Zolderworm schreef:We volgen niet dezelfde Christus, maar ons beeld van Christus. Dat is onder meer wat voor die verdeeldheid zorgt. Wellicht het enige wat zou helpen is met ons allen de werkelijke Christus te leren kennen. Maar dat zie ik nog niet zo gauw lukken. Ervan uitgaand dat het kan. (Maar ook ken natuurlijk niet de werkelijke Christus.)
Het leuke van het
Thomas theorema dat ik 16/5 aanhaalde in dit topic is dat het niets uit zou moeten maken dat we verschillende beelden van Christus hebben, zolang we er als christenen maar van uit gaan dat er maar één Christus is.
Of die Christus 'werkelijk' is of alleen maar een mythe doet er evenmin toe: als we Hem met zijn allen als 'bestaand' definiëren dan komt dat er qua effect op ons handelen op neer dat hij 'werkelijk' is.
Dat is dus het probleem niet.
Het probleem is dat we elkaar niet als christenen erkennen ook al zeggen we allemaal dat we christenen zijn.
Wie of wat Christus ook is/was en welk beeld we ook van hem hebben, we kunnen er moeilijk om heen dat diverse tijdgenoten die Christus herkenden in (de al dan niet mythische) Jezus hem in de mond hebben gelegd dat het raadzaam is om ons te onthouden van oordelen over anderen, omdat we anders over ons afroepen dat zij over ons gaan oordelen (of God? of komt dat op hetzelfde neer?).
Ook het oordeel dat een ander geen christen is, is dus niet zo handig.
Dikke kans dat hij dan van de weeromstuit jou geen christen vindt.
Zo krijg je de poppen aan het dansen, ongeacht gelijke of verschillende beelden van Christus, ongeacht bestaande of mythische Christus.
Als we ons gewoon houden aan een van de weinige onomstreden uitspraken die aan Christus worden toegeschreven, zouden we een heel eind moeten komen met de eenheid van het Christendom.
Zolderworm schreef:de samenleving is over het algemeen al zozeer geseculariseerd, dat men over het algemeen niet zo zit te wachten op een bijdrage van de christelijke kerken.
Dat klopt en dat is precies het probleem dat ik aan de orde stel in mijn paper.
Zolderworm schreef:Ik vraag me ook af wat die bijdrage dan precies zou kunnen inhouden. Wat stel je je daarbij voor?
De
uitdagingen voor de mensheid aanpakken die de conferentie-organisatoren opsommen vergt dat de mensheid samenwerkt.
Christenen die onderling overhoop liggen en met andere religies staan dat in de weg.
Om te beginnen vergt dat het achterwege laten wat religieuze mensen maar al te vaak doen: energie steken in onderlinge strijd.
Bepaalde dingen
niet doen zou al een flinke bijdrage zijn aan de (wereld)samenleving.
Denk aan christenvervolging, tegenhouden van vluchtelingen omdat er terroristische moslims tussen zouden kunnen zitten, voor geen reden vatbaar zijn wegens het vasthouden aan een in wezen reactionair project om ‘Gods wil te doen geschieden op aarde’ zoals die wil meer dan 1,5 à 2,5 millennium geleden geopenbaard werd, dat soort dingen.
Als we daar eens mee zouden beginnen, dan kunnen we het vervolgens hebben over dingen als elkaar recht doen, elkaar vriendschappelijk bejegenen (de samenvatting van de Wet in Micha 6:8), onze naasten liefhebben en daarbij meer doen dan het gewone wat niet-christenen ook al gewend zijn te doen voor hun naasten (zie de Bergrede voor een paar voorbeelden, waaronder onze vijanden liefhebben).
Vrij simpele recepten eigenlijk en niet echt moeilijk toe te passen op die uitdagingen waar ik naar verwees.
Zolderworm schreef:Ik zie oecumene vooral als een wat krampachtige constructie van mensen die zo graag iets willen wat feitelijk niet kan en ook niet hoeft.
Waar die observatie klopt moeten dus ook de oecumenische instituties op de schop.
Eenheidsworst is niet de oplossing.
Zolderworm schreef:de meeste niet-gelovigen hebben volgens mij geen enkele religieuze ervaring. Dus waarom zou je hen niet gewoon met rust laten?
Waar baseer je dat vermoeden op?
Ik vermoed dat religieuze ervaring algemeen menselijk is (en mogelijk zelfs homo sapiens onderscheidde van eerdere mensensoorten).
Hoe val ik niet-gelovigen lastig??
Niet-gelovigen die zich op een geloofsgespreksforum wagen hebben daar zelf om gevraagd.
Mijn paper voor die conferentie is gericht aan gelovigen die zich verantwoordelijk voelen voor het aanpakken van die uitdagingen, niet aan niet-gelovigen.
Zolderworm schreef:Het is maar welke zaken je als religieus betitelt. En daar kun je echt alle kanten mee op. Het wordt dan wel heel persoonlijk.
Ga je gang, zo nodig in "Geloof delen", daar is het voor en daarvoor is dit geloofsgesprekforum.
Zolderworm schreef:Ik denk echter wel dat je dan in zekere zin afstand moet kunnen nemen van jezelf. En dat is juist wat er zo vaak aan ontbreekt.
Ja, en toch is afstand nemen van jezelf in zekere zin de kern van het Christendom (en van een paar andere grote religies).
Zolderworm schreef:we hebben het hier over vertrouwen in religieus perspectief, zoals bijvoorbeeld vertrouwen in je levensloop, omdat er een leidend "onzichtbaar" iets of iemand is. Of vertrouwen in de uiteindelijke gerechtigheid. En dat is iets anders dan bijvoorbeeld vertrouwen in je buurman. Voor religieus vertrouwen moet je een religieus concept hebben. Het moet zijn vertrouwen in iets waarin je gelooft. Dat is wat ik bedoel. Het kan bijvoorbeeld zijn dat iemand die in zijn medemensen geen vertrouwen heeft, wel een groot vertrouwen in God heeft. Dat zie ik toch als twee aparte dingen, in die zin dat vertrouwen in je medemensen een biologische reactie is, en vertrouwen in God een geloofskwestie.
Voor mij zijn die twee soorten vertrouwen die jij onderscheidt onlosmakelijk verbonden: gebaseerd op dezelfde basiservaring van vertrouwen die er aan vooraf gaat, die je op 'God' én op medemensen én op je levensloop kunt projecteren.
Als je echt vertrouwt op goddelijke leiding leer je vanzelf ook je medemensen te vertrouwen en omgekeerd.
Al kun je natuurlijk rustig een ander naampje plakken op wat ik 'goddelijke leiding' zonder dat dat iets uitmaakt voor het effect.
Met v&Vriendengroet,
Wim
In dit subforum kunnen forummers meedoen en posten die daarvoor toestemming hebben.
Wel dat we zullen komen op een "agree to disagree" op het punt van schadelijkheid van geloof... Het zij zo.
