De gerechtigheid van God

[HJW]

Je kunt niets veranderen aan de ultieme realiteit. Bijvoorbeeld : het regent en je wordt drijfnat.

Je kunt wel de perceptie op die ultieme realiteit veranderen. Zo kun je de regen en het feit dat je drijfnat wordt zien als vreselijk vervelend, omdat je op weg bent naar een klant en je doorweekt zal aankomen.

Een andere perceptie is dat je van blijdschap gaat dansen in de regen omdat je nu jezelf Fred Astaire voelt.

Vaak kun je op veel omstandigheden je perceptie of mindset wijzigen, simpel door er op een andere manier over te denken. Zo is er geen objectieve waarheid, want de individuele waarneming en perceptie verschilt van die van de ander.

Dit is wel een heel onschuldig voorbeeld.
Maar wat met een Yezidi vrouw die enkele jaren als seksslaaf is gehouden door IS barbaren ? Ga je haar uitleggen dat het allemaal perceptie is ?
En wat met een jochie van 8 jaar oud die dagelijks 12 uur in een steengroeve moet werken. Wat ga je hem zeggen ?
En zo zijn de voorbeelden talloos.

Ik waardeer eer je ideeen over onvoorwaardelijke Liefde, maar we kijken iets anders naar aardse omstandigheden.

[peda]

Om dat te weten, moeten we eerst doorgronden wat de realiteit is.

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.
Wat in absolute zin de Juiste Realiteit is, daar is m.i. niet achter te komen. Op een forum zoals hier ontmoet je mensen die
allen een eigen beeld hebben van "' realiteit ''. Je vindt dan wellicht punten van overeenstemming, maar eveneens verschil van mening.
Juist de verschillen in mening, leiden dan tot discussie. Vervolgens blijven de verschillen bestaan, immers geestelijk volwassen mensen blijven
hun basis-overtuiging trouw. De mens is ego-geconcentreerd, de ene uiterst sterk, de ander minder maar juist die ego-concentratie op eigen doelen zorgt er voor dat de door mensen gestuurde wereldordening per saldo onvolmaakt blijft. Zelf probeer ik zo onafhankelijk als mogelijk te zijn van anderen ( financieel en contactueel ). Dat voorkomt persoonlijke teleurstelling en bevordert het persoonlijk welbevinden. Zo functioneert het althans bij mij. De onvolmaakte wereld, veroorzaakt ( door natuur en menselijk handelen ) lijden en de persoonlijke omgang met het lijden beinvloedt het persoonlijk welbevinden. De scala loopt van afschuwelijk ontevreden met het eigen lot, tot in zeer hoge mate tevreden. C'est la vie.
Of iemand het nog verder compliceert door er een voor de mens onoplosbare theodicee ( gerechtigheid van God ) mee te verbinden, is ook weer persoonlijk.

[HJW]

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.

Ik denk dat we dan toch echt de absolute realiteit moeten doorgronden, anders wordt het vrij richtingsloos.

Wat in absolute zin de Juiste Realiteit is, daar is m.i. niet achter te komen.

En juist omdat we dat geloven, kunnen we het ook niet. Het is een beperking die we ons zelf opleggen.
Vergelijkbaar met de verloren zoon, die in dit geval dan niet naar huis gaat, maar tussen het varkensvoer zijn dagen blijft slijten, in de overtuiging dat dat zijn realiteit is.

De onvolmaakte wereld, veroorzaakt ( door natuur en menselijk handelen ) lijden en de persoonlijke omgang met het lijden beinvloedt het persoonlijk welbevinden.

Waarom is de wereld in essentie onvolmaakt, wat is de reden. Dat moet dieper gaan dan een persoonlijke realiteit.
Ik denk dat veel lijden op deze aarde veel dieper ingrijpt dan dat je persoonlijke omgang het erg zou beïnvloeden. Zie de voorbeelden die ik naar Messenger aangaf.

[Messenger]

Maar wat met een Yezidi vrouw die enkele jaren als seksslaaf is gehouden door IS barbaren ? Ga je haar uitleggen dat het allemaal perceptie is ?
En wat met een jochie van 8 jaar oud die dagelijks 12 uur in een steengroeve moet werken. Wat ga je hem zeggen ?
En zo zijn de voorbeelden talloos.

Ik waardeer eer je ideeen over onvoorwaardelijke Liefde, maar we kijken iets anders naar aardse omstandigheden.

Ik kan niemand met persoonlijk leed vertellen hoe hun perceptie moet zijn ten aanzien van wat ze doormaken of moesten doormaken.
Als ik al iets over perceptie kan vertellen, zal ik dat aan de hand van mijn persoonlijke ervaringen moeten doen. En in mijn leven in Nederland heb ik niets met IS-barbaren te maken gehad en was mijn allereerste (vakantie-)baantje op mijn 15e.

Ik ben geconfronteerd met chronische ziekte rond mijn 20e waardoor ik mijn carrière in de soep zag lopen. Jaren later ging een bedrijfje dat ik was begonnen in 1 keer dicht, ook vanwege die chronische ziekte. Jarenlang probeerde ik te reïntegreren in het arbeidsproces en afgezien van een enkel uitzendbaantje en vrijwilligerswerk lukte dat niet.

Vervolgens was daar een hartaanval waardoor ik sindsdien hartpatiënt ben. Het afgelopen jaar kreeg ik nog drie diagnoses van progressieve aandoeningen.

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.

Dat denk ik ook. Hoe zie jij jezelf in de persoonlijke realiteit waarin jij je bevindt?

Voor mezelf geldt dat ik me niet als slachtoffer zie. Evenmin kies ik ervoor om me te hospitaliseren. Een ziekenhuis moet van korte duur zijn en een verpleegtehuis is taboe. Specialisten die de diagnose hebben gesteld maar verder met lege handen staan, blijf ik niet bezoeken maar bedank ik voor de moeite. Het heeft geen zin om naar 'payday' van de specialist te gaan om te gaan zitten aanhoren dat er geen behandeling mogelijk is. Dus min of meer krijgt deze de zak, tenzij er nieuwe ontwikkelingen of vooruitzichten zijn.

Mijn stemming blijft opgewekt en ik ben nog steeds enthousiast. Misschien ook wel omdat ik besloten heb het leven niet te rekken als bepaalde ontwikkelingen in de ziektes zich aandienen.

[peda]

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.

Dat denk ik ook. Hoe zie jij jezelf in de persoonlijke realiteit waarin jij je bevindt?

Voor mezelf geldt dat ik me niet als slachtoffer zie. Evenmin kies ik ervoor om me te hospitaliseren. Een ziekenhuis moet van korte duur zijn en een verpleegtehuis is taboe. Specialisten die de diagnose hebben gesteld maar verder met lege handen staan, blijf ik niet bezoeken maar bedank ik voor de moeite. Het heeft geen zin om naar 'payday' van de specialist te gaan om te gaan zitten aanhoren dat er geen behandeling mogelijk is. Dus min of meer krijgt deze de zak, tenzij er nieuwe ontwikkelingen of vooruitzichten zijn.

Mijn stemming blijft opgewekt en ik ben nog steeds enthousiast. Misschien ook wel omdat ik besloten heb het leven niet te rekken als bepaalde ontwikkelingen in de ziektes zich aandienen.

Hallo Messenger,

Ik vind jouw insteek bewonderenswaardig. Het past bij mijn houding die ik ook inzake de beoordeling van het leven inneem. Uiteindelijk ben je het zelf die bepaalt of je jouw kop in het eigen kruis laat zakken en je leven quasi opgeeft of juist niet. Jij hebt de keuzes over de eigen medische toekomst helder voor ogen en daar moet in mijn optiek ieder zich verder buiten houden. Met veel plezier lees ik over jouw Godsbeeld en wanneer mijn overtuiging groot genoeg zou zijn, dan ging mijn Godskeuze ook in die richting. William James zei reeds meer dan 100 jaren geleden dat iedere gelovige het Godsbeeld moet kiezen, dat het beste bij hem/haar past. Jij hebt een optimistische levensinstelling voor zover ik dat kan inschatten en bij zo'n instelling passen ook de daarbij behorende Grote Levenskeuzes. Ga zo voort.

[HJW]

Ik ben geconfronteerd met chronische ziekte rond mijn 20e waardoor ik mijn carrière in de soep zag lopen. Jaren later ging een bedrijfje dat ik was begonnen in 1 keer dicht, ook vanwege die chronische ziekte. Jarenlang probeerde ik te reïntegreren in het arbeidsproces en afgezien van een enkel uitzendbaantje en vrijwilligerswerk lukte dat niet.

Dat is heftig wat jou is overkomen en ik zal dat zeker niet rangschikken onder "klein leed".
Ik vind het prijzenswaardig hoe je daarmee om gaat.

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.

Dat denk ik ook. Hoe zie jij jezelf in de persoonlijke realiteit waarin jij je bevindt?

Die vat ik even niet.
Als ik de woorden lees die je hier regelmatig neerzet, zijn dat wat mij betreft wel degelijk woorden over de ultieme realiteit.
Als je stelt dat we hier zijn als God die zichzelf ervaart, dan is dat toch een kenschets van een ultieme realiteit ?

[peda]

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.

Dat denk ik ook. Hoe zie jij jezelf in de persoonlijke realiteit waarin jij je bevindt?

Hallo Messenger,

Om de persoonlijke realiteit te kunnen bepalen moet je in mijn optiek wel een eigen ijkpunt hebben. Als agnost ontbreekt het mij nu juist aan zo'n ijkpunt. Er is een groot verschil of je uitgaat van het leven als een onbedoelde emergentie uit het stoffelijke of dat je uitgaat van een inbedding in een Hogere Bedoeling. Hoe die Hogere Bedoeling dan weer te concretiseren is, is weer een vraag van andere orde. Dit pakket aan vragen kan ik niet beantwoorden, omdat het voor mij niet te weten is. Maakt de mens kijkende naar de wereld zijn/haar eigen zin, of is er een boven de mens uitgaande ( opgelegde ) Zin?

[Messenger]

Dank je Peda en HJW!

Ik ben geconfronteerd met chronische ziekte rond mijn 20e waardoor ik mijn carrière in de soep zag lopen. Jaren later ging een bedrijfje dat ik was begonnen in 1 keer dicht, ook vanwege die chronische ziekte. Jarenlang probeerde ik te reïntegreren in het arbeidsproces en afgezien van een enkel uitzendbaantje en vrijwilligerswerk lukte dat niet.

Dat is heftig wat jou is overkomen en ik zal dat zeker niet rangschikken onder "klein leed".
Ik vind het prijzenswaardig hoe je daarmee om gaat.

Ik maak het zelf zo "klein" mogelijk, waardoor ik niet echt leed ervaar.
Op televisie hoorde ik mensen zeggen dat de diagnose "als een mokerslag" binnen kwam.
Dat gevoel had ik zelf niet. Mijn reactie tegenover de specialist was: "Nou dan heb ik dat dan ook maar erbij. Dan ga ik dingen regelen."
Het gevoel van de mokerslag ervoer ik wel bij de eerste aandoening, toen ik me realiseerde dat mijn loopbaanplannen en later mijn eigen bedrijfje verkeken waren. Maar destijds was ik spiritueel een ander persoon. Meer een slaapwandelaar die de idee had dat de wereld hem overkwam.
Tegenwoordig heb ik de idee dat mijn wereld zich door mij voltrekt.

Ik denk dat je moet spreken over persoonlijke realiteit.

Dat denk ik ook. Hoe zie jij jezelf in de persoonlijke realiteit waarin jij je bevindt?

Die vat ik even niet.
Als ik de woorden lees die je hier regelmatig neerzet, zijn dat wat mij betreft wel degelijk woorden over de ultieme realiteit.
Als je stelt dat we hier zijn als God die zichzelf ervaart, dan is dat toch een kenschets van een ultieme realiteit ?

De ultieme realiteit is bijvoorbeeld een diagnose krijgen.
Omdat dat voor ieder een eigen, unieke en persoonlijke ervaring is, betekent dit dat ieder met zijn/haar eigen perceptie een ándere ervaring heeft. Aldus wordt de totale empirische ervaring van God, door ons aller ervaring, zeer divers en rijk geschakeerd.

[Messenger]

Maakt de mens kijkende naar de wereld zijn/haar eigen zin, of is er een boven de mens uitgaande ( opgelegde ) Zin?

Het leven heeft volgens mij de zin die je er als mens zelf aan geeft.

De geest ervaart het leven empirisch (zonder voorkennis) met behulp van het lichaam als voertuig/instrument. De geest maakt keuzes met de vrije wil en wordt tevens geconfronteerd met ultieme realiteiten, welke door de Ziel worden gefaciliteerd.

De Ziel is dat deel van jou dat in essentie onvoorwaardelijke liefde, almachtig, alwetend, alziend, alomtegenwoordig, onkwetsbaar, volmaakt en zonder enige behoefte is. De Ziel is tevens deel van God. Aldus kun je stellen : Gij zijt God.

[HJW]

De ultieme realiteit is bijvoorbeeld een diagnose krijgen.

Oke. Helder.
Ik had wat andere gedachten bij de ultieme realiteit. Ik dacht meer aan het kader waarbinnen aardse zaken plaatsvinden.
De vraag of er een God bestaat, of dat het een droom is, of een matrix achtig iets, of er onvoorwaardelijke liefde bestaat en eenheid.
Of we schepselen zijn, of tijd bestaat, of we 1 zijn met het goddelijke.
Dat zijn dan voor mij vragen over de ultieme realiteit.

Omdat dat voor ieder een eigen, unieke en persoonlijke ervaring is, betekent dit dat ieder met zijn/haar eigen perceptie een ándere ervaring heeft. Aldus wordt de totale empirische ervaring van God, door ons aller ervaring, zeer divers en rijk geschakeerd.

Helder. Dank voor je gedachten.

[Nic]

Idd. kinderschoenen.. (vandaar mijn liedje met ergens.. "later als je groot bent word je ook een ster")
Maarrrrr... dat is wel wat er in al die boeken en geschriften gepredikt wordt en bij jonge kinderen al vroeg aangeleerd wordt.
IMO zijn we door al die epistels die kinderschoenen in geduwd i.p.v dat ik er een poging in zie om naar een wat beter niveau te komen.

Het hogere niveau wordt niet bereikt wanneer je een heilig verklaard boek of geschrift bestempelt als het Enige en Laatste Woord van God.
Je blijft dan stilstaan op het spirituele niveau van rond het jaar 0 tot 500...

Leuk! Je zegt hetzelfde als ik... maar dan beter.

Mag ik ook vragen of je persoonlijke achtergrond wat betreft je kerkelijke opvoeding een rol speelt in je religieuze afkeur die ik tussen de regels lees.

Ik ben hatheistisch opgevoed. (Met de h van haat voor theïsme ervoor).
Maar mijn gedachten werden.. hoe gezond is haat? en hoe kun je iets haten waarvan je niet eens (goed) weet wat het is?
Hoe kom ik erachter wat het is?
De aard van dit beestje..proefondervindelijk vaststellen.. dus door er in te duiken en het te gaan doen.
Wat is religie? Wat is geloof? In wie of wat dan?
Ik denk dat ik alle geschriften van alle geloven en levensfilosofieën (van klassiek tot new age) wel heb gelezen en beproefd. (Uiteraard onmogelijk, maar hou het maar op veel ).
Je zoekt naar wat religie is om van die haat af te komen.. en je komt terecht in de wereld van primitieve haat en geweld. Hoe paradoxaal is dat.
Bij alle geloven (e.d.) zie ik vooral een hoop mooie gebakken lucht, ingebed in haat en wreedheid. Als je er een beetje in gaat prikken en porren blijkt die mooie lucht flinterdun te zijn. Ook in het boeddhisme, die zo mooi compassie preken maar ook dat is maar voor een select gezelschap en aan tig regels en mitsen en maren gebonden. Gebakken lucht/schijncompassie dus.
Toen bedacht ik me dat al die geloven iets inhumaans hebben, het lijkt wel of die medemenselijkheid waar het (volgens mij) allemaal om begon ergens onderweg verloren of opgegeven wordt.
De wereld van de ratio dan? Die immers het humanisme in het leven heeft geroepen.
Maar die rationele wereld is de wereld van machines en machinaal denken, koud en kil, dus die mist iets. Mensen zijn geen machines en geen rationele wezens maar juist irrationele gevoelsdieren. Dat is wat mensen menselijk maakt.
Dus ik denk gek genoeg dat religie in de zin van spiritualiteit wel iets te bieden heeft. Maar dat het mij/ons is ontnomen door groepen/mensen die het voor eigen doeleinden misbruiken/hebben misbruikt
Dan wordt het dus meer een kwestie van door alle bagger heen je weg zoeken.

Dank om dit te delen.
Wat ik herken is vooral het in hokjes willen stoppen van mensen. Oké dit worden ook hokjes:
orthodox, vrijzinnig, atheïstisch, humanistisch, agnostisch, spiritueel, boeddhistisch, moslim etc etc.
Veel mensen willen niet ingedeeld worden en haken wellicht helemaal af om het leven te ‘beschouwen’.

Persoonlijk ben ik veel met het christelijk geloof bezig en dat geeft mij best heel veel.
Maar er zit wel beweging in, van de opvoeding tot het me eigen maken is een hele weg geweest.
Steeds naar antwoorden blijven zoeken op vragen, geen genoegen genomen met simpele antwoorden: zoals je kunt niet alles snappen, ons weten is beperkt, als het b.v. over bijzondere (ongeloofwaardige) verhalen gaat.

De Amsterdamse school (niet historische benadering) heeft mij daarbij wel geholpen, maar dit ontmythologiseerde wel heel veel.
En dan kun je je afvragen in hoeverre het geloofwaardig blijft en in hoeverre het nog daadkrachtig genoeg blijkt om in deze wereld verschil te maken. De afstand tussen de bijbelse verhalen en tegenwoordige tijd wordt steeds groter en problemen waar we nu mee geconfronteerd worden zijn anders.
Alain Verheij geeft de tip om vooral 1 bron flink uit te diepen...

[Messenger]

Ik had wat andere gedachten bij de ultieme realiteit. Ik dacht meer aan het kader waarbinnen aardse zaken plaatsvinden.
De vraag of er een God bestaat, of dat het een droom is, of een matrix achtig iets, of er onvoorwaardelijke liefde bestaat en eenheid.
Of we schepselen zijn, of tijd bestaat, of we 1 zijn met het goddelijke.
Dat zijn dan voor mij vragen over de ultieme realiteit.

Volgens mij bestaat God.

Het leven is als een fysiek geworden droom. Een gedachte: Wie of Wat ben Ik en Wie of Wat verkies ik te zijn?

Matrix achtig, in die zin dat alle keuzes die je kunt maken en alle uitkomsten van die keuzes bekend zijn bij de alwetende God. De individuaties van God die zich empirisch ervaren herinneren zich die keuzes en uitkomsten niet.

Onvoorwaardelijke liefde is de essentie van God en alles-dat-is is één met God.

We zijn geen schepselen, we zijn deel van het Goddelijke en we zijn daarom allemaal scheppers.

Er is geen tijd behalve het NU. Alles dat heeft plaatsgehad, plaatsheeft en zal plaatsvinden gebeurt simultaan en sequentieel.
Sequenmultaan als het ware.

Zie de tijd als een prikker en alle gebeurtenissen en momenten als papiertjes op die prikker. De prikker is het simultane aspect, de papiertjes erop het sequentiële aspect. Tezamen noem ik dat sequenmultaan.

Normaal denkt men bij tijd aan een horizontale lijn van vroeger, nu en toekomst.

Maar goed, hoe stellig ik ook ben let ook op mijn onderschrift.

[Petra]

Ik kan niemand met persoonlijk leed vertellen hoe hun perceptie moet zijn ten aanzien van wat ze doormaken of moesten doormaken.
Als ik al iets over perceptie kan vertellen, zal ik dat aan de hand van mijn persoonlijke ervaringen moeten doen.

Mijn stemming blijft opgewekt en ik ben nog steeds enthousiast. Misschien ook wel omdat ik besloten heb het leven niet te rekken als bepaalde ontwikkelingen in de ziektes zich aandienen.

Mooi hoe je erin staat en ermee omgaat!
Beter dan wat ik al las van peda en HJW kan ik het niet verwoorden dus houd het maar op:

Maar goed, hoe stellig ik ook ben let ook op mijn onderschrift.

Aristoteles, daar kan ik me helemaal in vinden.
Zie nu dat het erg op de mijne lijkt.

[Petra]

Onthechten maakt geen einde aan het lijden.

Zeker wel.
Liefhebben geeft leed omdat alles nou eenmaal tijdelijk is. Hoe meer je liefhebt hoe meer leed.
Begeerte leidt tot lijden. Onthechten van dingen die je begeert heft het lijden op.
Ik zie dit peda en Messenger ook toepassen.
Misschien passen we het allemaal o.e.a. manier wel toe.

Dit, monniken, is de edele waarheid van Dukkha (Pali; vaak vertaald als "lijden", "stress", "angst", of "ontevredenheid"): geboorte is lijden, ouderdom is lijden, ziekte is lijden, de dood is lijden, verdriet en weeklagen, pijn, smart en wanhoop zijn lijden; omgaan met hetgeen waarvan je een afschuw hebt is lijden, gescheiden worden van het geliefde is lijden, niet krijgen wat men wil hebben is lijden – kortom, de vijf groepen (die object zijn) van hechten, zijn lijden.’

[Petra]

Wat ik herken is vooral het in hokjes willen stoppen van mensen. Oké dit worden ook hokjes:
orthodox, vrijzinnig, atheïstisch, humanistisch, agnostisch, spiritueel, boeddhistisch, moslim etc etc.
Veel mensen willen niet ingedeeld worden en haken wellicht helemaal af om het leven te ‘beschouwen’.

Persoonlijk ben ik veel met het christelijk geloof bezig en dat geeft mij best heel veel.

Ik weet niet of mensen dat wel of niet willen (dat indelen in hokjes) tot ik het hen vraag. Van mij mogen ze het zelf aangeven. Voel jij je goed in één hokje of in meerdere .. dan heb ik daar geen zeg over.

Om na te denken over god en gerechtigheid moet je deze in een hokje plaatsen om ze te kunnen afscheiden van de hokjes -geen god- en -geen gerechtigheid-
Om bezig te zijn met christelijk geloof zul het in een hokje moeten plaatsen om het af te scheiden van wat het niet is, zodat je dat specifieke gebied kunt onderzoeken.
In onze wereld maken we met onze automatische piloot vnl. gebruik van hokjes. (Generaliseren, patroonherkenning, categoriseren).
Onze rollen/identiteiten kunnen we categoriseren in hokjes; man, vrouw, ouder, kind, werknemer, baas, gelovig, niet gelovig, homo, hetero.. etc etc. Ik had hier een m.i. mooie YT geplaatst over hokjes: All that we share

De geloofsstellingen/leringen etc. zijn ingekaderd in hokjes, mensen niet!
Die hokjes zijn het probleem niet als je het over hokjesgeest hebt. Als jij jezelf christelijk wilt noemen, of iemand zichzelf gothic of Ajax supporter vindt dan accepteer ik dat. Dat is wat anders als dat ik zeg dat jij christelijk bent omdat je een rokje draagt of gothic bent omdat je zwart aan hebt, Ajax supporter omdat je zo'n shirtje draagt, en dan ook meteen maar aanneem dat dat dan het hele verhaal over jou is.

Mensen kunnen zich in meerdere hokjes tegelijk bevinden, of vrijelijk van hokje naar hokje springen.. als ze dat willen.
Ik spring graag. Daarom heb ik mezelf op een gegeven moment religieus eclectisch verklaard, en ben thans overgesprongen naar possibilianisme.

En dan kun je je afvragen in hoeverre het geloofwaardig blijft en in hoeverre het nog daadkrachtig genoeg blijkt om in deze wereld verschil te maken. De afstand tussen de bijbelse verhalen en tegenwoordige tijd wordt steeds groter en problemen waar we nu mee geconfronteerd worden zijn anders.

Wanneer is het voor jou daadkrachtig genoeg?
Wil je verschil proeven in jezelf of verschil merken/maken in de wereld om je heen.. (bij anderen dus)?

Alain Verheij geeft de tip om vooral 1 bron flink uit te diepen...

Dat past niet bij mij. Mijn tip zou zijn om flink uit te diepen maar het niet bij één bron te houden.
Uiteraard moet iedereen dat fijn zelf bepalen.

[HJW]

Zeker wel.

Je hebt gelijk. Ik vind het vaak lastig om gebeurtenis en de perceptie daarop los te koppelen.

Liefhebben geeft leed omdat alles nou eenmaal tijdelijk is. Hoe meer je liefhebt hoe meer leed.

Dan maar leed........Ik wens lief te hebben.

Begeerte leidt tot lijden. Onthechten van dingen die je begeert heft het lijden op.

En dus ook de liefde ?

[Storm]

Gelurkt de laatste 2 dagen. Prachtige bijdragen jongelui, ik ben trots op jullie!

[HJW]

We zijn geen schepselen, we zijn deel van het Goddelijke en we zijn daarom allemaal scheppers.

Er is geen tijd behalve het NU. Alles dat heeft plaatsgehad, plaatsheeft en zal plaatsvinden gebeurt simultaan en sequentieel.
Sequenmultaan als het ware.

Zie de tijd als een prikker en alle gebeurtenissen en momenten als papiertjes op die prikker. De prikker is het simultane aspect, de papiertjes erop het sequentiële aspect. Tezamen noem ik dat sequenmultaan.

Normaal denkt men bij tijd aan een horizontale lijn van vroeger, nu en toekomst.

Maar goed, hoe stellig ik ook ben let ook op mijn onderschrift.

Ik kan je conceptueel helemaal volgen, maar vind de essentie nog lastig te doorgronden. Geen tijd, geen ruimte....ik snap het, maar ervaar het dagelijks anders.

En niemand weet hoe het werkelijk in elkaar steekt.......
Enige persoonlijke bescheidenheid past dan ook een ieder.

[Petra]

Gelurkt de laatste 2 dagen. Prachtige bijdragen jongelui, ik ben trots op jullie!

Was jij maar godin.. dan had ik wel vertrouwen in die gerechtigheid.

[Petra]

Zeker wel.

Je hebt gelijk. Ik vind het vaak lastig om gebeurtenis en de perceptie daarop los te koppelen.

Liefhebben geeft leed omdat alles nou eenmaal tijdelijk is. Hoe meer je liefhebt hoe meer leed.

Dan maar leed........Ik wens lief te hebben.

Begeerte leidt tot lijden. Onthechten van dingen die je begeert heft het lijden op.

En dus ook de liefde ?

Sja.. dat dan maar leed gevoel had ik ook heel sterk toen in die retreat in dat klooster; toedeloe met die eeuwige bliss ik ben er (nog) niet rijp voor.
Oftewel.. in een wereld vol met ouwe zielen zal ik dan wel het jonge zieltje zijn. (Misschien ligt het aan mij.. maar het lijkt wel of iedereen die er wat over te melden heeft een oude ziel heeft ).

Onthechten van begeerte houdt eigenlijk alles wel in wat er te begeren valt. Spullen, wensen, dromen, verwachtingen, zelfs het begeren om te leven.
Hoe meer je verwacht of wenst of hoopt.. hoe meer kans dat er niet aan voldaan wordt/kan worden.
En accepteren van al wat er op je pad komt. Heb je bv. geen verwachtingen.. kun je ook niet teleurgesteld worden.
Er zit wel logica in.
Hoef je je ook niet druk te maken over die gerechtigheid waar we het in dit topic over hebben.

[HJW]

Oftewel.. in een wereld vol met ouwe zielen zal ik dan wel het jonge zieltje zijn. (Misschien ligt het aan mij.. maar het lijkt wel of iedereen die er wat over te melden heeft een oude ziel heeft ).

Valt jou dat ook op ?
Maar als tijd niet bestaat, wat blijft er dan over van oude en jonge zielen ?
Zie je hoe mensen die zo denken ook nog steeds meegaan in het lineaire tijd denken.....

Onthechten van begeerte houdt eigenlijk alles wel in wat er te begeren valt. Spullen, wensen, dromen, verwachtingen, zelfs het begeren om te leven.
Hoe meer je verwacht of wenst of hoopt.. hoe meer kans dat er niet aan voldaan wordt/kan worden.
En accepteren van al wat er op je pad komt. Heb je bv. geen verwachtingen.. kun je ook niet teleurgesteld worden.
Er zit wel logica in.
Hoef je je ook niet druk te maken over die gerechtigheid waar we het in dit topic over hebben.

Logica ziet er wel in, maar voor mij werkt het niet.

[Wim Nusselder]

In mijn correspondentie met Neale Donald Walsch, als schrijver van de Gesprekken met God, vroeg ik om nader uit te leggen hoe ik het beste kan reageren op de vraag van velen : Waar is de gerechtigheid van God als oordeel en straf ontbreken en er daardoor geen genoegdoening is voor slachtoffers?
[…]
Wat de wereld nu nodig heeft, zo wordt ons verteld in het GMG oeuvre, is een Burgerrechten beweging voor de Ziel, die de mensheid bevrijdt, eindelijk, van de onderdrukking door ons geloof in een gewelddadige, boosaardige, en veroordelende God.

Die "Burgerrechten beweging voor de Ziel" herinnert me aan het volgende:
Een mede-Quaker schreef me gisteren in de context van onze geloofsgemeenschap dat we "een Orkaan van de Geest" nodig hebben om zaken vlot te trekken.
Wat mij betreft om dingen op gang te brengen buiten de soms verkalkte structuren van onze georganiseerde religies om.
Ook om weer de Geest te blazen in die georganiseerde religies daar waar die houvast en (toch ook) inspiratie bieden aan velen, daar waar wij die inspiratie niet altijd zien.

Je maakt deel uit van die 'Zielerechten beweging' en die "Orkaan van de Geest" door de stimuleren, te ondersteunen, te waarderen, aan te jagen wat je inspireert in wat je in anderen ziet.
Inspiratie als Gerechtigheid van God?!

Praten over 'bevrijding uit...' en over 'verkalkte georganiseerde religies' is niet altijd te vermijden.
Het vestigt echter de aandacht op dat wat we niet willen.
Het roept weerstand op bij degenen die zich aangesproken voelen als representant van of in hart en ziel verbonden met zo'n georganiseerde religie.
Het roept dus debat op, scheiding van geesten, een -in elk geval mij- niet inspirerende sfeer.

Denk je maar eens in wat er gebeurt als je een bepaalde georganiseerde religie 'verkalkt' durft te noemen in dit geloofsgespreksforum.
Je weet bij voorbaat wie er reageert en hoe het 'gesprek' gaat verlopen.

Voor een belangrijk deel zijn degenen die zich in hart en ziel verbonden voelen met 'hun' georganiseerde religie hier niet (meer) actief.
Begrijpelijk en onnodig.

In mijn geloofsgemeenschap wordt met enige regelmaat het verhaal doorverteld van de abt van een uitstervend klooster die op bezoek gaat bij een rabbi.
Ze delen een geloof in de wederkomst dan wel komst van de Messias.
In reactie op de zorgen van de abt spreekt de rabbi uit dat hij ook niet weet hoe het moet met dat klooster, maar dat hij hoopt (vertrouwt? gelooft?) dat de Messias te vinden moet zijn in dat uitstervende groepje monniken.
De abt gaat dus terug en vertelt aan zijn paar medebroeders dat één van hen waarschijnlijk de Messias is.
Vanaf dat moment gaat het de goede kant op met dat klooster.
De resterende monniken, die tot dan toe in de put zaten en dat op elkaar afreageerden, kijken nu naar elkaar met het idee: 'Goh, misschien is hij wel de Messias! Ja, er is inderdaad wel iets dat ik in hem waardeer.' en spreken dat ook in toenemende mate uit naar elkaar.

Was jij [Storm] maar godin.. dan had ik wel vertrouwen in die gerechtigheid.

"Gesprekken met God" is in mijn beleving verwant aan "Een cursus in wonderen", dat in de beleving van de schrijver ingegeven zou zijn door God.
(Het staat stof te verzamelen in mijn boekenkast na er beperkt in gelezen te hebben, zoals zoveel boeken.
Een aantal mede-Quakers maakt er enthousiast gebruik van.)
Een van de kernideeën in die 'wondercursus' is, als ik het goed begrijp, dat ieder mens God is, of Gods Zoon is, whatever.

Elkaar als Messias zien, jezelf als God durven zien...
Werkt een stuk beter dan "geneigd tot alle Kwaad"...
Whatever the 'Truth', whatever 'Truth' may be.

[Messenger]

Je maakt deel uit van die 'Zielerechten beweging' en die "Orkaan van de Geest" door de stimuleren, te ondersteunen, te waarderen, aan te jagen wat je inspireert in wat je in anderen ziet.

De God in mij ziet de God in hen.

Inspiratie als Gerechtigheid van God?!

Hier ben ik je even kwijt. Want had ik het er niet over gehad dat er geen Gerechtigheid van God is, ook omdat er geen plaats is voor Wraak?

Praten over 'bevrijding uit...' en over 'verkalkte georganiseerde religies' is niet altijd te vermijden.
Het vestigt echter de aandacht op dat wat we niet willen.
Het roept weerstand op bij degenen die zich aangesproken voelen als representant van of in hart en ziel verbonden met zo'n georganiseerde religie.
Het roept dus debat op, scheiding van geesten, een -in elk geval mij- niet inspirerende sfeer.

Ik begrijp heel goed dat er mensen zijn die zich niet aangesproken voelen tot enig debat of kritisch bekijken van hun georganiseerde religie.
Zij wensen of durven hun structuren en hun dogma's niet te verlaten.

Voor een belangrijk deel zijn degenen die zich in hart en ziel verbonden voelen met 'hun' georganiseerde religie hier niet (meer) actief.
Begrijpelijk en onnodig.

Dat is ook jammer, en onnodig, maar desalniettemin hun keuze om hier weg te gaan zodat ze geen vernieuwde inzichten hoeven aan te horen.

"Gesprekken met God" is in mijn beleving verwant aan "Een cursus in wonderen", dat in de beleving van de schrijver ingegeven zou zijn door God.
(Het staat stof te verzamelen in mijn boekenkast na er beperkt in gelezen te hebben, zoals zoveel boeken.
Een aantal mede-Quakers maakt er enthousiast gebruik van.)
Een van de kernideeën in die 'wondercursus' is, als ik het goed begrijp, dat ieder mens God is, of Gods Zoon is, whatever.

Elkaar als Messias zien, jezelf als God durven zien...
Werkt een stuk beter dan "geneigd tot alle Kwaad"...
Whatever the 'Truth', whatever 'Truth' may be.

De intentie van Gesprekken met God is de mensen teruggeven aan zichzelf.
Het toont de God/Godin in hen.

De idee dat de mens niet een schepsel is maar juist een Schepper.

[Wim Nusselder]

Inspiratie als Gerechtigheid van God?!

Hier ben ik je even kwijt. Want had ik het er niet over gehad dat er geen Gerechtigheid van God is, ook omdat er geen plaats is voor Wraak?

Begrijp ik.
Ik geef daarmee het woord "Gerechtigheid" een andere betekenis dan jij er aan gaf.
God die onze samenleving 'recht' zet door ons te inspireren.

[Messenger]

Ik geef daarmee het woord "Gerechtigheid" een andere betekenis dan jij er aan gaf.
God die onze samenleving 'recht' zet door ons te inspireren.

De samenleving kan alleen veranderen wanneer wij de inspiratie ook gaan gebruiken.