Godsbegrip

[Wim Nusselder]

Voor mij is God dat wat alles en iedereen verbindt.

Zwaartekracht doet dat ook. Is God zwaartekracht?

Zwaartekracht verbindt sommige fysieke fenomenen met elkaar, niet alles en iedereen.
Zwaartekracht verbindt geen menselijke ervaringen met elkaar, zorgt niet voor gevoelens van verwantschap, empathie, liefde etc..
Je kunt zwaartekracht als (zeer beperkte) metafoor zien voor God.

'God laat het regenen over goeden en kwaden', is ook zo'n fysieke metafoor voor God die God lang niet volledig dekt al biedt het begrip voor een aspect van God.

[Bonjour]

Ik zou eigenlijk niet in deze discussie moeten deelnemen, want het is mij veel te zweverig. Heb eigenlijk al spijt.
"Voor alle cellen in je lichaam ben jij God".
Wat is die 'JIJ' dan? Is er wel een JIJ of is er alleen maar een verzameling cellen?

Het tegenovergestelde van verbondenheid is gescheidenheid. Het zijn verschillende waarden op dezelfde schaal. De een noem je een illusie. Wat betekent dat voor de ander.

Moet je bij alles wat je ervaart niet eerst stilstaan wat je precies ervaart en dan heel voorzichtig zijn met interpretaties eraan toekennen, zeker als je opgegroeid bent in een wereld waar het begrip GOD er met de paplepel werd ingegoten?

[Bonjour]

Zwaartekracht verbindt geen menselijke ervaringen met elkaar, zorgt niet voor gevoelens van verwantschap, empathie, liefde etc..

Maar ik kan blij worden van een mooi uitzicht, van mooie muziek. Is GOD een stel fotonen of geluidsgolven? Want ik word ook blij als ik een kind leuk zie spelen. Dan denk ik dat je daar God in ziet. Dus wanneer is God dan een stel fotonen?

Het is heel flauw, weet ik, maar dat komt omdat je God zo vaag neerzet.

[peda]

Ervaar jij dan niet de gebruikelijke volledige scheiding tussen mens en God, zoals in de klassieke theologie wordt "'geleerd"' ( het theïsme ) .

Ik ervaar de alomvattende verbondenheid die ik associeer met God soms en ik vertrouw er op dat die verbondenheid er altijd is, ook als ik hem niet ervaar.
Het vertrouwen dat die verbondenheid er altijd is en dat ik er altijd een beroep op kan doen om me erdoor te laten leiden is voor mij 'geloof'.

Ja, ik ervaar dus ook vaak gescheidenheid en ik kies er voor om dat als illusie te beschouwen en niet tot basis van mijn theologie te maken.
Het feit dat ik niet echt in de hand heb wanneer ik die verbondenheid en Leiding ervaar, maakt dat ik me inderdaad wel iets voor kan stellen bij dat begrip 'genade'.
De volledig van de mens gescheiden 'God' beschouw ik als een menselijke constructie die niet strookt met mijn meest wezenlijke, religieuze ervaringen.
Dat neemt niet weg dat ik best begrip op kan brengen voor zo'n theologie op grond van mijn eigen ervaring, waarin ook ik die verbondenheid en Leiding lang niet altijd ervaar.

Wim,

Bedankt voor de voor mij interessante en voor jou doorleefde samenvatting.

[peda]

Zwaartekracht verbindt geen menselijke ervaringen met elkaar, zorgt niet voor gevoelens van verwantschap, empathie, liefde etc..

Maar ik kan blij worden van een mooi uitzicht, van mooie muziek. Is GOD een stel fotonen of geluidsgolven? Want ik word ook blij als ik een kind leuk zie spelen. Dan denk ik dat je daar God in ziet. Dus wanneer is God dan een stel fotonen?

Het is heel flauw, weet ik, maar dat komt omdat je God zo vaag neerzet.

Ik stel het juist op prijs wanneer God, af en toe althans, uiterst vaag wordt neergezet. Ik begrijp best dat een discussie helderder wordt bij een concreet Godsbeeld, waarover de meeste gelovigen ook beschikken en waartegen je je eventueel kunt afzetten. Omdat ik God Zelve nooit in een directe zin ervaar en Openbaringsverhalen Over/Van hem zeer sceptisch bezie en filosoferen Over God sowieso op logica berustend mensenwerk is, blijft voor mij het begrip ""God"" uiterst vaag in de uitwerking. Vandaar dat de opmerking over zweverigheid snel gelegd wordt.

[Wim Nusselder]

"Voor alle cellen in je lichaam ben jij God".
Wat is die 'JIJ' dan?

Jij wordt aangesproken; het antwoord is: datgene waarmee jij je identificeert (en waarop die cellen maar beperkt of geen zicht hebben).

Het tegenovergestelde van verbondenheid is gescheidenheid. Het zijn verschillende waarden op dezelfde schaal. De een noem je een illusie. Wat betekent dat voor de ander.

Het andere uiterste op de schaal waarvan 'illusoir' het ene uiterste vormt.

Moet je bij alles wat je ervaart niet eerst stilstaan wat je precies ervaart en dan heel voorzichtig zijn met interpretaties eraan toekennen, zeker als je opgegroeid bent in een wereld waar het begrip GOD er met de paplepel werd ingegoten?

Je 'weet' slechts wat je ervaart door de interpretaties die je er aan toekent.
Tot dat moment weet je slechts dat je ervaart.
Je weet niet eens of er 'iets' is, gescheiden van jezelf dat die ervaring veroorzaakt.

ik kan blij worden van een mooi uitzicht, van mooie muziek. Is GOD een stel fotonen of geluidsgolven? Want ik word ook blij als ik een kind leuk zie spelen.

Dan zou God voor jou dat mooie uitzicht, die mooie muziek en dat leuk spelende kind kunnen verbinden (plus vermoedelijk nog heel wat meer).
Fotonen en geluidsgolven zijn elementen in theorieën; wordt jij daar blij van?
Beter gezegd: is theorie voor jou een manier om zin te geven aan je leven (of om de zin die je ervaart in je leven te verwoorden)?
Vermoedelijk niet, dus dan zou ik het daar niet over hebben als we het hebben over ons begrip van God.

[Mart]

Een niet-theïst gaat eveneens uit van een heel-al dat ons voort heeft gebracht, een heel-al waarin we precies zijn zoals we zijn; ieder moment uniek en blijkbaar benodigd om het te laten zijn zoals het nu is: een wederzijdse existentiële afhankelijkheid, een éénheid waarin alles de context vormt van alles dat het is. Een geheel waarin we met elkaar samen bestaan met al het andere dat het zichzelf heeft voortgebracht en waarmee ik me diep verbonden voel in liefde voor de overdonderende schoonheid ervan. Een oneindige plaats waar rechtvaardigheid, eerlijkheid en medemenselijkheid worden verwelkomt en waarvoor ik diep dankbaar ben. Dat is gewoon waar.

[Wim Nusselder]

Niet iedereen heeft behoefte aan een Godsbegrip in haar/zijn levensbeschouwing.
Kunnen hanteren van een Godsbegrip helpt wel bij het communiceren over zingeving met hen die niet zonder kunnen.

Een niet-theïst gaat eveneens uit van […] een wederzijdse existentiële afhankelijkheid […] waarin we met elkaar samen bestaan met al het andere dat het zichzelf heeft voortgebracht en waarmee ik me diep verbonden voel in liefde voor de overdonderende schoonheid ervan. Een oneindige plaats waar rechtvaardigheid, eerlijkheid en medemenselijkheid worden verwelkomt en waarvoor ik diep dankbaar ben. Dat is gewoon waar.

Maakt dat het je mogelijk om een panentheïstisch Godsbegrip te hanteren (al heb je een Godsbegrip zelf niet nodig) en met behulp daarvan te communiceren over geloof met mensen die dat wél nodig hebben?

[Mart]

Maakt dat het je mogelijk om een panentheïstisch Godsbegrip te hanteren (al heb je een Godsbegrip zelf niet nodig) en met behulp daarvan te communiceren over geloof met mensen die dat wél nodig hebben?

Het verschil tussen panen-theïsme en panen-atheïsme is theos: God.

Panen-atheïsme, of correcter: ''pan-isme'', is het ervaren van wederzijdse existentiële afhankelijkheid waarin we met elkaar samen bestaan met al het andere dat het heel-al zichzelf heeft voortgebracht, waarmee ik me diep verbonden voel in liefde voor de overdonderende schoonheid ervan. Dat is iets dat we allemaal welleens ervaren. Het is echter de toevoeging ''theïsme'' die nog steeds even onduidelijk is als voorheen.

[Wim Nusselder]

ervaren van wederzijdse existentiële afhankelijkheid waarin we met elkaar samen bestaan met al het andere dat het heel-al zichzelf heeft voortgebracht, waarmee ik me diep verbonden voel in liefde voor de overdonderende schoonheid ervan. Dat is iets dat we allemaal welleens ervaren. Het is echter de toevoeging ''theïsme'' die nog steeds even onduidelijk is als voorheen.

Wat let je om daarvoor het woord 'God' te gebruiken als dat helpt in de communicatie met theïsten?

[hopper]

Niet iedereen heeft behoefte aan een Godsbegrip in haar/zijn levensbeschouwing.
Kunnen hanteren van een Godsbegrip helpt wel bij het communiceren over zingeving met hen die niet zonder kunnen.

In dit hoofdstuk van een boek van Miguel Ruiz kwam ik een metafoor voor de relatie tussen God en mensen tegen die misschien kan helpen om als non-theïst toch een Godsbegrip te leren hanteren: de relatie tussen een mens en haar/zijn lichaam.

Als je naar je lichaam kijkt, zul je tot de ontdekking komen dat dat bestaat uit miljarden levende wezens die allemaal van jou afhankelijk zijn. Voor alle ben jij verantwoordelijk. Voor al die levende wezens - je cellen - ben jij God.

Ik zou daaraan willen toevoegen dat die afhankelijkheidsrelatie wederzijds is: je kunt evenmin zonder (het merendeel van) je lichaamscellen als je lichaamscellen zonder jou kunnen.

Als je God begrijpt op zo'n panentheïstische manier (waarin mensen bestaan als onderdeel van God en God als mensen omvattend geheel) kunnen mensen niet zonder God én kan God niet zonder mensen.

Er hoeft geen Godsbegrip te zijn. Wie God als begrip definieert plaatst God in de Schepping welke hij zelf geschapen zou hebben.
Dan heeft God zichzelf geschapen en dat klinkt niet erg overtuigend.

Daarnaast zou ik met God als begrip een relatie hebben met God. Dat impliceert al een twee-heid.
Het is juist het relatieve aspect aan mijzelf (de iemand) wat zichzelf in stand houdt.
Slaag ik er in om die 'iemand' (het idee van een iemand) te laten verdwijnen dan hou ik 'niets' over.
Dat zou zomaar God wel eens kunnen zijn. God als onvoorwaardelijke liefde. God als absolute leegte, nietsheid.

Vergelijk het met de tweede kamer.
Is het gebouw de tweede kamer? Nee.
Is de VVD of een van de andere partijen de tweede kamer? Nee.
Zijn de mensen de tweede kamer? Nee.
Is de democratie de tweede kamer? Nee.

Je kan zoeken zolang als je wilt, de tweede kamer is onvindbaar en toch is hij er.