Een interessant artikel..
https://www.groene.nl/artikel/vrolijke-denkexercities
Hij wilde de filosofie uit zijn abstracte ivoren toren lokken en weer onder de mensen brengen. De wijsbegeerte diende terug te keren naar het publiek, ter vertroosting en aanmoediging. Zij moest zich weer richten op de dynamische menselijke ervaring van alledag, zich afkeren van elk absolutisme en cruciale vragen stellen. Hoe te leven? Waar gaat de wereld naartoe? Kan de toekomst er anders uitzien dan het verleden? James zag de waarheid als een relatief begrip. De waarheid leeft grotendeels op krediet en is dienstig aan wisselende wijzen van denken. Waarheden en werkelijkheden veranderen voortdurend. De wereld is wat wij ervan maken, inclusief de waarheid. James’ pragmatische methode had één vast beginsel: waar is wat werkt, wat iets oplevert. Truth is what pays
James ziet twee lees-wijzen: de monistische, die het mystieke en kosmische benadrukt, en de pluralistische, die zich concentreert op de mogelijkheden van de lezers, op hun energieke zelfvertrouwen. De pluralistische leeswijze is pragmatisch, omdat die de geest voedt met een reeks gedetailleerde voorstellen «over een mogelijke toekomst».
Nou dat klinkt prima pragmatisch ja.. maar verder... wie Is U dan wel beste James? Nouououou... dat klinkt goed, daar kunnen we vele kanten mee op:
Ben jij het daarmee eens Peda of heb jij meer of andere kenmerken opgemerkt bij James?Wie William James een pragmatische idealist, een nuchtere anarchist, een vrije-wil-determinist of een pluralistische monist noemt zit op het goede spoor.
Ik vond zijn vrije wil stelling ook aardig gevonden:
Maar dan...De vrije wil betekent het scheppen van iets nieuws, iets wat er nog niet was.» Noem deze denkexercities maar vrolijke dialectiek, het vrijelijk jongleren met tegenstellingen dankzij een lenige geest en rekkelijke definities. De wereld is één en veel: pluralistisch monisme.
Zijn verzamelde lezingen, Pragmatisme: Een nieuwe naam voor enkele oude denkwijzen, vormen de kern van James’ activistische filosofie die voortborduurt op het individualisme vol burgerlijke ongehoorzaamheid van Thoreau, maar die zich eerder richt op oriëntatie (op alle menselijke ervaringen, inclusief de religieuze) dan op confrontatie met eeuwige dogma’s, onwrikbare doctrines en gesloten denksystemen. Het is zinloos te wikken tussen voorbeschikt en vrij of tussen materialistisch en spiritueel. Aan dergelijke discussies komt geen einde en ze zijn dus niet pragmatisch.
Met daartegenover.. en daar ben ik het ook wel mee eens:
Pragmatisch Maar dan toch weer niet als het de Schone kunsten betreft.
Maar wie het pragmatische nuttigheidsprincipe op de kunst en de filosofie loslaat, maakt ze willens en wetens ondergeschikt aan de ethiek van de dag. En waar blijft de esthetiek dan? Die verdwijnt in het sociaal realisme van de doorsnee mens. Noem mij maar geen wat-levert-het-op-pragmaticus, geef mij maar een nuchtere romanticus die in vervoering kan raken van «nutteloze» schoonheid, van een mooie formulering die de kern van onze existentie raakt. Maar William James blijft nuttig als een oude bondgenoot tegen al te esoterische wijsgeren.
Wat heeft jullie voorkeur?
Pragmatisch nuttig of esthetiek van de schoonheid of een combi of soms het ene een soms het andere of helemaal wat anders?