https://theses.ubn.ru.nl/bitstream/hand ... sequence=1
Het doorbreken van de geschapen God, dat de mens boven de existentiële dimensies van ruimte en tijd uittilt en volmaakt maakt, noemt Eckhart in de preek Dum medium silentium (Over het zwijgen) de Godsgeboorte in de ziel. Deze geboorte impliceert de geboorte van het verborgen woord. In volstrekte stilte vindt ze plaats in het wezen van de ziel en waar alleen Gods werking kan doordringen.
Waarom de ziel alleen Gods werking kan ontvangen, maakt Eckhart met een redenatie duidelijk. Hoewel de mens niet tot het wezen van de ziel kan doordringen, kan de ziel zich wel een beeld van de mens maken. En, omdat de mens zich via de zintuigen een beeld van zichzelf en de wereld kan maken, kent de ziel alle dingen. Zo kunnen mens en ziel zich middels het beeld met elkaar verbinden. Anderszins is de ziel geen materiële substantie en is ze voor de zintuigen ontoegankelijk. De ziel kan geen een beeld van zichzelf ontvangen en zichzelf niet kennen. In haar wezen is ze volkomen leeg. Vrij van beelden, van verscheidenheid, is ze van nature één. Zou het wezen van de ziel ook maar een beeld bevatten, dan zou er geen eenheid zijn die haar ‘Seelheit und Seligkeit’ uitmaakt.
Daarom kan God, die zichzelf zonder beeld of enig ander middel kent, die van nature een is, zich met de ziel verenigen. En, omdat God en de ziel de goddelijke natuur delen, baart God zijn zoon in de ziel, zoals God in de eeuwigheid baart. In andere woorden, zoals de goddelijke natuur in Christus mens is geworden, zo ook kan God zich in de ziel met de mens verenigen. Gezien als de geboorte van het goddelijke en het eeuwige woord drukt de Godsgeboorte in de ziel het in de tijd geboren woord uit.
Daar het eeuwige baren van God nu ook in de tijd en in de mens geschiedt,kan op paradoxale wijze van een eeuwig nu gesproken worden. Aldus formuleert Eckhart een vereniging met God die de lineaire voorstelling van de klassieke heilsgeschiedenis ondermijnt en ontkent. Weliswaar delen Eckhart en de scholastici van de Middeleeuwen de overtuiging dat kennis van God wezenlijk is voor het heil van de mens, maar waar de scholastici deze heilskennis in het licht van een toekomstige en eenmalige wedergeboorte van Christus zien, daar laat Eckhart deze geboorte continu in het leven plaatsvinden. Kortom, tegenover de mythe van heilsgeschiedenis stelt Eckhart het bewustzijn dat God altijd al in ons is.
Het vetgedrukte stuk legt uit waarom de ziel niet gekend kan worden. Het
wezen van de ziel is leegte en alleen in die leegte kan God geboren worden. M.a.w. De zielengrond is de ontmoetingsplaats van mens en God. Voor begrip van deze materie is innerlijke kennis nodig van zowel leegte als van 'beeld'.
Uit het eerder geplaatste gedicht van Rumi:
You dwell in this hall of
images and illusions,
leave this house now
and be silent.
Zolang je nog dwaalt in de beelden en de illusies welke de beelden opwekken blijft de ziel en daarmee het 'eeuwig nu' onbereikbaar.
Eeuwig nu is alleen innerlijk te 'bereiken' door het verlaten van de beelden (Plato's grot).
Bereiken is foutief woordgebruik van mij, want het is reeds aanwezig in ieder mens.
Maar ja, de competitief ingestelde mens kent alleen het bereiken van doelen.
De zachtmoedige mens kent ook het bereiken van 'niets'.......
Door de eeuwen heen hebben miljoenen mensen deze verborgenheid ontdekt. Van Plato tot Jezus, van Rumi tot Eckhart en nog vele onbekende auteurs.
