peda schreef:Peter79 schreef:
Het christendom was oorspronkelijk geweldloos, maar door vermenging met de Europese cultuur heeft het eeuwenlang een geweldadig karakter gehad in Europa. Je kan je niet losmaken van je afkomst, je kan je wel van het geweld distantiëren. De meeste christenen spreken zich uit tegen het geweld dat vroeger in naam van God werd gedaan. Dus ja, het is politiek correct wat je doet, maar ik vind het niet correct.
Een religie die volledig geweldloos is, is in mijn ogen een mooie religie. Geloven dat God bij machte is om in deze wereld Zelf zo te Handelen dat Zijn Bedoelingen worden gerealiseerd. Maar ontmoet je dan niet het hetzelfde probleem als bij de theodicee, namelijk waarom grijpt God Zelve niet in wanneer er schrijnend onrecht plaats vindt?
Gods antwoord, volgens christenen, is dat Hij eerst zijn profeten stuurde om de mensen tot de orde te roepen, en op het laatst ook zijn Zoon heeft gestuurd. Maar ook Hem hebben zij omgebracht. Het antwoord is blijkbaar dat we het lijden, hoe erg ook, moeten dragen tot het einde toe. Een andere weg om met het lijden om te gaan, is er niet.
Handelt God Zelve wel wanneer gelovigen niet handelen in zijn naam?
Voor veel gelovigen is het de ervaring dat God al met hen bezig was, nog voordat ze Hem beleden. Dus ja.
Moet je uit principe alle geweld afschaffen en geloven dat God het vervolgens wel in orde brengt.
Nee, vroeger waren alle culturen in zekere mate geweldadig en ook toen waren er christenen. Maar ook voor nu - onze vrijheid bestaat slechts bij gratie van geweld en dreiging met geweld. Als we hier onze geweren breken, dan staat morgen Rusland bij ons binnen. Maar voor die logica hoef je geen christen te zijn en het hoort niet tot de kern van het christendom. Het christelijk geloof veroordeelt slavernij op zich niet, maar haalt wel de angel eruit: slaven zijn niet minderwaardig en de meesters moeten goed voor hun zorgen. Toen de tijd rijp ervoor rijp was, kon slavernij vervolgens afgeschaft worden.
Was het regime van Hitler bijvoorbeeld, zonder de geallieerden in Wereldoorlog 2, door Handelend ingrijpen van God Zelve wel voortijdig aan zijn einde gekomen of nam de ( gelovige ) mens het zekere voor het onzekere en nam de wapens op om aan groot onrecht een einde te maken?
In Bijbelse tijden was Babylonië al de gesel tegen de Assyriërs en Perzië de gesel tegen Babel. Een gelovig mens kan in de overwinning van de geallieerden Gods hand zien, maar het blijft slechts een subjectieve interpretatie.
Dat is wel het dilemma, inzake God Zelve Doet het of de mens moet het zelf doen. Wanneer het Westen zich anno 2016 niet weert tegen extreme geweldvormen uit de moslim wereld, lost God het dan op?
Vroeger was er de drieëenheid God, vaderland en oranje. Zo spande men God voor zijn eigen karretje. Waarom zou God het oplossen en zou het westen niet ten ondergaan, net als het Romeinse rijk vroeger? Ik hoop het niet, maar uiteindelijk zijn het niet de moslims, maar de milieucrisis en de bevolkingsbom die voor een radicale correctie zullen zorgen.
Zelf zie ik in de geschiedenis dat gelovigen dat vertrouwen in God niet hebben en daarom is de christelijke religie ook niet volledig geweldloos. Er is altijd wel ergens in de wereld een onrusthaard, die bedreigend is voor onze "'waarden'' en het verdedigen waard is.
Ik zie landen niet als christelijk, hoeveel vrome woorden men ook gebruikt. Het is een schandaal hoe Europa omgaat met bijvoorbeeld vluchtelingen. Het beschermen van eigen rijkdommen beschouw ik niet als christelijk.
En hoe moet je dan preventief handelen beoordelen. Wachten tot het water aan de lippen staat of tijdig preventief aktie ondernemen en het eerst gebruik maken van geweld om later geweld op grote schaal te voorkomen. Niemand is helderziende, dat is daarbij een groot probleem. Inschattingsfouten behoren tot het handelen.
Inderdaad, we staan met de voeten in de modder en het christelijk geloof inspireert. Uit de veelheid van christelijke antwoorden blijkt al dat andere dan christelijke factoren bij het handelen een belangrijke rol spelen.
wil men de vruchten van de eigen wortels waarderen. Men moet kennelijk ook daarin eerst "hard" bewijs hebben. Harder dan hard 
