Gaitema schreef:
Maar hier heb je wel een punt. We dienen ons zelf te verloochenen om de echte liefde in ons leven te krijgen.
Ja, dat is bekeren van het vlees, omdat je in ziet hoe de vork in de steel zit wat betreft je status tav God.
...maar of je er die Echte Liefde mee in je leven krijgt, in dit lichaam, dit leven...
Persoonlijk heb ik dat gevoel zelden tot nooit, of slechts een vleugje misschien.
Maarja, we ZIJN immers vlees, vooralsnog..
Wie haar eigen leven lief is, zal het verliezen. Het is als zand dat je stevig vast knijpt en zo juist tussen je vingers ontsnapt. Je moet het met een open hand ontvangen.
Ik zie dat meer als 'wie het vlees najaagt en het verraderlijke hart volgt (niet bekeert van het vlees), zal de 2e dood sterven (niet bij God zullen wonen)'.
Ik geloof in de Belofte in het hiernamaals, kort gezegd.
Zegmaar als het oude letterlijk dood is.
En dat het dood zal gaan is eigenlijk het enige dat we écht zeker weten...
Aangezien dit Bijbelstudie is, een teksten er over:
1 Johannes 4:12-21
12 Niemand heeft God ooit gezien. Maar als we elkaar liefhebben, blijft God in ons en is zijn liefde in ons ten volle werkelijkheid geworden. 13 Dat wij in hem blijven en hij in ons, weten we doordat hij ons heeft laten delen in zijn Geest. 14 En we hebben zelf gezien waarvan we nu getuigen: dat de Vader zijn Zoon gezonden heeft als redder van de wereld. 15 Als iemand belijdt dat Jezus de Zoon van God is, blijft God in hem en blijft hij in God. 16 Wij hebben Gods liefde, die in ons is, leren kennen en vertrouwen daarop. God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.
Excuseer me, Johannes, maar ben ik nou een droogkloot als ik zeg: "Nou, ik voel niks..."
Evengoed (vreemd genoeg?) toch een opbeurende gedachte en toch goed om te lezen.
17 Zo is de liefde bij ons werkelijkheid geworden, en daardoor kunnen we op de dag van het oordeel vol vertrouwen zijn, want hoewel wij nog in deze wereld zijn, zijn we als Jezus. 18 De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde geen werkelijkheid geworden. 19 Wij hebben lief omdat God ons het eerst heeft liefgehad. 20 Als iemand zegt: ‘Ik heb God lief,’ maar hij haat zijn broeder of zuster, is hij een leugenaar. Want iemand kan onmogelijk God, die hij nooit gezien heeft, liefhebben als hij de ander, die hij wel ziet, niet liefheeft. 21 We hebben dan ook dit gebod van hem gekregen: wie God liefheeft, moet ook de ander liefhebben.
Tja.. De lat ligt hoog..
Maar eerlijk, ik vind dit niet van toepassing op wat ik zoal van gelovigen zie.
Maar, ik ben nog immer maar een Einzelganger in mijn omgeving, dus ik ervaar meer tegenstand dan eendracht..
Niet voor niets de lyriek over de gemeenschap..
Verder geloof ik in God, en in principe in alles dat in de Bijbel staat,
maar als ik eerlijk ben, en voor zo ver ik dat kan zien van mezelf: "ik heb de Liefde niet, dus ik ben niets" bij wijze van spreken.
Of misschien wel, omdat het de Waarheid is, die dus WAAR is...
Toch te prefereren boven een leugen, me dunkt. Maar schijnbaar is dat iets persoonlijks.
Ik mis dat toch te vaak bij te veel mensen.. Integriteit en eerlijkheid en oprechtheid en bescheidenheid, enz..
Dat maakt het "lastig" om ze lief te hebben en te vergeven.
Maar ik maak me zelf ook schuldig aan berispelijk gedrag..
O ja, en ik heb 'dysthymie'.. dat vergeet ik weleens..
Het geeft mijn optiek en weergave dikwijls een rouwrandje..
(rauw randje)
Ik ben natuurlijk wel anders in het leven gaan staan, of misschien op een bepaalde manier uit het leven gestapt, of gered, vanwege de dingen die ik sinds ik geloof ben gaan in zien.
En vergeleken met een paar jaar terug is er veel op z'n plaats gevallen.
Maar ik vind het echt geen feest...
Ik dwaal af...
Want ik wil dat schrijven van Johannes toch even in het juiste tijdsbeeld plaatsen.
Laten we ons (ik me) niet blind staren op de grote woorden van overgave en lof.
Dit is geschreven in de tijd dat de Pinksterwolk bij wijze van spreken nog in de lucht hing, in de tijd van de eerste gemeenten, misschien wel Gemeenten, die het stokje van Jezus Christus over namen om het Woord voet aan de grond te doen krijgen.
Deze mensen hadden m.i. veel meer een voorbeeldfunctie, waarbij onberispelijkheid van groot belang was, groter dan nu, waar we als honden die ook de kruimels eten, 2000 jaar later in een decadente wereld leven, zoveelduizend kilometer elders.
Eerder, als we dat al mogen aanmeten, zijn we de overblijfselen.
Enfin, my view,
but it's the only view I got..
]
)