wel een kans kregen.

Wat lees ik nou, Zolderworm? Geloof je wel in geesten, maar niet in God?

Sterker nog, ik heb er een boek over geschreven. Ik geloof overigens wel in een transcendentale God, reden waarom Jezus op Aarde kwam als bemiddelaar tussen God en mens.

Interessant: Een boek over God.

Maar alle gekheid op een stokje: Wat is dan volgens jou de reden voor die transcendente God geweest om Christus op aarde als bemiddelaar (niet: Middelaar?) aan te stellen?

NB: Zoals je het zelf schrijft, lijkt 'jouw geloof in een transcendente God' juist de reden voor de aanstelling. Maar zo zul je het wel niet bedoelen

Waarom schrijf je aarde met een hoofdletter? Heeft dat óók een reden?

Nee. Nou, ik denk feitelijk niet in tijdsperspectieven. Ofte wel, Jezus, of feitelijk Christus, is er altijd al geweest als deel van de schepping (die feitelijk geen schepping was). Misschien kun je veeleer spreken van openbaring. Dan hou je het perspectief bij de mens. De mens moet immers rijp zijn om iets te zien, of iets te ervaren. We spreken dan misschien van een komst. Maar een echte komst is het niet. Omdat we uiteraard op geen enkele wijze contact kunnen maken met een transcendente God, en omgekeerd een transcendente God met ons, behalve indien we beschikken over een transcendentaal bewustzijn, is er een bemiddelaar (nodig). Kijk naar de levensboom volgens de Kabbala en zie de rol van Tiphareth. Je kunt de kloof niet oversteken dan alleen na de donkere nacht van de ziel, waarin feitelijk de persoonlijk oplost in de wereld van het vormloze dat alle vormen in zich bergt.

[Wilsophie]

Is dat boek te koop?

Ja, het wordt veel verkocht. Het gaat feitelijk over geesten in een bepaald gebied. Maar ik kan hier de titel niet noemen, want dan weet iedereen wie ik ben. Het begint met een theoretische beschouwing over geesten en spookverschijnselen.

OO al die tijd dacht ik al, op wie lijkt die man toch achter die verrekijker. Nu weet ik het. Is het zo erg als men weet wie jij bent?

[Zolderworm]

Is dat boek te koop?

Ja, het wordt veel verkocht. Het gaat feitelijk over geesten in een bepaald gebied. Maar ik kan hier de titel niet noemen, want dan weet iedereen wie ik ben. Het begint met een theoretische beschouwing over geesten en spookverschijnselen.

OO al die tijd dacht ik al, op wie lijkt die man toch achter die verrekijker. Nu weet ik het. Is het zo erg als men weet wie jij bent?

Ja, want ik ben hier wel eens bedreigd. Op vroegere forums werd ik overigens ook wel eens bedreigd. Het leek me toen verstandiger om altijd anoniem te forumezen. Het is nu eenmaal internet. Misschien zou die verrekijker nog wat groter kunnen.

[meribel]

Je maakt ons wel nieuwsgierig zo hoor!