Ik word ik in het aangezicht van de Ander

[hopper]

https://blog.kloosterhuissen.nl/ik-word ... -de-ander/

Andere mensen zijn geen obstakel voor mijn vrijheid. Zij zijn noodzakelijk voor mijn bestaan. Aangezien God en mens bij Levinas in elkaars verlengde liggen, schrijft hij de Ander met een hoofdletter. Ik moet preciezer zijn. God is in het werk van Levinas niet een iets of een iemand, maar de ongrijpbare die voorbijgegaan is en die mij met de Ander heeft achtergelaten. En hij schrijft Ander met een hoofdletter om het onontkoombare anders-zijn van de ander te benadrukken.

De ander geeft jou een plaats en een positie. Ik ben moeder doordat ik kinderen heb. De geboorte van mijn eerste kind maakte mij moeder. Mijn studenten maken mij docent. Mannen maken mij vrouw. Jongeren maken mij oud en vul uw eigen situatie maar in. Wij geven niet onszelf een plaats maar dat doet de ander. Ik en jij zijn relationele begrippen die naar elkaar verwijzen.

We leven in een wereld van reflecties. De Ander maakt mij tot (bepaalde) ik. Waarbij de bepaling een spiegel is van de Ander. Dat is een mooie wijze van zien. Het is ook de reden waarom niemand superieur of inferieur is. Geen enkele bepaling is namelijk goed of slecht. Man-vrouw, homo-hetero, blank-zwart, gelovigen-ongelovigen: ze bepalen elkáár. Ze kunnen niet zonder elkaar bestaan.

[Maria K]

De Ander maakt mij tot (bepaalde) ik.

Verder hierop doorgaand.
Hoe maak ik jou?
Hoe maak jij mij?

[hopper]

De Ander maakt mij tot (bepaalde) ik.

Verder hierop doorgaand.
Hoe maak ik jou?
Hoe maak jij mij?

Het is de vorm in deze kwestie waar het om gaat. Mijn man-zijn wordt jou tot vrouw en jouw vrouw-zijn wordt mij tot man.
Wij worden door elkaar. Mannen en vrouwen afzonderlijk stellen niks voor, ze kunnen niet eens afzonderlijk voortplanten!
Een andere stelling. Stel je eens voor dat alle 'buitenlanders' (alle mensen die in een ander land dan Nederland wonen) ophouden te bestaan.
Op dat moment is 'Nederlander' een inhoudsloos begrip geworden. Nederlanders worden in het aangezicht van buitenlanders. En andersom natuurlijk ook.


Zo is het met alles wat een Ander is. Het is de Ander die onze identiteit (het ik-worden) bevestigd. Op identiteit is racisme, seksisme, homofobie (of heterofobie!) gevestigd.

[Petra]

Idd.
Doet me denken aan een gesprek met mijn zoon wat jaartjes geleden. Ik had er toen een topic voor gemaakt op FT "Alleen op de wereld".
Onze conclusie was dat je als mens bestaat bij de gratie van de ander.
Zonder de ander is er geen reden tot bestaan.

En als we daar nou dat eenheidsdenken bij betrekken...
Stel je voor.. dat de Eenheid zodanig eenheidsdenken denkt dat er geen Ander meer is. Alleen nog de Ene.

Stel je nog verder voor... dat er nooit anders geweest is of zal zijn dan die Ene met de Eenheidsgedachte...
Wat voor gedachten zouden dat zijn?
Hoe kun je je ook maar érgens gedachten over vormen zonder dat te kunnen relateren aan... Andere gedachten?

Ik denk dat zelfs het meest primitieve leven al bestaat uit het besef van het Ene en het Andere. Zodat bv. planten en bomen een signaal uitzenden om andere planten en bomen te waarschuwen voor predators. (Een vorm van communicatie dus.)
Hoever ze ook uit elkaar vandaan staan...tóch zijn alle bomen ter wereld met elkaar verbonden via hun wortels die in de grond steken.

[hopper]

Het probleem met eenheids-denken is dat je eenheid niet kúnt denken.
Ik heb lang gezocht naar die eenheid: waarom is er geen eenheid in de familie? Op het werk? In de maatschappij?
Als ik eenheid in het denken zoek, dan zoek ik mensen die net zo denken zoals ik.
Dat is geen eenheid, maar juist jezelf op de troon plaatsen.

Denken als de Ene kan echter wel. Stel dat er niets buiten mij (als ik) is?
Dan heb ik ook niks meer om mijzelf te bepalen!
Zo kwam ik er achter dat ik mijzelf bepaalde aan de hand van wat ik niet ben.
Ik ben geen man, maar een niet-vrouw. Ik ben niet blank, maar ik ben niet-zwart. Ik ben geen hetero, maar een niet-homo Etc.

Wat maakt dat nou uit zullen velen denken? Voor mij een wereld van verschil. Ik zoek eenheid niet langer bij anderen, die bleek al lang al in mijzelf verborgen te zitten. Alles wat ik over mijzelf dacht te weten bleek niet te kloppen. Zowel de Ene als de Ander bestaat en bestond reeds in mij. Het zijn twee werkelijkheden die door elkaar heen bestaan en ook niet zonder elkaar kunnen bestaan.

Stel je nog verder voor... dat er nooit anders geweest is of zal zijn dan die Ene met de Eenheidsgedachte...
Wat voor gedachten zouden dat zijn?
Hoe kun je je ook maar érgens gedachten over vormen zonder dat te kunnen relateren aan... Andere gedachten?

Dat is de spijker op de kop. Als de Ene kun je nooit gedachten hebben over dé Ander of iets anders.
Mijn gedachten gaan altijd over iets wat buiten mijzelf ligt. Zelfs als ik aan mijn eigen lichaam denk, denk ik aan wat anders, want mijn lichaam is niet mijn geest. Dat wat denkt, dat wat bewust is, daar kan ik niet als 'iets anders' over denken. Het denken zelf en de denk-geest zijn twee verschillende dingen.....ik ben zelfs niet mijn gedachten.

[peda]

Hopper,

Voor jou doet dualiteit niet mee, dus blijf jij ook eeuwig in de Gordiaanse spagaat. Voor mij is dualiteit een realiteit, dat maakt voor mij veel verklaarbaar. Of in het transcendente de dualiteit is opgeheven, dat moge zo zijn, maar het is voor mij niet te weten. in mijn leefwereld heb ik wel degelijk te maken met dualiteit en daar reageer ik wel op. Hoe de dualiteit in de leefwereld weer is ontstaan/ terecht gekomen is, is wederom voor mij niet te weten. Daar filosoferend over na te denken, blijft een esoterische speculatie omdat kennis daarover, buiten het raadplegen van het eigen innerlijk, niet te verkrijgen is. De Abrahamitische Godsdiensten weten het ook precies te vertellen, ook daar is de dualiteit geen enkel probleem.

[hopper]

Hopper,

Voor jou doet dualiteit niet mee, dus blijf jij ook eeuwig in de Gordiaanse spagaat. Voor mij is dualiteit een realiteit, dat maakt voor mij veel verklaarbaar. Of in het transcendente de dualiteit is opgeheven, dat moge zo zijn, maar het is voor mij niet te weten. in mijn leefwereld heb ik wel degelijk te maken met dualiteit en daar reageer ik wel op. Hoe de dualiteit in de leefwereld weer is ontstaan/ terecht gekomen is, is wederom voor mij niet te weten. Daar filosoferend over na te denken, blijft een esoterische speculatie omdat kennis daarover, buiten het raadplegen van het eigen innerlijk, niet te verkrijgen is. De Abrahamitische Godsdiensten weten het ook precies te vertellen, ook daar is de dualiteit geen enkel probleem.

Wat je hier schrijft is niet geheel zoals ik het zie. In mijn beschouwing is ook sprake van een dualiteit. Om on topic te reageren: het 'wordende' ik komt tot wordendheid in het aangezicht van de Ander. Zonder dualiteit is het ontstaan van een 'verhaal' niet eens mogelijk. Er staat altijd 'iets' tegenover iets anders of dé Ander. (In het aangezicht van de Ander.)

Wat er gezien kan worden is dat er zoiets als het Ene is. In het Ene staat het goede niet tegenover het kwade omdat het Ene in zichzelf is. Het Ene is dan ook volmaakt. Het Ene is non-duaal louter vanwege het feit dat het in zichzelf één is.

In het Ik word ik in het aangezicht van de Ander kan het inzicht doorbreken dat het 'ik' louter bestaat dankzij de Ander.
Er is nooit een reden om een Ander te verafschuwen. Bijvoorbeeld als ik tegenover Dutroux sta kan ik mijzelf bepalen als een 'goed mens'. Maar als ik tegenover Ghandi sta ben ik een slecht(er) mens. Het 'ik' bepalen is dus onmogelijk omdat het er van af hangt wie er tegenover je staat: Dutroux of Ghandi. Door de ik-bepaling te doorzien verdwijnt ook de dualiteit uit de dualiteit.

Dus dualiteit is er wel degelijk, maar alleen voor het bepaalde ik. Als ik stop met het bepalen van mijzelf dan breekt het inzicht door dat alles wat ik dacht te zijn een spiegeling is van de wereld om mij heen. Dan ben je uit het veld van goed en kwaad vandaan. De Abrahamistische godsdiensten verkeren juist in het veld van goed en kwaad (zondeval). Men is daar doordrenkt van zondigheid.

[peda]

Hopper,

Zoals ik jou begrijp bestaat de mogelijkheid voor de mens om a.h.w. op te gaan in Het ENE. Wanneer het iedereen zou lukken de juiste "" geesteshouding ) te bereiken dan is de toestand van dualiteit inderdaad definitief voorbij.
De Abrahamitische Godsdiensten kennen het volledig opgaan ( versmelting ) van het geschapene in de Schepper als "" Doel "' niet, daarom ook eeuwige dualiteit.

[hopper]

Hopper,

Zoals ik jou begrijp bestaat de mogelijkheid voor de mens om a.h.w. op te gaan in Het ENE. Wanneer het iedereen zou lukken de juiste "" geesteshouding ) te bereiken dan is de toestand van dualiteit inderdaad definitief voorbij.
De Abrahamitische Godsdiensten kennen het volledig opgaan ( versmelting ) van het geschapene in de Schepper als "" Doel "' niet, daarom ook eeuwige dualiteit.

Zolang er nog een doel is, is er sowieso sprake van een dualiteit: het doel én degene die het doel wil behalen.

[peda]

Hopper,

Zoals ik jou begrijp bestaat de mogelijkheid voor de mens om a.h.w. op te gaan in Het ENE. Wanneer het iedereen zou lukken de juiste "" geesteshouding ) te bereiken dan is de toestand van dualiteit inderdaad definitief voorbij.
De Abrahamitische Godsdiensten kennen het volledig opgaan ( versmelting ) van het geschapene in de Schepper als "" Doel "' niet, daarom ook eeuwige dualiteit.

Zolang er nog een doel is, is er sowieso sprake van een dualiteit: het doel én degene die het doel wil behalen.

Geheel mee eens. De grote en m.i. niet te beantwoorden vraag is of de bestaande dualiteit ooit "'verdwenen"' zal zijn. Het behalen van het "' doel "' zou evenzeer een onmogelijke opgave kunnen zijn.