Tin schreef:Regelmatig komt het woord "new age" voorbij op het forum. [...]
Dus vraag één is: wat verstaan we er eigenlijk onder?
En vraag twee is: wat vinden we daar van?
In mijn boekenkast staat "The aquarian conspiracy, personal and social transformation in the 1980's" van Marilyn Ferguson uit ... 1980.
Vermoedelijk gekocht naar aanleiding van een zeer kritische bespreking in Trouw op 2/1/85.
Het sprak mij wel aan, geloof ik, maar van de in dat boek genoemde elementen van de gepostuleerde beweging kende ik alleen astrologie, waar ik me toen zo'n 7 jaar mee bezig had gehouden.
Als ik het boek nu weer doorblader valt me vooral op dat het veel wishful thinking bevat en focust op Amerika.
Niet ten onrechte -vermoed ik- schrijft
wikipedia: "Na 2000 lijkt de belangstelling voor New age wat afgenomen te zijn. Mogelijk omdat de praktische, positieve uitwerking op de maatschappij is uitgebleven, omdat New age zich te veel richt op het individu."
Marilyn Ferguson meende het begin van een beweging te zien, voorspelde dat die beweging het komende decennium de wereld zou transformeren en ... het succes van dat boek creëerde tot op zekere hoogte die beweging, maar ... die voorspelde transformatie bleef uit.
Als beweging is/was New Age denk ik een (tijdelijke) self fulfilling prophesy, als voorspelling van maatschappelijke transformatie wishful thinking.
Ook mijn wens, destijds en nog steeds.
Als zodanig vervulde het een vergelijkbare rol in mijn leven als het idee van het Koninkrijk Gods waar ik een decennium eerder als wereldwinkelier en als mede-organisator van politieke avondgebeden en oecumenische leerdiensten aan probeerde bij te dragen...
Ik zou willen dat ik nog steeds zo optimistisch in het leven stond...
Ik betwijfel of je New Age nog steeds als beweging met enige samenhang en een gedeeld ideeënsysteem moet zien.
In elk geval lijkt het gedeelde optimisme waardoor de beweging in de 80tiger jaren gedragen werd inmiddels dood.
Inderdaad: tezeer geïndividualiseerd, te eclectisch, te vrijblijvend, te weinig gericht op de -nog steeds noodzakelijke- maatschappelijke veranderingen om mensen te binden.
Veel van de ideeën die ooit geïntroduceerd werden door ‘vertegenwoordigers’ van wat toen nog een beweging was zijn inmiddels gemeengoed of veel breder aanvaard dan toen.
Als astroloog ben ik geneigd de samenleving nu inderdaad meer Waterman (Aquarius) en minder Vissen (Pisces) kenmerken toe te dichten dan vóór de 80tiger jaren:
Meer gericht op waarheid, minder op geloof.
Meer vertrouwend op wetenschap, minder op religie.
Meer opgebouwd uit onafhankelijke individuen (of in elk geval op onafhankelijkheid en individualiteit als norm), minder op maatschappelijke verbanden waarin mensen zichzelf wegcijferen.
Als astroloog vind ik Waterman niet beter of slechter dan Vissen.
Het idee van een New Age, van een Waterman samenzwering die ons dat nieuwe tijdperk binnen zou loodsen, was en is denk ik vooral een manier van Marilyn Ferguson om tegen maatschappelijke veranderingen aan te kijken die ook op andere manieren te duiden zijn.
Als gevolgen van toenemende welvaart, van betere en bredere scholing, van afbrokkeling van traditionele verbanden (families, buurten/dorpen, kerken) en van de daarmee samenhangende mogelijkheid om individuele levensbeschouwelijke keuzes te maken (en daar even zo makkelijk weer van af te stappen).
Ontkerkelijking én (wild?)groei van evangelische en charismatische kerken zijn te zien als symptomen van die New Age...
Het is een manier van kijken, een perspectief, dat je kunt delen of niet kunt delen, dat je naast of tegenover een christelijk perspectief kunt plaatsen.
Als je in staat en bereid bent te switchen tussen perspectieven, tussen manieren om tegen dingen aan te kijken, kun je het ook soms wel, soms niet toepassen.
Is New Age, het idee dat we als mensheid een nieuwe fase (kunnen) ingaan, een beter perspectief dan het alternatieve perspectief, van de eeuwigdurende relevantie van ideeënsystemen, waardepatronen en manieren om je leven zin te geven?
Ik ben geen modernist, volgens wie slechts één perspectief mogelijk is.
Ik ben evenmin een postmodernist, volgens wie alle perspectieven gelijkwaardig zijn.
Ik ben post-postmodernist: perspectieven zijn beter naarmate ze omvattender zijn, mensen beter verbinden, vreedzamer samenleven mogelijk maken.
In hoeverre is het nostalgie naar het optimisme van de 80tiger jaren, mijn optimisme van die tijd, dat ik geneigd ben die vraag positief te beantwoorden?
Met v&Vriendengroet,
Wim