Onvoorwaardelijke liefde

[HJW]

Wat is onvoorwaardelijke liefde en zou het een rol kunnen spelen op deze aardbol ?

Ik probeer deze term wel eens te gebruiken en merk dan dat deze vaak verkeerd begrepen wordt.
Het is niet: alles maar goed vinden.
Voor mij is het meer:
- wat je ook doet, je zult nooit mijn liefde kwijt raken.
Met name naar je kinderen zullen veel mensen dit gevoel kennen. Wat je kind ook doet, en wat je ook afkeurt: het is onmogelijk dat je niet meer
van je kind houdt.
- op spiritueel vlak: de gedachte dat we allemaal uit dezelfde bron voortkomen en dat we allen verbonden zijn.
Deze tweede vind ik in de praktijk lastiger dan de eerste. Zoals Mart vaak aangeeft: je geeft meer om je dierbaren direct om je heen dan de
onbekenden ver weg. Die snap ik.
In mijn gedachten kan ik echter goed beredeneren dat de ander die ver weg is, net zozeer mijn dierbare is als degene in mijn omgeving. Het ook
daadwerkelijk alijd zo voelen is moeilijker. Soms lukt het.

Als er meer is tussen hemel en aarde, zou de onvoorwaardelijke liefde daar dan een (leidende) rol in spelen ?
En wat zou dit kunnen inhouden.
Zou dit tot een andere blik kunnen leiden op het leven op deze aarde en onze medemens ?

[Petra]

We het hierover al eerder gehad.
Ik kom weer met mijn stelling dat volgens mij empathisch begrip het hoogst haalbare is.
Volgens mij is onvoorwaardelijke liefde een utopie omdat wij mensen.. mensen zijn.

Maar.. ik kan me best voorstellen dat er een wereld is waarin het wel bestaat/mogelijk is.
Dat komt dan weer omdat wij mensen ook een aardig voorstellingsvermogen hebben.
Het is juist dat wat ons menselijk maakt en de ene mens heeft er meer van dan de ander.. misschien heb jij er wel zoveel van dat je je voor kan stellen dat het op deze wereld een haalbare mogelijkheid kan zijn.

[callista]

Het is een moeilijk iets....liefde en onvoorwaardelijke liefde...of misschien toch eigenliefde?
Bijna overal zijn voorwaarden aan verbonden.
Mensen worden verliefd; houden van elkaar en daarna proberen ze elkaar te veranderen......en dan gaat het mis.
Ik wil dat je dit, want anders; jaloezie ......etc...weg is de liefde...en het vertrouwen....men belandt in de gevangenis...
Liefde [onvoorwaardelijke liefde] kan alleen in vrijheid en vertrouwen opbloeien....niet in een gekooid worden....

Je kunt onvoorwaardelijke liefde voelen voor je kinderen, je ouders, je partner, je minnaar, je vrienden en noem het verder maar op..
Maar die onvoorwaardelijke liefde kan ook omslaan in haat of onverschilligheid...of zelfs medelijden...etc.
En dat is dan veelal afhankelijk van wat je hebt meegemaakt...
Mijn mening is dat het een utopie is menselijkerwijs bezien.......alhoewel ik er ook wel eens anders tegenaan gekeken heb.

Maar er zullen ook wel uitzonderingen zijn...eigenlijk denk ik dat ergens ook wel weer....of althans dat hoop ik....want liefde verloren is al verloren.
Waar ben je zonder liefde en zelfs zonder vrienden of maar zelfs één vriend door dik en dun en waar je op kunt leunen en die je kunt vertrouwen...en het ook wederzijds is en onvoorwaardelijk?

Maar kijk hoe de mens in het algemeen met de medemens; de dieren en de aarde omgaat...
Een en al ellende...
Als ik eerlijk moet zijn ben ik eigenlijk niet hoopvol wat de mens betreft.

Nou..ik zit hier maar wat te filosoferen.
Maar ja het is ook een moeilijk onderwerp...

[callista]

- op spiritueel vlak: de gedachte dat we allemaal uit dezelfde bron voortkomen en dat we allen verbonden zijn.
Deze tweede vind ik in de praktijk lastiger dan de eerste. Zoals Mart vaak aangeeft: je geeft meer om je dierbaren direct om je heen dan de
onbekenden ver weg. Die snap ik.
In mijn gedachten kan ik echter goed beredeneren dat de ander die ver weg is, net zozeer mijn dierbare is als degene in mijn omgeving. Het ook
daadwerkelijk alijd zo voelen is moeilijker. Soms lukt het.

Ik voel me helemaal niet verbonden met iedereen....met velen heb ik totaal niets en met anderen zeker wel.

Als er meer is tussen hemel en aarde, zou de onvoorwaardelijke liefde daar dan een (leidende) rol in spelen ?
En wat zou dit kunnen inhouden.
Zou dit tot een andere blik kunnen leiden op het leven op deze aarde en onze medemens ?

Ik vrees van niet....de mens is een dier en zal zijn eigen territorium blijven verdedigen.
Onder het dun chromen laagje gaat heel veel verborgen als het er op aan komt...
Er zijn zoveel religies en levensbeschouwingen en men blijft elkaar nog steeds vliegen afvangen; oorlogen, nieuwe atoombommen ontwikkelen, wie heeft de grootste; wie kan het verste plassen en wie is de sterkste....etc….
De mens is in wezen een gruwel en een mislukking op deze aardkloot.

En religie heeft daar ook heel veel toe bijgedragen

[hopper]

Je kunt onvoorwaardelijke liefde voelen voor je kinderen, je ouders, je partner, je minnaar, je vrienden en noem het verder maar op..
Maar die onvoorwaardelijke liefde kan ook omslaan in haat of onverschilligheid...of zelfs medelijden...etc.
En dat is dan veelal afhankelijk van wat je hebt meegemaakt...
Mijn mening is dat het een utopie is menselijkerwijs bezien.......alhoewel ik er ook wel eens anders tegenaan gekeken heb.

Je schrijft een contradictie. Onvoorwaardelijke liefde is zonder voorwaarden. Slaat die liefde later om in wat anders, dan is die liefde nooit onvoorwaardelijk geweest maar voorwaardelijk.

Simpel voorbeeld: in een huwelijk gaat een van de partners vreemd. Zegt de ander dan de liefde op dan betrof het (achteraf) voorwaardelijke liefde.
De voorwaarde was dan dat 'de ander' niet vreemd mocht gaan.

Als ik aan mijn vrouw de voorwaarde stel dat ze niet vreemd mag gaan, dan is dat geen liefde, maar dwingelandij.
Dan zeg ik tegen haar: "ik hou van jou, tenzij je vreemd gaat".

Ik ben het dus altijd zelf die voorwaarden stelt. Onvoorwaardelijke liefde is dus geen utopie, maar gewoon het achterwege laten van voorwaarden.
In de praktijk echter stellen mensen altijd maar voorwaarden. Als mensen iets doen voor een ander, dan verwachten ze er wat voor terug. Veel mensen zijn boekhouders in de liefde en salderen voortdurend.

In feite bestaat dus juist voorwaardelijke liefde niet. Voorwaardelijke liefde is een ruilhandeltje.

[callista]

Juist...en dat is nu precies wat ik ook bedoelde te zeggen @hopper...

Je kunt voor iemand iets voelen wat je als onvoorwaardelijke liefde ziet, maar achteraf beseffen dat dat gewoon een invulling is ter verlangen, bevrediging of behoefte en dan ziet men zulks door een roze bril......ook wel leuk heur op dat moment, zolang het duurt....
Als je dan wakker wordt kijk je er anders tegenaan. en voel je je soms zelfs be lazerd of dom......
Allemaal leermomenten.
Maar vaak stoot je je nogal eens aan dezelfde steen...om het verleden te veranderen.
Proust dacht er min of meer ook zo over denk ik..in zijn boek "A la recherche du temps perdu"

[hopper]

- op spiritueel vlak: de gedachte dat we allemaal uit dezelfde bron voortkomen en dat we allen verbonden zijn.
Deze tweede vind ik in de praktijk lastiger dan de eerste. Zoals Mart vaak aangeeft: je geeft meer om je dierbaren direct om je heen dan de
onbekenden ver weg. Die snap ik.
In mijn gedachten kan ik echter goed beredeneren dat de ander die ver weg is, net zozeer mijn dierbare is als degene in mijn omgeving. Het ook
daadwerkelijk alijd zo voelen is moeilijker. Soms lukt het.

Op zich is dat waar. Ik geef meer om mijn eigen kinderen dan om kinderen aan de andere kant van de aarde. Ik voel wat voor mijn kinderen! En ook uiteraard voor mijn andere familie, vrienden en zo.

Maar onvoorwaardelijke liefde kan ook een rol spelen bij vreemden. Liefde kan je tot je eigen wezen maken. Dit kan je niet in een concept gieten, je kan het niet verstandelijk benaderen. Iets wat wezenlijk is kan alleen begrepen worden door het te zijn! Iets wat wezenlijk is herkent zichzelf bij de ander. Dat is de liefde beleven in! de ander. Het is de ander -zonder voorwaarden- zijn.

Rumi zei het zo:

Geliefden komen elkaar niet zomaar ergens tegen. Ze waren altijd al in de ander verscholen.

En dat is tevens de betekenis die ik aan het Koninkrijk Gods geef. Het is in u!

Door één te zijn met de ander beleven twee individuen (die elkaar niet kennen) toch hetzelfde wezen, namelijk het wezen van de liefde.
Liefde is 'hetzelve', hetgeen in ieder mens aanwezig kan zijn als hij er serieus naar op zoek gaat. Zonder voorwaarden vooraf!

[hopper]

Je kan (onvoorwaardelijke) liefde ook nog anders benaderen. Wij mensen zien ons zelf soms als een soort van reiziger die in ons leven trekt van geboorte tot dood. Dat is de persoon zoals we ons zelf zien. Die persoon heeft een naam, enz enz. Die persoon staat op zich'zelf en daarom noemen we ons zelf een zelf. In Joh 14 staat: "Jezus zeide tot hem: Ik ben de Weg, en de Waarheid, en het Leven." De Christus in ons zelf is de liefde zélf omdat deze niet oordeelt, niet de maat neemt.

De persoon is de reiziger, de Christus is de weg, de waarheid en het leven. Als individu kom je pas echt tot leven als je de persoon/reiziger vergeet en de weg zelf wordt. Dat is een rustgevende niet-persoonlijk individu. De rustgevendheid bestaat er uit dat de belangen van de persoon/reiziger er niet meer toe doen. Het enige verlangen is nog om liefde te beleven en dat kan alleen in de ander.

En nu ik toch in Joh 14 zit: Maar de Trooster, de Heilige Geest, Welken de Vader zenden zal in Mijn Naam, Die zal u alles leren, en zal u indachtig maken alles, wat Ik u gezegd heb.

(Eerlijk gezegd zie ik deze regel vandaag voor het eerst.)

Joh 14 : 26 verwijst naar het intuïtieve vermogen van de mens. (Weet ik eindelijk waar die HG goed voor is.) Het intuïtieve vermogen zal niet optreden wanneer de mens nog verrukt van het 'zelf' is. Egocentrisme versterkt het denken in concepten, herinneringen, beelden. Het 'zelf' denkt dan dat hij zijn gedachten is! (ja écht, die mensen heb je) Intuïtie voltrekt zich buiten de voorstellingen, verbeeldingen en herinneringen. Je weet iets zonder te weten waarom je het weet. Om de intuïtie (heilige geest) te laten toetreden dient het 'zelf' terug te treden. Die leert jou.

[Petra]

Als ik aan mijn vrouw de voorwaarde stel dat ze niet vreemd mag gaan, dan is dat geen liefde, maar dwingelandij.
Dan zeg ik tegen haar: "ik hou van jou, tenzij je vreemd gaat".

Ik ben het dus altijd zelf die voorwaarden stelt. Onvoorwaardelijke liefde is dus geen utopie, maar gewoon het achterwege laten van voorwaarden.
In de praktijk echter stellen mensen altijd maar voorwaarden. Als mensen iets doen voor een ander, dan verwachten ze er wat voor terug. Veel mensen zijn boekhouders in de liefde en salderen voortdurend.

In feite bestaat dus juist voorwaardelijke liefde niet. Voorwaardelijke liefde is een ruilhandeltje.

Als jij niet aan ruilhandeltje had gedaan dan was je niet met deze vrouw getrouwd maar had het elk willekeurig persoon kunnen zijn.
Hence; je vrouw voldeed al aan een flink aantal voorwaarden.

Maar onvoorwaardelijke liefde kan ook een rol spelen bij vreemden. Liefde kan je tot je eigen wezen maken. Dit kan je niet in een concept gieten, je kan het niet verstandelijk benaderen. Iets wat wezenlijk is kan alleen begrepen worden door het te zijn! Iets wat wezenlijk is herkent zichzelf bij de ander. Dat is de liefde beleven in! de ander. Het is de ander -zonder voorwaarden- zijn.


Door één te zijn met de ander beleven twee individuen (die elkaar niet kennen) toch hetzelfde wezen, namelijk het wezen van de liefde.
Liefde is 'hetzelve', hetgeen in ieder mens aanwezig kan zijn als hij er serieus naar op zoek gaat. Zonder voorwaarden vooraf!

Yep. Klinkt allemachtig prachtig hè.

En omdat we wel mooi over liefdes en onvoorwaardelijke liefde kunnen verhalen maar in de dagelijkse praktijk helemaal niet één met de ander zijn... gaan we allemaal boekhouden. Zoals jij dat zo aardig verwoordde.

En daarom.. zit jij niet iedereen onvoorwaardelijk lief te hebben maar stel jij voorwaarden als je bv. antisemitische of rechts extremistische of discriminerende of..... teksten tegenkomt op dit forum.

Soms..ben je nou eenmaal egoïstisch genoeg om je eigen mening boven dat van een ander te laten prevaleren.

[hopper]

En omdat we wel mooi over liefdes en onvoorwaardelijke liefde kunnen verhalen maar in de dagelijkse praktijk helemaal niet één met de ander zijn... gaan we allemaal boekhouden. Zoals jij dat zo aardig verwoordde.

En daarom.. zit jij niet iedereen onvoorwaardelijk lief te hebben maar stel jij voorwaarden als je bv. antisemitische of rechts extremistische of discriminerende of..... teksten tegenkomt op dit forum.

Soms..ben je nou eenmaal egoïstisch genoeg om je eigen mening boven dat van een ander te laten prevaleren.

Klopt, in de dagelijkse praktijk ben ik maar zelden één met de ander. Het is niet erg druk in dat Koninkrijk van God. De meeste mensen zijn vooral met zichzelf bezig. En dat uit zich in discriminatie, antisemitisme of extreem-rechts. Om te kunnen discrimineren heb je een 'ander' nodig. Als je hetzelfde wezen bent kun je niet eens discrimineren ook al heeft die ander een andere huidskleur of overtuiging.

Verder: liefde is geen mening, die is. Waarom ik ooit verliefd ben geworden op mijn vrouw, daar heb ik geen enkel idee van. Het wás.
Naarstig op zoek gaan naar een liefdespartner is dan ook zinloos. De liefde loopt vanzelf wel in je handen. Of niet natuurlijk. Ook al weer een kwestie van het 'zijnde' accepteren: ik ben (=zijn) verliefd. Of ik ben dat niet.

[Petra]

Het is niet erg druk in dat Koninkrijk van God.

Weten we veel... misschien zitten we al lang in dat koninkrijk ons een potje druk te maken, of leeg.

[HJW]

Ik ga het iets anders proberen uit te leggen wat ik denk.

Ik merk dat we met zijn allen uitgaan van deze aardbol en wat hier gebeurt, wat we hier voelen.
Ervan uitgaande blijkbaar dat dit hier de realiteit is.
Maar is wat we hier op dit moment ervaren de realiteit ?
Of is er een ander bewustzijn, een andere realiteit buiten dat wat we hier ervaren.

En als die er is, wat zou dat dan kunnen zijn ?
Uiteraard leidt dat tot gefilosofeer. Weten doen we het niet.

En dan kom ik op onvoorwaardelijke liefde. En eenheid. Lijkt mij het meest logische.
Als die andere realiteit er is, dan komen er veel vragen op:
- waarom herinner ik me niet wat dat is
- kan er een verbinding gelegd worden met die andere realiteit
- waarom lukt dat tot op heden niet, is het niet de bedoeling
- wat doen we hier
- kunnen we leven vanuit de beginselen van die andere realiteit

Ik voel op deze aarde in beginsel erg weinig verbinding met vrijwel iedereen. Ik houd niet onvoorwaardelijk van mensen ver weg, met culturen waar ik geen enkele binding mee voel. Ik voel mijn cultuur niet als superieur, maar voel me daaraan gewend en heb geen behoefte aan iets anders.
Mij zul je niet door Zuid-Amerika of Azie zien backpacken. Ik heb daar niets te zoeken.

Maar dat is deze aardse realiteit.
Aan de andere kant voel ik iets van een gezamenlijke bron. Als ik van uit dat bewustzijn zou leven, zou het dan veranderen ?
Zou ik dan de onvoorwaardelijke liefde, de eenheid wel voelen ?
Is dat de bedoeling ?
Wie heet dat bepaald, en wie zou de beperking opleggen om dat nu niet te voelen ? Of is dat een eigen keuze geweest ?
Kortom: vooral veel vragen.
Wat is de kern, wat is de basis, is er meer ?

Ik denk, hoop dat onvoorwaardelijke liefde de uiteindelijke realiteit zal blijken te zijn.
En als het anders is,......dan is het anders.

[Petra]

Ervan uitgaande blijkbaar dat dit hier de realiteit is.
Maar is wat we hier op dit moment ervaren de realiteit ?
Of is er een ander bewustzijn, een andere realiteit buiten dat wat we hier ervaren.

En als die er is, wat zou dat dan kunnen zijn ?
Uiteraard leidt dat tot gefilosofeer. Weten doen we het niet.


Ik denk, hoop dat onvoorwaardelijke liefde de uiteindelijke realiteit zal blijken te zijn.
En als het anders is,......dan is het anders.

Ik begrijp jouw gedachtegang wel.
En ik ben ook niet te beroerd om een potje met je mee te filosoferen. Maar...

Mijn gedachte is dat mijn bewustzijn (op wat voor manier dan ook) vast zit aan mijn (al dan niet illusionaire) lijfelijkheid/levenswereld en zich daarvan niet anders los kan maken dan door de (al dan niet illusionaire) dood.

Waarmee ik bedoel dat zelfs áls het een illusie is, ik daar in zit en het daarmee moet doen.
Dat houdt tevens in dat ik niet buiten mezelf om kan denken.
Er is een bewustzijn, en dat zit aan mij vast.
Dat houdt tevens in dat mijn voorstellingsvermogen niet verder kan dan zover als die beperking me toelaat.

Zelfs als ik me nog een andere realiteit kan voorstellen dan weet ik nog niet of dat dé realiteit is of ook maar weer een stukje verder door de sluier der onwetendheid.
Ik kom niet bij een uiteindelijk uit. Slechts mogelijkheden.
Waarbij jouw denk en hoop een mooie mogelijkheid is, dé uiteindelijk kán zijn, maar dat niet hoeft te zijn.
En onvoorwaardelijke haat kan ik mijn optiek net zo mogelijk zijn.

En dat schrijf ik allemaal in het besef dat ik retebeperkt ben en dat dat nu juist het probleem is om zo'n vraagstuk als dit door te filosoferen.
Ik ben me er namelijk wel enorm van bewust hoeveel mogelijkheden er mogelijk zijn die ik niet bedacht krijg. Die naar mijn idee geen mens bedacht krijgt.. simpelweg omdat we mensen zijn! En naar mijn gevoel..nog in het stadium: randje achterlijk. Plato's grot. Of zie het maar als een stelletje kleuters die de wereld willen bespreken, en geen flauw idee hebben dat er zoiets als relativiteitstheorie e.d. bestaat.

[dingo]

Stof zijn we en we keren terug tot stof dat is de realiteit die we kennen. Er is een handjevol mensen die de ervaring hebben wat het is om los te komen van de aarde maar geen grote aantallen. En willen we ooit andere planeten bevolken dan zal dat grotendeels moeten gebeuren door mensen die daar geboren worden en de realiteit van de aarde niet kennen. De realiteit in onze realiteit is dat we niet in staat zijn tot onvoorwaardelijke liefde. Het christelijk geloof is daarom moeilijk te vatten want dat gaat er vanuit dat Jezus door zijn onvoorwaardelijke liefde de zonden van de mensheid op zich genomen heeft: Onvoorstelbaar!

Het hoogst haalbare voor mensen lijkt wat de Dordtse Leerregels noemen het overgebleven licht der natuur: Het redelijk inzicht en verstand en de ingeschapen Godskennis, die elk mens heeft. En daarmee ook de kennis van wat goed is en wat slecht/kwaad is. Tegelijkertijd is het die kennis waar vanuit we weten dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat. En zo is de cirkel weer rond. Blijft leuk dat filosoferen.

[peda]

Stof zijn we en we keren terug tot stof dat is de realiteit die we kennen. Er is een handjevol mensen die de ervaring hebben wat het is om los te komen van de aarde maar geen grote aantallen. En willen we ooit andere planeten bevolken dan zal dat grotendeels moeten gebeuren door mensen die daar geboren worden en de realiteit van de aarde niet kennen. De realiteit in onze realiteit is dat we niet in staat zijn tot onvoorwaardelijke liefde. Het christelijk geloof is daarom moeilijk te vatten want dat gaat er vanuit dat Jezus door zijn onvoorwaardelijke liefde de zonden van de mensheid op zich genomen heeft: Onvoorstelbaar!

Het hoogst haalbare voor mensen lijkt wat de Dordtse Leerregels noemen het overgebleven licht der natuur: Het redelijk inzicht en verstand en de ingeschapen Godskennis, die elk mens heeft. En daarmee ook de kennis van wat goed is en wat slecht/kwaad is. Tegelijkertijd is het die kennis waar vanuit we weten dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat. En zo is de cirkel weer rond. Blijft leuk dat filosoferen.

Het is ook het grote probleem dat de mens op de Gesloten Deur van de Waarheid staat te kloppen en blijft kloppen en dat de deur niet open gaat. De naturalist heeft het het gemakkelijkst, er is geen Deur van de Waarheid. Wij leven in een Onpersoonlijk, Doelloos, Zinloos, Oordeelloos Heelal met een bewustzijn dat door de stof ( hersenen ) wordt gegenereerd. Sterft het biologisch leven, dan is alles voorbij. De stof keert terug tot stof, finito. Dan zijn er anderen die wel een Doel en Zin bespeuren en die een sleutel menen te hebben van de Deur van de Waarheid. De Volkomen God, de volkomen Christus in de mens kortom een totaal andere kijk op bewustzijn en onderlinge samenhangen als de naturalist er op na houdt. Eigenlijk sta je met elke overtuiging diametraal tegenover elkaar omdat de vele paden zich ten diepste nergens kruisen. Christus ( buiten de mens ) of Christus ( in de mens ) alleen het woord "" Christus "" is het samenhangende, maar vervolgens komen de paden nergens meer bij elkaar. Als agnost stoort die situatie mij totaal niet, door het ontbreken van een basis-overtuiging, ( niet kunnen weten welke de juiste is ) heb ik geen last van botsingen. Christus ( buiten de mens ), Christus ( in de mens ), helemaal geen Christus, het is allemaal goed te onderbouwen, wat ook niet vreemd is omdat er vele eeuwen "' hoogstaand werk "' is ingestoken. Inderdaad filosoferen en dat kan zelfs tot op zeer hoog niveau. Bestaat Onvoorwaardelijke Liefde Werkelijk of komt het "' begrip "' uit het menselijk voorstellingsvermogen van een "" Utopia "". Dichtung oder Wahrheit.

[hopper]

Het is een overtuiging om te denken dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat.
Hetgeen een selfulfilling prophecy bevat.

De mens is gemaakt om gelijk aan God te zijn. We waren toch naar zijn evenbeeld geschapen? Nou dan!

[dingo]

Het is een overtuiging om te denken dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat.
Hetgeen een selfulfilling prophecy bevat.

De mens is gemaakt om gelijk aan God te zijn. We waren toch naar zijn evenbeeld geschapen? Nou dan!

Het is een waarneming dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat of beter gezegd tot op heden niet aangetroffen wordt. Waar je nog discussie over kan hebben is de definitie van onvoorwaardelijke liefde. Misschien als je die definitie ver genoeg oprekt dat je er iets van kan waarnemen.

[peda]

Het is een overtuiging om te denken dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat.
Hetgeen een selfulfilling prophecy bevat.

De mens is gemaakt om gelijk aan God te zijn. We waren toch naar zijn evenbeeld geschapen? Nou dan!

Dit is beeldspraak. In het christendom wordt niet beleden dat de Schepper ( God ) en het schepsel identiek aan elkaar zijn. Deze "'ongelijkheid"' is het blijvende dualisme. De ziel van de mens versmelt ook niet met God althans dat is niet de main-stream gedachte.

[hopper]

Het is een overtuiging om te denken dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat.
Hetgeen een selfulfilling prophecy bevat.

De mens is gemaakt om gelijk aan God te zijn. We waren toch naar zijn evenbeeld geschapen? Nou dan!

Het is een waarneming dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat of beter gezegd tot op heden niet aangetroffen wordt. Waar je nog discussie over kan hebben is de definitie van onvoorwaardelijke liefde. Misschien als je die definitie ver genoeg oprekt dat je er iets van kan waarnemen.

I.m.o. kan onvoorwaardelijke liefde alleen in jezelf verschijnen. Daar is geen definitie voor mogelijk. Ik kan alleen zeggen wat (onvoorwaardeljke) liefde niet is.

[hopper]

Het is een overtuiging om te denken dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat.
Hetgeen een selfulfilling prophecy bevat.

De mens is gemaakt om gelijk aan God te zijn. We waren toch naar zijn evenbeeld geschapen? Nou dan!

Dit is beeldspraak. In het christendom wordt niet beleden dat de Schepper ( God ) en het schepsel identiek aan elkaar zijn. Deze "'ongelijkheid"' is het blijvende dualisme. De ziel van de mens versmelt ook niet met God althans dat is niet de main-stream gedachte.

Ja, dat denk ik ook. (Hoewel er ook christelijke mystici zijn.) Zie ook de opmerking van Robert Frans elders:

Zonder God is geen liefde mogelijk. Alles wat wij doen, ook het meest edelmoedige, moet allereerst op God gericht zijn om blijvend vruchten voort te brengen.

Bij Robert Frans is de voorwaarde dat zonder God geen liefde mogelijk is. Zelfs het edelmoedigste moet primair op God gericht zijn.

Soms blijkt 'God' zelf in de weg te staan voor onvoorwaardelijke liefde.

In mijn beleving is onvoorwaardelijke liefde juist nergens op gericht. Het 'ergens op gericht zijn' zijn nu juist die voorwaarden!
Een christelijke mysticus als Meister Eckhart streefde uiteindelijk ook God-ontkenning na.

[peda]

Een christelijke mysticus als Meister Eckhart streefde uiteindelijk ook God-ontkenning na.

Volgens mij de Godsbeeld-ontkenning.
Inzake de Identiteit van God Zelve zie ik bij Meister Eckhart eerder de negatieve theologie van toepassing.
Elke menselijke God-omschrijving wordt ontkend.

[dingo]

Het is een overtuiging om te denken dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat.
Hetgeen een selfulfilling prophecy bevat.

De mens is gemaakt om gelijk aan God te zijn. We waren toch naar zijn evenbeeld geschapen? Nou dan!

Het is een waarneming dat onvoorwaardelijke liefde niet bestaat of beter gezegd tot op heden niet aangetroffen wordt. Waar je nog discussie over kan hebben is de definitie van onvoorwaardelijke liefde. Misschien als je die definitie ver genoeg oprekt dat je er iets van kan waarnemen.

I.m.o. kan onvoorwaardelijke liefde alleen in jezelf verschijnen. Daar is geen definitie voor mogelijk. Ik kan alleen zeggen wat (onvoorwaardeljke) liefde niet is.

Zelfs onvoorwaardelijke liefde voor jezelf is nog niet waargenomen. Op het moment dat je kan definiëren wat het niet is heb je ook een definitie. Een die in ieder geval uitsluit wat het wel is, wat voor het filosoferen even goed bruikbaar is.

[hopper]

Een christelijke mysticus als Meister Eckhart streefde uiteindelijk ook God-ontkenning na.

Volgens mij de Godsbeeld-ontkenning.
Inzake de Identiteit van God Zelve zie ik bij Meister Eckhart eerder de negatieve theologie van toepassing.
Elke menselijke God-omschrijving wordt ontkend.

Ja, dat is juister geformuleerd.

[hopper]

Zelfs onvoorwaardelijke liefde voor jezelf is nog niet waargenomen. Op het moment dat je kan definiëren wat het niet is heb je ook een definitie. Een die in ieder geval uitsluit wat het wel is, wat voor het filosoferen even goed bruikbaar is.

Eens. Zo laten we het wezen van wat liefde is onbesproken en hebben het over de voorwaarden waaronder liefde te verwezenlijken is.
(Niet te verwarren met de voorwaarden welke liefde in de weg staan.)

[Petra]

. Dan zijn er anderen die wel een Doel en Zin bespeuren en die een sleutel menen te hebben van de Deur van de Waarheid.

Dat is eigenlijk het enige waar ik wel zeker over ben.. IEDEREEN verkondigt de eigen waarheid. Ook de agnost. Ook degene die zegt de Waarheid niet te weten of willen weten of zich er niet mee bezig te houden...verkondigt daarmee een eigen waarheid.

Soms komen ze overeen. Soms een beetje. Soms niet. Soms zijn ze regelrecht tegenstrijdig. En toch heeft het gros naar (i.i.g eigen idee) dat met redelijk verstand en inzicht bij mekaar gesprokkeld.
Maar er is geen enkel iemand met een zo klip en klare Waarheid en bijgevolg aantoonbaarheid/overtuigingskracht dat het voor mij ook idd klip en klaar is.
Ik zie een heleboel Waarheden.
Misschien zijn ze wel allemaal waar; ook dat is een mogelijkheid.