Martine schreef:Ik denk dat er een misverstand is.
Bij de burgerlijke wordt een huwelijk bevestigd.
Er is daar geen sprake van inzegenen.
Er is ooit bij wet een besluit genomen dat ambtenaren die problemen hebben met het bevestigen van een homo-huwelijk en dat altijd al hadden, dat ook niet hoeven te doen. Mensen die na de ingang van die wet aangeven bezwaren te hebben worden er niet van vrijgesteld of ze moeten inderdaad hun baan opzeggen.
Zo vaak zal het niet voorkomen (behalve in de Biblebelt misschien).
Veel homo's laten overigens hun relatie bij een notaris vastleggen. Ze vermijden dus alles wat komt kijken bij een huwelijk bij de burgerlijke stand.
In mijn kerk kan iedereen een ambt vervullen - niemand die bezwaar heeft. Inmiddels zijn er naar mijn weten ook twee samenwonende predikanten.
Euthanasie is wel een heel ander onderwerp.
Voor de trein springen hoort niet bij euthanasie, die mensen zijn niet gek, maar zijn in uiterste nood.
In de politiek begeeft men zich naar mijn overtuiging op zeer glad ijs. Ik heb een t.v. uitzending in gedachten van een euthanasie bij een dementerende vrouw die tegenstribbelde op het moment suprême.
Ik heb ook, jaren geleden, een programma gezien (naar ik meen toen bij de IKON) van iemand die heel weloverwogen koos voor euthanasie omdat zijn lijden zeer ernstig was. En in nauw overleg met zijn huisarts, die veel bij hem kwam.
Ook voor artsen is het een gewetensvraag - ze doen het niet 'zo' maar, zien er tegenop, trekken zich vaak erna even terug.
Dat zal voor iedereen verschillend zijn - wat je nog aan kan en wat niet.
Het gevaar is ook, als er problemen zijn in de relatie van kinderen/familie er misschien druk op wordt uitgeoefend.
De onderliggende vraag is natuurlijk: mag het of moet je het aan God overlaten?
Botst het met je geloof?
Ik meen van niet. Ik geloof niet in een God die je verwerpt omdat je euthanasie laat toepassen.
Ik geloof dat zeker niet bij mensen die het zelf doen via suïcide.
Ik geloof in een God, die het gevecht begrijpt, of het nu door psychiatrische ziekte komt of omdat iemand lichamelijk het niet meer aan kan.
God is liefde - en bij Hem zijn mensen in nood geboregen.
Wat het laatste punt betreft, de suïcide, ben ik het niet helemaal met je eens. Maar let alsjeblieft op wat ik zeg: ik spreek niet over een "straf van God". Nooit. Ik spreek van gevolgen die een mens zichzelf aandoet, en ik geloof dat die gevolgen wel een einde kennen. Dus een eeuwigdurend lijden, en een eeuwigdurende verdoemenis, daar geloof ik niet in.
Er is een groot verschil tussen een euthanasie bij iemand die toch al op zijn sterfbed ligt en daar niet meer vanaf komt, en die binnen zeer kort gaat sterven (en nogmaals, ik hoop, geloof en verwacht* dat, mocht het mij overkomen dat ik in zo'n situatie kom, dat ik dan de kracht krijg om geen euthanasie te willen) enerzijds, en iemand die niet in de stervensfase zit.
Suicide is naar mijn geloof en ervaringskennis nooit een oplossing, maar brengt de persoon en zijn omgeving in een grotere nood. Ik geloof wel dat er aan die nood een keer een einde komt. Het is geen straf, maar een situatie die men zichzelf op de hals haalt. Een zeer ernstige situatie die ik niemand toewens.
* Waarom ik verwacht schrijf, is omdat mijn atheïstische vader altijd had gezegd dat hij als hij in dezelfde situatie zou komen als zijn eigen vader (en dat is gebeurd), dat hij dan euthanasie zou willen. Maar toen hij in die situatie terechtkwam, wilde hij dat helemaal niet meer. En ik vermoed dat, als de Heer niet eerder terugkomt, ik naar de natuur in dezelfde situatie terecht zal komen als mijn vader en mijn grootvader, die beiden aan darmkanker overleden.