Peda, bewustzijn is geen overtuiging. Waar K. over spreekt is het realiseren van die leegte in je zelf. Zodat men van binnen uit letterlijk 'ziet' wat het 'zien' zelf is.peda schreef: ↑24 feb 2020, 14:07Maar welke ""mens"' is werkelijk pure leegte? iedereen die nog spreekt, uitlegt, innerlijk ervaart, emoties kent, is niet leeg maar nog volop gevuld.
Misschien heeft de Boeddha het "' bereikt "' en is reincarnatie-vrij.
Kr. probeerde zijn overtuiging aan anderen uit te leggen ( w.o. de gesprekken met Bohm ) , een eerste hands mens is dat stadium voorbij. Sri Aurobindo was ook een niet zwijgzame goeroe, dus ook een tweede hands mens. De Abrahamitische Godsdienstvolgers ( de believers ) leven van/ bij/ door leerstellingen en behoren tot de dualistische wereld , geen eerste hands mensen. De Tao volgers houden zich ook bezig met het uitvogelen van de juiste weg, second hand en zo kun je maar doorgaan.
Je vraagt: "maar welk mens is pure leegte?" . Mijn antwoord daarop is dat dat in het dagbewustzijn sowieso niet het geval is. De door mij waargenomen wereld verschijnt in de leegte als in een spiegel. (De spiegel als metafoor welke leeg is) Men gebruikt ook wel eens de metafoor van de beslagen spiegel, de ik persoon is dan de 'wasem' waarmee de spiegel beslagen is.
De ervaring van pure leegte is alleen mogelijk als het dagbewustzijn is verdwenen en men bewust in de slaap blijft.
Wat men dan ervaart is uitsluitend 'zien'.
Wat de Boeddha heeft bereikt is -zoals ik het opvat- een toestand in dagbewustzijn. Nirwana dus. In waaktoestand is in NIrwana de mogelijkheid om niet langer gedachten te laten opkomen. En indien men het ego (de gedachte ik) dan niet laat opkomen, komt men in een (algemene) toestand van 'zijn'. Deze voelt 'stromend' aan.
Begrijp me goed, het Nirwana is al mooi als men dat realiseert. Maar persoonlijk ben ik meer van de Christologie. Dat begrip gebruik ik maar ten onderscheid van de Abrahamitische Godsdienstvolgers, de believers. Jezus is hier de mens, die de Christus in zichzelf vindt. Lang verhaal kort: hoewel bewustzijn leeg is en dus niet kan verruimen of verkleinen is er een ander bewustzijnsaspect. En dat is eigen-belang vs geen-belang. Het (oorspronkelijk lege) bewustzijn vormt zich een ego in de mens die de persoonlijke belangen dient. Je kan dan op de ene kant van het bewustzijn de narcist (superego) zetten en op de andere kant de onvoorwaardelijke liefde. De Christus is dan de stille getuige die de mens kan mee voeren van het superego naar die onvoorwaardelijke liefde.
http://www.thomasevangelie.nl/tekst0.htm
Zo is dat. De mens die zichzelf verlaat zal verward raken en verwonderen omdat hij vervreemdt is geraakt van zichzelf.2 Jezus zei: Laat hij die zoekt niet ophouden te zoeken totdat hij vindt. En als hij vindt, zal hij verward zijn en als hij verward is, zal hij zich verwonderen. En als hij zich verwonderd heeft, zal hij overal boven staan en tot rust komen.
Ook een mooie:
Kom tot 'zijn' terwijl je leven voorbij trekt. Dat zou ik de stille getuige noemen.42 Jezus zei: Kom tot zijn terwijl je voorbijgaat.
!!!67 Jezus zei: Hij die alles kent, maar gebrek heeft aan zelfkennis, heeft overal gebrek aan.
Men gaat er van uit dat de mens twee naturen heeft. Een natuur zoals we die allemaal kennen en een tijdloze natuur. D.m.v. zelfkennis kan men die tijdloze natuur achterhalen. Het is de tijdloze ik die het leven van de 'ik' die in de tijd leeft gadeslaat. Het sluit ook prima aan bij het taoïsme. Daar is het niet-doen de Christus.
