Geestelijke groei.

[Maria K]

Als tegeltjes wijsheid geciteerd.

“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Reinhold Niebuhr

Een gouwe ouwe

Wanneer we zelf verantwoordelijkheid nemen voor onze gedachten, gevoelens en gedrag, zijn we in staat om veranderingen aan te brengen wanneer ons leven daarom vraagt. We zijn niet overgeleverd, we hebben de regie.

Het leven haalt soms rare streken met ons uit.
Met de groei naar volwassenheid leren we, dat we de keuze hebben hoe we zelf reageren, ook op niet zo leuke dingen.
Doen wat in onze macht ligt, mede met hulp van anderen. Desnoods tot het uiterste van je kunnen.
Accepteren hetgeen je niet in je macht hebt.
Samen en met steun van anderen kunnen we hier na omschakeling verder mee komen.
Maar zolang de verantwoordelijkheid overgedragen wordt naar anderen, ook al geeft het tijdelijk respijt, blijft het probleem gerugkomen.

Beseffen, dat als we een acceptatie moeilijk vinden en ten koste van alles blijven vechten voor het eigen belang, is enerzijds een eigenschap, die ons als individuele mensen en als mensheid verder heeft gebracht.
Anderzijds kan leiden tot een verdere keiharde strijd, niet alleen met onze directe medemensen, maar in groter verband vaak met oorlog als gevolg.

Mijn visie bij volwassenen:
Er is vaak nog een restant uit onze kindertijd, toen we nog geen eigen verantwoordelijkheid hoefden te dragen voor zaken, waar we nog niet aan toe waren. Zo kan een mens zijn hele leven oude dingen tegenkomen, die nog niet zijn uitgewerkt en mensen ook eenzelfde gedrag blijven vertonen, zoals vroeger geleerd was een manier van hanteren te zijn.
Dit geldt overigens ook voor latere nog niet verwerkte trauma's

En ook bij weer nieuwe omstandigheden geconfronteerd worden en met de neus op het feit gedrukt worden nog niet uitgeleerd te zijn.
En, zeker dus bij niet kunnen accepteren en ook blijvend verzet, laten blijken nog niet volledig die kindertijd ontgroeid te zijn.
Geen eigen verantwoordelijkheid willen dragen en dus onvolwassen gedrag kunnen vertonen.
Gewild of ongewild.

[dingo]

Geen eigen verantwoordelijkheid willen dragen is ook menselijk. Het is veel gemakkelijker een ander of de overheid de schuld te geven dan toegeven dat jezelf iets had moeten doen of laten.

[Mart]

Geestelijk veranderen we, maar ben er allesbehalve van overtuigd dat we als mens geestelijk groeien. Naarmate de jaren vorderen vergaren we meer kennis, maar ik vind kinderen vaak wijzer en empathischer handelen dan volwassenen. Heb gemerkt dat de psyche enorm flexibel is en alle ethische maatstaven en maatschappelijke taboes ver teboven gaat.

De psyche gaat blijkbaar daar waar deze nodig is en als er moet worden gestolen voor noodzakelijke levensbehoeften of gedood uit zelfverdediging, dan wordt de empathie gewoon op een lager pitje gezet door de psyche. In situaties waar walging, hekel en haat noodzakelijker zijn dan vrolijkheid, humor en liefde, wordt aan deze behoefte voldaan.

Ik heb de maatschappij en de mensen erin juist telkens harder zien worden. Het psychisch accepteren van oorlog en erger: armoede, dat is bij mijzelf met de jaren gekomen en ervoor in de plaats is er een lompje kennis neergezet waarop staat "oorlog en armoede zijn onacceptabel". Empathie wordt op deze en sommige andere plekken probleemloos ingeruild voor een mening omdat een empathische confrontatie het functioneren onmogelijk zou maken. Indien we oorlog en armoede zouden zien zoals ze daadwerkelijk waren, dan zouden we gek worden -- vandaar wellicht dat we het veilig onacceptabel kunnen vinden en er desondanks mee kunnen leven. Als kind voelde ik daadwerkelijk vreselijke pijn bij het aanschouwen van armoede en oorlog. Nu ben ik daarentegen slechts van mening dat het vreselijk is. Geestelijke verandering, maar m.i. geen vooruitgang.