Identificatie met het pijnlichaam

[hopper]

https://www.inspirerendleven.nl/emotion ... -loslaten/

Het is belangrijk om het pijnlichaam te grijpen op het moment dat het uit zijn sluimerstand ontwaakt. Het pijnlichaam wil, net als ieder ander wezen, overleven. Dit kan echter alleen als het je zover krijgt dat je je er onbewust mee identificeert. Dan kan het opstaan en neemt het je mogelijk in bezit. Het pijnlichaam voedt zich met ervaringen die doortrokken zijn van negatieve energie en met alles verdere pijn veroorzaakt. Zodra het pijnlichaam controle over je heeft gekregen, schept het dus een situatie in je leven vol negatieve energie en pijn zodat het zich daarmee kan voeden.

Mensen voeden onbewust een pijnlichaam met (negatieve) energie en identificeren zich er mee.
Als jij dat doet, dan ben je een pijnlichaam.

Het pijnlichaam kan gezien worden als een donkere schaduw die het ego werpt. Het is bang voor het licht van je bewustzijn.

Het licht van bewustzijn is altijd bij je. Echter: het bewustzijn en het pijnlichaam verdragen elkaar niet. De mens besluit zelf welke van de twee hij prevaleert.

Je ziet het pijnlichaam misschien als een gevaarlijk monster en durft hem misschien niet aan te kijken, maar belangrijk om je te realiseren is dat het pijnlichaam het nooit kan opnemen tegen de macht van je aanwezigheid.

Aanwezigheid = presentie = bewustzijn. Wie is er niet aanwezig?

Wanneer je het pijnlichaam waarneemt en er met je aandacht naartoe gaat, doorbreekt de identificatie. Er is dan sprake van een hogere dimensie van bewustzijn, oftewel aanwezigheid. Het pijnlichaam kan jou niet meer gebruiken en je hebt je diepste bron van kracht gekregen. Je hebt nu toegang tot de kracht van het Nu.

Het is van een verbluffende eenvoud als je 'het' eenmaal door hebt. Je eigen bewustzijn kan het pijnlichaam waarnemen en gade slaan. Louter het gade slaan doet de kracht van het pijnlichaam afnemen, zodat dit emotionele lichaam zijn macht verliest. Feitelijk neem je de controle terug over je zelf: degene die gade slaat is -hoewel zwak van aard- de sterkste.

En niet alleen dat, het pijnlichaam bezorgt je ook nog eens allerlei fysiek ongemak.

De Kracht van het Nu laat zien dat we ons denken niet zijn. Om je ware zelf te ontdekken en je identificatie met je onechte zelf, je ego, te laten varen. Zo verlos je jezelf van psychische pijn. Alles gebeurt in het Nu en alles vinden we in het Nu. Als we ons hiervan bewust worden, vinden we schoonheid, liefde, geluk, creativiteit, innerlijke vrede en bovenal ons ware zelf.

Je bent je denken niet, je bent je overtuigingen niet, je ware aard is presentie.

[hopper]

https://www.ankh-hermes.nl/negativiteit ... art-tolle/


Emoties aanvaarden

Maar als je bepaalde emoties negatief noemt, zeg je toch eigenlijk dat ze er niet zouden moeten zijn, dat het niet goed is om die emoties te hebben? Ik zie het zo, dat je jezelf alle emoties moet toestaan die bij je opkomen in plaats van dat je ze als slecht beoordeelt of zegt dat je ze niet zou moeten hebben.

Het is prima als je wrevel voelt, het is prima als je boos, geïrriteerd, humeurig of wat anders bent – anders ga je het maar onderdrukken en krijg je innerlijke conflicten of ontkenning. Alles is goed zoals het is.

Soms staan mensen zichzelf emoties niet toe. Of beoordelen ze emoties als 'slecht' en andere juist als 'goed'.

Als je bij je bewustzijn bent (degene die gade slaat) , dan kun je je eigen bewustzijn ook je eigen emoties laten gade slaan.

Dat ontslaat je van een oordeel van goed of slecht van emoties. Het bewustzijn is namelijk niet in staat om te oordelen, het bezit dat vermogen niet.
Juist omdat je emoties slechts gade slaat ben je in staat om veel dieper af te dalen in je emotionele leven. En daar heeft het pijnlichaam een bloedhekel aan! Het pijnlichaam is een pijnvermijder! Dat klinkt raar, maar het is wel hoe het pijnlichaam werkt. Dat kan diepliggende trauma's veroorzaken. Dus voordat je naar de psychiater rent, kun je ook eerst zelf eens wat aan de situatie gaan doen. (Beter gezegd: niet-doen)

[hopper]

Het is ongelooflijk maar waar. Mensen zijn een gevaarlijk krankzinnige en erg zieke soort. Dat is geen oordeel, ik stel gewoon een feit vast. Het is ook een feit dat er onder die krankzinnigheid wel degelijk geestelijke gezondheid is. Genezing en verlossing zijn op dit moment beschikbaar. Om terug te komen op wat je zei: het is zonder meer waar dat als je je ergernis, humeurigheid, woede, enzovoort aanvaardt, je niet meer gedwongen bent ze blindelings uit te leven. Ook wordt het dan minder waarschijnlijk dat je ze nog op andere mensen projecteert.

Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn, mensen zijn een gevaarlijk en ziek soort. Je bent zelf verantwoordelijk voor je geestelijke gezondheid.
Als je je woede en ergernis op anderen aan het uitleven bent, dan ben je in feite te laat. Het is immers dat pijnlichaam (wat jij voeding hebt gegeven) die als een gek te keer gaat tegen anderen.

Of zoals Eckhart Tolle zegt (niet te verwarren met Meister Eckhart) : Je zit vast in een giftige loop tussen je geest en emoties: negatieve gedachten creëren pijnlijke emoties, die weer gedachten genereren, die je pijnlichaam uiteindelijk voeden.

[hopper]

https://www.nlp-nu.nl/kenniscentrum/tec ... jnlichaam/

Naast pijn die je nu maakt, is er ook pijn uit het verleden. Dit leeft voort in je lichaam en geest. Het kan in slapende en actieve toestand verkeren. Het is een veld van 'negatieve' energie. Zie het als levensenergie die opgesloten is en niet meer stroomt. Deze energie noemt Eckhart Tolle het emotionele pijnlichaam.

Let op elk teken van ongelukkigheid in jezelf, in welke vorm dan ook. Boosheid, somberheid, jaloezie, ongeduld... Het kunnen allemaal uitingen zijn van het pijnlichaam, als het verleden dat in je voortleeft. Zelfs de kleinste irritatie is een vorm van pijn.

Neem het pijnlichaam waar en voel het energieveld in je lichaam. Aanvaard dat het pijnlichaam er is. Ga er niet over nadenken. Oordeel niet. Word je bewust van zowel de emotionele pijn als van jou als de waarnemer, de zwijgende toeschouwer. Weet wat je ware identiteit is. Wees de stille waarnemer. Zo doorbreek je de identificatie met het pijnlichaam.

Terwijl je het pijnlichaam waarneemt, kan het nog een tijdje actief blijven, zoals een wiel dat nog even blijft doordraaien terwijl het niet meer aangedreven wordt. Blijf aanwezig als de oplettende beschermer van je eigen innerlijke ruimte. Geef niet toe aan de verleiding van het verstand om je opnieuw te identificeren met pijn. Pijn voedt zich met meer pijn. Maar wat het niet kan verdragen is het licht van je bewustzijn. Hoe sterk pijn ook lijkt te zijn, de macht van je bewustzijn is altijd sterker. Hoe meer je het Nu kunt erkennen en aanvaarden, des te meer ben je vrij van pijn.

In feite is het pijnlichaam 'bevroren' emotie. (Verleden). Iedereen kent ze vast wel, mensen die steeds maar weer een voorval uit het verleden oprakelen en zich er over opwinden. Dan geven ze de bevroren emotie weer wat nieuwe energie. Jaloezie omdat je broertje werd bevoordeeld vroeger thuis. Ja, echt...sommige mensen leven emotioneel in het verleden. Kijk maar eens om je heen.

Natuurlijk lost het pijnlichaam niet zomaar op, het vergt tijd om het licht van bewustzijn dat bevroren geval op te laten lossen.
Werken aan jezelf is echter gratis en als je eenmaal de slag te pakken heeft is het volstrekt moeiteloos!

Dan ga je de zwijgende toeschouwer zijn en is er stilte in je hoofd. In die absolute stilte kun je veel beter horen.....

[hopper]

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

-Rumi-

Deze past ook in dit topic. In feite wordt hier het verzoek gedaan om je pijnlichaam er bij te komen zitten. Dat pijnlichaam is ook een raadgever.

[Messenger]

Of zoals Eckhart Tolle zegt (niet te verwarren met Meister Eckhart) : Je zit vast in een giftige loop tussen je geest en emoties: negatieve gedachten creëren pijnlijke emoties, die weer gedachten genereren, die je pijnlichaam uiteindelijk voeden.

Het is levenskunst als je het pijnlichaam onder controle kunt houden en van een afstand gadeslaat waar de pijn zit en welke emoties en gedachten die pijn veroorzaken.
Eckhart Tolle (De Kracht van het NU) is een favoriet van mij. Hij komt in filmpjes een beetje eigenaardig over maar hij heeft ze wel op een rijtje.

[hopper]

Of zoals Eckhart Tolle zegt (niet te verwarren met Meister Eckhart) : Je zit vast in een giftige loop tussen je geest en emoties: negatieve gedachten creëren pijnlijke emoties, die weer gedachten genereren, die je pijnlichaam uiteindelijk voeden.

Het is levenskunst als je het pijnlichaam onder controle kunt houden en van een afstand gadeslaat waar de pijn zit en welke emoties en gedachten die pijn veroorzaken.
Eckhart Tolle (De Kracht van het NU) is een favoriet van mij. Hij komt in filmpjes een beetje eigenaardig over maar hij heeft ze wel op een rijtje.

Ik heb Eckhart Tolle nooit gelezen, maar waar hij het over heeft daar ben ik bekend mee. Louter door het waarnemen van het pijnlichaam heb ik uiteindelijk dat pijnlichaam achter me gelaten. En nu begrijp ik niet meer waarom mensen verslaafd zijn aan pijn. Mijn leven zou er geheel anders uitzien als ik de zaak niet onder controle zou hebben gekregen.

En dat is best wel een vreemde uitspraak van mijzelf, de controle bestaat uit louter gade slaan. Een kind kan de was doen.

[hopper]

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~b506faef/

‘Een van hen kocht iedere dag heroïne’, vertelt Zaychenko. ‘Na een aantal maanden wilde ik het ook proberen.’ Voor het eerst voelde hij vrede in zijn hoofd. Een jaar later was hij zo verslaafd dat hij 300 dollar per dag nodig had. Zaychenko wikkelde een plastic zak om een speelgoedpistool en beroofde supermarkten en pompstations. Eerst ging hij voor vijf jaar de gevangenis in, daarna zeven jaar, daarna drie.

Afwezigheid van het pijnlichaam is vrede in je hoofd zónder dat er heroïne aan te pas komt.
Waarbij oorzaak en gevolg (criminaliteit) ook achterwege blijft.

[Snelheid]

Paracetamol is overal verkrijgbaar dus het kan zonder pijn en het lichaam is ook weer blij.




[modbreak Bonjour] Is niet grappig. Dit topic is te serieus voor zulke grapjes

[hopper]

https://debezieling.nl/vraag-naar-lijden/

Zo schrijft Houellebecq: "De wereld is een zich ontplooiend lijden. Een kern van lijden ligt aan haar oorsprong. Elk bestaan is een expansie, en een verplettering. Alle dingen lijden, zozeer dat ze beginnen te zijn. Het niets trilt van pijn, zozeer dat het tot aanzijn komt: in een abject paroxisme.”

De pluriformiteit en de innerlijke diepte van het lijden wordt door hem vervolgens eveneens heel treffend beschreven: “De verschijningsvormen van het lijden zijn belangrijk; ze zijn niet wezenlijk. Elk lijden is goed; elk lijden is nuttig; elk lijden werpt zijn vruchten af; elk lijden is een hele kosmos.”

Houellebecq' bewering is dat lijden een 'verschijnen' is. Of dat het er mee samenhangt.

Het ontstaan van het bewustzijn begrijpt Houellebecq eveneens vanuit zijn lijdensmetafysica. Hierover zegt hij bijvoorbeeld: “De zijnden worden diverser en complexer, zonder iets van hun aanvankelijke aard te verliezen. Vanaf een bepaald bewustzijnsniveau verschijnt de schreeuw. De poëzie komt daaruit voort. De gearticuleerde taal eveneens.”

Hier zegt hij wat bijzonders, hij brengt lijden in verband met bewustzijn. De zijnden (hij bedoelt de verschijnende mens) hebben door hun toenemende complexiteit van doen met lijden. De mens verliest zijn aanvankelijke aard niet, maar door het afdrijven van de aanvankelijke aard is er lijden. Waarmee de mens oorzakelijk is aan zijn eigen lijden. Hij kan immers ook zoeken naar zijn oorspronkelijke aard.

Het lijden wordt door Houellebecq in verband gebracht met vrijheid: “De wereld bestaat uit lijden omdat ze in essentie vrij is. Het lijden is het noodzakelijke gevolg van de vrije ruimte tussen de delen van het systeem. Dat moet u weten en zeggen.” En tenslotte is het lijden nimmer doel voor iets anders of doel in zichzelf: “U kunt het lijden niet in een doel veranderen. Het lijden is, en kan derhalve onmogelijk een doel worden."

Als mens heb je een bepaalde vrijheid (de veronderstelde eigen wil) en die vrijheid heeft een prijs. Je hebt het lijden maar te ondergaan als je je eigen wil wenst door te drijven.

Diep is bij Houellebecq dan ook de pijn van het bestaan. Dit geldt in het christendom eveneens. Ze heeft het lijden van de mensheid zelfs tot haar centrale probleem en haar kernthema gemaakt. Het lijden staat in het christendom centraal. Maar in tegenstelling tot Houellebecq meent ze niet dat het lijden de laatste oorsprong van en de laatste waarheid over de wereld is. De oorsprong van de werkelijkheid is niet het lijden, maar God. En God is goed. Wie nog nooit heeft liefgehad kent God niet. Want God is liefde.

Terugkeer naar de oorspronkelijkheid van de liefde brengt lijden met zich mee: het pijnlichaam verzet zich tegen die liefde.

[Leon]

De rationaliteit uit het lichaam, genot nastreven, pijn vermijden, is niet de beste rationaliteit.

[hopper]

De rationaliteit uit het lichaam, genot nastreven, pijn vermijden, is niet de beste rationaliteit.

Het is wel de aantrekkelijkste weg. Pijn verdoven met drank, drugs, seks lost voor het moment de pijn even op.
Een wijsheid van Rumi luidt: op de plaats van de wond schijnt het licht.

Dat is de minst aantrekkelijke weg.....

[hopper]

https://debezieling.nl/liefde-en-lijden/

Marga Haas roept een indringende vraag op: "Wie kan mijn lijden aanzien? Wie heeft de innerlijke ruimte om bij mij te blijven in het grillige verloop van ziekte en sterven? Wie vlucht niet?" Het vraagt een bijzonder soort liefde om elkaar in het lijden nabij te blijven.

In mijn werk als geestelijk verzorger in een hospice maak ik het wel eens mee. Dat iemand alleen moet sterven. Niet omdat er geen naasten zijn, maar omdat zij, om welke reden dan ook, het niet kunnen aanzien. Het is ook veel gevraagd om op dat moment nabij te blijven. Kwetsbaar en weerloos als een pasgeborene ben je op je sterfbed. Die kwetsbaarheid wordt een ander soms te veel.

Wie herkent dit? Ik heb ook zo mijn momenten gehad dat ik het sterven van een geliefde niet meer kon aanzien.
Het vergt bovenmenselijkheid om het te blijven aanzien.

De leerlingen van Jezus konden het niet. Ze zijn uit beeld. Gevlucht, afgedropen – wie zal het zeggen. Aan de voet van het kruis staat nog maar een klein clubje. Drie Maria’s (Jezus’ moeder, haar zuster, die ook Maria heet en Maria van Magdala) en één leerling. De leerling van wie Jezus houdt. En, naar ik aanneem, die hém liefheeft. Alleen zij kunnen de aanblik van de stervende Jezus verdragen. Nou, misschien kunnen ze dat ook niet. Maar weggaan en hem in de steek laten is onverdraaglijker.

Als het over lijden en het pijnlichaam gaat kom je bijna vanzelf bij Jezus uit. Hangend aan het kruis is hij het verbeelde pijnlichaam.

Een van de redenen dat mensen vluchten voor het lijden van een ander, is dat ze hem hebben opgesloten in een beeld en het niet kunnen verdragen dat hij niet meer aan dat beeld voldoet. Dat de sterke vader niet sterk meer is. Dat de altijd zo stoere moeder nu als een zielig vogeltje in bed ligt.

Als ik aan mijn eigen vader en moeder denk op hun sterfbed dan raakt het me nog steeds. Ik denk liever aan ze op 'hun best'.
Maar als ik voor het lijden wegloop, dan beleef ik hen (in herinnering) maar half....

Zuivere liefde wil een ander zien zoals hij is. Helemaal. De buitenkant, soms opgesmukt, soms doorschijnend. Maar daar staart ze zich niet blind op. Ze poogt ook de binnenkant te zien, de kwetsbaarheid, de eenzaamheid. Wat ze ook tegenkomt, ze bekijkt het met mildheid, met zachtheid.

Amen! Daarom heet rouw ook wel verwerken, dat is een werkwoord. In de 'binnenkant' van onze geliefden ontmoeten we ze weer 'opnieuw' ook al zijn ze dood. Liefde en lijden zijn twee kanten van dezelfde munt.....

[Leon]

In mijn jeugd kreeg mijn rolmodel oudere vriend een bloedprop in de bloedtoevoer naar zijn hersenen en raakte volkomen verlamd. Hij kon eerst alleen met knipperen met de ogen communiceren en later met een spriet aan zijn voorhoofd letters aanwijzen. Ik kon het leed niet aan. Heb hem aan de zorg overgelaten en ben niet meer op bezoek geweest. Wat zal ik geweest zijn, 16? Dat hakt er wel in, qua angst dan. Carpe diem lijkt dan een redelijkheid.
Mijn verdere leven is een verhouden tot die gebeurtenis geweest.

[hopper]

In mijn jeugd kreeg mijn rolmodel oudere vriend een bloedprop in de bloedtoevoer naar zijn hersenen en raakte volkomen verlamd. Hij kon eerst alleen met knipperen met de ogen communiceren en later met een spriet aan zijn voorhoofd letters aanwijzen. Ik kon het leed niet aan. Heb hem aan de zorg overgelaten en ben niet meer op bezoek geweest. Wat zal ik geweest zijn, 16? Dat hakt er wel in, qua angst dan. Carpe diem lijkt dan een redelijkheid.
Mijn verdere leven is een verhouden tot die gebeurtenis geweest.

Je bedoelt dat je het nog steeds met je mee draagt? Of is het getransformeerd in iets anders?

[Messenger]

In mijn werk als geestelijk verzorger in een hospice maak ik het wel eens mee. Dat iemand alleen moet sterven. Niet omdat er geen naasten zijn, maar omdat zij, om welke reden dan ook, het niet kunnen aanzien. Het is ook veel gevraagd om op dat moment nabij te blijven. Kwetsbaar en weerloos als een pasgeborene ben je op je sterfbed. Die kwetsbaarheid wordt een ander soms te veel.

Wie herkent dit? Ik heb ook zo mijn momenten gehad dat ik het sterven van een geliefde niet meer kon aanzien.
Het vergt bovenmenselijkheid om het te blijven aanzien.

Ik kon een tante ook niet meer bezoeken vanwege al haar lijden. Ze wilde keer op keer uit het leven stappen maar dat mislukte telkens weer. De verpleging heeft haar zelfs een paar keer gereanimeerd. Ik was toen nog een kind.'

Een goede vriend is aan kanker overleden en die heb ik als mantelzorger bijgestaan. Maar de lijdensweg en zijn angst voor de dood en het Laatste Oordeel waren vreselijk om aan te zien. Zijn echte sterfbed duurde een week meen ik. Had hem wel een boek laten lezen van Walsch, maar de uitvaart moest door zowel een priester als een dominee worden geleid (voor de zekerheid).

Zelf heb ik Parkinson en tot nu toe valt het mee. Heb nog geen hulp nodig, huishouden doe ik zelf nog.
Maar zodra ik hulpbehoevend ga worden neem ik snel een afslag op de snelweg van het leven. Want als mijn ouwe Trabantje (lichaam) moet worden aangeduwd op de vluchtstrook, is het tijd om dat karretje in te ruilen voor bijvoorbeeld een snelle sportieve Audi.

[hopper]

Ik kon een tante ook niet meer bezoeken vanwege al haar lijden. Ze wilde keer op keer uit het leven stappen maar dat mislukte telkens weer. De verpleging heeft haar zelfs een paar keer gereanimeerd. Ik was toen nog een kind.'

Een goede vriend is aan kanker overleden en die heb ik als mantelzorger bijgestaan. Maar de lijdensweg en zijn angst voor de dood en het Laatste Oordeel waren vreselijk om aan te zien. Zijn echte sterfbed duurde een week meen ik. Had hem wel een boek laten lezen van Walsch, maar de uitvaart moest door zowel een priester als een dominee worden geleid (voor de zekerheid).

Zelf heb ik Parkinson en tot nu toe valt het mee. Heb nog geen hulp nodig, huishouden doe ik zelf nog.
Maar zodra ik hulpbehoevend ga worden neem ik snel een afslag op de snelweg van het leven. Want als mijn ouwe Trabantje (lichaam) moet worden aangeduwd op de vluchtstrook, is het tijd om dat karretje in te ruilen voor bijvoorbeeld een snelle sportieve Audi.

Uiteraard mag een ieder zelf weten of hij zijn laatste dagen sedeert of niet. (Als je al een keuze hebt natuurlijk.)
Voor mij was het wel een indringende ervaring om het lijden van mijn ouders mee te maken.
De zeker-weter in mij over deze kwestie heeft plaats gemaakt voor de niet-weter.

Het is een oer-christelijke gedachte om het aan God over te laten. Soms denk ik dat ze gelijk hebben en een andere keer denk ik weer wat anders.

Het lijden neemt een bijzondere plaats in, in mijn leven. Wegens de correlatie met liefde.

[Leon]

Mijn verdere leven is een verhouden tot die gebeurtenis geweest.

Je bedoelt dat je het nog steeds met je mee draagt? Of is het getransformeerd in iets anders?

Ik ben niet getransformeerd. De rationaliteit die ik heb is echter niet die van het lichaam, dus misschien toch?

[hopper]

https://joop.bnnvara.nl/opinies/het-ego ... ij-heel-is

Het is een wetmatigheid dat het ego met zijn verschillende deelpersoonlijkheden een onvolkomen harnas vormt voor het gekwetste, verlaten, verloren, eenzame kind in ons. Zo kan het gebeuren dat we ons op latere leeftijd bewust worden dat ons leven een gebroken vaas is, door een crisis, het verlies van een dierbare of op het moment dat onze innerlijke manager zo uitgeput en moe is, dat hij ons leven niet meer kan dragen en we soms letterlijk door onze benen gaan. Op zo’n moment van overgave kunnen de verborgen gevoelens naar boven komen die onder dit harnas aanwezig zijn. De vaas wordt, als we het toelaten om door het leven gebroken te worden, als het ware een min-pool, waar de onvoorwaardelijke liefde die in ieder van ons aanwezig is, als een plus pool naar toe stroomt. Ook dat is een wetmatigheid.

Mooie omschrijving, de mens leeft in 'gebrokenheid' en pas als de mens -moe geworden- zich overgeeft aan het lijden wat in hem is, staart de onvoorwaardelijke liefde hem aan......

[hopper]

Als we de moed hebben om onze gebrokenheid toe te laten, worden we van binnenuit geheeld met gouden draden van liefde en wordt het contact met ons geestelijk deel herstelt. Dan kunnen we ervaren dat onze diepste identiteit niet ligt in ons ego en de materiële aandachtslaag, maar in onze essentie, waar we als kind van afgescheiden zijn geraakt. In ons geestelijk deel ligt ons ondeelbare ik, waardoor we emotioneel onafhankelijk zijn en niet meer afhankelijk van de goedkeuring van anderen buiten ons. Ons ankerpunt verschuift van buiten naar binnen.

Precies waar de mens uitkomt als hij in staat is geweest om zich over te geven aan zijn lijden: het ondeelbare ik.
Juist wegens die ongedeeldheid is de gebrokenheid opgeheven.

[hopper]

https://www.liberales.be/teksten/2019/1 ... eenfabriek

Als het voornaamste en meest directe doel van ons leven niet het lijden is, dan is ons bestaan het meest zinloze ter wereld.

-Arthur Schopenhauer-

Is de zin van het leven te vinden in loutering door pijn en leed? Filosoof Arthur Schopenhauer stemt in met deze visie. Het is een veelgehoorde opvatting dat mensen zich ontwikkelen doordat zij iets pijnlijks hebben meegemaakt. De vraag is: zouden zij vooraf hebben toegestemd met de pijn als ze zouden weten waar hen dat gebracht heeft? Ik heb een sterke intuïtie dat de meeste mensen vooraf niet voor een diep pijnlijke ervaring zouden gaan, zelfs niet als die op een of andere manier louterend zou blijken te werken.

Dat is de wijze waarop het pijnlichaam zichzelf in stand houdt. Zelfs als mensen op de hoogte zijn van het louterende karakter (catharsis) van lijden, dan nog zouden zij zich er niet vrijwillig aan onderwerpen.

Veel van religie en filosofie is een poging om te gaan met leed in de wereld. Het zijn pogingen om het leed een plek te geven, om er zin aan te geven. Wij mensen kunnen er heel slecht tegen dat lijden geen hoger doel zou hebben. Het verschil tussen religie en filosofie is dat filosofie doorgaans niet vlucht in sprookjes. De stoïcijnen bijvoorbeeld propageren een mentale houding van onthechting om zo leed te kunnen verdragen. Of de stoïcijnse houding de beste manier is om met pijn om te gaan is open voor discussie, maar het is in ieder geval een poging om zonder toevlucht tot pijnstillers of uitvluchten met pijn om te kunnen gaan.

Mijn opinie is dat de stoïcijnse houding van omgaan met leed de beste manier is. Dan sluit je pijnstillers, drank, drugs en 'pammetjes' uit en kan dat wat de mens geestelijk gezond houdt zijn werk doen.

Als filosoof houd ik me bezig met leed. Net als een medicus ben ik op zoek naar het verminderen van leed. Het beste is om leed te voorkomen en als dat niet lukt om het leed dat er is zoveel mogelijk te verzachten. Filosofie waar lijden centraal staat wordt aangeduid als pathocentrisme. Een voorbeeld daarvan is mijn theorie van universeel subjectivisme, zoals uiteengezet in mijn boek Filosofie voor een betere wereld. Deze theorie houdt in dat je je met behulp van een gedachte-experiment moet voorstellen dat jij in de positie van willekeurig welk slachtoffer staat en wat er dan voor maatregelen (van de overheid) genomen moeten worden om dat leed ofwel te voorkomen ofwel te verzachten. Doordat jijzelf in het gedachtenexperiment het slachtoffer bent zul je zeer waarschijnlijk streven naar een vermindering van leed dat jou overkomt. Het gaat mij er als filosoof om slachtoffers te helpen. Leed is mijns inziens een weeffout in de kosmos.

Hier ben ik het niet mee eens, het lijden heeft wel degelijk zin. Dat is ook wat Schopenhauer zegt. Het lijden is de afstand tussen het oorspronkelijke en mij als mens. Die afstand is noodzakelijk om een bestaan als mens te kunnen hebben waar ik vrij ben in mijn keuzes. (Hetgeen wat anders is dan de vrije wil)

[peda]

In het klassieke christendom hoort "'pijn "" tot de gebroken wereld en de enige oplossing voor alle ellende is aldaar de "" herschepping "' of de "" vernieuwde "" schepping exclusief tot stand gebracht door het Ingrijpen van God. Waarom God het Ingrijpen zolang uitstelt, behoort tot de theodicee. Een betere wereld, uitsluitend onder menselijke regie, de droom van de wereldverbeteraars, daarvoor moet je o.m. zijn bij de procestheologie, hoewel aldaar ook geen zekerheid op succes van slagen gegeven wordt. De oplossing voor het "' pijnprobleem " is bij nuchtere beschouwing niet in zicht, ondanks de nodige levensbeschouwelijke --ismen die oplossingen op het toneel plaatsen.

[hopper]

Hallo peda,

Ook als christen kun je bezig zijn met de oorzaak en betekenis van lijden. De opmerkingen van Houellebecq zoals eerder weergegeven in deze draad verwijzen naar God als oorzaak van het lijden. Juist omdat God liefde is. Als God wordt aangenomen als bron van 'zijn' (God is dan het Zijn zelf) dan is de verwijdering van de mens van God een noodzakelijkheid. Omdat de mens God niet is, is lijden een noodzakelijkheid. Niet om de mens te laten lijden, maar om 'verwijdering' van God mogelijk te maken. Deze 'verwijdering' dient de mens dan uit eigener beweging ongedaan te maken in de vorm van bereidheid om te lijden. Hier bedoel ik uiteraard geestelijk lijden.

https://debezieling.nl/vraag-naar-lijden/

Niet voor niets kent het christendom een diepe eenheid van zin en zijn. Het zijn is gegrond in het goede, namelijk in een goede God, en daarom is het zijn zelf ten diepste goed. In Genesis affirmeert God dan ook het goede van de hele kosmos. Bovendien is de zin van al het bestaande gelegen in hun door God gedragen zijn. De dingen zijn zinvol, zijn zin, omdat zij voor hun zijn steeds van God afhankelijk zijn. De dingen zijn zinvol omdat zij in hun van God afhankelijke bestaan verwijzen naar en een uitdrukking zijn van God.

Dooyeweerd drukt deze christelijke eenheidservaring van zin en zijn treffend als volgt uit: "De zin is het zijn van al het creatuurlijk zijnde". Het goede van het zijn wordt dan ook gegrond in het goed zijn van God als grond van het zijn. Tegelijkertijd wordt Gods goedheid afgeleid uit het goed zijn van het er-zijn. Er is zo dus sprake van een onderlinge wisselwerking.

Binnen het mens-zijn kan de ene mens de andere mens goed of kwaad aan doen. Er is keuze omdat er meerdere mens-zijnden zijn.
Binnen het er-zijn is die keuze er niet. Het er-zijn is zijn op dezelfde wijze.

Er-zijn is de oorspronkelijkheid, mens-zijn is verdwaald zijn van het er-zijn. De mens kan middels het er-zijn terugkeren in het huis van de Vader, maar dan moet hij wel bereid zijn om net als Jezus de Christus het lijden te ondergaan.

[Petra]

https://debezieling.nl/liefde-en-lijden/

Marga Haas roept een indringende vraag op: "Wie kan mijn lijden aanzien? Wie heeft de innerlijke ruimte om bij mij te blijven in het grillige verloop van ziekte en sterven? Wie vlucht niet?" Het vraagt een bijzonder soort liefde om elkaar in het lijden nabij te blijven.

In mijn werk als geestelijk verzorger in een hospice maak ik het wel eens mee. Dat iemand alleen moet sterven. Niet omdat er geen naasten zijn, maar omdat zij, om welke reden dan ook, het niet kunnen aanzien. Het is ook veel gevraagd om op dat moment nabij te blijven. Kwetsbaar en weerloos als een pasgeborene ben je op je sterfbed. Die kwetsbaarheid wordt een ander soms te veel.

Wie herkent dit? Ik heb ook zo mijn momenten gehad dat ik het sterven van een geliefde niet meer kon aanzien.
Het vergt bovenmenselijkheid om het te blijven aanzien.

Toen mijn moeder koos voor euthanasie hebben we op de laatste dag een champagnebrunch gedaan met intimi. Toen de huisarts kwam is ze op bed gaan liggen met mijn pappie en alle kroost en kleinkroost eromheen. Ik ben naast haar op bed gaan liggen en mijn dochter naast mij. Ze is in mijn armen gestorven. Mijn neefje en broer waren de enige die vooraf hadden gezegd liever niet toe te kijken, maar op het moment dat het gebeurde ging het zo mooi dat ze het toch deden, achteraf waren ze daar dankbaar voor. Het hielp bij het verwerken dat ze zo liefdevol en vredig is heengegaan met al haar geliefden dichtbij.

[hopper]

https://debezieling.nl/liefde-en-lijden/





Wie herkent dit? Ik heb ook zo mijn momenten gehad dat ik het sterven van een geliefde niet meer kon aanzien.
Het vergt bovenmenselijkheid om het te blijven aanzien.

Toen mijn moeder koos voor euthanasie hebben we op de laatste dag een champagnebrunch gedaan met intimi. Toen de huisarts kwam is ze op bed gaan liggen met mijn pappie en alle kroost en kleinkroost eromheen. Ik ben naast haar op bed gaan liggen en mijn dochter naast mij. Ze is in mijn armen gestorven. Mijn neefje en broer waren de enige die vooraf hadden gezegd liever niet toe te kijken, maar op het moment dat het gebeurde ging het zo mooi dat ze het toch deden, achteraf waren ze daar dankbaar voor. Het hielp bij het verwerken dat ze zo liefdevol en vredig is heengegaan met al haar geliefden dichtbij.

Het leven is een leerweg en sterven met je geliefden hoor bij dat leren. Mooi Petra. Sterven is iets wat intiem is en wat door de pijn heen ook iets heeft wat fijn is.