Henoch wandelde met God

[Martine]

Het zijn dingen die je vaak niet opvallen en dan ineens, soms omdat een ander erover begint, soms anderszins, valt het je op.
Zo deze paar teksten uit Genesis:

Genesis 5: 21-24:
Toen Henoch 65 jaar oud was, verwekte hij Metuselach. En Henoch wandelde met God, nadat hij Metuselach verwekt had, driehonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. Zo waren al de dagen van Henoch driehonderd vijfenzestig jaar. En Henoch wandelde met God, en hij was niet meer, want God had hem opgenomen. (NBG’51)

Het verhaal is in die zin verwant aan het verhaal van Adam en Eva dat God daar ook wandelde met hen. Weliswaar staat er dat God wandelde “in de avondkoelte” (3:8) maar ik begrijp uit de tekst dat het dagelijks was – dat Hij dus met de beide mensen sprak en ze miste toen ze zich hadden verstopt.
Bij Henoch is dat anders: alle dagen, jaar in jaar uit, wandelde hij met God.
Ik weet niet of jullie naar een programma als “De Wandeling” kijken. Daarin komen vaak bijzondere dingen aan de orde (anders word je vast en zeker ook niet voor dat programma gevraagd denk ik). Af en toe noteer ik uitspraken van mensen bij een toch “vreemde” presentator; vreemd in de zin van: niet vertrouwd. Toch is men heel open.
Hoe moet/zal dat zijn als je elke dag met God wandelt.
Denk eens niet aan de opvatting dat mensen geloven alsof ze met God wandelen, maar dat ze dat letterlijk doen.
Wat moet ik mij voorstellen bij dat ‘wandelen met God’?
Zal ik, zoals bijna altijd als ik loop met iemand anders, mijn pas moeten versnellen, of past God Zijn stappen aan, aan die van mij?
Voor een goed gesprek is vertrouwen nodig. Iemand zei: “Als je samen wandelt hoef je de ander niet aldoor aan te kijken”. Dat kán soms heel bevrijdend zijn, als er teveel is dat je benauwt.
Voor veel mensen is een half uurtje per dag hard lopen of zoals ik zelf regelmatig doe een bepaald rondje wandelen genoeg om het hoofd weer leeg te maken. Is het dat?
In de Joodse traditie is er een verhaal, dat Henoch iedere dag met God wandelde en sprak. Dat die gesprekken steeds dieper werden, tot de dag kwam dat zij zo’n eind gelopen hadden dat God zei: “je bent nu zo vlak bij mijn huis, waarom zou je nog teruggaan – kom bij Mij…”

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

[Jerommel]

Het mooie van 'wandelen met God' vind ik de ongedwongenheid van het beeld dat dat op roept.
Wandelen doe je samen, en toch nooit sneller dan de langzaamste.
Wandelen is lopen ter ontspanning, meer dan dat het een reis is.

[Adinomis]

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

Wandelen met God zie ik zeker als een vertrouwensrelatie. Ik maak iedere week een lange wandeling met mijn vriendin. We hebben zulke mooie gesprekken en we voelen elkaar zo goed aan.
Zoiets zal ook de wandeling met God zijn. Maar dan nog veel dieper, want God kent je zo goed. Ook beseffen we dat Hij zoveel groter en machtiger is dan wij zelf zijn.
We zeggen wel eens te gemakkelijk dat God onze vriend is. Jezus zegt: "U bent Mijn vrienden, als u doet wat Ik u gebied." God of Jezus mogen ons "vriend" noemen, maar van onze kant moeten we wel beseffen tot Wie we spreken.

Dat neemt niet weg dat we in die houding wel alles tegen Hem mogen zeggen. Ook als we "een appeltje met Hem te schillen hebben". Als je vindt dat God je niet reëel behandelt, kun je dat beter tegen Hem zeggen, dan dat je erover zwijgt of je terugtrekt. Je ziet het in de Bijbel ook wel, bijvoorbeeld bij Mozes, Jona, Job. God wordt niet boos op hen als ze zich beklagen over Gods handelen. In een goede relatie moet het mogelijk zijn alles tegen elkaar te zeggen, als de grondslag maar liefde en respect is.

[Jerommel]

Hmm... Ik denk toch dat er wat appeltjes geschild moeten worden voordat je gaat wandelen.
Of misschien moet je dat uitworstelen met God en met jezelf, maar niet tijdens een wandeling toch. Toch?

Of zouden we het nu teveel als een 1 op 1 aangelegenheid zien?
Het is toch wandelen met God als je zijn Wil doet?
En dat is naastenliefde, liefde voor je medemens.
Want de 2 Grote Geboden zijn gelijk aan elkaar.
Door je medemens lief te hebben, heb je God lief (en vice versa).

Maar "wandelen met God" klinkt (m.i.) juist wél persoonlijk, zoals in geval van Henoch.
Intiem zelfs.
Maar wel als Vader en kind, niet als 2 volwassen mensen.

[Wajehie]

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

Zeker een vertrouwens relatie maar geen hoogmoed. Mensen zijn soms beschadigd en moeten genezen. Daarom staat die boom er dan ook. Dat appeltje schillen kan mi dus niet.

[Biker]

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

Ik zou het lef niet hebben.
Zelfs de eerste christenen, die als fakkels werden gebruikt in de romeinse arena"s en voor de leeuwen werden gegooid, hebben een dergelijke houding nooit gehad.

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.
Alles sal regkom .

[Jaron]

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

Ik zou het lef niet hebben.
Zelfs de eerste christenen, die als fakkels werden gebruikt in de romeinse arena"s en voor de leeuwen werden gegooid, hebben een dergelijke houding nooit gehad.

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.
Alles sal regkom .

Sorry hoor, maar wat een onzin... waarmee je ook nog eens iemand keihard onderuit haalt. Ik weet dat je nogal gek bent op je zwart-witte meningen, maar bedenk ook eens wat dat met anderen kan doen. Een beetje liefdevoller zou wel mogen hier en daar, Biker...

Waarom het onzin is: lees de Psalmen eens door. Staat barstensvol geschilde appeltjes. Het prachtige van ons geloof en onze God is juist dat we ALLES tegen Hem mogen zeggen!!!!! Dat jij het lef niet hebt hiervoor, doet me afvragen hoe jouw beeld van God is en hoe open je relatie met Hem is... Maar goed, misschien interpreteer ik je post(s) compleet verkeerd, hoor. Zou goed kunnen. En ik wil natuurlijk ook geen oordeel vellen over jouw relatie met God (wie ben ik om dat te doen). Ik zeg het alleen maar even om je aan het denken te zetten.

In ieder geval: mijn antwoord op de vraag van Martine lijkt me duidelijk. In mijn optiek is het hele leven een grote wandeling met God. Hij is er altijd dus wandel ik ook altijd met Hem. En ik mag alles maar dan ook ALLES bij Hem kwijt. Het idee dat er ook maar IETS zou zijn dat ik NIET bij Hem kwijt kan, gaat er bij mij niet in. Dat zou betekenen dat er grenzen zijn. Of voorwaarden. (Heb het nu even over wat ik kan zeggen, niet wat ik kan doen.) Dat vind ik een beangstigend idee...

Trouwens... God weet sowieso al ALLES van me. Dus als ik denk een appeltje te schillen te hebben, dan weet Hij dat al voordat ik het zelf denk. En omdat God een relatie met ons wil, denk ik ook dat Hij niets liever wil dat ik dat dan ook maar tegen Hem zeg.

[Anja (oud account)]

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

Ik zou het lef niet hebben.
Zelfs de eerste christenen, die als fakkels werden gebruikt in de romeinse arena"s en voor de leeuwen werden gegooid, hebben een dergelijke houding nooit gehad.

Daar weet jij helemaal niets van, want die overleefden dat niet.

Wat Martine beschrijft heeft niets te maken met "houding", maar met pijn, emoties en eerlijkheid daarover. Ik herken heel goed wat Martine zegt. En juist die emoties in mezelf wél toe te hebben gelaten, en "boos" te zijn geweest op God, heeft bij mij dat alles opgelost. Bepaald niet van de ene op de andere dag, dat heeft veel tijd, pijn en zeeën van tranen gekost. Juist het toelaten van dergelijke emoties en gedachten vergt namelijk moed en vertrouwen. Moed, omdat je dan ook het antwoord van God moet willen horen - en dat dus ten diepste een confrontatie kan opleveren met jezelf en de wereld. Ga er dán maar eventjes voor zitten! En het vergt vertrouwen op God, want Hij kan dat echt wel hebben, Hij heeft er namelijk zelfs Zijn Zoon voor gegeven.

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.
Alles sal regkom .

Een holle, moraliserende opmerking. Heb jij zelf zo'n vertrouwelijke relatie met de Vader dat je ook eens boos op Hem durft te zijn en je emoties onder ogen durft te komen?

[Jerommel]

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.

Dat klopt.

[Jaron]

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.

Dat klopt.

Zeker. Maar God doet heel wat meer dan alleen maar kastijden...

[Jerommel]

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.

Dat klopt.

Zeker. Maar God doet heel wat meer dan alleen maar kastijden...

Ligt er aan hoe hardleers iemand is, denk ik...

[Vertrokken user_03]

Zelf heb ik nog wel eens gezegd dat ik met God “een appeltje te schillen heb”. Kan dat? Mag dat als wij het hebben over ‘wandelen met God’? Is ‘wandelen met God' een vertrouwensrelatie?

Ik zou het lef niet hebben.
Zelfs de eerste christenen, die als fakkels werden gebruikt in de romeinse arena"s en voor de leeuwen werden gegooid, hebben een dergelijke houding nooit gehad.

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.
Alles sal regkom .

Zelfs David durft te vragen "God, waarom heb Jij mij verlaten?"
Dus dat appeltje schillen (is: het gesprek aangaan) is helemaal niet zo gek.
Kijk ook even naar het gedrag van Abraham bij de ondergang van Sodom en Gommora: Abraham is in onderhandeling met God over het aantal benodigde rechtvaardigen in die dorpen.

Als iemand zegt "ik zou het lef niet hebben" dan kan dat verschillende oorzaken hebben.
Eén daarvan is het gevoel van veiligheid bij de ander.
Als jij je veilig voelt bij de ander dan durf je alles te vragen en te bevragen.

Werkelijk vertrouwen op God betekent ook werkelijk alles wat je bezighoudt durven noemen bij Hem lijkt mij.

[Dessa]

Dingen die tegenzitten in het leven hebben vaak niets met kastijden te maken. Kastijden is een bepaald soort en niet alles wat ook maar even tegen zit. En zoals mensen die niet te eten hebben, dat is geen kastijden, dat is oneerlijk verdelen van de wereld zelf. Zo kan je alles op God schuiven natuurlijk..

Wat moet ik mij voorstellen bij dat ‘wandelen met God’?

Wandelen met God is alles tegen Hem kunnen zeggen wat er in me leeft, wat me dwars zit en wat niet, eigenlijk alles wat ik zou willen delen en vragen. Zo wandelen kan altijd en overal.

Een appeltje schillen kan en mag ook want dan deel 'k echt heel eerlijk hoe ik denk over dingen en kan Hij ook antwoorden en me mss rustiger erover maken en meer vertrouwen leren. Iedereen vraagt zich toch wel eens af waarom Hij dingen toelaten kan?
Als je dat alleen al denkt kan je het net zo goed ook tegen Hem zeggen, dat geeft alleen maar meer lucht.

[Wilsophie]

Voor mij betekent het wandelen met God, alles wat te maken heeft met de praktische levenswandel van een gelovige. Het is een activiteit.
1 Johannes 1 vers 5 legt het voor mij duidelijk uit in de zin van: God licht is, en in Hem is geen duisternis, dus als ik met God wandel,( laat ik voor mezelf spreken) dan wandel ik in Zijn Licht.
Vers 6 zegt dan ook: "Indien wij zeggen dat wij gemeenschap met Hem hebben, en wij in de duisternis wandelen, zo liegen wij en doen de waarheid niet.
Licht is dus verbonden aan waarheid en liegen aan de duisternis, en zo staat in zijn toepassing liefde en licht t.o. duisternis en een afwezigheid van liefde.

Verder schrijft Johannes, ( de neef van de Here Jezus) dat "indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, zo hebben wij gemeenschap met elkander".
Je zou verwachten dat er dan staat dat wij gemeenschap met God hebben, maar dat staat hier niet. Er staat gemeenschap met elkander.
Dat is nu wat ik ook zie of wil zien in mijn praktische( levens) wandel met God dat het als gevolg heeft dat er gemeenschap is met elkaar, dus met de broeders en zusters, want de brief gaat over uitsluitend gelovigen.
Je zou kunnen zeggen dat de wandel van God onder het oude verbond, heel individueel was. In het NT wordt het meer praktisch toegepast op de liefde tot de broeders en zusters.

Johannes geeft danook later in hoofdstuk 2 het antwoord op zijn eigen stelling in vers 6 van hoofdstuk 1, want hier staat : "Die zegt dat hij in het licht is ( wandelt) en zijn broeder haat, die is in de duisternis tot nog toe".

Voor mij persoonlijk betekent dat het wandelen met God gekoppeld is aan de liefde voor de broeders en zusters. Wandelen met God is niet los te koppelen van mijn praktische levenswandel met een uitwerking om zo van dat licht te getuigen waar ik in wandel en voor mij is dat een persoonlijke relatie met Hem Die het Licht is, en dus gekoppeld aan liefde voor elkaar.
"Die zijn broeder liefheeft, blijft in het licht en geen ergernis is in hem".
"Maar die zijn broeder haat, is in de duisternis, en WANDELT in de duisternis en weet niet, waar hij henengaat, want de duisternis heeft zijn ogen verblind".
Ogen die verblind zijn, wordt elders vergeleken met hen die de Goddelijke natuur niet deelachtig zijn geworden.

Een lied wat over het wandelen schrijft zongen wij vanmorgen en soms krijg ik bemoedigingen in het samenzijn met elkaar onder het gehoor van Gods Woord en worden vaak vele vragen beantwoord waar ik dan mee worstel.

Wij geven het niet over voor geld of eer of goed
Dat licht op onze paden die lamp voor onze voet,
Wij laten ons niet nemen dat heerlijk Woord van God,
Die kostelijke Bijbel rooft ons geen tijd of lot.

O schrijft 't in onze harten, Uw heilige Woord, o Heer
Dan vrezen wij geen satan, geen dood of oordeel meer.
Want bergen zullen wijken, de wereld zal vergaan,
maar 't Woord des Heeren zal eeuwiglijk bestaan.

P.J. Moeton

[modbreak Trajecto] Quotehok toegevoegd. Het zijn vers 1 en 4.

[Vertrokken user_03]

Voor mij betekent het wandelen met God, alles wat te maken heeft met de praktische levenswandel van een gelovige. Het is een activiteit.
1 Johannes 1 vers 5 legt het voor mij duidelijk uit in de zin van: God licht is, en in Hem is geen duisternis, dus als ik met God wandel,( laat ik voor mezelf spreken) dan wandel ik in Zijn Licht.
Vers 6 zegt dan ook: "Indien wij zeggen dat wij gemeenschap met Hem hebben, en wij in de duisternis wandelen, zo liegen wij en doen de waarheid niet.
Licht is dus verbonden aan waarheid.
Verder schrijft Johannes, ( de neef van de Here Jezus) dat "indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, zo hebben wij gemeenschap met elkander".
Je zou verwachten dat er dan staat dat wij gemeenschap met God hebben, maar dat staat hier niet. Er staat gemeenschap met elkander.
Dat is nu wat ik ook zie of wil zien in mijn praktische( levens) wandel met God dat het als gevolg heeft dat er gemeenschap is met elkaar, dus met de broeders en zusters, want de brief gaat over uitsluitend gelovigen.
Je zou kunnen zeggen dat de wandel van God onder het oude verbond, heel individueel was. In het NT wordt het meer praktisch toegepast op de liefde tot de broeders en zusters.

Johannes geeft danook later in hoofdstuk 2 het antwoord op zijn eigen stelling in vers 6 van hoofdstuk 1, want hier staat : "Die zegt dat hij in het licht is ( wandelt) en zijn broeder haat, die is in de duisternis tot nog toe".

Voor mij persoonlijk betekent dat het wandelen met God gekoppeld is aan de liefde voor de broeders en zusters. Wandelen met God is niet los te koppelen van mijn praktische levenswandel met een uitwerking om zo van dat licht te getuigen waar ik in wandel en voor mij is dat een persoonlijke relatie met Hem Die het Licht is, en dus gekoppeld aan liefde voor elkaar.
"Die zijn broeder liefheeft, blijft in het licht en geen ergernis is in hem".
"Maar die zijn broeder haat, is in de duisternis, en WANDELT in de duisternis en weet niet, waar hij henengaat, want de duisternis heeft zijn ogen verblind".
Ogen die verblind zijn, wordt elders vergeleken met hen die de Goddelijke natuur niet deelachtig zijn geworden.

Een lied wat over het wandelen schrijft zongen wij vanmorgen en soms krijg ik bemoedigingen in het samenzijn met elkaar onder het gehoor van Gods Woord en worden vaak vele vragen beantwoord waar ik dan mee worstel.

Wij geven het niet over voor geld of eer of goed
Dat licht op onze paden die lamp voor onze voet,
Wij laten ons niet nemen dat heerlijk Woord van God,
Die kostelijke Bijbel rooft ons geen tijd of lot.

O schrijft 't in onze harten, Uw heilige Woord, o Heer
Dan vrezen wij geen satan, geen dood of oordeel meer.
Want bergen zullen wijken, de wereld zal vergaan,
maar "t Woord des Heeren zal eeuwiglijk bestaan.
P.J.Moeton

Kun je ook iets zeggen over je "wandelpartner" zoals de bedoeling van Martine was in haar opening?

[Wilsophie]

Ik weet niet wat je bedoelt.

[Jerommel]

Dingen die tegenzitten in het leven hebben vaak niets met kastijden te maken. Kastijden is een bepaald soort en niet alles wat ook maar even tegen zit. En zoals mensen die niet te eten hebben, dat is geen kastijden, dat is oneerlijk verdelen van de wereld zelf. Zo kan je alles op God schuiven natuurlijk..

Natuurlijk kan je alles op God afschuiven. Hij is immers de Almachtige Schepper.
Hij neemt zelfs de verantwoording van onze zonden op zich !
Verder is het toch frappant dat juist mensen die erbarmelijke omstandigheden moeten trotseren, eerder bij God aankloppen en ook zijn grootheid eerder erkennen, dan de verwende Loadiceanen in onze cultuur, waar het vooralsnog redelijk mild vertoeven is.

[Jaron]

Ik weet niet wat je bedoelt.

Je zegt dat je je wandel met God niet kan loskoppelen van je wandel met anderen en hebt het vervolgens voornamelijk over die wandel met anderen. Maar dat is eigenlijk meer het gevólg van je wandel met God. Je wandelt uiteindelijk, of beter gezegd: in eerste instantie, toch ook met God zélf en de vraag was hoe die wandel met God op zich is! Dus beschrijf ook je wandel met God die leidt tot je wandel met anderen. Dat is wat Riemer in feite vraagt en waar Martine ook in geïnteresseerd is.

[Wilsophie]

Ik weet niet wat je bedoelt.

Je zegt dat je je wandel met God niet kan loskoppelen van je wandel met anderen en hebt het vervolgens voornamelijk over die wandel met anderen. Maar dat is eigenlijk meer het gevólg van je wandel met God. Je wandelt uiteindelijk, of beter gezegd: in eerste instantie, toch ook met God zélf en de vraag was hoe die wandel met God op zich is! Dus beschrijf ook je wandel met God die leidt tot je wandel met anderen. Dat is wat Riemer in feite vraagt en waar Martine ook in geïnteresseerd is.

Nee dat zeg ik helemaal niet. Het is andersom en dat zegt de Brief van Johannes ook heel duidelijk .
Ik schrijf met de woorden van de apostel, dat de praktische levenswandel een consequentie heeft volgens in dit geval de apostel Johannes. En heb ik daaruit de teksten geciteerd. Ik wandel niet met anderen, Ik wandel met God en daar gaat het ook over in de openingspost en daar heb ik op gereageerd vanuit de Bijbel waar vele teksten te vinden zijn over de wandel met God, maar ik heb gekozen voor de brief van Johannes, ik had ook Jacobus kunnen nemen. Ook hij schrijft over de uitwerking van de wandel met God. Wat die wandel met God op zich is, heb ik voldoende aangegeven. Ik heb mijn wandel met God beschreven en de consequentie ervan. Ik heb het niet over de wandel met anderen gehad, daar gaat het ook niet over. Henoch vertegenwoordigt een bepaald type in de Bijbel, maar dat heb ik expres terzijde gesteld, want er valt veel meer over te zeggen, maar dan heet het weer Bijbelstudie en dat mag niet, dus laat ik dat voor wat het is. Niettemin is dat voor mij persoonlijk wel belangrijk om meer diepte te geven dan een "wandeling". Voor mij persoonlijk gaat het veel dieper, maar ik heb het beperkt tot een geloofsgesprek.

[Martine]

Zeker een vertrouwens relatie maar geen hoogmoed. Mensen zijn soms beschadigd en moeten genezen. Daarom staat die boom er dan ook. Dat appeltje schillen kan mi dus niet.

Welke boom? Ik begrijp je niet helemaal?

[Martine]

Ik zou het lef niet hebben.
Zelfs de eerste christenen, die als fakkels werden gebruikt in de romeinse arena"s en voor de leeuwen werden gegooid, hebben een dergelijke houding nooit gehad.

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.
Alles sal regkom .

Ik geloof er niks van dat God erachter zit als het in het leven tegenzit.
Iemand zei, ooit, toen ik vertelde dat mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd, dat het vast kwam door zonde of zo, dat het een straf van God was. God is liefde, Hij doet dit niet.

[Jerommel]

Tja, maar we weten wel dat God achter het leven zit, dus waarom alleen achter het prettige en ego-strelende?
Van geluk en voorspoed leert een mens niet veel, maar van tegenspoed wel.

Het wandelen met God is dan ook iets om naar uit te zien, maar m.i. niet iets om op te rekenen zo lang dit lichaam in deze wereld onze woning is.

Maar hopelijk vergis ik me daar in,of is het minder zwart wit als ik het me voor stel.

[Wilsophie]

De Boom des Levens, denk ik. Daarvan zouden wij toch eten? Dat zogenaamde "appeltje" ( wat het niet was denk ik ) werd van die andere boom gegeten die de wet illustreert.

Ik denk eerder dat in principe God een appeltje met mij heeft te schillen, ware het niet dat de Prijs volledig is betaald door het Werk van Jezus Christus aan de gehele wereld. En God hoeft mij geen verantwoording af te leggen, als ik dat zou willen , dan zou het niveau gestegen zijn tot Babel.
Ik denk juist dat de wandel met God spreekt over een bepaalde onderwerping, een ondergeschiktheid in het besef dat we niet alleen kunnen wandelen, laat staan lopen of hardlopen. Het leven is te zwaar om de loopbaan alleen te lopen en dus biedt Hij Zijn hulp aan, want die stok en die staf vertrooste mij.
En wat die stok en die staf zijn doet nu niet ter zake, maar dan nemen wij die lamp die een licht is op ons pad, en een pad spreekt over een wandeling, over een gaanbare weg. En dus mag je wandelen in het Licht met Jezus. Prachtig lied.

[Martine]

Waarom het onzin is: lees de Psalmen eens door. Staat barstensvol geschilde appeltjes. Het prachtige van ons geloof en onze God is juist dat we ALLES tegen Hem mogen zeggen!!!!! Dat jij het lef niet hebt hiervoor, doet me afvragen hoe jouw beeld van God is en hoe open je relatie met Hem is... Maar goed, misschien interpreteer ik je post(s) compleet verkeerd, hoor. Zou goed kunnen. En ik wil natuurlijk ook geen oordeel vellen over jouw relatie met God (wie ben ik om dat te doen). Ik zeg het alleen maar even om je aan het denken te zetten.

In ieder geval: mijn antwoord op de vraag van Martine lijkt me duidelijk. In mijn optiek is het hele leven een grote wandeling met God. Hij is er altijd dus wandel ik ook altijd met Hem. En ik mag alles maar dan ook ALLES bij Hem kwijt. Het idee dat er ook maar IETS zou zijn dat ik NIET bij Hem kwijt kan, gaat er bij mij niet in. Dat zou betekenen dat er grenzen zijn. Of voorwaarden. (Heb het nu even over wat ik kan zeggen, niet wat ik kan doen.) Dat vind ik een beangstigend idee...

Ik heb in mijn leven geleerd dat je niet boos mocht zijn. Niet op je ouders, al helemaal niet op God, immers: wat God doet dat is welgedaan.
Het was bevrijdend, heel bevrijdend, toen iemand mij wees op zogenaamde 'woedepsalmen', op de Klaagliederen. Dat ik wel boos mocht zijn.

Als ik een appeltje te schillen heb is het misschien wel dat er nog altijd pastors zijn (dus herders) die leren dat het niet mag, die een belemmering zijn om bij God te komen.

[Wilsophie]

Ik zou het lef niet hebben.
Zelfs de eerste christenen, die als fakkels werden gebruikt in de romeinse arena"s en voor de leeuwen werden gegooid, hebben een dergelijke houding nooit gehad.

Als het tegenzit in het leven, bedenk dan dat Hij hen kastijdt , die Hij liefheeft.
Alles sal regkom .

Ik geloof er niks van dat God erachter zit als het in het leven tegenzit.
Iemand zei, ooit, toen ik vertelde dat mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd, dat het vast kwam door zonde of zo, dat het een straf van God was. God is liefde, Hij doet dit niet.

Dat zeggen mensen die een bepaalde leer aanhangen. Want het heeft God behaagt dat...
Daar geloof ik zeker niets van. God is een God van het Leven en niet van de dood.
Verder ken ik je uitspraak over je moeder en heb daar ook ooit netjes op gereageerd dus dat doe ik nu niet nog een keer.

[modbreak Trajecto] Suggererend gepraat in het vage. Zeer ongewenst.