Wie ben ik?

[peda]

Als je geweten in je ziel zit. En we weten dat er stoornissen kunnen optreden in menselijk geweten. De verschillende gradaties gewetenloosheid.
Dan zou je dus moeten concluderen dat de ziel dan een stoornis heeft of kan hebben.
Volgens mij zou de ziel een onaantastbaar iets moeten zijn. Tenminste... je kunt tot diep in je ziel geraakt worden.. maar je ziel kan geen stoornissen/aandoeningen/ziekten hebben.


P.S.
Ik ben errug bekend met Swaab, Lommel en consorten, "We zijn onze hersenen"; niet mijn ding.

Hallo Petra,

Neen, in de door mij genoemde visie zit de stoornis niet in de ziel, maar in de ontvanger, de stoffelijke hersenen. Er is een storing in de neuronale verbindingen in de hersenen. De ontvanger ( hersenen ) kan de signalen gezonden door de ziel niet goed binnenkrijgen en dus niet goed verwerken. Als het scherm van jouw TV apparaat strepen vertoont, hoeft de TV zender helemaal geen strepen te verzenden. De monteur roepen en aan jouw TV apparaat laten frutselen en je bent de strepen kwijt. Alleen bij hersenfuncties bestaat die monteur nog niet.

Er zijn gelukkig flink wat reparatiemogelijkheden voor ons hersenapparaat.

Hm maar dan ga je ook de kant van "we zijn onze hersenen" op.
Dan zijn de hersenen de verbinding tussen je ziel en je geweten.

Dat is maar hoe je weer kijkt naar geweten. Er is inderdaad een gebiedje in de hersenen waargenomen waar quasi de functie "' geweten "' zetelt. Als evenwel het "' geweten "' een eigenschap van de ziel zou zijn, dan moet de samenhang tussen "' ziel"" en het gebiedje in de stoffelijke hersenen uit de doeken worden gedaan. Bij de dood is het stoffelijk geweten verdwenen daar zal een ieder wel mee kunnen instemmen, maar voor de "' ziel volgers "' is desondanks het ziel-geweten nog steeds aanwezig. "'Waar"' zit dan het "' ziel-geweten "' en "' wat omvat "" het. Daarover denk ik nog steeds na onder raadpleging van literatuur.

[hopper]

Ik wil accepteren dat een 'ziel' naar het hiernamaals gaat. Maar in welk opzicht is die ziel dan anders dan het zelf-verzonnen ego?
Kan iemand mij dat dusdanig uitleggen dat ik het kan begrijpen?

Dat is de grote vraag, ja.
Je stelt je nederig op.
Degene die het antwoord weet mag het uitleggen en wel zodanig dat jij het begrijpt.
We zouden zouden bijvoorbeeld eens naar het identificatiepunt kunnen kijken. Als je zegt of ervaart: ik ben 100% mijn herinnering is er niets meer van 'mij' als alle herinnering in de hersenen zetelt. Als er een onstoffelijk astraal/mentaal veld bestaat waarin die herinnering voort kan leven wel.
Als 'ik' eigenlijk meer ben dan alleen herinnering, er een ziel bestaat, zou ik misschien meer zicht op het geheel kunnen krijgen wanneer ik die dominante focus op mijn herinnering laat vallen.
Als het illusoire ik geheel verdwijnt en leegte het resultaat is, is het de vraag of die leegte de leegte van het atheïsme zoals door Snelheid omschreven is, of dat het de leegte is die tegelijk alles is.

Atheïsme is wat mij betreft het zoveelste geloof en derhalve voor mij niet zo interessant voor wat betreft deze discussie.
De bedachte ik kan komen te vervallen wat mij betreft en dan betreden we idd de leegte binnen in ons zelf.
Maar dan hebben we nog steeds geen ziel.

Was het illusionaire ego gebaseerd op lichamelijkheid en onze ideeën er over, binnen in die leegte is een nieuwe ik te vinden.
Het is de diepere essentie van onszelf als in een 'bewuste ik'. Het kenmerkende van deze 'bewuste ik' is dat hij niet in competitie is met iets of iemand.
Die 'bewuste ik' wordt dus niet bepaalt door het strijdende wezen welke we zo goed kennen als 'ego'.

Maar nu de ziel:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ziel_(filosofie)

In het christendom bestaat de mens uit geest, ziel en lichaam. Dat deel van de mens wat in de seculiere psychologie het onbewuste of het onderbewustzijn is, is in het christendom de geest. De geest kent functies als intuïtie, geweten, en godbewustzijn. De ziel kent functies als voelen, willen en denken.

Dat wat ik de 'bewuste ik' noem is in feite een stille waarnemer. Hij weet wel veel, maar op een andere wijze dan het verwarde ego-weten en denken. Ik merk ook dat andere mensen zijn wijze van uitdrukken niet eens begrijpen. Maar van de christelijke indeling in lichaam, geest en ziel kan ik nog steeds geen chocola maken. Aan het aantal reacties van christenen alhier te bemerken kunnen de christenen dat zelf ook niet.

[hopper]

Over de bedachte ik: dat is eigenlijk een verzameling concepten over ons zelf opgedaan in een dualiteit met 'de wereld'.
In dat concept wordt een ruzie met een buurman als 'echt' ervaren en zo internaliseren we voortdurend een zelfbeeld.
Zo houden ook theïsten en atheïsten in hun onderlinge twisten steeds dit zelfbeeld in stand.
(Niet alle theïsten en atheïsten doen dat natuurlijk.)

Je kunt de staat van het bedachte ik ook 'onwetendheid' of 'geloof' noemen.
Maar mensen die leven in het bedachte ik worden daar ook weer hysterisch van.
Zodat ze wederom hun bedachte ik internaliseren.
Men kan dan ook alleen zichzelf bevrijden uit deze toestand van onwetendheid.

De bewuste ik kan niet gedacht worden omdat dit geen concept is.
Je kan dat alleen bereiken door hem te zijn.

[hopper]

Mijn eerste zin in mijn vorige bijdrage ging over welke functies zijn aan de ( vermeende ) ziel toe te schrijven. In jouw optiek geen enkele, want de Ziel bestaat niet. Duidelijk, dan kun je het begrip ziel als afgedaan beschouwen. En bij afgedaan past niet doorgaan met praten over het afgedane. In mijn optiek is het nog niet zover en plaats ik het "' geweten "' bij de ziel als de essentiele functie. Helaas meldt zich aangaande deze premisse ook niemand, mogelijkerwijze heeft nog geen van de mogelijk geinteresseerde gelovigen het nog gelezen, of het is niet belangrijk, dat mag ook. Dan wacht ik op anders gerichte inbreng onder "' wie ben ik "".

Ik zal de ziel nooit als afgedaan beschouwen. Bij Plato is de ziel het morele en intellectuele zelf. Daar kan ik wel wat mee en dat is tevens verwant aan dat wat men 'geweten' noemt. Het is alleen geen individuele ziel. Maar innerlijke en intellectuele moraliteit is weer wel iets wat ik individueel kan ontwikkelen. D.w.z. ik ontwikkel iets wat er altijd al was en ik leg het bloot. Na aflegging van onvrije wilsbepaling van het conceptuele ik, kan ik vanuit mijn bewuste ik aan een vrije wilsbepaling komen.

En dat is uiteraard ook een vrije wilsbepaling die onafhankelijk is van een goddelijke intelligentie. Zo die bestaat uiteraard.
Zou er een goddelijke intelligentie bestaan die mij influistert dan zou ik onvrij zijn.

[hopper]

Reflecties, waar niet enkel onze ogen ons voor de gek houden maar ook nog eens ons eigen brein.

De ziel is ouder dan je zelf verzonnen ego. Wat weet je nog van de baarmoeder? Nochtans was uw ego daar al in ontwikkeling. Wat weten we nog van onze eerste maaltijd? We vergeten zelfs soms zaken doelbewust omdat ze te ongemakkelijk zijn te confronteren.

De ziel speelde zich al af voor uw ego werd geschapen. Daar in de morfogenetische velden... Maar daar kunnen we niet naar terugkijken. Het speelt zich buiten onze huidige waarneming af, onze zielen zijn vlees geworden. Misschien zijn we ons niet eens bewust van het hele proces tot we (als ziel) terug in het vlees komen. Hoewel alles bewustzijn is, het leven en het al is een weerspiegeling van iets buiten onze huidige waarneming. The Overmind of the Matrix. Our creator, God.

Dan verval ik ook weer terug naar 'geweten'. Er zijn idd zaken waarvan ik me achteraf afvraag hoe ik dat 'wist'.
Het leven is een les in liefde en dat had ik gelukkig al op jonge leeftijd door.
Mensen die de lessen niet door hebben zie ik hopeloos vast lopen.
Maar het is ook een aanvoelen hoe de zaken van het leven daadwerkelijk in elkaar steken.
Concreet: als je oorzaak en gevolg ontwijkt wordt je sneller bedreven in dat wat we 'leven' noemen.

[Petra]

Dat is maar hoe je weer kijkt naar geweten. Er is inderdaad een gebiedje in de hersenen waargenomen waar quasi de functie "' geweten "' zetelt. Als evenwel het "' geweten "' een eigenschap van de ziel zou zijn, dan moet de samenhang tussen "' ziel"" en het gebiedje in de stoffelijke hersenen uit de doeken worden gedaan. Bij de dood is het stoffelijk geweten verdwenen daar zal een ieder wel mee kunnen instemmen, maar voor de "' ziel volgers "' is desondanks het ziel-geweten nog steeds aanwezig. "'Waar"' zit dan het "' ziel-geweten "' en "' wat omvat "" het. Daarover denk ik nog steeds na onder raadpleging van literatuur.

Zijn we weer terug bij mijn vraag... waar zit het dan?
Nou.. als je weer wat gevonden hebt hoor ik het graag!

[Petra]

Na aflegging van onvrije wilsbepaling van het conceptuele ik, kan ik vanuit mijn bewuste ik aan een vrije wilsbepaling komen.

En dat is uiteraard ook een vrije wilsbepaling die onafhankelijk is van een goddelijke intelligentie. Zo die bestaat uiteraard.
Zou er een goddelijke intelligentie bestaan die mij influistert dan zou ik onvrij zijn.

Ik geloof dan ook niet in de vrije wil. Wel dat mensen de illusie hebben dat ze vrij zijn om te willen.
Daarom heb ik op FT eens een boom opgezet over "Bewuste wil". Daar geloof ik wel in.
Je kunt iets bewust willen. Dat wil niet zeggen dat je vrij was om te willen wat je wilt. Maar dat je snapt wat je wil en waarom je dat wil.
Want zelfs dát is al beremoeilijk omdat we achteraf rationeel beredenerend invullen wat we met ons buikgevoel al hadden besloten, en dat noemen we dan rationeel.

Vandaar ook dat ik zo'n fan ben van *Eagleman, **Damasio en **Kahneman.
Zeer relevant voor dit topic, dus ik quote ze wel ff.


* & **: We zijn onze gevoelens

Voor geïnteresseerden...

"The brain is a servant of the body" - Antonio Damasio about feelings as the origin of brain. (We zijn onze gevoelens)
https://www.youtube.com/watch?v=x5GFB5NjfYw


En zeer interessant is ook de 6 delige BBC serie "The Brain" van David Eagleman. (Ook op YT te vinden).
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Brain ... isode_List
01 What Is Reality?
02 What Makes Me Me?
03 Who's in Control?
04 How Do I Decide?
05 Why Do I Need You?
06 Who Will We Be?

*** :We zijn onze gevoelens

Inderdaad. We hebben allemaal onze biologie en rugzakjes..etc. Die rugzakjes worden gevuld door onze paplepels (omgeving, opvoeding, cultuur), en je ervaringen. Bij het woord rugzakje denk je aan iets wat je naar hartelust op en af kan doen, als een jas die je aan of uittrekt. Maar zo werkt het niet. Het zit verweven in je hele staat van zijn. Ook bv. dingen die je eruit gooit zijn niet weg maar blijven uitgegooide dingen.
Dat geheel maakt dat je met je eigen unieke (al dan niet roze ) brilletje op de wereld om je heen waarneemt, ervaart en er op reageert.

En dan is het maar de vraag hoe rationeel of irrationeel datgene is wat wij onze ratio noemen. De meeste beslissingen gaan op de automatische piloot, buikgevoel. Redeneren kost een hoop energie. En dan nog is logisch redeneren iets lastigs omdat het onderscheid tussen correlatief en causaal nogal eens verward wordt.
Denk ik aan Kahneman. Thinking Fast and Slow
Zeer leerzaam boek!
Hier een YT erover; https://www.youtube.com/watch?v=uqXVAo7dVRU

[fries77]

https://www.youtube.com/watch?v=oIBJ1wVqCeU

[hopper]

Ik geloof dan ook niet in de vrije wil. Wel dat mensen de illusie hebben dat ze vrij zijn om te willen.
Daarom heb ik op FT eens een boom opgezet over "Bewuste wil". Daar geloof ik wel in.
Je kunt iets bewust willen. Dat wil niet zeggen dat je vrij was om te willen wat je wilt. Maar dat je snapt wat je wil en waarom je dat wil.
Want zelfs dát is al beremoeilijk omdat we achteraf rationeel beredenerend invullen wat we met ons buikgevoel al hadden besloten, en dat noemen we dan rationeel.

De illusie voor 'willen' betekent voor veel mensen 'iets wensen'. M.a.w. : Ik wil dat (deze situatie) het anders is dan het is.
De illusionaire wil kan opgegeven worden. En volgens mij gaat het Jezus-verhaal daar ook over. (Niet mijn wil geschiedde enz.)

[Petra]

Ik geloof dan ook niet in de vrije wil. Wel dat mensen de illusie hebben dat ze vrij zijn om te willen.
Daarom heb ik op FT eens een boom opgezet over "Bewuste wil". Daar geloof ik wel in.
Je kunt iets bewust willen. Dat wil niet zeggen dat je vrij was om te willen wat je wilt. Maar dat je snapt wat je wil en waarom je dat wil.
Want zelfs dát is al beremoeilijk omdat we achteraf rationeel beredenerend invullen wat we met ons buikgevoel al hadden besloten, en dat noemen we dan rationeel.

De illusie voor 'willen' betekent voor veel mensen 'iets wensen'. M.a.w. : Ik wil dat (deze situatie) het anders is dan het is.
De illusionaire wil kan opgegeven worden. En volgens mij gaat het Jezus-verhaal daar ook over. (Niet mijn wil geschiedde enz.)

Ik zie een wens als een concretisering van behoeften.
Een behoefte is het idee dat het je aan iets ontbreekt.
(Mensen hebben allerlei complexe behoeften, zoals een fysieke behoefte aan voedsel, kleding, warmte en veiligheid; een sociale behoefte aan genegenheid en om ergens bij te horen; een individuele behoefte aan kennis en zelfexpressie etc.)

Er is dus sprake van een actuele situatie versus een mogelijke situatie.
De bewuste wil komt tot uiting als je met een wens al of niet iets wilt doen.

Behoefte -Wens- Wil


P.S.
Op je vraag Wie ben ik... heb je al antwoord gekregen, je bent Calimero

[Snelheid]

.. Maar daar kunnen we niet naar terugkijken. Het speelt zich buiten onze huidige waarneming af,..

Kijk nou.. jij was ook een tijdje buiten mijn waarneming. Welkom terug.

Dank je Petra Ik was geband...

Beter denken we niet teveel na over wie we zijn maar zijn we gewoon wie we zijn zonder externe invloeden.

Ex terne invloeden zijn door eigen harsen vermogen weg te spoelen en daarmee vrij te zijn.Het is maar zeer weinige gegeven.

[hopper]

In mijn beschouwingen over wie ik ben kan ik vast stellen dat :

-er een gedachte ik is: de iemand. (geconceptualiseerd)
-er een bewuste ik is: de non-conceptuele ik. De ik die denkt, waarneemt.

(De fysieke ik laat ik even buiten beschouwing)

Maar de ziels-ik is moeilijker te bepalen. Degene die zich 'ik' noemt staat ook op een bepaalde manier t.o.v. de wereld.
Mijn vreugde en mijn smart in deze wereld kunnen noch door mij, noch door een ander bepaald worden.
Dat is een gebied wat ik noch kan 'zien' noch intellectueel kan beschouwen.
Ik draag a.h.w. 'de wereld' als be'zieling in mijzelf mee.

De verrukking van het aanschouwen van de liefde in mijn medemens draag ik als be'zieling in mij mee.
De afkeer van het aanschouwen van gewelddadigheid draag ik als be'zieling in mij mee.

Hoewel deze afkeer en verrukking in contradictie zijn met het bewuste ik wat sympathie noch antipathie kent, bepalen deze "ziels-hoedanigheden" mijzelve als een Christus-identiteit. Hierbij heb ik de oude 'gedachte ik' afgelegd en gebruik het Christus-wezen (de bewuste ik) als een brug naar een nieuwe identiteit. Op enige manier dien ik mijzelf te herformuleren om het 'oude ik' wat vanuit zelfzucht vertrok te transvormeren (geen spelfout) en dat in een hernieuwde "zielshoedanigheid" te plaatsen.

Pff....als u hier niets van begrijpt dan bent u niet de enige. Als ik dit morgen herlees begrijp ik er ook niks meer van.

[hopper]

In de beschouwingen over "wie ben ik?" dienen we niet te veronachtzamen dat we denkende wezens zijn.
Hogere (in)zichten wachten op het startsein van het intellect. Het intellect wat zichzelf in vraag stelt. Waarbij het niet alleen gaat over wát we denken, maar ook over wie of wat er denkt. We dienen de gedachten-werkzaamheden niet te schuwen. Het denken over zichzelf kent naar mijn ervaring een vliegwieleffect. Naarmate we vorderingen maken met onze arbeid zal de arbeidsvreugde ook toenemen. Het is zichzelf-vervullend. (Wat een oude zemelaar ben ik ook.)

We dienen ook de mededelingen van anderen ter harte te nemen. Het is 'de ander' welke een beeld terug reflecteert met daarin verborgen de zienswijze over de "wie ben ik?' vraag. Hierbij behoeven we niet tot een consensus te komen met 'de ander', maar zo kunnen we wel polijsten.

(Heb je dat goed in je oren geknoopt, Hopper?!?!?)

Het inzien van anderen geeft de betekenis aan wat 'de ander' uit zijn/haar beschouwingen uit zijn/haar 'ziels-ik' op onbewuste wijze tracht over te dragen.

(Wederom begrijp ik mijzelf morgen niet meer.)

Uiteindelijk kunnen we komen tot een 'ik' die zichzelf niet meer met (voor)oordelen omringt.

Amen.

[Maria K]

Neen, in de door mij genoemde visie zit de stoornis niet in de ziel, maar in de ontvanger, de stoffelijke hersenen. Er is een storing in de neuronale verbindingen in de hersenen. De ontvanger ( hersenen ) kan de signalen gezonden door de ziel niet goed binnenkrijgen en dus niet goed verwerken. Als het scherm van jouw TV apparaat strepen vertoont, hoeft de TV zender helemaal geen strepen te verzenden. De monteur roepen en aan jouw TV apparaat laten frutselen en je bent de strepen kwijt. Alleen bij hersenfuncties bestaat die monteur nog niet.

Wat zegt dat nog voor de persoon, de drager van de ziel, die niet meer doorkomt?
Als hij niet meer gerepareerd kan worden?

Dus bij dementie of mentale storingen door andere beschadigingen, zoals een hersentumor.
Met gevolgen voor de totale persoonlijkheidsverandering.
Een zeer vroom mens, meestal heel lief en begrijpend, ook al had ze haar eigenaardigheden, die door paranoia anderen begint te beschuldigen van eigen fantasieën.
En verder vloekend door het leven gaat.
(Waar gebeurd binnen mijn familie.)
Zullen we die dan ook maar af schrijven als zijnde kapot en niet meer te repareren?

Sorry voor mijn botheid.
Maar ik hoop dat je begrijpt waar ik naar toe wil en duidelijk wil maken.
Er klopt iets niet in je verhaal.

[hopper]

In mijn optiek kan er voor de 'persoon' (persoonlijkheid) geen werkelijkheid gevonden worden.
Die conclusie kan alleen getrokken worden bij negatie van het ik-ben.
M.a.w. dat is niet verstandelijk te bereiken om dat de persoon een bedachte persoon is.
(Je kunt niet iets afbreken met hetzelfde gereedschap waaruit het opgetrokken is)
Er kan wel gezocht worden naar de orginele ik.

Bij dementie is er sprake van het teloor gaan van de persoonlijkheid.
Het lag als constructie/conditionering opgeslagen in het brein wat onttakelt.

De psychisch gezonde mens kan onderzoek doen naar de eigen persoonlijkheid en de redenen waarom hij die persoonlijkheid verdedigt.
Je bent jezelf dan een stapje voor, voor als je aftakelt.

Dat zijn mijn ideeën er over. Mocht de ziel bestaan, dan is het intelligent om naar de ziel te zoeken. De persoonlijkheid kan het niet zijn, die kan immers al bij leven opgegeven worden. Mogelijk is de ziel te vinden in de diepte, als een mogelijkheid om die zelf vorm te geven. En dan niet om die ziel te laten overleven in een hiernamaals, maar als levenskunstenaar.

[hopper]

Als we middels zelfonderzoek erachter zijn gekomen dat de persoonlijke ik (ego) een zelfzuchtig en bedacht ik is.
(D.w.z. dat ik als persoon mijzelf ook kan aan duiden in taal)
Dan zouden we als invulling naar een ziels-ik een óngedachte ik kunnen nemen.
We kunnen dat 'ik' niet benoemen of bedenken, maar we kunnen hem wel vormen op grond van vrije wilsbepaling.
Iets wat spontaan aanwezig is en waar we van moment tot moment aan kunnen bouwen zonder plan.
Een wezen wat het 'wensende' karakter van het persoons-ego achter zich heeft gelaten.
En wat zich verbonden voelt met de andere wezens.

[Petra]

De verrukking van het aanschouwen van de liefde in mijn medemens draag ik als be'zieling in mij mee.
De afkeer van het aanschouwen van gewelddadigheid draag ik als be'zieling in mij mee.

Er in er ook die nogal verrukt raken bij het aanschouwen van gewelddadigheid. Is dat dan hun bezieling?

[hopper]

De verrukking van het aanschouwen van de liefde in mijn medemens draag ik als be'zieling in mij mee.
De afkeer van het aanschouwen van gewelddadigheid draag ik als be'zieling in mij mee.

Er in er ook die nogal verrukt raken bij het aanschouwen van gewelddadigheid. Is dat dan hun bezieling?

Ja, ik denk dat het omgekeerde ook mogelijk is. Mensen die verrukt zijn bij het aanschouwen van gewelddadigheid.
Vermoedelijk is dat een onbewuste creatie, maar door bewust aanwezig te zijn in jezelf kan je jezelf bewust als bezieling creëren.
Ik kan mij het voorstellingsbeeld scheppen van de situatie dat ik geweld pleeg jegens anderen en er vervolgens een besluit over nemen.

[peda]

Neen, in de door mij genoemde visie zit de stoornis niet in de ziel, maar in de ontvanger, de stoffelijke hersenen. Er is een storing in de neuronale verbindingen in de hersenen. De ontvanger ( hersenen ) kan de signalen gezonden door de ziel niet goed binnenkrijgen en dus niet goed verwerken. Als het scherm van jouw TV apparaat strepen vertoont, hoeft de TV zender helemaal geen strepen te verzenden. De monteur roepen en aan jouw TV apparaat laten frutselen en je bent de strepen kwijt. Alleen bij hersenfuncties bestaat die monteur nog niet.

Wat zegt dat nog voor de persoon, de drager van de ziel, die niet meer doorkomt?
Als hij niet meer gerepareerd kan worden?

Dus bij dementie of mentale storingen door andere beschadigingen, zoals een hersentumor.
Met gevolgen voor de totale persoonlijkheidsverandering.
Een zeer vroom mens, meestal heel lief en begrijpend, ook al had ze haar eigenaardigheden, die door paranoia anderen begint te beschuldigen van eigen fantasieën.
En verder vloekend door het leven gaat.
(Waar gebeurd binnen mijn familie.)
Zullen we die dan ook maar af schrijven als zijnde kapot en niet meer te repareren?

Sorry voor mijn botheid.
Maar ik hoop dat je begrijpt waar ik naar toe wil en duidelijk wil maken.
Er klopt iets niet in je verhaal.

Hallo Maria,

In de meta-fysica is het min of meer gebruikelijk dat het bestaan van een onstoffelijke ziel wordt ""geaccepteerd"'. De mens is dan een combinatie van stof ( w.o. hersenen ) en ziel ( onstoffelijk ). De ziel wordt in het christendom door God als Eigenheid geschapen en toegevoegd aan de bevruchte cel, waarna de mens in staat van wording tot stand is gekomen. De ziel is vervolgens onsterfelijk en bestaat ook zelfstandig verder na het verloren gaan van het stoffelijk omhulsel ( w.o. de hersenen ). Wat werkelijk het menszijn uitmaakt, is dus de ziel en niet de stof ( hersenen ). De grote vraag is dus welke menselijke eigenschappen worden gestuurd door de ziel en welke eigenschappen worden gestuurd vanuit de erfelijke dna-structuur. In jouw voorbeeld : verandert bij een persoonlijkheidsverandering ook de ziel of juist niet en komt deze verandering door het niet meer door de hersenen goed reageren op de door de ( onveranderde ) ziel uitgezonden "'mentale signalen""; het is een mijns inziens zeer interessant thema. In mijn optiek is in jouw voorbeeld niet de ziel "' kapot "' maar het stoffelijk omhulsel ( w.o. de hersenen ). Dat jij de ziel uitschakelt, is mij duidelijk. Voor jou dus geen vraag, voor mij wel degelijk.

[Petra]

De verrukking van het aanschouwen van de liefde in mijn medemens draag ik als be'zieling in mij mee.
De afkeer van het aanschouwen van gewelddadigheid draag ik als be'zieling in mij mee.

Er in er ook die nogal verrukt raken bij het aanschouwen van gewelddadigheid. Is dat dan hun bezieling?

Ja, ik denk dat het omgekeerde ook mogelijk is. Mensen die verrukt zijn bij het aanschouwen van gewelddadigheid.
Vermoedelijk is dat een onbewuste creatie, maar door bewust aanwezig te zijn in jezelf kan je jezelf bewust als bezieling creëren.
Ik kan mij het voorstellingsbeeld scheppen van de situatie dat ik geweld pleeg jegens anderen en er vervolgens een besluit over nemen.

Bedoel je nou dat je je eigen bezieling onder controle kan hebben en dat wijzigen door je hersens te gebruiken?

Wat mij altijd verwondert is dat er bij gesprek over onze ziel meestal voetstoots vanuit wordt gegaan dat dat iets mooi/goeds/fijns etc is. Iets wat naar het hogere reikt. Waarbij het hogere altijd het betere voorstelt.
Alsof de mogelijkheid van het geboren worden met een door en door verrotte/kwaaie/slechte ziel niet zou bestaan.
Wat denk jij?

[peda]

Reeds Plato filosofeerde er over dat het mooie, het edele, hoogwaardiger was dan het gemene, het slechte enz. Of hij de eerste was die daaraan aandacht besteedde, dat weet ik niet. Maar in filosofie, theologie gaat het er altijd om een ""idee"' te verkrijgen over het Mysterie van het Ontstaan van de wereld. Wanneer iemand zegt dat het hem/haar totaal niet interesseert, is hij/ zij gewoon geen filosoof. Een filosoof is een Verwonderaar, met vele vragen rond het Mysterie. Het Ontstane wordt filosofisch gedacht van een Lagere Orde te zijn, als de Veroorzaking. "" God "' komt dan snel in de picture. Plato dacht ook aan een "" Goddelijke "' Wereld en niet aan de lagere wereld van Zeus c.s. "God "' Die de wereld Overstijgt, ligt dan filosofisch voor het grijpen, omdat simpel de Veroorzaker Hoger, Meer, Beter is als het opgeleverde resultaat. Om niet in een eindeloze stoet van goden, Goden , Supergoden te belanden, wordt de Veroorzaker ingevuld met de Hoogst denkbare Kwalificaties, zoals Almachtig, Alwetend, Ongeschapen, Eeuwig Bestaand, Absoluut Onafhankelijk, Volledig Soeverein etc, etc. Zo ontstond ook later de filosofische idee dat "" God "' de best mogelijke wereld heeft geschapen ( Leibniz ). Een betere wereld was niet mogelijk ( paradijsverhaal ), maar de mens verprutste het. Dat God de verprutsing door de mens toeliet, ja , over het hoe ,wat, waarom, kracht van de vrije wil van de ( ontstane ) mens is in de loop van de tijd een berg aan ( theologische ) literatuur verschenen.

[Maria K]

Neen, in de door mij genoemde visie zit de stoornis niet in de ziel, maar in de ontvanger, de stoffelijke hersenen............
Als het scherm van jouw TV apparaat strepen vertoont, hoeft de TV zender helemaal geen strepen te verzenden. De monteur roepen en aan jouw TV apparaat laten frutselen en je bent de strepen kwijt.

Wat zegt dat nog voor de persoon, de drager van de ziel, die niet meer doorkomt?
Als hij niet meer gerepareerd kan worden?
.........
Dus bij dementie of mentale storingen door andere beschadigingen, zoals een hersentumor.
Met gevolgen voor de totale persoonlijkheidsverandering.

In de meta-fysica is het min of meer gebruikelijk dat het bestaan van een onstoffelijke ziel wordt ""geaccepteerd"'. De mens is dan een combinatie van stof ( w.o. hersenen ) en ziel ( onstoffelijk ). De ziel wordt in het christendom door God als Eigenheid geschapen en toegevoegd aan de bevruchte cel, waarna de mens in staat van wording tot stand is gekomen. De ziel is vervolgens onsterfelijk en bestaat ook zelfstandig verder na het verloren gaan van het stoffelijk omhulsel ( w.o. de hersenen ). Wat werkelijk het menszijn uitmaakt, is dus de ziel en niet de stof ( hersenen ).

Ik vergelijk dat dan even met Science Fiction, waarin men een bepaalde stelling/uitgangspunt/dogma accepteert en daarvan uitgaat.
Dat er bepaalde natuurwetten zijn, die wij (nog) niet kunnen waarnemen of anderszins kennen.
Maar ook in SF zal men vandaar uit moeten gaan met een zekere logica, want anders is het ook gewoon een sprookje,

De grote vraag is dus welke menselijke eigenschappen worden gestuurd door de ziel en welke eigenschappen worden gestuurd vanuit de erfelijke dna-structuur.

Ik wil aan dat laatste zeker nog aan toevoegen, datgene wat er gebeurt vanaf het samenstellen van onze persoonlijke DNA structuur bij het vormen van een eventueel nieuw leven en hetgeen in ons leven vervolgens verandert in het geheel en wat we weer doorgeven.
Of er een sturen door de ziel plaatsvindt zal altijd een vraag blijven, zolang wij daarvan niet de omvang kunnen begrijpen.

Theïsten accepteren dat trouwens niet, want de sturing wordt alleen toegekend aan (een) God. DDe ziel is dan het stukje mens wat eeuwig leeft en ooit weer een nieuw eeuwig stoffelijk omhulsel zal krijgen. maar wel met meenemen van het persoonlijke leven met een eigen identiteit, daden en gedachten en geloof.
Duidelijk anders dan bij reïncarnatie, waarbij binnen het bewustzijn alleen bepaalde eigenschappen en de uitkomsten van levenslessen reïncarneren. En ook keer op keer op keer kan gereïncarneerd kan worden om steeds verder te leren.
Maar hoe dan ook valt het inderdaad onder metafysica.

In jouw voorbeeld : verandert bij een persoonlijkheidsverandering ook de ziel of juist niet en komt deze verandering door het niet meer door de hersenen goed reageren op de door de ( onveranderde ) ziel uitgezonden "'mentale signalen""; het is een mijns inziens zeer interessant thema. In mijn optiek is in jouw voorbeeld niet de ziel "' kapot "' maar het stoffelijk omhulsel ( w.o. de hersenen ).

Als je ervan uit gaat dat er een ziel is, die los kan bestaan van de materie, is het voor mij idd. de vraag wat het dan zo persoonlijk maakt aan een menselijke ziel?
Wie of wat is dan "die ik"?
Die indaalt in een stoffelijk omhulsel, een leven leeft en na het afleggen van het stoffelijk omhulsel zijns weegs gaat.
Wat is de identiteit ervan in het eeuwige leven?
En wat is het blijvende deel van de ziel, als het niet de persoonlijkheid is, die mijn identiteit gedurende de diverse fasen in mijn leven bepaalt?
En als het niet mijn persoonlijkheid is, die blijvend is, wat is er dan voor verschil in jouw of mijn ziel?

Dat jij de ziel uitschakelt, is mij duidelijk. Voor jou dus geen vraag, voor mij wel degelijk.

Ik ben daar agnostisch in.
Ik kan daar geen invulling aangeven.
Maar denk wel na over de invullingen van anderen, waarbij ik bij het één zeg, dat het misschien zou kunnen en bij het ander teveel bedenkingen heb.

[Messenger]

Ik wil accepteren dat een 'ziel' naar het hiernamaals gaat. Maar in welk opzicht is die ziel dan anders dan het zelf-verzonnen ego?
Kan iemand mij dat dusdanig uitleggen dat ik het kan begrijpen?

De ziel is reeds in het hiernamaals, de ziel is alomtegenwoordig, dus ook hier in de fysieke wereld.
De ziel is het deel, verbonden met de rest, uiteindelijk de Ene.

De geest, die zich blanco en derhalve empirisch ervaart, ontwikkelt het ego dat zich kan ervaren als uniek perceptief deel van het geheel.

Het lichaam functioneert als instrument/voertuig/omhulsel.

De geest verliest op zeker moment het lichaam, en ervaart zich dan zonder dat lichaam. De geest zal het bewustzijn verruimen tot een alwetend, alziend bewustzijn. Daarbij komt de geest tot het besef werkelijk overal en in alle tijd (het Nu) te bestaan.

De ervaringen van de geest/het ego vormen met die van alle andere geesten/ego's, de totale ervaring van de Ene (God).

[hopper]

Bedoel je nou dat je je eigen bezieling onder controle kan hebben en dat wijzigen door je hersens te gebruiken?

Ja, dat bedoel ik inderdaad. Mijn bezieling kan ik op bewuste wijze vorm geven. Een vorm welke ongedacht is.
Dit kan d.m.v. kennis hebben van de gedachte ik (persoon) en de bewuste ik (leeg).

Wat mij altijd verwondert is dat er bij gesprek over onze ziel meestal voetstoots vanuit wordt gegaan dat dat iets mooi/goeds/fijns etc is. Iets wat naar het hogere reikt. Waarbij het hogere altijd het betere voorstelt.
Alsof de mogelijkheid van het geboren worden met een door en door verrotte/kwaaie/slechte ziel niet zou bestaan.
Wat denk jij?

Als ik er van uit ga dat iemand geboren wordt met een verrotte/kwaaie/slechte ziel, dan moet ik bijna de reïncarnatie-mogelijkheid overwegen.
Anderzijds zijn kleine kinderen redelijk blanco qua bezieling. Ze hebben ook nog weinig idee van de bedachte ik, omdat ze die nog niet bedacht hebben. Daarom vind ik/we kleine kinderen doorgaans leuk, ze zijn spontaan.

Maar als we naar dieren kijken dan treffen we ook een bepaalde bezieling aan. (Een bedachte ik zal er niet zijn omdat ze niet denken)
Als ik normaal doe met mijn hond (en dat doe ik) dan ontwikkelt de hond zich tot een rustige, lieve, blije hond. (Dat is het geval.)
Als ik hem dagelijks in elkaar had geslagen dan was zijn bezieling wsl 'vals' geweest.
De hond voelt zich zelfs 'schuldig' omdat ik iets fout gedrag vind. (bedelen)
De hond zelf zal zich niet interesseren voor zijn foute gedrag.

Als ik bij dieren een bezieling aan kan brengen dan kan ik dat bij mijzelf ook. Door te onderkennen wat de bedachte ik en de bewuste ik zijn, daal ik in mijzelf af.

[hopper]

De ziel is reeds in het hiernamaals, de ziel is alomtegenwoordig, dus ook hier in de fysieke wereld.
De ziel is het deel, verbonden met de rest, uiteindelijk de Ene.

Ik kan niks met het begrip 'hiernamaals'. En dat is omdat het een in de (lineaire) tijd geplaatst begrip is.
Wel wil ik in mijn beschouwingen een ander 'tijdsbegrip' accepteren en dat is 'herinnering'. Maar een herinnering is nooit actueel.

De geest, die zich blanco en derhalve empirisch ervaart, ontwikkelt het ego dat zich kan ervaren als uniek perceptief deel van het geheel.

De (bewuste) geest is an sich sowieso blanco. Ik kan mij alleen ván iets bewust zijn. Ik kan alleen óver iets denken. Bewust-zijn van het bewustzijn is extreem moeilijk omdat het pure leegte is. Over het denken zelf denken is onmogelijk omdat zodra er een gedachte ontstaat ik al uit het denken zélf vandaan ben.

Het ego (de bedachte ik) is in mijn optiek nergens onderdeel van. Omdat het een zelf-bedacht iets is welke wegvalt als men de constructie er van door heeft.

Het lichaam functioneert als instrument/voertuig/omhulsel.

Ja, zo zie ik dat ook. Het lichaam is drager/voertuig van de geest en dient verder om 'ervaren' mogelijk te maken.
Maar verder vind ik het lichaam niet zo interessant in mijn beschouwingen.

De geest verliest op zeker moment het lichaam, en ervaart zich dan zonder dat lichaam. De geest zal het bewustzijn verruimen tot een alwetend, alziend bewustzijn. Daarbij komt de geest tot het besef werkelijk overal en in alle tijd (het Nu) te bestaan.

Er is de mogelijkheid voor mij om mijzelf te ervaren zonder het lichaam. Maar bewustzijn an sich kan noch verruimd noch verkleint worden omdat het niets is. (leegte) Dat wat we 'weten' noemen zit in een ander deel van de geest. Waar bewustzijn het bewustzijn van 'iets' is, is weten het weten van iets.

Omdat bewustzijn het bewustzijn van iets is, is bewustzijn zelf 'nergens' en 'overal' tegelijk. Het is het 'iets' wat zich op een lokatie bevindt. Bewustzijn zelf is 'niets' en bevindt zich niet op een lokatie.

Als bovenstaande geïntegreerd is in mij als mens zijnde, dan vervalt ieder belang in de tijd.
Dan vervalt de gehechtheid aan leven en dood, aan gisteren en morgen.

De ervaringen van de geest/het ego vormen met die van alle andere geesten/ego's, de totale ervaring van de Ene (God).

Akkoord. Mijn ervaring staat niet los van die van de anderen. Het geheel van ervaren noem ik 'het verhaal'. In dat verhaal acteer ik als object (mijn lichaam) en ben toeschouwer als geest. (subject)

Het totale verhaal/ervaren kunnen we de Ene of God noemen. Waarbij ik opmerk dat de Ene nergens te vinden is. Het Ene is dan de bestaansgrond waaruit we als individu emaneren. Je kunt in deze begrip van God niet geloven, accepteren, afwijzen of wat dan ook. Omdat God dan zowel het ervaren als de ervaring zelf is en feitelijk dus ook geen begrip is. Dat duid ik aan als negatief geloof.