De zin die ik vetgedrukt heb gemaakt geeft de essentie aan. Je kunt de waarnemer niet waarnemen. Klopt helemaal. Je kijkt altijd weg van de waarnemer omdat je zelf de waarnemer bent. Of zoals ze wel eens zeggen: het oog kan zichzelf niet zien.Zolderworm schreef: 29 mar 2022, 11:49Het Zijn is voor ons onkenbaar, omdat we altijd in termen van zijnden denken. Zodra we gaan denken, zitten we al in de zijnden verstrikt. Het Zijn kunnen we alleen veronderstellen door extrapolatie. Het is met het Zijn als met de eeuwigheid. We kunnen ons alleen maar een altijd voortgaand tijdsverloop voorstellen. Maar de eeuwigheid kunnen we met ons denken niet vatten. Het Zijn dat zijn we zelf. Maar dan niet als invidu. Maar onszelf kunnen we niet waarnemen, omdat elk waarnemen een "kijken naar" veronderstelt.En het Zijn zijn is niet "kijken naar".hopper schreef: 29 mar 2022, 10:07
Heidegger heeft zowel gelijk als ongelijk. Het Zijn zelf is in ieder mens aanwezig. Je dient het dus eerst te realiseren en daarna kan de logica (rede) het begrijpen in een filosofisch concept. Met het Zijn realiseert men in feite het 'bewuste zelf'.
Zijn = enkelvoud en zijnden is meervoud. Op het moment dat ik jou denk als een ander zijn er al 2 zijnden.
Het probleem schuilt dan ook in het denken zelf. Als 'denkend zelf' ben ik uniek, als 'bewuste zelf' ben ik identiek aan jou en iedereen op dit forum.
Maar er is een trucje voor welke de mens op het spoor van bewustzijn kan zetten. En dat is om 'de waarnemer' als stille getuige mee te laten waarnemen in jouw leven. Dan schep je een contrast binnen je dagdagelijks leven: de stille getuige is namelijk egoloos. Dus als je 'dat' wat egoloos is naar jou als ego laat waarnemen dan creëer je binnen je zelf de subject-object relatie. Dan zie je jezelf als een ander. Dan verstilt de geest en verstilt het ego. Tenzij je natuurlijk telkens je eigen ego maar aan het woord laat. Wie het eigen ego steeds maar aan het woord laat, die houdt de zelf-illusie in stand. Het ego heeft een wens-karakter: ik wil zus en ik wil zo.