Ik vind het op zijn zachtst gezegd vreemd dat er iemand "leiding" moet hebben in een relatie tussen twee mensen (man en vrouw) die gelijkwaardig aan elkaar zijn. En waarom moet dat dan perse de man zijn? Enkel omdat het zo in de Bijbel staat? Zou het zo kunnen zijn dat die zienswijze anno 2013 misschien aan herziening toe is?Sanne schreef:Ik vind dat SA het in haar bericht van gisteren wel mooi heeft verwoord; hoe man en vrouw samenwerken met elkaar. Een gezin is een mini-organisatie. Niets mis mee toch als iemand de leiding neemt?! Dat wil helemaal niet zeggen dat de vrouw een sloofje is van haar man. Ik heb geen moeite met Gods regeling. Dan moet ik daarbij ook wel zeggen dat ik een hele leuke man heb!DeZoeker schreef:Geëmancipeerde (christen) vrouwen waar zijn jullie?!
In de Bijbel vind je trouwens heel veel voorbeelden van moedige, sterke vrouwen. En in Spreuken 31:10-31 staat zelfs een ode aan de vrouw. Zo'n hoofdstuk is er over een man niet te vinden.
Het is wel heel erg dat veel vrouwen worden onderdrukt en mishandeld en daarom in opstand komen. Helaas zijn er mannen die niet goed met het hebben van autoriteit kunnen omgaan. Een gevolg van de zondeval. - Zie Genesis 3:16.
Mannen vinden de ondergeschikte rol die de vrouw in de Bijbel is toebedeeld vanuit hun bevoordeelde positie uiteraard wel best (uitzonderingen daargelaten). Maar los daarvan: men gaat er hier vanuit dat "de man" zich bewust is van zijn morele verantwoordelijkheid als "leidinghebbende" en zich in overeenstemming daarmee gedraagt. Maar wat nu als je het als vrouw minder gelukkig treft? Dat je een verhouding bent aangegaan met een man die dingen doet of van je vraagt waar je niet mee in kunt of wilt stemmen? Bijvoorbeeld op het gebied van sexualiteit om maar eens wat te noemen. SA haalde al eens het voorbeeld aan van een vriendin die zei haar man geen gemeenschap te zullen ontzeggen al zou die "20 keer per dag" willen. Zelf moet ik er niet aan denken. Maar als, omgekeerd, mijn partner dit van mij zou vragen, dan had ik haar zonder meer te kennen geven dat niet te zien zitten en haar sterk geadviseerd om naar een hulpstuk om te zien.
Maar even in alle ernst. De vraag is natuurlijk helder: hoe staat met het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw in deze? Wat doe je in geval je man dingen van je verlangt die jij niet wil -of erger- je mishandelt? Even los van wat je daarvan als oorzaak (zondeval) beschouwt. Hoe hanteer je dan de Bijbelse normen? Worden er (ook) aan de man morele eisen gesteld ten aanzien van hoe die zich opstelt ten opzichte van zijn vrouw?